P:FMR NM

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 ฝันร้ายและความทรงจำ

8 ปีก่อน เอเรีย4 GARDEN

       สวนดอกไม้ WESTER ที่ซึ่งเป็นสวนที่มีดอกไม้หลากสีสัน ทุ่งหญ้าสีเขียวขจี สายลมอันบริสุทธิ์หรือจะเป็นการใช้พลังงานจากธรรมชาติอย่างดีที่สุด ก็กล่าวได้ว่าที่นี่คือเอเรีย 4 หรืออีกชื่อนึง Garden เป็นพื้นที่ที่มีการคงไว้ของธรรมชาติมากที่สุดซึ่งผู้คนที่อาศัยอยู่ที่นี่ก็จะต่างใช้ชีวิตกันอย่างเรียบง่ายมากกว่าในเอเรีย 1 หรือ 2

นี่คือ 8 ปีก่อนที่ซึ่งจอมเวทย์หนุ่มทาคากิ ยูทาโร่หรืออีกชื่อนึงในฐานะผู้พิทักษ์โลกคือมาสค์ไรเดอร์วิซาร์ ช่วงเวลาในวัยเด็กของเขาเป็นช่วงเวลาที่สงบสุข เขามาหลับใต้ต้นไม้ขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางสวนเพราะ้นไม้ต้นนี้เป็นร่มเงาที่สามารถช่วยทำให้เขาจะต้องไม่โดนแสงแดดส่อง

       "ฮิๆๆ" เสียงหัวเราะเบาๆของเด็กผู้หญิงคนนึงพร้อมกับกองใบไม้ที่ร่วงลงสู่ยูทาโร่ปลุกเขาให้ตื่นขึ้นมาจากการนอนกลางวัน "เอ๋..ตื่นซะแล้วเหรอหนุ่มน้อยอัญมณี กะว่าจะแกล้งมากกว่านี้ซะหน่อย!" 

       "เอริมันเจ็บนะ ต่อให้เป็นแค่ใบไม้ก็เถอะแต่จู่ๆมาแกล้งกันแบบนี้คิดอะไรของเธอเนี่ย!?" เด็กหนุ่มอารมณ์เสียเป็นอย่างมากและลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหาเธอเพื่อที่จะแกล้งเธอคืนบ้าง "..งั้นคราวนี้ฉันจะเอาคืนเธอให้สาสมเลย!"

       "ถ้าทำได้ก็ลองดูสิ!!" เมื่อยูทาโร่วิ่งเข้ามาเอริก็หลบออกด้านข้าง "เป็นอะไรไปล่ะหนุ่มน้อยอัญมณี แค่นี้ก็ตามเด็กผู้หญิงไม่ทันเหรอจ้ะ ?" เอริพูดหยอกล้อยูทาโร่แล้วเธอก็รีบวิ่งหนีเขาทันที

      "อย่าหนีนะ!!" ชายหนุ่มรีบวิ่งตามหญิงสาวไปในทันที ด้วยความเร็วของยูทาโร่จึงทำให้สามารถจับแขนของเอริไว้ได้ "จับได้แล้วนะ!"

      "โธ่..โดนจับแล้วซะสิ กะว่าจะเล่นอีกสักหน่อยนะ..." เอริรู้สึกเสียดายเล็กน้อยแต่เธอก็ยอมทำใจที่จะยอมแพ้และไปอยู่ที่ใต้ต้นไม้เดียวกันกับยูทาโร่ ซึ่งทั้งสองก็เกิดอาการเขินอายแต่พวกเขาก็ยังคงนั่งอยู่ข้างๆกัน จนเอริถามยูทาโร่ "นี่ยูทาโร่..ถ้าฉันไปแล้ว เธอจะลืมฉันมั้ย ?"

      ทาคากิหันหน้ามาหาเธอและแสดงสีหน้าที่อ่อนโยนแววตาที่ดูเศร้าสร้อยให้เธอเห็นและตอบกลับไปว่่า "ไม่มีทางลืมหรอก...ฉันน่ะ..จะไม่ทางลืมเธอเด็ดขาด..!!" เขายืนยัน

       "ยูทาโร่นี่เธอ..ร้องไห้อยู่เหรอ ?" เอริเห็นดวงตาของชายหนุ่มผู้นี้ที่เต็มไปด้วยหยดน้ำที่ซึ่งชายคนนี้พยายามปกปิดไว้ แต่ก็ไม่อาจที่จะปกปิดหญิงสาวคนนี้ไว้ได้ "เห็นเธอร้องไห้แบบนี้ก็ดูแปลกดีนะ!"

       "มะ..ไม่ได้ร้องไห้ซะหน่อย..มะ..มันแค่มีอะไรเข้าตาต่างหาก ใครจะไปร้องไห้กัน!!" ยูทาโร่ทำเป็นปากแข็งและรีบเช็ดน้ำตาของเขาออก แล้วทำเป็นไม่ได้ร้องไห้ "แต่ว่า...ฉันไม่มีทางลืมเธอหรอก...ไม่มีทางลืมแน่..."

      "ขอบคุณนะ ยูทาโร่.." เอริปลาบปลื้มใจกับสิ่งที่ยูทาโร่ตอบถึงกับร้องไห้ แล้วเธอก็อยค่อยยื่นนิ้วก้อยขึ้นมา "สัญญานะ...สัญญาจริงๆนะ.."

       ยูทาโร่เกี่ยวก้อยสัญญาโดยไม่ต้องเอ่ยวาจาใดๆให้มากความ "ฉันสัญญา!"

.
.
.
.

โรงเรียน SMART BRAIN  เวลา 06.30 น.

       ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาจากความฝันของเขาและรู้สึกถึงเรื่องเก่าๆที่ไม่อยากจะจำไว้นัก มีเพียงเรื่องของเธอที่เขาไม่มีทางลืมและยังคงเก็บไว้ในใจเขาตลอดมา "ฝัน..ยังงั้นเรอะ ?" ยูทาโร่กำลังจะหลับตาลงอีกครั้งเพื่อที่จะนอนต่อ แต่ว่าก็มีเงาก็บุคคลผู้หนึ่งมาอยู่ตรงหน้าเขา...

       "อรุณสวัสดิ์ยูทาโร่คุงมานอนทำอะไรอยู่ตรงนี้ล่ะ อีกไม่นานก็จะถึงเวลาเรียนแล้วน้าเดี๋ยวก็ไปเรียนสายหรอก!" อามามิ ฮารุกะเพื่อนร่วมชั้นผู้หญิงของยูทาโร่ และยังเป็นคนที่รู้เรื่องถึงความลับของเขาอีกด้วย เธอเข้ามาทักทายเขาด้วยรอยยิ้มอันสดใสตามปกติของเธอ "ฝันกลางวันอยู่รึเปล่าเนี่ย ?"

       "ก็..ไม่มีอะไรหรอก.." ยูทาโร่พลิกตัวลุกขึ้นนั่งบนม้านั่ง "ฮารุกะจัง วันนี้ไม่ไปซ้อมเรอะกำลังจะแสดงใหญ่อยู่แล้วหนิ ถ้าไม่ซ้อมระวังเดี๋ยวจะจำเนื้อร้องกับท่าเต้นไม่ได้นะ" เขาพูดจาหยอกล้อฮารุกะ

       ฮารุกะทำหน้าบูด "ยูทาโร่คุง..นี่เห็นว่าฉันเป็นคนแบบไหนเนี่ย..อย่ามาดูถูกกันแบบนี้สิ ฉันเองก็ซ้อมอยู่ทุกวันไม่มีทางลืมง่ายๆหรอก!" 

       "ครับๆ จะยอมเชื่อก็ได้ครับ" ยูทาโร่ตอบแบบขอไปที และก็กลับมานั่งแบบสบายใจเหมือนเดิม "หนึ่งเดือนแล้วสินะ..หลังจากสู้กับลอสท์ของคุราตะเสร็จ พวกเราก็ไม่ไ้พบกับเหตุร้ายอะไรอีกเลย.."

       "นั่นสินะ ถ้ามีเหตุร้ายธรรมดาเกิดขึ้นทาง ZECT ห็จะเป็นคนจัดการเองด้วย ยิ่งช่วงนี้ความไว้วางใจของประชาชนในเมืองนี้ที่มีต่อ ZECT ก็เพิ่มขึ้น ทางนั้นก็คงไม่ยอมให้เสียชื่อแน่ล่ะเนอะ" ฮารุกะพูดตามความเข้าใจของเธอ ในตอนนั้นเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นทำให้เธอต้องรับขึ้นมา "ค่ะ อามามิ ฮารุกะค่ะ!"

       "พี่ครับ ตอนนี้อยู่ที่ไหนงั้นเหรอครับ" อามามิยูสุเกะน้องชายของฮารุกะเป็นคนที่โทรมาหาเธอ "ไหนพี่บอกว่าจะมาเอาของที่พี่ลืมไว้ที่เวทีเมื่อคราวที่แล้วกับผมไงครับ หรือว่าพี่ลืมไปแล้วน่ะครับ ?"

      "อ๊ะ! จริงด้วยลืมไปซะสนิทเลย ขอบใจมากนะยูสุเกะน้องชายสุดที่รักของพี่!" ฮารุกะกดวางสายไปแล้วเก็บโทรศัพท์ลงไปในกระเป๋า "ขอโทษนะยูทาโร่คุง ท่าทางฉันจะต้องไปยังแผนกม.ต้นซะแล้วล่ะ พอดีลืมของไว้กับยูสุเกะน่ะจ้ะ!"

       "งั้นก็ไปดีมาดีนะ" ยูทาโร่อำลาฮารุกะ โบกมือบายๆเธอ

       "จ้ะ เดี๋ยวไว้เจอกันนะ!" ฮารุกะยิ้มใส พร้อมกับวิ่งออกไปแต่ระหว่างเธอเธอก็สะดุดล้มตามนิสัยซุ่มซ่ามของเธอ "เจ็บจัง...แต่ว่าไม่เป็นไรหรอก.." เธอยังคงวิ่งไปข้างหน้า

      "จริงๆเลย ฮารุกะจังชอบทำให้เป็นห่ว...ง..." ก่อนที่หนุ่มจอมเวทย์จะพูดจบประโยคที่เขาจะพูด เขาก็รู้สึกถึงบางอย่างที่ไม่ดีนักกำลังจะเข้าทำร้ายฮารุกะ ยูทาโร่จึงรีบวิ่งเข้าไปกอดเธอแล้วกระโดดหลบทันที "ฮารุกะจัง อันตราย!!"

       "เอ๋!?" ฮารุกะที่ยังไม่รู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น เธอก็ถูกพ่อหนุ่มจอมเวทย์คนนี้สวมกอดแล้วกระโดดหลบลงไปพร้อมกับเธอเสียแล้ว แล้วในตอนนั้นเธอก็รู้สึกเหมือนมีลมแรงพัดเข้ามาพอเธอมองไปทางต้นลมนั้นก็พบกับสัตว์ประหลาดหน้าตาคล้ายกับหมาป่าที่เป็นตัวการในการพ่นแรงลมอันรุนแรงนี้ออกมา "ละ..ลอสท์!?"

       แรงลมที่ปิศาจหมาป่าตนนั้นพ่นออกมานั้นได้ทำให้ต้นไม้ที่อยู่ข้างของพวกฮารุกะถึงกับหักโค่นลงได้หากโดนแรงลมนั่นเข้าไปล่ะก็ มนุษย์เองก็อาจถึงกับปลิวไปไกลเลยก็ได้ ยูทาโร่ที่สามารถช่วยฮารุกะออกมาได้อย่างเฉียฉิวก็จ้องมองไปที่มันด้วยสายตาที่ตัดสินว่ามันเป็นศัตรู "แก..เป็นใคร!?  ลอสท์ยังงั้นเรอะ!?"

       "ฮู่วส์!!!" ปิศาจหมาป่าเห่าหอนออกมาอย่างเดียวและไม่ตอบคำถามของยูทาโร่ พร้อมกับวิ่งเข้าไปโจมตีใส่เขาด้วยกรงเล็บที่แหลมคม แต่เด็กหนุ่มสามารถกลิ้งตัวหลบการโจมตีของมันได้พร้อมกับกระโดดเตะใส่ไหล่มัน ซึ่งก็ไม่อาจทำอะไรมันได้ซ้ำยังโดนมันจับขาแล้วทุ่มลงพื้น

       ยูทาโร่หมุนตัวเพื่อที่จะสลัดตัวเองออกจากมือของของมัน จากนั้นใช้มือผลักพื้นดีตัวตัวเตะใส่ปิศาจหมาป่าด้วยเท้าทั้งสองข้างจนสามารถทำให้มันกระเด็นออกไปได้ไกลพอสมควร "ฮารุกะจังไปหาที่ปลอดภัยหลบก่อน.." เขาสวมแหวนที่มีอัญมณีสีแดงขนาดใหญ่ "..ฉันจะจัดการกับมันก่อน!"

       "ระวังตัวด้วยนะยูทาโร่คุง เจ้านั่นดูไม่เหมือนกับลอสท์เลย!" ฮารุกะเตือนยูทาโร่จากนั้นก็ไปหลบอยู่ที่ข้างตึกอาคารเรียน

DRIVER ON

       ทันทีที่เด็กหนุ่มผู้นี้นำแหวนที่มือขวาไปทาบที่เข็มขัดของเขา ก็ปรากฏไดร์เวอร์ลักษณะฝ่ามือขึ้นมา "แปลงร่าง!" จากนั้นเขาก็นำมือข้างซ้ายที่สวมแหวนสีแดงมาทาบที่ไดร์เวอร์นั้นแล้วเกิดวงเวทย์สีแดงขึ้นมา

FLAME

       วงเวทย์สีแดงแห่งเปลวเพลิงปรากฏขึ้นแล้วมันก็ค่อยๆเคลื่อนที่เข้าไปสู่ร่างของยูทาโร่แล้วเปลี่ยนร่างของเขากลายเป็น ร่างแห่งจอมเวทย์แห่งเปลวเพลิงหรืออีกชื่อนึงที่เรียกว่า มาสค์ไรเดอร์วิซาร์ด "เอาล่ะ โชว์ไทม์!"

       "ฮู่วส์!!" ปิศาจหมาป่าลุกขึ้นยืนแล้วกางกรงเล็บออก จากนั้นก็กระโดดเข้าโจมตีมาสค์ไไรเดอร์จอมเวทย์ที่อยู่เบื้องหน้าทันที ซึ่งวิซาร์ดก็สามารถหมุนตัวหลบการโจมตีของมันได้พร้อมกับเตะข้างมันทำให้เสียหลักแล้วก็ตามด้วยเตะมันซ้ำอีกครั้งทำให้ล้มลง

       ปิศาจหมาป่ากระโดดกลับตัวลุกขึ้นแล้วปล่อยคลื่นวายุแรงสูงใส่มาสค์ไรเดอร์ "โฮส่ว์!!" ซึ่งด้วยพลังของแรงลมนั้นก็ทำเอาวิซาร์ดถึงกับถูกแรงลมกระแทกจนปลิวกระเด็นไปชนกันกำแพง

CONNECT

      "เล่นแบบนี้เรอะ!?" ยูทาโร่ใช้แหวนทาบที่ไดร์เวอร์จากนั้นก็สร้างวงเวทย์สีแดงออกมาแล้วหยิบวิซาร์ดซอร์ดกันออกมา แล้วใช้โหมดปืนของมันยิงกระสุนปืนใส่ปิศาจหมาป่าจนมันถึงกับทำอะไรไม่ถูก "เป็นมนึษย์หมาป่าก็ต้องจัดการด้วยกระสุนเงินสินะ.." เขาใช้มือทาบที่ปืน

SHOONTING STRIKE

       วิซาร์ดซอร์ดกันมีพลังเวทย์ไฟเสริมเข้าไปในปืนจากนั้นมาสค์ไรเดอร์ก็ยิงกระสุนลูกไฟใส่ปิศาจหมาป่า ซึ่งมันก็ตอบโต้ด้วยการพ่นลมออกมาอย่างรุนแรงทำให้เปลวไฟของมาสค์ไรเดอร์นั้นสะท้อนกลับคืนใส่ตัวเขาทั้งหมด "อย่างนี้นี่เอง..ใช้ลมเปลี่ยนทิศทางของไฟ..เจ้านี่ก็ฉลาดไม่เบา..แต่ว่า.."

       จอมเวทย์หมุนตัวเพียงครั้งเดียวคลื่นเปลวไฟของเขาก็ดับมอดลงไปหมด "ถ้างั้นก็ต้องเจอแบบนี้!" เขาเปลี่ยนแหวนสีแดงออกแล้วสวมแหวนสีเขียวแทน จากนั้นก็นำมันไปใช้ที่ไดร์เวอร์

HURRICANE

       วงเวทย์สีเขียวถูกสร้างขึ้นมาบนท้องฟ้าแล้วมาสค์ไรเดอร์ก็กระโดดผ่านขึ้นไปแล้วเปลี่ยนร่างเป็นวิซาร์ดเฮอร์ริเคนสไตล์ร่างแห่งจอมเวทย์สายลม "เตรียมตัวให้ดีล่ะ.." เขาใช้แหวนที่ไดร์เวอร์อีกครั้ง

EXTEND

       "ฮ้ากกก!!" วิซาร์ดยื่นมือผ่านวงเวทย์สีเขียวที่เขาสร้างขึ้นแล้วมือของเขาก็มีขนาดยืดยาวขึ้น จากนั้นจอมเวทย์ก็หมุนตัวเป็นลูกพายุพร้อมกับใช้ดาบของเขาฟันโจมตีปิศาจหมาป่าแบบต่อเนื่อง แล้วตามด้วยบินขึ้นไปแล้วยิงกระสุนปืนใส่ปิศาจหมาป่า

       "finale" วิซาร์ดค่อยลงมาสู่พื้นแล้วใช้แหวนสายลมที่ดาบ แล้วปล่อยคลื่นพายุขนาดย่อมใส่มันทำให้ปิศาจหมาป่าติดอยู่ในวังวนพายุนั้น แล้วเขาก็ทำการจัดการมันด้วยการฟันพลังวายุสีเขียวใส่มันซ้ำ "ฮ่าส์!!"

ตู้มม!!!!

       ท่ามกลางควันระเบิดและเปลวไฟได้มีออร่าสีดำจางๆค่อยๆลอยหายไปในอากาศพร้อมกับการที่ปิศาจหมาป่าถูกกำจัดลงไปด้วย และเมื่อจัดการมันลงได้สำเร็จฮารุกะก็ออกมาจากที่ซ่อนและวิ่งเข้ามาหายูทาโร่ "ยูทาโร่คุงไม่เป็นไรใช่มั้ย ?"

       "อืม!" ยูทาโร่ตอบทั้งๆที่เขากำลังเอาแต่มองไปที่ซากระเบิดของปิศาจตัวนั้น

       ซึ่งฮารุกะก็สามารถรู้สึกได้ว่ายูทาโร่ยังคงมีปัญหาบางอย่างที่เขายังคงข้องใจอยู่ เธอจึงถามเขา "ยูทาโร่คุง..กำลังคิดอะไรอยู่เหรอ..เกี่ยวกับลอสท์หมาป่าตัวนั้นรึเปล่า ?"

       ยูทาโร่พยักหน้าหมายความว่าสิ่งที่ฮารุกะเดาเป็นสิ่งที่ถูกต้อง "ฉันคิดว่า..เจ้านั่นไม่น่าจะใช้ลอสท์..เจ้านั่นมันให้ความรู้สึกต่างกับพวกลอสท์ที่ผ่านๆมา...นั่นมันตัวอะไรกันแน่!?" สิ่งที่ยูทาโร่ค้างคาใจอยู่นั้นทำให้ทั้งเขาและฮารุกะต่างรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีต่เรื่องที่จะเกิดขึ้นต่อไปนี้

       หลังจากนั้นทั้งสองก็ตัดสินใจไปหายูสุเกะเพื่อที่จะเอาของของฮารุกะ ซึ่งยูทาโร่เองก็ตามเธอไปด้วยเนื่องจากเหตุการณ์เมื่อกี้ที่ทำให้เขารู้สึกระแวงสิ่งที่ล้อมข้าง และเมื่อทั้งสองเดินจากกันไปแล้วก็มีเด็กนักเรียนชายคนนึงเดินออกมาจากพุ่มไม้ในสภาพที่งัวเงีย "นี้เรา..มาหลับอะไรตรงนี้ล่ะเนี่ย ?" ชายผู้นี้จำเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนหน้าไม่ได้เขาก็ตัดสินใจเดินออกไปจากตรงนั้น

       ในตอนนั้นความมืดได้รวมตัวกันแล้วสร้างเป็นร่างของชายหนุ่มผู้หนึ่งที่สวมเกราะสีดำทมอฬลอยอยู่บนฟ้าพร้อมกับมองไปที่เด็กผู้ชายที่เพิ่งตื่นคนนั้น "ตราสัญลักษณ์ของข้าได้ประทับลงที่เจ้าแล้ว...จงหาพลังเวทย์มาให้พวกเราด้วยล่ะ แล้วก็.." มันมองไปที่ทางที่พวกยูทาโร่เดินไป "เจ้าพวกนั้นคงจะเป็นตัวเกะกะสำหรับงานของพวกเรางั้นสินะ.."


ฐานทัพแรบบิทแฮทซ์ เวลา 12.02 น.

       บนฐานทัพลับบนดวงจันทร์ของมาสค์ไรเดอร์แรบบิทแฮทซ์นั้นอะยาซากิ ฮายาเตะเด็กหนุ่มผู้เป็นมาสค์ไรเดอร์ดีเคท ชายผู้ที่เป็นผู้สร้างปาฏิหารย์มานับครั้งไม่ถ้วนเมื่อในการต่อสู้กับลอสท์ครั้งก่อน ได้เข้ามาในฐานทัพนี้และเจอคนเพียงแค่สามคนเท่านั้นซึ่งก็คือฮินะงิคุ ชาร์ลและลาพิส "อยู่กันแค่นี้เองเหรอครับ" ฮายาเตะถาม

       "อืม ก็เพราะว่าหนึ่งเดือนที่ผ่านมานี่ลอสท์เองก็ไม่ปรากฏตัวขึ้นมาเลย เหตุการณ์ผิดปกติเองก็ไม่มีก็เลยไม่ได้ใช้ที่นี่สักเท่าไหร่น่ะ" ฮินะงิคุหญิงสาวผู้เป็นมาสค์ไรเดอร์เอนเจิล พูดพร้อมกับนั่งอ่านหนังสือ "แล้วฮายาเตะคุงมาทำอะไรล่ะ ?"

       "ฮายาเตะน่ะมาที่นี่เป้นประจำทุกวันอยู่แล้วล่ะครับ" ชาร์ลหญิงสาวฝรั่งเศสผู้ปลอมตัวเป็นผู้ชายและยังเป็นส่วนหนึ่งของมาสค์ไรเดอร์ดับเบิ้ล ตอบคำถามของฮินะงิคุแทนฮายาเตะ "คนที่จะมาที่นี่เป็นประจำทุกวันก็คือฮายาเตะกับฮารุกะน่ะครับ"

       "อย่างงั้นเรอะ แปลกคนจังเลยนะทั้งฮายาเตะคุงและฮารุกะน่ะ" ฮินะงิคุพูดล้อทั้งสอง

       "ก็แบบว่าที่นี่ก็เปรียบเสมือนเป็นสถานที่ที่ทุกคนจะมารวมตัวกันน่ะครับ ผมเลยชอบมายังที่นี่น่ะครับ.." ฮายาเตะมองไปที่หน้าต่างและมองไปที่โลกสีครามของพวกเขา แล้วก็หันกลับมาหาชาร์ล "แล้ววันนี้มีอะไรแปลกๆเกิดขึ้นรึเปล่าครับ ?"

       "ทาง ZECT ก็ไม่มีอะไรพิเศษนะครับ ก็มีแต่พวกคดีทั่วไปน่ะครับไม่มีอะไรพิเศษเลย.." ชาร์ลกดคอมพิวเตอร์ของเธอแล้วเปิดจอมอนิเตอร์เพื่อให้ฮายาเตะฮินะงิคุเห็นถึงเหตุการเกิดคดีในช่วงนี้ที่ลดลงอย่างมาก "..ถ้าจะมีก็คงมีแต่พวกข่าวลือแปลกๆน่ะครับ"

       "ข่าวลือแปลกๆ ?" ฮายาเตะและฮินะงิคุต่างหันมาสนใจสิ่งที่ชาร์ลพูดทันที "เป็นเรื่องยังไงเหรอครับ ?"

       ชาร์ลเปิดภาพข่าวเกี่ยวกับเรื่องคนที่สลบอย่างไร้สาเหตุขึ้นมาซึ่งเต็มไปด้วยภาพของคนที่กำลังหลับอยู่ในสถานที่ไม่น่าจะไปนอนเช่น นอนอยู่ข้างๆกรงเสือหรือจะนอนอยู่หน้าบ้านตัวเอง "ช่วงนี้เกิดเหตุการณ์แบบนี้บ่อยมากครับ และพอคนที่สลบอยู่นั้นตื่นขึ้นมาเขาก็จะบอกว่าจำเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ไม่ได้ ข่าวนี้ก็ไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้กับการใช้ชีวิตของชาวเมืองหรอกครับ แค่สร้างกระแสแปลกขึ้นมาเพียงเท่านั้น.."

      "กระแสแปลกๆหมายถึงพบเห็นสัตว์ประหลาดออกมาเดินเผ่นพ่านในเมืองรึเปล่า ?" อินะงิคุถามซึ่งชาร์ลก็พยักหน้าช่วยยืนยันสิ่งที่เธอถาม "ถ้าเป็นเรื่องนี้ก็ได้ยินมาจานักเรียนโรงเรียนเราหลายคนอยู่นะ ที่ว่าตอนกลางคืนจะมีสัตว์ประหลาดปรากฏออกมาแล้วไปดูดอะไรบางอย่างมาจากผู้เคราะห์ร้ายทำให้พวกเขาสลบไป แต่พอตื่นขึ้นมาก็จะจำอะไรไม่ได้เลย"

       "เรื่องแบบนั้น...ฟังยังไงก็ฟังดูแปลกๆนะครับ เหมือนกับว่าสัตว์ประหลาดที่เล่ามานั้นไม่ได้จะดูดชีวิตของคนไป แต่กลับดูดอะไรบางอย่างไปสินะครับ ?" ฮายาเตะเรียบเรียงเรื่องราวแล้วมาสรุปให้ทั้งสองฟัง

       "ทาง ZECT เองก็ไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องนี้มากหรอกครับ พวกเขาจะใส่ใจไปที่การกระทำผิดในช่วงนี้ที่เริ่มลดลงไปเรื่อยๆมากกว่า" ชาร์ลปิดหน้าจอมอนิเตอร์ลง แต่ในตอนนั้นเธอก็นึกเรื่องนึงขึ้นมาได้ "..แต่ว่าวันนี้ผมตรวจสอบคลื่นสัญาณบางอย่างในโรงเรียนได้นะครับ"

       "คลื่นสัญญาณของลอสท์เหรอครับ หรือว่าไม่ใช่พวกนั้น ?" ฮายาเตะมาดูที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ของชาร์ลและพบเห็นคลื่นสัญญาณตามที่เธอบอกไว้ "เออ..พวกเส้นพวกนี้หมายความว่าไงเหรอครับ ?" แต่ว่าระบบนี้เป็นระบบที่ต้องให้ผู้เชี่ยวชาญหรือผู้ที่ฝึกมาเท่านั้นถึงจะเข้าใจจึงเป็นเรื่องยากสำหรับเขา

       "ถ้าให้พูดให้เข้าใจง่ายๆก็ประมาณว่าคลื่นสัญญาณที่ผมตรวบสอบอยู่นี้นั้น มีลักษณะที่คล้ายกับของลอสท์แต่ก็มีความแตกต่างเพราะว่าสิ่งที่ผมตรวจจับได้รู้สึกว่าจะไม่ใช่สิ่งมีชีวิตน่ะครับ" ชาร์ลอธิบายแบบง่ายๆให้ฮายาเตะเข้าใจ "แถมวันนี้ก็ยังจับพลังเวทย์ของมาสค์ไรเดอร์วิซาร์ดขึ้นมาได้อีก..จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นรึเปล่านะครับ ?"

       "เรื่องนี้เริ่มจะแปลกเข้าไปเรื่อยๆแล้วนะครับ" ฮายาเตะและผู้หญิงทั้งสองคนเริ่มรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี "..ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็คงจะดีนะครับ.."

.
.
.
.

โรงเรียน SMART BRAIN  เวลา 18.37 น.

       หลังเลิกเรียนฮายาเตะก็เดินออกมาเดินเล่นไปทั่วโรงเรียนระหว่างทางเขาก็ได้เดินสวนกับผู้ชายคนนึงที่ท่าทางเพลียมากๆเหมือนกับว่าไม่ได้นอนมาหลายวันแล้ว ทำเอาถึงกับเขาต้องหันกลับไปมอง "คนๆนั้นทำไมถึงดูโทรมถึงขนาดนั้นนะ ?" แต่ว่าเนื่องจากไม่ได้อยากจะไปยุ่งเรื่องของคนอื่นมาฮายาเตะก็เลยเลือกที่จะเดินต่อไป

       "เอ๊ะ นั่นฮายาเตะคุงหนิ!! ฮายาเตะคุง!!" ฮารุกะที่อยู่ที่อีกฟากนึงของทะเลสาบโบกมือทักทายฮายาเตะ "รอแปปนึงนะ เดี๋ยวฉันจะไปหา!" ไม่นานนักหญิงสาวผู้ร่าเริงคนนี้ก็สามารถมาถึงจุดที่ฮายาเตะอยู่ได้ "ไง สวัสดีตอนเย็นนะ!"

       "สวัสดีตอนเย็นครับคุณฮารุกะมาทำอะไรเหรอครับ ตอนนี้มันก็เริ่มมืดแล้วนะครับไม่กลับหอจะดีกว่าเหรอครับ ?" ฮายาเตะถาม เขารู้สึกเป็นห่วงหญิงสาวที่เป็นถึงไอดอลและคิดว่าการเดินออกมารอบนี้อาจจะไม่ปลอดภัยเท่าไหร่ "ถึงที่นี่จะเป็นโรงเรียน แต่ว่าก็มีพวกคนไม่ดีอยู่เยอะนะครับ รีบกลับหอพักก่อนที่จะมืดเถอะครับ"

       ฮารุกะแอบยิ้มที่มุมปาก "ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆล่ะก็คนที่มาหาฉันก็คง..."

       "เออ..คุณฮารุกะครับเป็นอะไรรึเปล่าครับ เหมือนกับว่าเมื่อกี้นี่พูดอะไรบางอย่างนะครับแต่ผมฟังไม่ชัดเลย พูดใหม่อีกทีได้มั้ยครับ ?" ฮายาเตะขอให้เธอพูดอีกรอบ

       "เปล่า ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ!" ฮารุกะยิ้มอย่างสดใสทำเอาฮายาเตะถึงกับไปต่อไม่เป็น "เมื่อกี้แค่พูดลอยๆเท่านั้นล่ะ อย่าไปใส่ใจเลย คนเรามันก็ต้องมีเวลาที่คิดมากอยู่บ้างล่ะนะ"

       "นั่นสินะครับ" ฮายาเตะเห็นด้วยกับเธอ "ถ้าอย่างงั้นก็กลับหอพักกันเถอะครับ เดี๋ยวผมจะพาไปส่งให้เองที่จริงทางกลับก็ทางเดียวกันอยู่แล้วด้วย"

       "ฮะฮ่า ขอบใจน้า!!" ฮารุกะเข้ามาควงแขนของเด็กหนุ่มผู้นี้ทันที "ถ้าอย่างงั้นก็กลับกันเถอะ!"

       "คุณฮารุกะครับ ทำแบบนี้ถ้าคนอื่นมาเห็นเข้าอาจจะเข้าใจผิดได้นะครับ ยิ่งคุณฮารุกะเป็นคนดังอยู่ด้วยแบบนี้แล้วมันจะดีเหรอครับ ?" ฮายาเตะพยายามเตือนเธอแต่ฮารุกะก็หันมายิ้มให้กับเขา ทำเอาเขาหน้าแดง

       "ก็นะ.." ฮารุกะกอดแขนของฮายาเตะแน่นขึ้น "..โดยส่วนตัวฉันน่ะไม่ได้คิดอะไรหรอก ไม่ว่าคนอื่นๆจะคิดยังไงฉันก็อยากที่จะเป็นตัวของฉันเอง..เพราะถ้าเกิดมนุษย์เรานั้นไม่เป็นตัวของตัวเองแล้ว..ฉันคิดว่ามันจะส่งผลเสียบางอย่างตามมาด้วยน่ะสิ..เช่นการที่คนๆนั้นสูญเสียตัวของตัวเองไป ก็จะเปรียบเสมือนกับว่าคนๆนั้นตายหายไปจากโลกนี้แล้ว เหลือเพียงร่างกายที่กลายเป็นของคนอื่นไปแล้วน่ะ.."

       ฮายาเตะที่เพิ่งเคยเห็นฮารุกะแสดงสีหน้าคิดมากแบบนี้เป็นครั้งแรกก็รู้สึกแปลกใจและตกใจเป็นอย่างมาก และด้วยตามปกติที่เขาเห็นฮารุกะที่มีแต่ความร่าเริงทำให้เขารู้สึกแย่เมื่อเห็นเธอเป็นแบบนี้ "คุณฮารุกะครับ อย่าคิดมากเลยนะครับ เพราะว่าเวลาที่คุณฮารุกะเศร้าน่ะมันดูไม่เหมือนกับคุณฮารุกะเลยครับ...คุณฮารุกะที่ผมรู้จักน่ะ เธอเป็นคนที่ร่าเริงแจ่มใสและมองโลกในแง่ดีนะครับ.."

       ฮารุกะยิ้ม "อย่างงั้นเรอะ ถ้างั้นฉันก็จะจะพยายามร่าเริงอยู่ตลอดละกันนะ!" เธอหยิบช็อคโกแลตที่อยู่ในกระเป๋าของเธอให้กับฮายาเตะ "เอาไปสิ ของหวานน่ะช่วยทำให้หัวแล่นนะ มันจะช่วยให้เราคิดอะไรได้ดีขึ้น!"

       "ขะ..ขอบคุณนะครับ" ฮายาเตะรับช็อคโกแลตของฮารุกะมาแล้วก็แกะซองออกแล้วลองชิมดูและพบว่ารสชาติของมันอยู่ในระดับที่ดี "หวานดีนะครับ"

       "เห็นมั้ย!" ราคาก็ถูกด้วยนะแต่กลับไม่ค่อยมีคนซื้อน่ะ คนที่ซื้อก็เห็นว่าจะมีแค่ฉัน ฮิบิกิจัง ยูกิโฮะัและยูสุเกะแค่สี่คนเองน่ะน้า" ฮารุกะก็หยิบช็อคโกแลตของเธอเองออกมามาทานบ้าง "ถ้าขายไม่ดีแบบนี้ ก็คงอาจจะถูกยกเลิกผลิตก็ได้.."

       "ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็งั้นผมจะร่วมซื้อด้วยนะครับ เท่านี้ก็มีลูกค้าเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคนแล้วล่ะครับ" ฮายาเตะพูดเพื่อให้เธอวางใจ และเขาก็สามารถนึกไอเดียดีๆขึ้นมาได้ "คุณฮารุกะครับ แล้วทำไมคุณถึงไม่ไปโปรโมทโฆษณาช็อคโกแลตนี้ล่ะครับ ถ้าให้คุณฮารุกะกับกลุ่มไอดอลของพวกคุณทำน่าจะทำให้กระแสตอบรับที่ดีขึ้นด้วยนะครับ!"

       "เป็นความคิดที่ดีนะเดี๋ยวจะลองไปถามท่านประธานดู ถ้าหากอนุมัติล่ะก็บริษัทที่ทำช็อคโกแลตนี้ก็จะได้ไม่ต้องปิดตัวลงด้วย!" ฮารุกะเก็บซองลงในถุงผ้าของเธอที่มีช่องไว้เก็บขยะ "ขอบคุณสำหรับความคิดนี้นะ ฮายาเตะคุง!"

       "ครับ ไม่มีปัญหาหรอกครับ" ฮายาเตะยิ้มให้กับฮารุกะ

"กรี๊ดดด!!!!"

       เสียงกรีดร้องของหญิงสาวดังขึ้นจากที่ไหนข้างๆนี้ทำให้ฮายาเตะกับฮารุกะรีบเปลี่ยนไปสนใจตามเสียงนั้น "เสียงร้องของผู้หญิง ฮายาเตะนั้นเกิดอะไรขึ้นน่ะ!?" 

       "ผมก็ไม่ทราบครับ แต่ว่าน่าจะไม่ใช่เรื่องดี รีบไปกันเถอะครับ!" ฮายาเตะและฮารุกะรีบไปตามเสียงร้องนั้น แล้วพวกเขาก็มาเจอกับปิศาจหมาป่า ที่กำลังดูดคลื่นพลังงานบางอย่างออกมาจากเด็กนักเรียนผู้หญิงคนนึง "ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้นะ!" ฮายาเตะวิ่งเข้าไปกระแทกให้ปิศาจหมาป่าปล่อยเธอออกแล้วก็พาเธอถอยออกมาแล้วตรวจเช็คสภาพของเธอ "แค่สลบไป ค่อยยังชั่ว"

       "เดี๋ยวนะนั้นมันสัตว์ประหลาดตัวเมื่อเช้านี่น่า น่าจะถูกยูทาโร่คุงจัดการไปแล้วหนิ แล้วทำไม..?" ฮารุกะต้องตกใจเมื่อสัตว์ประหลาดตัวที่อยู่ตรงหน้าเธอตัวนี้ก็คือตัวเดียวกับตัวที่เธอเพิ่งเจอและเพิ่งโดนกำจัดไป "..ระวังด้วยนะฮายาเตะคุง เจ้านี้มันแข็งแกร่งไม่ใช่เล่นเลยนะ!"

       "ตัวแบบนี้..ไม่น่าจะใช่ลอสท์ แล้วนี้มันตัวอะไรกัน!?" ระหว่างที่ฮายาเตะกำลังสงสัยอยู่ มันก็เข้าโจมตีใส่เขาในช่วงนั้นแต่ฮายาเตะสามารถสไลด์ตัวหลบออกมาได้พร้อมกับหยิบไดร์เวอร์ขึ้นมา "ท่าทางผมเองก็คงจะต้องเอาจริงแล้วสินะครับ!"

       "ฮู่วส์!!" ปิศาจหมาป่าพ่นแรงลมมหาศาสใส่ฮายาเตะ

       "แปลงร่าง!!" ในตอนนั้นเด็กหนุ่มก็สวมไดร์เวอร์พร้อมกับหยิบการ์ดขึ้นมาแล้วก็ใส่ลงไปในไดร์เวอร์ 

KAMEN RIDE

DECADE

       "เอาล่ะนะครับ!" มาสค์ไรเดอร์ดีเคทกระโดดหลบแรงลมของปิศาจหมาป่าที่มันพ่นมาใส่เขา แล้วมาสค์ไรเดอร์ก็ใช้ปืนของเขายิงใส่มันเพื่อทำให้มันเสียหลักแล้วก็ตามด้วยการวิ่งเข้าไปโจมตีระยะใกล้ด้วยดาบ ปิศาจหมาป่าก็ใช้กรงเล็บของมันรับการโจมตีไว้ ดีเคทหยิบปืนอีกกระบอกขึ้นมายิงใส่ตัวของมัน ปิศาจหมาป่าจึงกระโดดขึ้นไปอยู่บนเสาไฟฟ้าแล้วพ่นลมใส่ดีเคทอีกครั้งทำให้เขากระเด็นออก "อ้ากก!!"

       ในตอนนั้นฮารุกะก็พบเห็นผู้ชายที่ฮายาเตะเคยเจอก่อนหน้านี้ซึ่งเขานั้นมาหลับอยู่ที่กลางพื้น ด้วยความเป็นห่วงเธอเลยรีบวิ่งไปดูอาการของเขาและพอพลิกตัวเขาขึ้นมาก็พบว่า "อะ..อะไรน่ะ บนหน้าผากนี้!?" บนหน้าผากของชายคนนี้มีตราสัญลักษณ์เป็นดาวสีดำอยู่บนหน้าผาก "ฮายาเตะคุง คนๆนี้มีอะไรติดอยู่บนหน้าผากด้วย!"

       "บางอย่างบนหน้าผากอย่างงั้นเรอะครับ!?" ดีเคทหลบการโจมตีของปิศาจหมาป่าแล้วใช้ดาบฟันสวนกลับไป "คุณฮารุกะครับ คนๆนั้นอาจจะเป็นต้นเหตุของสัตว์ประหลาดตัวนี้ก็ได้นะครับ ช่วยหาทางปลุกเขาหน่อยสิครับ!"

       "ตกลง!!" ฮารุกะพยายามเขย่าตัวของเขาแต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆตอบสนองเหมือนกับว่าเขาผู้นี้ได้หลับลึกอย่างมาก "ฮายาเตะคุงท่าทางถ้ากำจัดปิศาจตัวนั้นก่อน คนๆนี้อาจจะฟื้นขึ้นมาก็ได้นะ!" เธอออกความเห็น

       "ก็น่าจะลองทำดูนะครับ!!" ดีเคทใช้ดาบคู่ฟันลงใส่ที่ลำตัวของปิศาจหมาป่าแล้วก็กระโดดถอยออกมาตั้งหลักใหม่ "ถ้าเป็นแบบนี้ ผมเองก็คงต้องใช้การ์ดใบนี้สินะ!" ฮายาเตะใส่การ์ดลงไดร์เวอร์

FORM RIDE

MERCURY ASSASSIN

       ดีเคทรับพลังสายลมที่อยู่รอบข้างทั้งหมดมาไว้ที่ตัวเองแล้วเปลี่ยนร่างของเขาเป็นดีเคทเมอร์คิวรี่ร่างนักลอบสังหารสายแห่งลม "มาสู้กันต่อเลยครับ!" คราวนี้การเคลื่อนไหวที่รวดเร็วของดีเทเมอร์คิวรี่ทำให้ฝ่ายปิศาจหมาป่าตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ มันไม่อาจตามความเร็วของมาสค์ไรเดอร์ได้เลยและถูกมีดสั้นของเขาฟันโจมตีจนเกิดบาดแผลไปทั่ว 

       ปิศาจหมาป่าทนไม่ไหวจึงกระโดดถอยออกจากการโจมตีของดีเคทแล้วสูดพลังลมเข้าไปในร่างพร้อมกับปล่อยออกมาอย่างเต็มรูปแบบ "ฮู่วส์!!" 

       "ท่าแบบนั้นเอาชนะผมไม่ได้หรอกครับ!" ดีเคทเมอร์คิวรี่กระโดดหลบการโจมตีของปิศาจหมาป่าขึ้นไปบนท้องฟ้า "จัดการให้จบล่ะนะครับ!" เขาใส่การ์ดลงไดร์เวอร์พร้อมกับพุ่งลงตรงไปยังปิศาจหมาป่า

FINAL ATTACK RIDE

MER-MER-MERCURY

MERCURY SHADOW ATTACK

       "ย้ากกก!!!" ดีเคทฟันมีดแห่งสายลมผ่าร่างของปิศาจหมาป่าขาดออกเป็นสองส่วนแล้วพุ่งทะลุออกมา "END"

บรึ้มม!!!

       เมื่อกำจัดสัตว์ประหลาดตัวนั้นลงไปได้ผลปรากฏว่าดวงดาวสีดำที่อยู่บนหน้าผากของชายผู้นั้นก็เริ่มค่อยๆอ่อนแสงลงจนอยู่ในสภาพที่เหมือนกับเริ่มไม่เหลิอพลังแล้ว แต่ก็ยังคงติดอยู่ที่หน้าผากไม่เปลี่ยนแปลง "แล้วต่อไป..พวกเราจะทำยังไงดีล่ะ ?"

       "คงต้องพาพวกเขาทั้งสองคนไปที่โรงพยาบาลของโรงเรียนก่อนน่ะครับ ต่อให้ไม่มีบาดแผลอะไรก็อาจจะมีผลกระทบบางอย่างก็ได้.." ฮายาเตะคาดคะเนแล้วก็พยุ่งร่างของนักเรียนชายคนนั้นกับนักเรียนผู้หญิงไปพร้อมกันสองคน "นี้มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่น่ะครับ ?"

       "ฉันเอง..ก็อยากรู้เหมือนกัน.." ระหว่างที่ทั้งสองกำลังเดินอยู่นั้น เงามืดก็ค่อยๆรวมตัวกันเป็นชายใส่เกราะสีดำที่เคยปรากฏตัวขึ้นมาเมื่อเช้าแล้วมันก็ปล่อยคลื่นพลังใส่ดีเคทที่กำลังเผลอยู่ "ตายซะ!"

บรึ้ม!!

       "อัก!!" ดีเคทเมอร์คิวรี่ล้มลงแล้วคืนร่างกับเป็นดีเคทร่างธรรมดาด้วยอาการบาดเจ็บที่เกิดจากพลังของชายสวมเกราะสีดำ "อะ..อะไรน่ะครับ!?"

       "มาสค์ไรเดอร์ การคงอยู่ของเจ้านั้นเป็นอุปสรรคต่อแผนการของพวกเรา ดังนั้นก็จงหายไปซะ!!" ชายสวมเกราะสีดำเริ่มสร้างพลังแสงขึ้นมาที่ฝ่ามืออีกครั้งแล้วปล่อยออกไปโจมตีใส่ดีเคท

       "ฮายาเตะคุง!!" แสงสีม่วงที่ค่อยๆเคลื่อนเข้าหาฮายาเตะด้วยความเร็ว ฮารุกะที่ถึงแม้จะพยายามจะวิ่งเข้าไปแต่ก็ไม่ทันการเพราะระยะห่างของเธอกับเขาทำให้ไม่อาจที่จะไปถึงตัวได้เลย

DEFEND

       ทันใดนั้นเกราะน้ำก็ปรากฏขึ้นมาแล้วป้องกันการโจมตีด้วยพลังแสงของชายสวมเกราะดำหยุดลงไป แล้วมาสค์ไรเดอร์จอมเวทย์แห่งสายน้ำก็ปรากฏออกมาตรงหน้าของพวกเขา "ดูท่าจะมาทันแบบเฉียดฉิวเลยสินะ.." มาสค์ไรเดอร์วิซาร์ดเข้ามาช่วยดีเคทไว้

       "ยูทาโร่คุง!/ทะ..ทาคา..กิคุง!" ฮารุกะและฮายาเตะต่างพูดชื่อของชายที่อยู่ตรงหน้าออกมาพร้อมกัน

       มาสค์ไรเดอร์วิซาร์ดชี้ดาบของเขาไปที่ชายสวมเกราะสีดำ "นี้แกเป็นใครกันแน่ พลังแบบนั้นนั่นมันเวทย์มนต์อย่างงั้นเรอะ พวกแกต้องการอะไร!?"

       "เรื่องนั้นคงไม่สามารถบอกได้หรอกนะ เพราะข้าเองก็มีหน้าที่ของข้าเช่นกัน!" ชายสวมเกราะสีดำสร้างพลังแสงของเขาขึ้นมาอีกครั้ง แต่เขาเกิดเปลี่ยนใจหยุดพลังนั้นไป "การจะกำจัดพวกเจ้านั้นง่ายแสนง่าย แต่ว่านายท่านของข้าไม่ได้สั่งให้ข้ามาจัดการกับพวกเจ้าในตอนนี้ ดังนั้นคงต้องไว้ชีวิตพวกเจ้าไปก่อน!" มันค่อยลอยขึ้นแล้วก็ปรากฏวงแหวนดาวสีดำขึ้นบนฟ้า "ไว้เจอกันใหม่!"

       "เดี๋ยวนี้พวกแกเป็นใครกันแน่!?" ยูทาโร่ยังตะโกนถามพวกมันก่อนที่พวกมันจะหายไปในวงแหวนดาวสีดำ

       "ข้ามีนามว่าโอเนย์รอส...เป็นหนึ่งในสี่จตุรเทพแห่งความฝัน พวกเราคือสิ่งที่ถูกเรียกว่า ไนท์แมร์ มนุษย์อย่างพวกเจ้าก็จงรับชะตากรรมทีบังอาญมาหลบหลู่พระเจ้าซะด้วยล่ะ!" แล้วมันก็หายไปในวงแหวนดาวสีดำนั้น

       "เดี๋ยวก่อน!!" วิซาร์ดจะตามไปก็ไม่ทันแล้ว เพราะว่ามันได้หายไปในดาวสีดำนั้นแล้ว "ำนท์แมร์ ยังงั้นเรอะ..?"

       ในระหว่างที่ทุกคนต่างกำลังมองไปที่ท้องฟ้าซึ่งเป็นจุดที่โอเนย์รอสใช้หนีไปนั้น ดาวสีดำที่อยู่บนหน้าผากของเด็กนักเรียนชายก็เปล่งแสงออกมาแล้วปลดปล่อยไนท์แมร์วูลฟ์ออกมาอีกครั้งแล้วมันก็เข้าโจมตีใส่ดีเคทที่ได้รับบาดเจ็บอยู่ทันที "ฮู่วส์!!"

       "เจ้านี้มันยังไม่หายไปอีกเรอะ!?" วิซาร์ดใช้ดาบเข้ามาฟันไนท์แมร์ทำให้มันปล่อยดีเคทลง ส่วนเขาจะสู้กับมันเอง "อะยาซากินายได้รับบาดเจ็บอยู่ ปล่อยให้ฉันจัดการเอง!" เขาใช้แหวนเหลืองทาบที่ไดร์เวอร์

LAND

       "ต้องเจอแบบนี้!!" วิซาร์ดใช้แหวนที่ไดร์เวอร์ต่อทันที

BIND

      รากไม้งอกขึ้นมาจากวงเวทย์สีเหลืองที่พื้นแล้วก็ทำการรัดตัวของไนท์แมร์วูลฟ์ไว้จนมันไม่สามารถขยับไปไหนได้ "เอาเลยสิ ตอนนี้ล่ะเป็นโอกาสแล้ว!!"

       "ครับ!" ดีเคทใส่การ์ดลงไดร์เวอร์แล้วกระโดดขึ้นไปบนฟ้า

FINAL ATTACK RIDE

DE-DE-DECADE

DIMENSION KICK

       "ฮ้ากกกก!!!" ดีเคทพุ่งทะลุผ่านการ์ดจำนวนมากที่เรียงรายกันอยู่แล้วเตะใส่ไนท์แมร์วูลฟ์ เมื่อมันโดนท่าเตะนี้ไปร่างก็ค่อยๆสลายกลายเป็นแสงทีละนิด "END"

       "ฮู่วส์!!!" ไนท์แมร์วูลฟ์หอนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่มันจะสลายกลายเป็นแสงหายไป

       และเมื่อสามารถกำจัดมันลงไปได้อีกครั้งดวงดาวสีดำบนหน้าผากของเด็กนักเรียนชายก็ค่อยๆจางลงอีกครั้ง "เป็นเหมือนเดิมเลย ถ้าเป็นแบบนี้เดี๋ยวก็คงมีเจ้าตัวนั้นออกมาอีกแน่ จะทำยังไงดีล่ะ ?"

       "เรื่องนั้น...ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันครับ" ดีเคทกลับร่างเป็นมนุษย์แล้วเดินเข้ามาดูอาการของนักเรียนชาย "พวกเราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับศัตรูเลย คงจะทำอะไรไม่ได้หรอกครับ"

       ในตอนนั้นก็มีอัญมณีที่มีแสงสีขาวตกลงมาจากฟ้ามาอยู่บนมือขอฮารุกะอย่างน่าประหลาด "นะ..นี่มันอะไรน่ะะ!?" ระหว่างที่กำลังงงอยู่นั้นเธอก็เกิดความคิดบางอย่างอออก แล้วตัดสินใจลองทำตามดู "ขอให้เป็นอย่างที่คิดด้วยนะ.." ฮารุกะนำอัญมณีสีขาวมาไว้ที่หน้าผากของนักเรียนชายแล้วแสงสว่างก็สลายดาวสีดำนั้นลงไป "สำเร็จ! ทำได้แล้ว!"

       "มันหมายความว่ายังไงน่ะครับ!?" ฮายาเตะและฮารุกะต่างยังไม่ค่อยเข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น "เมื่อกี้นี้หินนี้ตกลงมาจากฟ้า ?"

       ยูทาโร่บังเอิญเหลือบไปเห็นคนๆนึงที่แอบจำตามองพวกเขาอยู่ในพุ่มไม้แต่เขารู้ตัวก่อน ทำให้ยูทาโร่ที่จะตามไปก่อนไม่สามารถตามทันได้ "หมอนั่น..ใครกันน่ะ!?"


ปริศนามากมายเกิดขึ้นภายในวันเดียว บุคคลปริศนาที่จับตามองพวกเขา ไนท์แมร์ปิศาจแห่งความฝันผู้ที่เป็นเงามืดใหม่ ปิศาจที่ถูกกำจัดลงด้วยอัญมณีสีขาว และผู้หญิงที่ยูทาโร่นึกถึง...การต่อสู้บทที่สองได้เริ่มต้นขึ้น 

.................... TO BE CONTINUE ....................