ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : หัวอกคนเป็นพี่
ซองมินยืนกระวนกระวายอยู่หน้าตึกคณะวนศาสตร์ เพราะรอเท่าไหร่น้องชายคนเล็กของตระกูลก็ไม่ออกมาซะที แถมโทรไปก็ไม่รับสายอีก... แถมยุนโฮยังไปแก้ผ้าเล่นอยู่ในถังขยะเน่าๆซะจนเป็นไข้มาเรียนไม่ได้=_=;
"ซองมิน ยังไม่กลับหรอ^O^" มือบางแตะที่บ่าของซองมินพร้อมกับเสียงถึกๆที่ดังก้องเข้ามาในโสตประสาท
"อือ.. ยัง รอน้องอยู่^ ^;" ซองมินหันไปยิ้มให้แจจุงที่ยืน(พยายาม)ทำหน้าไร้เดียงสา(แข่งกับชาง
มิน?)อยู่
"อา... ฉันก็มารอน้องที่นี่เหมือนกัน=_=; เลิกเรียนมาสองชั่วโมงแล้วยังไม่ออกมาเลย ให้ตายสิ มือถือมีก็ไม่รู้จักเปิด ชิชิ" แจจุงบ่นราวกับประจำเดือนมาไม่ปกติ
"หรอ... งั้นเราตามขึ้นไปดูบนตึกดีมะ"
"อือ ดี" แจจุงกับซองมินเดินขึ้นไปหาน้องชายของตัวเองบนตึก.. และได้รู้ว่า ตอนนี้ตึกคณะวนศาสตร์กลายเป็นตึกร้างไปเรียบร้อยแล้ว-_-"
สองคนนั่นหายไปไหนกันนะ...
พี่ชายทั้งสองวิ่งวุ่นกันอยู่ในตึกและรอบๆตึก=_="แต่ก็ไม่พบวี่แววสิ่งมีชีวิตที่หน้าเหมือนกวางและโลมาแต่อย่างใด....
"อ๊ะ แจจุง*0*ชั้นเคยอ่านในนิยาย... บางทีน้องเราอาจจะโดนลักพาตัวไปก็ได้นะ" ซองมินหันไปสบตาคนสวยอย่างเคร่งเครียด พร้อมทำหน้าเหมือนโคนันตอนตามหาจอมโจรคิดส์
"เออ จริง-_-;" แจเริ่มเครียดจามกันไปเหมือนน้องชายโดนจอมโจรคิดส์ลักพาตัวT^T
"ไปดูตรงอาคารเก่าหลังมหา'ลัยกัน" คนหน้าหวานทำตาเป็นประกายส่องสว่างออกมา...
อาคารเก่านั่นเคยเป็นของคณะกายภาพบำบัดแต่ตอนนี้ย้ายตึกไปแล้ว.... เลยเป็นอาคารไม้ผุๆที่ปล่อยร้างมานานนับสิบปี.... แถมยังวังเวงเหมือนป่าช้าประเทศไทยอีกต่างหาก-_-"
สุดท้าย ทั้งสองคนก็กำมือกัน(กำแน่นด้วยความกลัวจัด-_-")ไปที่ตึกร้างป่าช้าไทยนั่น เนื่องจากเป็นเวลาค่อนข้างดึก นักศึกษาก็ไม่ออกมาเพ่นพ่านแล้ว....
กุก!! กัก!! กุก!! กัก!!
เสียงฝีเท้าหนักๆยำไปมาบริเวณอาคารร้างรอบๆตัวของทั้งคู่=_="
พั่บ พั่บ พั่บ พั่บ
เสียงขาของทั้งคู่ที่สั่นดังเป็นจังหวะเซิ้งกะลา-_-;
ซองมินกับแจจุงมองบรรยากาศวังเวงรอบๆกายก่อนจะหันมามองหน้ากัน
"นั่นอาจจะเป็นเสียงชางมินกับจุนซูก็ได้><"
"ถ้ามันไม่ใช่ล่ะT^T"
"ก็.. ต้องปะ ไปดูหะ ให้รุ รู้ไป ละเลย สะ สิ>___<" ซองมินพูดเสียงสั่นเข้าจังหวะเซิ้งเดียวกับขา
ทั้งคู่จับมือกันเดินเข้าไปในพงหญ้า.... ที่มาของเสียงแปลกๆนั่น....
ฝึบ!!!!
เงาดำเข้าครอบคลุมตัวของทั้งคู่ไว้จนมองไม่เห็นอะไรอีก ฝ่ามือหนักๆฟาดเข้าที่หัว แล้วพี่ชายทั้งสองก็สลบไป.....
*
*
*
บ้านตระกูลจอง....^___^
ป๊ะป๋ากะมามี้ของบ้านไปฝรั่งเศสกลับเดือนหน้า ยุนโฮซึ่งอาการดีขึ้นมากลุกขึ้นมาทำมาม่าใส่กิมจิให้น้องๆกิน...
น้องๆที่ไม่รู้เมื่อไหร่จะกลับมาT^T
"อุตส่าห์ทำมาม่าไว้ให้กิน-_- ไอน้องไม่รักดี มือถือก็ไม่รู้จักเปิด หายไปไหนกันหมดนะ!!" ยุนโฮประจำเดือนมาไม่ปกติอีกคน=_="
จะบ้าตาย อุตส่าห์หัดทำมาม่าตั้งนาน ชิชิ(มาม่ายังต้องหัด-_-")
สงสัยแอบไปไนท์คลับกันแหงๆ เห็นเหล้าดีกว่าพี่ชาย.. วอนตายแท้ๆ
เมื่อยุนโฮคิดได้ดังนั้นก็ซิ่งลีมูซีนออกจากบ้าน ทั้งๆที่ตัวเองยังไม่สบายอยู่ แต่ความแค้นที่น้องไม่ยอมกลับมากินมาม่านั้นมีมากกว่า=_=;
มันเปลืองตังค์นะรู้ไว้ซะ!!!!!
*
*
*
เมื่อมาถึงมหาวิทยาลัยถึงได้รู้ว่าวันนี้ไนท์คลับปิดเพราะลำโพงแตกต้องเอาไปซ่อม ในมหา'ลัยก็มืดสนิทเหมือนเดินอยู่ในวัดกลางป่ายามคำคืนเดือนมืดที่ประเทศไทย=_=;(ลองมาแล้วจะรู้ซึ้งนะจ๊ะ ชาวเกาหลีทุกคน^__^ : ด้วยความหวังดีจากชาวไทย)ถ้ามีน้องหมามาร้องเพลงยามดึกกันอีกซักฝูงล่ะก็... ใช่เล้ยยยยย-_-
ยุนโฮเดินหาน้องจนทั่วมหาวิทยาลัย สองคนนั่นไม่น่าจะไปไหนได้เพราะเขายังไม่ได้ให้เงินค่าขนมเดือนนี้เลย ให้มาก็แค่ค่าแท็กซี่ ส่วนข้าวกลางวันน่ะ สูบเพื่อนเอาก็ได้(แหะๆ-_-")
อากาศเริ่มหนาวเย็นขึ้นเรื่อยๆเพราะใกล้หน้าหนาวขึ้นมาทุกที... ยิ่งดึกๆดื่นๆแบบนี้ อากาศก็ยิ่งเย็น
ยุนโฮที่นอกจากจะใส่ชุดลำลองแล้ว ก็ยังมีแค่เสื้อโค้ทตัวเดียว=_=; มันกันหนาวให้คนเป็นไข้ไม่ได้หรอก...
หมีเดินโซซัดโซเซมาที่ตึกศิลปกรรมที่ยังคงเปิดไฟอยู่ห้องหนึ่ง...
*
*
*
ตุบ!!!!
"เฮ้ย เสียงอะไรน่ะ!!!OoO" ซีวอนร้องจ๊ากด้วยความตกใจจนขนแขนสแตนด์อัพขึ้นมาเต้นB-Boy
"ปอดแหกน่า ซีวอน ดึกๆแบบนี้มันไม่มีอะไรหรอกน่า" ฮันกยองหันไปปลอบเพื่อน
"ก็เพราะมันดึกน่ะเซ่ โฮฮฮTOT" ฮีชอลทำท่ากลัวไปกะเค้าด้วย...
แน่นอน ที่นี่คือชมรมการแสดงที่ทำงานกันจนดึกดื่นที่มหา'ลัยแห่งนี้นั่นเอง.... พวกเขาจะต้องเตรียมงานโรงเรียนที่จะมีขึ้นไม่ช้านี้...
"เฮอะ เดี๋ยวฉันออกไปดูก็ได้..." ฮันกยองเดินอย่างมั่นใจเต็มร้อยราวกับตัวเองเป็นทาทา ยังออกไปข้างนอกห้อง....
มองลงไปที่พื้น...
ร่างของใครคนหนึ่งนอนนิ่งอยู่หน้าห้อง..... เขานั่งยองๆและสะกิดๆดูถึงได้รู้ว่ายังไม่ตาย=_=;และแบกกลับเข้ามาในชมรม....
"โอ้วววว เนี่ยนะเรอะ ผี*0* หล่อลากสุดๆ" ฮีชอลอ้าปากหวอ จ้องมองร่างที่อยู่บนบ่าของฮันกยอง
แทฮวาเดินไปช่วยอุ้มคนๆนั้นลงมานอนที่โซฟา
"อิตานี่มาทำอะไรตอนดึกๆเนี่ย-_-;" แทฮวามองคนที่นอนไร้ความรู้สึกอยู่บนโซฟา
ซีวอนเดินไปเปิดฮีตเตอร์ให้อุ่นขึ้นอีกหน่อย ก่อนจะหาผ้าห่มมา...
"นายนี่ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เป็นไข้ แถมยังใส่มาแค่เสื้อโค้ทน่ะ=_=ผ้าพันคอก็ไม่มี สงสัยจะจนมาก"
"อา... แต่ หน้าคุ้นๆนะ ใช่เดือนมหา'ลัยรึเปล่า" เทควานหันมามองซีวอน
"น่าจะนะ ......."
บทสนทนาสิ้นสุดลงแค่นั้นก่อนที่ทุกคนจะหันไปทำงานของตัวเองต่อ และรอให้ร่างบนโซฟาฟื้นขึ้นมา...
"ซองมิน ยังไม่กลับหรอ^O^" มือบางแตะที่บ่าของซองมินพร้อมกับเสียงถึกๆที่ดังก้องเข้ามาในโสตประสาท
"อือ.. ยัง รอน้องอยู่^ ^;" ซองมินหันไปยิ้มให้แจจุงที่ยืน(พยายาม)ทำหน้าไร้เดียงสา(แข่งกับชาง
มิน?)อยู่
"อา... ฉันก็มารอน้องที่นี่เหมือนกัน=_=; เลิกเรียนมาสองชั่วโมงแล้วยังไม่ออกมาเลย ให้ตายสิ มือถือมีก็ไม่รู้จักเปิด ชิชิ" แจจุงบ่นราวกับประจำเดือนมาไม่ปกติ
"หรอ... งั้นเราตามขึ้นไปดูบนตึกดีมะ"
"อือ ดี" แจจุงกับซองมินเดินขึ้นไปหาน้องชายของตัวเองบนตึก.. และได้รู้ว่า ตอนนี้ตึกคณะวนศาสตร์กลายเป็นตึกร้างไปเรียบร้อยแล้ว-_-"
สองคนนั่นหายไปไหนกันนะ...
พี่ชายทั้งสองวิ่งวุ่นกันอยู่ในตึกและรอบๆตึก=_="แต่ก็ไม่พบวี่แววสิ่งมีชีวิตที่หน้าเหมือนกวางและโลมาแต่อย่างใด....
"อ๊ะ แจจุง*0*ชั้นเคยอ่านในนิยาย... บางทีน้องเราอาจจะโดนลักพาตัวไปก็ได้นะ" ซองมินหันไปสบตาคนสวยอย่างเคร่งเครียด พร้อมทำหน้าเหมือนโคนันตอนตามหาจอมโจรคิดส์
"เออ จริง-_-;" แจเริ่มเครียดจามกันไปเหมือนน้องชายโดนจอมโจรคิดส์ลักพาตัวT^T
"ไปดูตรงอาคารเก่าหลังมหา'ลัยกัน" คนหน้าหวานทำตาเป็นประกายส่องสว่างออกมา...
อาคารเก่านั่นเคยเป็นของคณะกายภาพบำบัดแต่ตอนนี้ย้ายตึกไปแล้ว.... เลยเป็นอาคารไม้ผุๆที่ปล่อยร้างมานานนับสิบปี.... แถมยังวังเวงเหมือนป่าช้าประเทศไทยอีกต่างหาก-_-"
สุดท้าย ทั้งสองคนก็กำมือกัน(กำแน่นด้วยความกลัวจัด-_-")ไปที่ตึกร้างป่าช้าไทยนั่น เนื่องจากเป็นเวลาค่อนข้างดึก นักศึกษาก็ไม่ออกมาเพ่นพ่านแล้ว....
กุก!! กัก!! กุก!! กัก!!
เสียงฝีเท้าหนักๆยำไปมาบริเวณอาคารร้างรอบๆตัวของทั้งคู่=_="
พั่บ พั่บ พั่บ พั่บ
เสียงขาของทั้งคู่ที่สั่นดังเป็นจังหวะเซิ้งกะลา-_-;
ซองมินกับแจจุงมองบรรยากาศวังเวงรอบๆกายก่อนจะหันมามองหน้ากัน
"นั่นอาจจะเป็นเสียงชางมินกับจุนซูก็ได้><"
"ถ้ามันไม่ใช่ล่ะT^T"
"ก็.. ต้องปะ ไปดูหะ ให้รุ รู้ไป ละเลย สะ สิ>___<" ซองมินพูดเสียงสั่นเข้าจังหวะเซิ้งเดียวกับขา
ทั้งคู่จับมือกันเดินเข้าไปในพงหญ้า.... ที่มาของเสียงแปลกๆนั่น....
ฝึบ!!!!
เงาดำเข้าครอบคลุมตัวของทั้งคู่ไว้จนมองไม่เห็นอะไรอีก ฝ่ามือหนักๆฟาดเข้าที่หัว แล้วพี่ชายทั้งสองก็สลบไป.....
*
*
*
บ้านตระกูลจอง....^___^
ป๊ะป๋ากะมามี้ของบ้านไปฝรั่งเศสกลับเดือนหน้า ยุนโฮซึ่งอาการดีขึ้นมากลุกขึ้นมาทำมาม่าใส่กิมจิให้น้องๆกิน...
น้องๆที่ไม่รู้เมื่อไหร่จะกลับมาT^T
"อุตส่าห์ทำมาม่าไว้ให้กิน-_- ไอน้องไม่รักดี มือถือก็ไม่รู้จักเปิด หายไปไหนกันหมดนะ!!" ยุนโฮประจำเดือนมาไม่ปกติอีกคน=_="
จะบ้าตาย อุตส่าห์หัดทำมาม่าตั้งนาน ชิชิ(มาม่ายังต้องหัด-_-")
สงสัยแอบไปไนท์คลับกันแหงๆ เห็นเหล้าดีกว่าพี่ชาย.. วอนตายแท้ๆ
เมื่อยุนโฮคิดได้ดังนั้นก็ซิ่งลีมูซีนออกจากบ้าน ทั้งๆที่ตัวเองยังไม่สบายอยู่ แต่ความแค้นที่น้องไม่ยอมกลับมากินมาม่านั้นมีมากกว่า=_=;
มันเปลืองตังค์นะรู้ไว้ซะ!!!!!
*
*
*
เมื่อมาถึงมหาวิทยาลัยถึงได้รู้ว่าวันนี้ไนท์คลับปิดเพราะลำโพงแตกต้องเอาไปซ่อม ในมหา'ลัยก็มืดสนิทเหมือนเดินอยู่ในวัดกลางป่ายามคำคืนเดือนมืดที่ประเทศไทย=_=;(ลองมาแล้วจะรู้ซึ้งนะจ๊ะ ชาวเกาหลีทุกคน^__^ : ด้วยความหวังดีจากชาวไทย)ถ้ามีน้องหมามาร้องเพลงยามดึกกันอีกซักฝูงล่ะก็... ใช่เล้ยยยยย-_-
ยุนโฮเดินหาน้องจนทั่วมหาวิทยาลัย สองคนนั่นไม่น่าจะไปไหนได้เพราะเขายังไม่ได้ให้เงินค่าขนมเดือนนี้เลย ให้มาก็แค่ค่าแท็กซี่ ส่วนข้าวกลางวันน่ะ สูบเพื่อนเอาก็ได้(แหะๆ-_-")
อากาศเริ่มหนาวเย็นขึ้นเรื่อยๆเพราะใกล้หน้าหนาวขึ้นมาทุกที... ยิ่งดึกๆดื่นๆแบบนี้ อากาศก็ยิ่งเย็น
ยุนโฮที่นอกจากจะใส่ชุดลำลองแล้ว ก็ยังมีแค่เสื้อโค้ทตัวเดียว=_=; มันกันหนาวให้คนเป็นไข้ไม่ได้หรอก...
หมีเดินโซซัดโซเซมาที่ตึกศิลปกรรมที่ยังคงเปิดไฟอยู่ห้องหนึ่ง...
*
*
*
ตุบ!!!!
"เฮ้ย เสียงอะไรน่ะ!!!OoO" ซีวอนร้องจ๊ากด้วยความตกใจจนขนแขนสแตนด์อัพขึ้นมาเต้นB-Boy
"ปอดแหกน่า ซีวอน ดึกๆแบบนี้มันไม่มีอะไรหรอกน่า" ฮันกยองหันไปปลอบเพื่อน
"ก็เพราะมันดึกน่ะเซ่ โฮฮฮTOT" ฮีชอลทำท่ากลัวไปกะเค้าด้วย...
แน่นอน ที่นี่คือชมรมการแสดงที่ทำงานกันจนดึกดื่นที่มหา'ลัยแห่งนี้นั่นเอง.... พวกเขาจะต้องเตรียมงานโรงเรียนที่จะมีขึ้นไม่ช้านี้...
"เฮอะ เดี๋ยวฉันออกไปดูก็ได้..." ฮันกยองเดินอย่างมั่นใจเต็มร้อยราวกับตัวเองเป็นทาทา ยังออกไปข้างนอกห้อง....
มองลงไปที่พื้น...
ร่างของใครคนหนึ่งนอนนิ่งอยู่หน้าห้อง..... เขานั่งยองๆและสะกิดๆดูถึงได้รู้ว่ายังไม่ตาย=_=;และแบกกลับเข้ามาในชมรม....
"โอ้วววว เนี่ยนะเรอะ ผี*0* หล่อลากสุดๆ" ฮีชอลอ้าปากหวอ จ้องมองร่างที่อยู่บนบ่าของฮันกยอง
แทฮวาเดินไปช่วยอุ้มคนๆนั้นลงมานอนที่โซฟา
"อิตานี่มาทำอะไรตอนดึกๆเนี่ย-_-;" แทฮวามองคนที่นอนไร้ความรู้สึกอยู่บนโซฟา
ซีวอนเดินไปเปิดฮีตเตอร์ให้อุ่นขึ้นอีกหน่อย ก่อนจะหาผ้าห่มมา...
"นายนี่ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เป็นไข้ แถมยังใส่มาแค่เสื้อโค้ทน่ะ=_=ผ้าพันคอก็ไม่มี สงสัยจะจนมาก"
"อา... แต่ หน้าคุ้นๆนะ ใช่เดือนมหา'ลัยรึเปล่า" เทควานหันมามองซีวอน
"น่าจะนะ ......."
บทสนทนาสิ้นสุดลงแค่นั้นก่อนที่ทุกคนจะหันไปทำงานของตัวเองต่อ และรอให้ร่างบนโซฟาฟื้นขึ้นมา...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น