~ลุ้นรักเกี่ยวหัวใจ~!!

ลำดับตอนที่ #1 : พรหมลิขิต หรือ ...ลางลิขิต

ทำไมชีวิตนักเรียนม.ปลายอย่างฉันถึงได้แย่อย่างนี้นะ T_T การไม่มีตัวตนอยู่ในห้องมันก็สุดทน แต่การที่มันไม่มีตัวตนอยู่ในโลก มันเกินทน จริง ๆ !!!!! 

            จะผิดแปลกมากนักรึไงที่ฉันคนนี้จะแค่เป็นนักเรียนธรรมดา ธรรมดา ซะจนไม่มีใครสังเกตหรือมองเห็น ยกเว้น 

            " อ๊าก ! คาบนี้มีสอบคณิต ใครเห็นยายแว่นบ้าง อยู่ไหนก๊านนน " เพื่อนที่แสนดีมักจะมองเห็นฉันในเวลาอย่างนี้เสมอ แต่ถ้าเป็นเรื่องอย่างนี้ละก็หมดสิทธิ์

            " ว้าว !>O< เด็กห้องนี้น่ารักจัง ใครอยู่ห้องนี้บ้างล่ะเนี้ย " 

            ทำไมนะ ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทั้ง ๆ ที่ฉันออกจะเรียนดีจนเป็นที่เอ่ยชมของอาจารย์ คะแนนสอบก็อยู่ในอันดับท็อปเท็นของโรงเรียนนี้ แต่กลับไม่มีใครมองเห็นค่า ถ้าไม่ใช่เรื่องวิชาการอย่าหวังว่าจะได้มีส่วนร่วม

            หรือว่าฉันต้องปฏิวัติตัวใหม่ เพราะเท่าที่กระจกวิเศษบอกฉันในวันนี้ก็ เด็กผู้หญิงผอม สูง (นิดเดียว) หน้ารูปไข่เรียว ตาโต (จนไอ้พี่บ้ามันบอกว่าถลน ) ผมยาวสลวย ( แต่หล่อนถักเปียนี่ ) ผิวขาวอมชมพู (ซีด ๆ เพราะไม่ค่อยได้ออกแดด ) จะมีก็แต่หน้าอกที่ไม่อายใคร คัพ B 34 แต่ก็อย่างว่า เพื่อน ๆ ฉันก็ 

            " อุ้ย ! หน้าอกเพิ่มครึ่งนิ้วแหละตัว "

            " ไหน ไหน ดูซิ "

            " ว้าย ! ก็เป็น 36 อ่ะดิ " ส่วนฉันก็ +__+!!

            " ก๊อก ก๊อก "

            " จะไปเดี๋ยวนี้แหละ ค้า"   โอ้ ! ชีวิตที่น่าห่อเหี่ยวของฉัน 

            ฉันเดินเข้าห้องไป ไม่มีใครสังเกตเห็นตามเคย ฉันลากสังขารแห้ง ๆ ของตัวเองไปยังโต๊ะหน้าสุดตรงกับโต๊ะของอาจารย์ที่ใคร ๆ ก็มักขยาด ไม่ใช่ว่าฉันชอบอาจารย์มากถึงขนาดนี้หรอกนะ แต่เพราะไม่มีใครนั่งตะหาก -_-!!

            " อ๊ะ ! มาแล้วเหรอ " ฉันหันไปตามเสียงอย่างประหลาดใจ มีคนเห็นฉัน 

" พวกตัวประหลาด ฮ่ะ ฮ่ะ " มันน่าขำตรงไหนย่ะ -_-~ ฉันลืมบอกไปว่าฉันมีกลุ่มเพื่อนอยู่ด้วยนะ แต่พวกเธอมักไม่ได้อยู่ใกล้ฉันหรอก เพราะนิสัยบางอย่างมันสวนทางกันมั๊กมาก อย่างเช่น ฉันมีข้าวห่อมาจากบ้าน ส่วนพวกเธอไม่มี ฉันชอบอ่านหนังสือกับทำการบ้านเวลาว่าง เธอมักเข้าชมรม ฉันกับเธอเลยสวนทางกัน พวกเธอมีอยู่ด้วยกัน 4 คน คือ 

แพท สาวสวยที่เป็นที่หมายปองของหนุ่ม ๆ ทั่วโรงเรียน

เซียม สาวห้าวที่น่ารัก เป็นที่หมายปองเช่นกัน แต่เป็นสาว ๆ นะ

น้ำหวาน สาวน่ารักเรียบร้อยที่เป็นที่เอ็นดูแก่คนที่พบเห็น และสุดท้าย

ส้ม สาวหน้าตาปกติ แต่เป็นที่สังเกตเห็นมากกว่าฉัน

" ร่มเกศทำข้อนี้ซิ " อาจารย์เรียกฉันเมื่อไม่มีเพื่อนในห้องสามารถทำได้ซักคน แม้แต่อาจารย์ยังเรียกฉันหลังเพื่อนเลย เฮ้อ ! ฉันใช้เวลาทำไม่เกินหนึ่งนาทีก็เสร็จเป็นที่เรียบร้อย

" ดีมาก " มีเสียงปรบมือเปาะแปะให้ แต่ให้เจนสาวสวยที่โพสต์ท่าน่ารักตอนนี้ต่างหาก

" ไรน์จ๋า เที่ยงนี้ไปกินข้าวกับพวกเรานะ " เสียงน้ำหวานมาหวานสมชื่อ แล้วฉันก็

" ไม่เป็นไรจ๊ะ ถ้าไรน์ไม่ว่าง " ฉะ ฉันยังไม่พูดอะไรออกไปเลย อย่าตีความไปเองแบบนั้นซี่

" ขอบใจนะ ฉันต้องอ่านหนังสือนี่ให้จบ " ฮือ ฮือ TT_TT ทำไมต้องเป็นคนที่ถูกลืมด้วยนะ

" ออด " เฮ้อ ! ในที่สุดก็หมดเวลาเรียนซักที ฉันอยากกลับบ้านเร็ว ๆ จัง

" วันนี้ไรน์ห้ามเบี้ยวเราอีกนะ ไปกินไอติมกัน " ในที่สุดเพื่อนๆ ก็เห็นฉันมีตัวตน ขอบคุณจอร์จ ฉันยิ้มรับบานแฉ่ง พวกเธอเดินกันครบคู่ แล้วฉันล่ะ นี่ นี่ พวกเธอชวนฉันมาน่ะ ฉันรีบเดินเร็ว ๆ ไปทางหลังโรงเรียน ที่มันต้องผ่านลานกีฬา และแล้วก็ ฟ้าว !!! พลั่ก !!

" โอ้ย ! =_= "