Love Story . เรื่องเล่าของ 'คนแอบรัก'

ลำดับตอนที่ #3 : 2nd Story : ความรู้สึกเหมือนมีเส้นขวางกั้น

FARRY' 25

                     หลังจากวันนั้นฉันก็เหม่อเรื่อยมาเป็นชีวิตจิตใจ เหม่อตลอดเลย... เพราะไอ้พี่บ้านั่นแหละ ที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ เฮ้อออ~ ภาพที่พี่เขาไปกระซิบกระซาบแบบแนบชิดกับผู้หญิงคนนั้นยังติดตาติดสมองฉันอยู่เลย ฉันไม่ชอบเลยอ่ะ การคนที่เราชอบมีเพราะมันเหมือนมี 'เส้นบางๆกั้นอยู่' รอบตัวเขาไม่ให้เราเข้าไปหาได้ ซึ่งเราก็ทำได้แค่ยืนมองอยู่ตรงนี้ ไม่สามารถที่จะเดินเข้าไปหาเขาได้เลย เพราะยัยนั่นคนเดียว! (ปีนเกลียวเหรอไชน์ -*- ) ถ้าไม่มีผู้หญิงคนนั้นนะ ฉันอาจจะเดินไปทักพี่เขาโดยที่ไม่ต้องกลัวฝ่ามืออรหันต์ของใครจะมาทาบหน้า แต่ถึงไม่มีฉันก็ไม่กล้าอ่ะ Y__Y
                     ฉันยังไม่บอกใช่ไหมว่าพี่เขาเป็นคนยังไง พี่เขาไม่ใช่แบบพระเอกนิยายที่จะเย็นชาไร้หัวใจหรือจะขี้เล่นสนุกสนาน รักสนุก อืม... บุคลิกของพี่เขาคือ ชอบทำหน้านิ่ง -_- ฉันถึงไม่กล้าไง กลัวเวลาสบตา ไม่กล้าสบตาเลยจริงๆ นะ ดูภายนอกพี่เขาดูน่ากลัวๆ เพราะชอบทำหน้านิ่ง แต่อันที่จริงพอยิ้มแล้วอย่างกับคนละคนเลย! เหมือนเด็กเลยค่ะ! ยิ้มแก้มปริเต็มที่ น่ารักสุดยอด ขอบอกอีกอย่างพี่เขาดัดฟัน TOT ฉันไม่ชอบผู้ชายดัดฟันอ่ะ ฉันไม่ชอบมากเลยนะ เพราะสมัยนี้ใครๆ เขาก็นิยมดัดฟันกัน จริงไหมล่ะ พอมีเยอะๆ มันก็น่าเบื่อ... มันเป็นเรื่องจริงด้วยแหละ ที่เขาบอกกันว่า 'เกลียดอย่างไร ได้อย่างนั้น' นั่นล่ะ เป๊ะ!
                     พูดถึงวันนี้... ฉันยังไม่ได้เจอพี่อาร์มี่เลยล่ะ :( อยากเจอ แต่ไม่อยากหา เคยได้ยินไหม มีคำคมหนึ่งบอกว่า 'ถ้าคุณหาบางสิ่ง คุณต้องเลิกมองหา' ฉันก็เลยไม่อยากจะหา แต่การหาและไม่หามันก็มีผลห้าสิบๆ และอยู่นิ่งให้เขามาหาเราจะดีกว่า ^_^ ฮ่าๆๆ เพราะมันเหมือนกับว่า เราเป็นคนที่พี่เขาตามหาอยู่น่ะสิ มันรู้สึกดีนะ 
                     ตอนนี้ฉันกำลังเดินผ่านสนามบอลตรงทางเดินหน้าตึกใหม่ ตอนนี้เป็นคาบชมรมน่ะ ซึ่งมันก็ตรงกันทุกห้อง สำหรับคนที่ยังไม่มีชมรมอยู่ก็จะนั่งเล่นคุยกัน หรือไม่ก็เล่นบอล ลืมบอกไป พี่อาร์มี่ชอบเล่นบอลด้วยล่ะ ถ้าหาพี่เขาจากสนามบอลจะหาง่ายมาก แต่ต้องดูเวลาและสถานการณ์ด้วยนะ แต่ตอนนี้...ขอให้เจอเถอะ คิดถึง >///<
                     โอ๊ะ! นั่นไง! คนนั้นไง เจอแล้วววว! พี่อาร์มี่กำลังเล่นบอลอยู่ล่ะ ใส่เสื้อนักเรียน เก่งมากๆ พี่เขาสับขาหลอกฝ่ายตรงข้าม และยิงเข้าประตูไป เอิ้กๆ พ่อสุดหล่อของฉันเก่งจริงๆ (><)b เป็นธรรมดาของคนเรานะ พอเวลาเล่นกีฬาอะไรนานๆ เหงื่อก็จะออกเต็มหลัง แต่สำหรับนายคนนี้แป๊บเดียวเองนะ ตอนนี้เสื้อของพี่อาร์มี่ชุ่มเหงื่อเรียบร้อย เอ๊ะ! พี่เขาใส่เสื้อนักเรียนนี่ สีขาว... พอโดนน้ำ แนบเนื้อ เห็น... เฮ้ยย =[]=!! อย่างนั้นมันก็เห็นเลยน่ะสิ หลัง...หลังของพี่อาร์มี่ ฉันชอบบบบบ *0* เสื้อแบนเนื้อแบบนี้ยิ่งเห็นแผ่นหลังชัดเจน อุ๊ยตายว้ายกรี๊ด! ฉันควรจะเขินอายหรือว่าทำตาหยาดเยิ้มดีล่ะ ทำตัวไม่ถูก ใจนึงก็อยากนะ อยากดู อีกใจนึงอยากเดินหนีไปไกลๆแก้เขิน >< แต่ตอนนี้ฉันตัดสินใจได้แล้วว่า ฉัน-อยาก-ดู!! (ขอโทษนะคะ ที่ไชน์ของเราหื่นขนาดนี้ Y.Y)
                      เฮ้ย! นั่น... นั่นพี่เขากำลังปลดกระดุม! *[]* มือของพี่อาร์มี่เลื่อนไปที่กระดุมเม็ดแรกก่อนจะปลดออก แล้วก็เริ่มเลื่อนลงไปปลดอีกเม็ด การกระทำนี้ทำให้ฉันเห็นแผงอกขาวเนียนที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ โอ้ววว พี่อาร์มี่ขาา~ ไชน์จะเป็นลมค่ะ T///T อ๊ะ! มือของพี่เขาเลื่อนลงมาอีกแล้ว แล้วก็เริ่มลงมือปลดกระดุมอีกครั้ง...

                       ผัวะ!!

                      เสียงอันสนั่นหวั่นไหวนั่นไม่ใช่อะไร แต่เกิดขึ้นเพราะฝ่ามือของเพื่อนได้กระทบกระโหลกของฉันด้วยแรงมหาศาล นั่นทำให้ฉันได้ตื่นจากภวังค์ ไอ้ที่พี่อาร์มี่ปลดกระดงกระดุมอะไรนั่นไม่มีหรอก ฉันเพ้อเอง! Y_Y (แอบเสียดาย)
                     

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
เป็นยังไงบ้างคะในตอนนี้ รู้สึกว่าไชน์ของเราจะหื่นแบบสุดติ่ง
แบบกู้ไม่อยู่เลยทีเดียว 555555
แต่มันก็เป็นนิสัยของไรเตอร์ด้วยเหมือนกันนะเคอะ พูดแล้วเขิน ><
ถ้าชอบไม่ชอบยังไงก็เม้นติชมได้นะคะ :D