คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สอบเข้า
ความมืดอันน่ากลัวนี้ ได้ทำการปลุกขนที่แขนของคริสในขณะที่พวกเขาเดินอยู่ในถ้ำที่เพิ่งเขามาไม่นาน “การเดินทางนี้มันจะอีกนานแค่ไหนกันนะ” คริสพูดออกมาโดยรู้ว่าหากคิดไปคงไร้ประโยชน์ “ ใกล้แล้วแหละ”อลันตอบ พร้อมกับชี้ไปที่แสงสว่างซึ่งบ่งบอกถึงปลายทาง แสงนั้นขยายขึ้นเรื่อยๆจนแสงนั้นล้อมรอบตัวของพวกเขาไว้ เมื่อสายตาของคริสปรับเข้ากับแสงได้ ห้องโถงสูงสีขาวเจิดจ้าเข้ามาอยู่ในสายตา มีเพียงโต๊ะหนึ่งตัวและเก้าอี้หนึ่งตัวซึ่งหันหลังอยู่เท่านั้น
ชั่ววูบที่คริสคิดว่าเขาจะมาทำไมในเมื่อไม่มีใครอยู่ เสียงกระแอมเบาที่มาจากหลังเก้าอี้ก้อทำให้เขาคิดผิด ชายอายุรุ่นราวคราวปู่เขาลุกออกมา “เชิญนั่ง” เก้าอี้2ตัวก็โผล่ออกมาตรงหน้าพวกเขา เมื่อพวกเขานั่งชายผู้นั้นก็เริ่มทันที
“ข้าคือเรโดธิส ผู้เฒ่าสูงสุดแห่งดินแดนนี้ เจ้า2คนถูกถูกเลือกมาจากเบื้องบนให้มาปราบเจ้าปิศาจร้ายเดวิเลสและลูกสมุนของมัน แต่พวกเจ้ายังเด็กเกินไปดังนั้นตอนนี้เจ้าจะต้องสอบเข้าโรงเรียนที่ตั้งขึ้นเพื่อต่อต้านเดวิเลสที่
ราบาโร่ มีตำนานเล่าขานถึงอาวุธวิเศษ4ชิ้นที่จะนำมากำจัดเดวิเลส แต่จะต้องหาส่วนประกอบทั้งหมดมาให้ได้พรุ่งนี้เช้าพวกเจ้าจะต้องไปสอบแล้วหวังว่าจะสอบผ่านทุกคนนะ ไปพักผ่อนได้แล้ว”
เมื่อเรโดธิสพูดจบการ์เดี้ยน2คนก็เข้ามา “เดี๋ยวก่อน!ข้าลืมไปพวกเจ้าข้ามีของจะให้”เรโดธิสพูดจบสร้อย2เส้นที่มีต่างกัน อันนึงเป็นโพธิ์ดำสีแดงสด อีกอันคือดอกจิกสีน้ำเงินเข้มก็ลอยมา “นี่คือรีลีสเซอร์เอซ เอาล่ะฉันว่าพวกเธอเหนื่อยจากการเดินทางมามากแล้วไปพักผ่อนเถอะ” พวกเขาลุกขึ้น ไม่มีการพูดจา
การ์เดี้ยนนำคริสไปผยังห้องพักที่มีเตียง โต๊ะ เก้าอี้ ตู้เย็นและตู้เสื้อผ้าเท่านั้น การกระทำแรกนั้นคือการล้มตัวลงนอน ความนุ่มนวลของเตียงที่นี่ก็ทำให้คริสหลับไปภายในเวลาไม่ถึง2นาที
เช้าวันใหม่แห่งความสดใส หน้าของคริสที่กำลังแปรงฝันหน้ากระจกนั้นดูเหมือนเพิ่งฟัดกับตัวอะไรมา ผมที่ยุ่งเหยิงถูกจัดให้เข้าทรง เสื้อยืดกางเกงยีนส์ตัวเก่าที่ถูกซักใหม่ถูกสวมใส่อยู่บนร่างกาย การสอบที่จะถึงนี้เขาไม่อาจรู้ได้เลยว่าจะมีอะไรรออยู่ เมื่อการ์เดี้ยนเดินมาเคาะห้องการเดินทางต้องเริ่มต้นอีกครั้ง
“อรุณสวัสดิ์คริส” คำเอ่ยจากเรเวนคือคำพูดแรกของวันนี้ที่คริสได้ยิน
“อืม อรุณสวัสดิ์เรเวน เมื่อคืนหลับสบายมั้ย”คริสถาม
“ไม่ค่อยหลับเท่าไหร่เลย ฉันกังวลเรื่องสอบวันนี้น่ะ”คำตอบจากเรเวนทำให้คริสก็กังวลเรื่องสอบเช่นกัน
การเดินทางที่คุ้นเคยกำลังเริ่มต้น “ก่อนจะไปฉันมีของจะให้เธอ2คน”อลันพูดพร้อมส่งกล่องสีแดงให้คริสและสีน้ำเงินให้เรเวน แสงวาร์ปสีฟ้าที่พุ่งขึ้นฟ้าเป็นสัญญาณบอกการเดินทางอันสั้นของคริสที่เดินเข้าไป ชั่วครู่แสงสีฟ้าหายไป ถนนสายยาวที่มีเกวียนมากมายตามทาง ผู้คนหลั่งไหลมาจากไหนไม่มีใครรู้ แต่ที่รู้คือไม่ต่ำกว่าหมื่นแน่ๆ
ทั้งหมดเดินฝ่าผู้คนไปตามถนนยาวในที่สุดก็เห็นปราสาทหลังมหึมา ใหญ่ที่สุดเท่าที่คริสเคยเห็น(ที่นี่เป็นปราสาทหลังที่สองที่คริสเคยเห็น)มีอุโมงค์ทางเดินขนาดใหญ่แยกออกไปจากตัวปราสาท4ทางสู่หอคอย4สีคือสีทอง สีเงิน สีดำและสีขาว
เมื่อพวกเขามาถึงหน้าประตูทางเข้ามีโต๊ะยาวตัวหนึ่งที่น่าจะเป็นโต๊ะลงทะเบียน คริสและเรเวนได้ลงชื่อเป็นชื่อที่สามสิบกว่าๆซึ่งนับว่าอยู่ต้นๆทีเดียว แล้วเรเวนจึงชวนเขาไปซื้อไอศกรีมกิน
“ฉันไม่มีตังนะ”คริสบอกพร้อมทำหน้าหมดอาลัยตายอยาก
“แต่ฉันมีนี่ และฉันว่ามันไม่ใช่น้อยๆด้วยนะ”เรเวนพูดพร้อมเปิดกระเป๋าเงินออก ภายในนั้นมีเหรียญทองอยู่มากมาย “และฉันว่าฉันจะเลี้ยงนาย” “ขอบใจเพื่อน”แล้วพวกเขาก็เดินไปซื้อมา
อีก2ชั่งโมงต่อมามีเสียงประกาศก้องให้ผู้เข้าสอบเตรียมพร้อม
“ต่อไปนี้ขอให้ผู้เข้าสอบทุกคนเตรียมพร้อมสอบ เมื่อประกาศชื่อใครขอให้คนนั้นเข้ามาทางประตูหน้าและทำตามขั้นตอนต่อไป งั้นมาเริ่มกันเลย เกรแฮม อาริเอส ” คริสและเรเวนนั่งรอไปเรื่อยจน...
“เรเวน ริเวนเดเลีย” เขาลุกขึ้นและเดินไปอย่างสงบ และในที่สุดเขาก็เดินหายลับไปในประตูไม้แข็งแรงบานนั้น 2นาทีต่อมาเขาก็ต้องสะดุ้ง “คริส เรย์โนลด์”เขาลุกขึ้นอย่างประหม่าสายตานับร้อยนับพันคู่กำลังมองเขาเป็นตาเดียว เขาเดินไปบนถนนที่มีพรมแดงยาวไปถึงในประตู เมื่อคริสเดินผ่านประตูไปแล้วประตูได้ปิดลง ด้านในคนอีกกว่าร้อยกำลังมองเขา อาการสั่นเริ่มปรากฏ
“เข้ามาเลยไม่ต้องอาย” ชายแก่หนวดเครายาวหน้าตาใจดีคนนึงเดินเข้ามาจับไหล่คริสเดินไปกลางห้อง ที่กลางห้องมีเก้าอี้1ตัวและโต๊ะยาวที่มีลูกแก้ว4ลูก4สีคือสีทอง เงิน ดำและขาวเฉกเช่นหอคอย4หอนั้น เขานั่งลงบนเก้าอี้ ลูกแก้วทั้ง4ลูกก็สว่างวาบขึ้นพร้อมกันเก้าอี้ร้อนผ่าวจนเขากระโดลุกขึ้นแถบไม่ทัน ‘เขาต้องทำอะไรที่น่าขายหน้าแน่ๆ’ เขาคิด
“นั่งอีกครั้งซิ”ชายแก่คนนั้นเอ่ย คริสจึงนั่งลงอีกครั้งคราวนี้ลูกแก้วสีทองเท่านั้นที่สว่างจ้า มันสว่างราวดวงอาทิตย์แล้วค่อยๆดับลง เขาลุกขึ้นอย่างหวั่นๆ “เข้าประตูสีทองไปเลยพ่อหนุ่ม” เขาเดินเข้าประตูสีทองไปอย่างไม่ลังเล
เมื่อประตูเปิดออกภายในมีโต๊ะตัวนึงบนนั้นมีแก้วสีทองที่มีน้ำเต็มและมีใบไม้ใบเล็กๆลอยอยู่ ที่ฝั่งตรงข้ามมีชายวัยกลางคนผมสีทองท่าทางมีฐานะนั่งอยู่ “เอาหละคริสใช่มั้ย เธอลองเอามือมาป้องแก้วใบนี้แล้วตั้งสมาธิดูซิ” เขาทำตามแล้วใบไม้ก็ลุกไหม้จากนั้นน้ำในแก้วก็เปลี่ยนเป็นไฟลุกอยู่อย่างนั้น “รู้แล้วหละ ความสามารถของเธอคือสร้างไฟ เอ้านั่งลง มาสอบสัมภาษณ์กันหน่อย” คริสนั่งแบบยังหวั่นใจ เขาสร้างไฟได้งั้นหรือยอดเยี่ยมไปเลย
“เธอรู้สึกยังไงกับพลังของเธอ” “คือผมยังไม่รู้เลยนะครับว่าคุณชื่ออะไรเป็นใคร” คำตอบนี่ทำให้คนถูกถามต้องหัวเราะตัวเอง “จริงด้วยๆ ฉันเป็นอย่างนี้เสมอ ลืมแนะนำตัวฉัน เลโอนาโด โซโลนเป็นอาจารย์ใหญ่สายพลังธรรมชาติ ที่นี่มี4สายด้วยกัน คือ สายพลังจิต สายเวทมนตร์ สายอาชีพ และสายพลังธรรมชาติ เธออยู่สายพลังธรรมชาติคนก่อนหน้าเธอคนนึงก็เหมือนกัน เขาทำให้แก้วเนี่ยกลายเป็นน้ำแข็งไปเลย เอาหละ เธอยังไม่ได้ตอบคำถามฉันเลยนะ”เขาย้อนกลับมา “คือวิเศษไปเลยครับไม่นึกเลยว่าผมจะใช้พลังได้”คริสตอบด้วยความตื่นเต้น
“เอาหละ เธอสอบผ่าน ไปได้แล้วอีก3อาทิตย์เราจะเจอกัน”อ.เลโอนาโดบอก ‘เขาสอบผ่าน เขาสอบผ่านไม่น่าเชื่อ ทำไมมันง่ายอย่างนี้นะ’ ความคิดในใจคริสนั้นสับสนวุ่นวายไปหมด จนเมื่อพวกเขาเดินมาถึงโรงแรมระดับ3ดาวแห่งหนึ่ง เขานอนร่วมกับเรเวนครั้งแรก
“นายว่าพรุ่งนี้พวกเขาจะพาเราไปไหนกัน” คำพูดจากคริสก็ทำให้เรเวนจนปัญญา
“ไม่รู้ดิ” คำตอบเรียบง่ายออกมาจากปากเรเวน
“ฉันว่าเขาต้องไปซื้อของแน่ๆ ดีเหมือนกันจะได้เปิดหูเปิดตามั่ง” การเดาของคริสเป็นจริงดังคาด เมื่อเช้ามาพวกเขาเดินออกไปซื้อของในตัวเมือง
“คริส เรเวนเอาใบซื้อของของพวกเธอมาดูซิ”อลันพูด คริสและเรเวนส่งกระดาษยาวครึ่งฟุตให้ “เหมือนกันเลยนี่นา ดีแล้วๆจะได้ไม่ต้องวุ่นวายมาก” เขาพูดแล้วก็เดินต่อไป “ไหน...ดูซิๆสัตว์เลี้ยง1ชนิด หนังสืออีก10เล่ม อาวุธ1อย่าง ชุดสูทหรือทักซิโด1ชุด ชุดเครื่องแบบนักเรียน5ชุด ทำไมมันเยอะแยะอย่างนี้เนี่ย”เขาโวยพร้อมกลอกตาไปมา “สัตว์เลี้ยงเธออยากได้อะไรคริส” เขาหันมาถามคริสซึ่งเอ่ออ่าอยู่นานสองนานก่อนจะตอบออกมา
“ผมอยากได้มังกรครับ” คริสตอบอย่างตื่นเต้น “โห เลี้ยงยากนะนาย” เรเวนบอกเชิงเตือน “เอาเหอะ ฉันจะรีบไปซื้อมาให้แล้วกัน” อลันพูดตัดบท
“มีอะไรอีกที่ไม่ต้องซื้อ อาวุธเนี่ยไม่ต้องซื้อ” “อ้าวแล้วเราจะใช้อะไรละครับ!” คริสและเรเวนโวยขึ้นพร้อมกัน “เฮ้ๆ อย่าเพิ่งโวยซิ ก็สร้อยที่พวกเธอใส่อยู่นั้นหละ ตั้งสมาธินิดหน่อย ก็กลายเป็นอาวุธแล้ว” พออลันพูดจบพวกเขาต่างก็มองสร้อยของกันและกัน
เมื่อเข้าไปในร้านขายเสื้อผ้า ผู้คนแน่นร้านไปหมดกว่าจะฝ่าผู้คนไปที่เคาท์เตอร์ได้ก็นานทีเดียว หลังเคาท์เตอร์มีผู้หญิงหน้าตาสวยสดในเสื้อผ้าหลากสี “ต้องการอะไรค่ะ” เสียงหวานจับใจของเธอฟังแล้วอยากเคลิ้มตาม
“เอ่อ คือช่วยตัดชุดใหม่ให้เขา2คนด้วยนะครับ เอาคนละ5ชุดนะครับ แล้วก็ชุดสูทคนละชุดด้วยนะครับ” อลันพูด
“ได้เลยค่ะ เดี๋ยวไปวัดตัวด้านหลังเลยนะค่ะ” เสียงหวานตอบกลับมา คริสและเรเวนจึงเดินไปด้านหลังผ้าม่านสีชมพูอ่อน ในนั้นยังมีเด็กที่วัดตัวอยู่อีก2-3คน เขาทั้งสองคนก็ไปยืนตามที่ๆจัดไว้ให้จากนั้นก็มีคนมาวัดตามตัวของพวกเขา เด็กคนอื่นออกไปหมดแล้ว เมื่อวัดตัวเสร็จพวกเขาก็มาสมทบกับอลันและเดินฝ่าผู้คนออกไปจากร้าน
“เอ้า ตอนนี้พวกเธอก็ไปเที่ยวเล่นได้แล้วเดี๋ยวฉันซื้อหนังสือให้เอง” อลันพูดพร้อมเดินจากไป
“คริสมานี่ซิไปหาของกินกัน” เมื่อพูดจบเรเวนก็ลากตัวคริสไป พวกเขาเดินตามถนนที่ปูลาดด้วยอิฐสีแดงจนเรเวนเลี้ยวเข้าร้านๆนึง ป้ายร้านเขียนว่า ‘ร้านขนมซูการ์พาย’ และแน่นอนร้านนี้ก็ต้องมีคนไม่น้อยทีเดียวแต่ก็ไม่ถึงกับแน่นขนัด ในร้านมีขนมแปลกมากมาย ทั้งลูกอมมะนาว7สีของแอนนา บอตส์เนอร์ อมยิ้มมังกรไฟ หมากฝรั่งใยแมงมุม กระดุมรสสตอเบอร์รี่ และก็อปสต็อปเปอร์ที่ไม่ว่าจะอมนานเป็นปีก็ไม่มีวันละลาย
“นายอยากกินอะไรก็เลือกเอาเลยนะเพื่อน” เรเวนบอกกับคริสที่ยังตะลึงกับรายการขนมในเมนู
“งั้นเอานี่แล้วกัน” คริสบอกพร้อมชี้ไปที่ ‘ไอศกรีมนรกหวานเย็น’
“นายเอาจริงนะ งั้นชั้นเอาด้วย แล้วนายจะรู้ว่านรกมีจริง” แล้วเรเวนก็บอกกับบริกรซึ่งทำหน้าแปลกใจเล็กน้อย
เมื่อบริกรนำไอศกรีมมาเซิร์ฟ คริสก็เข้าใจทันทีถึงสีแดงฉานเรืองรองของมันจนแถบจะไม่กล้ากิน แต่เมื่อตักคำแรกนั้น ความหวานแสบคอจนต้องดื่มน้ำแทรกซึมไปตามลิ้น มือของคริสปัดไปโดนแก้วน้ำจนเกือบหกลงบนพื้น เมื่อตักคำที่สองนั้นรสเผ็ดจนแถบน้ำตาไหลเข้าแทนที่ หน้าของคริสแดงพอๆกับหน้าของเรเวนและคำที่สามที่แถบกลืนไม่ลงนั้นขมจน คริสเกือบคายออกมาแต่ก็ฝืนกลืนลงไป เท่านั้นก็เพียงพอสำหรับคริสแล้ว น้ำ4แก้วหมดไปกับไอศกรีม3คำ
“ฉันนะ...เข้าใจ...อึกๆ แล้วว่า...เป็นยังไง” คริสพูดไปดื่มน้ำไป
“จ่ายเงิน...แล้ว...ไปกันเถอะ” เรเวนก็พูดแถบไม่ออกเช่นกัน
ทั้งคู่เดินออกมาจากร้าน ไม่พูดอะไรกันอีกจนกลับมาถึงโรงแรม พวกเขาขึ้นไปบนห้องแล้วนอนหลับไปอย่างหมดสภาพ
‘ก็อกๆ...ก็อกๆ’ เสียงเคาะประตูปลุกคริสให้ตื่นขึ้น เรเวนเดินไปเปิดประตูต้อนรับชายใส่สูทสีขาวที่ดูก็รู้ว่าเป็นพนักงานของโรงแรม
“เอาของมาส่งครับ” แล้วเขาก็นำชุด12ชุดมาไว้ในอ้อมแขนของเรเวนจนเซไปข้างหลัง พนักงานคนนั้นแบมือออกมา เป็นสัญญาณให้พวกเขาส่งทิปให้ เมื่อวางชุดไว้บนเตียงแล้วเรเวนจึงหยิบเหรียญทองส่งให้แล้วพนักงานคนนั้นก็จากไป
“ฉันว่าเรามาแบ่งชุดกันดีกว่า”เรเวนพูดหันไปมองคริสที่ยังสลึมสลืออยู่ “ดีนะที่เขาแยกมาให้แล้ว”แล้วเรเวนก็นำชุด6ชุดมาวางทับบนตัวของคริสจนหงายหลัง “ไปจัดกระเป๋าได้แล้ว เดี๋ยวไม่ทันพรุ่งนี้หรอก”เมื่อเรเวนพูดจบก็หันไปจัดกระเป๋าของตัวเองบ้าง
คริสลุกขึ้นมาล้างหน้าล้างตาแล้วเปิดหีบใส่เสื้อผ้าออก เขานำของจำเป็นทุกอย่างใส่เข้าไป อีก20นาทีต่อมาสัมภาระของทั้งคู่ก็พร้อม
“นี่คริสวันนี้นายอยากไปไหน วันนี้วันสุดท้ายที่ได้เที่ยวแล้วนา” เรเวนพูด
“อืม...มีอยู่ที่นึงฉันอยากไปมานานแล้ว แต่อลันไม่ให้ฉันไปนะสิ” คริสบ่น “แต่ยังไงวันนี้ฉันก็จะไป”เขาพูดต่อด้วยสายตามุ่งมั่น
“งั้นไปกันเถอะ” แล้วพวกเขาก็เดินออกไปจากห้อง
ตัวเมืองของนครหลวงแห่งราบาโร่นี้คนพลุกพล่านมากโขทีเดียวเขาเดินกันไปเรื่อยๆจนตาของคริสไปเจอเข้ากับร้านที่เขากำลังตามหาอยู่ พวกเขาหยุดอยู่หน้าร้าน ‘เวทย์มนตร์ศาสตร์โดยดอกเตอร์สมาร์ท’ คริสฉุดกระชากลากถูเรเวนเข้าไปในร้าน
ด้านในเป็นร้านที่มีของต่างๆอยู่มากมายเค้าสังเกตเห็นอะไรที่สะดุดตาสุดๆ ลูกบอลแก้วขนาดประมาณเหรียญห้าบาทอยู่ในกล่องกระจกใส มีป้ายใหญ่ติดเอาไว้ว่า ‘แก้วจับปรปักษ์’ “เรเวนดูนี่ดิ”คริสพูดเขาฉุดแขน
เรเวนจนเกือบล้ม
“นายอยากได้มั้ยล่ะ ฉันซื้อให้แต่ต้องแลกบางอย่างนะ” เรเวนพูดอย่างมีเลศนัย
“อะไรล่ะ ฉันทำได้หมดแหละ เพื่อนายและไอ้นี่” คริสยิ้มอย่างมีเลศนัยเช่นกัน
“งั้น... นายเห็นผู้หญิงคนนั้นป่ะ ที่ยืนตรงตู้ขายคาถาน่ะฉันอยากให้นายไปถามว่าชื่ออะไร ถามด้วยว่าอยู่สายไหนเกิดวันที่เท่าไหร่แล้วชอบอะไร” เรเวนพูดแล้วยิ้มกว้าง
“เฮ้ย!สวยขนาดนั้นนะน่ะ นางฟ้าเลยนะ ไหวเหรอ” คริสแซวซึ่งทำให้เรเวนหน้าบึ้งทันที
“เอาเหอะน่า ไหวไม่ไหวก็เรื่องของฉันน่า” แล้วเขาก็พลักไสไล่ส่งคริสไปหาผู้หญิงคนนั้น แต่เขาเดินไปได้แค่ครึ่งทางก็มีชายที่อายุคงจะพอๆกับเขามาขวางทางเขาไว้ผมสีน้ำตาลยาวปิดตาข้างหนึ่งชายหนุ่มคนนั้นหยิบสร้อยเส้นหนึ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกงจี้รูปข้าวหลามตัดสีเหลืองแวววับแล้วเขาก็ดึงคริสไปที่หลังร้าน
เรเวนเห็นดังนั้นจึงวิ่งตามไป เมื่อมาถึงก็มีชายอีกคนนึงยืนขนาบคริสแต่ปากของเรเวนและคริสกลับยิ้มกว้างเมื่อทั่งคู่เห็นจี้สีเหลืองและสีเขียวที่หนุ่มปริศนา2คนถืออยู่ ไม่กี่วินาทีต่อมามันก็เรืองแสงตามสีของมันและลอยอยู่ตรงหน้าพวกเขา สร้อยของคริสและเรเวนก็เกิดปฏิกิริยาเช่นกัน
“ว้าว! สุดยอดไปเลย” เรเวนร้องออกมา
ในที่สุดจี้ทั้งสี่เส้นก็กลับมาสู่มือของทั้งสี่คนจึงได้เวลาแนะนำตัว
“ฉันคริส สายพลังธรรมชาติ พลังไฟ” “ฉันเรเวน สายเดียวกับเขา พลังน้ำแข็ง” “ส่วนฉันคาร์ลอส สายเดียวกับนาย2คนแหละ พลังไฟฟ้า เขาก็อยู่สายเดียวกันนะ” ชายที่ผมปิดตาพูดแล้วชี้ไปที่ชายหนุ่มอีกคนที่ “ฉันชื่อโจเซฟ พลังพฤกษา” ชายหนุ่มที่ผมสั้นสีดำสนิทถูกคาดด้วยผ้าสีแดงเอ่ย
“พวกนายเล่นเวอร์ชวล วอร์มั้ย” คาร์ลอสถาม สอดส่ายสายตาไปที่คริสและเรเวน
“ฉันเล่นนะ แต่คิดว่าเขาคงไม่ได้เล่นเพราะเขามาจากอีกโลกนึงเลยแหละ” เรเวนพูดพร้อมพยักหน้าไปทางคริส
“งั้นไปสมัครให้เขากัน ฉันจะได้อัพเลเวลด้วย แล้วเดี๋ยวโจเซฟจะโชว์ท่าไม้ตายให้ดู”คาร์ลอสพูดแล้วเดินออกนอกร้านไป
พวกเขาเดินตามกันไปเรื่อยๆจนถึงร้านใหญ่ร้านหนึ่งเมื่อเดินผ่านประตูเลื่อนอัตโนมัติ เสียงจอแจดังมาเข้าหู มีแถวตู้เหล็กสีขาว บางคนก็เข้าไปในตู้ บางคนก็เพิ่งออกมา คริสเห็นจอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่ที่แสดงหน้าตาและอันดับของผู้เล่น ชื่อของโจเซฟโผล่เข้ามาในอันดับของผู้ที่ฆ่ามอนสเตอร์มากที่สุด เขาอยู่ในอันดับ5
“คริส เดี๋ยวฉันไปสมัครสมาชิกให้นายก่อน นายรออยู่แถวๆนี้ก่อนนะ” เมื่อเรเวนพูดขึ้นแล้วก็เดินไปกับคาร์ลอส เมื่อจอมอนิเตอร์เปลี่ยนเป็นอันดับค่าหัว คาร์ลอสเข้ามาเป็นอันดับ3ด้วยราคา 100,000,000 รีเบลต์
อันดับ1นั้นราคาค่าหัวสูงถึง 3000,000,000 รีเบลต์ เขาคนนั้นชื่อ ‘คิด’ อาชีพแอสซาซิน เมื่อมอนิเตอร์เปลี่ยนไปอีกครั้ง อันดับผู้มีเงินมากที่สุดเข้ามาแทนที่ หน้าของเรเวนฉายแววในอันดับที่2เขามีเงินถึง 32,487,000,000
รีเบลต์ เขารออีกซัก10นาทีเรเวนกับคาร์ลอสก็เดินมา
“ฉันว่าพวกนายกลับไปนอนก่อนเถอะ เดี๋ยวค่อยเล่นกันวันอื่น มีคิวจองยาว100กว่าๆเลยทีเดียว”
คาร์ลอสเอ่ยกับเรเวนและคริสเมื่อเดินมาถึง
“ก็ได้ งั้นพรุ่งนี้เจอกัน” เรเวนพูดก่อนเดินนำคริสกลับไปที่โรงแรม
“เรเวน ฉันว่ารีบนอนดีกว่า พรุ่งนี้เป็นวันสำคัญ เดี๋ยวตื่นสาย” คริสพูดด้วยความตื่นเต้น แต่เขาก็หลับลงอย่างรวดเร็ว
พรุ่งนี้โรงเรียนที่แปลกกว่าโรงเรียนอื่นจะคอยต้อนรับเขาอย่างไร?
ความคิดเห็น