คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ระบบเกมส์มาสเตอร์(GM)
เ็บไปหมเลยนั้น ือ
วามรู้สึอเาหลัาที่โนรถสิบล้อนนร่าระเ็นไปไลหลายเมร
ใบหน้าอาบไป้วยเลือมันเ็บนา
เามอเห็นฝูนมามายที่เาพยายามเรียสิอเาเอาไว้
น่าเศร้าหลัาที่ฝึานนบ้อมาาย้วยอุบัิเหุทารถยน์
‘ อ่า เราำลัะายเหรอ ’
[ ถู้อแล้วเ้าำลัาย
แ่ว่า้ามี้อเสนอแสนวิเศษมามอบให้ ไม่รอำอบ้วย บาย ]
เสียอใรบานล่าวออมา่อนที่ทุอย่ามันะมืไปหม
ทุอย่าละลายหายไปในวามมื
ายหนุ่มไม่อารับรู้สิ่ใไ้นอเสียาลิ่นาวอเลือ เียว่อนวามเ็บปวที่่อท้อมันสมริมาแ่เาไม่ไ้โนนนใส้แเสีย้วย
มันไม่น่าเ็บ
[ เริ่มาริั้ระบบเมส์มาสเอร์(GM) ]
เสียอหิสาวล่าวออมา
แ่เาไม่มีเวลาไปสนใ่อนะพายายามลืมาที่หนัยิ่ว่าเิม
มอบไปรอบๆพบว่านเอยัไม่าย รอบ้าเ็มไป้วยาศพอนหลายนที่ายอย่าอนาถ
แ่ไ้ลิ่นาวเา็อยาะอ้วออมา ลื่นไส้เป็นอย่ามา หน้ามืไปหม
สมอมันันิอะไรไม่ออ
นอเสียาพยายามเินาไป
ที่ไหนันแน่เายัำไ้ีว่านโนนที่สี่แยไฟแผลมาาวามประมาเลย้อมาายอนาถ
เสียฝีเท้าำนวนมาำลัเินมามันเล็
เาหวาลัวเป็นอย่ามาน้อหลบ้อนัวเอ
ี้ ี้
เสียอสิ่มีีวินาเล็ัวเท่าเ็ 8
วบที่ำลัพูออมา ใบหน้าอมันน่าเียเป็นอย่ามา
ัวสีเียวมืออมันถือระบอนาเล็มา้วย
แน่นอนว่าที่้านหลัมีร่าอหิสาวที่ใบหน้าหมอารายายอยา
เธอโนพวมัน่มืนเหรอ อุบ!! อยาะอ้ว
[ ภาริเอาีวิรอ
สัหาร็อบบิล ]
[ อราวัลสุ่ม 1 อย่า ]
เสียอระบบที่ัออมาแ่เาไม่มีเวลาไปสนใ
เนื่อมาาถ้า้อาระรอ้วยร่าายที่บาเ็บร่อท้อ
ำเป็น้อหาอาวุธลอบสัหาร แ่เาะทำไ้เหรอ
ไม่สิมีแ่้อทำ่าหาเพื่อที่เาะสามารถอยู่รอไ้ มอหาสิ่ที่มีประโยน์
็อบบิลำนวน 5
ัว ับ้อนหินนาให่น่าะพอไหว
ฟิ้ว โป๊ ี้!!
้อนหินที่ปาออไป้วยวามเร็วพอีระทบหัวอ็อบบิลนมันร้อออมา
ไม่รอ้ามันวิ่มาหมายะสัหารเ้ามนุษย์ที่น่าะเหลือรอ
ายหนุ่มพยายาม่มวามเ็บปวย้อนหินึ้นมารอเวลา่อนะทุมมันลไปบนหัวอ็อบบิล
เลือสีเียวสาระายไปทั่ว
อยาะอ้ว!!
แ่ว่าพว็อบบิล ไม่ยอมปล่อยเาไปแน่้วยแราย
แรใทำให้ายหนุ่มหยิบเอาระบออ็อบบิลที่ายออมา ารปะทะเิึ้นอย่ารวเร็ว
พวมันโนัารอย่า่ายาย แม้ว่าะูน่าลัวแ่มันพวโ่เป็นอย่ามา
ถ้าไม่มี็อบบิลนิ
[ ทำารสุ่มอ 1 อย่า ]
[ ท่านไ้รับาบฟันวิา 1
เล่ม เ็บ่าประสบารเพื่อปลล็อวามสามารถ ]
เสียอระบบที่ัออมา่อนะปราาบออมารหน้าายหนุ่ม
เป็นาบาานะธรรมา ไม่ใ่รูปแบบารปลปล่อยาบฟันวิาแท้ริ
สสัยแล้วสิว่าเาะไ้าบอใรในเรื่ออบีสเทพมระ วามื่นเ้นยินีหายไปแทนที่้วยวามหนัอึ่ไปหม
“ ….ไ้โปร
…่วยสัหหาร้า้วย ”
เสียอหิสาวัออมา
ทำเอาายหนุ่ม้อิหนัเาะ้อสัหารเธอเหรอ
ูาสภาพแล้วถ้าปล่อยเอาไว้็้อายอยู่ี
แ่ว่าเาเป็นใรันแน่แล้วโลใบนี้มันบ้าไปให่แล้ว
เสียล่าวอหิสาวัออมาอีรั้หนึ่ เพื่อแรันเป็นอย่ามา
“ …โทษ้วย
”
ึ!! มาบแททะลุหัวใ
แน่นอนว่ามันอาะเ็บสัแปปหนึ่แ่มัน็ีว่าอยู่แล้วละ
ายหนุ่มมอมืออนราวับราบเลือสีแอาบมืออเา วามรู้สึผินเ็บ
เาอ้วออมาแม้ว่าภายในระเพาะะไม่มีอาหารอยู่เลย็าม เลวร้ายมา!!
“ เอาละบารำลอารผภัยโลภายนอ
เธอทำไ้แย่มาเลยนะ ”
เสียออาารย์สาวล่าวออมา่อนที่ภาพรหน้าะสลายหายไป
ลายเป็นห้อแปลๆแทนเสียอย่านั้น
ามมา้วยเสียหัวเราะอนัเรียนมามายที่พาันส่สายาสมเพออมา
พร้อมับำนินทาระยะเผานแบบไม่้อลัวว่าเาะไม่ไ้ยินเสียอพวเา
“ ูิมันอ้วแเลยว่ะ ”
“ ฮ่าฮ่าฮ่า โอ๊ยปวท้อ ”
“ น่าสมเพ มันเามาอยู่ห้อ A
ไ้อย่าไัน ”
ทุอย่ามันเิึ้นเร็วเป็นอย่ามา
เาปรับัวไม่ทันแน่นอนว่าำนินทามิไ้เ้าไปภายในหัวแม้แ่น้อย
าบภายมือเอ็ยัอยู่ไม่หายไป น่าแปล ่อนะทันไ้ิอะไรอาารย์สาว็ออำสั่เรียัวายหนุ่มออมาาห้อำลอ
่อนที่ะมีหุ้นยน์ออมาทำวามสะอา!!
ใบหน้ามึนยัแสออมาอย่า่อเนื่อ
เาลายเป็นัวลอย่าแท้ริ ภายในสถาบันทหาร
แบบำลอรหน้าะสามารถ่วยเหลือนัเรียนในารเอาัวรอที่โลอีใบหนึ่ สถานที่พิเศษในารเสริมวามแ็แร่เพื่อ่อ้านผู้บุรุานอโล
้วยเทโนโลยีที่้าวหน้ายิ่ว่าเิมมา
มนุษย์สามารถเินทาท่อเที่ยวไปในอวาศไ้ไม่ยา
ออ้นหาทรัพยารอันมี่าาาวเาระห์่าๆ แ่ว่าเมื่อประมา 500
ปี่อนปราเผ่าพันธุ์ที่บุมาาัรวาลมืพวมันเรียัวเอว่าเผ่าปีศา
ลอเวลาที่ผ่านมามนุษย์เป็นไ้แ่เหยื่อและเผ่าที่้อรอรับารสูพันธุ์
นระทั้มีนัวิทยาศาสร์นหนึ่ิ้นเรื่อย้ายมวลสาร
ทำารเินทาไปยัโลที่เ็มไป้วยสิ่มีีวิประหลา
พวเาสามารถแ็แร่ึ้น้วยาร่าและลืนินเนื้ออพวมัน เ็ยสะสมพลัาน
เพื่อทำารวิวันาารไปยัเที่เหนือว่าปิ
เหนือว่ามนุษย์ ราว 200 ปี่อนที่มนุษย์สามารถอบโ้อีฝ่ายให้ถอยลับไปไ้้วยพลัอำนาที่แ็แร่
ราวับพระเ้าเห็นใถึไ้ส่วาวนั้นมา มันั้อยู่ภายในมิิที่แปลแยำเป็น้อเินทาผ่านเรื่อเลื่อนย้ายเท่านั้น
วาว V3 เป็นบ้านเิอเา
วาวที่อยู่ไลาเสสารทุอย่าเ็มไป้วยวามสบสุเป็นอย่ามา
หลัาที่้อพยายามปรับัววามิแสนประหลา โลประหลา และัวเาเอ็ประหลา ทุอย่ามันแปลไปหม
ทุอย่าเลย
ื่ออเา ือ หล ีไห่
เป็นนาระูลหลเามีน้อสาวนหนึ่ที่ำลัเรียนอยู่ั้นประถมเอ
เธอน่ารัเป็นอย่ามาหลัาที่ไ้รับวามทรำมาทั้หม
ววิาหลอมรวมเ้า้วยัน ไม่สิ้อบอว่าววิาอเาโนแยเป็นสอ่าหา
นหนึ่อยู่ที่โลใบนี้
อีน็อยู่ที่าวโลสถานที่ไม่มีสรามหรือวิทยาารที่้าวหน้าเินไป
่อนายเหมือนไ้ยินเสียอใรบานที่บอว่ามี้อเสนอแสนวิเศษ ือ
ารไ้รับีวิที่สอเหรอ ิมาไป็ปวหัววันนี้เาโร้ายมามาเินพอแล้ว
เาอายุ 18 ส่วนน้อสาวอายุ 12 วบ
ำลัพยายามศึษาเรื่อราว่าๆบ้านอเานับว่าประสบปัหามามาย
อย่าแรที่้อาร ือ ารลับไปบ้านหามาราผู้ให้ำเนิ
ีไห่เินไปามเส้นทาราวับว่าเาทำมันมาประำ ร่าายุ้นินสินะ
“ ลับมาแล้วรับ ”
“ ีเอ๋อร์ลูลับมาแล้วสินะ ”
“ แม่ ผมไม่ใ่เ็แล้วนะ
เลิเรียแบบนั้นเถอะ ”
“ ในสายาอแม่ ลูยัเป็นเ็เสมอ๊ะ
”
เสียหวานอหิสาวล่าวออมา
ใบหน้าามราวับาราแน่นอนว่าเธอเป็นมาราอเา
่อนะทันไ้้าวเิน่อไปมีร่าเล็ระโเ้ามาออย่ารวเร็ว
ทรผมาลาเปาน้อยะ้อเป็นัวแสบแน่นอน ีไห่หัวเราะออมาเล็น้อย่อนะอุ้มเ็สาวึ้นมา
“ พี่าย ยินี้อนรับลับ่า ”
“ อืม ลับมาแล้ว เสี่ยวเหว่ ”
รอบรัวที่แสนอบอุ่นเหรอ
ไม่เลวร้ายเท่าไร
[ ภาริเสริม
่วยแม่ทำอาหาร อราวัล สิลเฟ เวล 0 ]
“ แม่รับ วันนี้ผม่วยทำอาหาร้วย ”
“ ว้าว อาหารอพี่าย รสาิแย่มา
แถมยัมๆ ำๆ อี้วยไม่อร่อย ”
เสียอเ็สาวที่ล่าวออมาทำเอาายหนุ่ม้อส่ายหัว
แน่นอนเาะลบำสบประมาอเธอออให้ไ้น้อสาวัวแสบ
มารามอลูาย้วยสายาอ่อนอุ่น
่อนะบอให้ไปล้ามือ่อนะามไปที่ห้อรัวเพื่อเรียมอาหารทาน้วยัน
พวเราสามนแม่ลู
อาศัย้วยันหลัาที่พ่อายไปาอุบัิเหุรอบรัว็่ำลไปเยอะมา บ้านเ่า
อาหาร ่าเรียน ่าน้ำ่าไฟอี้วยทุอย่าที่รุ่มล้อมเ้ามา
อนนี้เาั้ใแล้วว่าะอบแทนพระุอมาราผู้ให้ำเนิ เนื่อมาาัวเายัไม่เยอบแทนเลยสัรั้
“ อาหารพี่าย ะินไ้เหรอ
หนูว่าไม่้อทำีว่า ”
“ หนอย ยัยาลาเปาน้อย
พี่ทำอร่อยอย่าอเิมแล้วัน ”
“ ่าาาา อย่ายี้ผมหนูสิพี่าย ”
ความคิดเห็น