คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #217 : หอคอนาฬิกาแห่งความโศกเศร้า บทพิเศษ
ร่าอ็อเอร์สาวผมสีแเ้ม
ที่ำลัเินถือเอสารมามายรไปยัห้อทำานอนเอที่าร์เียเธอมีหน้าที่้อรวสอบทิศทาอเส้นแนอเวลาและารรวสอบหาวามน่าะเป็นในเส้นเวลามามายนับไม่ถ้วน
เส้นผมยาวที่ำลัโยมือบายี้โยไม่สนใอะไรเลย
“ ันมาทำอะไรันแน่เนี่ย ”
หิสาวผมแเ้มล่าวออมา่อนะ้อมอไปยัโน๊บุ๊อนเอ
ใบหน้าเ็มไป้วยวามสบสันราวับว่ามีใรบานำลัเรียเธอาที่ไหนสัที่ไหนภายในโลใบนี้
ื่ออเธอ ือ มาิเะ ุริสุ เธอเป็นศาสราารย์้านสาาฟิสิส์าลเวลาและทิศทาอพวมัน
ุริสุ ทำารหยิบเอาแ้วาแฟนมึ้นมาื่ม่อนะ้อมอไปยัะรารหน้าที่ำลัำนวเส้นทาเวลามามายนับไม่ถ้วน
ว่าันว่ามีโลที่แ่าาโลพวเรา
ที่มีเส้นทาที่แ่าาโลใบปิอย่าเ่นแฟนาี
โลแห่ินาารที่โนสร้าสรร์ึ้นมาหรือแท้ริแล้ว
เป็นโลที่มีัวนอยู่่อนแล้วแ่แ่มีนเอาพวมันมาเียนเป็นหนัสือันแน่
ุริสุ ถอนหายใออมา่อนะ้อมอไปยัราสัลัษ์ที่มือวาอน เรย์ู
สัลัษ์อนที่เป็นมาสเอร์อเอร์แวนท์าบัลลั์วีรนแ่ว่าเธอไม่มีัวนแบบเสียหน่อย
แ่เรย์ู็ปราออมาที่หลัฝ่ามือ
“ มันอะไรันแน่นะ วามฝันเหรอ วามหลวาเหรอ
”
ทุรั้ที่นอนหลับาะพบับายนหนึ่ที่ำลันั่ร้อไห้บนหออนาฬิายัษ์
ที่รอบ้าเ็มไป้วยทุ่ทรายสีเทาไม่มีีวิ ไม่มีวามาย
ภาพรหน้ามันแสออมาแบบนั้น มันราวับะบีบและบยี้ใอเธอให้ลายเป็นทราย
ใบหน้าอเาเ็มไป้วยวามรู้สึที่ผิอย่ามหาศาล
เสียที่เาล่าวออมามีเพียแ่ำอโทษเรื่อยมา
นานมาแล้วที่นอนหลับทุรั้ะไปปราสถานที่แห่นั้น ลอเวลาที่ผ่านมาเธอ้อทุ้มเททุอย่าเพื่อารวิัยแนมิิเวลาสาา่า
ๆมามาย เพื่อไปริศาอนเอ ว่ามีารส่ภาพวามทรำมาานอเธอในอีมิิหรือไม่
“ อ้าวุริสุั มาทำอะไรนเียวอีแล้วเนี่ย
”
“ มาทำอะไรอเธออีฟิิมารุ ริทสึโะ ”
“ อย่าเอาื่อริมาเรียสิ
ถ้าปู่าับุา้ามาไ้ยินะยุ่เอา ”
หิสาวผมแส้มำลัล่าวออมาพร้อมับแสสีหน้าีๆออมาอย่าัเน
ะ้าไปแล้วละ็ที่้านหลัปราร่าอสอายราแหุ่นเาแล้วนิ
ิฮัสันับีโร่ ที่ำลัแอบมอหลานสาวอนเรียบร้อยแล้ว
น่าอิาเสียริมีเสน่ห์ับสอสุยอแรนลาสแบบนั้นนะ ริทสึโะั
หลัาบอลาัน ุริสุ
็เินทามายัห้ออาหารอาร์เียสถานที่เ็มไป้วยรสาิที่ยัมิเยลิ้มลอ
เรียว่าอาหาราแนสวรร์็ไม่ผิเท่าไร
ลิ่นหอมที่ลอยออมาาห้อทำอาหารรหน้าเธอมีร่าอเหล่าวีรนหัวาวที่ำลัพยายามปรุอาหารมามายออมาอย่า่อเนื่อ
อาเอร์ เบอร์เิร์เอร์ แสเอร์
และแรนแอส่าินอย่าุาแห่าร์เียที่ำลัทำอาหารประเภทเรื่อในออมาเสริฟอาหารมามายให้ับพวเอร์แวนท์
เธอเอ็เินไปหาเมนูที่อยาะินสำหรับเมื่อ่อนะ้อรอามวันทีุ่เอมิยะะทำออมาให้ทานแทน
ะ้อมานั่นับวันรอินเลย
“ เอาเป็นบะหมี่เย็นแล้วนะ
แสเอร์เอมิยะ ”
“ อ่า ไปนั่รอไ้เลย ”
เสียอเาที่ล่าวออมา่อนะเริ่มารทำบะหมี่เย็น
แ่ิถึรสาิอมัน็ทำเอาท้ออเธอ้อร้อออมา้วยวามหิวเรียบร้อยแล้ว
แ่ว่าวามหิวมัน็หายไปเมื่อิถึภาพวามฝันที่แสนโศเศร้าอใรบาน
ุริสุ้อมอไปยัสัลัษ์อเรย์ูที่ฝ่ามืออนเอ
ว่าันว่ามันเป็นัเส้น้ายสีแแน่นอน
่อนที่อาหาระปราออมาาวามว่าเปล่าสมับที่เป็นแสเอร์เอมิยะ พอไ้ลอทานน้ำุปเย็นรหน้า็พอะให้ิใสบลไปไ้เยอะ
่อนะมอไปยัเอสารรหน้าที่เผลอหยิบเอาออมาาห้อทำาน้วย
ไม่อยาะเื่อเลย
“ เ้าำลััวลเรื่ออเอร์แวนท์อนสินะ
สาวน้อย ”
“ อ๊ะ เบอร์เิร์เอร์เอมิยะ ”
“ ไม่้อิให้มาวาม เียวมัน็ปราัวออมาเอ
”
เบอร์เิร์เอร์เอมิยะ ล่าวออมา่อนะเินาไปโยไม่ลืมทิ้อาหารานเนื้อเอาไว้ให้เธอ้วย
ูเป็นนีมาว่าที่ิเสียอีนะเนี่ย ทั้ที่ปิูเป็นนหน้าลัวนาเหล่าลิลี่ยั้อเียบถ้าเาโรธแบบริั
แ่ว่ายามปิะเป็นนูใีเป็นอย่ามา
พวเบอร์เิร์เอร์ทุนเป็นโลลิ่อนหรือเปล่า
หลัาที่ัารอาหารอย่าบะหมี่เย็นับเนื้อย่าแสนอร่อยนหม
ุริสุิว่านเอะ้อน้ำหนัมาึ้นแน่นอน
หิสาวเินออมาาห้ออาหารรไปยัแนลาอโลำลอสถานที่แสวามเป็นไปออนาลอระยะเวลาหลายสิบปี
หลายร้อยปีถ้า้อารให้มันแสออมา
หิสาวผมแเ้ม้อมอไปยัลูบอลพลัสีฟ้ารามรหน้า
้อมอไปยัวามเป็นไปไ้ทุอย่า
ทุเส้นทาแ่ถ้ามีนเ้าไปเปลี่ยนแปลอีะเิผลระทบาม ถ้าโลไม่ไ้อนุา่อให้าย็มิอาเปลี่ยนแปลผลที่เยแสออมาแล้วไ้
มันะทำทุวิถีทาให้ผลลับยัเิมเสมอ
“ บอหน่อยสิ
ันมาทำอะไรที่แห่นี้ันแน่ ”
เสียอุริสุที่ล่าวออมา่อนะ้อมอไปยัภาพที่แสออมา
มันมีภาพหนึ่ที่แสวามผิปิออมาอย่าัเน เป็นหออนาฬิานาให่่อนที่เสียสัาะัออมา่อนะปราหน้าออันเี้ยนที่ปราออมา
ุพลิผันที่แสออมามัน่าเ็มไป้วยวามโศเศร้า
“ แย่แล้วละ ุริสุัสถานที่ปราออมามันอยู่ทีุ่เหนือเวลา
”
“ ุเหนือเวลาเหรอะ ”
“ ใ่แล้วละ
ุเหนือเวลาสถานทีู่่นานับบัลลั์วีรน ”
เสียอ็อเอร์ที่ล่าวออมา่อนะมอไปยัหิสาว
แน่นอนว่าเาะ้ออาศัยมันสมอารำนวอุริสุในารหาเส้นทาารเินทาไปยัุพลิผันแห่หออาลเวลาที่โศเศร้าเสียใอวีรนนหนึ่ที่ปรารถนาอย่าแรล้าที่อยู่ับใรบาน
อยู่สร้า่วเวลาที่มีวามสุ้วยัน
“ ฝาเรื่ออารำนว้วยละ ุริสุั ”
“ เอาำว่า ั ออไปเลย่ะ ็อเอร์ ”
เสียอหิสาวที่ล่าวออมา่อนะเินหนีออไป้วยวามรวเร็ว
สถานที่พิเศษุเหนือเวลา เธอะ้อพยายามำนวหาเส้นทาเพื่อไปแ้ไุพลิผันที่อาะเป็นอันราย่อโลใบนี้
แ่ว่าเส้นทาที่ะ้อเินทาไปมันเหนือสามัสำนึอนธรรมาไปหลายเท่าัว
“ ะเ้าไปยัไันแน่เนี่ย โธ่โว้ย!! ”
เสียอุริสุที่ล่าวออมาเนื่อมาาทาปิบัิมันแทบะเป็นไปไม่ไ้เลย
ทาทฤษีแล้วมันแทบะเป็นไปไม่ไ้เลยแม้แ่น้อยเลย
หลัาที่ะ้อทำารแ้สมารรหน้า็เริ่มะเหนื่อย่อนะลุไปอาบน้ำ่อนะล่มลไปนอนบนเียหนานุ่มรหน้า
่อนะนอนหลับไปทั้แบบนั้น
ิวิาราวับโนึออไปาร่าาย
นัยน์าสีม่วอ่อนที่้อมอไปยันาฬิาที่เินไปมารหน้า
เสียัอย่า่อเนื่อราวับัหวะเพล
รหน้าเธอบนบัลลั์ที่เ็มไป้วยนาฬิาที่ส่เสียัออมามีร่าอายหนุ่มที่นั่ร้อไห้ออมานเียว
โศเศร้าเสียใับารระทำอนเอ
“ มาิเะ ุริสุ เป็นเ้าริ ๆหรือ!? ”
“ มาสิ ้วยุแ ”
เสียอายหนุ่มรหน้าเธอล่าวออมา
เป็นรั้แรที่เห็นเลยว่าเาไม่ไ้ร้อไห้ออมา่าาเิมมา เาหันมายิ้มให้ับเธออย่าอ่อนโยน่อนทีุ่ริสุะื่นึ้นมาาวามฝันหรือว่าหออนาฬิาแห่วามโศเศร้าะเป็นเาที่สร้ามันึ้นมาันแน่
หิสาวไ้แ่เ็บวามสสัยเอาไว้ภายในใ
แ่ว่าสอแ้มอเธอลายเป็นสีแยามที่ิว่าอีฝ่ายทำารส่รอยยิ้มมาให้่อนะาันมันเป็น่วระยะเวลาที่ไม่นานเท่าไรแ่ว่าภาพรหน้ามัน่ารารึภายในหัวใอเธอมาเสียริ
่อนะยมือวาึ้นมา็พบับอุแอยู่ภายในมืออนเอ มันส่อแสประายสีทอออมา
“ ุแ ”
เสียอุริสุที่ล่าวออมามันเ็มไป้วยวามแปลประหลาใเป็นอย่ามา
อย่าบอนะว่าวามฝันที่ผ่านมาทุรั้มันเป็นเรื่อริันแน่
ไม่รอ้าเธอทำารเรียมัว่อนะเินออาห้อไปอย่ารวเร็วเพื่อบอเป้าหมายที่ัเนและเส้นทาารในเินทาเ้าหออนาฬิาแล้ว
แ่ว่าพอมาถึ็เอับทีมที่เรียมัวโยมีสอสุยอมาสเอร์ที่ออไปทำภาริมามามายอย่าริทสึะุับริทสึโะั
แถมยัมาพร้อมับเหล่าเอมิยะอี้วยะนอำลัไปทำลายันเี้ยนาภายนอหรือยัไันนะ
พวบ้ารหน้า่าเป็นบุลที่อยาะาเาเสียริ
“ มาแล้วสินะ
ุแเ้าหออนาฬิาที่โศเศร้า ” แสเอร์เอมิยะ
“ เอ๋!? ” ุริสุ
“ มา้วยันเลยีว่า ออเินทาไ้ ”
เบอร์เิร์เอร์เอมิยะ
เสียร้ออุริสุที่ัออมา่อนะโนส่เลื่อนย้ายไปยัหอนาฬิาแห่วามโศเศร้าสถานที่ไ้ยินแ่เสียอนาฬิาที่ำลัเินหรือายลไปแล้วเท่านั้น
รหน้ามีประูนาให่มาวาเอาไว้อยู่มีเพียแ่้อเปิ้วยุแแ่ไม่มีรูในารเปิมัน็เท่านั้น
ไม่ทราบว่ามันเิอะไรึ้นันแน่
อยู่ี ๆ ร่าายมัน็ยับไปเอราวับว่ามีใรบานำลัวบุ้มอยู่
เธอทำารยื่นอุแออไปมันส่อสว่าออมา่อนที่ประูรหน้าะเปิออเผยให้เห็นถึวามเ่าแ่ที่อยู่มานานแสนนานเหนือว่ามิิและเวลาเสียอี
ภายในไม่อะไรเลยนอเสียาห้อโถนาให่รหน้า
“ ทุนระวััว้วย ”
เสียอริทสึะัออมา่อนะมอไปยัห้อโถรหน้า
มันมีภาพอใรบานอยู่เป็นหิสาวเส้นผมสีแเ้มนัยน์าสีม่วอ่อน
แน่นอนว่าภาพรหน้าเป็นหิสาวที่พามา้วยอย่ามาิเะ ุริสุ
หิสาวเป็นใบ้ินไปั่วระยะเวลาหนึ่หออแห่นี้มัน ือ อะไรันแน่
[ ยินี้อนรับเหล่าผู้พิิ
เิบุเ้ามาเลยสู่วามสิ้นหวัอ้า ]
เสียที่ัออมาาห้อแห่หนึ่ภายในปราสาท
ที่บัลลั์นาฬิามีร่าอายหนุ่มที่ำลัเฝ้ามอหิสาวเพียนเียวที่้าวเินเ้ามาภายในปราสาทแห่นี้
นัยน์าสีเทาที่้อมอมาไปยัใบหน้าามอเธอมัน่าเป็นภาพที่วนิถึเป็นอย่ามา
า้า้ายมีหน้าปันาฬิาที่ำลัเินอยู่
ัว้าือแนอเส้นเวลา
โลหิเป็นเมล็ทราย หัวใเป็นิวิา
้าสร้าเส้นทามไทล์มาแล้ว นับไม่ถ้วน
ไม่รู้ัวามหิวโหย ไม่รู้ัวามาย ไม่รู้ถึารมีีวิ
อทน่อวามเ็บปวในารฟันฝ่าเส้นแนเวลานับไม่ถ้วน
ถึระนั้น มือู่นี้ยัไม่เยหยุที่ะทำ นัยน์ามิเยที่เห็นแสสว่าที่ปลายเส้นทา
ันั้น้าออธิษาน
unlimited clock time works
ความคิดเห็น