คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #100 : หางาน
เอมิยะ ำลั่อแถวเ้าไปยัอาาัรรหน้า
เาไม่มี้อมูลเท่าไร าร้าายาที่ลอมอู็พบว่าพอูี
เาถอนหายใออมาหลัาที่ท่อเที่ยวป่าถึ 2 วัน 2
ืน เา้นอนลาป่าหาพวเนื้อสัว์ินแบบเมื่อ่อน
อนที่ออเินทาไปยัสถานที่่า ๆบนโล
“
เ้ามายัอาาัรบริเนแห่นี่้วยสาเุใ ”
“ ้ามาหาานทำ ”
“ ั้นหรือมีเินิัวหรือเปล่า ”
“ ไม่เลย ”
เอมิยะล่าวออมาหลัาที่ทหารรหน้า้อมอเสื้อผ้าอเา็เห็นถึสายาแปลๆ
่อนะบอว่าเียว่ายให้่อนถือเป็นาร้อนรับสู่อาาัรบริเรแห่นี้
เาล่าวอบุ่อนะเินเ้าไปในเมือ ะหาานาไหนีมีพวทหารรับ้า็ไม่เลวเท่าไร
แ่เา้อาร้อมูล่อน
ายหนุ่มมอไปยัรอบ ๆผู้นมามาย่าพาันพูุยถึษัริย์นใหม่อบริเน
ที่มาไป้วยวามสามารถในารออรบ เพียแ่เาออนำศึ็สามารถเอาัยนะมาไ้แน่นอน
เอมิยะถอนหายใออมา่อนะเินไปหาสถานที่หาาน่อนเลย
มีระาษแผ่นหนึ่เียนว่า้อารพ่อรัว
เาเอ็พอะมีฝีมือ้านารทำอาหารแ่มันเียนเอาไว้ว่า
พ่อรัวส่วนัวอราา เามอระาษรหน้าที่ราวับว่าะ้อไปทำานนี้แน่นอน
เอมิยะยมือมายี้เส้นผมอนเอนยุ่ไปหม ่อนะเินรไปยัทาเ้าออาาัรที่ำลัเปิรับเหล่าวีรบุรุษ
เสียอฝีเท้าที่เินออมาาทาเ้าหน้าอาาัรบริเน
เามอไปยันหน้าสุอเหล่าอัศวินมามายมีร่าอเธอ
นเพียนเียวที่อยาะปป้อ อยาะ่วยเปลี่ยนแปล ราาอัศวินที่ี่ม้าผ่านหน้าเาไป
่อนะมามอระาษที่นับอยู่ ะารรมเหรอ
“ เอาเถอะ ะอะไร็้อทำ ”
เอมิยะล่าวออมา
่อนะเินรไปยัปราสาทอบริเน รหน้าทาเ้าปราสาทมีทหารยามอยู่ เาหยิบเอาระาษออมาไ้รับารลอรับาพ่อม
พวเาเลยปล่อยให้ายหนุ่มรหน้าเินเ้ามาในปราสาท ็พบับลานฝึอเหล่าอัศวินมามาย
มีพวลูุนนาอีหลายน
“ แ
ไอสามันเ้ามาในปราสาทแห่นี้ไ้อย่าไร ทหารมาลามันออไป ”
“ ้าไม่มีเวลามาเสียับเ้าหรอ ”
เอมิยะล่าวออมา้วยน้ำเสียเย็นา
่อนะเินออมาเอร์ินาไลน์มอไปยัายหนุ่มผมแส้มปลายาวที่ล่าวออมา
ออร่าที่เาปลปล่อยออมานั้น มันูหนาวเย็นเป็นอย่ามา ่อนที่ายหนุ่มอัศวินะมอไปยัไอสามันรหน้าที่บัอามาลูบมมัน
“ แ อย่าอยู่เลย ”
มันล่าวออมาพร้อมับึเอาาบอัศวินออมาาฝัาบ้าย
เอร์ินาไลน์ที่มอเหุาร์รหน้า ็เรียมะทะยานเ้าไป่วยเ้าสามัน ษัริย์อพวนไม่มีปรารถนาที่ทำร้ายนธรรมา
ศัิ์ศรีและเียริยศออัศวิน แ่ไอลูุนนารหน้าะทำเสียเรื่อ
“ เห้อ ”
เสียถอนหายใออมา่อนะเทราบบาุยะออมาป้อันอย่า่ายาย
สายา้อมอไปยัายรหน้า ่อนที่เอมิยะะทำารวัาบในพริบาเียว ุเราะับาบออีฝ่าย็พัทลายอย่า่ายาย
เามอไปยัร่าอายหนุ่มที่ล้มลไปนอนอนาถบนพื้น
“ ท่านมาริ ๆ้วย ้าเื่ออยู่แล้วละ ”
“ อ่า ”
“ ท..ท่านเมอร์ลิน
”
เอร์ินาไลน์
มอพ่อมที่ี้นำษัริย์เธออพวน เอมิยะมอไปยัายรหน้าที่ยัมีใบหน้ายิ้มเสมอ
แถมยัท่าทาีอีใออมาอย่าัเน นเาถอนหายใออมา ไ้รับารเิาพ่อมในำนานอโล็ถือว่าีสำหรับ
พวอัศวินฝึหัพาันยืนหน้าี
เนื่อามีนไปทำเสีนมารยาทเอาไว้มา
เอมิยะเินามพ่อมไปยัห้อทำานแบบพิเศษที่ทำเพื่อเาโยเพาะ เมอร์ลินออไปาห้อพร้อมับเวทหายัวออไปาปราสาท
ุเป็นแบบพ่อบ้านสินะ เอมิยะทำารเปลี่ยนเสื้อผ้าอัวเอ ่อนะมอเวลาเป็น่วเย็น
[ ฝาท่านทำอาหารไปให้ราาอ้า้วย
าเมอร์ลิน ]
้อวามที่เียนเอาไว้
พออ่านบ็ลายเป็นี้เถ้าในพริบา เอาเป็นาแล้วันนอัฤษนิ
ินอแบบนั้นบาหรือเปล่า มาพร้อมับทำนมอีเล็น้อย เอมิยะลืมถามว่าห้ออราาไปทาไหนอปราสาท
เาเ็บพวอว่าเอาไว้ในมิิ ่อนะบอฮิบิิว่าห้ามทานเ็า
เาเินหาอยู่นาน
เนื่อมาาปราสาทแห่นี่มันว้าพอสมวร
นระทัมาถึห้อหนึ่ที่แ่าาห้อทั่วไป เาเปิประูเ้าไป
็พบับห้อว่าๆเาเินเ้าไป ่อนะมอเอสารรหน้าพบว่ามันพึ่ะลรายเน์ลไปไม่นาน
หมึปาายัไม่แห้ีเท่าไร
“ แปล ”
พริบาเียวเอมิยะทำารหลบาบที่ฟันเ้ามา้านหลัอนเอ
่อนะมอไปยัอีฝ่ายอาเธอร์เลียนั้นเอ เาหลบารโมีรหน้าาบที่ัเลือษัริย์
แสว่าเอ็าลิเบอร์เธอยัไม่ไ้รอบรอสินะ
มาบที่เ้าโมีเอมิยะอย่า่อเนื่อุันและแ็แร่นหน้าใ
“ อภัยให้้าไ้หรือเปล่า
ษัริย์อาเธอร์ ”
“ เ้าเป็นใรัน บอื่ออนออมา ”
“ ื่ออ้า ือ เอมิยะ ิโร่ ”
“ เป็นื่อที่แปลมา เ้ามาา่าอาาัรหรือ
”
“ ใ่ ้ามาา่าอาาัร
ะมาทำานเป็นพ่อรัวส่วนัวอท่าน ”
เอมิยะล่าวออมาแบบนั้น
่อนะมอไปยัอเธอร์เลีย เรียว่าแ่าาเธอที่เารู้ัมานเินไป
ะ้ออยู่อีนานแน่นอนเลยโลใบนี้ ษัริย์ัวน้อยเมื่อเห็นว่าอีฝ่ายไม่มีท่าทายัืนเท่าไร
เลนลาบอัวเอลไป่อน พริบาเียวที่เอมิยะวามือบนโ๊ะ
็มีอาหารว่าพร้อมับน้ำาส่ลิ่นหอมลอยออมาแล้วละ
“ เ้าเป็นพ่อมหรือ ”
“ ไม่ ้าไม่ใ่พ่อมแ่เป็นพ่อรัวอท่าน
”
นรหน้า่าแปลเสียริ
นอาะไม่ยอมออไปแล้วยั้อมออาเธอร์เลียทำานอย่าหนั
อาหารรหน้าไม่มีท่าที่ว่าะหายร้อน หลัที่ผ่านมาถึ 3
ั่วโมแล้ว สายาสีเียวมรมอไปยัเอมิยะ
ที่อนนี่ไม่่าารูปปั้นหินเท่าไร ไม่นาแถมยัมอมาลอ 3 ั่วโม
“ เอาลับไป ้าไม่้อาริน ”
“ ารินะ่วยเพิ่มประสิทธิภาพในารทำาน
ไม่เื่อ้า็ลอทานู ”
นอาะไม่ยอมทำามำสั่อษัริย์แล้วยัไม่ยอมออไปอี
เธอพึ่ะมาเป็นษัริย์ออาาัรบริเน่อาบิาอเธอ
ภาระและหน้าที่ะ้อยอมเสียสละบาสิ่ออไป อาเธอร์เลียยอมยน้ำาอเอมิยะึ้นมา
ลิ่นหอมที่่วยรายวามเรียอร่าเธอ
วามเหนื่อยล่า่อยๆหายไป หลัาที่ลอื่ม
พบว่าอนนี่ัวเธอเอไ้เินทามายัอีสถานที่ มันเ็มไป้วยป่าสีเียว
สายลมาธรรมาที่พัผ่านใบหน้า ใบหน้าเลิ้มๆออาเธอร์เลียทำเอาเอมิยะยิ้มออมาไ้เสมอ
เวลาไ้ทานออร่อยเป็นแบบนี้ประำเลย
“ อร่อยมา ”
“ อบพระทัยที่มอบอาหารฝีมือระหม่อม ษัริย์อาเธอร์
”
เอมิยะล่าวออมา เมื่อมอไปยัอาหารว่ารหน้า
เธอลอหยิบึ้นมาิมสัิ้นหนึ่วามอร่อยไม่่าาเรื่อื่มในมือ
มันเ้าันอย่าลัวราวับไ้เินทาไปพัผ่อนร่าายในสถานที่แสนไลาผู้น
พริบาเียวอาหารว่า็หายไป เอมิยะทำารเ็บอออมา
“ อบุท่านริ ๆวีรนาแนแสนไล
ที่ยอมเินทามายัอาาัรบริเน ”
“ อ่า ”
ะว่าไป ผมสามารถเปิเป็นเรื่อแยไ้สบายๆเลยเนอะ แ่ผมไม่ทำ ไปละ ถถถถถ+
ความคิดเห็น