คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้น RE
“ แม่รับ
ผมบอแล้วว่าะบินรลับบ้านอย่าแน่นอน ไม่หายไปไหนแน่ ”
“ ๊ะ ลูายนเ่อแม่
แม่ะรอทานอาหารอลู๊ะ บาย ”
เสียอุแม่ที่าหายไปพร้อมับสัามือถืออเาที่หายไปเ่นัน
ายหนุ่มลูรึ่ไทย-ีน
ที่มอบในารทำอาหารเป็นีวิและิใ
ไ้เริ่ม้นาารหุ้าวไหม้และไ่เียวเลียมๆ เป็นวามสุในารทำอย่าอเาลอ่วเวลาหลายปีที่ผ่านมา
เาไม่ไ้เรียนโรเรียนทั่วไป
“ ุผู้โยสาร่ะ รุาปิสัาอุปร์ออิเล็ทรอนิส์ทุนิ้วย่ะ
”
“ รับ ”
เสียอายหนุ่มที่ล่าวออมาพร้อมับรอยยิ้ม
เาเป็นลูายนที่สามอรอบรัวมหาเศรษีแ่ว่าทุอย่ามันว่าเปล่า
มีพี่ายสอนที่เป็นยออัริยะแถมยัปัาอ่อนเล็น้อยที่้อารน้อสาวมาว่าน้อย
พวมัน!!
ับเาแ่หิไปออานหลายๆานที่พวเราสมวรไปออ!!
แ่ิ็โรแ้นแล้ว
ทำให้เาออมาาบ้านเพื่อไปเรียนทำอาหาราทั่วโลเพื่อสนอปลายลิ้นอัวเอ รสาิออาหารที่เายัไม่เยลิ้มลอาทั่วโล
ทำให้เาประสบวามสำเร็ใน้านอยอเฟมาฝีมือานวิาร์ทั่วโล
แ่สุท้ายแล้วโะาะลายเป็นสิ่ำหนเสมอ
เรื่อบินออัวามเวลา
ารเินทาใ้เวลาประมา 8 – 9 ั่วโม
ร่าอบุรุษที่ำลัะนอนหลับ
เนื่อมาาารเินทามาเป็นเวลายอมสะสมวามเหนื่อยล่าเอาไว้ภายในร่าาย ่อนที่เรื่อบินะทันไ้ถึัวุหมายประเทศไทย
็ปราร่าออะไรบาอย่าออมาลาท้อนภา
ร่าอยัษ์สีน้ำเินปราออมา าม้วยร่าสีแอมัรีนอย่าแน่นอนมันบินวนไปรอบๆลุ่มเมสายฟ้า
าม้วยรูปร่าทรลมสีทอออะไรบาอย่าที่ลอยอยู่เหนือท้อฟ้า
่อนที่พวมันะาหายไปอย่ารวเร็ว ายหนุ่มเินทามาถึประเทศไทยไ้อย่าปลปล่อย
ลับมาเหยียบบ้านเิเมือนออีรั้
เาทำารสูลมหายใเ้าและออ
สัมผัสไ้ถึลิ่นอายธรรมาิ หลัาผ่าน่วปี พ.ศ.
2600 มาเป็น ปี พ.ศ. 2800 โลอพวเรา้าวสู่รูปแบบอเทโนโลยีอย่าแท้ริ วิทยาศาสร์เริ้าวหน้าไปมาถึนาที่พวเราสามารถสร้าเรื่อผลิออสิเนออมาไ้
“ ยัมีสายลมที่เย็นสบายแบบเิม ”
เสียอายหนุ่มที่ล่าวออมาพร้อมับรอยยิ้มบนใบหน้า
ส่เสริมให้เาูีมาว่าเิมเล็น้อย แว่นาหนาปปิใบหน้าแท้ริเอา
้าวเินไปโบแท็ี่แ่ผลที่ออมา ว่าเปล่าเสียริ
พวมันไม่ิะรับเาเลยหรือยัไัน!? โทรแ้รับาลเลยีหรือไม่
“ ว่ายัไไอน้อรัอพี่
โทรมาแบบนี้แสว่าไม่มีรถลับบ้านสินะ น่าสสารุ ”
“ เียบไปเลยพี่ มารับหน่อยิ ”
“ ร้าบ ร้าบ
อ์หิน้อย้อารรารถพวพี่ะเรียมให้เอ ”
ายหนุ่มแถมะวาโทรศัพท์ภายในมืออนเอทิ้ไป้วยวามหุหิเป็นอย่ามา
่อนะเินไปหาร้านายอาหาร เาทำารื้อมาทานแ้หิวไป่อน
ระหว่าที่ำลัะเินทาไปยัุรอรถ ็โนทัโยแม่หมอเสีย่อน
แม้ว่าวิทยาศาสร์ะ้าวหน้ามานาไหน แ่วามเื่อมิอาโนลบให้าหาย
“ อิอิ
พ่อหนุ่มวันนี้ะเป็นวันที่ะาอเ้า ้อเปลี่ยนแปลราวับพายุ ”
“ หมายวามว่ายัไันแม่หมอ ”
“
็เนื้อู่อเ้าไม่ไ้อยู่ที่โลแห่นี้ แ่เารอเ้าอยู่ที่อีโลหนึ่ยัไละ
อิอิ ”
เสียหัวเราะราวับแม่มที่ทำามแผนารอนสำเร็แล้ว
ยัไม่ทันที่เาะทำารทัท้วอีฝ่าย็หายไปแล้ว
ใบหน้าอเาลายเป็นีเผือ้วยวามหวาลัว เาเป็นโรลัว ผี ับ
เสียฟ้าร้อมาที่สุ!! โนหลอหลอนอนลาวันแถมยัแ้สว่าเวอร์!?
“ เอาริิ
แ่เียว่อนทำไหม้อเา้วย ไม่ใ่เธอเหรอ!? ”
ำทำนายที่บอออมาแบบนั้นไร้สาระอย่าแน่นอน
วิทยาศาสร์ที่เริ้าวหน้าไปอย่ามาทำให้พวเราสามารถสร้าัวละรในินาารออมาในโลวามเป็นริไ้
เรียว่า 3 มิิ หรือ ภารเสมือนสินะ รหน้าายหนุ่มเป็นร่าอฮีโร่ัวหนึ่ที่เาอบเอามาๆอย่าเวน่อม!!
“
ว่ายัไสาวน้อยสนใไปับพี่ายนหล่อไหม๊ะ ”
“ เ็บปาเอาไว้แหน้าหนาวเถอะพี่ ”
เสียวนประสาทที่ัออมาพร้อมับรถราาหลัพันล้านที่ับออมาแบบไม่สนเลยว่ามันแพนาไหน
พ่อยอมให้เอาอสะสมแบบนั้นออมาับ้วยเหรอ แปลประหลามา
ระหว่าที่ำลัับรถออไปนั้นเอสายฟ้า็ผ่าลมาพร้อมับร่าออสูรร้ายทั้สามนที่ปราออมาแ่ั่วพริบาเียว
“ พ่อรับ แม่รับ
ผมพาอ์หิน้อยมาส่แล้ว ”
ปึ!! โอ๊ย!!
“ อย่าเหยียบรอเท้าสิ มันแพนะ ”
เสียอายหนุ่มที่ล่าวออมา
แม้ว่าะแสว่านเอเ็บปวมานาไหน็าม
แ่ยัแฝ้วยรอยยิ้มวนประสาทเสมอ้นเสมอปลาย
เพียไม่นานร่าอหิสาวและายหนุ่มวัยลาน็้าวเินออมาพร้อมับรอยยิ้ม แม้ว่าาลเวลาะผ่านไปนานนาไหน็าม
แ่พ่อับแม่ยัหล่อและสวยแบบเิมเลย็ว่าไ้
แน่นอนว่าเาไม่รอ้าเ้าไปโอบอร่าอพ่อับแม่ที่ไม่เอันเสียนาน
รอบรัว็ลับมาพร้อมหน้าพร้อมาันอีรั้ เวลาออาหารเย็นแสนสุไ้เริ่ม้นึ้นและบลใน่วเวลาประมา
สอถึสามทุ่ม
้วยวามเหนื่อยอ่อนทำให้เาลับไปบนห้ออัวเอ
พร้อมับล้มัวลไปนอนบนเียอย่าเียร้าน เาใ้เวลาเพียไม่นานในารนอนหลับ
ภาพวามฟันเป็นสถานที่แปลามาพร้อมับร่าอบุรุษนหนึ่เส้นผมสีเินปลิวสยายไปามสายลม
สวมุเราะสีำทมิฬรูปแบบมัรทอที่ส่วนหลั
“ ลู่เหมย ”
เสียที่ล่าวออมามันเ็มไป้วยวามรู้สึที่แปลประหลาเป็นอย่ามา
ส่ผลให้เา้อสะุ้ื่นึ้นมาอนลาึ แสามอวันทราที่สาส่อลมาบนโล
ถ้ามีโอาสเาเอ็อยาะลอเินทาไปยัวันทร์เพื่อมาวโลาอวาาศเ่นัน
มันะสวยามอย่าแน่นอน
“ เห้อ เป็นอะไรไปเนี่ย
อย่าให้แม่หมอมาหลอสิ ”
ยามเ้ามาถึายหนุ่มรู้สึว่ามันแปลประหลาไปมาว่า
เาไ้อออมาเินเล่นภายในเมือ
นไทยสยามเมือยิ้มพวเาทุน่าเป็นนที่มีน้ำใ
ระหว่าที่ำลัเินเล่นอยู่เสียเรียทีุ่้นเย็ัออมาา้านหลั
ปราร่าอแม่หมอออมาอีรั้หนึ่
“ อิอิ เป็นยับาวันสุท้ายแห่ีวิ ”
“ ยัะมาหลอันวันสุธสุท้ายอะไรัน
ไม่เห็นะมีอะไรเิึ้นเสียหน่อย ”
เสียอเาที่ล่าวออมา่อนที่รอยยิ้มบนใบหน้าอแม่หมอรหน้าะว้ามาึ้นว่าเิม
่อนะ่อยๆาหายไปราวับมายาล เาไ้แ่พยายามปลอบัวเอว่ามันเป็นวิทยาศาสร์ในารหลอสายา!!
เายัใ้ีวิอัวเออย่าสบสุนระทัมีารปราัวอร่าอสูรยัษ์
“ ูนั้นสเปเียลเอฟเฟ ”
“ สุยอราวับมันมีัวนริๆเลย ”
“ เห้ย
ูนั้นพื้นินมันยุบลไปเป็นรอยเท้า ”
“ มันะเป็นไปไ้ยัไัน หรือ
ว่ามันเป็นอริ ”
โฮ!!
เสียำรามที่ัออมาอยัษ์สีน้ำเินรหน้าพร้อมับทำารสยายปีอนเอออมา
นเิลื่นสั่นสะเทือนไปทั่วบริเวระมามายแระายออมาเป็นิ้น
เสีย้าวเท้าอยัษ์รหน้าัออมาพร้อมับพื้นินที่สั่นสะเทือน
ผู้นมามายพาันวิ่หนี้วยวามหวาลัว!!
เป้าหมายอมันัเนและไม่สนใว่าผู้นะล้มายลไปมาเท่าไร่อารปราัวหรือ้าวเิน
ยัษ์สีน้ำเินรหน้า้าวเินอย่าเื่อ้าแ่รวเร็วสำหรับมนุษย์ธรรมา
ายหนุ่มที่ำลัพยายามวิ่หนี้วยวามเร็วมาที่สุเท่าที่ะมาไ้
็้อบล้วยวามเหนื่อยหอบ
พื้นินสั่นสะเทือน
มาพร้อมับร่าเาอยัษ์สีน้ำเินรหน้า
มันทำาร้าำปั้นอนเอ่อนะ่อยลมาที่พื้นิน
สัหารผู้นไปมามายในารโมีเพียแ่รั้เียว ่าวเรื่ออารปราัวอยัษ์ที่อยู่ีๆ็ปราัวออมาแล้ว็าหายไปราวับอาาศธาุ!!
อุปร์มามายมิอารวับสัาไ้
ลายเป็นเรื่อเล่าในำนานถึารปราัวอมัน
หายนะเพียแ่ 10 นาที
แ่็สัหารผู้นไปมามายพร้อมับทำลายึอาารไปอีหลาย่อหลายหลั้วยเ่นัน
รอบรัวมามาย้อเ็มไป้วยวามโศเศร้าผลมาาารเสียนอันเป็นที่รัอนไปในารปราอมัน
รวมถึรอบรัวอายหนุ่ม้วยเ่นัน
ที่้อมาัานศพับลูายนเล็มันไม่สนุเอาเสียเลย
ที่พ่อแม่้อมาานศพอลูายนเอ
ทุอย่าเ็มไป้วยวามโศเศร้าร่าโปร่อายหนุ่มที่้อมอพ่อแม่และพี่ายอนเอ
อยาะพูุย แ่มิอาทำไ้
“ ไป
เ้าะ้อไปรับารัสินาท่าน้าวนร ”
เสียอผูุ้มที่ล่าวออมาพร้อมับทำารเินนำายหนุ่มไปยัประูนร
เาโนส่มายัห้อแห่ารพิพาษารหน้ามีร่าอ้าวนร
ที่ำลั้อมอมายัประวัิอายหนุ่มรหน้า วามี วามั่ว แ้มสะสม ทุอย่าที่เยทำมาภายในีวิออีฝ่ายทุอย่า
“ เ้าื่อ @#$@$%#$$%^
สินะ ”
“ รับ ”
“ ี เ้าไปหายายแ่หมิเลย
ทุอย่าะเป็นไปามที่เทพเ้าำหน ”
เสียอ้าวนรที่ล่าวออมาพร้อมับทำารีนิ้วอน
ร่าอเา็มาปราัวรหน้ายายแ่นหนึ่ที่ำลััน้ำแลืมาิออมา เทใส่ถ้วยพร้อมับส่ให้ับายหนุ่ม
แ่ว่า่อนที่เาะทันไ้ื่มมันเพื่อะลืมาิำเนิ็โนร่าอใรบานนนล้วลไปในระแสน้ำแห่ยมโล
“ แย่ละ มีพวบ ัารเสียเเบลอส ”
เสียอยายแ่ที่ัออมามันเ็มไป้วยอำนาแห่ลมปรา
เพียไม่นานเปลวเพลิุมนร็หลอมรวมร่าายัน ่อนะปราอสุนัเฝ้าประูออมา
หัวทั้สามอมันเ็มไป้วยเนาสัหารอย่าแท้ริ
ววิานบาปรหน้า่อให้ายอีสัล้านรั้็ยัืนีพไ้เสมอ
เสียรีร้อที่ัออมาพร้อมับารปราัวอ้าวนร
เา้อมอไปยัววิาายหนุ่มที่โนระแสน้ำแห่ยมโลูลืนหายไปอย่ารวเร็ว
ใบหน้าเ็มไป้วยวามเหนื่อยใเล็น้อย
ทำานที่ไม่มีวันหยุมันน่าเบื่อนาไหนไม่มีใรบอเาไ้อย่าแน่นอน
“ ะีหรือ ปล่อยไอหนูนั้นไป ”
“ ามบันทึะาอมันยัไม่ถึาเสียหน่อย
แถม้าส่อเยไปแล้วไม่้อัวล นรไม่โนเผา้วยวามโรธอเทพเ้าหรอ ”
้าวนรล่าวออมาพร้อมับรอยยิ้ม
ร่าที่ลานมาหาพร้อมับับที่ปลายเท้าอเา
้าวนรมอววิารหน้า้วยสายา้านา ่อนะทำารระทืบมันนลายเป็นอเหลวสีำ่อนะาหายไปอย่ารวเร็ว
ทุอย่าลับมาเป็นปิอีรั้หนึ่
ความคิดเห็น