คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : P R O L O G U E
|
โลกที่น่ารังเกียจโลกที่เต็มไปด้วยความสุข...
สิ่งที่ต้องการไม่ใช่แสงสว่าง.....สิ่งที่ต้องการคือ....บางสิ่งที่ใครหลายคนไม่ต้องการให้เกิดขึ้น
เกลียดแสงสว่างตัวเล็กที่...ทำให้โลกที่เคยมืดมิดแม้กระทั่งยามแสงอรุณส่อง..จากพระอาทิตย์สีดำที่ดูงดงามปราการ กลับกลายเป็นดวงอาทิตย์ที่ส่องสว่างและสดใสอยู่ตลอดเวลา...
อยากจะฆ่า..และบดขยี้..น่ารังเกียจ...
น่ารำคาญ...น่ารังเกียจ
จิตใจสีหม่นที่เปื้อนเปรอะไปด้วยโลหิตสีมณีนิล หัวที่ถูกกระเชาะเล่าและราวกับถูกเกราะนํ้าแข๊งปกปิดเอาไว้ตลอดกาล เย็นชา..จนมิอาจจะเกรงขาม ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังและริษยา....ความบาป...และความแค้นที่ถาโถมเข้าใส่ดั่งเพลิงที่ลุกโชกราวกับจะให้มอดอไหม้ไปอย่างสูญสิ้น!
เกลียด...เกลียด..ที่บังอาจแย่งชิง..ทุกอย่างไป
แต่ฉับพลันนั้น...ดวงตาสีโลหิตถึงกับเบิกกว้าง นํ้าแข๊งที่เกราะแกร่งหลอมละลายไปอย่างทันตา แสงดของสุริยาอ่อนๆที่สาดส่องผ่านราวกับไล้โลมหลอมไปตามเกราะแกร่งที่หนาวจัด....
คงมีเหตุผลเดียว...ที่นํ้าแข๊งในใจจะละลายได้....
นัยน์ตาสีอำพิตเบิกกว้างโพลงหลังพ้นสู่ยามนิทรา มือหนากอบกุบขมับไปที่ต้นคออย่างประหลาดใจ เสียงลมหายใจถี่ๆที่ดังต่อเนื่อง ราวกับแสดงความเกรงกลัว ก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟาสีแดงสด นัยน์ตาสองข้างกวาดไปรอบๆอีกครั้ง
แต่...เวลานี้....ยังมีสิ่งสำคัญที่เขาต้องทำก่อน...!
เรือนร่างแกร่งของสาววัย15ปีค่อยๆปลือตาคู่สวยจากช่วงเวลาแห่งนิทราอยู่บนเตียง สายลมอุ่นๆพริ้วในยามเช้า ช่างเป็นช่วงเวลาที่ที่น่านอนเสียจริง แสงสุริเยนต์ที่สาดส่องกระทบนัยน์ตาเพียงครึ่งซีน เรือนผมสีเลือดหมูพริ้วไหวไปตามสายลม สองมือแกร่งยันตัวขึ้นจากเตียง
สองเท้าค่อยๆก้าวออกจากห้อง...หวังว่าจะเดินไปห้องๆข้างเพื่อไปปลุกเด็กน้อยหัวสีฟ้าและชายผู้นั้น...เพราะมิอย่างนั้นอีกนานกว่าจะตื่น นี่ก็ปาเกือบจะค่อนวันแล้ว
ร่างบางผ่านใบม่านบนหน้าห้องก่อนจะย่างเท้าเข้าไป นัยน์ตาสีสวยเหลือบหันไปมา..ก่อนจะเบิกกว้าง เธอกลับพบเพียงแต่ซากปรักหักพังกระจัดจายไปทั่วห้อง กลิ่นคาวฟุ้งเลือดอับโชยไปทั่ว ใบม่านที่เคยขาวสะอาดกลับขาดระริ้วพร้อมกับโลหิตไปเสียหมด
เกิดบ้าอะไรขึ้น..! โมลเซียน่ากรอกสายตาไปรอบห้อง ก่อนจะเบิกกว้างอีกครั้ง เรือนร่างแกร่งของชายแกร่ง นอนระนาบกับพื้นราวกับไม่ได้สติ โลหิตไหลซึมมาถึงมุมปาก นัยน์ตาสีสวยทั้งข้างกลับร้อนผ่าวขึ้นมาในทันที
“อาลีบาบาซัง อาลีบาบาซัง..ตื่นขึ้นมาสิคะ อาลาบาบาซัง!!!!!”
“โม...ม..โมลเซียน่า!” อาลีบาบาเอ่ยด้วยรมหายใจรวยริน นัยน์ตาพยายามเบิกให้กว้างที่สุด ณ ตอนนี้
“เกิดบ้าอะไรคะ บอกฉันมา ใครกันที่ทำแบบนี้กับอาลีบาบซังคะ..แล้วคุณอาลาดินละ!”
หยาดพิรุณกระทบลงแก้มสีพ่อง ไหลอาบบนใบหน้าเลือดของคนเบื้องล่าง สองมือกุมมือกร้านของอีกฝ่ายเอาไว้แน่น อาลีบาบาเมื่อได้ยินคำถามของอีกฝ่ายก็ถึงกับต้องปลือตาลงด้วยสีหน้าเคร่งเครียดและกังวล
“ฉันมันอ่อนแอ..เอง...งี่เง่าที่สุดเลย....อาลาดินนะ...ถูกลักพาตัวไปแล้วละ..!”
ลักพาตัว...จนเกิดเรื่องโชกเลือดแบบนี้...
บทสนทนาจบลงได้เพียงเท่านั้น คนเบื้องล่างค่อยๆปลือตาลงและกลับสู่ห้องนิทราไปอีกครั้ง....โมลเซียน่ากัดฟันกรอด หยาดพิรุณยังคงไหลอาบเป็นระยะๆ ก่อนจะพยุงร่างอีกฝ่ายออกไปจากห้องในทันที.... กระดาษโน้ตสีขาวที่เปรอะคาบเลือด....พริ้วไหวไปตามสายลม แสงอาทิตย์สาดส่อง..เผยให้เห็นข้อความอย่างเด่นฉัด..
ในเมื่อ..ฉันไม่ได้ทุกอย่างที่ฉันต้องการ
เด็กคนนี้...จะเป็นสิ่งเดิมพันธ์ระหว่างทุกสิ่ง!
|
ความคิดเห็น