โรคุ หนุ่มน้อยยอดนักสืบ

ลำดับตอนที่ #6 : แฟ้มคดีที่ 1 เบาะแสปริศนา[ฉากที่ 5]

เบาะแสปริศนา[ฉากที่ 5]

จากบ้านของโรคุสามารถเดินทางมาถึงกรมตำรวจด้วยเวลาไม่นานนัก

เพียงแค่ใช้เวลานิดเดียวโรคุก็พาฟุยูนะมาถึงกรมตำรวจได้

ตึกสีขาวสมกับอุดมการณ์ของผู้สังกัดตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า ขนาดของมันใหญ่พอที่จะจุคนเป็นพันคนได้อย่างสบาย มีคนเดินเข้าออกอย่างขวักไขว่ ทำเอาฟุยูนะที่เพิ่งเคยมาเป็นครั้งแรกถึงกับอึ้งในความโอ่อ่าของมัน แต่สำหรับคนที่เข้าออกสถานที่รี้เป็นประจำราวกับบ้านหลังที่ 2 อย่างโรคุ ดูจะไม่จะค่อยมีปฏิกิริยากับเรื่องนี้เท่าไรนัก

"อย่าลืมนะฟุยุจัง ห้าม..." เด็กหนุ่มยังย้ำไม่ทันจบก็ถูกแทรกขึ้นเสียก่อน

"ยุ่งกับสิ่งใดๆทั้งสิ้นที่อยู่นอกเหนือการทำงานของผม และต้องอยู่ติดกับผมตลอดเวลา" ฟุยุนะพูดโดยดัดเสียงให้เหมือนคนพูดมากที่สุด และยังทำท่าทางล้อเลียนท่าทีของเด็กหนุ่มจนเขาอดฉุนไม่ได้

"ถ้ารู้ก็ดี อย่าลืมทันตามละกัน" รุคุย้ำก่อนจะผลักประตูกระจกเข้าไปภายในตัวตึก มีฟุยูนะตามเข้าไปด้วยติดๆ

"แล้วนี่โรคุงจะไปไหนเหรอ" เสียงหวานดังมาจากข้างหลังแต่ก็ไม่ได้เรียกให้คนที่เดินนำอยู่หยุดเดินและหันกลับมาตอบเลยซักนิด โรคุยังคงเดินตามทางต่อไป โดยมีฟุยุนะเร่งฝีเท้าตามให้ทันอยู่ข้างหลัง

"โรคุง..." แม้จะเรียกแต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้มีท่าทีว่าจะสนใจเลยแม้แต่น้อย

"ฟุยุโกรธแล้วนะ หันมาตอบหน่อยดิ๊" เด็กหนุ่มยังคงเงียบต่อไปและเดินเลี้ยวหัวมุมไปทันที ฟุยูนะได้แต่ยืนกระฟัดกระเฟียดอยู่ตรงนั้น ตอนแรกเธอทำทีว่าจะไม่เดินต่อไป แต่สุดท้ายก็ต้องรีบเดินตามทันที เพราะถึงยังไงเธอก็ไม่คุ้นทางยังไงซะให้คนรู้ทางนำจะดีกว่า

ฟุยูนะเดินตามมาถึงตอนที่เด็กหนุ่มกำลังยืนรอลิฟต์อยู่พอดี

ความเงียบเข้าปกคลุมเมื่อไม่มีใครเริ่มพูดก่อน และสิ่งที่ทำลายความเงียบ คือ เสียงลิฟต์ที่กำลังเปิดออกอยู่เบื้องหน้า

โรคุก้าวเข้าไปก่อน มีฟุยูนะเดินตามเข้าไป พร้อมกับพนักงานที่แต่งชุดพิสูจน์หลัดฐาน

ประตูลิฟต์ปิดลงก่อนที่โรคุจะเอื้อมมือไปกดลิฟต์ชั้น 5 ที่เป็นห้องพักของสารวัตรโอคิฮาระ

"โรคุง โกรธฟุยุเหรอ" หญิงสาวเป็นฝ่ายใจดีสู้เสือก่อน โรคุหันไปมองหน้าจำเลยนิดหนึ่งก่อนจะเบือนหน้าหนี

"ฟุยุขอโทษก็ได้ที่ล้อเลียน" ฟุยูนะบอกพร้อมก้มหน้าเหมือนยอมรับผิด เด็กหนุ่มหันไปมองท่าทีของอีกฝ่าย ก่อนจะเอ่ยปาก

"รู้ก็ดี แล้ววันหลังฟุยุจังก็อย่าทำอีกละกัน น่าจะรู้นี่นาว่าคนเขาไม่ชอบการล้อเลียน ฟุยุเองก็คงไม่ชอบใช่มั้ย แล้วยัง..." แล้วโรคุก็บ่นอีกยาวเหยียด ฟุยูนะได้แต่ทำหน้าแหยๆขณะเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย นี่เธอคิดผิดรึเปล่าเนี่ยที่ยอมขอโทษคนๆนี้

"เอ่อ...คุณใช่อุมิฮายาชิคุงรึเปล่าครับ" เสียงหนึ่งแทรกขึ้นมาโดยมีฟุยูนะยืนขอบคุณอยู่ข้างๆ ในที่สุดเด็กหนุ่มตรงหน้าจะได้เลิกบ่นทันที เวลาเขาบ่นทีไรแม้แต่ลิงยังหลับ แม้แต่คนแก่ยังขอซูฮกเลย

"อ่า...ใช่ครับ มีอะไรรึเปล่าครับ" โรคุตอบก่อนจะหันไปหาคู่สนทนาของตน และได้รู้ว่าเขาคือพนักงานพิสูจน์หลักฐาน

"เอ่อ...ผมคือคนที่คุณให้ช่วยตรวจสอบอะไรบางอย่างในสถานที่เกิดเหตุน่ะครับ" โรคุต้องใช้เวลาคิดอีกพักใหญ่จึงนึกออก เขาคือพนักงานที่อยู่ใกล้ๆวันนั้นนี่เอง

"ยังไงก็ไปคุยข้างนอกก่อนนะครับ" อีกฝ่ายบอกพร้อมกับที่ประตูลิฟต์เปิดออกที่ชั้น 5 พอดี โรคุพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนที่ทั้ง 3 จะเดินออกมาจากลิฟต์และยืนหลบมุมเพื่อคุยกัน

"นี่ครับเศษแก้วที่วันนั้นคุณให้ผมช่วย" บอกพร้อมกับล้วงหยิบซองพลาสติกเล็กๆขึ้นมา และส่งให้เด็กหนุ่มที่คุยกันอยู่ โรคุรับซองนั้นมาก่อนจะพิจารณาสิ่งที่อยู่ข้างใน มันคือเศษแก้วสีเขียวแซมแดงวันนั้นน่ะเอง

"แล้วไม่ทราบว่าได้เรื่องอะไรบ้างครับ" โรคุถามต่อทันที

"ครับ ก็..." พนักงานพิสูจน์หลักฐานเริ่มเอ่ยก่อนจะค่อยอธิบายสิ่งที่ตนเองค้นพบ

“เศษแก้วที่คุณให้ผมไปเป็นส่วนหนึ่งของอะไรบางอย่าง คาดว่ามันคงแตกออกมาตอนที่โดนแรงกระแทกจากอะไรบางอย่างอย่างแรง ประกอบกับสารสีแดงที่ติดมา ทำให้เรารู้ว่าสารชนิดนั้นเป็นเลือด และเมื่อส่งให้หน่วยตรวจสอบเราก็เลยทราบว่ามันคือเลือดของผู้ตายครับ จึงสรุปได้ว่าเศษแก้วนี้เป็นส่วนหนึ่งของอาวุธฆาตกรรมครับ” ชายหนุ่มร่ายยาวเหยียด มีโรคุยืนฟังอย่างตั้งใจอยู่ใกล้ๆ ส่วนอีกคนหนึ่งที่ไม่รู้เรื่องได้แต่ทำหน้างงๆ

“ครับ ขอบคุณมากครับ มันมีประโยชน์มากจริงๆ” เด็กชายตอบก่อนจะเก็บสิ่งที่ได้มาลงกระเป๋าของตนเอง

“ไม่เป็นไรครับ วันหลังก็เรียกใช้ผมใหม่ได้ ผมชื่อ คุมิสึ มาโกโตะครับ” พนักงานคนนั้นว่า สีหน้ามีความดีใจอย่างเห็นได้ชัด ท่าทางเขาคงอยากทำงานให้โรคุมาก

“ครับ ถ้าอย่างนั้นพวกเราต้องขอตัวก่อน” โรคุว่า ก่อนจะโค้งให้นิดหนึ่ง และทำท่าจะเดินต่อไป แต่อีกฝ่ายก็พูดขึ้นเสียก่อน

“ถ้าคุณจะพบกับสารวัตรโอคิฮาระล่ะก็ คงต้องลงไปชั้นหนึ่งครับ สารวัตรอยู่ห้องสืบสวนหนึ่งครับ” โรคุพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ก่อนจะเดินไปรอลิฟต์ที่เดิมที่ตนเองขึ้นมา มีฟุยูนะเดินตามหลังไป

“ฟุยุไม่เข้าใจว่าโรคุงคุยอะไรกับคุณคนนั้น” ฟุยูนะเอ่ยขึ้นหลังจากที่โรคุพาเธอกลับมาที่ชั้นหนึ่งเรียบร้อยแล้ว

“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ผมแค่วานพี่เขาให้ช่วยงานหน่อยเท่านั้นเอง” อีกฝ่ายตอบกลับมาแบบปัดๆ ไม่ได้คิดจะอธิบายให้มันลึกซึ้งเท่าไรนัก

“งานอะไร” ฝ่ายที่สงสัยดูจะไม่ยอมง่ายๆ แต่อีกคนก็ไม่ยอมอธิบายง่ายๆเช่นกัน

“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ฟุยุจังช่วยผมหน่อยได้มั้ย” เด็กหนุ่มไม่พูดเปล่า แต่ล้วงหยิบนิตยาสารเล่มหนึ่งออกมาจากกางเกงด้วย มันคือ นิตยาสารที่เขายืมมาจากสารวัตรเท่านั้นเอง

“อะไร นิตยาสารรายสัปดาห์เหรอ” เด็กสาวเอ่ยถามเมื่อเห็นมัน ก่อนจะรับมันมาไว้ในมือ

“ฟุยุจังรู้จักสินะ” โรคุว่ายิ้มๆ เขาคิดอยุ่แล้วล่ะว่าคนอย่างเด็กสาวต้องช่วยเขาเรื่องนี้ได้

“ก็พอจะรู้อ่ะนะ”

“งั้นช่วยดูให้หน่อยว่ามันมีอะไรผิดปกติรึเปล่า”

เด็กสาวพยักหน้าอย่างว่าง่ายก่อนจะพลิกเปิดนิตยาสารในมือ ก่อนจะตรวจสอบด้วยความละเอียดถี่ถ้วน นี่อาจจะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายก็ได้ที่คนอย่างโรคุจะขอร้องให้เธอช่วย

ใช่เวลาซัก 10 นาทีฟุยูนะถึงเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือ “ไม่มีอะไรผิดปกตินี่” เธอบอกหลังจากพยามใช้ความจำทั้งหมดที่มีเปรียบเทียบมันกับหนังสือเล่มที่ตนมี และก็ไม่พบสิ่งผิดปกติเลยแม้แต่น้อย

“เหรอ”ชายหนุ่มรับหนังสือกลับมาก่อนจะทำท่าราวกับครุ่นคิดอะไรบางอย่างจนอีกฝ่ายอดสงสัยไม่ได้

“มันมีอะไรสำคัญเหรอ” น้ำเสียงของเด็กสาวฟังดูสงสัยอย่างเห็นได้ชัด โรคุหันมามองฟุยูนะอย่างชั่งใจ

ก่อนจะตัดสินใจเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เด็กสาวฟัง

                “ก็เป็นอย่างนี้แหละ” เด็กชายบอกหลังจากเล่าเรื่องราวทั้งหมดจบลง ครั้งนี้อาจจะแปลกไปซักหน่อยที่คนอย่างฟุยูนะยอมตั้งใจฟังเป็นอย่างดี แต่อย่างน้อยเธอก็ฉลาดพอที่จะไม่ทำให้อีกฝ่ายโกรธขณะที่เธอยังต้องการผู้นำทางอยู่

                “ก็เป็นอย่างนี้แหละ” เด็กชายบอกหลังจากเล่าเรื่องราวทั้งหมดจบลง ครั้งนี้อาจจะแปลกไปซักหน่อยที่คนอย่างฟุยูนะยอมตั้งใจฟังเป็นอย่างดี แต่อย่างน้อยเธอก็ฉลาดพอที่จะไม่ทำให้อีกฝ่ายโกรธขณะที่เธอยังต้องการผู้นำทางอยู่

“สรุปว่านี่เป็นไดอิ้งแมชเสจสินะ” ฟุยูนะเริ่มเห็นค่าของนิตยาสารนี้ขึ้นมาทันทีเลยล่ะ

“ใช่ หวังว่าถ้าฟุยุจังรู้เรื่องอะไรจะบอกผมเป็นคนแรกนะ” เด็กชายว่าขณะมองหน้าเด็กสาวที่ยืนอยู่ใกล้ๆและเธอก็รีบพยักหน้าเป็นเชิงตอบรับกลับมาทันที

และก่อนที่ทั้งคู่จะพูดคุยกันได้มากกว่านี้ ในที่สุดพวกเขาก็มากันถึงห้องสืบสวนหนนึ่งแล้ว

“ขอให้ฟุยุจังอย่าลืมข้อปฏิบัตินะครับ ผมมาทำงาน” ชายหนุ่มบอกสั้นๆ

ประตูห้องสืบสวนถูกเคาะเบาๆพอเป็นพิธี จากผู้มาเยือน ก่อนที่ประตูจะถูกเปิดออกจากภายใน
 

สารวัตรโอคิอาระเป็นคนเปิดประตูออกมา ใบหน้าของเขาแสดงถึงความดีใจอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเห็นหน้าผู้ที่เป็นคนมาเคาะประตู

“เรารอนายอยู่นายแล้ว” คำอธิบายถูกเอ่ยสั้นๆ ก่อนที่โรคุและฟุยูนะจะหายเข้าไปหลังประตูบานนี้

อ่า ในที่สุดฉากที่ 5ก็จบลงอย่างสมบูรณ์

ยังมีคนอ่านอยู่ป่าวเอ่ย

ยังไงก้ช่วยกันไปแนะนำความคิดดีๆให้ที่เม้ยต์ได้นะฮับ

ในที่สุดก็เปิดเทอมแล้วอาจจะห่ายไปวักนิด

แต่รับรองว่าจะมาต่อให้จนจบเรื่องนี้แน่ๆ

แฃ้วเจอกันในฉากที่ 6 ฮับ