คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : แฟ้มคดีที่ 1 เบาะแสปริศนา[ฉากที่ 4]
เช้าวันรุ่งขึ้น ณ บ้านหลังหรูกลางกรุงโตเกียว
ชายหนุ่มที่ได้รับสมยานามว่า หนุ่มน้อยยอดนักสืบ กำลังง่วงอยู่กับการทำอาหารยามเช้า มือซ้ายปิ้งขนมปัง มือขวาชงกาแฟ ตรงหน้ามีหนังสือเล่มหนึ่งเปิดอ้าอยู่ ซึ่งนัยน์ตาสีฟ้ากำลังจับจ้องเก็บทุกรายละเอียดอยู่อย่างไม่ให้ขาดตกบกพร่อง ราวกับเครื่องสแกนก็ไม่ปาน ในเมื่อมันเป็นหลักฐานชิ้นสำคัญของคดีฆาตกรรมที่พึ่งเกิดขึ้นสดๆร้อนๆเมื่อวานนี้ แต่ไม่ว่าจะดูยังไงก็ไม่เห็นมีอะไรแปลกซะอย่าง
ขณะที่โรคุกำลังพยามกินขนมปังด้วยมือซ้ายอยู่นั้น โทรศัพท์ในห้องเกิดดังขึ้นมา เด็กหนุ่มตัดสินใจอยู่พักหนึ่งก่อนจะผละออกจากอาหารเช้าของตนแล้วรีบไปรับโทรศัพท์อย่างเร่งด่วน มันอาจเป็นสายของสารวัตรโอคิฮาระก็เป็นได้ แต่แล้วขณะที่มือของเขากำลังจะถึงโทรศัพท์อยู่แล้ว กลับมีมืออีกมือหนึ่งมาคว้าตัดหน้าไปเสียก่อน เด็กหนุ่มได้แต่จ้องมองภาพตรงหน้าอย่างแปลกใจ
สาวน้อยร่างบางหุ่นเพรียวกำลังถือโทรศัพท์บ้านของเขาราวกับเป็นเจ้าของบ้าน เรือนผมสีน้ำตาลยาวถึงหลังถูกรวบไว้อย่างลวกๆ ใบหน้าอ่อนเยาว์นั้นถูกแต่งด้วยเครื่องสำอางอ่อนๆพอสวย รูปร่างสูงโปร่ง อยู่ในชุดอยู่บ้านธรรมดา โรคุจ้องหน้าหญิงสาวที่รับโทรศัพท์อย่างสงสัย ดูเหมือนเธอจะเห็นการกระทำของเด็กหนุ่ม เธอจ้องตาโรคุกลับและส่งยิ้มราวกับนางฟ้าให้ แล้วจึงหันกลับไปสนใจกับโทรศัพท์ต่อ
"สวัสดีค่ะ บ้านอุมิฮายาชิค่ะ จะเรียนสายกับใครคะ" เสียงหวานๆถูกส่งไปตามสายโทรศัพท์ แต่มันถือว่าเป็นคำถามที่แปลกสำหรับผู้ได้ยิน ในเมื่อปัจจุบันบ้านอุมิฮายาชิมีแค่โรคุอาศัยอยู่แค่คนเดียว ดังนั้นคนโทรมาย่อมต้องคุยกับโรคุอยู่แล้ว
***อธิบายกันซักนิด บ้านอุมิฮายาชิของโรคุมีสมาชิกด้วยกันทั้งหมด 4 คน คือ อุมิฮายาชิ คุซึจิ ผู้เป็นหัวหน้าครอบครัวหรือก็คือพ่อของโรคุ ปัจจุบันทำงานเป็นตำรวจอยู่ที่อเมริกา อุมิฮายาชิ ซาเรีย แม่ของโรคุ เป็นคนอเมริกัน ลูกสาวของอดีตสารวัตร ปัจจุบันกำลัง in love กับสามีสุดที่รักอยู่ที่อเมริกา อุมิฮายาชิ โฮคุน้องชายคนเดียวของโรคุ ปัจจุบันกำลังศึกษาระดับชั้นม.ปลายที่อเมริกา ส่วนคนสุดท้ายคือ โรคุ ดังนั้นจึงมีโรคุอยู่บ้านแค่คนเดียว
"เอ่อ... ขอพูดกับโรคุครับ แล้วไม่ทราบว่าใครรับสายน่ะ" เสียงที่ดังมาตามสายบ่งบอกถึงความงงปนสงสัย
"นั่นเสียงของสารวัตรโอคิฮาระใช่มั้ยคะ" ปลายสายถามกลับไปอย่างรู้ทัน ทำให้ต้นสายงงนิดหน่อย
"ตกลงใครเป็นคนรับสายน่ะ" สารวัตรยังคงถามคำถามเดิม
"แหม...อะไรกันคะ นึกไม่ถึงว่าสารวัตรจะจำเสียงฉันไม่ได้ แล้ว...ฟุยูนะไงคะ อามาซากิ ฟุยูนะ เองค่ะ" ทันทีที่ได้ยินชื่อที่หญิงสาวแนะนำ ดูเหมือนนายสารวัตรหนุ่มจะล้มตึงกับพื้นทันที
"...งั้นมีอะไรพูดกับโรคุงเองนะคะ" พูดจบหญิงสาวก็ยื่นโทรศัพท์ให้กับนักสืบหนุ่มที่ยืนอึ้งอยู่นานแล้ว
"อ...เอ่อนี่โรคุพูดครับ...สารวัตรได้เรื่องแล้วเหรอครับ" เด็กหนุ่มถาม แต่มันไม่ได้มีเสียงอะไรตอบกลับมาจากสารวัตรโอคิฮาระเลยแม้แต่น้อย "สารวัตรครับ ยังอยู่ป่าวเนี่ย" โรคุถามอีกรอบ แต่คราวนี้มีเสียงตอบรับกลับมาขนาดที่ว่าฟุยูนะที่ยืนอยู่ใกล้ๆยังได้ยินไปด้วยเลย
"ทำมา--ยฟุยูนะจังถึงมาอยู่บ้านนายได้ฮะ โรคุ"สารวัตรโอคิฮาระตะโกนใส่โทรศัพท์สุดเสียง "เอ่อ...สารวัตรครับ คือ..."เด็กหนุ่มยังพูดไม่ทันจบอีกฝ่ายก็พูดแทรกขึ้นมาทันที "ว่างา----ย ทำไมฟุยูนะจังที่เป็นดาราดังถึงได้มารับโทรศัพท์บ้านนายได้ ว่าไงโรคุ"สารวัตรหนุ่มถามเสียงดังพร้อมกับรอฟังคำตอบ
"ก็ฟุยุจังเขาอยู่บ้านตรงข้ามผมไงครับ แต่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคุณเธอเข้ามาในบ้านของผมได้ยังไง" เด็กหนุ่มตอบพลางเหลือบมองหญิงสาวที่กำลังชงกาแฟอย่างสบายใจ ราวกับว่าอยู่ในบ้านของตัวเองก็ไม่ปาน
"ว่าแต่สารวัตรเถอะ โทรมาหาผมเรื่องคดีรึเปล่า" โรคุถามกลับเข้าเรื่อง ซึ่งเขาก็ได้ยินเสียงตกใจแทรกมาตามสายทันที "อ้อ...ใช่ ฉันจะมาบอกนายว่าหาผู้ต้องสงสัยได้แล้ว ให้นายมาที่กรมได้เลย" สารวัตรโอคิฮาระเริ่มกลับเข้ามาเรื่องแล้วเช่นกัน หลังจากที่ลืมมันไปนาน
"ครับ แล้วผมจะรีบไป" โรคุรับคำอย่างว่าง่าย และเกือบจะวางสายไปแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเสียงของอีกฝ่ายที่เรียกไว้ก่อน "เฮ้ย โร นายพาฟุยุนะจังมาด้วยก็ได้นะ แค่นี้แหละ" และทางต้นสายก็วางสายไปทันทีหลังจากที่ได้ตะโกนกรอกหูอีกฝ่ายเสร็จสรรพ และเสียงก็ดังมากจนคนที่ถูกกล่าวถึงยังหัวเราะไปด้วยเลย
"เอาล่ะ ตอบคำถามผมมาดีๆเลยว่าฟุยุจังเข้ามาบ้านผมได้ไง" โรคุหันไปถามกับยัยตัวดีที่กำลังกินขนมปังอย่างเอร็ดอร่อย ราวกับว่าอยู่ที่บ้านของตนเอง
"ก็โรคุงน่ะแหละ เป็นนักสืบภาษาอะไร ประตูบ้านก็ไม่รู้จักปิดให้ดี" เป็นสาวถามหลังจากกลืนขนมปังลงคอไปอย่างยากลำบาก ก่อนจะรีบดื่มกาแฟตามทันที และคำตอบของฟุยุนะก็ทำให้เจ้าของบ้านถึงกับอึ้งไปพักใหญ่
นี่เขาลืมล็อกประตูจริงๆ หรือว่าคุณเธอปืนรั้วเข้ามากันแน่เนี่ย … โรคุคิดพลางมองหน้าฟุยุนะอย่างสำรวจ ท่าทางน่าจะเป็นข้อหลังมากกว่า
"แล้วนี่คิดจะมากินข้าวเช้าบ้านคนอื่นเลยรึไงนะ" เด็กชายถามแต่ท่าทางคนถูกถามจะแสดงอาการแบบๆไม่ค่อยพอใจอะไรบางอย่าง
"ฟุยุไม่ถือว่าที่กินอยู่เป็นอาหารเช้าหรอกนะ" คุณเธอว่าด้วยด้วยเสียงฟึดฟัด ก่อนจะหันไปกินขนมปังต่อโดยไม่ได้สนใจท่าทีของอีกฝ่ายเลย
"จะว่ายังไงก็แล้วแต่ ฟุยุนะจังรีบกินแล้วกลับบ้านตัวเองไปได้แล้ว เดี๋ยวผมต้องทำงานต่อ" โรคุบอกเสียงเรียบก่อนจะหันกลับไปจัดการกับอาหารของตนบ้าง
"อ๋อ...ถ้าเป็นงานของสารวัตรโอคิฮาระล่ะก็ วันนี้ฟุยุว่าง..." เพียงแค่คำพูดไม่กี่คำก็ทำเอาคนได้ยินถึงกับเสียวสันหลังวาบ นี่คงไม่ได้หมายความว่าคุณเธอจะ..."ฟุยุจะไปด้วย" หญิงสาวพูดต่อจนจบ
โรคุแทบผงะกับคำพูดนั้น ขืนไปทำงานทั้งๆที่มีแม่ตัวดีไปด้วยคงได้วุ่นกันทั้งกรมแน่
"แต่ฟุยุจัง ที่แบบนั้น…" เด็กหนุ่มกำลังจะอธิบาย แต่ก็ถูกขัดเสียก่อน
"โรคุงไม่มีสิทธิ์ห้าม ฟุยุได้ยินนะว่าสารวัตรเขาอนุญาตแล้วว่าให้ไปด้วยได้" พูดไปพลางจ้องหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตาแน่วแน่ ประมาณว่าถึงห้ามยังไงก็จะไปให้ได้
"แต่..." โรคุถึงกับหมดปัญญาจะห้ามเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้มีท่าทีว่าจะสนใจอะไรเลย แถมยังเขี้ยวขนมปังเต็มปากอีก ทั้งๆที่เธอบอกว่าไม่คิดว่ามันเป็นอาหารเช้า แต่กลับซัดมันเข้าไปแล้วตั้ง2-3แผ่น ทำเอาเจ้าของบ้านถึงกับงงเลยทีเดียว
"ถ้าว่าอย่างนั้นก็ได้ ผมจะให้ไปด้วย" ในที่สุดก็ต้องยอมใจอ่อนให้หญิงสาวตามไปด้วยจนได้
"แต่ต้องทำตัวเรียบร้อยที่สุด ห้ามซนเด็ดขาด"
"รับทราบค่ะผู้กอง"
ถึงแม้อีกฝ่ายจะตอบรับมาอย่างนั้นแต่ก็ใช่ว่าโรคุจะวางใจโดยง่าย เพราะถึงยังไงเขากับเธอก็รู้จักกันมานาน ยัยเนี่ย พอสนใจอะไรขึ้นมาแล้ว ต่อให้มีมหาสมุทรขวางก็จะข้ามไปให้ได้ ไม่มีใครห้ามได้หรอก
สุดท้ายโรคุก็เลยได้แต่ปลงกับชีวิตและหันไปกินอาหารต่อ ถือวะว่าเป้นการเติมพลังก่อนจะต้องไปทำงานละกัน
>< >< >< >< >< >< >< >< >< >< >< >< >< ><
สวัสดดีค่า
กลับมาแล้วนาหลังจากหายไปนานแสนนาน
ก็ครบ 100เปอร์เซ็นแล้ว
ตอนนี้ปิดเทอม
เลยมีเวลาเอามาลงได้
ยังไงก็ขอให้ติดตามกันต่อไปนะ
ความคิดเห็น