คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : แฟ้มคดีที่ 1 เบาะแสปริศนา[ฉากที่ 3]
“พี่ครับ ช่วยเอานี่ไปตรวจสอบให้ผมอย่างละเอียดที มันต้องเป็นสิ่งที่มีประโยชน์แน่” เด็กหนุ่มหันไปบอกกับหน่วยพิสูจน์หลักฐานคนเดิมพร้อมกับยื่นเศษแก้ว 2 ใน 3 ที่พบให้ ชายผู้ถูกวานรับมันมาด้วยความงงก่อนจะเก็บใส่ถุงอย่างดี โรคุเก็บเศษแก้วที่เหลืออยู่ใส่กระเป๋าก่อนจะลุกขึ้นยืน
“สารวัตรโอคิฮาระครับ ผู้ตายได้ทิ้งไดอิงเมชเสจ ไว้รึเปล่า หรือว่ามีอะไรผิดปกติบ้างมั้ยครับ” โรคุเริ่มถามคำถามต่อพร้อมกับเดินไปสำรวจบริเวณอื่นๆ
“ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันคือไดอิงเมชเสจรึเปล่า แต่ที่แน่ๆคือมันดูผิดปกติไม่เป็นธรรมชาติ” ทันทีที่ได้ยินคำตอบจากสารวัตร โรคุก็เงียบไปพักหนึ่ง
“อะไรหรือครับ ไอ้สิ่งผิดปกติที่ว่าน่ะ” เด็กหนุ่มถาม น้ำเสียงเต็มไปด้วยความสงสัย “หนังสือในมือผู้ตายน่ะสิ” สารวัตรโอคิฮาระตอบ พร้อมกับหยิบหนังสือเล่มที่ว่าขึ้นมา
“นี่มันหนังสือนิยายรายสัปดาห์ไม่ใช่หรือครับ ไม่เห็นจะมีอะไรแปลกเลย” โรคุพูดงง พร้อมกับรับหนังสือเล่มนั้นมาและเปิดดูผ่านๆ
“ไม่เห็นมีอะไรแปลกเลยนี่ครับ” เด็กหนุ่มบอกงงๆหลังจากที่ดูเสร็จ ก่อนที่จะปิดหนังสือและวางมันลงบนโต๊ะ
“หนังสือเล่มนั้นอยู่ในมือของผู้ตายในสภาพเหมือนจงใจให้เกิด มือของนายโคชิอุมิแทรกเข้าขั้นอยู่ตรงเรื่อง คาซึยะ สาวแกร่งทุ่มสุดใจพอดี ซึ่งมันดูจะเจาะจงเกินไป เลยคิดว่ามันอาจเป็นไดอิงเมชเสจที่ผู้ตายทิ้งไว้ก็เป็นได้” สารวัตรโอคิฮาระตอบ โรคุนิ่งไปอีกพักหนึ่ง
“ที่ผิดปกติมันไม่ได้อยู่ในหนังสือหรอก แต่มันอยู่ที่ท่าทางของผู้ตายตอนตายต่างหาก” สารวัตรหนุ่มหยุดพูดและเริ่มยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าของเด็กหนุ่มตรงหน้าที่แสดงถึงความฉงนอย่างเห็นได้ชัด เขารู้สึกดีใจเป็นอย่างมากที่จะได้เป็นฝ่ายอธิบายบ้าง ปกติเขาจะต้องเป็นฝ่ายคอยรับฟังเสมอ
“ว่าแต่สารวัตรรู้เหตุจูงใจกับผู้ต้องสงสัยรึยังครับ” เด็กหนุ่มเริ่มถามต่อขณะไปสำรวจบริเวณทางเข้า “นายพูดยังกับว่ามันจะเป็นคดีฆาตกรรมอย่างงั้นแหละ พวกเราตำรวจลงความเห็นว่าเป็นคดีฆ่าชิงทรัพย์ธรรมดาไปแล้วนะ” สารวัตรโอคิฮาระชี้บอกเหตุผล “อะไร…คือสาเหตุที่ทำให้สารวัตรคิดอย่างนั้นล่ะครับ” เด็กหนุ่มถามหลังจากสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติจากประตูห้องที่เขาคิดว่าเป็นห้องที่เกิดคดีฆาตกรรม
“ก็ของๆผู้ตายถูกรื้นกระจุย และกระเป๋าเงินของผู้ตายก็ถูกขโมยไปน่ะสิ” เมื่อสารวัตรโอคิฮาระตอบจบก็มีเสียงหัวเราะเล็ดลอดออกมาจากปากของเด็กหนุ่มผมทอง และเมื่อสารวัตรหนุ่มหันหน้าไปมองก็พบว่าเด็กหนุ่มกำลังทำท่ากลั้นหัวเราะแบบสุดๆอยู่
“แห~ม สารวัตรนี่ยังคิดตื้นๆเหมือนเดิมเลยนะครับ” เสียงพูดถูกเค้นออกมาขณะที่เจ้าของเสียงกำลังกลั้นหัวเราะอยู่ ชวนให้ผู้ที่ถูกกล่าวถึงอดฉุนไม่ได้
“อะไรทำให้นายคิดอย่างนั้นล่ะ ไหนว่ามาซิ” สารวัตรโอคิฮาระ ถามอย่างท้าทายสุดๆ โรคุหยุดหัวเราะและเริ่มตีหน้าขรึม “อะแฮ่ม…” เขากระแอมเล็กน้อยก่อนจะอธิบายยาวเหยียด
“อย่างแรกสารวัตรคิดว่ายังไงครับ ถ้าเป็นโจรชิงทรัพย์ธรรมดาทำไมมันถึงไม่มีร่องรอยอะไรเลยล่ะครับ ทั้งๆที่ห้องถูกรื้อซะกระจุยขนาดนี้แต่ประตูกลับไม่มีร่องรอยงัดเงะหรือการพังประตูเลยแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นโจรชิงทรัพย์ปกติต้องใช้วิธีงัดไม่ก็พังประตูเข้ามา ดังนั้นผมเลยคิดว่ามันไม่ใช่โจรชิงทรัพย์หรอก แต่เป็นคนที่รู้จักและคุ้นเคยกับผู้ตายเป็นอย่างดี อาจเป็นว่าคนปริศนานั่นมาหาผู้ตายตอนกลางดึก แล้วเกิดมีปากเสียงกับผู้ตายจนพลั้งมือฆ่าเขาจนตาย จากนั้นจึงจัดฉากอย่างที่พวกเราเห็น… นั่นเป็นเหตุผลอย่างแรก” เด็กหนุ่มหยุดพูดพักหนึ่งเพื่อให้ผู้ฟังได้ใช้เวลาคิดก่อนจะเริ่มพูดต่อ
“อย่างที่สองสารวัตรลองนึกทบทวนดูดีๆสิครับ สถานที่เกิดเหตุนี่เป็นห้องที่อยู่ชั้นบนๆของโรงแรมเลย ถ้าเป็นโจรชิงทรัพย์คงไม่ต้องถ่อสังขารขึ้นมาถึงบนนี้หรอก จะขโมยก็ขโมยชั้นล่างๆไปเลยดีกว่า นั่นคือเหตุผลข้อ 2 อย่างสุดท้าย โรงแรมนี้ถือว่าเป็นโรงแรมระดับดี ที่มีไว้บริการแขกที่ต้องมีเงินจริงๆ คงไม่ปล่อยให้คงน่าสงสัยหรือไม่น่าไว้วางใจเข้ามาตามใจชอบหรอก เพราะฉะนั้นสารวัตรไปเปลี่ยนสาเหตุการตายได้แล้วล่ะครับ” เด็กหนุ่มพูดไปพร้อมกับที่สารวัตรหนุ่มที่ได้ยินคำสันนิษฐานนั้นถึงกับอ้าปากค้างเลยทีเดียว
“เออ รู้แล้วน่า…” พูดจบสารวัตรโอคิฮาระก็หันไปสั่งกับลูกน้องตนเอง ดูท่าสารวัตรโอคิฮาระจะเจ็บใจพอดูเชียว
“แล้วเดี๋ยวถ้าได้เรื่องยังไงฉันจะโทรไปบอกนายที่บ้านละกัน” สารวัตรหันมาพูดกับโรคุหลังจากที่สั่งงานลูกน้องตนเองเสร็จแล้ว
“งั้นฝากด้วยนะครับ แล้วหนังสือเล่มนี้ผมขอยืมไปตรวจสอบด้วยนะครับ” เด็กหนุ่มบอกและชูหนังสือ ก่อนะหันหลังเดินออกจากห้องไป
แก้ขนาดตัวอักษร และจักหน้ากระดาษใหม่เหมือนตอนแรกๆจ้าาาาาาาาา เพื่อให้ง่ายต่อการอ่านมากกว่าเดิม
ความคิดเห็น