เพื่อนรัก(ともだち)

ลำดับตอนที่ #2 : Lesson 1 : เริ่มต้นใหม่

Lesson 1

                เด็กชายค่อยๆลืมตาขึ้น ก่อนจะหันไปมองรอบๆอย่างงงๆ กลิ่นของโรงพยาบาลที่คุ้นเคยลอยเข้ามาปะทะจมูกของเขา เด็กชายจึงเริ่มจำเรื่องราวที่ผ่านมาได้ เขาทบทวนเรื่องราวต่างๆด้วยสติที่ยังกลับมาไม่ค่อยครบนัก จำได้ว่าถูกนักเรียนเกเรในห้องที่ไม่ค่อยชอบหน้าเขาเรียกไปพบ หลังจากที่รู้ว่าเขาสอบได้คะแนนเต็มคนเดียวภายในชั้น ความจริงมันก็ไม่ใช่ความผิดของเขาหรอก แต่พวกนั้นบอกว่าหมั่นไส้ พวกนั้นก้าวเข้ามาใกล้ แล้วเขาก็ไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีกเลย

                “ฮารุยะ เป็นไงบ้างจ๊ะลูก” เสียงของผู้เป็นแม่ดังขึ้น ก่อนที่ร่างนั้นจะโผเข้าไปกอดร่างของลูกชายที่นอนอยู่บนเตียง เขาร้องเบาๆเมื่อถูกกอดโดนแผลที่พันไว้ หญิงสาวที่กอดอยู่จึงเริ่มรู้สึกและคลายอ้อมกอดออก 

“แม่เป็นห่วงลูกมาก ลูกหลับไปตั้ง3วัน แม่กลัว…กลัวเหลือเกิน” น้ำตาเริ่มไหลออกมาเมื่อนึกถึงความเป็นความตายของลูกชาย ที่ผ่านมามันเกิดเรื่องเหล่านี้ขึ้นหลายครั้ง แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่ร้ายแรงเท่านี้มาก่อนเลย 

“ผมไม่เป็นไรแล้วครับ” ฮารุยะพร่ำบอกแม่ของตนด้วยน้ำเสียงเบาๆ เด็กชายกอดมารดาของตนเป็นการย้ำถึงการมีตัวตนของตัวเอง

“แม่ย้ายโรงเรียนให้ลูกแล้วนะ ลูกไม่ต้องทนอีกแล้ว” ผู้สูงวัยกว่าพยามระงับน้ำตาที่กำลังไหลออกมา แต่มันก็ยากเต็มที 

“ครับ ว่าแต่แม่ครับ มีผู้หญิงได้รับอุบัติเหตุด้วยรึเปล่า” ตอนนั้นมันเลือนรางมาก แต่ฮารุยะพอจะจำได้ว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งพยามเข้ามาห้าม และเธอก็ถูกผลักจนตกบันได เด็กชายได้แต่ภาวนาให้มันเป็นเพียงภาพลวงตาเท่านั้น 

“ม…ไม่มีนี่จ๊ะ ลูกพักเถอะนะ” ผู้เป็นแม่บอกเสียงเรียบ ถึงแม้ท่าทางเหล่านั้นจะสร้างความประหลาดใจให้แก่เขาอยู่บ้าง แต่ในเวลานี้เอยากพักเหลือเกิน แม่ของเขาห่มผ้าให้ลูกชายและเดินออกจากห้องผู้ป่วยไปเงียบๆ

“มินากิ ฮารุยะ ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ฮารุยะแนะนำตัวอย่างสั้นๆขณะยืนอยู่หน้าชั้นเรียนใหม่ ที่อาจจะเป็นที่เริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ดีของเด็กชาย

 “ฮารุยะคุงย้ายมาจากเมืองข้างๆนะ ฝากดูแลเขาด้วยละกันนะจ๊ะ” ครูประจำชั้นว่าพร้อมกับแตะบ่าของฮารุยะเป็นเชิงให้กำลังใจ ครูซากิซึ่งเป็นครูประจำชั้นได้ฟังเรื่องราวจากแม่ของเขาเรียบร้อยแล้ว และยินดีที่จะดูแลเขาอย่างเต็มที่ 

“ที่นั่งก็ ที่ว่างตรงนั้นนะจ๊ะ” ครูซากิบอกพร้อมกับชี้ไปที่ๆว่างอยู่ทีเดียวตรงมุมห้อง ฮารุยะพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ก่อนจะเดินตรงไปอย่างช้าๆ

 “หวัดดีจ้ะ” เสียงดังขึ้นจากข้างหลังตอนที่ฮารุยะกำลังนั่งเก็บของอยู่ที่นั่งของตัวเอง ตอนนี้เป็นเวลาพักเที่ยง ภายในห้องจึงเหลือคนไม่มากนัก 

“สวัสดีครับ” ชายหนุ่มตอบกลับอย่างรวดเร็ว พบว่าคนที่ทักเขาคนแรกเป็นเด็กผู้หญิงน่าตาน่ารักคนหนึ่ง

“เราชื่อ มิซึอิ รินะจ๊ะ เป็นเพื่อนกันนะ” เด็กสาวยื่นมือมาตรงหน้าของเด็กหนุ่ม เขามองมือนั้นอย่างสงสัย ขณะมองหน้าผู้ที่สนทนากับตน 

“อืม แต่ผมพูดไม่เก่งหรอกนะ” ฮารุยะรีบบอกไว้ก่อน แต่เด็กสาวที่ได้ยินเพียงแค่ยิ้มตอบกลับมาเท่านั้น 

“ไม่เป็นไรหรอก เป็นเพื่อนกันนะ” ฮารุยะเริ่มยิ้มได้เป็นครั้งแรกในรอบปี ก่อนจะยื่นมือไปสัมผัสกับความอบอุ่นของมือของอีกฝ่ายที่ยื่นรับอย่างเต็มใจ เขาไม่เคยได้รับความจริงใจอย่างนี้มาจากใครมาก่อน นอกจากผู้เป็นแม่ของตัวเอง 

หลังจากวันนั้นฮารุยะก็ไม่เคยรู้สึกโดดเดี่ยวอีกเลย รินะคอยอยู่เป็นเพื่อนของเขาเสมอ เวลามีเรื่องอะไรเขาก็สามารถบอกเธอได้ตลอดเวลา น่าแปลก ทั้งๆที่เธอเป็นผู้หญิงแต่เขาเป็นผู้ชาย แต่พวกเขาทั้งคู่กลับคุยกันได้ทุกเรื่อง เธอรับฟังเขาเสมอเหมือนกับเป็นเพื่อนกันมานาน10ปี





อ่า จบตอนแรกแบบนี้ดีมั้ยนะ

เอามาลงเล่นๆอ่ะ เผื่อแทนเรื่องอื่นๆที่ค้างอยู่จ้า

ยังไงก็ฝากฮารุยะที่มุกคนด้วยนะจ๊ะ