อัธพาลสุดฮอต กับ นักเรียนใหม่สุดแสบ

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1

      “แฮ่ก ๆๆ” เสียงที่แสดงให้เห็นถึงความเหน็ดเหนื่อยอย่างเห็นได้ชัดของเด็กสาวผู้หนึ่งดังมาตามเส้นทางสายหนึ่ง ถ้ามองไปรอบๆเส้นทางแห่งนี้จะพบว่ามีแต่บ้านหลังใหญ่โตทั้งนั้น เนื่องจากที่นี่เป็นย่านที่พวกคนรวยมักใช้เป็นที่อยู่อาศัยกัน ผมยาวสีน้ำตาลปนดำที่ยาวถึงข้อศอกของเธอปลิวไสวไปตามลมที่พัดมาปะทะหน้าของเธอ ดวงตาสีฟ้าอ่นของเจ้าของนาม โฮชิคาอิ อาซึมิ ฉายแววหลายอย่างผสมกัน ทั้งตื่นกลัว เหนื่อยอ่อน และตื่นเต้น เธอมักไปมีเรื่องมีราวกับแก็งค์อันธพาลหลายแก็งค์เพราะความซุ่มซ่ามชักพาไป



      อาซึมิเริ่มชะลอการวิ่งและเลี้ยวเข้าประตูบ้านหลังสีขาวที่ดูจะใหญ่ที่สุดในย่านนี้



      \"ปัง\"  เสียงเปิดประตูดังขึ้นอย่างแรงเมื่ออาซึมิเปิดมันออกแบบไม่กลัวว่ามัน จะพังเหมือนคิดว่ามันทำมาจากเหล็กกล้าที่แข็งและทนทาน





        \"พี่” อาซึมิตะโกนแบบกะจะให้ได้ยินกันทั้งซอย



         \"เวลาเปิด ปิดประตูเบาๆหน่อย ประตูที่เธอทำพังเปลี่ยนไปกี่บานแล้วฮะ รู้ตัวรึเปล่า” หญิงสาวที่นั่งอยู่ในห้องเพียงคนเดียวบอกด้วยนำเสียงที่แสดงถึงความไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก เธอหน้าเหมือนอาซึมิไม่มีผิดเพี้ยน เด็กสาวนาม โฮชิคาอิ อิซามิ ผู้ซึ่งเป็นพี่สาวฝาแฝดของอิซึมิมองด้วยนัยตาสีฟ้าที่แสดงถึงความไม่ค่อยพอใจเท่าไรนัก



        

         \"ค่า” หญิงสาวบอกด้วยน้ำเสียงมีความรำคาญปนมาด้วยเล็กน้อย พร้อมหันกลับไปปิดประตูด้วยความทนุถนอมสุดชีวิต ราวกับมันทำจากแก้วก็ไม่ปาน      



      \"คราวนี้ไปมีเรื่องอะไรมาอีกล่ะ ถึงได้วิ่งหน้าตาตื่นมาขนาดนี้” อิซามิถามอย่างรู้ทันพลางเอานิ้วดันแว่นบนหน้าให้เข้าที่



      \"ก็…เหมือนเดิมนั่นแหละ” อาซึมิตอบเรียบๆ



      \"คราวนี้ใครอีกล่ะ” อิซามิถามอย่างเหนื่อยใจและลงนั่งกับเก้าอี้ตัวที่อยู่ใกล้ตัวเองมากที่สุด



      \"เอ่อ…คือ…คือ…แก็งค์…แก็งค์… แก็งค์ คิชิมะน่ะ” อาซึมิอ้ำอึ้งอยู่ตั้งนานกว่าจะพูดจนจบได้ และดูเหมือนอิซามิจะทำตัวติดสปริงเด้งขึ้นมาจากเก้าอี้ทันทีที่ได้ยินคำตอบนั้น



      “นี่เธอไปทำอะไรบ้าๆมาฮะ ทำอีท่าไหนไปมีเรื่องกับแก็งค์นี้ที่ใหญ่ขนาดนี้ได้” อิซามิถามด้วยน้ำเสียงสงสัยและตกใจผสมกัน ในขณะที่ยกมือขึ้นมือเสยผม เธอชอบทำแบบนี้เวลาต้องใช้ความคิดมากๆ



      \"ฉันก็แค่ยื่นขาไปแล้วเผอิญไปขัดขาเจ้าสมาชิกแก็งค์คนหนึ่งก็เท่านั้นเอง” อาซึมิตอบเสียงเบามากจนแทบไม่ได้ยิน คงเพราะเธอยังมีความละอายใจผสมอยู่ในตัว



     \"ขัดขาเนี่ยนะ จะบ้ารึไง เจ้าน้องบ๊อง\" เด็กสาวผู้พี่ตะโกนดังลั่น และนั่นก็เป็นคำพูดจุดชนวนสงครามของทั้งสอง ซึ่งกินเวลาเป็นชั่วโมงเลยทีเดียว



     \"แล้ว ...ตกลง ...อิซะว่าไง ช่วยหรือ...ไม่ช่วย\" อาซึมิเอ่ยเสียงขาดเป็นพักๆด้วยความเหนื่อย ตามตัวมีแผลนิดหน่อย แต่ผมเผ้ากระเอะกระเซิง เด็กสาวผู้พี่ได้ยินเช่นนั้นก็ยกมือที่แดงๆขึ้นมาเสยผม 2-3ที



     \"เอาล่ะ นี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่ฉันจะช่วยเธอนะ อามิ” เด็กสาวเอ่ยยื่นคำขาดในที่สุดและปฏิญาณตนในใจว่าจะไม่ยอมอ่อนข้อให้อีกแล้ว ก็นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะที่เธอผิดคำพูดของตัวเอง ใจอ่อนยอมไปแทนน้องตัวดี



     \"ค่----า รู้แล้วค่ะ ต่อไปนี้ฉันจะไม่ซุ่มซ่ามอีกแล้ว” อาซึมิบอกเป็นเชิงสัญญา



     \"แล้วเวลากับสถานที่ล่ะ” อิซามิถาม



     \"…ที่สวนสาธารณะ y เวลา 10.00น. วันที่ 2 พ.ค. 25xx” ตอนท้ายเสียงแทบจะไม่ได้ยินเลย



     \"พรุ่งนี้เนี่ยนะ” เด็กสาวตะโกนอย่างตกใจลั่นบ้าน





         *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *



        เช้าวันรุ่งขึ้น



     \"เชอะ ในที่สุดก็ต้องมาแทนยัยนั่นอีกจนได้ คอยดูนะเจ้าน้องตัวดี วันหลังจะไม่ยอมช่วยอีกแล้ว…” เด็กสาวบ่นไปตลอดทางจนคนแถวนั้นหันมามองกันทั่วหน้า ขณะที่เท้าทั้งเตะฝุ่นและก้อนหินไปตลอดทาง



    \"ทั้งๆที่บอกให้ฝึกศิลปะป้องกันตัวแท้ๆแต่ก็ไม่ยอมฝึก วันหลังนะจะให้ลุยเองซะให้เข็ดเลย\" แล้วเด็กสาวก็บ่นอีกยาวเหยียด



       อาจเป็นเพราะอิซามิเอาแต่บ่นโน่นบ่นนี่ไปตลอดทาง จึงทำให้เธอไม่รู้สึกตัวว่า มีคนแอบเดินตามมาตลอด











     เป็นไงบ้างตอนแรกของเรื่องนี้ อาจจะสั้นไปบ้างแต่รับรองต้องสนุกแน่ อย่าลืมติดตามอ่านต่อนะ เรื่องอื่นก็อย่าลืมล่ะ แล้วช่วยVOTEให้ด้วยนะ



      คือ เราดัดแปลงให้ตอนนี้ยาวขึ้นนิดหน่อย ยังไงคนที่อ่านแล้วลองอ่านดูอีกทีนะ ว่าเป็นยังไงบ้าง