รวมเรื่องสั้นขยันเขียน

ลำดับตอนที่ #8 : Say...

                เสียงหัวใจดัง ตึกตัก จนทำให้ฉันอยากวิ่งไปบนเส้นทางที่ถูกปูด้วยกรีบดอกไม้ มันสดชื่นและรู้สึกอบอุ่น ป้ายชื่อถูกประดับที่หน้าอกว่า อันนา ชุดสีฟ้าที่ถูกสวมใส่อยู่นั้นจะทำให้เขาหันมามองได้หรือเปล่ายังคงเป็นสิ่งที่ฉันเฝ้าถามกับตัวเอง เสียงระฆังดังกังวานจนถึงเวลาที่เขาให้ฉันออกมา ตามปกติ ผู้ชายมักจะเป็นฝ่ายรอทำให้ฉันรู้สึกไม่ค่อยดี มือของฉันยังคงจับผมลูบไปมา รอคอยให้เขาปรากฏตัวอย่างที่ฉันเฝ้าคอย ฉันได้ยินเสียงเท้าวิ่งมาจากหน้าสวน ความหวังเริ่มเป็นรูปธรรม เพราะเวลาเช่นนี้คงมีแต่เขาเท่านั้น เมื่อไหร่ที่เขามายืนฉันคงจะว่าเขาในเรื่องที่มาช้าทั้งที่ ใจของฉันคงกำลังมีความสุขอยู่แน่นอน ฉันก็เป็นเพียงผู้หญิงขี้บ่นคนหนึ่ง เขามาถึงในสภาพผู้ชายวัยกลางคนมีขนหน้าอกที่ดกดำหนา ใส่เสื้อยืดแขนยาวมีรอยขาดเล็กน้อย รองเท้าแตะและกางเกงขาเดฟของเขา หากมองห่างๆคงเป็นทัศนียภาพที่ย่ำแย่พอควร ทำไมฉันถึงตกหลุมรักคนๆนี้ได้น่ะเหรอ เรื่องมันมีอยู่ว่า ก่อนหน้านี้ ฉันเคยเดินผ่านสวนสาธารณะแห่งนี้ ทุกวันๆจนเป็นกิจวัตร ตกดึกคืนหนึ่ง ก็พบโรคจิตเข้า เขาพยายามลวนลามฉันหมายที่จะทำมิดีมิร้าย ชายคนดังกล่าว ชื่อว่า จอน ก็กระโดดเข้ามาในชีวิตฉัน และซัดเข้าผู้ชายคนนั้น พร้อมพูดประโยคที่เท่ที่สุดในชีวิตฉัน

                “ทรงผมเสียทรงหมดพอดี”

                ไม่รู้จะกล่าวคำใดเพื่อธิบาย เพิ่มเติม เขาทำให้ฉันกรี๊ดเพราะความเท่ของเขา บางทีฉันอาจจะเป็นคนที่แปลกเขาชอบทำตัวแตกต่างจากคนอื่น ไม่ว่าอะไรก็ตามจนฉันคิดสงสัยมาตลอด ฉันนัดเขาไว้ที่สวนสารธารณะและถามความรู้สึกต่อเขา

                “จอน เธอชอบฉันหรือเปล่า”

                บางทีฉันก็อยากได้คำตอบนั้น จอนหันกลับมาและพูดกับฉันว่า

                “ฉันไม่ชอบเธอ เพราะเธอน่ารำคาญ ฉันไม่ชอบเธอเพราะชอบโวยวาย”

                ฉันถึงกับรับความเป็นจริงที่เขาตอบไม่ได้ ฉันพยายามวิ่งหนีจากเขา ไม่อยากฟังสิ่งที่เขาพูด ไม่อยากรับรู้สิ่งต่างๆที่เกี่ยวข้องกับตัวเขาอีก จนเวลาผ่านไปนานมาก ที่ฉันไม่ได้คุยกับเขาเลย

                เสียงปืนดังขึ้นที่ซอยแห่งหนึ่ง ฉันพบเขาถูกโจรแทงเข้าที่หน้าอก

                “จอนคุณไม่เป็นอะไรนะ ฉันจะโทรตามรถพยาบาลให้”

                ฉันรนรานทำอะไรไม่ถูก

                “ไม่ต้อง ช่วยฟังคำพูดของผมให้จบเถอะ อันนา”

                ฉันไม่อยากรับฟังเขาเลยแม้แต่น้อย แต่นี่คงเป็นคำขอสุดท้ายของชายผู้นี้ฉันจึงยอมทำ

                “ผมไม่ชอบคุณ.....”

                ฉันพยายามกลั้นใจไม่รับฟัง เพราะฉันคิดไว้แล้วว่าเขาต้องพูดแบบนั้นมาก ทำไมกันล่ะ ทั้งที่ฉันรักเขามากขนาดนั้นแท้ๆ

                “ผมไม่ชอบคุณ....แต่สิ่งที่ผมอยากบอกที่สุดคือ ผมรักคุณ และทุกสิ่งที่ผมไม่ชอบผมจะเปลี่ยนมันเพื่อคุณ”

                น้ำตาของฉันอาบข้างแก้ม มันเป็นเหตุผลที่ฉันฟังเขาไม่ยอมจบ ฉันรู้สึกผิดพลาดเป็นอย่างมาก เขาได้ให้คำตอบกับฉันมาตลอด แต่เพียงเพราะฉันเอาอารมเป็นที่ตั้งและปิดประตูไม่ยอมรับฟังอยู่นาน โดยปักใจเชื่อ จึงต้องเสียคนที่รักไป

ตลอดกาล....