รวมเรื่องสั้นขยันเขียน

ลำดับตอนที่ #6 : beautiful flower

                นานมาแล้วเคยมีคนเล่าว่ามีดอกไม้ที่สวยที่สุดอยู่ มันอยู่บนยอดเขา และเป็นเรื่องยากที่จะไปเอามันมา หลายคนเลิกล้มที่จะตัดสินใจขึ้นไปยิ่งบนภูเขายิ่งสูงยิ่งไปเอาได้ยากกว่า แต่มันก็แค่เรื่องเล่าจากชาวบ้านว่ามีดอกไม้ที่สวยที่สุดดอกเดียวเท่านั้น พระราชาทรงตัดสินพระทัยว่า

                “ข้าอยากได้ดอกไม้ที่สวยที่สุด เพื่อที่จะประดับประดาปราสาทของข้า หากใครนำดอกไม้ที่งามที่สุดมาให้ข้าได้ ข้าจะมอบเงินรางวัลอย่างงามให้กับพวกเจ้า”

                เหล่าผู้กล้าจากสารทิศต่างมารวมกันเพื่อที่จะไปตามหาดอกไม้ที่สวยที่สุดผมเองก็เช่นกัน ซึ่งอัศวินต้องมีหน้าที่คอยดูแลผู้กล้าไม่ให้เจออันตรายใดๆระหว่างการ เก็บดอกไม้นั้น

                “เฮ้ เจ้าอัศวินตรงนั้นน่ะ!”

                ชายหนุ่มหน้าตาดี สวมผ้าคลุมสีม่วงเข้ม อกผาย และผิวสุกสกาวราวกับผิวดวงดาว เดินเข้ามาพลันชี้ไปที่หน้าผาที่อยู่ไม่ไกลนัก

                “ข้าอยากได้ ดอกไม้ที่อยู่ตรงหน้าผานั้น ช่วยไปเอาให้ทีสิ เจ้าเป็นอัศวินไม่ใช่รึ?”

                แม้ว่าเป็นผู้กล้าแต่ชายคนนี้ไม่คิดที่จะลงแรงเพื่อหาสิ่งที่ตนเองอยากได้เลยซักนิด นี่สินะผู้กล้าน่ะ ถึงผมจะคิดแบบนั้นก็ตามแต่ด้วยหน้าที่แล้วจึงทำได้แค่ปีนลงไปเก็บเท่านั้น หน้าผ้ามันชันมาก ดินขอบเหวอ่อนตัวเนื่องจากฝนช่วงไม่กี่วันมานี้ ทำให้ยากลำบากต่อการเก็บ

                “เฮ้ย เร็วๆกว่านี้หน่อยไม่ได้เรอะ เดี๋ยวคนอื่นก็ได้ดอกไม่ดีๆไปหมดหรอก”

                เขามีท่าทีโมโหชั่วครู่หนึ่ง เท่านั้นดินก็เกิดทรุดตัวโชคยังดีที่คว้าขอบเหวไว้ได้ทัน

                “เฮอะอัศวินของพระราชาอะไรกัน ไม่ได้เรื่องเลย”

                เสียงบ่นพลันเดินจากจุดที่ยืน ทั้งที่ผมพยายามแทบตายที่จะได้ดอกไม้เพียงแค่ดอกเดียวเท่านั้น แต่ผู้ชายคนนั้นกลับไม่สนใจดอกไม้ดอกนี้ซักนิด น่าหงุดหงิดจริงๆเลย แต่การที่ทหารอารักขาจะไปทำร้ายเหล่าผู้กล้าก็เป็นเรื่องผิดหลักเสียด้วยสิ

                “เฮ้ย! พวกเราทางนั้นมีดอกที่สวยมากๆเลยล่ะ”

                “แต่ข้าได้ดอกไม้ที่สวยกว่าอีกนะ”

                “ทางนี้ก็เจอดอกไม้ที่สวยกว่าแล้ว”

                พวกเขาต่างเจอดอกไม้ที่งดงามแต่เมื่อคนหนึ่งเจออีกคนก็เจอดอกที่สวยงามกว่า บนโลกนี้ไม่มีสิ่งใดที่งดงามที่สุด แต่พวกเขาก็ยังพยายามหาสิ่งที่งดงามที่สุดเช่นกัน ผมเดินไปนั่งพัก ที่ขอบไม้ใกล้กับข้างป่า ที่นั่นเป็นสวนดอกไม้ยาวติดกับเชิงชายเขา ทำให้มองเห็นภูมืประเทศโดยรอบ

                “นายดูท่าจะเหนื่อยเหลือเกินนะ อันโดร”

                อัศวินคนหนึ่งซึ่งเป็นสหายของผมได้เดินเข้ามาหา เขาไม่มีความเก่งกาจ แถมยังกินจุอีกด้วย เหตุผลที่เขามาเป็นอัศวินก็เพราะถูกครอบครัวสั่งเท่านั้นเอง แต่ถ้านับว่า คนที่นิสัยเข้ากันได้มากที่สุดก็คงเป็นเขา

                “ก็ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่ทางนายล่ะ พวกผู้กล้าเป็นอย่างไรกันบ้าง”

                “ก็ดีแหละ ไม่ค่อยยุ่งยากเท่าไหร่ แถวนี้มีแต่พืชสมุนไพรช่วยทำให้รู้สึกสดชื่นมากเลยล่ะอม้มันจะไม่สวยก็ตามแหละนะ นายก็พักผ่อนบ้างล่ะ อย่าหักโหมงานมากไปนะ”

                แม้เขาจะห่วงผมก็ตาม แต่พวกเราก็ไม่ได้สนิทอะไรกันขนาดนั้นหรอก ผมเดินต่อไปจนถึงยอดภูเขาด้วยกันกับผู้กล้า เหล่านักเดินทางต่างเก็บดอกไม้กันเสร็จสรรพ

                “นายก็เก็บไปซักดอกสิ”

                ผมยื่นมือไปเด็ดดอกไม้ที่มีสีม่วงคล้ำดอกหนึ่ง ที่อยู่ชายต้นไม้

                “นายนี่แปลกคนนะ ดอกไม้สวยๆก็มีเต็มไปหมดทำไมเลือกดอกนั้นกัน แต่ก็สมเป็น ทหารอารักขาดีนะ”

                ทุกคนต่างหัวเราะให้กับการกระทำของผม ว่าแต่สิ่งที่โง่ เมื่อกลับถึงปราสาท พระราชาต่างเรียกเหล่านักเดินทางมาพบ ทุกคนต่างพูดโอ้อวดสรรพคุณดอกไม้ แต่พระราชาก็เดินมาที่ผมและถามว่า

                “ทำไมเจ้าถึงเลือกดอกไม้ดอกนั้นกันล่ะ อันโดร”

                “ดอกไม้นี้เหรอครับ ที่ผมเลือกเพราะว่า ไม่มีดอกไม้ใดงดงามที่สุด เมื่อคนหนึ่งเห็นว่าดอกไม้นี้งดงาม คนก็มักเจอดอกไม้ใหม่ที่งดงามกว่า ผมไม่ได้เลือกที่ดอกไม้นั้นจะงดงามเพียงใด แต่ผมเลือกเพราะ มันมีคุณค่า หากเราหมายตาในสิ่งๆหนึ่งไว้ และเรายังไปเลือกสิ่งต่างๆที่คิดว่าดีกว่า เราจะลืมคุณค่าของสิ่งเก่าๆที่ทำมาครับ”

                ในคืนนั้น ทุกคนปรบมือให้กับผม ดอกไม้นั้นค่อยๆบานอย่างช้าๆ ทะประกายสายรุ้งสวยสง่าเจิดจ้าที่สุดของงาน จากที่ทุกคนบอกว่ามันดูไม่สวย จนสามารุสะกดคนดูให้สนใจได้ และผมก็นำมันไปคืนที่เดิมหลังเสร็จงาน เพื่อที่คนต่อๆไปจะได้พบคุณค่าของดอกไม้นั้นในรุ่นถัดๆไป