รวมเรื่องสั้นขยันเขียน

ลำดับตอนที่ #9 : Girl Friend

                เมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้ เป็นวันที่ฝนตกหนัก ผม มีคนที่ชอบอยู่ เธอชื่อว่า น้ำ เธอเป็นคนตัวเล็กและบ่อยครั้งที่ต้องให้ผมช่วยเสมอ ทุกครั้งที่ผมช่วย เธอมักจะตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

                “ขอบคุณค่ะ”

                คำพูดนั้นมันตราตรึงในหัวใจของผมมาโดยตลอดไม่ว่าจะเป็นเรื่องอื่นใดที่เธอมีปัญหา เธอก็จะยิ้มให้กับผมเหมือนเฉกเช่นทุกครั้ง หลังผมช่วยเหลือเธอ

                “นี่ นี่ ถุน ช่วยเราหน่อยสิ เรามีเรื่องจะสอบถามเธอหน่อยน่ะ”

                เสียงแจ้วๆเดินเข้ามาหาผมดั่งเช่นเคย ใบหน้าเธอดูเขินอาย วันนี้เป็นวันที่ผมเตรียมใจมาเพื่อที่จะสารภาพรักเจ้าหล่อน ใจของผมเต้นระรัวจนไม่สามารถเอ่ยอะไรได้

                “เราอยากปรึกษาเรื่องความรักหน่อยน่ะ”

                วินาทีนั้นหัวใจของผมดั่งถูกทิ่มแทงด้วยหอกขนาดใหญ่เข้าสู่หัวใจอันหนักอึ้งของผม

                “คือเราแอบชอบ นายเอ ที่อยู่ห้องเดียวกันมานานแล้ว เราอยากรู้ว่าเขาคิดยังไงกับเราน่ะ”

                “เธอไม่ลองสารภาพรักเขาดูล่ะ”

                “ถ้า ถุน ว่าแบบนั้นเราจะลองดูนะ”

                เธอยิ้มให้กับผมก่อนที่จะจากไป มันเป็นประโยคสั้นๆที่เราคุยกัน จนผ่านมาหลายวัน ผมยังไม่ได้คุยกับ น้ำ เลยแม้แต่น้อย เราไม่ได้คุยกันเหมือนวันเก่าๆ เธอมีเวลาให้กับ แฟนของเธออย่างเต็มที่ ผมได้แต่เพียงอยู่เรื่อยๆ ตัวคนเดียวเหมือนทุกที

                “วันนี้ก็เหมือนเดิมสินะ”

                ผมสังเกตในแต่ละวันเธอเดินเล่นกับเพื่อนๆ เธอดูมีความมั่นใจมากขึ้นหลังจากมีแฟนแล้ว ส่วนผมก็เป็นเพียงคนนอกที่ไม่ได้เกี่ยวพันกับเธออีก บางครั้งผมก็สงสัยในตัวเองว่า ผมมีค่าอะไรกับเธอบ้าง จนเลิกเรียนในวันหนึ่ง พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน ผมจัดเตรียมของใส่กระเป๋า เพราะ เผลอนอนหลับไป คงเพราะผมนอนไม่เพียงพอด้วย

                “อ๊ะ ถุนนี่นา”

                เสียงของหญิงสาวที่ผมแอบรักมาตั้งนาน ดังขึ้นอยู่ด้านหลังของผม ใบหน้าของเธอยิ้มแย้ม เฉกเช่นเคย ผมไม่ได้เห็นใบหน้านั้นมานานเท่าไหร่แล้วนะ

                “ถุน ขอบคุณนะ”

                ผมไม่เข้าใจว่าเธอต้องการอะไรจากคนอย่างผมอีก ผมเป็นเพียงผู้ชายที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเธอเท่านั้น

                “นายคอยช่วยเหลือฉันมาคลอด เหมือนกับเป็นพี่ชายของฉันเลย ตลอดมาฉันไม่เคยได้ ให้อะไรกับเธอเลยแถมยังเอาเรื่องมาให้กับเธออีก ขอโทษด้วยนะ ถ้าเกิด ให้อะไรกับเธอได้ เธออยากได้อะไรรึเปล่าล่ะ”

                “ไม่เป็นไร ขอเพียงแค่ได้อยู่ข้างๆกับเธอก็พอแล้วล่ะ ขอบคุณนะ”

                เธอยิ้มให้กับผม รอยยิ้มที่ไม่ได้เห็นมานานมาก

                ผ่านมาแล้ว 20ปี

                ผมกำลังเดินออกจากบ้าน ผู้หญิงคนหนึ่งจัดเนคไทของผม และยิ้มให้กับผม

                “รีบกลับบ้านไวๆนะคะ”

                สาวผมยาว ตัวเล็ก ยิ้มให้กับผม แต่เธอไม่ใช่น้ำ แน่นอนว่า น้ำแต่งงานกับคนที่เธอรักไปแล้ว ทำไมผมถึงทำใจได้น่ะเหรอ

                “เพราะความรัก ไม่ใช่เพียงแต่จะได้มาซึ่งสิ่งสำคัญ แต่เราจะรักษาสิ่งสำคัญนั้นได้นานเท่าไหร่ต่างหากยังไงล่ะ”