รวมเรื่องสั้นขยันเขียน

ลำดับตอนที่ #5 : mission

                ฉันชื่อ คาสุกะ เป็นนินจายอดฝีมือ ฉันมักรับงานเกี่ยวกับการลอบสังหารบุคคลสำคัญหรือการลอบเข้าไปขโมยของในปราสาท งานของฉันเป็นงานที่เสี่ยงอันตรายต้องมีความกล้าอย่างมากที่จะรับงานแบบนี้ งานล่าสุดที่ได้รับคือ ภารกิจสังหารโชกุน ฮานามาสะ อากาศเป็นใจมีฟ้าโปร่งแสงของดวงจันทร์ส่องสว่างมาจนถึงหน้าปราสาทไม่มืดเกินไปจนมองไม่เห็น ต้นไผ่สองข้างฝั่งทางสั่นระรอกเสียงใบไม้บิดพลิ้วสั่นระรัวตามสายลม ผสานกับเสียงเดินย่ำบนโคลนอย่างช้าๆ พื้นดินแถบป่าไผ่เป็นดินร่วม จึงง่ายต่อการฝังระเบิดเพื่อล่อให้เป็นจุดสนใจ ฉันกระโดดไล่ไปตามกำแงที่ยาวเหยียดขึ้นไปตามฝ้าหลังคาไม้มันทั้งเหม็นอับฉันเคลื่อนไหวช้าๆเพื่อไม่ให้เกิดเสียง เมื่อถึงห้องเป้าหมายมีแสงไฟเล็กๆจากเทียนไขที่สั่นไหวตามแรงลม ชายคนหนึ่งกำลังนั่งจดเอกสารสำคัญบางอย่าง มันต้องเป็นแผนการชั่วๆของเจ้า ฮานามาสะ แน่ๆ

                “คุณพ่อครับ คุณพ่อผมนอนไม่หลับ”

                เสียงของเด็ก วัยประมาณ 6ปี เดินเข้ามากอดพ่อ นั่นคงเป็นลูกของ ฮานามาสะเป็นแน่ เขามีลูกแล้วรึ ฉันส่องจากรูของประตู ดาบในมือของฉันเตรียมพร้อมเพื่อที่จะลงทัณฑ์

                “ทำไมยังไม่นอนอีกล่ะ ลูก เจ้าต้องพักผ่อนนะ นี่ก็ดึกมากแล้วพรุ่งนี้จะวันเกิดลูกแล้วนะ”

                ชายผู้ชั่วร้ายขูดรีดภาษีอย่างโหดเหี้ยม แต่ภายในกลับเป็นพ่อที่ดีและเป็นห่วงลูก ฉันมีเวลาไม่มากที่จะสังหารชายคนนั้น แม้จะต้องฆ่าเด็กด้วยก็ต้องทำ เพราะจะให้เหลือหลักฐานอะไรไม่ได้ เด็กที่อยู่ตรงนั้นดันรู้สึกเพลียเสียก่อนจึงเข้าไปนอนพัก เมื่อเขานอนหลับฉันย่องไปตามเงามืด ดาบของฉันพร้อมที่จะบั่นคอของ ขุนนางโฉดชั่ว ต้นเหตุที่ฉันแค้น ฮานามาสะ เพราะเมื่อก่อน ฉันก็ถูกขุนนางขูดเมื่อเราไม่มีเงินก็ต้องขโมย แต่ครอบครัวฉันถูกจับ และถูกฮานามาสะประหาร เขาได้เพียงแต่นั่งมองด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ดาบของฉันกำลังร่วงตามแรงที่ฉันฟันออกไป แต่ ฮานามาสะหลบได้

                “ไม่นึกเลยว่าจะมีนักฆ่าถูกส่งมา”

                “ใช่แล้ว วันนี้คือวันที่แกจะต้องชดใช้ให้กับสิ่งที่แกทำ”

                ฉันพุ่งตัวเข้าไปพลันปักดาบหมายให้เสียบทะลุร่างของ ฮานามาสะ แต่สิ่งที่น่าแปลกคือ เขาไม่หลบดาบฉัน พรางมองหน้าฉันด้วยซ้ำ

                “ความแค้น ขอให้มันหยุดแต่เพียงเท่านี้ได้ไหม”

                ไม่ทันไรดาบฉันก็เสียบร่างของเขาด้วยความโทสะเสียก่อน ฉันรีบจากไป ทิ้งร่างไร้วิญญาณนั้นโดยไม่สนใจสิ่งใด เวลาผ่านไป ไม่นานหลังจากที่ โชกุน ฮานามาสะได้เสียชีวิตลง กลับไปมีอะไรเปลี่ยนแปลงขึ้นมาก ทั้งที่ฉันหวังเพียงแค่ว่า การสังหารขุนนางอาจช่วยได้ไม่มากก็น้อย แต่มันกลับไม่มีผลอะไรเลย

                “ขอโทษนะครับ ผมอยากทราบทางไปหน้าด่านซักหน่อย”

                ผู้ชายวัยรุ่น หน้าตาดูเข้ม คิ้วหนาเล็กน้อย หุ่นกำยำ เดินเขามาถามทางเพื่อที่จะไปหน้าด่านของเขตหมู่บ้าน ฉันจึงตกลงและพาเขาไป มันนานมากแล้วที่ฉันเลิกงานเกี่ยวกับการสังหารฉันมาใช้ชีวิตห่างไกลผู้คน ทำลูกบอลผ้าขายบ้างประทังชีวิต

                ฉึก!!

                เลือดกำลังไหลจากมือท้องของฉัน มันอุ่น เหล็กปลายแหลม มีความคมดีเลิศและฉันรู้สึกสิ่งนั้น มันถูกดึงกลับ ไม่กี่อึดใจ ร่างกายเริ่มหนักแรงที่จะยืนต่อไม่ไหว ชายคนนั้นก้มลงมาดูสภาพของฉันใกล้ๆ พร้อมพูดกับฉันว่า

                “มันไม่มีอะไรเปลี่ยนไป ไม่ว่าจากนี้หรือเมื่อไหร่ เมื่อเธอกระทำไป สิ่งใหม่ก็จะทดแทนสิ่งเก่าเสมอ”

                ฉันจำสิ่งนั้นได้ ในวันที่ฉันกำลังจะสังหารโชกุน เด็กน้อยๆ กำลังยืนมองจากมุมที่ฉันเห็น ฉันควรฆ่าเขา แต่ทำไมฉันถึงไม่ทำล่ะ นั่นสินะ ผลสุดท้ายมันก็แค่ ความโง่เท่านั้นเอง