รวมเรื่องสั้นขยันเขียน

ลำดับตอนที่ #4 : Home

                นี่เป็นเวลากี่โมงกันแล้วนะ ที่ฉันอยู่ที่นี่ มันช่างยาวนานเสียเหลือเกิน ไม่มีเสียงตอบกลับอะไรเลย แม้ฉันเรียกชื่อของชายที่จับฉันมาก็ไม่มีใครเลย มีเพียงเสียงท้องร้องดังอยู่ในห้อง ภายในกรงนี้และโซ่ที่ล้อคอ

                เรื่องเกิดขึ้นเมื่อฉันเดินเล่นกับเจ้านายของฉัน บ้านของเจ้านายนั้นเป็นคฤหาสหรูสไตร์อังกฤษมีสระน้ำกว้างและสวนหลังบ้านที่ยาวเป็นกิโลเมตรก่อนจะถึงประตูหน้าบ้านสีทอง ฉันมักจะคอยปกป้องเจ้านายจากอันตรายเสมอและคอยระวังภัยในฐานะ ผู้คุ้มกันอย่างดี แม้ฉันจะอายุไม่มากและยังคงสาวอยู่ เลยมักจะถูกคนทั่วไปชมอยู่เสมอ เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อ เจ้านายและฉันเดินออกมานอกประตูคฤหาสนั้น จนออกนอกกำแพงรั้วเพื่อจะไปซื้อของในตัวเมือง เป็นร้านเฉพาะทางเพื่อที่จะซื้อของประดับให้ฉันในวันครบรอบวันเกิด ฉันเป็นเพื่อนสนิทที่สุดที่เจ้านายรู้จัก จนบางครั้งฉันอาจจะคิดว่าทำเกิดหน้าที่ด้วยซ้ำ มันเกิดขึ้นเร็วมาก โจรกลุ่มหนึ่งบนรถตู้สีดำ พวกมันชกเข้าที่ท้องของเจ้านาย และลากขึ้นรถ ฉันพยายามที่จะต่อสู้เพื่อชิงตัวเจ้านาย แต่แล้ว โจรคนหนึ่งเป็นชาย สวมหมวกไว้ผมยาวสีทองเดินเข้ามาเตะที่ท้องของฉัน เขาหันกลับไปพูดกลับเพื่อนว่า

                “เฮ้ย ออกตัวไปก่อนเลยฉันจะจับมันไปด้วย”

                “จะดีรึปล่อยมันไว้อย่างนี้แหละ ไม่ต้องสนใจหรอก รีบไปเถอะ”

                “แย่แล้วรีบไปเถอะ ตำรวจมาแล้วไว้เจอกันที่จุดนัดพบนะ!!”

                สติที่เริ่มเรือนรางทำให้ฉันสลบไป ในขณะที่ฉันกำลังสลบ ฉันรู้สึกถึงแรงกระแทกจากพื้น การเคลื่อนไหวของรถ และเสียงปืน กลิ่นของดินระเบิด ก่อนที่ฉันจะตื่นมาบนกรงเหล็กสีดำ มีโซ่คล้องที่คอในสภาพเปลือยกาย

                “ไม่นะ ที่นี่ที่ไหน นี่แกจะทำอะไรน่ะ? เจ้านายฉันจะปลอดภัยไหม”

                ความรู้สึกของฉันไม่สามารถยอมรับได้ที่ดูแลผู้เป็นนายไม่ได้ ฉันห่วงเจ้านายของฉันมากกว่าชีวิตของฉันเสียอีก เขาฉีกเสื้อผ้าฉันทิ้ง เพื่อไม่ให้หนีและอับอายสินะ

                “หนวกหู น่ารำคาญ!!”

                เขาทำท่าทีหงุดหงิดพรางเตะมาที่กรงของฉัน ในห้องมีเพียงโชฟาเก่าๆและทีวีขาวดำซึ่งเขานั่งดูมัน ท่าทางการนั่งนั้นมันอาจจะดูไม่ค่อยสบายเท่าไหร่และฉันเห็นแผลฟกช้ำหลายจุดเพราะแสงจากทีวี

                “ท่าทางแกจะหอว เอานี่ไป และเงียบปากไปซะ ฉันจะนอนซักพัก บ้าจริงพวกที่เหลือดันถูกจับซะได้ จะมอบตัวดีไหมนะ พวกงี่เง่านี่บ้าจริงๆเลย งานนี้ทำไม่ได้กำไรเอาซักนิด”

                เขาเทอาหารให้กับฉัน มันเป็นเศษข้าวเหลือ ในชีวิตฉันมักจะได้กินอาหารดีๆ แต่นี่ฉันกลับต้องมาทานเศษข้าวเหลือเหรอเนี่ยให้ตายเถอะ แต่อย่างน้อยฉันก็ดีใจที่เจ้านายปลอดภัย แต่เขาคงรู้สึกแย่ที่ไม่มีฉันอยู่ เนื้อตัวฉันตอนนี้ก็มอมแมมและอากาศก็หนาวมาก เขาเริ่มลุกจากที่นั่งช้าๆเดินตรงเข้ามาหาฉัน

                “เอาผ้าห่มนี่ไปซะ เห็นแกสั่นเป็นเจ้าเข้าแล้วหงุดหงิดลูกตาชะมัด”

                เขาเอาผ้าห่มมายื่นให้กับฉัน เขาดูเป็นคนดี มากกว่าที่คิดเขามานั่งใกล้ๆกับกรงฉันและเล่าเรื่องราวให้ฉันฟังเรื่องเกี่ยวกับตัวของเขา ครอบครัวของเขา เขาเป็นคนที่โดดเดี่ยว เสียลูกสาวให้กับพวกคนรวย ชีวิตของเขาย่ำแย่จนเขาเริ่มจะผันตัวมาเป็นคนเลว เขาเคยฆ่าคนมาก่อนมันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะฆ่าใครซักคน และเมื่อเขาทำลงไป เขาก็ถูกกลุ่มคนตามล่าจนกลายมาเป็นตัวเขาในทุกวันนี้ เขาร้องไห้ออกมา แต่ฉันก็ไม่สามารถที่จะปลอบใจได้ ทำไมน่ะเหรอ เพราะเจ้านายฉันเป็นดั่งคนที่เขาเกลียด แต่ถึงแม้อย่างนั้นเขาก็ไม่ได้โหดร้ายกับฉันซักครั้งเดียว พาฉันไปเที่ยว และซื้อของด้วยกัน ทำอะไรหลายๆอย่าง เขายิ้มแย้มให้ฉันเสมอ มันต่างจากโลกของชายคนนี้อย่างสิ้นเชิง

                “มอบตัวซธ โจเฉิง แกถูกล้อมไว้แล้ว”

                เสียงของชายแก่ๆ คนหนึ่งที่ตะโกนอยู่นอกหน้าต่าง ห้องเก่าๆนี้

                “เดี๋ยวฉันกลับมานะ ฉันจะกลับมารับแกแล้วเราจะหนีไปด้วยกัน”

                เขาวิ่งออกจากห้องไป นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันเห็นเขา เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่กันแล้วนะ หลายวันแล้วสินะ ร่างกายฉันเริ่มซูบผอมลง ฉันมีชีวิตด้วยเศษข้าวที่เหลือ ก่อนที่ประตูจะถูกเปิด ชายคนเดิมกลับมาอีกครั้ง ผมของเขายาวขึ้น ใบหน้าของเขาดูโทรมๆ ร่างกายของเขาสั่นเทิ้ม และมีรอยแผลที่ข้างเอว เขาเดินมาเปิดกรง และปลดโซ่ที่คล้องคอไว้ให้ฉันได้เป็นอิสระ

                “นาย ...นายถูกยิง”

                “หนวกหู ไปซะทีฉันไม่อยากเห็นหน้าแกแล้ว ออกไปซะ”

                เขาพูดคำนั้นเป็นประโยคสุดท้ายก่อนล้มตัวลงไปบนพื้นในมือของเขามีอาหารกระป๋อง ที่เตรียมไว้อย่างดี เหมือนกับว่า เขาหาซื้อมาให้ฉัน และเกิดเหตุบางอย่างขึ้น เขาไม่หายใจอีกแล้ว นั่นสินะ ชีวิตมันก็เป็นแบบนี้ ฉันทานอาหารนั้นอย่างเอร็ดอร่อย และเดินออกมาฉันไม่อับอายอะไรอีกแล้วแม้มีเพียงเศษผ้าที่คลุมตัวฉันเท่านั้น ฉันเดินไปตามทางเรื่อยๆ เพื่อที่จะกลับ บ้าน บ้านของฉัน มันดูอบอุ่นและผ่อนคลายฉัยจับขอบรั้วไว้ หิมะที่เริ่มตกลงมาฉันเห็นเจ้านายเดินมาทางฉัน เขาอุ้มสุนัขตัวใหม่พันธุ์บีเกิ้ล มันเลียแก้มของเขาอย่างสนิทสนม เขาหันมาเห็นฉันโดยทันที

                “สุนัขอะไรหน้าบ้านน่ะ มอมแมมชะมัดไปซะ ชิ่วๆ”

                เขาพูดพรางปาไม้กวาดเพื่อไล่ฉัน ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วล่ะ

                สิ่งที่เรียกว่า.... บ้าน มันอาจจะไม่ได้สวยหรู แต่มันอยู๋ที่หัวใจและความรู้สึกต่างหาก ฉันเดินต่อไปในเส้นทางที่เหน็บหนาวบนถนนเพื่อกลับไปยังสถานที่เดิมของฉัน