รวมเรื่องสั้นขยันเขียน

ลำดับตอนที่ #1 : The White road

บนถนนสี ขาว ที่เต็มไปด้วยหิมะ และเสียงที่ดังระงมไปทั่วสารทิศ น้ำสีแดงค่อยๆไหลออกจากตัวอย่างช้าๆ ร่างกายรู้สึกชา และอาการเหมิอนคนใกล้จะหลับ มีเพียงเด็กผู้หญิงที่มองลงมาที่ผมด้วยสีหน้าเป็นห่วง แต่ภาพนั้นเลือนลางจนเริ่มพล่ามัวก่อนที่ผมจะหลับไป

                ย้อนกลับไปเมื่อ 7 ชั่วโมงก่อน ผมลุกขึ้นมาจากเตียง เสียงของเครื่องบินที่ผ่านหลังคาบ้าน ทำให้เกิดแรงสะเทือนเล็กน้อย ถ้าเป็นคนทั่วไปคงย้ายไปที่อื่นแล้ว แต่ผมยังอยู่เพราะ สถานที่แห่งนี้สำคัญกับผมมาก ผมก้มตัวลงมาหยิบน้ำดื่มที่วางไว้ข้างเตียงเพื่อให้หายจากอาการขาดน้ำ เมื่อร่างกายได้เติมเต็ม สายตาผมก็กวาดไปรอบห้อง มีโต๊ะสีขาว และชั้นหนังสือ ถัดมาก็เป็นตู้ใส่เสื้อผ้า และเครื่องเกมส์ ที่ถูกวางไว้อย่างระเกะระกะ

                “ธานิน ตื่นแล้วก็ลงมาช่วยป้าหน่อยสิ”

            เสียง ที่คุ้นเคยกระทบเข้ากับหูของผมคลายความง่วงได้มากขึ้น ไม่นานนัก ก่อนที่จะตอบกลับคำขานนั้นไป ผมถือผ้าเช็ดตัวและเดินออกมาเพื่อไปชำระล้างร่างกายให้สะอาดและลงไปทานข้าว เหมือนดังปกติ บ้านที่อยู่นั้น เป็นบ้าน สองชั้น และเมื่อทำธุระเสร็จก็ลงมาด้านล่าง ผมเตรียมกระเป๋าพร้อมบอกกับป้าที่จัดเรียงถ้วยอาหาร

                “คุณป้าครับ มีอะไรให้ผมช่วยรึเปล่าครับ”

            เมื่อเขามองมาที่ผมก็ยิ้มให้แล้วสะบัดหน้าเบาๆ

                “ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะจ้า ป้าทำเองเสร็จแล้วล่ะนะ ยังไงก็ รีบทานอาหารแล้ว ไปโรงเรียนเถอะเดี๋ยวจะไม่ทันเอานะ”

            ผม เดินออกจากบ้านและหยิบกุญแจ ออกมา เป็นช่วงที่หิมะกำลังตก อากาศหนาวเย็นเข้าแทรกซึมไปทั่วรูขุมขน อากาศอันเหน็บหนาวของซัปโปโร ซึ่งมองไปที่แห่งหนใดก็เป็นสีขาวเต็มไปตามถนนและบ้านเรือน ผมเกลียดอากาศหนาวแห่งนี้และ สายลมที่พัด ประปรายบนใบหน้า ผมเดินจนถึงสี่แยก ท่ามกลางฝูงชน รถที่ขับไปมา สัญญาณไฟจราจร บอกช่วงเวลาที่ต้องเดินผ่าน

                “พี่ชาย กำลังเบื่อเหรอคะ?”

            เสียง ที่ดูนุ่มนวล ทำให้ผมหันไปมองด้านข้าง ก็พบเด็กผู้หญิง ที่มีหน้าผากเบิกกว้าง ผมสีแดงเพลิง ดวงตาสดใสดั่งลูกพีช จมูกเป็นสันทัด และ ริมฝีปาก ชมพูดั่งเชอรี่ ที่กำลังงอมได้ที่ ส่วนสูงประมาณ เอวของผม หากมองแล้ว ก็คงเป็นเด็กประถมเป็นแน่ แต่ดูจากการแต่งตัวที่เกินวัยของเธอ ทำให้ผม คาดเดาว่า น่าจะเป็นพวกสาวมีอายุแต่มีปมด้อยทางด้านส่วนสูง ทางด้านผมไม่ค่อยสนใจจึงอยากจะเมินหน้าหนี

                “ขอโทษค่ะ หนูหลงทางได้โปรด ช่วยพาไปหาพี่ชายหน่อยจะได้ไหมคะ?”

            เอา อีกแล้ว เด็กหลงทางสินะ เรื่องสาวมีอายุ หรืออะไรนั่นคงต้องตัดไป นั่นคือสิ่งที่ผมคิด แต่สีหน้าของเธอดูลุกลี้ลุกลนอย่างแปลกประหลาด ผมจึงเอามือไปวางไว้บนหัวของเธอ และถอนหายใจ

                “ก็ได้ๆ พี่จะอยู่เป็นเพื่อนเธอแล้วกัน และก็อาศัยช่วงเวลานี้ในการหาข้ออ้างโดดเรียนด้วยเลย”

            พวก เราทั้งสองคนเดินจับมือด้วยกันและออกเดินไปหาตามที่ต่างๆในระแวกนั้นในขณะ ที่เดินที่ยวไปด้วย ความสัมพันธ์อันเล็กน้อยของผมและเธอเริ่มเกิดขึ้น ถ้าหากว่าเธอเป็นน้องสาวของผม คงดีไม่น้อยเช่นกัน จะว่าไป แม่ของผม ได้แต่งงานกับพ่อ ที่อยู่ที่นี่ และย้ายมาจากประเทศไทย ท่านตั้งครรท์มาได้ช่วงหนึ่ง ผมเป็นห่วงท่านมาตลอด ต้องคอยดูแล แม่ที่อาการร่อแร่ และ พ่อที่ไม่เคยเห็นดีชอบคนนี้ ทุกวันจะกลับมาด้วยท่าทางเบื่อหน่าย และถามถึงข้าวเย็น ผมกับท่านไม่ค่อยได้คุยอะไรกัน จนเกิดอุบัติเหตุ ส่วนแม่นั้น ก็เสียเด็กไป ท่านได้แต่เศร้าโศกกับกาสูญเสีย จนลืมสิ่งสำคัญที่อยู่ข้างท่านเสมอ แต่มันก็นานมาแล้ว จนเริ่มลืมเลือนไป พวกเราเดินทางมาจนถึง สนามเด็กเล่น เด็กสาวคนนั้นผละมือจากผม เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนถึงเย็นเมื่อไหร่ผมก็ไม่สังเกตุ เธอวิ่งไปจนถึงเครื่องเล่นชิ้นหนึ่งที่มีสีฟ้า มีแท่นสไลรูปงวงช้าง เธอมองมาทางผม แสงจากด้านหลังผละมาจนถึงใบหน้าของผม

                “พอแล้วล่ะค่ะ พี่ชาย หนูพอใจแล้ว ที่ผ่านมาขอโทษด้วยนะคะ ที่โกหกเพื่อให้พี่ชายพาเที่ยว”

            อืม .... ผมคงเดาออกมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เธอคงคิดเช่นนั้นอยู่แล้ว ดังนั้นผมจึงไม่ใส่ใจอะไรมาก อย่างน้อยก็เป็นข้ออ้างในการโดดเรียนในวันนี้

                “แต่ก็สามารถได้พบกับ สิ่งต่างๆในเมืองนี้ วิเศษไปเลยนะคะ”

            ผมมองไปที่เด็กผู้หญิงคนนั้น ตวามรู้สึกอบอุ่นใจนี้คืออะไรกัน น่าแปลก... อย่างนั้นเหรอ ผมถามกับตัวเองเช่นนั้น

                “ขอบคุณนะคะ พี่ชาย หนูต้องไปแล้ว... เพราะแม่บอกถ้าหลงทางก็ให้มารอที่สวนสาธารณะแห่งนี้”

            เสียง ของเธอ ดูมีความสุขมาก อย่างน้อยก็ทำให้ผมนึกถึงคำพูดแม่เวลาที่ผมหลงทางบนถนนสีขาวแห่งนี้ ถ้าน้องสาวผมยังอยู่เธอคงอายุเท่าเธอ เอ เธอชื่อว่า อะไรนะ ยู....

            “หนูชื่อ ยูกิค่ะ ขอบคุณนะคะ พี่ชาย”

            ทันทีที่ผมหันกลับไป ก็พบว่าไม่เหลือใครอีกแล้ว ผมจึงเดินออกจากสวนสาธารณะแห่งนั้น มองท้องฟ้าที่หิมะกำลังตกลงมาอย่างเหม่อลอย

                “ก็แค่ ภาพลวงตาสินะ”

            พริบ ตานั้น แสงที่แวบเข้ามาสู่ใบหน้าทำให้ ผมต้องเอามือขึ้นมาบังแสงนั้น แรงกระแทกอย่างรุนแรง ทำให้ร่างของผมลอยขึ้นกลางอากาศ ความรู้สึกเจ็บปวดและเสียงของกระดูดที่แตกหักดังขึ้นในร่างกาย ผมล้มตัวลงนอนอยู่บนกองหิมะบนถนน ใช่ ทุกอย่างเป็นสีขาวไปหมด ยกเว้น ตัวผมกับน้ำสีแดงที่ไหลรินออกมาจากตัวของผมอย่างต่อเนื่อง ทุกอย่างกลายเป็นสีขาวจนผมพบกับเด็กคนนั้นอีกครั้ง เสียงเล็กๆสอดแทรก เขามาในหูผมว่า

            “ไปกันเถอะค่ะพี่ชาย ยูกิกับแม่รอพี่ชายมานานแล้ว ในที่สุด เราก็ได้อยู่ด้วยกันอีก”

            วันนั้น หิมะเป็นสีขาว

                ถนน ถูกเชื่อมไปด้วยเส้นทางสีขาวของหิมะ

                ทุกอย่างโล่งอย่างไม่น่าเชื่อ

                ตัวผมหลับอย่างสงบบนเส้นทางสีขาวแห่งนี้

....

                ~END~