ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : My angle 100% ( เลื่อนดูตรงทอล์คนะคะ มาบอกบุคคลิก นางฟ้าทั้ง 3 ค่ะ )
My angle ......
ไม่เคยคิดหาคำตอบว่าทุกวันนี้เขาต้องอยู่เพื่อใคร หรือ เพื่ออะไร เขาไม่มี พ่อ แม่ ไม่มีญาติพี่น้อง
หรือจริงๆแล้วเขาอาจจะ มี เพียงแต่ตัวเขาเองไม่รู้ว่าพี่น้อง หรือญาติของเขานั้นหน้าตาเป็นอย่างไร ทุกวันนี้พอ
เขาลืมตาตื่น สิ่งแรกที่เขาเห็นเมื่อมองลงไปจากหน้าต่างห้องนอน คือ ภาพของหญิงที่เกือบจะเหยียบย่างเข้าสู่วัย
ชรา แต่ใบหน้ากลับแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มที่แสนอบอุ่น ใช่ ที่นี่คือ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เขาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ตังแต่ยัง
ไม่รู้ความ และก็มีเพียง ป้าอึนจิน ที่เป็นเจ้าของ ที่นี่ คอยดูแลเขาและเพื่อนๆพี่ๆน้องๆของเขาอีกกว่า 20 ชีวิต
หลายคนที่ได้ออกไปใช้ชีวิตใหม่ เพราะมีครอบครัวที่ต้องการรับพวกพี่น้องของเขาไปอุปการะ...พวกเขาโชคดี
มากๆ และจวบจนถึงตอนนี้จากที่เคยมีเด็กๆวิ่งเล่นมากมาย ให้ป้าอึนจินได้คอยหัวเราะ ได้คอยดูแล มาวันนีเหลือ
เพียง พวกเขา สามคน ที่ต่างก็ไม่มีใครรู้ที่มา ที่ไปของตัวเอง ว่ามาจากไหน พวกเราทั้งสามเจอกันตั้งแต่ยังจำ
ความไม่ได้ จนตอนนี้ พวกเราอายุ 10 ปี แล้ว ป้าอึนจินก็เริ่มอายุเพิ่มขึ้นไปตามกาลเวลา แต่ความอบอุ่นและ
ปรารถนาดีที่มีให้พวกเรา กลับไม่เคยลดน้อยลงเลย
“ป้าอึนจินฮะ วันนี้พวกผมจะไปเก็บเห็ดมาทำอาหารให้ป้าอึนจินทานนะฮะ” ใบหน้าหวานสวยแต้มรอยยิ้มเล็กๆยามเงยหน้ามองผู้ใหญ่ที่ยืนตรงหน้า
“ฮ่าๆ ขอบใจนะจ๊ะทงเฮ แล้วนี่เราไปกับ ฮยอกแจ ซองมิน ใช่มั๊ย ถ้าไปคนเดียวป้าไม่ให้หนูไปนะลูก” เสียงอ่อนโยนติดแววกังวลนิดๆเอื้อนเอ่ยออกไป มือที่เริ่มเหี่ยวย่นไปตามเวลา เอื้อมมาลูบผมนุ่มลื่นมืออย่างแสนรัก
“ฮะ ทงเฮไปกับเจ้าไก่ แล้วก็ กระต่ายอ้วน ป้าอึนจินไม่ต้องห่วงนะฮะ ถ้าพวกเราเก็บเห็ดเสร็จแล้ว จะรีบกลับมา”
“จ๊ะ เออ ทงเฮจ๊ะ วันนี้...เอ่อ ป้าอยากให้ทงเฮ แต่งตัวดีๆนิดนึงนะลูก”
“ทำไมฮะ ทงเฮแต่งตัวปกติไม่ได้เหรอ ทำไมต้องแต่งดีๆด้วยฮะ” ลูกปัดสีเปลือกไม้ ฉายแววฉงน ใบหน้าหวานเงยมองอึนจิน
อย่างสงสัย
“คือ..เอาเถอะ หนูไปเล่นกับเพื่อนๆเถอะจ๊ะ แล้วก็รีบกลับมานะ ป้าจะรอทานอาหารฝีมือพวกเรา”
และเมื่อเวลาเย็นย่ำมาถึง พ่อครัวตัวน้อยทั้งสามก็ต่างสนุกสนานกับการเข้าครัว เพื่อทำอาหารให้ป้าอึนจินลองชิม พวกเขาเรียนรู้วิธีการทำอาหารจากป้าอึนจินมาตั้งแต่เด็กๆ ซองมินดูจะมีแววที่สุด ซุปเห็ดหอมฉุย ส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่ว เพราะทั้งสามมัวแต่สนุกอยู่ในครัว จึงไม่ได้รับรู้ว่าด้านนอก ตรงมุมรับแขกของสถานเลี้ยงเด็ก มีคนอื่นอยู่ด้วย
“หว๋า ~ นี่ๆ ชั้นว่ามันเค็มไปรึเปล่าซองมิน” ร่างเล็กดวงตาเรียว หยิบช้อนตักซุปในหม้อมาลองชิม
“เหรอ งั้น อ๊ะ เติมน้ำเปล่าลงไปอีกนิดน่าจะโอเคเน๊อะ” ซองมินเอานิ้วเรียวแตะที่ริมฝีปากรูปกระจับ แล้วยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงวิธีแก้ปัญหาได้
ทงเฮที่จัดเตรียมสลัด กำลังง่วนกับการหั่นผักหลากสี พร้อมทั้งจัดลงชามไม้ น้ำสลัด รสชาดดีราดลงบนผักใบเขียว ร่างบางๆแย้มยิ้มน้อยๆให้กับชามสลัดฝีมือของตัวเอง แต่พอได้ยินเสียงสองเพื่อนซี้ยังจัดการกับซุปเห็ดที่ พวกเขาลงทุนออกไปเก็บกันแทบริมชายป่า ไม่เสร็จเสียที ร่างบางๆจึงหันไปส่งเสียงท้วงทักบ้าง
“นี่เจ้าไก่ป่า กับ แม่กระต่ายอ้วน วันนี้ป้าอึนจินจะได้กินมั๊ยซุปเห็ดเนี่ย” ทงเฮหันไปพูดเสียงเจื้อยแจ้ว พร้อมทั้งท้าวเอวมองสองเพื่อนซี้ด้วยแววตาขำๆ
“หนอย เจ้าปลาเตี้ย แล้วใครที่บอกป้าอึนจินว่าจะทำอาหารจากเห็ดให้คุณป้าทานกันเล่า เพราะฉะนั้นนายห้ามบ่น เข้าใจ๊” ซองมินเชิดหน้าตอบอย่างน่ารัก หน้าจิ้มลิ้มยักคิ้วใส่อย่างเป็นต่อ
ฮยอกแจแอบกลั้นหัวเราะไม่ให้เพื่อนทั้งสองได้ยิน แต่ปลาตาดีก็ดันเหลือบไปเห็น ทงเฮจึงหยิบพริกหยวกที่หั่นเอาไว้แล้วเหลือ มาปาใส่ฮยอกแจ คนโดนเลย แยกเหงือกแดงๆขู่ใส่ ทงเฮทันที สร้างเสียงหัวเราะให้ดังขึ้นในห้องครัวอีกครั้ง
เพราะป้าอึนจินสั่งไว้ว่าให้แต่งตัวดีๆ ทงเฮจึงขอตัวจากเพื่อนๆไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ ซองมินกับฮยอกแจ จึงอยู่ในครัวเพื่อเตรียมของง่ายๆ แล้วนำไปจัดวางในห้องอาหารอย่างที่เคยทำๆกัน
ทงเฮอาบน้ำจนตัวหอม ครีมทาผิวที่ถูกป้าอึนจินปลูกฝังมาแต่เด็กว่าต้องทาหลังอาบน้ำ ทงเฮทำมันจนติดเป็นนิสัย ผิวพรรณถึงได้นวลละเอียด นุ่มนวลอย่างทุกวันนี้ ผมเป็นลอนธรรมชาติสีน้ำตาลอ่อน ถูกจัดทรงง่ายๆ รับกับใบหน้าหวานที่ลงตัวของทงเฮ ดวงตาเป็นประกายชวนมอง แก้มใสนุ่มนั้น เข้ากันได้ดีกับจมูกโด่งรั้น และริมฝีปากสีระเรื่อ ทงเฮสวยกว่าผู้หญิง...นี่คือสิ่งที่ ฮยอกแจ และ ซองมินเคยพูดไว้
เมื่อทงเฮแต่งตัวเสร็จแล้วจึงเข้าไปในครัวอีกรอบ แล้วก็ให้เพื่อนทั้งสองไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่กันบ้าง ทั้งฮยอกแจ และ ซองมิน เมื่อสลัดคราบเด็กซนๆ อาบน้ำแต่งตัว ต่อให้ชุดจะเป็นเสื้อยืด กางเกงขาสั้นธรรมดา แต่ก็หาบดบังความน่ารักที่เปล่งประกายออกมาได้
ทั้งสามยืนแอบดูป้าอึนจินกับบุคคลแปลกหน้าที่กำลังนั่งคุยกันอย่างสงสัย ซองมินหันไปกระซิบกับทงเฮ และ ฮยอกแจ แต่ด้วยความซุ่มซ่ามของฮยอกแจ ที่เผลอถอยไปชนกองหนังสือที่วางอยู่ตรงที่พวกเขาทั้งสามกำลังซุ่มแอบฟังผู้ใหญ่คุยกัน ทำให้ดวงตาคมสีดำขลับเหลือบมองมายังจุดที่ทำให้เกิดเสียง วินาทีนั้น ลูกปัดสีเปลือกไม้ ก็พลันสบเข้าให้กับชายหนุ่มดวงตาสีรัตติกาล
“นั่น ทงเฮ ฮยอกแจ ซองมินใช่มั๊ย มาแอบฟังผู้ใหญ่คุยกันแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะลูก” ป้าอึนจินขอ
“เอ่อ ป้าอึนจินฮะ ถ้าจะดุรึจะตีก็ตีทงเฮเถอะฮะ ทงเฮเป็นคนบอกให้ซองมินกับฮยอกแจมาตรงนี้เอง” ทงเฮได้แต่ก้มหน้าพูดเสียงอ่อยๆ มือบางบีบกันแน่น
“เฮ้อ เอาเถอะ ป้ายังไม่ได้ว่าอะไร เอาหล่ะ ไหนๆก็มาแล้ว งั้นทั้งสามคนตามป้ามา”
ทงเฮ ฮยอกแจ ซองมิน เดินตามหลังอึนจินมายังห้องรับแขก เมื่อทั้งสามได้มองใบหน้าของชายหนุ่มตรงหน้าก็ต่างทำหน้าตาสงสัย และมีคำถามปรากฎบนใบหน้าชัดเจน เว้นแต่เพียงทงเฮ ที่ไม่กล้าสบตาคมคู่นั้น ใบหน้าหวานของทงเฮ อยู่ๆก็รู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมาอย่างที่เจ้าตัวก็ยังไม่เข้าใจ
“นี่คุณคิบอม เป็นผู้อุปถัมภ์ที่นี่ คอยส่งเสียค่าใช้จ่ายภายในสถานเลี้ยงเด็กที่นี่มาหลายปีแล้ว” ป้าอึนจินแนะนำบุคคลตรงหน้าให้เด็กทั้งสามรู้จัก
“สวัสดีฮะคุณคิบอม” ทั้งสามเสียงเอ่ยทักทายอย่างเกร็งๆ
“อืม...สวัสดีเด็กๆ เอ่อ คุณอึนจินครับ แล้วเด็กคนไหนหล่ะครับที่ชื่อ ลีทงเฮ”
เมื่อชื่อของตัวเองถูกเอ่ยออกมาจากริมฝีปากของชายหนุ่มที่ทำให้ตัวเองมีอาการแปลกๆ ก็สะดุ้งจนเพื่อนๆต่างหันมอง
“คุณอามีอะไรกับทงเฮเหรอฮะ” ฮยอกแจที่ทนเก็บความสงสัยไม่เก่ง จึงถามออกไป
“ฮยอกแจ...” อึนจินปรามเสียงดุ ฮยอกแจจึงได้แต่ยิ้มแหยๆพร้อมทั้งก้มหัวขอโทษ
“ฮ่าๆๆ เรียกอาเลยเหรอ ขอเป็นพี่ก็พอนะ”พูดจบก็เหลือบตามองร่างบางที่ตอนนี้ได้แต่ก้มหน้าซ่อนแก้มแดงๆเอาไว้
“นี่ฮะ ทงเฮ พี่คิบอมอยากเจอทงเฮเหรอฮะ” ซองมินดันเพื่อนหน้าหวานให้ออกมาด้านหน้า ทงเฮที่ถูกซองมินดันออกมาถึงกับหน้าเหวอ คิบอมยิ้มนิดให้ร่างบางตรงหน้าอย่างนึกเอ็นดู
“เอ่อ....” ทงเฮทำได้เพียงเหลือบตาขึ้นมองแล้วก็ต้อง หลบสายตาอีกครั้ง เสียงหวานๆนั่นเอ่ยออกมาเพียงแผ่วเบา แต่กลับหวานจับใจ
“ทงเฮจ๊ะ คุณคิบอมจะมาเป็นผู้ปกครองของทงเฮนะจ๊ะ พรุ่งนี้ทงเฮก็จะได้ไปอยู่กับคุณคิบอม ได้เรียนหนังสืออย่างที่ทงเฮต้องการแล้วนะลูก”
เพียงแค่ป้าอึนจินพูดจบ ก็เหมือนมีสายฟ้าฟาดลงมากลางห้อง ทงเฮได้แต่อึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน ไม่ต้องทันได้คิดอะไร ทงเฮก็ถอยหลังไปยืนใกล้ๆฮยอกแจ ซองมินทันที มือน้อยๆของทงเฮที่เริ่มสั่น รีบคว้าจับมือเพื่อนทั้งสองแน่นราวกับว่าถ้าไม่จับไว้ เพื่อนทั้งสองของเค้าจะหายไป
“ไม่นะฮะ ทงเฮไม่ไป ป้าอึนจินไม่รักทงเฮแล้วเหรอฮะ ถึงยกทงเฮให้คนอื่น แล้วฮยอกแจ กับซองมินหล่ะ จะอยู่ยังไง ไม่เอา ยังไงทงเฮก็ไม่ไป ฮึก ฮึก ๆ ทง...ทงเฮ ไม่ไป ฮือๆๆๆ”
เด็กน้อยสามคนร้องไห้กอดกันกลม ต่างคนต่างที่มา แต่เวลาก็ทำให้ทั้งสามรักกันมากยิ่งกว่าพี่น้องท้องเดียวกัน ซองมินที่เหมือนพี่คนโต พยายามกลั้นก้อนอื้นและหยดน้ำตา ยิ้มหวานๆพยายามฝืนออกมาให้เพื่อนทั้งสอง ฮยอกแจยังคงก้มหน้าร้องไห้นิ่งๆแต่มือที่จับกับทงเฮไว้ กับสั่นไหวเสียเหลือเกิน
“ไม่เอาสิทงเฮ ไหนเราเคยสัญญากันไว้ไง ว่าถ้าใครมีผู้อุปการะไปก่อน พวกเราทุกคนจะต้องร่วมยินดี และจะไม่ร้องไห้ไง ฮึกๆๆ เรา..เราต้องไม่ร้องนะ ฮึกๆ” ซองมินพูดเสียงขาดห้วง ในใจเบาโหวงอย่างน่าประหลาด
“ฮึกๆๆ เจ้าปลาเตี้ย อย่าร้องนะ อย่าร้อง ฮือๆๆๆ อย่าร้องงงงงง แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ฮยอกแจที่ตอนแรกเพียงแค่สะอื้น แต่พอเอ่ยปากพูดเท่านั้น ทำนบน้ำตาก็แตกทันที แขนขาวๆดึงเพื่อนหน้าหวานมากอดจนซองมินต้องโอบกอดไว้ด้วยอีกที
“ไม่ๆ ทงเฮไม่ไป ฮือๆๆ ฮยอกแจ ซองมิน ไม่รักทงเฮแล้วรึไง อย่าผลักไสทงเฮให้ไปอยู่ที่อื่นแบบนี้สิ ฮึกๆๆ แค่พ่อแม่ ทิ้งทงเฮ ทงเฮก็เสียใจแล้ว ทำไมทุกคนยังต้อง ฮึก ฮึกๆๆ ไล่...ไล่ให้ทงเฮ ไป ไปอยู่กับใครอีก ทงเฮ...ทงเฮ ไม่..ไป”
(ต่อ)
หลังจากที่คิบอมกลับไป เด็กน้อยทั้งสามก็ต่างนั่งกอดกันกลมดิก กลางห้องรับแขก ไม่มีการ
ขยับเขยื้อนเคลื่อนตัวไปไหน แม้อึนจินจะเรียกเท่าไหร่ เด็กน้อยทั้งสามก็ยังคงร้องไห้เงียบๆ อึนจินเองก็สงสาร
เด็กน้อยจับใจ แต่จะทำยังไงได้ เพราะเขาเองก็อยากให้ทงเฮได้เรียนหนังสือ ในบรรดาเด็กทั้งสาม ทงเฮเป็นเด็ก
ที่ฝักไฝ่ในการเรียนมากที่สุด ร่างบางๆนี้ มักจะเข้ามาหาหนังสืออ่านจากห้องเก็บหนังสือของที่นี่เสมอ ที่ทงเฮ ฮ
ยอกแจ ซองมิน อ่านหนังสือ เขียนหนังสือได้ ก็เพราะเขาเป็นคนพร่ำสอน แม้จะดื้อกันอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้สร้าง
ความหนักใจเท่าไหร่ และที่เขาเลือกทงเฮให้ไปอยู่กับคุณคิบอม เพราะเห็นว่าคุณคิบอมก็ไม่ได้มีภาระทาง
ครอบครัวอะไร แล้วยิ่งประกอบกับ ทงเฮเป็นเด็กรักเรียน เขาจึงเสนอทงเฮไปให้คิบอมลองพิจารณา แล้วคิบอมก็
ตกลงที่จะรับเด็กคนนี้ทันที ส่วน ฮยอกแจ กับ ซองมิน เขาก็ใช่จะเพิกเฉย เขาได้รบกวนให้คิบอม ช่วยหาผู้
อุปการะเด็กทั้งสองเหมือนกัน ซึ่งคิบอมเองก็รับปาก และคิบอมยังบอกกับเขาว่า เพื่อนสองคนของเขาเองน่าจะ
ดูแลได้
"ไปทานข้าวกันนะ ไหนว่าจะทำอาหารให้ป้าทานไงคะเด็กๆ"
ทงเฮเงยหน้าที่ชุ่มไปด้วยน้ำตา จมูกแดงๆกับดวงตาช้ำๆ ทำเอาคนมองใจหาย
"ฮึกๆๆ ป้า ป้าอึนจินหิวแล้วใช่มั๊ยฮะ งั้น ฮึกๆ ฮึก ซองมิน ฮยอกแจ ไปทานข้าวกันนะ ป้าอึนจินหิวแล้ว" เด็กน้อย
ร้องบอกเพื่อนที่นั่งร้องไห้เสียงสะอื้น
"เราไม่อยากกินแล้วทงเฮ ฮึก ฮือๆๆๆ ป้าอึนจินฮะ ผมไม่หะ..หิว..หิว ฮึก แล้ว" ฮยอกแจบอกเสียงเบา พลางเงย
หน้ามองอึนจินด้วยแววตาหม่นหมอง
"ผมๆผมก็ไม่หิวฮะ ฮึกๆ แต่ผมจะนั่งเป็นเพื่อนป้าอึนจินนะฮะ"
จบคำซองมิน ทงเฮที่ลุกขึ้นยืนก็เข่าอ่อนยวบ โผกอดร่างเล็กๆของเพื่อนทั้งสองอีกครั้ง ทงเฮไม่อยากให้ถึงวันพรุ่งนี้ ไม่อยากเลย
"ป้าอึนจินฮะ ทงเฮ ทงเฮไม่ไปอยู่กับคุณคิบอมไม่ได้เหรอฮะ..ฮึกๆ ทงเฮไม่อยากไป ทงเฮไม่เรียนหนังสือก็ได้ แต่
อย่าให้ทงเฮไปเลยนะฮะ ฮือๆๆ"
"ไม่ได้นะทงเฮ หนูอย่าดื้อกับป้าสิลูก หนูก็รู้ว่าป้าหวังดี กับพวกเราทุกคน"
"แต่ๆ..แต่ทงเฮ อยากให้ซองมินกับฮยอกแจไปด้วย ไปด้วย กัน" มือน้อยๆจับกุมมือเพื่อนทั้งสองไว้แนบแน่น
"คุณคิบอมเค้าดูแลสามคนไม่ไหวหรอกลูก" มือที่เหี่ยวย่นไปตามกาลเวลาเอื้อมลงไปลูบหัวเด็กน้อยทั้งสาม
"ฮือๆๆๆ ทงเฮไม่อยากไปนี่ฮะ ทงเฮไม่อยากไป ฮึกๆฮึก"
"ไม่ได้นะลูก อยากให้ป้าผิดคำพูดกับคุณคิบอมรึยังไง
ทงเฮกอดเพื่อนทั้งสองแน่น ไม่มีเสียงใดๆเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากคู่บางของเด็กทั้งสามอีกเลย
หลังจากที่ผ่านการร้องไห้ ตอนนี้ทั้งทงเฮ ฮยอกแจ และซองมิน กำลังนั่งอยู่บนเตียงนอนของทงเฮ ที่
มีกองเสื้อผ้าและกระเป๋าเป้ขนาดพอดีตัววางอยู่ มือน้อยๆของฮยกแจ และ ซองมิน กำลังช่วยกันพับเสื้อผ้าของทง
เฮลงกระเป๋าสะพายสีสด ทั้งน้ำตา และเมื่อจัดการกับเสื้อผ้าข้าวของเสร็จแล้ว ฮยอกแจก็ล้มตัวลงนอนตักของ
เพื่อนหน้าหวานทันที ซองมินก็เช่นกัน ล้มลงอีกฝั่งที่ว่าง
"เจ้าปลาเตี้ย นายต้องกลับมาเยี่ยมพวกเราบ่อยๆนะ" ไก่ตัวขาวที่นอนหนุนตักทงเฮที่นั่งอยู่บนเตียงเอ่ยขึ้นเสียง
เศร้า
"ชั้นสัญญา ชั้นจะกลับมาหาพวกนายบ่อยๆ ถ้าคุณคิบอมไม่ให้มา ชั้นก็จะแอบหนีมา" แค่เพียงจบประโยค ทำนบ
น้ำตาของทงเฮก็แตกอีกครั้ง
"งั้นคืนนี้เรามานอนเตียงเดียวกันนะ มานอนกอดกัน ก่อนที่พวกชั้นจะไม่ได้กอดนายอีกแล้ว" เสียงของซองมิน เจือ
ไปด้วยความเศร้า แรงสะอื้นน้อยๆ จากอีกฝั่งที่นอนอยู่ตรงข้ามซองมินก็ดังขึ้นทันที
เช้าที่ทงเฮไม่อยากให้มาถึง ร่างบางนั่งกอดกระเป๋าเป้ใบพอดีตัวอยู่บนโซฟารับแขก โดยมีฮยอก
แจ และซองมิน นั่งเอาหัวอิงมาซบที่ไหล่ของทงเฮคนละด้าน เด็กน้อยทั้งสาม หากมีใครมาเพิ่งพินิจมองใบหน้า
หวานนั่นหล่ะก็ คงได้เห็นตาหวานๆ บวมตุ่ยกันบ้างหล่ะนั่น ก็เล่นนอนร้องไห้กันจนหลับน่ะสิ
"ทงเฮจ๊ะ คุณคิบอมมาแล้วลูก " อึนจินเดินเข้ามาตามทงเฮในห้องรับแขก แต่พอเดินเข้ามาก็ต้องแทบกลั้นน้ำตา
ไม่อยู่ แต่ก็ต้องทำใจแข็งเอื้อนเอ่ยเรียกทงเฮออกไป
"ฮึกๆๆ ทงเฮ..ทงเฮ มะ.."
"ไม่ได้นะลูก ไหนว่าทงเฮจะเป็นเด็กดี เชื่อฟังป้าอึนจินไงลูก"
ทงเฮแม้จะสะอื้นตัวโยน แต่ก็ต้องจำพยักหน้าออกไป ด้วยเคยให้สัญญากับป้าอึนจินไว้ว่าจะเชื่อฟัง
และไม่ดื้อ ฮยอกแจ กับซองมิน เขยิบออกห่างจากทงเฮ แต่แล้วอยู่ๆ เพื่อนร่างเล็กอย่างฮยอกแจ ก็วิ่งออกไปจาก
ห้องรับแขก ทงเฮ ตะโกนเรียกสุดเสียง ส่วนซองมินก็ได้แต่ ยืนมองทงเฮที และ มองไปทางที่ฮยอกแจวิ่งไปที
ท้ายที่สุด ซองมินก็วิ่งตามไปดูฮยอกแจ
"ฮึกๆ ฮยอกแจ ฮยอกแจ ~~" ป้าอึนจินพยายามจูงร่างบางๆของทงเฮให้ออกไปยังหน้าบ้านที่มีคิบอมรออยู่
ซองมินวิ่งตามไปยังหลังบ้านของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้ ซองมินรู้ดีว่าฮยอกแจจะวิ่งไปไหน
เพราะทุกครั้งที่ฮยอกแจเสียใจ หรือโดนใครแกล้ง ฮยอกแจจะวิ่งมายังลำธารเล็กๆ ตรงนี้เสมอ
"ฮยอกแจ ฮยอกแจ นายอยู่ไหน ทงเฮ จะไปแล้วนะ นายอย่าทำแบบนี้สิ ฮยอกแจ ~~" ซองมินหันซ้าย แลขวา ก็
ไม่เห็นเพื่อนไก่ตัวขาว ใจก็แอบกลัวว่าจะร้องไห้ วิ่งเข้าไปในแถบชายป่า ที่พวกเขาชอบเข้าไปเล่น คนเดียวรึ
เปล่า
ยังไม่ทันที่ซองมินจะหันหลังกลับ ก็มีเสียงทุ้มๆเรียกเอาไว้
"เอ่อ หนูจ๊ะ นี่ใช่เพื่อนที่หนูตามหารึเปล่า" ร่างสูงสง่า หน้าตาหล่อเหลา เอ่ยทัก ในอ้อมแขนของเขามีร่างเล็กๆคุ้นตา
"เฮ้ยย ฮยอกแจ!! "
"เพื่อนหนูใช่มั๊ยจ๊ะ ชั้นมาเดินเล่นตรงนี้ เห็นเด็กคนนี้วิ่งร้องไห้มา พอเจอหน้าชั้นก็เป็นลมไปเลย สงสัยชั้นจะน่า
กลัว" ซีวอนพูดยิ้มๆ พร้อมทั้งมองหน้าของร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมแขน ด้วยความรู้สึกเอ็นดู
"เอ่อ ขอบคุณนะฮะ ที่ช่วยฮยอกแจ ผม ชื่อซองมินฮะ เจ้าตัวขาวนั่นชื่อ ฮยอกแจ " ซองมินยิ้มตา
ปิด ส่งให้ไปคุณพี่รูปหล่อ
"พี่ชื่อ ซีวอนนะ ว่าแต่ เพื่อนเราเป็นอะไรไป ทำไมร้องไห้จนเป็นลมขนาดนี้น่ะ หื้ม ? "
"เจ้าไก่ เสียใจที่ทงเฮ จะต้องไปอยู่กับ คุณคิบอมน่ะฮะ" เด็กน้อยตอบออกไปอย่างใสซื่อ
"หืม ทงเฮ ? เจ้าคิบอม อ๋าๆๆ เข้าใจละ เด็กที่เจ้าคิบอมมันมารับไปอุปการะนี่เอง แล้วนี่คง งอแง ไม่อยากจาก
เพื่อน เลยเสียใจหล่ะสิ"
"พี่ซีวอนรู้จักคุณคิบอมด้วยเหรอฮะ "
"รู้จักสิ รู้จักดีซะด้วย วันนี้เจ้าคิบอมมันชวนพี่มาี่ที่นี่ บอกว่า ที่นี่มีเด็กน่ารักรอให้พวกพี่รับไปอุปการะอีกสองคน" ยิ้ม
หล่อ ใจดี ถูกส่งมาให้ซองมิน เด็กแก้มกลมยิ้มกว้าง
"แต่...พวกพี่จะรับพวกผมไปจริงๆเหรอฮะ"
"จริงสิเด็กน้อย พี่ทำเจ้าตัวเล็กนี่เป็นลม พี่ก็จะรับผิดชอบ ส่วนเรา เพื่อนพี่อีกคนจะมารับไป เค้าชื่อ โจว คยูฮยอน"
"พี่คยูฮยอน จะมารับซองมินจริงๆเหรอฮะ แต่ๆ ป้าอึนจินหล่ะฮะ จะอยู่กับใคร แล้วพวกผม เอ่อ หมายถึง ผม ฮยอก
แจ ทงเฮ จะได้เจอกันอีกมั๊ยฮะ"
ซีวอนพยักหน้ารับ พร้อมกับยิ้มอบอุ่นไปให้ มือข้างขวา อุ้มเด็กน้อยแนบอก มือข้างซ้ายจูงมือ
ซองมินไปยังหน้าบ้าน เพื่อไปหาเพื่อนๆของเขา
(ต่อค่ะ)
สายตาทั้งหมดของผู้ที่มายังบ้านอุปการะหลังนี้ กำลังมองไปยังร่างสูงของซีวอนที่ขณะนี้มีลูกไก่
ตัวน้อยขดอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง แถมมืออีกข้างของร่างสูงก็ยังจับจูงเด็กตัวน้อยที่มีแก้มกลม ดวงตาใสและริมฝีปาก
รูปทรงกระจับที่มองยังก็น่ารักอย่างกับเด็กผู้หญิง นี่ถ้าไม่ติดว่าคุณอึนจินบอกไว้ว่าเด็กสามคนนี้เป็นเด็กผู้ชาย
แล้วหล่ะก็ โจ คยูฮยอน ทายาทสื่อบันเทิงอันดับหนึ่งของเกาหลีใต้ ขอฟันธงว่าเจ้าตัวเล็กแก้มกลมนั่นต้องเป็น
เด็กผู้หญิงแน่ๆ
"ไอ่วอน นั่นแกไปเก็บลูกไก่ มาจากไหนวะนั่น ฮ่าๆๆๆ" ยังไม่ทันที่คยูฮยอนจะพูดอะไรต่อ ป้าอึนจินก็โผเข้าไปถึง
ร่างสูงของซีวอน
"ฮยอกแจลูก...ทำไมถึงเป็นลมอีกแล้ว โธ่ แล้วแบบนี้ป้าจะปล่อยให้ห่างตัวได้ยังไงหล่ะเนี่ย" ป้าอึนจินลูบผมนิ่มมือ
ที่เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อที่ซึมออกมาตรามกรอบหน้าเรียวเล็กนั่น
"ป้าอึนจินฮะ เจ้าลูกไก่คงเสียใจที่จะไม่ได้อยู่ด้วยกัน..ฮึกๆ..ฮึกๆ ผม ผม ก็เสีย เสีย ใจ ฮึกๆ เหมือนกัน"
ทงเฮสบัดมือที่โดนร่างสูงที่มีใบหน้าคมคาย และดวงตาที่เหมือนมีมนต์สะกด ให้หลุดออกมาพร้อม
ทั้ง วิ่งไปกอดซองมินที่ยืนร้องไห้ จนน้ำมูก น้ำตา ไหลเปื้อนแก้มใสไปหมด ร่างของเด็กน้อยสองคนกอดกัน
ท่ามกลาง สายตาของผู้ใหญ่ทั้งสี่ ชวนให้เกิดความรู้สึก กระอัก กระอ่วนในใจ แต่ร้องได้เพียงไม่นาน ฮยอกแจที่
เป็นลมไปเพราะความเครียด และ ด้วยร่างกายที่อ่อนแอ ก็ค่อยๆกระพริบตาสวย และเมื่อปรับสายตาได้จนชิน
ดวงตาเรียวเล็กนั่นก็ เบิกกว้าง พร้อมทั้งตะโกนใส่หน้าซีวอน
"เฮ้ย ไอ่แก่โรคจิต นายมาอุ้มชั้นทำไม ปล่อยนะโว๊ย ปล่อยๆๆๆ "
"อ่าว เจ้าหนูน้อย ชั้นอุตส่าห์อุ้มนายมา จากริมป่าด้านนู้นนะ เห็นว่าเป็นลมล้มพับ รู้งี้ชั้นปล่อยให้ลิง มาคาบเล่นไป
ดีกว่า"
"เป็นลม..." ฮยอกแจพึมพำเสียงเบา พร้อมทั้งหันรี หันขวาง จนเจอเพื่อนตัวเล็กทั้งสอง ที่ยืนสะอื้นตาแดง
"กระต่ายอ้วน ปลาเตี้ย แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆ ปล่อยๆๆ ชั้นจะลงไปหาเพื่อน ไอ่แก่โรคจิต ปล่อยนะโว๊ย"
ฮยอกแจโวยวายอยู่ในอ้อมกอดของซีวอน ที่หัวเราะร่า เพื่อนทั้งสองของเค้าก็ยืนหัวเราะไปด้วย
คุณอึนจินเลยต้องเดินเขาไปอุ้มฮยอกแจ มาจากอกของซีวอน ซึ่งซีวอนก็ยิ้มให้ และ ยอมปลอยเจ้าตัวแสบจากอก
อย่างโดยดี เมื่ออึนจินวางเด็กน้อยลงกับพื้น ร่างทั้งสามก็เหมือนแม่เหล็กที่ดึงดูดเข้าหากันโดยไม่สนใจสิ่งรอบตัว
พวกเค้ารู้แค่เพียงว่า เค้าจะไม่แยกจากกันไปไหน...
ทงเฮร้องไห้กอดเพื่อนทั้งสองจนดวงตาหวานช้ำไปหมด ฮยอกแจกับซองมินยังคงกอดกันร้องไห้
มีเพียงทงเฮที่เงยหน้ามองร่างสูงที่เป็นผู้ปกครองคนใหม่นับจากนี้ คิบอมยืนเอามือล้วงกระเป๋า พร้อมทั้งมองเด็ก
น้อยอย่างทงเฮ ด้วยแววตาแสนรัก คิบอมสะดุดกับลูกปัดสีเปลือกไม้เข้าอย่างจัง ตั้งแต่ที่ได้สบตากันครั้งแรก และ
ยังหลงรักรอยยิ้มหวานบริสุทธิ์นั่นอีกด้วย...
ร่างบอบบางของทงเฮ ค่อยๆเดินมาทางคิบอม มือเล็กๆเอื้อมไปจับเบาๆที่ข้อมือของคิบอม ที่โผล่
พ้นกระเป๋ากางเกง คิบอมก้มลงมองด้วยรอยยิ้ม จากนั้นร่างสูงก็ย่อตัวลงละระดับให้เท่ากับร่างบางที่ส่งสายตา
อ้อนวอนมายังเค้า มือใหญ่เกลี่ยที่ผิวแก้มนุ่ม เพื่อเช็ดน้ำตาให้กับใบหน้าหวานนั้นอย่างอ่อนโยน
"คุณคิบอมฮะ...ฮยอกแจ กับ ซองมิน จะไปอยู่กับพี่สองคนนั้นที่ไหนฮะ ทงเฮจะได้เจอกับฮยอกแจแล้วก็..ฮึกๆ ซอง
มินมั๊ยฮะ" มือนุ่มยกขึ้นปาดน้ำตาลวกๆ ทำให้คิบอมต้องเอื้อมจับเอาไว้เพราะกลัวดวงตาหวานจะยิ่งช้ำ
"ได้เจอสิครับ บ้านของพี่สองคนนั้น หลังใหญ่มากด้วยน๊า มีสระว่ายน้ำให้ฮยอกแจ กับ ซองมินเล่นทุกวันเลย แล้ว
ก็ บ้านของพี่กับเพื่อนๆน่ะ ก็อยู่ห่างกันแค่ไม่กี่ซอยเอง " คิบอมจับมือเล็กๆนั่นมาแกว่งเล่น ให้ร่างบางนั้นได้อุ่นใจ
"ฮึกๆ จริงๆ จริงเหรอฮะ งั้นทงเฮไปหา ฮยอกแจ กับ ซองมินได้ทุกวันใช่มั๊ยฮะ"
"ได้สิ...ทงเฮอยากไปตอนไหนก็ไปได้ แต่ทงเฮต้องสัญญากับพี่คิบอมก่อนนะครับ ว่าจะเป็นเด็กดี ไม่ดื้อ และ เชื่อ
ฟังพี่คิบอม" ดวงตาสีรัตติกาลจ้องมองลูกปัดเปลือกไม้ ทำเอาแก้มใสๆของร่างบางอยู่ๆก็เิกิดริ้วแดงอย่างไม่รู้
สาเหตุ
"เอ่อ...ฮะ ทงเฮจะเป็นเด็กดีของพี่คิบอม" พูดจบ ร่างสูงที่ย่อตัวลงก็ยืดใบหน้าหล่อมาหอมแก้มใสของทงเฮ คุณ
อึนจินได้แต่ยืนเอามือปิดปากกลั้นเสียงสะอื้น กับภาพความสุขตรงหน้า
ซีวอนกับคยูฮยอนที่ตอนนี้ ยืนมองเพื่อนเจ้าเล่ห์ ด้วยสายตาที่ล้อเลียนเพื่อนอย่างขบขัน ต่างแอบ
คุยกันเบาๆว่า สงสัยงานนี้ เพื่อนเรามีกินเด็ก ฮ่าๆๆๆ เสียงหัวเราะของทั้งคู่ เรียกความสงสัยให้กับเด็กน้อยทั้งสอง
ที่ยังคงยืนจับมือกัน
"นี่ ลุงขำอะไรเพื่อนเราน่ะ" ฮยอกแจเงยหน้ามองร่างสูงสมส่วนของซีวอน พร้อมทั้งกอดอกหน้าเชิดๆ ดูยังไงก็น่า
รักในสายตาของซีวอน
ซีวอนเดินมาแล้วย่อตัวลงข้างๆร่างเล็ก พร้อมทั้งเอื้อมมือไปแตะแก้มใส ฮยอกแจ ถอยตัวหนี
แล้วแลบลิ้นใส่ซีวอน
"หื่นนะลุงเนี่ย" ฮยอกแจวิ่งหนีไปหลบหลังป้าอึนจิน ป้าอึนจินจึงได้แต่ยิ้มแล้วเอ่ยปรามฮยอกแจเบาๆ
คยูฮยอนที่เห็นว่าซองมินหัวเราะเอิ๊กอ๊าก กับเพื่อนที่วิ่งหนีร่างสูงของซีวอนก็ระบายยิ้มพราวไปทั้ง
ใบหน้า หมาป่าเจ้าเล่ห์อย่าง โจว คยูฮยอน เลยเดินเนียนๆไปสร้างความคุ้นเคยกับซองมินบ้าง
"หนูชื่อซองมินใช่มั๊ยครับ พี่ชื่อ พี่คยูฮยอนนะ เรียกพี่ว่า พี่คยูเฉยๆก็ได้ เรามาเป็นเพื่อนกันนะ" คยูฮยอนก้มตัวลง
พูดพร้อมทั้งยื่นนิ้วก้อยให้เด็กตัวกลมอย่างซองมิน
"ฮะ.....ลุงคยู" ร่างกลมอวดฟันเรียงสวย ยิ้มแฉ่งให้กับคยูฮยอนทันที หมาป่าหน้าหงิกในบัดดล เสียงโต้เถียงของ
เด็กตัวเล็ก กับ ผู้ใหญ่ตัวโต ทำให้ทงเฮ และคิบอมที่อยู่บริเวณนั้นยิ้มไปด้วย ทงเฮหันไปขออนุญาต คิบอม ไปหา
ซองมิน คิบอมจึงลูบแก้มใสเบาๆ พร้อมทั้งพยักหน้า ทงเฮวิ่งตื๋อไปหาเพื่อนทันที เหมือนกับฮยอกแจ ที่พอหันไป
เห็นว่าทงเฮ ไปเล่นกับซองมิน ก็เลิกสนใจซีวอนเอาดื้อๆ วิ่งดุ๊กดิ๊ก ไปรวมกลุ่มกับซองมินและทงเฮทันที งานนี้
หมาป่าหน้าหล่อโดนเด็กรุมแกล้งซะแล้ว
"ป้าขอบคุณพวกคุณๆมากนะคะ ถ้าไม่มีพวกคุณๆ ป้าก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้เด็กพวกนี้มีชีวิตที่ดีขึ้น" ป้าอึนจินมอง
ไปทางเด็กทั้งสามคน ที่หัวเราะ สนุกสนานอยู่กับผู้ใหญ่ตัวโต ที่ได้แต่หน้าหงิก สลับกับแกล้งเด็กๆเล็กๆ ทั้งสาม
ไปด้วย ด้วยหัวใจที่มีความสุข น้ำตาของความสุขเ่อ่อท้นดวงตาที่มีร่องรอยของอายุที่เพิ่มขึ้น คิบอมและซีวอนจึง
ได้แต่พูดคำปลอบ และ ให้คำสัญญาว่าจะรักและดูแลเด็กสามคนนี้ตลอดไป
"เด็กๆจ๊ะ ไปกับพวกคุณๆเค้าได้แล้วลูก " ป้าอึนจินตะโกนเรียกเด็กน้อยทั้งสามที่ยังคงวิ่งแกล้งคยูฮยอนไม่เิลิก
เมื่อถึงเวลาที่ต้องไปจากบ้านแสนอบอุ่นหลังนี้ เด็กน้อยทั้งสามก็โผเข้าหาป้าอึนจิน ทีเปรียบ
เสมือนแม่แท้ๆของพวกตน เสียงสะอื้นยังคงดังไปทั่วบริเวณ คยูฮยอนเดินกลับมาืยืนข้างๆเพื่อนอีกสองคน
สายตาของทั้งสามหนุ่ม ต่างจับจ้องไปยังเด็กตัวน้อยในปกครองของแต่ละคนด้วยความรู้สึกหลากหลาย แต่ที่ทั้ง
สามคนคิดเหมือนกันนั่นคือ...พวกเขากำลังหลงเสน่ห์นางฟ้าตัวน้อยๆนี่เข้าซะแล้ว
อึนจินจูงมือทงเฮและฮยอกแจเอาไว้คนละข้าง ซองมินเดินจับมือกับทงเฮเอาไว้อีกที เมื่อพาเด็ก
ทั้งสามคนมาส่งถึงมือของผู้ปกครองคนใหม่ ที่หลังจากนี้พวกเค้าจะต้องดูแลเด็กน้อยทั้งสามจนเติบโตเป็นคนดี
อึนจินวางใจที่จะให้เด็กทั้งสามที่เหมือนลูกของตัวเอง ไปอยู่ในการอุปการะของคนทั้งสามอย่างไม่ตะขิดตะขวงใน
ใจ
รถคันหรูราคาหลายล้านของคิบอมตอนนี้ กำลังขับเคลื่อนพาผู้ใหญ่ตัวโตอีกสองคน พร้อมกับเด็ก
แสนซนแต่น่ารัก ไปยังบ้านหลังใหญ่ที่หลังจากนี้ จะกลายเป็นบ้านของเด็กน้อยทั้งสาม แต่ขณะนี้คิบอมกำลังมึน
หัวกับเสียงทะเลาะของเพื่อนตัวร้ายกับเด็กดื้อซองมิน
"นี่ลุงคยูฮะ....ลุงนี่ก้นใหญ่ไปนะ พวกผมนั่งเบียดกันแย่แล้วเนี่ย"
"หน๊อย เจ้าเด็กอ้วน ชั้นว่า เพราะตัวอ้วนๆของนายมากกว่านะ ที่ไปกินพื้นที่ของทงเฮ กับ ฮยอกแจน่ะ"
"ห๊า..ผมอ้วนตรงไหน ลุงนั่นหล่ะ ก้นใหญ่ แบร่ๆๆๆ" ซองมินที่นั่งติดกับคยูอยู่ที่เบาะด้านหลัง แลบลิ้น ปลิ้นตาล้อ
"ดี...ว่าชั้นก้นใหญ่ ว่าชั้นนั่งกินพื้นที่ งั้น...มานี่"
"อ๊ะ...ไอ่ลุงหื่น ปล่อยนะ"
คยูฮยอนอุ้มร่างอวบของซองมินขึ้นมาไว้บนตักแกร่งทันที เด็กน้อยจอมดื้อ ทั้งดิ้น ทั้งแหกปาก
ร้องลั่นรถ ทำเอาคิบอมถึงกับส่ายหัว กับความไร้สาระของเพื่อนที่ไปหาเรื่องเด็ก ทงเฮ และ ฮยอกแจ ได้แต่
หัวเราะคิกคักกันสองคน
"นี่ไอ่ไก่ป่า เจ้าปลาเตี้ย นายช่วยชั้นด้วยสิ ตาลุงนี่แกล้งชั้น ปล่อยนะเว้ย ปล่อยเซ่" ซองมินดิ้นคลุกคลักอย่างไม่
ยอมแพ้
"ไหง มาแผลงฤทธิ์เดชตอนนี้หล่ะเด็กน้อย ทีอยู่กับคุณอึนจินทำตัวน่ารักเชียวนะ นี่แน่ะๆ" คยูฮยอนตีลงไปบนก้น
นุ่มของซองมิน ทำเอาเ้จ้าตัวเล็ก ร้องโวยวาย ลั่นรถไม่หยุด
"ลุง !! มาตีก้นผมทำไม ปล่อยนะ ผมจะลงไปนั่งกับทงเฮ กับฮยอกแจแล้ว"
คยูฮยอนทำหูทวนลม ไม่สนใจว่าเจ้าตัวนุ่มบนตัก จะดิ้น จะร้องแค่ไหน สุดท้ายเด็กก็คือเด็ก ยัง
คงพ่ายแพ้เรี่ยวแรงของผู้ใหญ่อยู่ดี เมื่อคยูฮยอนไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย ซองมินเลยได้แต่นั่งหน้าบูดและผล็อยหลับ
ไปบนตักอุ่นนั้น...อย่างรู้สึกปลอดภัย คยูฮยอนเองก็ไม่ต่างกัน กระชับกอดร่างกลมนั้นแนบอกอุ่น และพิงหัวหลับ
ไปกับเบาะนุ่มอย่าง...มีความสุข
ทงเฮรู้สึกได้ถึงสายตาคมที่คอยจับจ้องกระจกมองหลังที่สะท้อนร่างของตัวเองให้เห็นทาง
กระจกนั้น แก้มใสขึ้นสีสวยจางๆ เรียกรอยยิ้มให้ประดับแก้มอูมนั้นได้ไม่ยาก ทงเฮมองคิบอมด้วยแววตาชื่นชม
ความอบอุ่นที่แผ่ซ่านมาถึงหัวใจของทงเฮ ทำให้ทงเฮอดที่จะเผลอยิ้มหวานกลับไปให้คิบอมไม่ได้ ร่างสูงที่กำลัง
ขับรถ ถึงกับหลงติดในภวังค์หอมหวานของนางฟ้าตาสวย
ซีัวอนที่มองหน้าเพื่อนไป มองกระจกหลังไป ถึงกับอมยิ้มขำ พลางนึกในใจว่า เพื่อนเขาเป็นเอา
มากเหมือนกันนะเนี่ย เสียงนุ่มเอ่ยบอกนางฟ้าตาสวยของคิบอมเบาๆ เป็นเชิงล้อกลายๆ
"หนูทงเฮ อย่ายิ้มหวานบ่อยนักนะครับ เพื่อนพี่มันจะไม่มีสมาธิขับรถเอา ฮ่าๆๆๆ" ซีวอนเอ่ยแซวอย่างไม่
จริงจังนัก แต่ก็เรียกริ้วแดง เขินจัดให้ร่างบางของทงเฮได้ก้มหน้าหลบสายตาล้อๆของซีวอน
"ไอ่ซีวอน ไอ่ปากเสีย " คิบอม หันกลับไปจ้องตาเขียว พร้อมทั้งเค้นเสียงผ่านลำคอ ไม่ให้ดังจนทงเฮได้ยิน แต่ซี
วอนก็จับใจความเอาจากการขยับปากของเพื่อนรักได้ว่า เพื่อนของเขากำลังพูดว่าอะไร
"ทงเฮ ถ้าง่วงก็หลับได้นะ เดี๋ยวถึงบ้านแล้วพี่ปลุกเอง" คิบอมมองกระจกหลังพร้อมทั้งเอ่ยเสียงทุ้มที่ชวนหลงใหล
"เอ่อ..ฮะ" ทงเฮตอบบรับได้เพียงเท่านี้จริงๆ เพราะตอนนี้ทงเฮ เขินไปหมดแล้ว >///<
ฟากของลูกไก่ตัวขาวที่นั่งเล่นเกมส์กดที่คิบอมส่งให้เล่นตอนขึ้นรถ ก็หาได้สนใจสิ่งรอบข้างไม่
เพียงได้รู้ว่า เพื่อนรักทั้งสองคนจะไม่หายไปไหน ความสบายใจก็กลับเข้ามาเหมือนเดิม และตอนนี้ร่างเล็กเอง
ก็รับรู้ได้ถึงสายตาของคนมองที่กำลังอมยิ้มขำกับความน่ารักและแสบสุดๆของตัวเองอยู่
"นี่ฮยอกแจ อย่าจ้องเกมส์มากนักนะ เดี๋ยวจะปวดตานะครับ" ซีวอนหันกลับไปพูดกับร่างเล็กที่เอาแต่ขมวดคิ้วจ้องจอเกมส์อย่างเอาเป็นเอาตาย
"ฮะ...ขออีกแป๊บเดียว เดี๋ยวย๊อกแจจะเลิกเล่นแล้ว แต่...ลุงหื่น ก็เลิกจ้องผมแบบนั้นได้แล้วนะ" ฮยอกแจตอบเสียง
นิ่งๆ แ้ม้จะเล่นเกมส์เหมือนไม่สนใจอะไร แต่ฮยอกแจก็รู้ว่ามีสายตาคู่คมกำลังมองที่เค้าตลอดเวลา สายตาแบบ ที่
ฮยอกแจไม่เข้าใจ แต่ก็ทำให้ร่างเล็กเขินได้ จนต้องแกล้งเล่นเกมส์ไปแบบนั้น
คิบอมหัวเราะเบาๆ ในลำคอ ที่เพื่อนรักโดนเด็กย้อนเข้าให้ ซีวอนได้แต่หันไปชี้นิ้วคาดโทษใส่
ฮยอกแจ ที่ยังคงลอยหน้าลอยตา กดเกมส์ไม่สนใจ และเมื่อเห็นว่าเด็กน้อยไม่คิดที่จะเงยหน้ามาพูดคุยกับเ้ค้า ซี
วอนจึงหันไปถลึงตาใส่เพื่อนที่กำลังขับรถไป ขำไป อย่างหงุดหงิด
เมื่อเข้าเขตหมู่บ้านของพวกเค้าทั้งสาม เด็กน้อยที่หลับไหลบนตักอุ่น ฮยอกแจที่เลิกเล่นเกมส์
ได้ซักพัก กับทงเฮ ที่เพิ่งตื่นจากการพิงไหล่คยูฮยอนหลับไป ก็ต่างมองไปนอกหน้าต่างอย่างสนใจ พวกเค้าไม่
เคยออกจากเขตบ้านอุปการะ อย่างมากก็แค่ไปวิ่งเล่นที่ลำธารเล็กๆ และ ริมชายป่า เพื่อเข้าไปเก็บเห็ดหรือไม่ก็ไป
เล่นกันตามประสา สายตาของทั้งสามคน มองอย่างสนใจทีเดียว
ทางเข้าหมู่บ้านที่รายล้อมไปด้วยแนวรั้วธรรมชาติ อย่างต้นไม่สูงใหญ่ ทำเอาเด็กทั้งสาม เผลอ
ยิ้มออกมาด้วยความตื่นตา ตื่นใจ สระกว้าง ที่มีน้ำพุ มีเรือถีบรูปเป็ดน้อย ทำเอา ทงเฮ ซองมิน และ ฮยอกแจ
ตาโต มองเหลียวหน้า เหลียวหลังกันใหญ่ ทำเอาบรรดาหนุ่มๆ ถึงกับเผลอมองกันอย่างไม่รู้ตัว
"ทงเฮ ซองมิน เดี๋ยวเรามาเล่นเรือนี่กันมั๊ย" ฮยอกแจปีนเบาะในท่าชันเขา ยืดตัวมองสระกว้าง ด้วยแววตาซุกซน
"อื้อๆๆ เล่นๆ ไปเล่นกันนะทงเฮ" ซองมินยังคงนั่งอยู่บนตักอุ่นเหมือนลืมไปแล้วว่าก่อนหน้านี้ได้พยายามดิ้นหนีจะ
ลงจากตักแกร่งนั้น
"เอาสิ เล่นกันๆ แต่ว่า...." ลูกปัดสีเปลือกไม้เหลือบมองร่างสูงที่ขับรถ อย่างขออนุญาติ คิบอมยิ้มรับ เข้าใจใน
สายตาที่สื่ออกมาของทงเฮได้ทันที
"อยากเล่นเหรอทงเฮ เอาสิ แต่ทงเฮ ฮยอกแจ แล้วก็ซองมิน ต้องทานข้าวกันก่อนนะครับ ไม่งั้น พี่คิบอมไม่
อนุญาตนะ โอเค มั๊ย"
เด็กทั้งสาม พยักหน้าหงึกหงัก ทงเฮยิ้มกว้างโชว์เขี้ยวเล็กๆที่แสนทรงสเน่ห์ ทำเอาคนพูดถึงกับใจ
กระตุก ซีวอนกะแอม เสียงดัง แซวเพื่อนที่ตอนนี้ยิ้มจนแก้มบวมๆนั้นจะปิดลูกกะตาตี่ๆนั่นแล้ว
เมื่อคิบอมขับรถมาถึงบ้านหลังใหญ่ พอรถจอดสนิท ซีวอนก็ลงมาเปิดประตูให้นางฟ้าทั้งสามได้
ลงจากรถ ยังไม่ทันจะคว้ารอบมือบางของฮยอกแจ เ็ด็กแสบก็วิ่งตื๋อไปทางสระว่ายน้ำที่มองเห็นทันที ซองมินดิ้น
ลงจากตัก พร้อมทั้งดันทงเฮ ให้รีบลงจากรถเพื่อจะวิ่งไปยังสระว่ายน้ำเหมือนกัน ทงเฮ ลงมายืนข้างรถ รอคิบอม
ซีวอน และ คยูฮยอน ต่างส่ายหัวในความซนของเด็กดื้อ เด็กแสบ ในปกครอง จึงรีบเดินตามสองลิงนั่นไป ก่อนที่
จะเผลอซน ตกน้ำ ตกท่าให้ต้องปวดหัวตามมา
คิบอมเดินมาทางทงเฮ ที่ยืนรออยู่ เมื่อคนงานที่บ้านมาถึง และมองเด็กน้อยทงเฮ ทงเฮ จึงหลบ
ไปยืนหลังคิบอม คิบอมจึงแนะนำให้ทงเฮ รู้จัก กับลุงโฮดง เด็กน้อยจึงยิ้มน่ารัก พร้อมทั้งก้มหัวทักทายอย่างมี
มารยาท โฮดงนึกเอ็นดูในทันที และพอโฮดงขับรถของคิบอมออกไปจากลานกว้าง คิบอมจึงเอ่ยถามทงเฮ
"ไม่ไปเล่นตรงสระกับเพื่อนเหรอครับ" มือใหญ่ลูบผมนุ่มลื่นมือ พลางเอ่ยถาม
"ก็ทงเฮ รอไปพร้อมกับพี่คิบอมไงฮะ" นางฟ้าตัวน้อยยิ้มกว้างอย่างน่ารัก คิบอมจึงนั่งลงพร้อมทั้งลูบแก้มนิ่มอย่าง
นึกรัก
"อย่าน่ารักนักสิทงเฮ แค่นี้พี่คิบอมก็จะแย่แล้วนะครับ" ชายหนุ่มยิ้มตาปิด เอื้อมมือไปลูบผมนุ่มเบาๆ
"ทงเฮน่ารัก แล้วพี่คิบอมรู้สึกแย่เหรอฮะ...งั้นทงเฮต้องไม่น่ารักใช่มั๊ยฮะ พี่คิบอมถึงจะไม่รู้สึกแย่"เด็กน้อยมองตาคิ
บอม ใบหน้าหวานดูหม่นเศร้าทันที เพราะเข้าใจไปเองว่าตัวเองทำให้คิบอมรู้สึกไม่ดี
"ไม่ใช่อย่างนั้นครับทงเฮ ความหมายของพี่คิบอม คือ...ความน่ารักของทงเฮ กำลังทำให้พี่คิบอม...ตกหลุมรัก
นางฟ้าตัวน้อยๆอย่างทงเฮไงครับ"
เขิน...>/////<
ตอนนี้ทงเฮ กำลังเขินมากๆ คิบอมเมื่อเห็นเด็กน้อยในปกครองหน้าแดง ก็เผลอหัวเราะ ทำเอา
ทงเฮ ส่งลูกปัดสีน้ำตาลสวยค้อนใส่เข้าให้ ริมฝีปากแดงระเรื่อ ยู่ใส่อย่างน่ารัก คิบอมเห็นอากัปกิริยาแบบนี้ ก็เลย
เผลอไผล ยื่นหน้าหล่อๆไปจุ๊บลงที่กลีบปากน้อยๆของนางฟ้าตาสวย เบาๆ...จุ๊บ ~~
"พี่คิบอม >////<" ทงเฮเอามือแตะที่ปากเบาๆ อย่างน่ารัก คิบอมจึงขยี้กลุ่มผมนุ่ม พร้อมทั้งยืนขึ้นจนเต็มความสูง
จูงมือร่างบางๆของทงเฮ ตรงไปยังสระว่ายน้ำของบ้าน ระหว่างทางที่เดินไป ก็ยังไม่วายแหย่นางฟ้าของเั้ค้า ให้
หน้าแดงเล่น
"ถ้าทงเฮน่ารักทุกวันแบบนี้ พี่คิบอมจะจุ๊บทุกวันเลยนะ" คิบอมพูดลอยๆไม่ได้ก้มลงมองใบหน้าน่ารักข้างๆตัว
"แล้วถ้าทงเฮไม่น่ารัก พี่คิบอมจะไม่จุ๊บเหรอฮะ"เด็กน้อยพาซื่อ แต่เหมือนยิ่งเดินไปยังหลุมของวังวนแห่งรักใน
อนาคตเข้าซะแล้ว
คิบอมหยุดเดิน พร้อมทั้งก้มตัวลงมากระซิบข้างๆหูของนางฟ้าตาสวยเบาๆ
"พี่คิบอมคงได้จุ๊บทงเฮทุกวันแน่ๆ เพราะทงเฮคงไม่มีทางหยุดน่ารักได้หรอกครับ"
ตึงโป๊ะ ~~
นางฟ้าตัวน้อยกำลังเดินหลงเข้าไปติดกับดักของเทวดารูปหล่ออย่างคิมคิบอมเข้าแล้ว
ทอล์ค บุคคลิกของเหล่านางฟ้าทั้งสามค่ะ ^^
- นางฟ้าตาสวย ลีทงเฮ อยากให้รีดเดอร์ลองจินตนาการเฮน้อยในลุคของสมัยเด็กๆ ที่เกือบจะได้ทำวงกับทึกกี้น่ะ
ค่ะ ผมดัดอ่อนๆ สีน้ำตาลแบบนั้นเลย หน้าหวานๆ ตาสวยๆ แก้มนวลเปล่งปลั่ง ยามแย้มยิ้มก็โชว์เขี้ยวเสน่ห์ให้
คิมคิบอมเผลออดใจไม่หอมแก้มใสไม่ได้เลย ^^
- นางฟ้าจอมดื้อ ลีซองมิน ลองนึกเล่นๆว่ามินนี่ของพวกเรา มีเส้นผมนุ่มสลวยที่ซอยสั้นๆระกรอบหน้าหวานนะคะ
จะต้องน่ารักมากแน่ๆ แบบนี้เลย ผมสีดำขลับ ตัดกับดวงตากลมโต บ้องแบ๊ว ริมฝีปากกระจับได้รูป โจวคยูฮยอน
ไปไหนไม่รอดแน่ค่ะ^^
- นางฟ้าตัวแสบ รูปร่้างเล็กๆเพรียวบางไปหมด กอปรกับดวงตาเรียวดื้อรั้น กับผมสั้นๆซอยระต้นคอสีอ่อน ทำให้
ฮยอกแจดูเหมือนเด็กแสนแสบคนนึงที่น่ารักได้เลยนะคะ ไม่แปลกเลยที่ เชวซีวอน ต้องคิดหาบทลงโทษกับ
เด็กแสบตัวน้อยบ่อยๆเลยค่ะ^^
( แก้คำผิดแล้วนะคะ ^^)
ไรเตอร์ทอล์ค : ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์ที่น่ารักๆ ขอบคุณรีดเดอร์ที่น่ารักที่ตามกันมาตั้งแต่เรื่องแรก ขอบคุณที่อยู่ข้างๆกันค่ะ หายไปนานมาก ต้องขอโทษรีดเดอร์ด้วยจริงๆ วันนี้มาต่อให้แล้ว นางฟ้าทั้งสามกำลังมาทำให้หนุ่มๆเค้าใจเต้นกันแ้ล้ว ยังไงฝากฟิคเรื่องนี้เอาไว้ด้วยนะคะ ขอบคุณมากๆเลยค่า เม้นท์กันวันละนิด สร้างกำลังใจที่ยิ่งใหญ่ให้ไรเตอร์ได้เลยน๊า เดี๋ยวดึกๆจะกลับมาแก้คำผิดนะคะ ^^
50ความคิดเห็น