หอพักวุ่นวาย กับ นายหน้าสวย บทที่ 6

Friday 20.30 น.

ห้อง106

กริ๊ดด~ เสียงของมาโดกะดังลั่นห้องก่อนที่จะขะเยิบมาใกล้ๆแล้วก็กอดแขนผมแน่น

“โทรุจังฉันกลัวอ่ะ”

“ถ..ถ้ากลัว ล..แล้วจะเอามาดูทำไมล่ะคะ” ผมพูดติดๆขัดๆนั้นก็เพราะมาโดกะจังที่มากอดแขนผม ถ้าเอาแค่แขนมากอดอย่างเดียวก็ไม่เป็นไรหรอกแต่เธอเอาอย่างอื่นมากอดด้วยน่ะซิ

“ก็ฉันอยากดูนี่นา” ก..กอดแน่นยิ่งกว่าเดิมอีก  โอ๊ย~ไม่ใช่เวลามาคิดแบบนั้นซักหน่อย..ที่บอกว่ากลัวน่ะมาโดกะจังเค้าเอาDVDหนังสยองขวัญมาให้ผมดูเป็นเพื่อน แต่เธอกลับมากลัวซะเองไม่รู้ว่าจะเอามาดูทำไม

“ทั้งๆที่กลัวนี่นะคะ” รู้สึกแหม่งๆยังไงก็รู้ไม่รู้ซิที่ชวนผมมาดูเพราะว่ากลัวจริงๆน่ะเหรอ อือ..น่าสงสัยแฮะ

“ถ้าฉันกลัวฉันก็จะกอดโทรุจังแค่นี้ก็หายกลัวแล้วล่ะ” พูดจบเธอก็ยิ้มให้ผม..นั้นไงกะแล้วว่าจะต้องมีแผนอะไรอยู่แน่ๆ คิดจะแกล้งทำเป็นกลัวเพื่อจะได้ฉวยโอกาสลวนลามผมซินะ

“คุณนี่มันไวใจไม่ได้จริงๆนะคะ” แต่แปลกแฮะ ทำไมเธอถึงบอกล่ะว่าเธอจะทำอะไร มาโดกะจังคิดจะทำอะไรกันอยู่แน่นะ

“ฉันกลัวจริงๆ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน..นี่กลัวเหรอเนี่ย

“ค่ะ ฉันเชื่อแล้วค่ะจะปล่อยแขนฉันได้รึยังคะ” กอดแน่นไม่ปล่อยเลยเลือดกำเดาจะไหลอยู่แล้ว

“โทษทีจ้ะ” เธอพูดก่อนที่จะปล่อยแขนผมจาก เออ..ขอไม่บอกดีกว่า “เอ๋ ทำไมโทรุจังถึงหน้าแดงขนาดนี้ล่ะไม่สบายรึเปล่า” ตายล่ะนี่ผมแสดงอาการออกมาชัดขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย

“ฉ..ฉันคงจะอาบน้ำนานไปหน่อย สงสัยว่าไข้จะขึ้นแล้วล่ะค่ะ” ผมตอบพร้อมกับยิ้มแหย่ๆให้เธอ

“โทรุจังยังไม่ได้อาบน้ำเลยไม่ใช่เหรอ” เวรล่ะดันแถทั้งๆที่ยังใส่ชุดนักเรียนอยู่ ใครจะไปเชื่อล่ะว่าอาบน้ำแล้ว “เป็นเพราะหน้าอกของฉันไปโดนใช่มั้ย” เธอพูดพร้อมกับหันหน้าไปทางอื่นเพื่อหลบตาผม แต่ก็ไม่ได้ผลเพราะใบหน้าของเธอตอนนี้แดงเหมือนคนเป็นไข้เลย ย..อย่าบอกนะว่ามาโดกะจังก็เริ่มจะมีใจให้ผมเหมือนกับคนอื่นๆ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆผมจะทำยังไงล่ะเนี่ย

บทที่ 6 ท่าทีที่แปลกไปของใครบางคน

12.20 น. ห้องชมรมเรื่องลึกลับ

“ดีค่ะประธาน..อุ๊ย! พี่มายะ” 

“ค่ะโทรุจัง”

ที่ผมต้องเรียกประธานว่าพี่ก็เพราะวันก่อนที่ผมเรียกเธอว่าประธานแล้วเธอก็ทำหน้าบึ้งใส่ผมแถมยังไม่คุยด้วยอีก ตอนแรกผมก็ไม่เข้าใจว่าประธานเค้าเป็นอะไร แต่ดีนะที่รุ่นพี่เค้ามาบอกผมว่าประธานเค้าไม่ชอบให้เรียกเธอว่าประธานเพราะอะไรก็ไม่รู้หรอกนะ..แต่ให้เรียกว่าพี่แบบมันนี่ก็ดีเหมือนกันแฮะ และขณะที่ผมคุยกับพี่มายะสายตาของผมก็ไปสดุดเข้ากับสาวแว่นผมเปียที่นั่งอ่านหนังสืออย่างเงียบๆอยู่มุมห้อง…น..น่ารักจัง

“เออ..พี่มายะคะ”

“คะ”

“ผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงนั้นเป็นใครเหรอคะ”

“สึคาโมโตะ หลิงซือ เธอเป็นสมาชิกของชมรมเราค่ะ” หลิงซือ เป็นลูกครึ่งซินะ น่าสนใจดีแฮะ..และพอผมคุยกับพี่มายะเสร็จผมก็จะไปทำความรู้จักกับเธอซักหน่อย

“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณหลิงซือ” ผมพูดพร้อมกับโค้งให้เล็กน้อง แต่ว่า…

“……” เงียบ ไม่มีปฏิกิริยาอะไร รู้สึกว่าเสียงของผมมันจะไม่ได้เข้าหูเธอเลยซักนิดแถมเธอยังไม่เงยหน้ามาดูผมเลยด้วยซ้ำ หรือว่าเธอจะเกลียดขี้หน้าผมซะแล้ว…ยังไงก็ยังไม่คุยกับเธอดีกว่าลองถามพี่มายะก่อนก็แล้วกัน

“พี่มายะคะ”

“มีอะไรเหรอคะ?”

“เออ..คือ…”

“คะ?” เจ้าตัวอยู่ในนี้ไม่กล้าถามแฮะ

“ป..เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร เดี๋ยวฉันขอตัวก่อนนะคะ” พอพูดจบผมก็เดินออกจากห้องชมรมพร้อมกับความสงสัยว่าหลิงซือจังเค้าเกลียดขี้หน้าผมรึเปล่า

ครืนน~ / ตึก

“โทรุจัง”

ว้าย! ตึง! 

“อูย~ เจ็บๆ” เพราะเสียงของใครบางคนที่พูดแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยที่ทำให้ผมตกใจจนล้มลงไปกองกับพื้น

“โทรุจังไม่เป็นไรใช่มั้ย”

และคนที่เรียกผมก็คือ….

“ค..คุณมาโดกะเองเหรอคะ” โผล่มาแบบไม่ให้สุ่มให้เสียงทำเอาตกใจหมดเลยแฮะ

“ลุกไหวรึเปล่า” เธอถามพร้อมกับยื่นมือมาให้ผม

“ค่ะ” ผมยื่นมือไปจับมือมาโดกะจังแล้วก็…

ว้าย!  

ตึง!

ทันทีที่ผมกำลังจะลุกขึ้นมาโดกะจังก็ล้มลงมาทับผม..ไม่รู้ว่าเธอแกล้งหรือผมดึงเธอแรงไปกันแน่ แต่ตอนนี้มาโดกะจังก็ซบอยู่บนอกของผมแล้วล่ะ

“อ..อื้อ~ ม..ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยโทรุ จ..จัง” เธอถาม

“อ..เออ…” โดนคร่อมอยู่อย่างนี้ใครจะไปพูดออกล่ะ

“ว้าย! ข..ขอโทษจ้ะ ฉ..ฉ..ฉันจะรีบลุกขึ้นเดี๋ยวนี้แหละ” มาโดกะจังรีบลุกขึ้นทันทีที่รู้ว่าเธอกำลังคร่อมตัวผมอยู่

“ม..ไม่เป็นไรค่ะ” ถึงจะบอกว่าไม่เป็นอะไรก็เถอะ แต่รู้สึกเจ็บที่หลังแฮะ

“ขอโทษนะ” พอพูดจบเธอก็รีบวิ่งหนีไป..แล้วจะเรียกผมทำไมเนี่ย

18.30 น. โรงอาหาร

ทำไมมาโดกะจังถึงมีอาการแปลกๆนะ  พอเจอกันเธอก็เหมือนจะหลบหน้าแถมยังทำอะไรหลายๆอย่างที่ดูจะการสร้างสถานการณ์อีกเป็นอะไรกันแน่นะ...

“ข..ขอนั่งได้มั้ยคะ” เสียงใครบางพูดขึ้น

“มิยุ” มิยุจังที่เคยมาสารภาพรักกับผมแต่สุดท้ายเราสองคนก็ได้เป็นพี่น้องกันจะว่าไปแล้วผมก็ไม่ได้เจอเธอมาซัก2-3วันแล้วแฮะ

“ได้..รึเปล่าคะ” เธอถามอีกครั้งพร้อมกับยิ้มให้ผม

“ด..ได้”

“ขอบคุณค่ะ” พูดจบมิยุจังก็นั่งลงข้างๆผม

เฮ้อ~ไม่เข้าใจผู้หญิงเลยจริงๆทั้งมาโดกะจังที่มีท่าทางแปลกๆ แล้วก็ซายากะจังที่ไม่ชอบผู้หญิงจู่ๆก็มาเลิฟๆกับครูเมกุมิอีก..ไม่เข้าใจจริงๆ

“พี่คะ พี่โทรุ”

“อ..อื๊อ” 

“มีเรื่องอะไรที่ทำให้ไม่สบายใจรึเปล่าคะ?”  มิยุจังถาม

“ก..ก็นิดหน่อยน่ะ” มัวแต่คิดแต่เรื่องของคนอื่นจนลืมไปว่ามีมิยุจังนั่งอยู่ข้างๆ..รู้สึกว่าจะทำอะไรที่ดูเหมือนเป็นการเสียมารยาทซะแล้วซิ

“พอจะบอกได้มั้ยคะว่าเรื่องอะไร” เธอถามต่อ

“คือว่า..หลังๆมานี้คุณมาโดกะเค้ามีท่าทางแปลกๆน่ะ”

“แปลก? ยังไงเหรอคะ”

“ก็เวลาที่เจอกันเค้าก็ทำเหมือนจะหลบหน้า พอไปนั่งด้วยก็ลุกหนี คิดว่าแปลกมั้ย” โอ๊ย~พูดยิ่งไม่เข้าใจไปกันใหญ่มาโดกะจังเธออะไรกันแน่นะ

“เอ๋! รุ่นพี่ฮิเมโยริเนี่ยนะคะเดินหนีพี่โทรุ ปกติรุ่นพี่เค้าชอบมาเกาะติดพี่นี่นา” มิยุพูดด้วยสีหน้าที่ดูตกใจไม่น้อย..ก็แหงน่ะซิมาโดกะจังเค้าไม่เคยปล่อยผมให้รอดสายตาเลยนี่นาตามติดจนคนทั้ง ร.ร.จะให้ฉายาว่าเป็นเงาของผมเลย

“นี่แหละที่ทำให้ฉันกลุ้มใจ เพราะไม่รู้ว่าเพราะอะไรเธอถึงทำกับแบบนั้น”

“หรือว่าต้นรักจะโตขึ้นแล้วคะ”

“ต้นรัก..เหรอ” ศัพท์ใหม่รึไงนะ แล้วมันแปลว่าอะไรล่ะเนี่ย

“ก็..บางทีการที่รุ่นพี่เค้าชอบมาแกล้งพี่โทรุอยู่บ่อยๆอาจจะทำให้รุ่นพี่เค้ามีความรู้สึกดีๆกับพี่ก็ได้นะคะ” พอมิยุจังพูดจบใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นมา

“ง..งั้นก็แปลว่าคุณมาโดกะเค้าอาจจะชอบฉันงั้นเหรอ” ต..แต่ว่า มันจะเป็นไปได้เหรอก็มาโดกะจังเค้าชอบพี่นี่นาจะมาชอบเราได้ยังไงล่ะ

“น..หนูคิดว่าใช่นะคะ ขนาดหนูยังชอบพี่ตั้งแต่แรกเจอเลย” แล้วเธอก็นั่งบิดไปบิดมาเหมือนกับตอนที่มาสารภาพรักกับผมเลย

“เออ..มิยุจัง ฮัลโหลๆ” รู้สึกว่าเธอจะตกอยู่ในภวังค์ซะแล้วแฮะ

“คะ โทษทีค่ะ” 

“ไม่เป็นไร ว่าแต่..”

“อะไรเหรอคะ”

“ทำไมคุณมาโดกะเค้าถึงหลบหน้าฉันล่ะ” ถ้าเธอชอบผมจริงๆเธอก็น่าจะมาตามติดมากว่าเดิมไม่ใช่เหรอทำไมจะต้องหลบหน้ากันด้วย

“บางทีรุ่นพี่เค้าจะลำบากใจเพราะเค้าอาจจะมีคนที่ชอบอยู่ในใจแล้วก็ได้นะคะ” จริงซิ มาโดกะจังเค้าชอบพี่นี่นา งั้นที่เธอพยามยามจะหลบหน้าผมเพราะว่าเธออาจจะระอายใจที่มาชอบน้องของคนที่ตัวเองชอบอยู่แล้วอย่างงั้นเหรอ

“ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ ฉันจะทำยังไงดีล่ะ”

“เรื่องนั้นหนูช่วยอะไรไม่ได้หรอกค่ะ” พูดจบมิยุจังก็เอามือมาแตะที่หน้าอกผมก่อนที่จะพูดต่อ “เพราะทั้งหมดมันขึ้นอยู่กับตรงนี้..มีแต่หัวใจของพี่เท่านั้นล่ะค่ะที่จะบอกว่าควรจะทำยังไง”

19.30 น. ห้อง 106

หลังจากที่แยกกับมิยุจังที่โรงอาหารผมก็กลับมานอนที่ห้องแล้วก็คิดว่าจะทำยังไงกับเรื่องแบบนี้ดีและระหว่างที่คิดหาทางอยู่นั้นคำพูดของมิยุจังก็ผุดขึ้นมาในหัวของผม “มีแต่หัวใจของพี่เท่านั้นล่ะค่ะที่จะบอกว่าควรจะทำยังไง” มีแต่หัวใจของเราที่จะบอกได้งั้นเหรอ จะทำยังไงดีนะ จะทำยังไงถ้าพี่รู้ว่ามาโดกะจังเค้ามาชอบผม ถ้าเป็นอย่างงั้นพี่เค้าจะรู้สึกยังไงเราจะทำยังไงดีนะ

วันต่อมา

08.40 น. ห้อง B

“ทุกคนนั่งที่ให้เรียบร้อยจ้ะ” ครูเอริพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มให้ทุกๆคน ก่อนที่จะหันไปเขียนคำว่า “ไม่สบายใจ” บนกระดานดำ “วันนี้ครูจะให้นักเรียนเขียนเรื่องที่ตัวเองไม่สบายใจมาคนล่ะหนึ่งเรื่อง แค่นี้ล่ะจ้ะ” พูดจบเธอก็ยิ้มให้อีก

“เออ…ครูค่ะ ทำไมถึงให้พวกเราเขียนเรื่องที่ไม่สบายใจด้วยล่ะคะ” สาวคนหนึ่งถาม

ครูเอริยื่นนิ่งอยู่ครู่หนึ่งเหมือนกับคิดอะไรบางอย่างอยู่ก่อนที่จะพูดขึ้นมาว่า “ไม่มีเหตุผลจ้ะ” คำตอบของครูเค้าทำเอาแทบทั้งห้องงงกันไปหมด ไม่มีเหตุผลจริงๆเหรอเนี่ย 

“ไม่มีเหตุผลเหรอครับ” ผู้ชายอีกคนพูดขึ้น

“จ้ะ แต่ว่านะ การที่คนเราได้ระบายเรื่องที่ไม่สบายใจในก็เป็นเรื่องดีไม่ใช่เหรอ เพราะฉะนั้นการเขียนเรื่องที่ไม่สบายใจนั้นมันไม่ต้องมีเหตุผลหรอกจ้ะ”

5 นาทีผ่านไป

โอย~ถึงจะให้เขียนแค่สิ่งที่ทำให้ไม่สบายใจแต่ทำไมผมถึงเขียนไม่ได้ล่ะ เรื่องที่ไม่สบายใจของผมมีเยอะงั้นเหรอ ไม่มั้งปกติผมก็ไม่ได้มีเรื่องอะไรที่ทำให้ไม่สบายใจเลยนี่นาหรือจะมีก็…เรื่องมาโดกะจัง

“คุณซาโอโทเมะไม่มีเรื่องที่ไม่สบายใจเลยเหรอจ๊ะ” เสียงใครบางคนพูดขึ้นข้างหูผม

 “ว้าย! ค..ครูเอรินะ ม..มีอะไรรึเปล่าคะ” 

“ไม่มีเรื่องทุกข์ใจเลยเหรอจ๊ะ” เธอถามพร้อมกับยิ้มให้ผม

“ก..ก็มีอยู่นะคะ แต่ว่า…”  ถ้าเขียนไปว่าผมกำลังสงสัยมาโดกะจังว่าเธอคิดยังไงกับผมกันแน่ ถ้าเขียนแบบนั้นล่ะก็… เฮ้อ~ไม่กล้าอ่ะ

“แล้ว..เรื่องอะไรเหรอจ๊ะ”

ผมก้มมองหน้าอกตัวเองเพื่อให้ครูเค้าสังเกตเห็นว่าผมมีเรื่องอะไรที่ทำให้ทุกข์ใจ

“อ๊ะ! ไม่สบายใจเรื่องหน้าอกงั้นเหรอจ๊ะ” ครูเอริมีสีหน้าตกใจนิดหน่อย สงสัยจะช็อกนิดๆที่นักเรียนที่ได้คะแนนสอบติดอันดับ 2 ของระดับจะมากลุ้มใจเรื่องเล็กน้อยอย่างเรื่องขนาดของหน้าอกแบบนี้

“ค..ค่ะ” ที่จริงผมก็อยากจะเขียนออกมาแบบที่คิด แต่ก็ไม่กล้าอยู่ดี

“โทรุเธอมีปัญหาเรื่องหน้าอกงั้นเหรอ” ซายากะจังที่กำลังเขียนอะไรซักอย่างอยู่หันมาถามผม

“ก..ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ”

“เป็นพวกคลั่งอกภูเขาแท้ๆ แต่ของตัวกับเองกลับแบนเหมือนไม้กระดานเนี่ย ไม่ค่อยเข้ากันเลยน้า” พูดจบเธอก็หันกลับไปทำงานของเธอต่อ

“ขอบคุณที่ให้กำลังใจ นะเคอะ” คนอะไรไม่รู้ชอบแถะเลมกันเหลือเกิน ถ้าเป็นแบบนี้ตลอดๆผมคงจะต้องชกเธอเข้าซักวันแน่

จากนั้นครูเอริก็แนะนำวิธีต่างๆที่ทำให้หน้าอกของผมใหญ่ขี้นจนผมเกือบจะหลับคาโต๊ะ

~ต่อมา~

กริ๊งงงง~

“เอาล่ะทุกคน วันนี้พอแค่นี้จ้ะ คุซานางิคุงช่วยเก็บรวบรวมงานแล้วก็เอาไปส่งที่ห้องพักครูให้ด้วยนะจ๊ะ” พูดจบครูเค้าก็เดินออกจากห้องไป

“ครับ” แล้วอีตาทาเครุก็เดินเก็บงานตามโต๊ะของทุกคน จนมาถึงผม

“โทรุจังของานด้วยครับ”

“อ..อื๊อ น..นี่ทาเครุ”

“ครับ”

“ฉันกับคุณมาโดกะจะเอางานไปส่งให้ครูเอง นายไปนั่งที่เถอะ”

“คุณโทรุเนี่ยใจดีจังเลยนะครับ งั้นก็ฝากด้วยนะครับ”  ทาเครุพูดพร้อมกับยิ้มให้ผม ที่จริงฉันไม่ได้อยากจะใจดีอะไรกับนายนักหรอกฉันตั้งใจจะพามาโดกะจังไปคุยเรื่องบางอย่างเท่านั้นแหละ

“ง..งั้นเหรอ” เฮ้อ~เกลียดขี้หน้าตานี่สุดๆเลยแฮะ

16.36 น.

กริ๊งง~~

พอเสียงกริ่งดังขึ้นผมก็รีบรวบรวมงานที่ครูเค้าสั่งแล้วก็เดินมาที่โต๊ะของมาโดกะจัง

“คุณมาโดกะไปกันเถอะค่ะ”

“เอ๋? ป..ไปไหนเหรอ” 

“ก็ไปส่งงานด้วยกันไงคะ” ผมจูงแขนเธอเดินออกมาจากห้อง

“ด..เดี๋ยวซิโทรุจัง อ..อย่ารีบนักซิ”

ระหว่างที่ผมกับมาโดกะจังกำลังเดินมาตามทางเดินเราสองคนแทบจะไม่ได้พูดอะไรกันเลย ทั้งๆที่ผมอยากจะคุยกับมาโดกะจังแท้ๆแต่ผมกลับไม่กล้าพูดจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย

“ท..โทรุจัง ถึงห้องพักครูแล้วล่ะ” 

“ค..ค่ะ” 

เวลาต่อมา

“ฉ..ฉันขอแยกตรงนี้นะ พอดีว่ามีธุระน่ะ”

“เดี๋ยวค่ะ” ผมคว้าแขนเธอไว้ก่อนที่เธอจะเดินไป

“ม..มีอะไรเหรอ” เธอถามด้วยน้ำเสียงอึกอักแล้วเธอก็พยายามจะไม่สบตาผม

“คุณคิดยังไงกับฉันคะ” พอผมพูดขึ้นเธอคงจะตกใจอยู่ไม่น้อยที่ผมถามแบบนี้ แล้วก็เธอก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะหันมาสบตากับผมทั้งๆที่เมื่อกี๊เธอไม่กล้าแม้แต่จะมองด้วยซ้ำ

“ฉ..ฉันชอบเธอ”

“ชอบฉัน..เหรอคะ” ม..ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเท่าไหร่ที่มาโดกะจังเค้าจะพูดคำนี้ออกมา นี่เธอชอบผมจริงๆงั้นเหรอ

“ถ..ถึงจะไม่รู้ว่าชอบตั้งแต่ตอนไหนก็เถอะ แต่พอฉันได้อยู่กับเธอ ได้แกล้งเธอ ได้คุยกับเธอแล้ว..ฉันมีความสุขมากเลยล่ะความรู้สึกนั้นมันคงจะเรียกว่า ชอบ ใช่มั้ย” ขณะที่เธอพูดใบหน้าของเธอแดงก่ำ ดูไม่เป็นตัวของตัวเองเหมือนกับว่ามาโดกะจังที่ผมเห็นอยู่ทุกวันก่อนหน้านี้ไม่ใช่คนคนเดียวกับเธอคนนี้เลย เออ..ยังไงดีล่ะมาโดกะจังตอนนี้เธอ..น่ารักจัง ไม่ใช่ซิตอนนี้ไม่ใช่เวลามาชื่นชมอะไรซักหน่อย

“แล้วพี่ซาคุล่ะคะ ที่บอกว่าชอบพี่ซาคุ…คุณโกหกซินะคะ” สีหน้าของมาโดกะจังดูแย่มากตั้งแต่ที่พูดขึ้นมาเธอคงจะรู้แล้วว่าตัวเองกำลังจะทำร้ายจิตใจของคนคนหนึ่งไป

“ฉันไม่ได้โกหกนะที่ฉันบอกว่าชอบซาคุจังน่ะ ฉันชอบจริงๆนะ..แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าฉันชอบใคร” ขณะที่พูดเธอก็กุมมือผมแน่นเหมือนไม่อยากให้ผมไปไหนและดวงตาของก็เริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ “เพราะฉะนั้นคบกับฉันเถอะนะ” พอเธอพูดจบน้ำตาของเธอก็ค่อยๆไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง…แต่ถึงจะเป็นอย่างงั้นผมก็ไม่สามารถที่จะตอบรับคำขอของเธอได้เหรอ

“ขอโทษนะคะ ฉันรับความรู้สึกของคุณไว้ไม่ได้หรอกค่ะ”

“ท..ทำไม ทำไมล่ะ”

“ฉันคิดว่าคุณน่าจะถามใจของตัวเองให้ดีๆก่อนนะคะว่าจริงๆแล้วคุณชอบใครกันแน่น และฉันก็เห็นเป็นพี่สาวของฉันคนหนึ่ง ถ้าจะให้คิดอะไรมากกว่านั้น..ฉันขอปฏิเสธค่ะ”

“ฉันคิดดีแล้วว่าฉันชอบเธอ”

“ยังไงฉันก็ขอปฏิเสธค่ะ”

“โทรุจังมีคนที่ชอบอยู่แล้วซินะ”

“เปล่าค่ะ ฉันยังไม่ได้ชอบใคร..แล้วฉันก็ไม่เคยคิดจะชอบใคร”

“โทรุจัง”

“ขอตัวก่อนนะคะ”

วันต่อมา~

08.10 น. ห้อง B

หลังจากที่ผมปฏิเสธเธอผมก็รู้สึกผิดตั้งแต่เมื่อวานจะทำอะไรก็คิดแต่ว่ามาโดกะจังจะเสียใจรึเปล่า ผมพูดกับเธอแรงไปมั้ย เธอจะโกธรผมรึเปล่า เวลาเจอแล้วเธอผมจะทำตัวยังไงดีล่ะ

“โทรุ”

“ค..คะ”

“เป็นอะไรไปดูไม่ร่าเริงเลยนะ” ซายากะจังถาม

“ฉ..ฉันก็สบายดีนี่คะ ฮ..ฮ่าๆ” ผมคงจะคิดมากจนน็อตหลุดแน่เลย นี่ผมดูหดหู่จนคนอื่นรู้สึกได้เลยงั้นเหรอ

“อาการหนักนะเธอเนี่ย” พูดจบเธอก็กลับไปอ่านหนังสือที่กำลังอ่านอยู่ต่อ

เฮ้อ~มาโดกะจังไม่มาคุยกับผมเลยแถมยังดูเศร้าๆไปอีก จะทำยังไงให้เธอกลับมาเป็นเหมือนเดิมดีนะ แต่จะว่าไปแล้วมาโดกะจังยังไม่มาเลยนี่นา ไปไหนของเค้านะ

คลืน~นน / ตึง

“โทรุจางงง~” มาโดกะจังวิ่งเข้าห้องมาพร้อมกับตะโกนเรียกผม

“ค..คุณมาโดกะ” 

“ขอจูบหน่อยย~” เธอก็วิ่งเข้ามากอดพร้อมกับพยายามจะจูบผม

“อย่านะคะคูณมาโดกะ” ผมพยายามผลักตัวเธอออก แต่เธอก็เกาะผมแน่นเลย “คุณซายากะช่วยหน่อยซิคะ” 

“หา?” รู้สึกว่าการขอความช่วยเหลือของผมมันจะเป็นเพียงแค่เสียงที่ลอยผ่านหูของซายากะจังไปเท่านั้นเอง

“คุณมาโดกะปล่อยฉันเถอะค่ะ” พอผมเลิกผลักตัวเธอออกเธอก็เลิกพยามยามจะจูบผม แต่เปลี่ยนเป็นกอดแทน พอคนในห้องเห็นมาโดกะจังกอดผมก็ฮือฮากันใหญ่

จากนั้นเธอก็ยื่นหน้ามาใกล้ๆหูผมแล้วก็พูดอะไรบางอย่าง

“ขอบคุณนะโทรุจัง ฉันได้คำตอบจากใจของฉันแล้วล่ะ” 

จุ๊บ

ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรนุ่มๆมาแปะที่แก้มผมก่อนที่ผมจะจำอะไรไม่ได้อีกเลย แต่ผมก็พอจะจำได้ว่าคำที่มาโดกะจังพูดก่อนที่ผมจะจำอะไรไม่ได้นั้นคือ “ฉันจะพยามยามไปสารภาพล่ะ เอาใจช่วยด้วยนะ”

คำตอบของหัวใจมาโดกะจังก็ยังคงเป็นพี่ซาคุอยู่เหมือนเดิมซินะ แต่ยังก็ต้องขอบคุณคำแนะนำของมิยุจังเค้าล่ะนะ ต้องตอบแทนซักหน่อยซะแล้วซิ ส่วนเรื่องที่จะเกิดหลังจากนี้ก็…ช่างมันเถอะ

***********