หอพักวุ่นวาย กับ นายหน้าสวย บทที่ 5

ห้อง 106

22.10 น.

"มีเรื่องเล่าของรุ่นพี่หลายๆรุ่นที่เล่าต่อๆกันมาว่าในบรรดาชมรมของโรงเรียนเรา มีอยู่ชมรมหนึ่งที่เป็นชมรมต้องห้าม ชมรมนั้นก็ คือ..ชมรมเรื่องลึกลับ"

เปรี๊ยง!! เสียงประกอบ ฮ่าฮ่าฮ่า

เออ..คือว่าผม มาโดกะจัง นากาเสะจังแล้วก็พี่กำลังแข่งกันเล่าเรื่องสยองขวัญกันอยู่ แล้วคนที่กำลังเล่าเรื่องชมรมเรื่องลึกลับอยู่นี่คือ มาคุฮาริ นัตสึรุ รูมเมทของนากาเสะจังและอาจจะเป็นเพื่อนเลิฟๆของเธอก็ได้ น่ารักอีกแล้ว..ทำไมโรงเรียนถึงมีสาวๆหน้าตาน่ารักๆเยอะนักนะ แต่เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนดีกว่า

"แล้วยังไงต่อเหรอคะ" อยากจะรู้หมือนกันว่าชมรมนั้นทำไมถึงได้ชื่อว่าเป็นชมรมต้องห้าม

“ที่รุ่นพี่เล่ากันมาว่าชมรมเรื่องลึกลับมีวิญญาณสิงอยู่ของเป็นวิญญาณหญิงสาวผมยาว สีผิวขาวจนซีด มีดวงตาที่ดูเศร้าสร้อย รุ่นพี่บางคนก็บอกว่าเป็นสาวหิมะที่คอยดูดวิญญาณคนในชมรมนั้น วันหนึ่งมีเด็กคนที่ไม่เชื่อแล้วอยากจะลองพิสูจน์ว่ามีวิญญาณอยู่จริงรึเปล่าก็เลยเข้าไปในชมรมดูและทันทีที่เข้าไปจู่ๆประตูก็ปิดเองทั้งๆที่แถวนั้นไม่มีใครอยู่เลยซักคน เด็กคนนั้นพยายามจะเปิดประตูแต่ก็เปิดไม่ออกและเค้าก็ได้ยินเสียงใครบางคนพูดขึ้นจากข้างหลังว่า “ถ้าไม่รู้วิธีเปิดก็ไม่สามารถเปิดได้หรอกค่ะ” แล้วพอเด็กคนนั้นหันมาก็….”

กริ๊ดดดด~

จู่ๆนัตสึรุจังก็กริ๊ดขึ้นมาทำเอาทุกคนตกใจกันหมด..ผีเข้างั้นเหรอ

"ซะ..ซายะตัน มะ..มือๆ"

"อะไรของเธอ"

"ยะ..เหยียบมือเค้าอ่าา โอ๊ยย~" เธอพูดพร้อมกับพยายามแกะเท้าของซายากะจังออกจากมือเธอ..ท่าทางจะเจ็บเอาการเลยล่ะ

"โทษที่" เธอพูดก่อนที่จะยกเท้าออกจะมือของนัตสึรุจัง

"เหยียบมือกันทำไมอ่ะ"

"ก็ขอโทษแล้วไงจะเอาอะไรอีกล่ะ"

"หัดมองที่เท้าบ้างซิเวลาที่เดินน่ะ"

"แล้วใครใช่ให้พวกเธอมานั่งกันที่พื้นล่ะย่ะ"

“ถ้าเห็นนั่งอยู่แล้วทำไมไม่มองล่ะ”

“ก็ขอโทษแล้วไงยัยบ๊องนี่”

“ขอโทษแล้วมันหายเจ็บเหรอ”

เฮ้อ~รู้สึกว่าจะมีเรื่องซะแล้วซิ ส่วนเรื่องชมรมต้องห้ามก็ต้องจบลงด้วยการที่นัตสึรุจังโดนซายากะจังเหยียบมือ ส่วนมาโดกะจังก็นอนหนุนตักพี่จนหลับปุ๋ยไปแล้วรวมทั้งพี่ด้วย นากาเสะจังที่เกือบๆหลับอยู่ก็หลับไปแล้วส่วนผมก็เกือบหลับเหมือนกันแหละ

บทที่ 5 คนที่ถูกรังเกลียดและสิ่งที่ยากที่สุดคือ การไว้ใจ

08.10 น.

"จะว่าไปแล้วเธอยังไม่ได้เข้าชมรมอะไรเลยใช่มั้ย" ซายากะจังถาม

"ค่ะ..ทำไมเหรอคะ"

"เธอนี่มันชอบกวนจริงๆนะ"

"เอ๋" ทำไมถึงว่ากันอย่างนี้ล่ะ..แต่จะว่าไปแล้วผมก็คงจะตอบกวนประสาทเธอจริงๆนั้นแหละ

"เฮ้อ~วันนี้ฉันไม่อยากมีเรื่อง แต่ฉันว่าเธอน่ะหาชมรมเข้าได้แล้วนะ ถ้าไม่ได้เข้าชมรมอะไรเลยเดี๋ยวจะไม่ได้สอบเอา" เธอพูดด้วยสีหน้าจริงจัง..จะว่าไปแล้วซายากะจังก็แอบห่วงผมอยู่เหมือนกันนะเนี่ย

"ค่ะ..ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ"

"ค..ใครห่วงเธอ..ฉันกลัวว่าพี่เธอจะเสียใจที่น้องสาวตัวเองสอบตกเท่านั้นแหละ"

"เหรอคะ" แหม พูดติดๆขัดๆแบบเนี่ยไม่ได้ห่วงเลยปากแข็งสุดๆไปเลยซายากะจังเนี่ย

12.18 น.

ขณะที่ผมกำลังเดินไปโรงอาหาร...

"รุ่นพี่โทรุ!!" พวกสาวๆFCร้องเรียกผมพร้อมกับวิ่งมาทางผม..เสียงเรียกจะนรกชัดๆเจอทีไรมีแต่ของมาให้หอบทุกที

"เฮ้อ~ ไปล่ะ" ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะวิ่งหนีพวกสาวๆFCที่กำลังวิ่งมา แต่พวกเธอก็ยังวิ่งตามผมมาอีก...ผมวิ่งไปมาจนแทบจะรอบอาคารเรียนแต่ก็หนีพวกเธอไม่พ้นซักที

"อ๊ะ! ตรงนั้นน่าจะหลบได้นะ" ในที่สุดโชคก็เข้าข้างผม ผมเจอห้องห้องหนึ่งที่น่าจะเป็นห้องเก็บของ ถ้าเข้าไปหลบในนั้นพวกสาวๆFCอาจจะหาไม่เจอก็ได้..ทันทีที่สาวๆFCเผลอผมก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องห้องนั้นทันที

ครืนนน / ตึง!

"แฮ่กๆ อยู่ในนี้คงน่าจะปลอดภัยไปซักพักหนึ่งล่ะนะ"

สักพักหนึ่ง~

แปลกแฮะทำไมผมถึงไม่ได้ยินเสียงพวกสาวๆFCเลยล่ะ หรือว่าพวกเธอจะกลับไปแล้ว ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีผมจะได้ไปกินข้าวกลางวันซักที

กึง!

"เอ๋"

กึง!ๆ

"ทำไมถึงเปิดไม่ออกล่ะ" ตอนที่เข้ามาเมื่อกี๊มันก็เปิดได้ไม่ติดอะไรนี่นา..แล้วทำไมตอนนี้ถึงเปิดไม่ออกล่ะ
และในขณะที่ผมกำลังพยายามจะเปิดประตูอยู่นั้น...

"ถ้าไม่รู้วิธีเปิดก็ไม่สามารถเปิดมันได้หรอกค่ะ" เสียงใครบางคนพูดขึ้นจากข้างหลังผม ตอนเข้ามาก็ไม่เห็นใครเลยนี่นา..จะว่าไปแล้วประโยคที่พูดเมื่อกี๊มันคุ้นๆแฮะ ระ..หรือว่าห้องนี้จะเป็น...

ผมค่อยๆหันไปทางต้นเสียง แล้วก็..

"ดีค่ะ" เป็นอย่างที่นัตสึรุจังบอก ผู้หญิงผมขาว ผิวขาวจนซีด ใส่ชุดสีขาว ชัดเลย...

"อ๊า!!~" ผมร้องลั้นพรางทุบประตูที่ทุบเท่าไหร่ก็เปิดมันไม่ได้ซักที่

ปึง!!ๆ

"ยะ..อย่าทุบซิค่ะ เดี๋ยวมันจะพังเอา" ผะ..ผีบอกให้ผมห้ามทุบประตูงั้นเหรอ แต่ตอนนี้ผมอยู่ในห้องกับผีนะประตูมันจะพังหรือไม่พังก็ช่างมันเถอะ

ปึง!!ๆ

"พอเถอะค่ะ" ทีนี้ไม่ใช้แค่เสียงแต่เป็นมือมาจับแขนผมเลย

"อ๊า!!~ ยะ..อย่ามาหลอกหลอนกันเลยไปสู่สุคติเถอะนะ" ผมพูดแทบจะไม่เป็นภาษาพร้อมกับพนมมือสวดมนต์ที่ผมก็ไม่รู้ว่าถูกหรือไม่ถูกก็ไม่รู้

"ฉันไม่ใช่ผีนะคะ"

"กลัวแล้วอย่ามาหลอกกันเลย"

"ก็บอกว่าฉันไม่ใช่ผีไงคะ!!"

"อะ..." ท..ทำไมต้องตะหวาดกันด้วยอ่ะ

"ใจเย็นๆนะคะ" เธอพูดพร้อมกับยิ้มให้ผม..บอกให้ใจเย็นๆแล้วเมื่อกี๊มันหมายความว่าอะไรล่ะ

"ค..คุณไม่ใช่ผีใช่มั้ยคะ" ถึงจะกลัวอยู่ก็เถอะ แต่ถ้าโดนแบบเมื่อกี๊อีกมันน่ากลัวมากกว่า

"ถ้าไม่เชื่อก็ลองสัมผัสตัวฉันดูซิคะ" เธอพูดพร้อมกับยื่นแขนมา

"ค..ค่ะ" ผมค่อยๆยื่นมือไปแตะแขนของเธอ..แต่รู้สึกว่าเธอจะรู้ว่าผมยังกลัวอยู่ก็เลย..

"อ..เอ๋!" จู่ๆเธอก็เดินเข้ามากอดผม

"ได้ยินเสียงหัวใจของฉันมั้ยคะ" เธอพูดขณะที่กอดผมอยู่

"ค..ค่ะ" ผมค่อยเอียงหูไปแนบอกของเธอ..จะว่าผมฉวยโอกาสก็ได้ แต่ตอนนี้ผมอย่าจะรู้ว่าเธอเป็นผีหรือคนกันแน่

ตึกตัก ตึกตักๆ

โอย~ ตอนนี้ไม่รู้ว่าไอ้เสียงตึกตักๆมันเป็นของเสียงหัวใจของผมหรือของเธอกันแน่ แต่ที่รู้ตอนนี้เนี่ยหัวใจของผมมันเต้นจนแทบจะไม่เป็นจังหวะแล้ว

"ฉันเป็นคนหรือผีคะ" เธอถามแล้วยิ้มให้ผม จู่ๆ ผมก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาไม่ใช่ว่าเธอกอดผมแน่นไปหรอกนะ แต่มันเป็นความรู้สึกอบอุ่นเหมือนได้กอดใครซักคนที่ผมเสียไป…

"คุณแม่.."

"คะ?"

"ป..เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร" นี่ผมเผลอพูดอะไรออกไปเนี่ย จู่ๆก็ไปเรียกคนที่ไม่รู้จักว่าแม่ ผมบ้าไปแล้วรึไงนะ

"เหรอคะ" ทำไมรู้สึกเหมือนกับได้กอดคุณแม่นะทั้งที่คนที่กอดผมก็ไม่ใช่แม่ซักหน่อย ไม่ใช่ซิ นี่ผมจะให้เธอกอดไปถึงไหนล่ะเนี่ย

"ค..คุณปล่อยฉันได้แล้วค่ะ" ผมพูดพร้อมกับหันหน้าไปทางอื่นเพื่อหลบสายตาเธอ ก็คนมันเขินอ่ะ

"อ..โทษทีค่ะ" เธอพูดก่อนจะปล่อยผมออกจากอ้อมแขนของเธอ

"ขอโทษที่ฉันคิดว่าคุณเป็นผีนะคะ" ตอนนี้ผมแน่ใจแล้วล่ะว่าเธอไม่ใช่ผี ถึงตัวจะออกเย็นๆหน่อยก็เถอะ

"คนที่เห็นฉันก็คิดแบบนี้กันทั้งนั้นล่ะค่ะ" พอพูดจบเธอก็ยิ้มให้ผม..ทั้งๆที่มันดูเหมือนเป็นเรื่องเศร้าแท้ๆ แต่เธอกลับยิ้มออกมาได้ แปลกคนแฮะ

โครก~

"หิวข้าว.." สงสัยผมจะออกแรงทุบประตูมากไปหน่อย

"พอดีฉันทำข้าวกล่องมา ถ้าไม่รังเกลียจจะทานด้วยกันก็ได้นะคะ"

"เออ..ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่รบกวนดีกว่า"

"งั้นเหรอคะ"

"ฉันขอตัวก่อนนะคะ"

"ค่ะ"

แล้วพอผมจะเปิดประตูก็นึกขึ้นได้ว่า..มันเปิดยังไงล่ะเนี่ย พอผมหันกลับมาถามผู้หญิงคนเมื่อกี๊ เธอก็นอนอยู่ที่พื้นแล้ว

"ค..คุณคะ คุณ!" ผมพยายามจะปลุกเธอ แต่ก็ไม่ได้ผลเธอไม่ตอบสนองอะไรเลย แถมลมหายใจของเธอก็ยังแผ่วมาก "ทำยังไงดี ๆ" และขณะที่ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีอยู่นั้น…

ครืนนน~ // ตึง

"อรุณสวัสดิ์มายะ อ้าว นักเรียนใหม่"

"รุ่นพี่มาชิโระ"

"เธอทำอะไรมายะน่ะ" เธอพูดพร้อมกับจ้องมาที่ผมเขม็ง

"อ..เออ..เปล่าค่ะ ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ" โอ๊ย~แทบพูดจะไม่เป็นภาษาแล้วนี่ผมจะถูกรุ่นพี่เค้าหาว่าผมทำร้ายผู้หญิงคนนี้มั้ยเนี่ย

"ไม่ต้องรนรานขนาดนั้นก็ได้ ฉันพูดเล่นน่ะ" เธอพูดแล้วก็ยิ้มให้ผม แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามายิ้มซักหน่อย

"ร..รุ่นพี่คะ ผู้หญิงคนนี้เค้า.."

"ไม่เป็นไรหรอกอีกเดี๋ยวก็ฟื้น" หา อีกเดี๋ยวก็ฟื้นงั้นเหรอ คนสลบไปทั้งคนเธอกลับพูดออกมาได้หน้าตาเฉยว่าเดี๋ยวก็ฟื้นเนี่ยนะ ใจร้ายเกินไปแล้ว

"แต่ว่า..."

"มายะเลิกแกล้งเด็กได้แล้วน่า" พอได้ยินรุ่นพี่เค้าพูดว่าแกล้งผมก็หันไปดูผู้หญิงที่นอนที่พื้นทันที

"แหะๆ โดนมาชิโระจังจับได้อีกแล้วซิ" เธอพูดก่อนที่จะยืนขึ้นแล้วก็จัดระเบียบตัวเองเล็กน้อย

"เอ๋! ม..เมื่อกี๊ คุณล้มลงไป คุณไม่เป็นไรเหรอคะ"

"เมื่อกี๊ฉันรุ้สึกวูบไปแป๊ปนึงน่ะค่ะ ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว" แล้วเธอยิ้มให้ผม

"ร..เหรอคะ" รู้สึกเหมือนโดนแกล้งยังไงก็ไม่รู้สิ

"มายะเธอไปนอนพักเถอะ เดี๋ยวก็วูบอีกหรอก"

"ค่ะ" แล้วเธอก็เดินไปนอนที่เตียง ตอนแรกผมก็แปลกใจอยู่เหมือนกันว่าทำไมถึงมีเตียงอยู่ในห้องนี้ แต่ตอนนี้รู้แล้วล่ะ

"แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่ล่ะ" รุ่นพี่พูดขึ้นขณะที่กำลังปิดม่านที่เตียง

"อ..เออ..คือ..ฉันมาหลบพวกFCน่ะค่ะ"

"เข้ามาทั้งๆที่ไม่รู้ว่าที่นี่เป็นชมรมต้องห้ามงั้นเหรอ" เธอถามต่อ

"ค..ค่ะ" ใครจะไปรู้ล่ะว่าห้องนี่จะเป็นชมรมเรื่องลึกลับ แต่ดูๆไปแล้วมันเหมือนห้องพยาบาลมากกว่า มีทั้งตู้ยา เตียงนอน ถ้ามีแท่นน้ำเกลือด้วยล่ะก็ทำคลินิกขนาดเล็กๆได้เลยนะเนี่ย

"เธอคงจะไม่ได้คิดจะเข้ามาทำอะไรไม่ดีไม่ร้ายมายะหรอกนะ" แล้วรุ่นพี่เค้าก็จ้องผมอีกรอบ

"ฉ..ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นเลยนะคะ" ถึงจะคิดนิดๆตอนที่โดนกอดก็เถอะ

"จริงเหรอ" จ..จ้องหนักกว่าเดิมซะอีก

"ฉันดูไม่น่าไว้ใจขนาดนั้นเลยเหรอคะ"

"ก็ใช่น่ะซิ"

"เอ๋!" ไหงงั้นล่ะ

"ก็เธอน่ะมีข่าวกับพวกสาวแทบจะไม่เว้นแต่ล่ะวัน ถึงมายะจะเป็นคนขี้โรคแบบนั้น แต่ก็ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่สวยฉันก็เลยต้องระวังไว้ก่อน"

"ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นจริงๆคะ" พอผมพูดจบรุ่นพี่เค้าก็จ้องผมอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดขึ้น

"งั้นก็ดี แต่ถ้าเธอคิดจะทำอะไรมายะล่ะก็..ฉันไม่เอาเธอไว้แน่" นี่ผมมาแหย่ให้รุ่นพี่เค้าโกรธรึเปล่าเนี่ย เฮ้อ~ ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมต้องห่วงขนาดนี้นะ

"ค่ะ" ผมพยักหน้าพร้อมส่งยิ้มแหย่ๆให้เธอ

"ได้ข่าวว่ากำลังหาชมรมเข้าอยู่ใช่มั้ย"

"รุ่นพี่รู้ได้ยังไงคะ" เรื่องนี่ผมคุยกับซายากะจังแค่สองคนนี่นาแล้วรุ่นพี่เค้ารู้ได้ยังไงล่ะเนี่ย

"คาสึกิบอกน่ะ"

"เหรอคะ" แล้วนากาเสะจังรู้ได้ยังไงล่ะเนี่ย เธอเอาเครื่องดัดฟังไปติดในห้องผมรึไงนะ ต้องไปคุยให้รู้เรื่องซะแล้วซิ..ว่าแต่ทำไมรุ่นพี่ถึงห่วงผู้หญิงคนเมื่อกี๊นักนะ

"เออ..รุ่นพี่คะ"

"อะไรเหรอ"

"คนเมื่อกี๊.."

"มายะน่ะเหรอ"

"ค่ะ เค้าเป็นใครเหรอคะ" ผมถาม

"โทโมฮารุ มายะ อยู่ ม.6 ห้อง B ห้องเดียวกับฉันแล้วก็เป็นประธานชมรมเรื่องลึกลับนี่แหละ"

"ประธานเหรอคะ"

"ใช่ ส่วนฉันเป็นผู้จัดการ"

"เออ..แล้วรุ่นพี่กับประธานได้เป็น..." จะถามว่าเค้าสองคนเป็นอะไรกับรึเปล่าดีมั้ยนะ

"จะถามว่าฉันกับมายะมีความสัมพันธ์กับแบบไหนงั้นเหรอ"

"ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้นนะคะ คือ..." รู้สึกว่ารุ่นพี่เค้าจะรู้ไปหมดทุกอย่างเลยแฮะ ขนาดความคิดของผมเธอยังรู้เลย

"อย่างที่เธอคิดนั้นแหละ ฉันคิดกับมายะมากกว่าเพื่อน"

"รุ่นพี่ชอบประธานซินะคะ"

"อื๊อ ฉันชอบมายะ" พ..พูดออกมาโดนที่ไม่มีอาการเขินหรืออายเลยซักนิดสุดยอดรุ่นพี่นี่กล้าสุดๆไปเลยแฮะ "แบบพี่สาวน่ะ"

"เอ๋! พ..พี่สาวเหรอคะ" พี่สาวงั้นเหรอ ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะเนี่ย

"ใช่ มายะน่ะคอยดูแลฉันมาตั้งแต่ประถมแล้วล่ะ ฉันก็เลยนับถือเหมือนเป็นพี่สาว ถึงอายุจะเท่ากันก็เถอะ" เธอพูดไปพรางอมยิ้มไป รุ่นพี่เค้าคงจะรักแล้วก็ห่วงประธานเอามากๆ แต่จะว่าไปแล้วถ้ารุ่นพี่กับประธานก็ดูเหมาะสมกันดีน้า ถ้าสองคนนี้คบกันคงจะน่ารักดี

"ฉันขอสมัครเข้าชมรมได้มั้ยคะ" ไหนๆก็ไม่มีศาลให้สถิตอยู่แล้วอยู่มันซะที่นี่เลยก็แล้วกัน บางทีอาจจะช่วยให้รุ่นพี่กับประธานเค้าลงเอยกันก็ได้

"เธอไม่กลัวมายะเหรอ" เธอถาม

"ไม่เห็นจะต้องกลัวเลยนี่คะ ประธานเค้าก็น่ารักดีออก" ถึงจะยังไม่ชินตอนเจอกัน แต่ก็ช่างมันเถอะ

"ไหนเมื่อกี๊บอกว่าไม่ได้คิดไง !!"

"หึงเหรอคะ"

"ห..หึงอะไรของเธอ ฉันกับมายะไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย"

"เหรอคะ"

"ก..ก็ใช่น่ะซิ"

"ค่ะๆ ฉันรู้แล้วว่ารุ่นพี่ไม่ได้คิดอะไรกับประธานเค้า" ถึงจะปฏิเสธยังไง อาการมันก็ฟ้องอยู่แล้วว่ารุ่นพี่เค้าคิดยังไงกับประธาน

"ถ้าไม่มีอะไร ก็ไปได้แล้ว" อ้าว! ไล่กันซะงั้นสงสัยจะเขิน

"แล้ว..ฉันอยู่ชมรมนี้ได้มั้ยคะ"

"ก็แล้วแต่เธอว่าจะอยู่หรือไม่อยู่"

"งั้นก็แปลว่าคุณรับฉันเข้าชมรมแล้วซินะคะ" ผมถามพร้อมกับยิ้มให้เธอ แต่รุ่นพี่เค้าสะบัดหน้าหนีซะงั้นน่ะ สงสัยจะจี้ถูกจุด

"ถ้าเธออยากจะอยู่ชมรมนี้จริงๆ ไว้ตอนเลิกเรียนแล้วค่อยมาใหม่ก็แล้วกัน" เธอพูดโดยที่ไม่หันมามองผมเลยด้วยซ้ำ..รุ่นพี่เค้าโกธรผมงั้นเหรอเนี่ย

"งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ"  ไม่หันมามองเลยอ่ะ สงสัยจะโกธรจริงๆ

หลังจากที่ผมออกมาจากห้องชมรมก็แทบจะถึงเวลาเรียนคาบบ่ายแล้ว ดีนะที่ไปกินข้าวก่อนที่จะเข้าเรียน ไม่งั้นมีลมจับแน่

16.40 น.

พอเลิกเรียนผมก็รีบไปที่ชมรมทันที เผื่อว่าประธานเค้าจะมีอะไรให้ช่วย

คลืนนน~

"ยินดีต้อนรับค่ะโทรุจัง" เธอพูดพร้อมกับยิ้มให้ผมถึงจะบอกว่ายิ้มก็เถอะแต่ก็เป็นรอยยิ้มที่ทำให้รู้สึกเศร้ามากที่สุดที่ผมเคยเห็น เป็นเพราะอะไรกันนะ

"ค..ค่ะ" แล้ว..สาวน้อยน่ารักที่นั่งอยู่ข้างๆประธานนั้นเห็นใครอ่ะ "เออ..นั้นใครเหรอคะ" ผมถามพร้อมกับชี้มือไปที่เด็กสาวหน้าตาน่ารักคนนั้น

"เด็กคนนี้ชื่อสึโบโมะค่ะ เป็นสมาชิกของชมรมเรา" อ๋อ ยังมีสมาชิกคนอื่นอยู่ซินะ นึกว่าจะมีแค่ประธานกันกับรุ่นพี่แค่สองคนซะอีก

"ซ..ซุรุฮิเมะ สึโบโมะค่ะ" พอเธอแนะนำตัวเองจบ เธอก็รีบวิ่งไปหลบหลังประธาน กลัวผมรึไงนะ

"ไม่ต้องแปลกใจไปหรอกค่ะ คือ..สึโบโมะจังเค้าขี้กลัวน่ะค่ะ ถ้าไม่ใช่คนที่รู้จักกันจริงๆเค้าก็ไม่กล้าเข้าใกล้หรอกค่ะ"

"งั้นเหรอคะ" รู้สึกเหมือนโดนเกลียดตั้งแต่แรกเจอยังไงก็ไม่รู้แฮะ

"โทรุจังอยากจะอยู่ชมรมนี้ใช่มั้ยคะ" เธอถาม

"ค่ะ"

"ชมรมเราไม่มีพิธีอะไรมากมาย ถ้าอยากจะอยู่ก็แค่ลงชื่อไว้ในสมุดรายชื่อสมาชิก แต่ถ้าอยากออกก็แค่ลบชื่อออกก็เรียบร้อยแล้วล่ะค่ะ" พออธิบายจบเธอก็ยิ้มให้ผม ช่างยิ้มจังแฮะ แต่ยังไงก็ทำให้รู้สึกเศร้าอยู่ดี

หลังจากที่ผมลงชื่อเสร็จตอนแรกผมก็คิดว่าประธานเค้าจะทดสอบหรือสอบถามอะไรบ้าง แต่เธอกลับพูดว่า "ถ้าโทรุจังมีธุระอะไรก็เชิญตามสบายนะคะ" อะไรจะง่ายขนาดนี้นะ ตอนอยู่โรงเรียนเก่ากว่าจะเข้าได้เล่นถามซะเยอะเลยแต่ยังไงก็ช่างเถอะแค่มีชมรมอยู่ก็พอแล้ว

20.29 น. ห้อง 106

"นี่โทรุ!"

"คะ" ขณะที่ผมกำลังอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะจู่ๆซายากะจังก็เรียกผมเธอจะหาเรื่องอะไรผมอีกรึเปล่าเนี่ย

"ฉันดูเป็นยังไงบ้าง" เธอถาม...ทำไมถึงถามแบบนี้ล่ะเนี่ย

"ก็ปกตินี่คะ" อะไรของเค้านะ

"ฉันหมายความว่าตัวฉันเนี่ยดูเป็นยังไง" เธอถามอีกรอบ

ผมมองดูซายากะจังตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนที่จะตอบคำถามของเธอ

"ก็ดูดีนี่คะ..ว่าแต่ทำไมคุณถึงถามแบบนี้ล่ะคะ" ผมถามเธอกลับ

"ก็แค่ถามเฉยๆเท่านั้นแหละ" เธอตอบพร้อมกับพยายามหลบตาผม..มีพิรุธนะเนี่ย

"เหรอค้าา~"

"ไม่ต้องมาลากเสียงใส่ฉันเลย ฉันไม่ได้มีอะไรปิดบังเธอหรอกน่า"

"ฉันยังไม่ได้พูดเลยนะคะว่าคุณมีอะไรปิดบังฉันรึเปล่า" ร้อนตัวแบบนี้มีพิรุธสุดๆ

"อ..เออ..." เธออ้ำๆ อึ้งๆ พูดอะไรไม่ออก ก็น่าจะพูดอะไรไม่ออกล่ะนะ

"คุณมีอะไรปิดบังฉันอยู่จริงๆซินะคะ"

"ม..ไม่คุยกับเธอแล้ว" เธอพูดพรางรีบเดินออกจากห้อง

"รีบๆไปนะคะ เดี๋ยวเค้าจะรอนาน" พอผมพูดจบซายากะจังที่กำลังจะเปิดประตูก็หยุดอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็หันมาจ้องผมอย่างกะจะกินเลือดกินเนื้อกันเลย

"มีอะไรเหรอคะ" ผมพูดโดยดัดเสียงของตัวให้หวานที่สุดพร้อมกับส่งยิ้มให้เธอ..นี่คงจะเป็นยิ้มที่กวนประสาทที่สุดที่ซายากะจังเคยเห็นเลยล่ะมั้ง ล..เล่นจ้องกันแทบตาจะถล่นเลย

ปัง!! เธอออกจากห้องไปแล้วก็ปิดประตูอย่างแรง เสียงของประตูนั้นดังลั่นหอพัก

โห~สงสัยจะโกรธจริงๆ ผมกวนประสาทเธอมากไปรึเปล่านะ

07.00 น. ห้องชมรมเรื่องลึกลับ

คลืน~ / ตึง

ผมรีบมาที่ห้องชมรมแต่เข้าเผื่อว่าประธานเค้าจะมีอะไรให้ผมช่วย แต่พอเข้ามาก็ไม่เจอใครนอกจากสึโบโมะจังที่กำลังนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะกลางห้อง

ทันทีที่เธอเห็นผมเธอก็รีบวิ่งไปหลบอยู่หลังผ้าม่านข้างเตียงเหมือนตอนที่เจอผมวันแรก..กลัวผมขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย

"อ..อรุณสวัสดิ์ค่ะ" เธอไม่พูดอะไรเพียงแต่โผล่หน้าออกมาจากม่านแล้วก็พยักหน้ารับ ผมเดินมานั่งที่โต๊ะที่สึโบโมะจังนั่งอยู่เมื่อกี๊แล้วก็เอาหนังสือขึ้นมาอ่าน

07.20 น.

หลังจากที่ผมอ่านหนังสือมาได้ซักพักหนึ่ง ผมก็เหลือบไปดูสมุดของสึโบโมะจังนิดหนึ่ง...ก่อนที่ผมจะเข้ามาเธอกำลังทำการบ้านวิชาเลขอยู่แล้วก็ยังแก้โจทย์ยังไม่ได้ด้วยเพราะมีแต่เศษกระดาษทีเต็มไปด้วยวิธีแก้โจทย์แต่ยังไม่มีคำตอบ..ที่รู้เนี่ยพอดีว่าผมก็เก่งอยู่พอตัวอ่ะนะ

"มาทำต่อให้เสร็จเถอะค่ะ ไม่ต้องกลัวฉันหรอก" ผมพูดพร้อมกับยิ้มให้เธอ..แต่สึโบโมะจังกลับส่ายหน้าแล้วก็หลบผมต่อ งั้น..เขียนวิธีแก้โจทย์ไว้ให้เธอก็แล้วกัน

ผมฉวยโอกาสตอนที่สึโบโมะจังเค้าหลบอยู่แล้วก็เขียนวิธีแก้โจทย์ไว้ในเศษกระดาษที่อยู่บนโต๊ะ

~ต่อมา~

"งั้น..ฉันไปก่อนนะคะ" ผมพูดขึ้นก่อนที่จะเดินออกจากห้อง แต่ก็ไม่ได้ออกไปแล้วไปเลยหรอกนะผมจะแอบดูท่าทีของสึโบโมะจังตะหาก

คลืน~ / ตึง

พอผมออกจากห้องสึโบโมะจังก็เดินออกมาจากตรงผ้าม่านแล้วก็มาดูที่โต๊ะเธอคงจะเห็นที่เขียนไว้แล้ว ฮิๆ ยิ้มใหญ่เลย แต่ก็เอาเถอะถือว่าเป็นการสร้างความเชื่อใจหวังว่าเธอจะหายกลัวผมบ้างนะ

12.30 น.

ขณะที่ผมกำลังเดินเล่นมาตามทางเดินหลังจากที่กินข้าวเสร็จ..ช่วงนี้รู้สึกว่าน้ำหนักขึ้นยังไงก็ไม่รู้แฮะ

"นี่เด็กใหม่!" รุ่นพี่มาชิโระตะโกนพร้อมกับกวักมือเรียกให้ผมไปหาเธอ

"มีอะไรรึเปล่าคะรุ่นพี่" ว่าแต่ทำไมผมถึงยังเป็นเด็กใหม่อยู่ล่ะเนี่ย

"นั่งซิเด็กใหม่" เด็กใหม่อีกละ

"ฉันชื่อโทรุค่ะ ไม่ใช่เด็กใหม่" ออกจะรำคาญนิดๆที่โดนเรียกแบบนี้อยู่เรื่อยเลย

“ฉันจะเรียกอะไรก็ช่างฉันเถอะ”

“ค่ะๆแล้ว..เรียกฉันมีอะไรเหรอคะ”

“ไม่มีหรอกแค่เรียกเฉยๆเท่านั้นแหละ” อ้าว รุ่นพี่กวนซะล่ะ

“ค..ค่ะ” อ๊ะ! จริงซิ ลองถามรุ่นพี่เกี่ยวกับเรื่องของสึโบโมะจังดีกว่า “เออ..รุ่นพี่คะ”

“อะไรเหรอ”

“คือ..ฉันอยากจะรู้เรื่องของสึโบโมะจังน่ะค่ะ รุ่นพี่รู้อะไรที่เกี่ยวกับเธอบ้างคะ”

“เธออยากจะรู้จริงๆเหรอ” เธอถามผมกลับ

"อ..." ผมแทบจะพูดไม่ออกเพราะสีหน้าของรุ่นพี่เค้าดูจริงจังจนผมตกใจเลย เหมือนเค้าจะบอกว่าถ้าผมรู้เรื่องนี้แล้วมันอาจจะไม่เป็นผลดีกับหรือสึโบโมะจังก็ได้ แต่ยังไงผมก็อยากจะรู้อยู่ดี

"คะ ฉันอยากรู้"

"โอเค ฉันจะเล่าให้เธอฟัง แต่จริงๆแล้วฉันก็ไม่ค่อยรู้เรื่องของสึโบโมะเท่าไหร่หรอกนะ แต่ก็จะเล่าเท่าที่รู้ให้ฟังก็แล้วกัน"

"ค่ะ"

"ตอนอายุ10ขวบสึโบโมะถูกพ่อแม่แท้ๆของตัวเองขายให้กับ เออ..."

"ข..ขาย! ขายให้ใครเหรอคะ"

รุ่นพี่หันมองมองซ้ายทางขวาเหมือนกับจะกลัวว่าใครจะมาได้ยินเข้า ก่อนที่เธอจะขยิบมาใกล้ผม

"ร้านอย่างว่าน่ะ" เหมือนเวลาในตอนนี้มันหยุดนิ่งทันที่ทีรุ่นพี่เธอพูดออกมา

"จ..จริงเหรอคะ" ผมถามรุ่นพี่อีกครั้งเพราะตอนนี้ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสึโบโมะจังจะเคยอยู่ในที่แบบนั้นด้วย

"ฉันจะโกหกเธอทำไมล่ะ" ชักจะไม่แน่ใจแล้วซิว่าคนที่ขายสึโบโมะจังไปขายนั้นเป็นพ่อกับแม่จริงๆรึเปล่า หัวใจของพวกเค้าทำด้วยอะไรถึงขายลูกของตัวเองได้...ไม่ซิตอนนี้ต้องควบคุมอารมณ์ตัวเองก่อน ใจเย็นๆ

"แล้ว...เออ..." ถ้าอยู่ในที่แบบนั้นสึโบโมะจังก็..โอ๊ย!ไม่อยากจะคิด

"หลังจากที่ถูกขายไป2อาทิตย์สึโบโมะก็หนีออกมาจากที่นั้น เธอยังไม่ได้ถูกบังคับไปทำอะไรอย่างที่เธอคิดหรอก" เฮ้อ~ค่อยยังชั่วที่เธอไม่ได้โดนทำร้ายไปมากกว่านี้

"นั้นเป็นสาเหตุที่เธอกลัวซินะคะ"

“ใช่ ความกลัวที่เกิดจากความไว้ใจเพราะขนาดพ่อแม่แท้ๆของตัวเองยังไว้ใจไม่ได้ เธอก็คงคิดว่าคนทั้งโลกนี้ก็ไว้ใจไม่ได้เหมือนกันหมดแบบนี้ทุกคนนั้นแหละแถมตอนที่อยู่ชั้นประถมเธอถูกเพื่อนในห้องเกลียดแล้วก็ถูกแกล้งสาระพัดและบางครั้งก็โดนทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัด” สีหน้าของรุ่นพี่เธอดูเศร้ามากจนตกใจเลยเพราะตั้งแต่รู้จักรุ่นพี่เค้าผมไม่เคยสีหน้าแบบนี้เลยซักครั้งคงจะมีแต่เรื่องสึโบโมะจังซินะที่ให้รุ่นพี่เค้าแสดงสีหน้าแบบนี้ออกมาได้

“แล้วทำไมสึโบโมะจังถึงไม่กลัวประธานล่ะคะ แถมทั้งสองคนก็ยังดูสนิทกันเอามากๆด้วย”

“อ๋อ รู้สึกว่ามายะจะไปเจอสึโบโมตอนที่กำลังหนีออกมาจากที่นั้นน่ะ แล้วมายะก็พาเธอไปอยู่คอยดูแลเธอด้วยคงจะสนิทกันตั้งแต่ตอนนั้นล่ะมั้ง” พอรุ่นพี่พูดจบเธอก็คว้าเอากระป๋องน้ำอัดลมที่ผมเพิ่งไปกดจากตู้อัตโนมัติมาไปดื่มเอาหน้าเฉย

“เออ..นั้นของฉันนะคะ” นี่ใช่ม่ะตัวตนที่แท้จริงของรุ่นพี่น่ะ

“ค่าเล่าให้ฟัง..โอเคมั้ย” แล้วรุ่นพี่ก็ส่งสายตาพิฆาตมาให้ผม อยากมีปัญหางั้นเหรอ คงหมายความว่าแบบนั้นล่ะมั้ง

“ค่า~”

หลังจากฟังเรื่องสึโบโมะจังจากรุ่นพี่แล้วผมก็เอาแต่คิดหาทางที่จะทำให้เธอลองเปิดใจยอมรับคนอื่นนอกจากประธานบ้าง แต่ก็คิดไม่ออกซักที

วันต่อมา

08.30 น. ห้องB

“โทรุจัง”

ทำยังไงดีนะๆ

“โทรุจัง”

จะทำยังไงให้สึโบโมะจังยอมไว้ใจคนอื่นดีนะ

“ลายน้องหมีเหรอเนี่ย”

ลายน้องหมี…เอ๋

“ว๊าย!! ค,,คุณมาโดกะ” ก็คิดอยู่มันว่ามีอะไรซักอย่างดิ้นไปดิ้นมาอยู่หน้าโต๊ะที่แท้ก็เป็นมาโดกะจังมาแอบดูก.ก.น.งั้นเหรอเนี่ย

“ว่าไงจ๊ะที่รัก” มาโดกะเงยหน้าจังส่งยิ้มหวานเยิ้มมาให้ผม

“ท..ที่รักงั้นเหรอคะ” ชักจะหนักขึ้นทุกวันแล้วแฮะ

“ก็ซ้อมพูดไว้ก่อนไงจ๊ะ อีกไม่นานโทรุก็จะมาเป็นเจ้าสาวของฉันแล้ว” แล้วเธอก็ยิ้มหวานให้ผมอีก

“ม..หมายความว่ายังไงคะ”

“ล้อเล่นจ้ะ หุหุหุ” พูดจบเธอก็เดินกลับไปนั่งที่โต๊ะเธอ

เฮ้อ~แค่ล้อเล่นงั้นเหรอทำเอาตกใจหมดเลย

14.20 น.

“อีกไม่นานโทรุจังก็จะต้องมาเป็นเจ้าสาวฉันแล้ว” เจ้าสาวงั้นเหรอ พอลองคิดดูจู่ๆภาพผมใส่ชุดเจ้าสาวควงแล้วก็ควงแขนมาโดกะจังอยู่ในโบสถ์ผุดขึ้นมาในหัว

“ไม่ ไม่นะ ไม่!!”

“คุณซาโอโทเมะ”

“ค..คะ” ตายล่ะดันมาหลับในชั่วโมงครูริสะซะได้ ตายแหง่มๆ

“ครูถามว่าทุกคนได้ทำการบ้านมามั้ย แล้วเมื่อกี๋คุณตอบว่าอะไรคะ”

“ไม่ ม..ไม่ใช่นะคะ คือ ..คือ..” จะลนลานทำไมล่ะเนี่ยการบ้านเราก็ทำเสร็จแล้วทำไมไม่บอกไปล่ะ

“ออกไปยืนนอกห้องเดี๋ยวนี้ !!”

“ค่า~”

เพราะมาโดกะจังแท้ๆ ไม่น่าเก็บมาไปคิดเลยแฮะ แต่ยังไงก็ขอให้พรุ่งนี้อย่ามีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นเลยนะ…

**********