หอพักวุ่นวาย กับ นายหน้าสวย บทที่ 1

โรงเรียนประจำนาริสะ

ห้องผู้อำนวยการ

“ไม่เด็ดขาด!!”ผมตะโกนลั่นใส่ผู้หญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะที่มีป้ายเขียนว่าผู้อำนวยการ”ยังไงผมก็ไม่ยอม”พูดต่อ

“ทำไงได้ล่ะจ้ะก็ครูส่งชื่อเธอไปที่หอพักหญิงแล้วนี่นา..แถมหอพักชายก็เต็มหมดแล้วด้วย”สิ้นคำอธิบายของเธอทำให้ผมหน้าหงิก

ทันที..ใช่ซิก็ผมมันหน้าเหมือนผู้หญิงนี่นา ใครๆเค้าก็ว่าผมเป็นผู้หญิงเหมีอนกับพี่สาวของผม

“แล้วทำไมครูต้องส่งชื่อผมไปอยู่หอพักหญิงด้วยล่ะฮะ”ผมถามถึงเหตุผลของเธอ

“ก็ครูคิดว่าเธอสองคนเป็นผู้หญิงทั้งคู่นี่”เธอตอบมาอย่างนี้..คำตอบของเธอนั้นทำให้ผมแทบปี๊ดก่อนทีผมจะพูดต่อ”แล้วใครล่ะฮะที่ไม่

เคยติดต่อมาเลย จนไม่รู้ว่าหลานแท้ๆของตัวเองเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายน่ะ”เฮ้อ~พูดซะเหนื่อย

“ป้าขอโทษ”ผู้หญิงวัยกลางคนที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้คนนี้คือ ป้า แท้ๆของผมเองถึงจะเป็นป้าที่ไม่ค่อยเอาไหนก็เถอะ

“ให้ผมไปอยู่หอพักชายเถอะฮะ”ผมพูดขอร้อง

“ก็บอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าหอพักชายมันเต็มแล้ว”

“จะพูดยังไงก็ไม่ได้ซินะฮะ”

“จ้ะ”

“เฮ้อ~แล้วห้องของผู้กับพี่ล่ะฮะ”ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะถามเรื่องห้องพักกับคุณป้า

“เอ๋ นี่หลานยอมไปอยู่หอพักหญิงงั้นเหรอจ๊ะ”คุณป้าถามผม

“ก็มันไม่มีทางเลือกแล้วนี่ฮะ”ผมทำหน้าเซ็งนิดๆก่อนที่จะพูดตอบ..แต่ก็แอบดีใจอยู่นิดๆก็เพราะจะได้ไปอยู่ท่ามกลางสาวๆ หึหึหึ

ฮาเร็มดีๆนี่เอง

“คงไม่ใช่ว่าหลานจะคิดเรื่องอื่นหรอกนะ”คุณป้าถามผมอีกรอบแถมยังทำหน้าสงสัยผมอีก รู้ได้ยังไงว่าเราคิดเรื่องนั้นอยู่

ผมหายใจเข้าลึกๆก่อนที่จะรัวคำพูดที่ทำให้คุณป้าเค้ารู้สึกผิดอีกรอบ”แล้วใครล่ะฮะที่ไม่เคยติดต่อมาเลย จนไม่รู้ว่าหลานแท้ๆของตัว

เองเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายน่ะ”พอผมพูดจบหน้าของคุณป้าก็เหมือนจะร้องไห้อีกรอบ

“อย่าพูดซ้ำจะได้มั้ย..แค่นี้ป้าก็รู้สึกผิดพอแล้วนะ”

“รู้สึกผิดก็ดีแล้วฮะ...อ้อ!แล้วเย็นนี้ก็โทรหาคุณน้าด้วยล่ะ”

“รับทราบจ้ะ”ไม่รู้ว่าผมตาฝาดหรือความบ้ากามมันบังตากันแน่ทันทีที่ผมเห็นรอยยิ้มของคุณป้า จะว่าผมบ้ากามก็ได้นะ คุณป้าเค้าน่ารัก

มากเลยอ่ะ..โดนเฉพาะตอนที่เธอยิ้มถ้าไม่บอกว่าคุณป้าเค้าอายุ30กว่าๆผมคงจะคิดว่าเธออายุแค่20แน่เลย
(ช่างเป็นพระเอกที่บ้ากามเหลือเกิน)

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว..ผมขอตัวก่อนนะฮะ”ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วก็เดินไปจนเกือบจะถึงประตูก่อนที่จะโดนเรียก

“เดี๋ยวจ้ะโทรุ”คุณป้ากวักมือเรียกผมให้ไปหาเธอ

“มีอะไรรึเปล่าฮะ”ผมถาม

“ถ้าหลานเข้าไปอยู่หอพักหญิงหลานก็จะต้องใส่ชุดนี้ด้วยนะจ๊ะ”คุณป้าพูดพร้อมกับก้มลงไปหยิบชุดขึ้นมาวางบนโต๊ะเป็นชุดนักเรียนสี

ขาวที่ปักตราประจำโรงเรียนดูแล้วก็ไม่มีอะไรแปลกเท่าไหร่..แต่ที่แปลกก็คือ..มันมีกระโปรงด้วยอ่ะ ตอนแรกผมก็คิดว่ามันเป็นชุดของ

พี่ซาคุพี่สาวฝาแฝดของผมแต่ความคิดนั้นก็ต้องหยุดไปเพราะว่ามันมีกระดาษแผ่นเล็กๆที่มีชื่อของผมเขียนอยู่ในทุกใส่ชุดน่ะซิ

“นะ..นี่อย่าบอกนะฮะว่าจะให้ผมปะ..ปลอมเป็นผู้หญิงน่ะ”ผมถามเพื่อความมั่นใจเพราะนั้นเป็นความคิดแรกที่ผมคิดตอนที่เห็นกระโปรง

“ขอโทษด้วยนะจ๊ะ”เมื่อได้ยินคำพูดของคุณป้าสิ่งแรกที่ผมอยากจะทก็คือผมอย่าจะจะตะโกนดังๆว่า..ม่าย~ย


บทที่ 1 นักเรียนใหม่
วันต่อมา

07.09 น.

“โทรุออกมาได้แล้วไม่ต้องอายหรอกจ้ะ”เสียงของพี่เรียกผมให้ออกมาจากห้องแล้วที่ที่ผมต้องเข้าไปในห้องก็เพราะจะต้องไปเปลี่ยน

ชุด(นักเรียนหญิง)เตรียมไปโรงเรียนแต่ผมไม้อยากออกมานี่นา

“แต่ว่ามัน…”ผมพูดผ่านประตูเพราะยังไงผมก็ไม่ยอมออกไปอยู่ดี

“ถ้าไม่ออกมา พี่ไม่รอแล้วด้วย”พี่พูดขู่ผม..ถึงจะรู้ว่าขู่ก็เถอะ แต่ผมก็ต้องยอมอยู่ดีเพราะขู่ทีไรทำจริงตลอด

“กะ..ก็ได้ฮะ”

“งั้นออกมาสิ”

“ฮะ”ผมเดิมออกมาจากห้องโดยที่สวมชุดนักเรียนสีขาวผูกเนกไทสีแดงดูๆไปแล้วก็ไม่มีอะไรผิดปกติ แต่ที่ผิดปกติก็คือ..ผมใส่กระโปรง

อยู่ นี่แหละสาเหตุที่ผมไม่อยากออกจากห้อง

“ก็น่ารักดีนี่จ๊ะ ไม่เห็นจะต้องอายเลย”พี่ซาคุพูดพร้อมกับมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า

“พี่ฮะ คือ...”ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี คือ ข้างล่างมัน..โอ๊ย!!

“มีอะไรเหรอ”

“เอ่อ..จะว่ายังไงดีล่ะฮะ คือ..มันรู้สึกหวิวๆยังไงก็ไม่รู้ซิฮะ”ตรงนั้นมัน โอ๊ย! ถ้าบอกไปเดี๋ยวจะไปผ่านเซนเซอร์

“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ เดี๋ยวก็ชินเอง”

“พี่ก็พูดได้นี่ฮะ พี่เป็นผู้หญิงนี่”

“หุหุหุ นั้นซินะ”พี่เค้าพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ รู้สึกเหมือนโดนพี่แกล้งยังไงก็ไม่รู้ซิ

“ผมไปเปลี่ยนชุดล่ะ”

“น่าๆ โทรุก็พี่แค่แหย่เล่นนิดเดี๋ยวเองอย่างอนซิจ๊ะ”

“ฮะๆ”

“งั้นก็รีบไปโรงเรียนเถอะ วันแรกด้วยเดี๋ยวจะโดนทำโทษเอา”พี่พูดพร้อมถือกระเป๋าเดินออกจากห้องไป

“ฮะ”แล้วผมก็หิ้วกระเป๋าตามพี่ไป

ผมกับพี่เดินไปรอรถประจำทางที่จะไปโรงเรียนอยู่ซักพักนึง

“เอ่อ..พี่ฮะ”พี่เค้าทำหน้าบึ้งใส่ทันทีผมเรียกเค้า

“โทรุตอนนี้เราเป็นผ้หญิงนะ เพราะฉะนั้นอย่าพูดเหรอทำอะไรที่เหมือนผู้ชายจนเกินไปเข้าใจมั้ยจ๊ะ”ที่พี่เค้าทำหน้าบึ้งก็เพราะผมพูดคำ

ว่า’ฮะ’นี่เอง..ดีเหมือนกันที่พี่เค้าเตือน ไม่งั้นหลุดแน่

“ค่ะ หนูทราบแล้วค่ะ”

“ดีแล้วล่ะจ้ะ”

ซักพักนึงรถก็มาและทันทีที่ผมกับพี่เดินขึ้นไปบนรถขนแขนของผมลุกทันทีเพราะมีสายตาของพวกผู้ชายทีนั่งอยู่หลังรถกำลังจ้องผมกับ

พี่อยู่ ฉันเป็นผู้ชายนะเฟ้ย อย่ามาจ้องกับแบบนี้จะได้มั้ยแถมยังมีอีตามันแดงท่าทางจะเป็นพวกคาสโนว่ามาจ้องผมกับพี่แบบไม่กระ

พริบตาอีก อ๊ากก~อยากจะบ้าตาย

และในที่สุดผมก็ผ่านนาทีสยองมาได้เพราะรถได้แล่นมาจอดที่หน้าโรงเรียนนาริสะ พอรถจอดสนิทผมก็รีบคว้าแขนพี่ซาคุลงจากรถทันที

“จะรีบไปไหนโทรุ”พี่ซาคุพูดขณะที่ผมกำลังลากเธอลงจากรถ

“พี่ไม่เห็นเหรอพวกผู้ชายบนรถนั้นกำลังจ้องเราอยู่นะคะ”

“เห็นจ้ะ..แล้วทำไมเหรอ”พี่ถามผม

“พวกนั้นมันมองพี่อยู่นะ พี่ไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอ”ผมพูดด้วยความโมโหเพราะไอ้สายตาหื่นๆของพวกผู้ชายบนรถนั้น

“แต่พี่ว่าพวกเค้ามองโทรุมากกว่านะ”

“มองผะ..เอ๊ย! มองหนูงั้นเหรอคะ”

“น่าจะเป็นอย่างนั้นนะ ก็โทรุน่ารักขนาดนี้ใครๆกอยากมองทั้งนั้นแหละ”พี่ซาคุพูดพร้อมกับยิ้มให้ผม ผมไม่ดีใจกับการที่พี่เค้าชมผม

ว่า”น่ารัก”หรอกแต่หลับรู้สึกเครียดมากกว่าก็ถ้าผมน่ารักไอ้พวกผู้ชายมันก็จะมายุ่งกับผมน่ะซิ แค่คิดก็ขนลุกแล้ว

“แต่หนูเป็นผู้ชะ..”ผมยังไม่ทันจะพูดจบก็มีเสียงของผู้ชายแทรกขึ้นมา

“ขอโทษนะครับ..นี่ใช่ของคุณรึเปล่าครับ”แล้วผู้ชายคนนั้นก็คือ อีตาหัวแดงที่จ้องผมกับพี่บนรถนั้นเองเค้าพูออย่างสุภาพพร้อมกับยื่น

สมุดโน๊ทมาให้ผมซึ้งไม่รู้ว่ามันหล่นไปตอนไหน

“ขะ..ขอบคุณ”ผมพูดพร้อมกับยื่นมือไปรับสมุดโน๊ท

“คุณสองคนเป็นฝาแฝดกันซินะครับ”ตาหัวแดงถาม เห็นแล้วยังมาถามอีก

“ใช่จ้ะ..ฉัน'ซาโอโทเมะ ซาคุยะ'ส่วนคนนี้ชื่อ'โทรุ'เป็นแฝดน้องจ้ะ”พี่ซาคุแนะนำตัวเองพร้อมกับแนะนำผมให้อีตาหัวแดงรู้จัก พี่จะแนะ

นำทำไมอ่ะ

“ผม'คุซานางิ ทาเครุ'อยู่ห้อง4/Bยินดีที่ได้รู้จักครับ”ตาหัวแดงแนะนำตัวเอง ไม่อยากรู้จักเลยซะนิด

“ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ”

“ผมขอตัวก่อนนะครับ..หวังว่าพวกเราจะได้พบกันใหม่”พอพูดจบตาหัวแดงก็เดินหายไปในฝูงนักเรียนที่เดินไปเดิมมาอยู่หน้า

โรงเรียน..ไปแล้วไปลับ อย่ากลับมาล่ะ

“รู้สึกว่าตานั้นจะชอบพี่นะคะ”ผมพูดกับพี่หลังจากที่ตานั้นเกินไปไหนก็ไม่รู้แล้ว

“แต่พี่ว่าทาเครุคุงเค้าชอบโทรุมากกว่านะ”พี่ซาคุพูดพร้อมกับมองมาที่ผม

“เอ๋..ทำไมถึงคิดอย่างงั้นล่ะคะ”

“ไม่เคยได้ยินเหรอจ๊ะว่า..ถ้าอยากได้เจ้าสาวก็ ต้องเข้าทางผู้ใหญ่”

“ศัพท์โบราณเหรอคะ”

“หาว่าพี่แก่งั้นเหรอ”

“ปะ..เปล่าคะ หนูได้ว่าพี่นะคะ”ผมรีบพูดปฏิเสธทันที เดี๋ยวโดนพี่ฆ่า

08.30 น. ห้อง 4/b

“ทุกคนคงจะรู้กันแล้วนะครับว่าวันนี้จะมีนักเรียนใหม่ที่จะเข้ามาอยู่ห้องของเรา”ครูฮารุกะพูดขึ้น

“ครูคะ”สาวผมดำที่นั่งอยู่หลังยกมือเรียกครูฮารุกะ

“มีอะไรจะถามเหรอครับคุณซายากะ”ครูฮารุกะถามเธอ

“นัก เรียนใหม่เนี่ยผู้หญิงหรือผู้ชายเหรอคะ”ซายากะถาม แต่จู่ๆตาผมแดงก็พูดขัดเธอ“ช่างพูดช่างถามจังนะคุณรองหัวหน้า”ตาหัวแดงที่ อยู่แถวหน้าบ่นพึมพำ พึมพำซะลั่นห้องเลย

ซายา กะก็เลยบ่นพึมพำกับไปบ้าง“ถ้ามีเวลาว่างมากก็หัดเอาสุนัขออกจากปากมั่งนะคะ คุณหัวหน้า”เธอพูดพร้อมกับทำสายตาเหยียดๆใส่ตาหัวแดง ซะใจจริ๊งงง

ท่าทางตานี่จะปี๊ดแตกเลยลุกขึ้นมาว่าซายากะ“นี่เธอหาว่าฉันปากหมางั้นเหรอ”ตาหัวแดงพูดพร้อมกันชี้หน้าเธอ

“หุหุหุ พึ่งจะรู้เหรอคะ”ซายากะพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ

“ยัยนี่”

“เอ่อ...ถ้า พวกคุณจะกัด เอ๊ย!ทะเลาะกันล่ะก็เอาเป็นตอนพักกลางวันเถอะครับถ้าทะเลาะกันตรงนี้ผมว่าคุ รสองคนที่อยู่ข้างนอกคงไม่ได้เข้ามาแน่เลยล่ะครับ”ครูฮารุกะพูดห้ามซายา กะจังกับตาหัวแดง ครูฮารุกะนี่ก็ปากร้ายเหมือนกันแฮะ

“ก็ได้ครับ”

“ก็ได้ค่ะ”

“ดีมากครับ”

“ผมเห็นแก่ครูหรอกนะครับ”ตาหัวแดงก่อนที่จะนั่งลง

“ฮะๆ ขอบคุณมากครับ..งั้นก็เชิญเข้ามาได้ครับ”ครูฮารุกะเรียกผมกับพี่ที่รออยู่นอกห้องให้เข้าไป

“ขออนุญาตค่ะ”พี่ซาคุพูดพร้อมกับเลื่อนประตูออก

ครืน น~นน ทันทีที่ประตูเปิดออกความรู้สึกที่ผมเข้ามาในห้องก็คือมีสายตาของพวกนัก เรียนในห้องมองมาที่ผมกับพี่ บ้างก็พากับซุบซิบกันแต่ที่ขัดใจผมที่สุดก็คือ..อีตาหัวแดงมันอยู่ห้องนี้ ด้วยน่ะซิจะว่าไปแล้วตอนที่เจอกันที่หน้าโรงเรียนตานี่มันบอกว่าอยู่ ห้อง4/Bนี่นา งานเข้าซะแล้วซิ

“ช่วยแนะนำตัวด้วยนะครับ”ครูฮารุกะพูด

“ซาโอ โทเมะ ซาคุยะค่ะขอฝากตัวด้วยนะคะ”พอพี่ของผมพูดแนะนำตัวเสร็จ ไอ้พวกผู้ชายทั้งห้องก็พากันเฮขึ้นมาทันทีจะดีใจอะไรกันนักกันหนา

“เอ่อ..แล้วคุณล่ะครับ”ครูฮารุกะหันมาบอกให้ผมแนะนำตัวแต่ผมดันเหม่อจนพี่ต้องมาสะกิดผม“โทรุ”พี่ซาคุพูดพร้อมกับสะกิดแขนผมเบาๆ

“ซะ..ซา โอโทเมะ โทรุค่ะ ขะ..ขอฝากตัวด้วยค่ะ”พอผมพูดจบผมคิดว่าคงจะมีแต่พวกผู้ชายที่ดีใจกันแต่กลับ กันดันมีพวกนักเรียนหญิงพากันกริ๊ดกร๊าดใหญ่กันซะงั้น ผู้หญิงสมัยนี้มัน ยังไงกันนะ

“ก็พอจะรู้จักกันแล้วนะครับส่วนที่นั่งของคุณสองคนก็..”ครูฮารุกะพูดพร้อมกับมองไปรอบๆห้อง

“ตรงนี้ว่างจ้ะฮารุจัง”สาวผมน้ำเงินที่นั่งอยู่ข้างหน้าต่างพูดพร้อมกับยกมือขึ้น น่ารักแฮะ

“ขอบคุณครับคุณมาโดกะ..แต่อย่าเรียกฮารุจังจะได้มั้ยครับ”

“โทษจ้า”

“งั้น คุณซาคุยะไปนั่งข้างๆคุณมาโดกะนะครับ”ฮารุจัง เอ๊ย!ครูฮารุกะบอกให้พี่ไปนั่งที่ว่างข้างมาโดกะจัง หึหึหึ เจอสาวน่ารักแล้วแฮะ..ท่าทางจะเป็นคนร่าเริงด้วย นี่มันสวรรค์ชัดๆ“ส่วนคุณโทรุเอ่อ...ให้นั่งข้างคุณซายากะก็แล้วกันนะ ครับ..คงไม่ว่ากันนะครับ”ครูฮารุกะพูดถามซายากะ

“ไม่มีปัญหาค่ะ”ซายากะตอบ..ชื่อซายากะงั้นเหรอถึงในห้องจะมีคนสวยๆอยู่เยอะก็เถอะ แต่คนนี้ใช่เลย

“เอาล่ะครับเรามาเริ่มเรียนกันดีกว่านะครับทุกคนเปิดหนังสือหน้า4ด้วยครับ”

แล้วผมก็เดินไปนั่งที่โต๊ะข้างซายากะ

“ฉันคิตาฮาระ ซายากะหรือจะเรียก"ซายะ"เฉยๆก็ได้นะ”ซายากะจังพูดแนะนำตัว สวยจังนางฟ้าชัดๆ

“ยะ..ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”

11.30 น.พักลางวัน

หลัง จากที่ผมได้อยู่ท่ามกลางสาวๆมา3ชั่วโมงก็ถึงเวลาพักกลางวันผมกับพี่ก็พากัน ไปกินข้าวที่โรงอาหาร แต่ผมรู้สึกว่าโรงอาหารของโรงเรียนนี้น่ากลัวยังไงก็ไม่รู้ซิ

“นี่จ้ะน้ำ”พี่ซาคุพูดพร้อมกับวางแก้วน้ำตรงหน้าผม

“พี่คะ คือ..มันยังไงก็ไม่รู้ซิคะ”

“อะไรเหรอจ๊ะ”

“คือ..พี่ ไม่รู้สึกแปลกๆบ้างเหรอคะ”ผมถามพี่ขณะที่ผมกวาดสายตาไปรอบๆโรงอาหารที่มีพวก นักเรียนมองมาที่ผมกับพี่เกือบร้อยกว่าคน น่ากลัวแฮะ

พี่หันไปมองรอบๆก่อนที่จะหันมาถามกับผม“เขินเหรอจ๊ะ”

“น่ากลัวมากกว่า..เล่นจ้องกันแบบนี่แทบจะกินข้าวไม่ลงเลย”ผมตอบ

“ก็เราสองคนเป็นฝาแฝดนัดเรียนใหม่นี่นา ใครๆเค้าก็สนใจกันทั้งนั้นแหละ”

“แต่หนูรู้สึกว่าพวกเค้าจะสนใจจนดูน่ากลัวมากกว่านะคะ”

“อย่าคิดมากเลยจ้ะ เดี๋ยวก็ชินไปเอง”พี่ซาคุพูดพร้อมกับยื่นมือมาขยี้หัวผม

“ค่า~”ผมเสียทรงหมด

“เชื่อฟังกันแบบนี้ค่อยน่ารักขึ้นมาหน่อย”พี่ซาคุยิ้มให้ผม

ผมน่ะไม่ชอบสุดๆที่บอกว่าผม’น่ารัก’เนี่ย“ชมกันแบบนี้หนูคงดีใจหรอกนะคะ”

“น่าๆคุณน้องสาวที่รัก”

“เชอะ!”ผมสะบัดหน้าใส่พี่ นี่เราขี้งอนตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย

“ซาคุจางง~”เสียงหวานๆของใครซักคนเรียกพี่ผม

“อ๊ะ มาโดกะจัง”แล้วเจ้าของเสียงนั้นก็คือ มาโดกะจังที่น่ารักของผมนั้นเอง อ๊า~ใจจะละลาย

“มาอยู่ตรงนี้เองเหรอจ๊ะฉันตามหาตั้งนานแน่ะ”มาโดกะจังพูดก่อนที่จะนั่งลงข้างๆพี่ซาคุ

“มีอะไรรึเปล่าจ๊ะ”พี่ถาม

“คิดถึงงง~”มาโดกะจังพูดพร้อมกับเอาหน้ามาไถแขนของพี่ผมเหมือนแมวขี้อ้อน

“มะ..ไม่ต้องคิดถึงขนาดนั้นก็ได้จ้ะ มาโดกะจัง”

“แหมๆ ก็มันคิดถึงนี่นา”มาโดกะจังเงยหน้าขึ้นมามองพี่ซาคุด้วยสายตาที่ดูเหมือนจะอ้อน อยากโดนอ้อนบ้าง

“จ้าๆ”พี่ซาคุยิ้มให้มาโดกะจัง (อ๊าย~ Yแล้วๆ)

“เอ่อ...”ที่จริงผมก็ไม่อยากจะขัดเวลาจ้องตากันของพี่ซาคุกับมาโดกะจังหรอกนะ แต่พวกนักเรียนทั้งโรงอาหารจ้องมาทางผมเยอะกว่าเดิมอีก

“อ๊ะ จริงซิ ลืมแนะนำตัวไปเลย”มาโดกะจังละสายตาจากพี่ซาคุแล้วหันหน้ามาทางผม”ฉันฮิเมโย ริ มาโดกะจ้ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะโทรุจัง”มาโดกะจังพูดพร้อมกับก้มหัวเล็กน้อย

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”

“โทรุจัง..ขอจับมือหน่อยได้มั้ยจ๊ะ”

“ดะ..ได้ค่ะ”จับทำไมเหรอ

“ขอบใจจ้ะ”มาโดกะจังยื่นมือมาจับมือผมแล้วก็..แผล่บๆ มะ..มาโดกะจังเค้าเอามือผมไปเลียเหมือนแมวเลย

“อะ..เอ่อ..คุณมาโดกะคะ”ผมก็ชอบอยู่หรอกนะแต่คนทั้งโรงอาหารเค้าจ้องผมกันใหญ่แล้ว

“อ๊ะ!..โทษทีจ้ะ”มาโดกะจังพูดก่อนที่จะปล่อยมือผม

“ทำอะไรของเธอน่ะมาโดกะ”เสียงของคนคนนึงที่พูดอยู่ข้างหลังผม

“ซายากะจัง”

“แกล้งเด็กใหม่อีกแล้วนะเธอ”เจ้าของเสียงนั้นก็คือซายากะจัง นางฟ้าของผมนั้นเอง

“ไม่ได้แกล้งซักหน่อย”

“เหรอ”

“จ้า~”

“อ้อ..โทรุเราได้อยู่ห้องเดียวกันนะ”ซายากะจังพูดก่อนที่จะนั่งข้างผม

“ห้องเดียวกันงั้นเหรอคะ”

“ใช่..ไม่พอใจงั้นเหรอ”

“ปะ..เปล่าค่ะ”

“เอ่อ...”ก็ดีใจอยู่หรอกที่อยู่ห้องเดียวกับนางฟ้าของผม แต่มันจะดีเหรอที่ผู้หญิงกับผู้ชายจะมาอยู่ห้องเดียวกันน่ะ

“มีอะไรรึเปล่า”ซายากะจังถาม

“ไม่ มีอะไรคะ”ผมหันมองตาพี่ซาคุเผื่อพี่เค้าจะส่งซิกอะไรมาให้ผมบ้าง ตาผมคิดผิดพี่เค้าไมได้ส่งซิกอะไรมาให้ผมเลยแถมยังยิ้มมาให้ผมอีก โธ่~พี่จ๋าไม่คิดจะช่วยน้องชายสุดที่รักบ้างเลยเหรอ

16.49 น.เลิกเรียน ที่หน้าอาคารเรียน

“พี่คะ”

“มีอะไรเหรอจ๊ะ”

“พี่จะให้หนูอยู่กับซายากะจริงๆเหรอคะ”ผมถามด้วนสีหน้าจริงจัง

“ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรนี่จ๊ะ”พี่เค้าตอบแบบนี้

“แต่ผมเป็นผู้ชายนะ”ผมพูดกับพี่เบาๆ อยากจะพูดออกมาดังแต่มันพูดไม่ได้

“อ๋อ..คงกลัวว่าจะอดใจไม่ไหวแล้วเผลอไปทำไม่ดีไม่ร้ายซายากะจังซินะ”พี่ซาคุพูดพร้อมกับจ้องหน้าผม

“หนูกลัวความลับจะแตกตะหาก”

“’ง้านน~เหรอ”

“ไม่ คุยกับพี่แล้ว”(กลัวจะทำจริงๆซินะ)ผมพูดกับพี่ก่อนที่จะเดินหนีไปทางหลัง อาคารเรียน ผมเดินมาซักพักนึงผมก็เริ่มรู้ตัวว่าผมจะเดินไปไหนเนี่ย

“โทรุ~”มีใครซักคนเรียกผม

“คุณซายากะ”แล้วคนที่เรียกผมก็คือ ซายากะจังนางฟ้าของผมนั้นเอง

“รอด้วยสิจะรีบไปไหนของเธอ”ซายากะตะโกนเรียกผม

“ก็ไม่ได้รีบนี่คะ..ฉันก็เดินตามปกตินี่คะ”

“นั้นเดินปกติงั้นเหรอ”ปกติที่ผมหมายถึงคือ..ก็วิ่งนั้นแหละ

“มีอะไรรึเปล่าคะ”

“เปล่าไม่มีอะไร..แล้วเธอจะไปเนี่ย”ซายากะจังถามผม

“หอพักค่ะ”ผมตอบ..ที่จริงผมก็ไม่รู้หรอกว่าหอพักมันอยู่ตรงไหน

“แล้วเธอรู้เหรอว่าหอพักอยู่ตรงไหน”เธอถามผมอีกรอบ

“ไม่รู้ค่ะ”ผมตอบ ยอมรับเลยว่าผมไม่รู้จริงๆว่าหอพักอยู่ตรงไหน

“นี่เธอเตร่ๆมาโดยที่ไม่รู้ว่าหอพักอยู่ตรงไหนงั้นเหรอ”

“ค่ะ”

“ยัยบ๊อง! ถ้าฉันตามเธอไม่ทันนี่เธอคงไปโผล่แถวหอพักชายแล้วล่ะมั้ง”ซายากะจังตะหวาดผม

“ขอโทษค่ะ..ฉันก็กะว่าจะเดินไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็คงจะถึงเอง”ที่จริงก็เป็นห่วงเค้าซินะ

“แล้วมันถึงมั้ยล่ะย่ะ”

“ขอโทษค่ะ”

“ช่างเถอะตามฉันมา”ซายากะพูดพร้อมกับคว้าแขนเดินไปอีกทางนึงที่ผมเดินมา

“จะไปไหนเหรอคะ”ผมถามขณะที่ผมโดนซายากะจังลากแขนไปอยู่

“ถามได้ก็หอพักไงรึว่าเธอจะเดินหาต่อล่ะ”

“ไม่ค่ะ”

“งั้นก็ตามมา”

“ค่ะ”

เวลาต่อมา

“ถึงแล้ว”

ภาพที่ผมเห็นทำผมแทบเหวอกับหอพักหญิงของคุณป้าไม่รู้ว่าป้าเค้าไปเอางบมาจากไหนถึงได้สร้างหอพักได้ใหญ่โตขนาดนี้

“ยะ..ใหญ่โตจังเลยนะคะ”

“หอ พักหลังนี้มีประมาณเกือบร้อยกว่าห้อง..ส่วนของเราอยู่ชั้น2มาโดกะกับซาคุยะ ก็อยู่ข้างๆถ้าคิดถึงกันมากก็ไปหากันเองก็แล้ว

กัน”ซายากะจังอธิบายพร้อมกับ พูดเหมือนจะประชดผมยังไงยั้งงั้น

“เหรอคะ”

“แต่ถ้าจะไปหากันจริงๆล่ะก็...ระวังมาโดกะให้ดีๆล่ะ”ซายากะจังพูดก่อนที่จะเปลี่ยนว่ากระซิบแทน

“ทำไมเหรอคะ”ผมถาม

“เดี๋ยวเธอก็รู้เอง”แต่เธอก็ไม่ยอมบอกว่าทำไมถึงพูดอย่างงั้น

“แล้วมันอะไรล่ะคะ”ผมถามซ้ำ

“เอาเถอะน่าเดี๋ยวก็รู้เอง”แต่ซายากะจังเค้าก็ไม่ยอมบอกอยู่ดี

“ค่ะ”

“รีบเอาของไปเก็บซะสิ”

“ค่า”

กริ๊งงง~งง

“เดี๋ยวฉันขอรับโทรศัพท์ก่อนนะ”

 “งั้นฉันขอเอาของไปเก็บก่อนนะคะ”

“อือ”

ชั้นสองของหอพัก

“ห้อง016ๆ”ผมเดินท่องหมายเลขห้องมาตามทางเดินหน้าระเบียงชั้น2ของหอพัก กะว่าจะร้องเป็นเพลงเลยน่ะนะ”อ๊ะ!ห้องนี้ซินะ”แล้ว

ผมก็เดินมาถึงห้อง016ที่ผมจะได้มาอยู่ด้วยกันสองต่อสองกับซายากะจัง หึหึหึ จิ้นไปไกลแล้วซิเรา

แกร็ก ทันทีที่ผมเปิดประตูห้องอยากจะบอกเลยว่า มันใหญ่มากห้องนี้มันใหญ่สุดๆไปเลยแถมของตกแต่งในห้องก็ยังหรูอย่างกะ

โรงแรมห้าดาวแน่ะ“หรูขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย”

“คะ..คุณเข้ามาอยู่ใหม่ซินะคะ”สาวผมน้ำตาลถามผมด้วยท่าทางที่กล้าๆกลัว

“ว้าย! มะ..มีอะไรรึเปล่าคะ”

“คุณ..คุณโทรุซินะคะ”เธอยื่นนิ่งไปหนึ่งวินาทีก่อนที่จะเรียกชื่อผม

“ค่ะ”

“ฉะ..ฉันซากุราบะ จิคานะอยู่ห้อง018ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะ”สาวผมพูดแนะนำตัวแต่เธอก็ยังมีท่าทางที่กล้าๆกลัวๆอยู่เหมือนเดิม ผมไม่ถือ

หรอกถ้าเธอพูดกับผมนะ..

“เอ่อ..ขอโทษนะคะ คือ..ฉันอยู่ตรงนี้ค่ะ”ผมงงกับท่าที่ของเธอไปพักนึงก่อนที่จะเรียกเธอก็เพราะว่าเธอหันไปคุยกับกำแพงน่ะซิ

“คะ”เธอขานรับพร้อมกับหันหน้ามาทางผม

“ตรงนั้นมันกำแพงนะคะ”รีบๆบอกก่อนที่จะคุยกันไม่รู้เรื่อง

“เอ๋ ! ขอโทษค่ะพอดีฉันทำแว่นหายน่ะค่ะก็เลยมองเห็นไม่ค่อยชัดเท่าไหร่”และในที่สุดเธอหันมาคุยกับผม..อ๋อ เธอสายตาไม่ค่อยดีนี่

เองนึกว่าจะเล่นมุขซะอีก555...เอ๋!เธอบอกว่าทำแว่นหายแล้วที่ห้อยอยู่ตรงกระเป๋าเสื้อของเธอมันคืออะไรล่ะ

“แว่นก็อยู่กระเป๋าเสื้อคุณไม่ใช่เหรอคะ”ผมพูดพร้อมกับชี้มือไปที่กระเป๋าเสื้อของเธอ ขอย้ำว่าชี้ไม่ได้จิ้ม

“จริงด้วยขอบคุณที่ช่วยบอกนะคะ..ไม่งั้นฉันคงหาอีกนานเลยเลยล่ะค่ะ”เธอหยิบขึ้นมาสวมพร้อมกับพูดขอบคุณผม

.ไม่เป็นไรค่ะ...เอ๋! ทำไมต้องจ้องหน้าฉันแบบนั้นด้วยล่ะคะ นะ..หน้าฉันมีอะไรติดรึเปล่าคะ”เธอจ้องหน้าผมจนหน้าของเธอกับผมแทบ

จะประกบกันอยู่แล้ว

“คุณโทรุเนี่ยเป็นคนที่สวยมากเลยนะคะ”

“ระ..เหรอคะ”นี่เราสวยขนาดผู้หญิงยังยอมรับเลยเหรอนี่ย

“อ๊ะ! เกือบลืมซะแล้วซิคือ..ฉันเอาหนังสือมาคืนคุณซายากะน่ะค่ะ”

“อ๋อ เหรอคะ”

“’งั้นฉันขอฝากคืนคุณซายากะด้วยนะคะ”เธอพูดพร้อมกับส่งหนังสือ2-3เล่มมาให้ผม

“ได้ค่ะ”

“งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ”

“ค่ะ”

“แล้วเจอกันนะค่ะ”

“แล้วเจอกับค่ะ”

อีกด้วยหนึ่ง

“อย่านะทาเครุคุง..อย่าทำฉันเลย”เสียงของมาโดกะจังตะโกนออกมาจาห้อง

“เสียงมาโดกะนี่”(อยู่หน้าห้อง)

“ถ้าฉันไม่ทำฉันก็ไม่ใช่ลูกผู้ชายน่ะซิ ยอมฉันซะดีๆมาโดกะ”

“อย่านะ..อ๊าย!”

ปึง!

“มาโดกะ!”ซายากะจังถีบ(ขอย้ำว่าถีบจริงๆ)ประตูเข้ามาพร้อมตะโกนเรียกมาโดกะ

“อ้าว!..ซายะจังมาแล้วเหรอจ๊ะ”มาโดกะพูดขณะที่ถือจอยส์เกมส์อยู่

“ไง..คุณรองหัวหน้า”ตาหัวแดงพูดทักซายากะจัง

“นี่พวกนายกำลังทำอะไรกันอยู่ หา!”ซายากะจังตะโกนลั่น

“ก็เล่นเกมไงเธอคิดว่ามาโดกะทำอะไรกันอยู่ล่ะ”ตาหัวแดงตอบ

“เล่นเกมงั้นเหรอ”ซายากะจังถามตาหัวแดงที่กำลังนั่งจ้องเธออยู่

“ก็เล่นเกมน่ะซิ”ตาหัวแดงตอบ

“แล้วที่มาโดกะพูดว่า“อย่าทำฉันเลย”ล่ะ แล้วก็เสียงร้องนั้นด้วย”ซายากะจังถามอีกรอบ

“ก็เราเล่นเกมต่อสู้กันอยู่..ฉันกำลังจะแพ้ก็เลยเผลอร้องออกไปน่ะจ้ะ”มาโดกะจังพูดแก้ต่างให้ตาหัวแดง

“แค่เล่นเกมเฉยๆ..เธอน่ะร้องซะเวอร์เลย”

“ฮิๆ โทษที่จ้ะ”

“แล้วที่พูดว่าถ้าไม่ทำก็ไม่ใช่ลูกผู้ชายล่ะ”ซายากะจังถามเป็นรอบที่สามเข้าไปแล้ว

“ก็มาโดกะเลือกตัวละครที่เป็นผู้หญิงส่วนฉันเลือกตัวผู้ชายขื่นแพ้ล่ะก็เสียศักดิ์ศรีแย่”นั้นคือเหตุผลของมัน

“เหตุผลปัญญาอ่อน”เห็นด้วยสุดๆ

“ช่างฉันเถอะน่า..ว่าแต่เธอคงจะไม่คิดว่าฉันจะทำอย่างว่ากับมาโดกะหรอกนะ”ตานี่มันจะต้อนให้ซายากะจังจนมุมนี่นา

“กะ..ก็มันทำให้คิดนี่น่าผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ในห้องด้วยกันสองต่อสองจะให้ฉันคิดเป็นอย่างอื่นได้ยังไงล่ะ”ซายากะจังคิดแบบนี้อยู่งั้น

เหรอเนี่ย

“อย่ามาว่าร้ายฉันซิ”พูดอย่างกะแกเป็นพระเอก

“ซายะจังลามก”คราวนี่มาโดกจังก็ว่าซายากะจังงั้นเหรอ

“ฉันไม่ได้ลามกซักหน่อยเธอนั้นแหละที่พูดไม่เคลียร์จนฉันเข้าใจผิดนี่ไง”ใช่เพราะมาโดกะจังนั้นแหละ

“ขอโทษจ้ะ..ก็แบตมือถือมันหมดนี่นา”มันจริงแฮะถ้าแบตหมดก็คุยกันไม่รู้เรื่องอยู่ดี

“แล้วที่เธอโทรมาฉันเนี่ยมีเรื่องอะไร”นั้นน่ะซิ

“ทาเครุคุงเค้าชวนเล่นเกมส์น่ะจ้ะ”

“นี่..อยู่ๆมาชวนฉันเล่นเกมแบบนี้มีแผนอะไรรึเปล่า..คุณหัวหน้า”

“ฉันเค้าอุตสาห์มีน้ำใจชวนเธอมาเล่นเกมด้วยยังจะมาพูดมากอีก..ตกลงจะเล่นหรือไม่เล่นล่ะ”

“ไม่!”

“ยอมแพ้ฉันงั้นเหรอ”ตาหัวแดงพูดพูดพร้อมกับทำสายตาเหยียดๆใส่ซายากะจัง

“เปล่าพอดีฉันทิ้งโทรุมาน่ะเดี๋ยวฉันต้องกลับไปช่วยยัยนั้นจัดของก่อนเอาไว้วันหลังก็แล้วกัน”ซายากะจังพูดขณะที่กำลังจะเดินออก

จากห้อง

“คนที่เข้ามาใหม่นั้นน่ะเหรอ”ตาหัวแดงถาม

“อือ..แล้วจะถามทำไม”

“เปล่าไม่มีอะไร”

“งั้นฉันไปก่อนก็แล้วกัน”

“เธอก็กลับด้วยมาโดกะ”ซายากะจังพร้อมกับเดินมาคว้าแขนมาโดกะจัง

“เอ๋..ทำไมล่ะ”

“นี่มันหอพักชายน่ะย่ะขืนมีใครมาเห็นเข้าล่ะก็ซวยแน่”

“ก็ได้..งั้นฉันกลับก่อนนะทาเครุคุง”

“อื้อ..แล้วมาเล่นกันใหม่นะ”

“จ้า”

“ไปได้แล้ว”

“บ๊าย!บาย”

++++++++

"เฮ้อ~เสร็จซักที”ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่หลังจากที่จัดของเสร็จ..แค่จัดของจะถอนหายใจหาอะไรเนี่ย

ก๊อกๆ

"ใครคะ"

"พี่เองจ้ะเข้าไปได้มั้ย”

“แป๊ปนึงนะคะ”

แกร็ก   ผมรีบเดินไปเปิดประตูให้พี่

“เชิญค่ะ”

“ขอบใจจ้ะ”

“พี่มีอะไรรึเปล่าคะ”ผมถาม

“ไม่มีอะไรหรอกจ้ะแค่แวะมาดูเฉยๆ”ถ้าแวะเข้ามาเฉยๆทำไมต้องทำหน้าเหมือนจะมีแผนอะไรด้วยล่ะ..นี่พี่เค้าจะมาแกล้งอะไรเรารึเปล่า

เนี่ย

“เหรอคะ”

“จะว่าไปห้องนี้ก็ใหญ่เหมือนกันนะ..ซายากะจังอยู่ห้องใหญ่ๆแบบนี้คนเดียวคงจะเหงาแย่เลยเนอะ”จะพูดอะไรของพี่เค้านะ

“เหรอคะ.”

“เอ..จะว่าไปแล้วโทรุไม่พูด’ฮะ’หรือว่า’ผม’แล้วนี่นา..หรือว่าจะเราชอบซะแล้ว”นั้นไงนึกแล้วว่าพี่เค้าไปได้เข้ามาดูห้องเฉยหรอก

“ก็พี่บอกไม่ให้หนูพูดไม่ใช่เหรอคะ”ชัดเลยพี่ซาคุแกล้งผมอ่า~

“พี่ไม่ได้บอกซักหน่อยว่าเวลาเราอยู่กันสองคนแล้วจะพูดไม่ได้น่ะ”พี่เค้าบอกแบบนี้..ถ้าไม่ใช่พี่น้องฝาแฝดผมเตะไปแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า

“คิดจะแกล้งกันงั้นเหรอคะ”

“ชอบจริงๆด้วย ฮิๆ”พี่พูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ

“นะ..หนูไม่ได้ชอบซักหน่อย”ผมจะพูดปฏิเสธแต่ผมดันเผลอพูด’หนู’ออกไปนี่ล่ะซิ..นี่ผมคงจะไม่ได้ชอบแบบนี้หรอกนะ

“ตายจริง..นี่น้องชายฝาแฝดสุดที่รักของเรากลายเป็นสาวน้อยซะแล้วซิทำไงดีล่ะเนี่ย”พี่ยืนบ่นพึมพำ แต่ท่าทางนี่เหมือนกับจะเล่นละคร

เวทีมากกว่า

“พูดอะไรของพี่น่ะหนูไม่ได้เป็นแบบนั้นสักหน่อย"ผมปฏิเสธ แต่ก็เผลอพูดคำว่า'หนู'ออกไปอยู่ดีเข้าทางพี่ซะงั้น..เอาเลยแกล้งผมให้พอ

เลยแค่เห้นสภาพตัวเองแบบนี้ผมก็อายจะแย่อยู่แล้ว(น่าสงสาร)

"อื้อๆ ชอบจริงซินะ"พี่พยักเหมือนจะเข้าใจว่า..นี่คงเป็นตัวตนที่แท้จริงของน้องชายเราซินะ

"พี่บ้า!..ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ"จะเหลืออดแล้ว

"ทำยังไงดีล่ะถ้าะคุณแม่รู้เรื่องนี้ล่ะก็มีหวังเป็นลมวันละหลายรอบแน่เลย"พี่เค้าบ่นต่อ

“พี่น่ะออกไปได้แล้ว”ผมพูดพร้อมกับผลักพี่ให้รีบๆออกไปจากห้อง

"จ้าๆ พี่ออกไปก็ได้โทรุก็อย่าผลักซิเดี๋ยวก็ล้มหรอก"

"รีบๆออกไปได้แล้วค่ะ"

ว้าย!

หวา!

และแล้วเหตุการ์ในอนิเมะฮาเร็มก็เกิดขึ้นผมล้มลงไปคร่อมพี่ซาคุ

"อูย~เจ็บ ขะ..ขอโทษค่ะพี่เป็นอะไรรึเปล่าคะ"ยังไม่รู้ตัว

"โทรุทำแบบนี้มันจะดีเหรอ"พี่ถาม

"คะ?"รู้ตัวแล้วว่าผมคร่อมพี่อยู่

"ผลักพี่ลงมานอนแบบนี้คิดอะไรกันพี่รึเปล่า"พี่ถามอีกรอบ

"เอ๋"ทำได้แค่นี้แหละ..สติมันหายทำอะไรไม่ถูกแล้ว

แกร็ก แล้วอีกหนึ่งที่ผมกลัวก็เกิดขึ้น..ประตูห้องกำลังเปิดออกแล้วก็..

"โทษทีนะโท..รุ"ซายากะจังถึงกับยืนแข็งทื่อเป็นรูปปั้นเมื่อเห็นผมกับพี่กำลังคร่อมกันอยู่

"ว้าย! ทะ..โทรุจัง"มาโดกะจังเค้าก็ตกใจไม่แพ้กัน

"เอ่อ..ถ้าทำกันเสร็จแล้วก็เรียกฉะ..ฉันด้วยนะ ปะ..ไปเถอะมาโดกะ"รู้สึกว่าการที่ผู้หญิงกับผู้หญิงจะมาทำอย่างว่าักันจะเป็นเรื่องปกิ

ของหอพักนี่นะ

จะ..จ้ะ

ปึง!!

แล้วสองคนก็รีบเดินออกจาห้องไป

"ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ"จะบอกอย่งนั้นแต่ก็ไม่ทัน โอ๊ยยย~

แล้วผมก็ต้องอธิบายเหตุการ์ทั้งหมดให้ทั้งสองคนฟัง เฮ้อ~เหนื่อยใจริงๆขื่นเป็นแบบนี้อีกล่ะก็..โอ๊ย!! ปวดตับ!

**********