คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : การ์เดี้ยนคนใหม่ 80%
เมื่อหลายวันก่อน~
“หาาาาา!!!”
เสียงอุทานของมิกิยะดังลั่นเมื่อได้ยินประโยคบางอย่างที่เปล่งออกมาจากปากของน้าเธอ
“จะให้ฉันทำงานคู่กับเซโร่เหรอค่ะ!!”มิกิยะทวนประโยคนี้อีกครั้ง
“ใช่ เพราะฉันเห็นว่างานนี้คนเดียวคงจะทำไม่ไหว เลยต้องหาคนมาช่วยเพิ่มน่ะ”ไคเอนพยักหน้ารับพร้อมอธิบาย มิกิยะถึงกับทำท่าผงะอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“ให้ฉันไปทำงานกับคนไร้ความเป็นมิตรอย่างงี้เนี่ยนะ แค่ทุกวันนี้จะต้องมาเบาะแสคดีก็ยุ่งยากอยู่แล้ว ยังจะให้มาร่วมงานกับคนแบบนั้นฉันคงจะอกแตกตายก่อนล่ะมั้งค่ะ”มิกิยะบอกเสียงดังอย่างหงุดหงิดก่อนจะเดินมานั่งที่เก้าอี้แล้วกอดอกอย่างไม่สบอารมณ์
“เห้อ~”ไคเอนถอนหายใจหน่อยๆ พลางขยับแว่นเบาๆอย่างหนักใจ
“ฉันรู้นะว่ามิกิยะจังไม่ค่อยจะชอบนิสัยของคิริวคุงเท่าไร และภาระที่ได้รับมอบหมายก็เยอะแยะแต่มิกิยะเองก็ไม่เคยบ่นอะไรกับงาน น้าเองก็รู้สึกว่าการให้มิกิยะทำงานคู่กับคิริวนี่มันก็อาจจะเกินไปหน่อย แต่ทางสภาอาวุโสเขาไว้ใจพวกเธอทั้ง2คนมากเลยนะที่จะให้มาทำงานนี้น่ะ..”ไคเอนบอกพลางมองหน้ามิกิยะ ที่ค่อยๆเปลี่ยนสีหน้าไปทีละนิด และในที่สุดเธอก็ถอนหายใจอันหนักหน่วงออกมาก่อนจะพยักหน้ารับอย่างจำนน
“ก็ได้ค่ะฉันยอมก็ได้ คุณน้าเองงานก็เยอะเหมือนกัน มีอะไรที่ฉันจะเบาภาระได้ก็ขอมาเลยค่ะฉันไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว..”มิกิยะพูดเบาๆ ไคเอนจึงเบาใจลงหน่อยก่อนจะส่งยิ้มให้เธอ
“เอ้อ! แล้วพวกเขาจะมาเมื่อไรค่ะ”เธอถามขึ้นถึงเรื่องงาน ไคเอนถึงกับทำหน้านึกออกทันทีหลังจากไม่ได้คิดเรื่องนี้มาได้สักพัก
“คืนนี้แหละ มิกิยะคงจะรู้งานแล้วสินะ”ไคเอนบอกก่อนจะถามมิกิยะกลับ
“ค่ะ”
มิกิยะรับคำพร้อมพยักหน้า..
1อาทิตย์ต่อมา..
“!!~”
เสียงคุยอันดังของกลุ่มนักเรียนหญิงเดย์คลาสที่หน้าประตูใหญ่ของหอนักเรียนไนท์คลาส ซึ่งเป็นประจำอยู่แล้วพอเวลาตกเย็นเด็กสาวมักจะพากันมารวมตัวเพื่อรอส่งนักเรียนไนท์คลาส และดูท่าวันนี้จะเยอะกว่าปกติซะด้วย
“เอาล่ะ พวกเดย์คลาสทั้งหลาย จำกฎกันไม่ได้รึไงว่าถ้าจะมารอพวกรุ่นพี่ไนท์คลาส ควรจะทำตัวยังไงน่ะหะ!”มิกิยะตะโกนถาม ก่อนจะเดินมาอยู่ตรงหน้าของกลุ่มนักเรียน พร้อมเท้าสะเอวแล้วส่งสายตาน่ากลัวใส่ จนทุกคนพากันผงะ
“เนโกะนานิซังมาแล้ว รีบเข้าแถวเร็ว”เสียงพึมพำกระหึ่มขึ้น ก่อนที่ทุกคนจะพากันเข้าแถวเป็นระเบียบอย่างรวดเร็ว พร้อมปิดปากไม่ให้มีเสียงใดเล็ดรอดออกมา
เมื่อมิกิยะดูว่าเรียบร้อยกันหมดแล้วเธอจึงค่อยๆเบี่ยงตัวหลบไปอยู่คนสุดท้ายของแถว
“หึ..วันนี้หมอนั่นก็ไม่มาอีกจนได้ เบี้ยวงานจริงๆไม่ไหวเล้ย!”มิกิยะพึมพำเบาๆพลางใช้สายตามองหาคนที่พูดถึงรอบๆด้าน
ที่มิกิยะสามารถสั่งให้ทุกคนทำตัวเป็นระเบียบได้เพราะมีเหตุเมื่อ2วันก่อน
“โอ๊ย!!ทำไมไม่มีใครฟังฉันเลยเนี่ย”มิกิยะสบถขึ้นมาเมื่อมาคุมนักเรียนในวันนี้ และในตอนนี้เธอชักคุมตัวไม่ไหวแล้ว
ไม่มีใครฟังเธอพูด กลับต่อต้านเธออีก
“นี่ นายน่ะไม่คิดจะมาช่วยกันบ้างรึไง”มิกิยะหันไปถามใส่เซโร่ ที่มัวแต่ยืนดูสถานการณ์ อย่างไม่มีท่าทีจะมาช่วยเลยสักนิดปล่อยให้เธอทำงานอยู่คนเดียวจนตอนนี้เธอเริ่มโมโหอะไรหลายๆแล้ว
แต่คำถามที่มิกิยะถามเซโร่ไป เขากลับทำท่าไม่ไยดี
“ถ้าแค่นี้ยังทำตัวคนเดียวไม่ได้ เธอก็อย่างหวังที่จะมาช่วยงานฉัน”เซโร่พูดจบก็หมุนตัวเดินหนีจากตรงนั้นไปทิ้งให้มิกิยะอยู่คนเดียว
จะมากไปแล้วนะ..เพราะอย่างนี้ไงถึงไม่อยากทำงานร่วมกับหมอนั่นน่ะ!
มือเรียวๆกำหมัดแน่นอย่างเหลืออด ก่อนจะเก็บอาการไม่ไหวหันไปตวาดเด็กนักเรียนเหล่านั้นอย่างเสียงดัง..
พร้อมเทศนาอย่างยาว..
จากวันนั้นก็ดูเหมือนจะคุมง่ายขึ้นเยอะแหะ...
“หึ แค่นี้ก็ไม่ต้องง้อหมอนั่นแล้ว”มิกิยะพึมพำเบาๆอย่างสะใจ
“อ๊ะประตูใหญ่เปิดแล้ว!”เสียงของใครดังขึ้นจนทุกคนหันไปดู มิกิยะเองก็มีแอบๆหันตามบ้างเล็กน้อย
ประตูใหญ่ค่อยๆเปิดออกอย่างช้าๆ ก่อนจะเปิดจนสุด เผยให้เห็นกลุ่มนักเรียนไนท์คลาสที่กำลังเตรียมตัวจะก้าวออกมาจากตรงนั้น
ฟรึ่บ~
มีบุคคลหนึ่งเดินมาอยู่ข้างๆมิกิยะอย่างรวดเร็ว
“ใครเป็นคนปล่อยข่าวออกไปน่ะหะ”เสียงทุ้มๆคุ้นๆหูถามอย่างหงุดหงิดจนมิกิยะหันไปดูอย่างรวดเร็วพลางตกใจนิดเล็กน้อย
“ฉันจะไปรู้มั้ยล่ะ ฉันไม่ได้เป็นคนไปบอกสักหน่อย ไม่ใช่นายเองเหรอที่เป็นคนปล่อยข่าวว่ามีนักเรียนไนท์คลาสเข้ามาใหม่น่ะ”มิกิยะบอกพลางถามอย่างประชดอย่างโมโห จนเจ้าของนัยน์ตาสีม่วงเกิดอาการหงุดหงิดหน่อยๆ
“ฉันไม่สนใจเรื่องพรรค์นี้อยู่แล้ว ฉันจะไปบอกให้พวกนี้ให้ตื่นเต้นกันทำไมล่ะ”เซโร่ตอกกลับด้วยน้ำเสียงขุ่นๆ
“หึ ก็นึกว่านายจะจงใจแกล้งฉันน่ะสิ ยิ่งทำงานเองตัวคนอยู่เดียวด้วย”
มิกิยะต่อคำ จนเกือบมีปากเสียงขึ้นแต่ก็ต้องสงบศึกอย่างรวดเร็ว เมื่อมีเสียงหนึ่งทักขึ้นมา
“ทั้ง2คนอย่าทะเลาะกันสิ เป็นคู่หูกันไม่ใช่เหรอ?”เสียงเล็กๆดังข้างๆมิกิยะ เธอจึงหันไปดูว่าใคร ก็พบกับนักเรียนหญิงไนท์คลาสผมสีน้ำตาลเข้มทักเปียก้างปลาน่ารักๆ ยืนยิ้มให้เธออยู่
มิกิยะเห็นดังนั้นจึงรีบโค้งคำนับทันที
“ขอโทษนะค่ะที่ต้องให้เตือนกัน แต่ฉันกับเขาไม่ใช่คู่หูหรอกค่ะแค่ทำงานร่วมกันเฉยๆน่ะค่ะ”มิกิยะบอก พลางอธิบาย
เธอคนนั้นพยักหน้ารับเบาๆพร้อมรอยยิ้ม
“ยังไงฉันก็ถือว่าเธอทั้ง2เป็นคู่หูกันนะ ก็พวกเธอทำงานด้วยกันไม่ใช่เหรอ..”หญิงสาวกล่าวอีกรอบ จนมิกิยะไม่กล้าปฏิเสธอีกได้แต่รับคำเบาๆ
“เซโร่ นี่นายไม่คิดจะทำความเคารพหน่อยเลยรึไง”มิกิยะหันไปเอ็ดเบาๆกับเซโร่
“ไม่..เธอไม่ใช่เจ้านายฉัน”เจ้าของนัยน์ตาสีม่วงกล่าวอย่างไม่สนใจ จนมิกิยะถึงกับตกใจประโยคที่เขากล่าวออกมาก่อนจะเอ็ดเสียงดัง
“เซโร่!!”
“ยังเหมือนเดิมเลยนะ คิริวคุง..”เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น ขัดกับเสียงเอ็ดของเธอพอดี มิกิยะจึงรีบปิดปากอย่างรวดเร็ว พร้อมหันไปดูว่าใคร
อิจิโจซัง...
หรือก็คือ..อดีตรองหัวหน้าหอพักของไนท์คลาส..
แต่ตอนนี้เขาได้ขึ้นมาเป็นหัวหน้าหอไนท์คลาสแทนคนเก่าแล้ว
“ขะ ขอโทษนะค่ะ ที่แสดงกิริยาไม่ดีใส่น่ะค่ะ..”มิกิยะรีบขอโทษอย่างรวดเร็ว เจ้าของนัยน์ตาสีเขียวมรกตหัวเราะออกมาเบาๆกับท่าทีของเธอ
“ไม่เป็นไร เพราะยังไงเธอก็มีอีกหน้าที่ที่จะต้องดัดนิสัยใครบางคนน่ะ”อิจิโจกล่าวเป็นนัย พลางเหลือบไปมองคนด้านหลังของมิกิยะ ซึ่งเธอเองก็รู้ดีว่าใคร
“เอาล่ะๆ งั้นพวกเราก็ไปกันก่อนเถอะใกล้ถึงเวลาเข้าเรียนของเราแล้ว เพราะยังไงก็มีโอกาสได้มาคุยกับเธออยู่แล้วทั้ง2คนอยู่แล้ว..”ใครบางคนกล่าวขึ้นก่อนจะมาจับบ่าของนักเรียนหญิงไนท์คลาสคนเดิม ก่อนจะเดินนำหน้าไปก่อนพร้อมกับกลุ่มนักเรียนคนอื่น
“นั่นสินะ งั้นพวกฉันขอตัวก่อนนะ”อิจิโจบอก มิกิยะรับคำเบาๆก่อนจะมองทั้ง2คนเดินเข้าห้องเรียนจนลับตาไป
“เซโร่งั้นวันนี้นายเป็นคนพานักเรียนเดย์คลาสเข้าหอเองนะ...อ้าว!?”มิกิยะที่กำลังพูดไม่จบเมื่อหันไป ก็ไม่พบกับคนเมื่อกี้ที่ยืนอยู่ข้างเธอแล้ว
หน็อย..แอบหนีอีกแล้วหมอนี่จริงๆเล้ย..ช่างมันเหอะ!ทำเองคนเดียวก็ได้
“เซโร่! ฉันเรียกนายเป็นรอบที่ร้อยแล้วนะ!”มิกิยะตวาดลั่นหลังจากที่เรียกร่างสูงมานานแล้ว แต่เขากลับทำท่าเหมือนไม่สนใจเสียงของเธอที่เรียกเขาเลย
แต่ในตอนนี้เขาเริ่มมีปฏิกิริยาหน่อยๆแล้ว
ร่างสูงผละมือจากการซ้อมยิงปืนแล้วเอี่ยวตัวมามองมิกิยะที่กำลังหงุดหงิดตัวเขาอยู่
“เรียกอะไรนักหนา ฉันหนวกหู” ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยจะสบอารมณ์เท่าไร มิกิยะเองก็เริ่มจะเก็บอารมณ์ไมไหวแล้ว
“หนวกหูก็หันมาคุยกันก่อนเซ่!!” มิกิยะบอกเสียงดังพลางเอามือไปทุบที่กำแพงอย่างเหลืออด
“ฉันไม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับเธอ”เซ่โร่ตอกกลับอย่างเย็นชาก่อนจะหันหน้าหนีมิกิยะ
“แต่ฉันมี! นายน่ะไม่ให้ความเคารพ ซาคุระซังกับอิจิ โจซังเลยนะ นายทำตัวแบบนี้ใส่พวกเขาหลายรอบแล้ว ฉันชักเหลืออดแล้วนะเซ่โร่!”
มิกิยะบอกเสียงดัง แต่ท่าทีของร่างสูงกับไม่ใส่ใจกลับซ้อมปืนต่อไปเรื่อยๆทำยังกับว่าเธอไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้นเลย
หมับ!
มือเรียวๆคว้าไปที่ปากกระบอกปืนโดยไม่กลัวอันตราย เซโร่ถึงกับผงะเล็กน้อย เขาจึงรีบตวัดสายตาไปมองมิกิยะอย่างไม่สบอารมณ์สุดๆ
มิกิยะจ้องเขม็งมาที่เซโร่ ในมือก็รั้งกระบอกปืนที่ร่างสูงถือไว้ พร้อมกับส่งเสียงในลำคอออกมาเบาๆ
“เธอน่ะหยุดรังควาญฉัน..สักทีจะได้มั้ย!”เซโร่ตวาดมิกิยะพลางกระชากกระปืนอย่างแรง แต่มิกิยะยังสามารถยึดปืนได้อย่างแน่นหนา
“ฉันรู้นะ ว่านายไม่ค่อยจะชอบหน้าฉันสักเท่าไร ตอนแรกก็กะว่าจะปล่อยไป แต่พอรู้ว่านายมันมีนิสัยแย่ๆแบบนี้ จนฉันรู้สึกอยากจะดัดนิสัยแย่ๆของนายเข้าจนได้..”มิกิยะพูดขึ้น พร้อมเกร็งมือให้จับปืนไว้แน่นๆไม่ให้ร่างสูงกระชากออกไปได้
“หึ...”เซโร่สบถออกมาเบาๆ
“อย่ามาสั่งสอนฉัน..มันเรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับเธอ”
พลั่ก!!
เซโร่พูดจบก็ใช้มือข้างหนึ่งผลักมิกิยะจนเซไปอีกทาง แต่เธอพยุงตัวเองได้ทันจึงไม่ล้มลงไปกับพื้น
“เธอนี่มันน่ารำคาญพอๆกับน้าของเธอเลยนะ..”เซโร่พูดขึ้นก่อนจะเดินหนีมิกิยะ ทิ้งให้เธออยู่คนเดียวอีกครั้ง..
มิกิยะแทนที่จะโกรธที่เซโร่ผลักเธอแรงอย่างนี้ เธอกลับหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะค่อยๆเหยียดตัวให้ตรง
อย่างที่พ่อเคยบอก ยิ่งคนที่แข็งกระด้างมากเท่าไร คนเราก็ยิ่งอยากสอนมากเท่านั้น...
“เอาเป็นว่าฉันจะคิดบทเรียนให้นายก่อนก็แล้วกัน แล้วค่อยมาสอนกันทีหลัง..”มิกิยะพึมพำเบาๆ พลางหัวเราะออกมานิดหน่อย ก่อนจะหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋า
มือเรียวๆค่อยหันสิ่งนั้นไปที่ซ้อมยิงเป้า ก่อนจะลั่นไกใส่
ปัง!!!
80%
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เดี๋ยวมาต่อนะค่ะขอตัวก่อนล่ะ!
ความคิดเห็น