โต๊ะเรียนสื่อรัก

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1

เฮ้อ~!! เปิดเรื่องมาฉันก็ถอนหายใจ แน่ล่ะสิ ก็ตอนนี้ฉันกำลังเรียนวิชาที่ไม่ชอบอยู่ และก็ง่วงมากๆ แต่ทำไงได้ล่ะ ตอนนี้ฉันนั่งอยู่กลางห้อง แถมครูก็โหดมาก TAT แต่แล้วฉันก็คิดหาอะไรแก้ว่าง และฉันก็เลยเขียนโต๊ะตรงที่คนไม่น่าจะเห็นว่า “ วิชาดาราศาสตร์ น่าเบื่อชะมัดเลยโว๊ยยยยยย ” แล้วก็วาดรูปยึกยือๆลงสมุด =w=

แต่เอ๊ะ! ฉันยังไม่ได้แนะนำตัวเลยแฮะ แนะนำตัวสักหน่อยดีกว่า ฉันชื่อ กรรไกร ชื่อฉันแปลกสินะคนอะไรชื่อกรรไกรเพื่อนฉันก็ว่าแปลกเหมือนกัน TAT แต่ช่างมันเรื่องชื่อเถอะ มาเรื่องชั้นเรียนและ รร ที่ฉันเรียนอยู่ดีกว่านะ =w= ฉันเพิ่งขึ้นมอปลาย แต่ฉันอายุ 14 จะ 15 น่ะนะ เด็กสินะ หุหุ ฉันเด็กที่สุดในห้องเลยล่ะนะ ส่วนนิสัยของฉันน่ะหรอ ฉันค่อยข้างเงียบๆกับคนที่ไม่ค่อยรู้จักน่ะนะ แต่ถ้าเพื่อนสนิทหรือคุยเรื่องที่ชอบหนิ ฉันจะแตกต่างไปอย่างสิ้นเชิงและก็หน้าฉันมันค่อนข้างแบบ เอิ่ม ถ้าไม่ยิ้มจะมีคนนึกว่าฉันโกรธอยู่ โฮกกก //เพลีย แต่ช่างเถอะนะ ฉันไม่แคร์อยู่แล้วล่ะ

ติ้ง ต่องง ติ้ง ต่องง //เสียงออดดังขึ้น นี่มันเสียงสวรรค์ชัดเลย >< ฉันคิดในใจน่ะนะ แล้วเก็บหนังสือเข้ากระเป๋า แล้วเอาวิชาอื่นขึ้นมาเตรียมแล้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะ                                                                “ ยัยกรรไกรตัดหญ้า!! ” เสียงยัยทินเนอร์ร้องเรียกฉัน (ที่จริงมันชื่อทินเฉยๆแต่ฉันเรียกมันทินเนอร์) “โหย!! นี่เธอจะตะโกนเรียกฉันทำไมเนี่ยอยู่ใกล้เองนะย่ะ!!” ฉันเงยหน้าขึ้นมาตอบยัยทิน                                       “ แหม๋ ฉันเห็นแกทำท่าจะหลับในคาบดารา ครูจ้องแกเขม่งเลย ” ยัยทินตอบด้วยสีหน้าตื่นเต้น ตื่นเต้นอะไรของมันกันนะ                                                                                   “แล้วไง ก็แค่ครูมองไม่เห็นแปลกครูก็มองทั่วห้องแหละย่ะ” ฉันตอบยัยทินไปแบบไม่ต้องคิด                                   “ไม่นะ ครูมองแกแบบแจะจงเลยจริงๆนะ” มันตอบฉันพร้อมตาโตของมัน ยัยทินนี่นะหน้าตาก็ดีนะ เรียนก็เก่ง แต่ไม่ติดนิสัยติ้งต้อง เอ๋อๆ ของมันมันจะสมบูรณ์แบบเลยล่ะนะ                                                 “อืมๆ ฉันรู้แล้วๆ แกกลับไปนั่งโต๊ะเหอะ เดี๋ยวครูก็มาแล้ว” ฉันบอกแบบปัดๆไป

“เฮ้อ~ กว่าจะได้กลับบ้าน” ฉันพูดพร้อมกับปิดขี้เกียจและเดินไปขึ้นรถกลับบ้านพร้อมยัยทิน และพอถึงบ้านฉันก็งีบหลับไปทันทีเพราะเพลียกับนโยบายของโรงเรียนที่ต้องเดินเรียนไปมามาก โดยที่ไม่รู้เลยว่าพรุ่งนี้ฉันจะต้องได้พบเจอกับใครอีกคนที่ฉัน...