คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue บทนำ
นิยามความรักของคุณคือ...?
ผมก็เคยคิดเหมือนคุณว่ารักคือความเข้าใจ
จนเมื่อได้มาพบกับคนๆหนึ่ง
คนที่ผมไม่เคยเข้าใจเขาเลย
แต่กลับ...รัก
และที่น่าแปลกที่ผมไม่อาจปล่อยให้ความรักครั้งนี้
หลุดลอยไปได้เลย...
Hime Part (ฮิเมะ)
"โทษนะ...จะรีบไป...เจอกันพรุ่งนี้นะฮิเมะ"
ถ้อยคำสั้นๆที่เอ่ยออกมาเมื่อเจอหน้ากัน...กับมือที่เอื้อมมาสัมผัสแก้มนุ่ม...ก่อนจะจากไปอย่างเร่งรีบ...ทิ้งให้ฮิเมะน้ำตาคลอเบ้า...ริวห่างออกไปมากตั้งแต่วาดภาพนั้น...ไม่ได้ใกล้ชิดกันเลย...ริวจะไปไหน...ไปหาใคร...ริว...อย่านะ...อย่าทรยศฉันเลย...ฉันคงตาย...ถ้าริวไป
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
"ริว...ฉันมารับ...ไปด้วยกันนะ" ฮิเมะมารอหน้าห้องริวตั้งแต่เช้า
ริวเห็นหน้าแฟนแล้วก็รู้สึกผิด...ผิดที่ลืมคิดถึงเธอไปหลายวัน "อืม...ไปสิ"
ริวควงแขนเล็กๆอย่างเอาใจ ฮิเมะซบหน้าลงกับไหล่ริว กลัว...กลัวเหลือเกิน...ถ้าไหล่นี้จะไม่เหลือที่ไว้ให้ตัวเธอ...จะเป็นยังไง?
"ริว...ฉันยังอยู่ข้างริวได้ใช่มั้ย...อาทิตย์ก่อนเราห่างกันจนฉันกลัว...ริวยังเหมือนเดิมใช่มั้ย" ฮิเมะจ้องตาถาม น้ำตาคลอคลองอยู่เต็มลูกตากลมโต ปากสั่นนิดๆ ริวเห็นก็กอดร่างบอบบางไว้แน่น เกือบจะทำร้ายใจคนน่ารักคนนี้ไปแล้ว
"ขอโทษนะ...ขอโทษ... ฉันรักฮิเมะเสมอ...ไม่ต้องกลัว" ลูบหัวปลอบโยน ก้มหน้าลงมามอบหนึ่งจูบ แทนคำขอโทษ ชดเชยความไม่สบายใจทั้งหมดของฮิเมะได้หมดสิ้น "ฮิเมะ...ฉันรู้สึกกับเธอยังไง...ไม่เคยเปลี่ยนแปลงหรอก...เชื่อมั้ย" ริวพูดหน้าตาเคร่งขรึม
ฮิเมะพยักหน้าเร็วๆ ซึ้งใจ เชื่อสิ...คำพูดของริว...เชื่อเสมอ "ฉันก็รักริว...รักมาก" ซุกหน้าลงกับอกริว อบอุ่น...ทั้งกายและใจ...ที่เห็นริวเป็นเช่นเคย...เธอไม่น่าคิดมากเลย
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
"ไม่ต้องห่วง...ไม่มีอะไรมาก...ฉันนอนกับเขาแค่คืนเดียว" คำพูดเรียบๆออกมาจากปากโยชิคาวะ คาสึสะ สีหน้าปกติ เพียงเท่านี้ก็เรียกน้ำร้อนๆให้ไหลพรากออกมาจากดวงตากลมโต...สะอื้นทันที...ปิดหูตัวเอง
เมื่อหนึ่งปีก่อน ก่อนที่ริวจะจากไปไกลในวันรุ่งขึ้นเพื่อเรียนต่อทางด้านศิลปะเป็นเวลา 1 ปี ฮิเมะใจหาย แต่ไม่อยากจะแสดงออก กลัวว่าริวจะไม่สบายใจ ได้แต่ฝืนยิ้มให้ทุกวัน วันนี้วันสุดท้ายแล้ว ครั้งหน้าที่จะเจอกัน ยังตอบตัวเองไม่ได้เลยว่าเมื่อไหร่ ฮิเมะมาที่ห้องริวในตอนเช้าเหมือนทุกวัน
"ฮิเมะ...หลับตาสิ" ริวสั่งขณะที่เปิดประตูรับฮิเมะเข้ามาในห้อง
ฮิเมะงงแต่ก็ยอมโดยดี ริวจูงมือเดินมาเรื่อย กดไหล่บางให้ทรุดลงบนเตียงนุ่ม อมยิ้ม สงสัยว่าริวจะทำอะไร นั่งอยู่ไม่นานอะไรบางอย่างถูกคลุมบนศีรษะ บางเบา กลิ่นหอมอ่อนๆ ผ้า...ผ้าอะไร?
"สวยมาก" ริวจับมือนุ่มขึ้นมาจูบ "ลืมตาได้แล้ว"
ฮิเมะรู้สึกถึงสัมผัสที่เปลือกตาจากริมฝีปากของริว ค่อยๆลืมตาขึ้น ประหลาดใจที่ตัวเองมองริวผ่านผ้าขาวบาง ขลิบด้วยลูกไม้ที่ชายผ้าตลอดผืน ลวดลายละเอียด งดงาม ทิ้งเนื้อผ้าแนบกับใบหน้าได้รูปของฮิเมะ คลุมจนถึงเอวบาง ผ้าคลุมหน้าเจ้าสาว!
"ริว..." เรียกออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ตะลึง
"ฮิเมะ...ฉันไม่มีแหวน...ไม่มีอะไรซักอย่าง...ไม่รู้ด้วยว่าจะได้กลับมาเมื่อไหร่..." ริวลูบไปที่ใบหน้าสะสวย แตะต้องผ่านเนื้อผ้า "มีแต่...จูบสาบาน...ห้องนี้ไม่ใช่โบสถ์...ไม่ใช่สถานที่ศักดิ์สิทธิ์...ไม่มีพิธีอะไร...ฮิเมะ...จะเชื่อมั้ย...ว่าฉันจะรักเธอตลอดไป" จับสองมือของฮิเมะขึ้นมากุม จูบเบาๆ จ้องตาถาม นัยน์ตากลมโตคู่นั้นรื้นไปด้วยหยดน้ำตา
"เชื่อค่ะ..." เสียงสั่นด้วยความตื้นตัน
ริวมองใบหน้าได้รูปนั้น ประคองเข้ามาใกล้ ฮิเมะสวยที่สุด สวยกว่าเจ้าสาวทุกคนที่เคยเห็น ประทับจูบผ่านผ้าคลุมหน้า แตะริมฝีปากกันเนิ่นนาน ริวถอยออกมา ค่อยๆเลิกชายผ้าออกทีละน้อย ฮิเมะนิ่งเฉย รอจนผ้าสีขาวแสนบอบบางผืนนั้นเลื่อนหลุดออกไป แล้วรับความรักของริวผ่านภาษากายด้วยความเต็มใจ
แสงแดดยามเย็นที่สะท้อนเข้ามาในห้อง ส่องให้เห็นหยาดน้ำแวววาวบนแก้มเนียน ริวหัวเราะออกมา ยิ้มกว้างกับอาการของฮิเมะ
"ไม่ทันไรก็เป่าปี่ซะแล้ว...แล้วฉันจะจากเธอไปได้ยังไง" ริวโอบไว้ทั้งตัว
"มะ...ไม่ได้ร้องซักหน่อย" จะซับออก ริวส่งผ้าขาวบางผืนเดิมให้
"อย่าร้องไห้คนดี...เดี๋ยวริวจะไม่อยู่ปลอบแล้ว...ใช้ผ้าผืนนี้ไปก่อนแล้วกันนะ"
ฮิเมะสูดจมูกเล็กน้อย หยุดร้อง ไม่อยากให้ริวลำบากใจ แนบหน้ากับหน้าริว "ฉันจะรอริว...นานแค่ไหนก็จะรอ...ไม่ต้องห่วงนะ...ฉันมีผ้าผืนนี้...มีจูบสาบานของริว...ก็พอแล้ว" หอมแก้มริวทั้งสองข้าง รักที่สุด
"อ้าว...แล้วเจ้าของผ้า...เจ้าของจูบ...จะไม่เอาเหรอ" ริวเย้า ฮิเมะหัวเราะเขินๆ หลบตาที่เปี่ยมด้วยแววล้อเลียน
"ฉันรักริว...จะมีแค่ริวคนเดียว"
ริวยิ้มให้ สบตากันเนิ่นนาน นั่งคุยกันถึงอนาคต วาดความหวัง ระบายความฝันให้งดงาม กอดประคองกันไม่ห่าง ซึมซับกลิ่นไอ ความรู้สึกให้ลึกซึ้ง ก่อนจะจากกันไกลแสนไกล
ฝันถึงอดีตที่แสนสุข...วันวานของความรัก...มันจะต้องจบลงรึเปล่า...ริว..สมองเอาแต่คิด...จินตนาการเรื่องของคนรักตัวเองกับคนอื่น...ริวจูบหล่อนเหมือนที่จูบตน..แล้วอ้อมกอดของริวอีกล่ะ...จะเหมือนกันมั้ย?
ตลอดเวลาที่คบกันมาริวไม่เคยเป็นแบบนี้...ไม่แม้แต่จะมองคนอื่น...ตั้งแต่ที่เห็นภาพนั้นแล้ว...เคยคิดระแวง...แต่ริวก็บอกเสมอว่ารัก...ไว้ใจริว...ไม่ว่าใครจะมาบอก...จะมาพูด...ถึงความสัมพันธ์กับนางแบบในภาพ PASSION...โยชิคาวะ คาสึสะ...เชื่อมั่นมาตลอด...ไม่เคยถามริวเลยสักครั้ง...แล้วทำไม...ทำไมริวถึงไปมีอะไรกับโยชิคาวะได้...ปิดบัง...หลอกลวง...วันนี้จะเป็นยังไง...จะเลิกรักริว...จะเดินออกไปจากชีวิตของริวได้หรือ...ไม่...ทำไม่ได้...ริว...ฉันไม่รู้...ไม่รู้...ว่าควรจะทำยังไง...ริว...ได้โปรด...อย่าทิ้งฉันไป...ฉันมีชีวิตอยู่ไม่ได้...ถ้าขาดริว
Katsusa Part (คาสึสะ)
"คาสึสะ...ฉันรักเธอ...เธอน่ะเย็นชา...ใจแข็ง...เอาแต่ใจที่สุด...แต่ฉันก็บ้า...ที่ตามใจเธอทุกอย่าง...เฮ้อ...เราน่าจะเจอกันเร็วกว่านี้"
ถ้อยคำแผ่วเบาที่กรอกใส่หูขณะที่คิดว่าเจ้าตัวหลับ...แต่คาสึสะยังไม่หลับ...ได้ยินนะ...รู้...ทุกคำพูด...น่าจะเจอกันเร็วกว่านี้...หึ...นายจำไม่ได้เอง...ปีก่อนที่เราพบกัน...ถ้าวันนั้น...ฉันบอกนาย...เราสองคนจะเป็นยังไงนะ...รัก...ฉันรู้...ริว...ฉันรู้...สิ่งที่ริวคิด...สิ่งที่ริวรู้สึก...ฉันเองก็เช่นกัน...แต่ฉันพูดมันออกไปไม่ได้...พูดไม่ได้...ก็ในใจริวน่ะ...มีอีกคนอยู่...ฉันไม่อยากจะแทรกตัวเองลงไป...ไม่มีใจของใครที่ไหนหรอกนะ...ที่จะมีเนื้อที่มากเพียงพอสำหรับสามคน
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
สายฝนที่โปรยปรายไม่ขาดสาย ภาพที่เห็นในระยะไกล แต่สายตากลับเห็นแจ่มชัดราวกับอยู่ตรงหน้า ชายหนุ่มผมสีอ่อน ค่อยประคองร่างบอบบาง กางร่มให้ครอบคลุม ไม่ยอมให้สายน้ำมากระทบได้ รอยยิ้มหวานๆที่มีให้กัน
คาสึสะยืนมองสงบเฉย สีหน้าไม่เปลี่ยน สิ่งนี้คือสิ่งที่เลือกด้วยตัวเอง ไม่เสียใจ รอจนกว่าสองร่างนั้นลับสายตา จึงได้เดินออกมาสู่สายน้ำที่พร่างพรม น้ำเย็นที่รินรด ยังไม่เท่าในหัวใจ ความเย็นเยียบข้างในนี้ ไม่มีใครมาปัดเป่าให้ความอบอุ่นได้เลย
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
คาสึสะเปิดประตูเข้าไปใน The Secret Room อยากจะเอารูปที่อุตส่าห์ไปทวงคืนมาจากคนใจโฉดไปเก็บไว้ที่เดิมก่อนแล้วจะกลับมาล้างคราบคาวแสนสกปรก สะดุ้งเล็กน้อยที่เห็นเงาตะคุ่มๆไหวตัว ตี 4 แล้วทำไมริวยังอยู่?
"วันนี้เธอไปไหนมาทั้งวัน" เสียงเย็นชาเอ่ยถาม สึคาสะเงียบ จะตอบได้อย่างไร!
"ไม่ใช่เรื่องของนาย" เสียงแหบแห้ง เดินไปที่ผนังจะยกรูปขึ้นติดที่เดิมแต่ยกแขนไม่ไหว ริวเดินมาใกล้ เผลอออกแรงกระชากที่ไหล่บาง คาสึสะสะดุ้ง นิ่วหน้า สะบัดแขนออกจากมือริว แปล๊บ...แค่อยู่เฉยๆก็เจ็บจะแย่ นี่ริวจับไม่เบานัก ร่างบางเซ เดินปกติก็ก้าวขาแทบไม่ได้ ยิ่งถอยหนีด้วยความตกใจก็ยิ่งทรมาน
"อ๊ะ...ขอโทษ...เธอเป็นอะไร" ริวทนเก็บความสงสัยไม่ไหว ถอดเสื้อคาสึสะออก คนร่างเล็กไม่มีเรี่ยวแรงห้ามปรามหรือขัดขืน ได้แต่เบือนหน้าหนีเมื่อผิวกายปรากฏสู่สายตา
ริวอุทานในลำคอ ตะลึง ทุกตารางนิ้วของผิวกายเนียนแตะแต้มระบายไปด้วยรอยสีแดงเข้ม...รอยฟันที่ฝังลึก บางแผลยังมีเลือดกรังอยู่ ผิวอ่อนๆช้ำไปหมดจากแรงบีบเค้น ริวเอื้อมมือแตะเบาแสนเบาที่แต่ละจุด อยากจะแบ่งเบาความเจ็บปวดบ้าง
"มันทำร้ายเธอใช่ไหม" เสียงที่หลุดออกมาเต็มไปด้วยความเสียใจที่ไม่ได้ปกป้อง
"ไม่ใช่...ฉันยอม..."
"ทำไม...เป็นบ้าไปแล้วเหรอ...ปล่อยให้ไอ้นั่นทำกับเธอขนาดนี้ได้ยังไง"
"ช่างเถอะ"
"ช่างไม่ได้... คาสึสะ...อย่าบอกนะว่าเธอยอมให้มันข่มขืนเพื่อรูปใบเดียว" ริวไม่อยากจะเชื่อ
คาสึสะไม่รู้จะอธิบายยังไง ภาพเธอที่ริวอุตส่าห์วาดด้วยความรู้สึกที่เต็มเปี่ยม หวงนักหวงหนา ถ้าไม่เอาคืนมา มันก็ต้องถูกทำลาย ที่ทำไป...ก็เพื่อใคร...ไม่รู้หรือยังไง
"เธอทำเรื่องบ้าๆนี่ทำไม... คาสึสะ...ทำได้ยังไง!" ริวเขย่าตัวถาม
มีเหรอที่จะบอก...คนดื้อคนนี้น่ะ "ปล่อย...ร่างกายของฉัน...ฉันมีสิทธิ์...รักษารูปเอาไว้ให้ดีล่ะ" สั่งเสียงอ่อนโรยพลางส่งรูปให้ ริมฝีปากบางเต็มไปด้วยรอยแผล ขยับได้เพียงเล็กน้อยเพราะความบอบช้ำรุนแรง สภาพของคาสึสะทำให้ร่างสูงขาดสติ
"ไม่!...พอกันที...ถ้าคราวหน้ามันไปอยู่ในมือใครอีกเธอก็จะยอมนอนกับเจ้าของรูปทุกคนใช่มั้ย...ฉันไม่ให้"
ริวคว้ารูป PASSION ขึ้นมา กระชาก ฉีกออกเป็นชิ้นๆ โกรธจนคลั่งโมโหจนบ้า ทำลายภาพที่แสนรัก ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของคาสึสะ
มองที่เศษกระดาษสีน้ำเงิน ภาพที่เป็นความผูกพัน เป็นจุดเริ่มต้นและเชื่อมโยงความรักของคนสองคน จบแล้ว สิ่งที่คาสึสะยอมใช้ศักดิ์ศรี ใช้ร่างกายแลกเอามา ยอมทรมาน ยอมให้คนเลวดูถูก เพื่อแลกมาให้ริวทำลายด้วยน้ำมือตัวเอง!
"อย่าทำอะไรโง่ๆอีกนะ...ได้มั้ย" ริวกอดเบาๆ ไม่กล้าให้กระทบกระเทือนร่างบอบบาง
คาสึสะมองริวด้วยสายตาว่างเปล่า "ปล่อย...ไม่ต้องมาแตะตัวฉันอีก...นายทำลายมันหมดแล้ว" เสียงแผ่วเบาแต่หนักแน่นจนริวกลัว ความสัมพันธ์ที่ยังไม่เห็นทางออกของเรา...ถูกทำลายลงด้วยมือของนายเอง...ริว
"ทำลาย?...เธอต่างหากที่บังคับให้ฉันทำแบบนี้...อย่าไปนอนกับใครอีกนะ"
"นายไม่มีสิทธิ์จะมาสั่ง...อย่าลืมว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน"
"ไม่ได้เป็นอะไรกัน...พูดออกมาได้...นอนกับฉันไม่รู้กี่ครั้ง...อยู่กับฉันตลอดเวลา"
"ก็แค่เซ็กส์...ไม่ต่างอะไรจากที่ฉันไปมีกับอาสึมะวันนี้หรอก" จงใจทำให้เจ็บ...ทั้งตัวเอง...ทั้งริว...ก็มันสกปรก...มันแปดเปื้อน...เอาคืนไม่ได้แล้ว
"คาสึสะ..." แค่เซ็กส์!...จริงอยู่...การเริ่มต้นอาจจะใช่...หากนาทีนี้...ในหัวริวไม่ได้มีสิ่งอื่นใดอีก...นอกจาก...รัก...ริวเคยเชื่อว่าคาสึสะก็พอมีใจให้บ้าง...เพียงแต่ติดที่ริวยังมี...คนรักอีกคน
"คงมีแต่ฉันที่ทึกทักไปเอง...ว่าเรากอดกันด้วยความรัก...สำหรับเธอคงเป็นเรื่องระบายอารมณ์ชั่วครู่...พอใจแล้วก็จบ...เอาเถอะ...เธออยากโยนของเล่นชิ้นนี้ลงตะกร้า...ฉันก็จะไป...จบกันที" ริวเดินจากไป ชะงักก่อนที่จะจับลูกบิดประตู เอ่ยถามสิ่งที่อยากรู้ที่สุด ไม่กล้าหันหน้ามาเพราะกลัวคำตอบ "ที่เธอทำลงไป...บอกได้มั้ย...เพราะอะไร"
"เพราะ...เราเป็นเพื่อนกัน" เสียงเรียบนิ่งแสนคุ้นหูแว่วมา ริวสะดุ้งสุดตัวจนต้องกำมือแน่น ไหล่กว้างสั่นน้อยๆ คาสึสะมองแผ่นหลังของริว ถ้านายอยากได้ยินคำนั้น...ไปหาฟังจากคนอื่น...ไม่ใช่จากฉัน!...จะต้องถามอีกเหรอ...จะต้องการคำพูดอะไรมายืนยันทำไม...นายไม่เข้าใจรึไงว่าฉันพูดไม่ได้...เวลานี้...พูดมันออกไป...ไม่ได้
"ก็ยังดี...ขอบคุณที่ยังเห็นฉันเป็นเพื่อน...ถึงแม้จะเป็นแค่...เพื่อนร่วมเตียง!"
ริวเดินออกไป ไม่หันหลังกลับมา ทิ้งให้ร่างบางยืนเฉยอยู่นานก่อนจะทรุดตัวลงอย่างอ่อนล้า ลูบใบหน้าตัวเอง ไม่มีหรอก...น้ำตาน่ะ...มันง่ายเกินไปที่จะระบายความรู้สึกตอนนี้ออกมาด้วยน้ำตาไม่กี่หยด
ค่ำคืนนี้ริวอาจมีคนรักอีกคนคอยปลอบใจ คอยซับน้ำตาในยามที่เจ็บปวดและพร้อมจะให้อภัยเสมอ พร้อมกับอ้อมกอดที่ถ่ายทอดความอบอุ่นให้กันและกันในคืนที่หนาวเหน็บ ส่วนเธอ... คาสึสะยังนั่งอยู่ใต้ฝักบัว ให้น้ำสะอาดชะล้างความสกปรกโสมมที่แปดเปื้อนตามร่างกาย หวังจะให้ล้างลึกไปถึงจิตใจที่ขุ่นมัว นั่งอยู่นานเท่าไหร่แล้วนะ...รู้แต่ทั้งร่าง...ซีดเย็น...ไม่มีความรู้สึกอีกแล้ว
Ryu Part (ริว)
ถ้าเปรียบพวกเธอเป็นน้ำดื่ม ฮิเมะเหมือนน้ำสะอาด ดื่มกินทุกวัน วันละเล็กน้อยก็ทำให้ยังชีพอยู่ จำเป็น แต่ไม่เร่งเร้าความโหยหา ถึงอย่างนั้นก็ขาดไม่ได้ คาสึสะผมไม่รู้จะเปรียบเป็นน้ำอะไร รู้แต่ยิ่งดื่มยิ่งกระหาย ไม่เคยพอสักที มีแต่มากขึ้น มากขึ้น ลุ่มหลงมัวเมาจนขาดสติได้ง่ายดาย
ถ้าเปรียบพวกเธอเป็นหนังสือ คาสึสะเป็นหนังสือเล่มบางๆ ที่อ่านจนจบกี่รอบ พลิกดูรายละเอียดถี่ถ้วนแค่ไหน ริวก็ไม่มีวันเข้าใจถ่องแท้ ชวนให้ติดตาม ให้ค้นหาได้ไม่รู้เบื่อ ฮิเมะเป็นหนังสือเล่มเล็ก สีสันสดใส เนื้อหา ใจความ ไม่ได้ยากเย็นอะไรที่จะเข้าใจ อ่านไม่นานก็จบ แต่ริวก็ไม่หน่ายเลยที่จะอ่านทวนซ้ำไปซ้ำมา ไม่รู้กี่ร้อยกี่พันรอบ
ถึงอย่างนั้น...คนสองคนก็ไม่ใช่หนังสือ...ที่ริวจะครอบครองได้ทีละสองเล่ม...ถ้าไม่เลือกใครสักคน...หรือ...การเลือกใครเพียงคนเดียว...ก็ต้องมีคนที่เจ็บอยู่ดี...เหนือสิ่งอื่นใด...ริวยังไม่แน่ใจว่าคนนั้นจะยอมให้เขาเลือกหรือเปล่า...ไม่อยากคิดอะไร...วันนี้...ขอทำตามที่ใจต้องการ...วันหน้าจะเกิดอะไรขึ้น...ขอรับผิดชอบเพียงผู้เดียว
ทำไม...คำๆนี้เกิดขึ้นกับผมเป็นประจำ...ทำไมผมต้องรักผู้หญิงสองคนในเวลาเดียวกัน...ทำไมผมถึงตัดคนใดคนหนึ่งไปไม่ได้...และทำไม...ผมถึงต้องเลือก
ฮิเมะ ผมรักและผูกพันอย่างมาก ช่วงเวลาที่คบกันสองปีกว่าๆเธอน่ารักมาก อ่อนโยน บริสุทธิ์ ผมรู้สึกสบายใจแล้วก็อยากอยู่ใกล้ๆเธอตลอดเวลา เธอคงเสียใจมากถ้าผมทิ้งไป แต่ถ้าผมเลือกฮิเมะ ผมก็คงมาหาคาสึสะอีกไม่ได้ หลอกลวงกันแบบนี้ ไม่ควรเลย ยิ่งกว่านั้น ถ้าผมเลือกคาสึสะ ผมก็ไม่แน่ใจตัวเองว่าจะตัดฮิเมะลงได้ ผมควรทำยังไงดี?
คาสึสะเป็นคนแปลก ผมไม่เคยเดาใจเธอถูกเลย ตัวตนใน The Secret Room คาสึสะอ่อนโยน และยอมให้ผมมากกว่าอยู่ข้างนอกตั้งเยอะ แต่ผมก็รักคาสึสะเมื่ออยู่ข้างนอกนะ รักสายตาเย็นชาที่ลุกวาบเมื่อยามโกรธ รักถ้อยคำตัดรอนของคนใจแข็ง เริ่มรักตั้งแต่วันที่เธอตะโกนใส่หน้าว่าเกลียดล่ะมั้ง เพราะมันเป็นครั้งแรกที่ผมรู้ว่าเธอก็มีความรู้สึกกับผมบ้าง ไม่ใช่ไม่สนใจอย่างที่แสดงออก ผมไม่แน่ใจว่าเขาคิดยังไงกับผม ชอบบ้างรึเปล่า คำรักจากผมเขาก็ยังปฏิเสธ ผมไม่คิดหรอกว่าคนดื้ออย่างคาสึสะจะหลุดคำว่ารักออกมาให้ใครได้ยิน
ความรัก...ทำไมมันต้องเลือกนะ...อยากจะรักใครก็รัก...อยากจะอยู่กับใครเมื่อไหร่ก็อยู่...คนสองใจอย่างผมคงคิดได้แค่นี้...ทิ้งปัญหาให้กับหัวใจ...เป็นฝ่ายแก้ไข
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ริวทอดถอน...อ่อนแรงไปหมด...ได้แต่นอนกุมหน้าผาก... ซานาดะ ฮิเมะ...และ...โยชิคาวะ คาสึสะ...สองคนที่อยู่เต็มหัวใจ...รัก...แต่เลือกไม่ได้...การกระทำตอนนี้แย่ที่สุด...หลอกลวงฮิเมะทางอ้อม...แต่ไม่อาจยั้งตัวเองกับเสน่ห์ของคาสึสะ...อยากอยู่กับฮิเมะ...แต่ก็ขาดคาสึสะไม่ได้...บางที...ถ้าทั้งสองคนไม่ใช่คาสึสะกับฮิเมะ...ผมคงเลือกง่ายกว่านี้...แล้วจะอยู่แบบนี้เหรอ...จะเป็นแบบนี้ไปตลอดหรือไง...ไม่สิ...ถึงเวลาแล้ว...ที่เราต้องเลือกคนใดคนหนึ่ง
คนๆนั้นคงเจ็บมาก...คงเสียใจ...หรือ...อาจจะโกรธ...แต่อยากให้รู้ไว้...ที่ไม่ได้เลือก...ก็เพราะรัก...ถึงไม่อยากทำร้ายอีก
ตัดสินใจได้แล้วก็ลุกขึ้น เพื่อจะทำตามสิ่งที่ตนหมายมั่นตั้งใจ...............
ความคิดเห็น