คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue: Morning of Three star.~ยินดีต้อนรับสู่โรงเรียนโมริโอ~(ุ100%)
Jonathan’s Part
8.20น.
ในห้องพักห้องนึง…ชายหนุ่มผมทองกำลังยืนหัวเสียอยู่หลังโต้ะทำงานในห้อง นัยน์ตาสีแดงจับจ้องไปยังเจ้าของโต๊ะที่ตอนนี้กำลังหลับสนิทอยู่บนโต๊ะตัวเก่งของเขาโดยไม่มีทีท่าว่าจะตื่นอย่างหงุดหงิด
“งืม~~เอริน่า~~”ชายหนุ่มเจ้าของโต๊ะครางออกมาเบาๆพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย…ท่าทางเขาจะหลับฝันดีอยู่…แค่เห็นก็รู้ได้เลย แถมน้ำลายยังไหลเล็กน้อยอีกตะหาก….เป็นใบหน้าตอนนอนที่หน้ารักไม่หยอกเลยทีเดียว…
“เฮ้อ…”ชายผมทองถอนหายใจเบาๆพลางเตะขาเก้าอี้ของคนตรงหน้าอย่างเต็มแรง เก้าอี้ที่คนตรงหน้านั่งหลับอยู่ก็ล้มลงในบัดดล
โครม!!!!
ชายหนุ่มร่างสูงล้มพลั่กไปพร้อมเก้าอี้ แถมตอนเขาล้ม มือเขาดันไปปัดกองหนังสือตั้งสูงที่อยู่บนโต้ะลงมาอีก ตอนนี้ เขาเลยโดนกองหนังสือทับถมอยู่ข้างๆโต๊ะเต็มๆ แน่นอนว่า โดนแบบนี้เข้าไป เขาก็คงตื่นแล้วล่ะ…
“อะ…อูย….”ชายหนุ่มร่างสูงค่อยๆลุกขึ้นจากกองหนังสือ ผมสีน้ำเงินเข้มของเขายุ่งเหยิงไม่ได้ทรง ชายหนุ่มสะบัดหน้าของตัวเองเล็กน้อยเพื่อให้หายเบลอจากความง่วง พลางเงยหน้ามองตัวคนร้ายอย่างมึนๆ
“ตื่นแล้วเรอะ โจโจ้”เสียงเข้มๆทักชายหนุ่มผมน้ำเงิน เจ้าของเสียงในชุดนักเรียนมองผู้เสียหายด้วยความรู้สึกที่เหมือนกับจะพอใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น…
“ทะ ทำอะไรของนายเนี่ย ดิโอ”ผู้เสียหายที่ถูกเรียกว่าโจโจ้ตอบเขาด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะโกรธนิดๆ นัยน์ตาสีน้ำเงินมองคนตรงหน้าด้วยสายตาฉงน
“หึ เห็นเจ้าโง่อย่างนายนอนน้ำลายไหลคาโต๊ะบบนั้น ชั้นหงุดหงิด”ดิโอ แบรนโด้ตอบกลับไปดื้อๆตามนิสัยของเขา ทำเอาคนถามหน้ามุ่ยในทันที แก้มของเขาแดงเล็กน้อยด้วยความอาย…สุภาพบุรุษที่ดี ดันมานอนน้ำลายไหลนี่ มันก็น่าอายนะ
“นายเนี่ยน้า…นิสัยเสียจริงๆ”โจนาธาน โจสตาร์บ่นเล็กน้อย และเหมือนเขาจะนึกอะไรบางอย่างออก..
“เอ่อ ..ดิโอ….ตอนนี้กี่โมงแล้วหรอ?”โจนาธานเอ่ยถามดิโอเบาๆ วันนี้เป็นวันเปิดเทอมของโรงเรียน เขากับดิโอต้องไปโรงเรียนโมริโอที่ประตูโรงเรียนจะปิดตอนแปดโมงครึ่ง.. ส่วนคนถามก็ตอบกลับมาหน้าเฉย….
“8โมง20….อีก10นาทีจะเข้าโรงเรียนสาย…”
ในห้องเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง…................
“เอ๋~~~!”โจนาธานร้องเสียงหลงออกมาด้วยความตกใจ
“ทะทะทะ ทำไมไม่รีบปลุกล่ะ~~~~!”ชายหนุ่มผมน้ำเงินลุกพรวดขึ้นมาพลางวิ่งแจ้นไปอาบน้ำแต่งตัวด้วยความเร็วสูง
“ก็ไม่หน้าที่ของดิโอคนนี้นี่”ดิโอตอบกลับไปพร้อมกับยิ้มแสยะด้วยความพอใจที่ได้ปั่นหัวรูมเมทตัวเองแต่เช้า
“งั้น ชั้นไปก่อนล่ะนะโจ~โจ้~”พอพูดจบ ดิโอก็หยิบกระเป๋าของตัวเองที่จัดไว้แล้วพร้อมเปิดประตูออกจากห้องไป 10นาที เขาไปถึงโรงเรียนได้อยู่แล้ว มีเวลาพอจะไปซื้ออาหารเช้ากินซะด้วยซ้ำ…เขามุ่งหน้าไปโรงเรียนโดยที่ทิ้งให้รูมเมทตัวเองวิ่งวุ่นกับการอาบน้ำ แต่งตัว จัดกระเป๋านักเรียนของตัวเองที่เจ้าตัวดันลืมจัดเพราะหนังสือจนหลับคาโต๊ะ พร้อมวิ่งไปโรงเรียน ภายเวลา10นาทีด้วยความพอใจ…
“โธ่~~ ให้ตายสิ ทำไมรูมเมทเรานิสัยเสียแบบนี้นะ~~”โจนาธานบ่นออกมาในขณะที่กำลังวุ่นกับการจัดกระเป๋าเรียนของตัวเอง แย่ชะมัด ปลุกก็ปลุกสาย แถมยังปลุกเเบบนั้นอีก นี่คงกะจะแกล้งเขามาตั้งแต่แรกแล้วสินะ….ยังไงเขาก็ยังไม่ชินกับนิสัยของรูมเมทของตัวเองซักที…ถึงจะอยู่ด้วยกันมาสามปีแล้วก็เถอะ….
พอเขาจัดเสร็จ เขาก็รีบวิ่งแจ้นออกจากห้อง เหมือนเขาจะนึกอะไรบางอย่างได้นิดหน่อย เขาพึมพำอะไรเล็กน้อยก่อนจะมุ่งหน้าวิ่งไปโรงเรียนเต็มที่
“ว่าแต่ ตอนนี้โจเซฟเป็นยังไงบ้างล่ะเนี่ย…”
--------------------------------------------------------------
Joseph’s Part
8.00น.
ห้อง5Jของโรงรียนโมริโอในยามเช้า ชายหนุ่มผมทองกำลังนั่งอยู่ในกลุ่มนักเรียนหญิงในห้อง ไม่ใช่ว่าเขาเป็นผู้ชายตุ้งติ้งชอบจับกลุ่มคุยกับสาวๆหรอก ที่เขาทำตอนนี้คือ…
“คุณคนสวย เปิดเทอมใหม่วันนี้ ไปทานอาหารกลางวันกับผมมั้ยครับ?”ที่เขาทำอยูตอนนี้คือการหลีสาวร่วมห้องรับเปิดเทอม เขายิ้มให้กับสาวคนนึงในกลุ่ม ใบหน้าหล่อเหลาของเขาพร้อมกับปานใต้ตายั่วยวนกระชากใจสาวๆในกลุ่มให้ตกอยู่ในภวังค์หลงหนุ่มหล่อ
ส่วนอีกด้านนึงของห้อง ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลกำลังนั่งดีดกีตาร์โปร่งตัวโปรดของเขาพลางร้องเพลงสบายๆไปในกลุ่มพวกผู้ชาย เสียงร้องเพลงดังลั่นห้อง ถึงแม้ว่าเสียงเพลงที่เขาร้องมันจะเพราะอยู่บ้าง แต่เหมือนมันจะไปยั่วอารมณ์หงุดหงิดของชายหนุ่มผมทองเสน่ห์แรงเข้าซะงั้น
“เฮ้อ ห้องนี้มันจะดีมากเลยแท้ๆ ถ้าไม่นับว่ามีไอ้บ้านนอกบางคนอยู่น่ะนะ” ชายหนุ่มผมทองบ่นขึ้นมาพร้อมถอนหายใจนิดๆ คำบ่นของเขาลอยเข้าหูคนที่ดีดกีตาร์อยู่ไป เสียงกีตาร์และเสียงร้องเพลงหยุดลง นัยน์ตาสีเขียวของชายหนุ่มน้ำตาลเหลือบมองมายังคนพูดด้วยความไม่พอใจ
“พูดถึงชั้นอยู่หรอ~ซีซาร์จัง~”โจเซฟ โจสตาร์ถามคนบ่นด้วยเสียงยียวนพลางยิ้มนิด นัยน์ตาของเขากระตุกนิดๆด้วยความไม่พอใจกับคำว่าเจ้าเซ่อของอีกฝ่าย
“รู้ตัวด้วยเรอะ เจ้าเซ่อ”ซีซาร์ อันโตนิโอ เซปเปลี่ตอบเขากลับไปสั้นๆแบบที่คนฟังคงอยากระโดดถีบหน้า และเพระแบบนั้น คนโดนตอบกลับมาเลยเกิดอาการยัวะเข้าให้
“ห๊า!! จะหาเรื่องเรอะ!!ไอ้ขี้หลีนี่!!!”โจเซฟโวยขึ้นมาในทันที และสงครามก็เริ่มขึ้น!!
“หนวกหูเฟ้ย!! ไอ้บ้านนอก!!!”
“ว่าไงนะ!! ไอ้มันฝรั่งเอ้ย!!”
“หนอย!! ไอ้เบื๊อกนี่!!
“ไอ้ขี้เก๊กเอ้ย!!”
ทั้งสองคนด่ากันไม่หยุดกลางห้อง ทำเอาคนในห้องถอนหายใจแบบปลงๆ กัดกันอีกแล้วเรอะ สองคนนี้…ส่วนสาวๆตอนนี้ก็ยังหลงซีซาร์อยู่ต่อไป แม้ว่าตอนนี้เขาจะเปลี่ยนจากชายหนุ่มพราวเสน่ห์สุดคูลกลายเป็นไอ้หนุ่มปากเสียอยู่ก็เถอะ
“โจโจ้!! อยู่รึเปล่า!!”ประตูห้องเปิดออกด้วยมือของชายหนุ่มผมทองอีกคน แผลเป็นบนหน้าของเขาเป็นสิ่งที่บอกตัวตนของเขาได้เป็นอย่างดี
“อื๋อ? สปีดวาก้อน/สปีดวาก้อนซัง?”สงครามประหลาดๆของทั้งสองคนหยุดลงกลางคันโดยเสียงเรียกของรุ่นพี่ชั้นมัธยมปี3ที่ถูกเรียกว่าสปีดวาก้อน
“พวกนายทะเลาะกันอีกแล้วเรอะ=_= อา ช่างเถอะ ว่าแต่โจโจ้ เธอเห็นโจสตาร์ซังรึเปล่า”สปีดวาก้อนถามโจเซฟในทันที
“พี่โจนาอ่านะ? วันนี้ชั้นยังไม่เจอเค้าเลยล่ะ”โจเซฟตอบกลับไปตามตรง วันนี้ เขายังไม่เจอหน้าพี่ชายของเขาเลยซักนิด
“อืม..แปลกแฮะ ปกติเค้าไม่น่าจะมาสายนี่นา งั้นชั้นขอไปตามหาโจสตาร์ซังก่อนนะ ไปล่ะ!!”สปีดวาก้อนครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนที่จะออกจากห้องไปตามหาเพื่อนของเขาต่อ..
“พี่โจนายังไม่มาโรงเรียนงั้นหรอเนี่ย…แปลกจังแฮะ…”โจเซฟเกาหัวแกรกๆด้วยความสงสัย ปกติแล้วพี่ชายของเขาจะมาโรงเรียนก่อนเขาซะอีกนี่นา…
“ว่าแต่โจโจ้ ได้ยินมาว่าจะมีญาตินายมาเรียนที่นี่วันนี้ใช่มั้ย?”หลังจากโดนหยุดการต่อสู้ไว้กลางคัน ซีซาร์ก็กลับมาใจเย็นเหมือนเดิมพลางคุยกับโจเซฟตามปกติ
“อ่าฮะ หมอนั่นจะเข้ามาเรียนชั้นม.ปลายปี4น่ะ”โจเซฟตอบกลับไปพร้อมกับใส่สรรพคุณให้เล็กน้อย
“หมอนั่นร้ายน่าดูเลยล่ะ ถึงจะยังน้อยกว่าชั้นก็เถอะ”ชายหนุ่มผมน้ำตาลยิ้มอย่างภาคภูมิเต็มประดา ทำเอาคู่สนทนาถอนหายใจเล็กน้อย..
“ญาติของหมอนี่…หวังว่าคงจะไม่ใช่ตัวแสบที่น่าปวดหัวเหมือนกับหมอนี่นะ…”
--------------------------------------------------------------
7.45 น.
ชายหนุ่มผมสีชมพูเข้มกำลังเดินมาโรงเรียนคนเดียว ระหว่างที่เขาเดินไป
เขาก็ได้ยินเสียงบางอย่าง
พลั่ก!!
ที่เขาเห็นคือ ชายหนุ่มร่างเล็กที่กำลังโดนทำร้ายโดยกลุ่มนักเลง
และถูกเรียกไถเงินอย่างโหดร้าย ชายหนุ่มร่างเล็กนี่ ดูจากชุด
คงจะเป็นโรงเรียนอื่นล่ะนะ
“เฮ้ย!! ส่งเงินมาซะ!! ถ้าไม่อยากโดนอัดอีกน่ะ!!”นักเลงพวกนั้นขู่ชายหนุ่มด้วยท่าทางน่ากลัว
“ผะ ผมมีแค่นี้จริงๆนะครับ!”ชายหนุ่มพยายามตอบพวกนักเลง
แต่เหมือนจะไม่เป็นผล เขายังคงโดนซัดกลับมาเรื่อยๆ
“……………………….”ชายหนุ่มผมชมพูเห็นแบบนั้น ก็กำลังจะเข้าไปช่วย แต่ยังไม่ทันได้ขยับ….
พลั่ก!!!!!!!!!!!
ยังไม่ทันได้ขยับ 1ในกลุ่มนักเลงตรงนั้นก็ถูกถีบลอยละลิ่วผ่านหน้าเขาไปซะแล้ว!!
“……..เฮ้ย……”ชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งเดินเข้ามาหานักเลงกลุ่มที่เหลือ พลางมองด้วยสายตาดุดันผ่านหมวกสีดำใบประจำของเขา
“นี่แก มาหาเรื่องกันแบนี้ อยากตายนักใช่มั้ย!!”พวกนักเลงที่เหลือเริ่มรุมล้อมชายหนุ่มร่างสูงที่เพิ่งถีบเพื่อนซะกระเด็น
พร้อมกับพุ่งไปรุมยำชายหนุ่มคนนั้นพร้อมกัน
“…ให้มันได้งี้สิ…”ร่างสูงบ่นเบาๆ พลางจัดการพวกนักเลง4-5คนที่มารุมเขาอย่างรุนเรง
พลั่ก!! ผัวะ !! เปรี้ยง!!
ไม่นานนัก พวกนักเลงก็ลงไปนอนกองอยู่กับพื้นนับดาวกันอย่างไร้สติ
“……….อ่อนแอเป็นบ้า…”ชายหนุ่มร่างสูงปัดฝุ่นที่เสื้อนอกแปลกๆของตนอย่างเบื่อหน่าย
พลางขยับหมวกให้เข้าที่
“อ่ะ เอ่อ..”เด็กหนุ่มที่ถูกทำร้ายมองร่างสูงที่เพิ่งมาช่วยเค้าด้วยสายตากล้าๆกลัวๆ
แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยอะไร ชายหนุ่มร่างสูงก็พุดขัดขึ้นมาซะก่อน
“เอาตังค์แล้วไปซะ เจ้าหนู”เขาพูดเสียงเรียบๆ
ชายหนุ่มร่างเล็กพงกหัวให้เป็นการตอบรับก่อนที่จะทำตามที่ร่างสูงบอก
พร้อมกับพูดปิดท้ายว่า “ขอบคุณมากครับ!!”
หลังจากที่เด็กหนุ่มตัวเล็กวิ่งจากไปแล้ว
ร่างสูงก็หันมามองชายหนุ่มผมสีชมพูที่กำลังมองอย่างอึ้งๆกับเรื่องเมื่อกี้..
“เฮ้..นายน่ะ”ร่างสูงทักคนตรงหน้า ทำให้คนโดนทักดึงสติกลับมาได้ในทันที
“อื๋อ มีอะไรหรอครับ?”ชายหนุ่มผมสีชมพูพูดตอบรับ
“อยู่โรงเรียนโมริโอใช่มั้ย?”ร่างสูงถามคำถามนี้มา เท่าที่ดูจากชุด
เขาเองก็เป็นนักเรียนโมริโอเหมือนกัน
“ใช่ ชั้นม.ปลาย ปี4ครับ”
“ชั้นปีเดียวกันรึ….เดินไปโรงเรียนด้วยกันมั้ย?”ชายหนุ่มร่างสูงเอ่อยชักชวน
ทำเอาคนโดนชวนเงิบไปชั่วครู่หนึ่งเลย
“เอ้ะ? เอ่อ ก็ได้นะครับ”เขาตอบอย่างงๆ ก็แหงล่ะ ปกติจะมีใครที่ไหน อยู่ดีๆมาชวนคนไม่รู้จักเดินไปโรงเรียนด้วนกันล่ะ
สงสัย..เขาเห็นว่าอยู่โรงเรียนเดียวกัน ชั้นปีเดียวกันเลยชวนละมั้ง…
“ผมชื่อคะเคียวอิน โนริอากิ…ชื่อนายล่ะ?”ชายหนุ่มผมชมพูกล่าวแนะนำตัว
“….คูโจ โจทาโร่”ร่างสูงเอ่ยตอบสั้นๆด้วยชื่อตัวเอง
พลางเดินไปเอากระเป๋านักเรียนที่วางไว้ตอนซัดกับพวกนักเลง
“ไปโรงเรียนกันเถอะ…”
พวกเขาสองคนเดินทางไปโรงเรียนด้วยกัน ในระหว่างนั้น คะเคียวอินก็สังเกตุอะไรบางอย่าง..
“ว้ายย หล่อจุงเบย~~ หล่อเนอะๆ”เสียงกรี้ดกร้าดของสาวๆที่มองโจทาโร่…สาวๆเค้าชอบแบบนี้กันสินะ
คะเคียวอินคิดพลางยิ้มนิดๆ ก่อนที่เขาจะได้ยินประโยคถัดไป
“อร้ายยย คนข้างๆก็หล่ออ่า~~~~”เสียงของสาวๆยังคงดังเข้าหูเขามา
คราวนี้ชายหนุ่มผมชมพูรู้ได้เลยว่าหมายถึงเขา…
ดูเหมือนว่าเขาจะหน้าตาหล่อสำหรับสาวๆที่นี่สินะ…
“คนใส่หมวกหล่อกว่านะ ชั้นว่า”
“ชั้นชอบคนข้างๆมากกว่าอ่ะ!!”
“ต้องคนใส่หมวกสิ!!”
“คนผมชมพูสิ!!”
คะเคียวอินรู้สึกเหวอนิดๆกับคำพูดของสาวๆที่ตอนแรกกำลังกรี้ดกร๊าดหนุ่มๆ
ไหงเปลี่ยนไปเป็นการทะเลาะกันเองของสาวๆก็ไม่รู้
ส่วนโจทาโร่ยังคงเดินต่อไปโดยไม่สนใจ….เป็นพวกเนื้อหอมแต่ไม่สนใจเรื่องรักๆใคร่ๆสินะ
เขาคนนี้
--------------------------------------------------------------
ทั้งสองคนเดินไปถึงหน้าโรงเรียนตอน8.25น.
โจทาโร่เห็นชายหนุ่มคนนึงกำลังยืนรอตัวเองอยู่หน้าประตูเข้าตึก
“โจทาโร่วววววว”โจเซฟวิ่งเข้าหาโจทาโร่ด้วความเร็วสูง
คะเคียวอินมองคนเข้ามาหา คนรู้จักของโจทาโร่สินะ…
“หนวกหูแต่เช้าเลยนะ ตาแก่…”โจทาโร่ดันหน้าโจเซฟออกอย่างไม่ไยดี
ส่วนคะเคียวอินก็ตกใจกับคำเรียกคู่สนทนาของอีกฝ่ายไม่ใช่น้อย
ตะ ตาแก่เนี่ยนะ? เค้าคนนั้นยังดูหนุ่มสุดๆเลยไม่ใช่เรอะ=_=
“หะ โหดร้ายอ่า….”
“จะว่าไป..แล้วโจนาธานล่ะ?”โจทาโร่มองซ้ายมองขวา พลางถามหาคนในชื่ออีกคน
“อ่า ชั้นยังไม่เห็นเค้าแต่เช้าเลยล่-”โจเซฟพูดด้วยความสงสัย
แต่ยังไม่ทันพูดจบ เสียงของชายหนุ่มที่คุ้นเคยคนนึงก็ดังลั่นมาจากหน้าทางเข้าประตู
“โอ้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว”โจนาธานกำลังวิ่งมาด้วยความเร็วเต็มอัตตราศึกในการวิ่งมาโรงเรียน
“พะ พี่โจนานี่นา~”โจเซฟมองด้วยสายตาตกตะลึง
พี่โจนาจะวิ่งเร็วไปหนายยยยยย หยั่งกะรถถัง=_=
ประตูโรงเรียนกำลังจะปิดตามเวลา
ชายหนุ่มผมสีน้ำเงินเห็นดังนั้นก็วิ่งให้เร็วยิ่งขึ้น
พร้อมพุ่งผ่านประตูโรงเรียนเข้าไปได้อย่างฉิวเฉียด
พลั่ก!!!!!!!!!!!
เหมือนชายหนุ่มจะไม่ได้คิดตอนแลนด์ดิ้งเอาไว้ ร่างของชายหนุ่มพุ่งถลาครูดกับพื้นอย่างแรงพุ่งไปจอดหน้าคะเคียวอินพอดี
ชายหนุ่มนอนคาพื้นหอบแฮ่กแบบสุดๆ
“พะ พี่โจนา…โอเคมั้ยฮะ”โจเซฟเดินมาคุยกับชายหนุ่มที่เพิ่งวิ่งมารธอนเข้าโรงเรียนมาด้วยสายตาที่เหมือนกึ่งเงิบกึ่งตกใจสุดๆ
“อะ อื้ม ไม่เป็นไร..แค่โดนดิโอปั่นหัวแต่เช้าเท่านั้นเอง…”โจนาธานค่อยลุกขึ้นมปัดฝุ่นที่เสื้อผ้าตัวเอง
“………………………”คะเคียวอินถึงกับพูดอะไรไม่ถูก….เขาทำได้แค่มองชายหนุ่มทั้งสามคนสนทนากัน
2คนนั้น...เป็นคนรู้จักของโจทาโร่หมดเลยสินะเนี่ย....
“จะว่าไป แล้วหมอนั่นใครอ่ะ? โจทาโร่”โจเซฟทักถามถึงคะเคียวอินที่ยืนเงียบอยู่นาน
“คะเคียวอิน เพื่อนใหม่ชั้นน่ะ”โจทาโร่แนะนำให้เสร็จสรรพ
“คะเคียวอิน โนริอากิครับ ยินดีที่ได้รู้จัก”ชายหนุ่มผมชมพูโค้งให้ทั้งสองคนตามมารยาท
“ชั้น โจนาธาน โจสตาร์ ม.ปลาย ปี6 ยินดีที่ได้รู้จักนะ^w^”
“ส่วนชั้น โจเซฟ โจสตาร์ ม.ปลาย ปี5 ยินดีที่ได้รู้จัก>w<”
โจทาโร่ยืนมองดูการสนทนาของทั้งสามคนเงียบ ก่อนจะพูดตัดบทไป
“ถึงเวลาเรียนแล้ว ไปเข้าเรียนก่อนล่ะ”โจทาโร่พูดต่อ
พลางเดินเข้าตึกเรียนไป ก่อนไป เขาหันมามองคะเคียวอินที่กำลังจะช่วยโจนาธานปัดเสื้อที่เต็มไปด้วยฝุ่น
“ชั้นว่า เดี๋ยวคงได้เจอนายอีกแน่ คะเคียวอิน”เขาพูดแบบนั้นก็ที่จะเดินจากไป..
--------------------------------------------------------------
Writter's Zone
กะ กลับมาเเล้วค่า หายไปนานจนน่าจับไปยัดโลงจริงๆ=_=
เรื่องของเรื่องที่หายไปนานคือ สมุดที่ไนท์ใช้เเต่งเรื่องมันมีอันเป็นไปเพราะน้ำไปเเล้วค่ะ//โดนน้ำหกใส่ เละทั้งเล่ม เเถมพอจะมาหาอันที่เคยเเต่งไว้ในคอม ไวรัสกินไปเเหล่ว....อยู่ช่วงเปิดเทอมพอดี
งานถมจัด เลยเลิกเเต่งไปซักพักค่ะ ตอนนี้กลับมาเเล้วค่า>w<
อ่า ไรท์ดีใจมากค่ะที่ฟิคเรื่องนี้มีคนอ่านอยู่ค่ะ ดีใจมากจริงๆค่ะ;w;//น้ำตาไหล
ไรท์เคยโดนเพื่อนบอก เเต่งไปทำไมวะ ฟิคโจโจ้ ไม่มีคนอ่านหรอก;w;
มาตอนนี้ดีใจสุดๆค่ะ;w;
บทเริ่มจบไปเเล้ว เดี๋ยวสักพัก ตอนที่1จะตามมาค่ะ^w^
เเล้วก็ ขออภัยสำหรับความล่าช้าค่ะOTZ
ติชมได้เต็มที่ค่ะ ไม่ต้องเกรงใจไรท์ค่ะ ไรท์จะเอาไปปรับปรุงค่ะ^w^
อ่านเเล้วเม้นด้วยเน้อ เพื่อกำลังใจของไรท์^^
ความคิดเห็น