คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ก่อนจุดเริ่มต้นของเด็กชายที่ชื่อว่า...เมอร์ลิน
ก้าวเป็นกษัตริย์ขั้นที่ 2
ก่อนจุดเริ่มต้นของเด็กชายที่ชื่อว่า....เมอร์ลิน
หกปีก่อน
ยามบ่ายแก่ๆของวันหนึ่ง ต้นเมเปิ้ลไหวเป็นระลอกตามสายลมอ่อนที่พัดผ่านไป ราชินีเฟรย์อิน่าแห่งคาเมลอตทอดพระเนตรพระโอรสองค์เดียวของท่านอย่างเอ็นดู เจ้าชายน้อยวัยสิบเอ็ด กำลังเยื้องอย่งถุงมืออัศวินกับเจ้าชายอีกองค์หนึ่งซึ่งเป็นแขกบ้านแขกเมืองมาเยี่ยมเยือนเป็นครั้งคราว
“เอาถุงมือของพ่อข้ามานะ อาร์เทอร์” เจ้าชายต่างเมืองร้อง
“ข้าขอดูก่อนสิ ข้าอยากเป็นอัศวินนี่นา” เจ้าชายอาร์เทอร์ตอบ
“ข้าแก่กว่าเจ้า ข้าต้องได้ใส่ก่อน เอามานี่!”
“ เจ้าเป็นพี่ ต้องเสียสละสิ”
“โอ๊ย! พอกันทั้งคู่แหละ ทั้งเจ้าและก็เจ้าด้วย” เสียงเล็กแหลมขัดขึ้นอย่างหงุดหงิด พลางใช้กริชเล่มเล็กๆชี้หน้า เจ้าชายองค์น้อยทั้งสองอย่างเอาเรื่อง
“ไม่เอาน่า เกรซ เจ้าเป็นผู้หญิงนะ ไม่สมควรจับชุดเกราะเลยด้วยซ้ำไป”
“อย่างกับเจ้าเก่งนักนี่ ทอม” เจ้าหญิงองค์น้อยขมวดคิ้ว ก่อนจะสะบัดเรือนผมสีบรอนซีดที่ขดเป็นเกลียวอย่างสวยงามและประณีต เธอย่นจมูกอย่างไม่พอใจก่อนจะหันขวับมาที่เจ้าชายอีกองค์
“สารรูปเจ้าช่างน่าสมเพชยิ่งนัก อาร์เทอร์”
“ขอบใจ”
“ข้าไปฝึกแทงเป้าดีกว่า เผื่อว่าซักวันข้าจะได้เก่งกว่าเจ้า แล้วท่านพ่อจะได้ให้ข้าเป็นอัศวินแทนที่เจ้า”
“ฝันไปเถอะ!” ทอมตวัดเสียงอย่างโมโห
“อ้าว! ทำไมพวกเจ้าทะเลาะกันอีกแล้วล่ะ” ราชินีอเล็กซานดร้าและราชินีเฟรย์อิน่าร้องเรียกพร้อมกัน ก่อนจะเดินเข้ามาหา เจ้าชายและเจ้าหญิงตัวน้อยๆ
“ตายแล้ว! เกรซ ทำไมเจ้าถือของแบบนี้ในมือได้”เลดี้อเล็กซานดร้าหยิบกริชในมือขาวของเจ้าหญิงออก
“ขออภัยท่านแม่ เมือไรเราจะได้กลับบ้านเสียที ข้าเบื่อที่นี่เอามากเลย”
“เจ้าก็ไม่ต้องเบื่อเสียสิ ตอนนี้ข้ากับเลดี้เฟรย์อิน่าต้องเข้าไปในห้องประชุมหลวงแล้ว มิเช่นนั้นพ่อของเจ้าได้ก่อเรื่องแน่ๆ”
“ข้าไปด้วยได้ไหมขอรับ” อาร์เทอร์ร้อง ราชินีเฟรย์อิน่า ผู้เป็นแม่ได้แต่ยิ้มบางๆ
“เมื่อเจ้าโตเจ้าก็ได้เข้าไป ข้าต้องไปแล้ว อย่าทะเลาะกันอีกนี่คือคำสั่ง”
แล้วเลดี้ทั้งสองก็เดินจากไป
“ข้าไม่น่าเกิดมาอ่อนที่สุดเลย ไม่เช่นนั้นข้าคงจะเก่งกว่าพวกเจ้าเป็นไหนๆ และไม่ต้องเข้าป่าตามพวกเจ้ามาแบบนี้หรอก” เกรซบ่นพึมพำ ก่อนจะค่อยๆปาดเหงื่อที่หน้าผาก
“โห! เจ้าไม่รู้อะไรเสียแล้ว ในป่าน่ะ การผจญภัยเยอะแยะมากมายเหลือเกิน” ทอมพูด
ทั้งสามเดินเข้าป่าไพก์ อันเป็นชายแดนเมืองคาเมลอต อาร์เทอร์เป็นคนเดียวที่ดูจะเงียบที่สุด และคอยฟังแต่เสียงทะเลาะกันเป็นระยะของสองพี่น้อง เดอ กอนตานอร์
ซวบ!
เสียงหนึ่งดึงความสนใจจากทั้งสาม เกิดความเงียบขึ้นทันที
“อาร์เทอร์ เจ้าต้องปกป้องข้านะ” เกรซเข้าคว้าแขนอาร์เทอร์เอาไว้ แล้วพูดอย่างหวาดหวั่น
อาร์เทอร์มองเธอก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี
“ขอรับ เกรซ เลดี้ของข้า”
“ขอร้องเถอะ อย่าเพิ่งทำให้ข้าอ้วกตอนนี้ได้ไหม จะตายกันอยู่แล้วยังไม่รู้ตัวอีก!” ทอมร้องขึ้นอย่างหัวเสีย
ซวบ!
เสียงนั้นดังขึ้นเรื่อยๆ ทั้งสามตัวแข็งเกร็งกันทุกคน
ตุบ!
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
“เจ้าชื่ออะไรหรือ สาวน้อย” เสียงนุ่มทรงพลังดังขึ้น ภายใน้องโถงอันกว้างใหญ่แล้วสวยงาม เด็กหญิงหน้าตามอมแมมนั่งอยู่บนพื้นห้องและร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร
“ถามตอนนี้ก็ไร้ประโยชน์ อูเทอร์ พ่อของเด็กก็เพิ่งจะตาย คงไม่อยากพูดอะไรตอนนี้หรอก” กษัตริย์ปีเตอร์กล่าว ก่อนจะทอดพระเนตรมายังเด็กกลุ่มเล็กๆสามคนที่ยืนชิดเรียงติดกัน
“พวกเจ้าไปเจอเธอที่ไหนกัน” กษัตริย์ปีเตอร์ตรัสถาม
“เอ่อ...ในป่าไพก์ค่ะ ท่านพ่อ” หลังจากจบประโยค พี่คนโตในกลุ่มก็เหยียบเท้าเด็กหญิงทันที
“โอ๊ย! นี่เจ้าทำบ้าอะไรเนี่ย” เกรซกระซิบ
“ เกรซ เจ้าเป็นอะไรไป?” กษัตริย์ปีเตอร์ตรัส ก่อนจะทอดพระเนตรไปยัง เจ้าชายทอม บุตรชายคนเดียว”หนีเข้าป่า ทั้งยังเอาน้องไปอีก โธ่! ทอม น้องยังเด็กอยู่นัก ถ้าเกิดอะไรขึ้น เจ้าจะชดใช้อย่างไรเล่า”
“ขออภัยครับ” ทอมหลุบตาต่ำลง
“อาร์เทอร์ ไหนเจ้าลองอธิบายมาซิ” กษัตริย์อูเทอร์ตรัสบ้าง อาร์เทอร์ลอบมองเพื่อนทั้งสองก่อนจะหลับตาลง “ข้าพบเด็กคนนี้ที่ป่าไพก์ ตอนนั้นพ่อของเธอกำลังได้รับบาดเจ็บและสาหัสมาก เขาล้มอยู่ตรงนั้น ตรงหน้าพวกข้าแล้วเธอก็ร้องไห้ เกรซก็กรีดร้องออกมา ข้าไม่รู้จริงๆว่าใครเป็นคนทำร้ายเขาครับ ท่านพ่อ”
“อูเทอร์ จะเป็นอะไรไหม หากข้าคิดว่า...ข้าอยากมีบุตรสาวซักคน”เลดี้เฟรย์อิน่าตรัสอย่างหวั่นๆ กษัตริย์อูเทอร์ทอดพระเนตร เด็กหญิงคนนั้น ก่อนจะวางพระหัตถ์ลงบนเส้นผมสีเข้มดำมืดของเธอ เธอหยุดร้องไห้เงยหน้าขึ้นสบตากับกษัตริย์
“ต่อแต่นี้ไปเจ้าคือ มากอนน่า เจ้าหญิงแห่งคาเมลอต”
ความคิดเห็น