คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เมอร์ลิน อาร์เทอร์ และมากอนน่า
ก้าวเป็นกษัตริย์ขั้นที่ 1
ข้าคืออาร์เทอร์
เนินเขาทัมเบอร์! เนินเขาที่ข้าวิ่งล้มคว่ำคะมำหงาย เนินเขาที่เต็มไปด้วยต้นบีชและเบอรี่ป่า เนินเขาของข้า บางครั้งเมื่อยืนอยู่บนยอดสูงสุดบนเนินเขา ข้าจะหายใจเข้าเต็มปอด แล้วเปล่งเสียงร้องตะโกนก้อง
ยามเมื่อมองไปเบื้องหน้า ข้าเห็นได้กว้างไกลถึงครึ่งซีกโลก ยามเมื่อมองต่ำลงไปเกือบใต้ฝ่าเท้า ข้าก็เห็นปราสาทของเรา ธงสีแดงเลือดหมูพลิ้วเล่นลมรวงผึ้งเรียงเป็นแถวอยู่ท้ายสวนผลไม้ ลำธารสะท้อนแสงแดดเป็นประกาย ข้าเห็นกระท่อมของแกตตี้ และนับว่ามีกี่คนที่กำลังทำงานอยู่ในทุ่งนาทั้งสองแห่งของเรา จากนั้นข้าก็จะมองเลยคัลดิคอตออกไป ลึกเข้าไปในป่าไพก์อันหนาทึบไกลออกไปยังบริเวณรกร้างว่างเปล่าสุดขอบฟ้า พวกโจรจะขี่ม้ามาจากด้านนั้น อันเป็นเขตเริ่มต้นของแคว้นเวลส์ และจากทิศนั้นเองที่ความมืดจะคืบคลานเข้ามาเยือน และทำให้โลกทั้งใบกลายเป็นสีน้ำเงินเข้ม
ยามเมื่อยืนอยู่บนยอดเขาทัมเบอร์ บางครั้งข้าจะคิดถึงเรื่องราวเกี่ยวกับผู้คนทั้งหลาย บรรดาคนรุ่นต่างๆที่ได้ถือกำเนิดและเติบโตมาบนพื้นดิน วันเวลาและเดือนปีที่พวกเขาได้ผ่าน...ยายชาวเวลส์ของข้าเล่าว่าเสียงจากต้นไม้คือเสียงกระซิบของคนตาย และเมื่อใดที่ข้าได้ยินเสียงจากต้นบีช มันก็จะฟังดูเหมือนเสียงกระซิบจากเหล่าวิญญาณทุกครั้งไป พวกเขาเหล่านั้น คือปู่ของข้า ย่าทวดของข้า เหล่าบรรพบุรุษรุ่นก่อนๆของข้า ที่คืนกลับเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติอันเขียวขจีและคอยชี้นำทางให้ข้า
เกรซ เลดี้ของข้า...ข้าได้ยินเสียงเจ้าจากหมู่แมกไม้
เกรซ เลดี้ของข้า...ข้าได้ยินเจ้ากระซิบว่ารักข้า
เกรซ ข้ารักเจ้า
ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน...
ก้าวเป็นพ่อมดที่ดีขั้นที่ 1
ข้าคือเมอร์ลิน
เสียงร่ายคาถา เสียงพึมพำ เสียงร้องขอ เสียงสวดภาวนา เสียงร้องอย่างหวาดกลัว ทุกสรรพสิ่งนี้เริ่มรายล้อมตัวข้า แม่ข้าบอกแค่ให้ข้าวิ่ง วิ่งไปเรื่อยๆอย่าแม้แต่หยุด วิ่งจนข้าไม่รู้สึกชาขาอีกแล้ว ข้ารู้สึกตกใจไม่น้อยที่อยู่ๆน้ำตาข้าก็ไหล กิ่งไม้ข่วน หน้าข้าและสายลมหนาวทำให้ข้าแสบผิวมาก ถึงกระนั้นข้าก็ยังวิ่ง วิ่งอย่างไร้ที่สิ้นสุด เป้าหมายคือเมืองที่อันตราย เมืองที่คนอย่างพวกข้าไม่ควรเหยียบย่ำ...คาเมลอต
ข้าวิ่งไปได้ไม่นานก่อนจะกลับหลังไปมองเหตุการณ์ที่เลวร้ายที่ข้าได้วิ่งหนีออกมา ไม่มีใครอีกแล้ว ทุกอย่างเงียบเชียบในป่าไพก์อันใหญ่กว้าง ข้าวิ่งสะดุดโคนรากไม้อันใหญ่
เสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดดังขึ้น....เสียงของแม่ข้า
ก้าวเป็นชีวิตที่มีค่าขั้นที่ 1
ข้าคือใคร?
ก่อนที่ข้าจะชื่อมากอนน่า ข้าไม่มีชื่อ พ่อข้าบอกว่าพ่อแม่ข้าตายไปนานแล้ว อาร์เทอร์พี่ชายข้า เจอข้านอนหลับข้างศพของคนที่น่าจะเป็นพ่อข้า ข้ามีพ่อคนใหม่ชื่ออูเทอร์ ข้ารักท่านพ่อมาก แต่ข้าเกลียด เกลีดเหลือเกินสำหรับการฆ่าบุคคลที่เกิดมาผิดโลก พวกวิเศษ
พ่อจ๋าแม่จ๋า...ท่านอยู่หนใด
ณ เมืองคาเมลอต ซึ่งปกครองโดยกษัตริย์อูเทอร์ผู้ยิ่งใหญ่ และเป็นอัศวินที่เก่งกาจ ท่านเป็นผู้เข้มงวดในเรื่องกฎหมายบ้านเมืองอย่างมาก โดยเฉพาะเรื่องเวทมนตร์ ซึ่งเป็นเรื่องต้องห้ามอย่างยิ่ง ในสมัยกษัตริย์รุ่นก่อนๆนั้นได้มีการออกกฎหมายว่าด้อยเรื่องผู้วิเศษ กษัตริย์มีจุดประสงค์ในการกวาดล้างอำนาจของพ่อมดแม่มด เพราะมันเป็นสิ่งที่ชั่วร้าย และจะนำหายนะมาสู่ผู้คนธรรมดา เหล่าผู้วิเศษชอบทำร้ายผู้บริสุทธิ์ และบ้าคลั่งไปด้วยอำนาจเวทมนตร์ แต่มีสิ่งหนึ่งที่เป็นจุดอ่อนของผู้วิเศษ นั่นคือ ความหวาดกลัว ความกลัวของผู้วิเศษจะทำให้การร่ายคาถาไม่เป็นผล หากในเมืองคาเมลอตผู้ใดเป็นผู้วิเศษจะถูกประหารทิ้งทันที ทำให้พ่อมดแม่มดในเมืองคาเมลอตถูกกวาดล้างและทำลายทิ้งจนหมดสิ้นทั้งเมือง และกษัตริย์อูเทอร์ก็ทรงปกครองเมืองคาเมลอตมาได้เป็นเวลาเกือบสิบปี ภายใต้กฎหมายที่ว่านี้....
ความคิดเห็น