คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 : " ฉันขอโทษ "
เมื่อถึงรุ่งเช้า... แสงอาทิตย์ส่องแสงไปทั่วภูเขาทำให้แม้แต่ในถ้ำที่มืดมัวก็ยังสว่างได้ แอลและคาเรนตื่นขึ้นพร้อมกัน เมื่อแสงพระอาทิตย์ที่ส่องเข้ามาในถ้ำ
" 'รุนหวัดจ้ะแอล" คาเรนทักทายอย่างแจ่มใส เธอเกาหัวเบาๆ
"อืมม... 'รุนหวัด" แอลพูดจบก็หาวฟอดใหญ่ก่อนจะพูดต่อว่า "แล้ววันนี้เราจะทำอะไรอีกละ?" แอลถามอย่างงัวเงีย
"แอล... นายเคยอยากรู้มั้ย ว่าสุดของถ้ำนี้จะมีอะไร ฉันอยากรู้มากเลยยยย แอลฉันว่าเราลอง...." คาเรนพูดทำตาปิ๊งๆ
"นี่เธอ กำลังจะบอกว่าอยากจะเดินไปให้สุดถ้ำนี้ใช่มั้ย เมื่อวานนี้ก็ลองแล้ว แต่ลึกมากเลยนะคาเรน" แอลพูด ถ้ำนี้เป็นถ้ำที่ลึกพอสมควร เมื่อวานทั้งคู่ลองพยายามเดินไปให้สุดถ้ำแต่ก็ไม่ถึงเสียที
"แหมมม.. ฉันก็รู้ว่ามันลึก ก็คนมันอยากรู้นี่นาาา" เธอพูดอย่างมุ่งมั่น "ฉันว่ามันไม่ยากเกินความพยายามของพวกเราหรอก เนอะ!!" คาเรนพูดพลางตบมือแปะๆ
"เฮ้ออ เธอนี่นะ ชอบทำอะไรที่มันประหลาดๆ ไม่เหมือนชาวบ้านเค้าจริงๆ ตลกชะมัด" เขาพูดแล้วหัวเราะกับความไม่เหมือนใครของคาเรน
คาเรนทำแก้มป่องก่อนจะบอกว่า
"ตกลงได้ใช่มั้ยแอล น้าาาแอลน้าาาา นะจ๊ะแอลสุดหล่อ หิหิหิ" เธออ้อนพร้อมกับเขย่าแขนของแอลไปมา
"อื้อ ก็ได้ๆ แต่ว่านะคาเรน ฉันจะบอกว่าอาหารของพวกเราเริ่มน้อยลงทุกทีแล้วนะ กลับไปที่บ้านแล้วก็เอาอาหารกับเสื้อผ้ามาเพิ่มดีกว่านะ" แอลพูดพลางมองไปที่กระเป๋าเป้
"ก็ดีเหมือนกัน ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ฉันยังไม่ได้อาบน้ำอุ่นเลย แม่น้ำแถวนี้หนาวชะมัด บรื๊อออ ~~" คาเรนพูดพร้อมกับทำท่าหนาวสั่น
"ฮ่าๆๆๆ เธอนี่ตลกจริงๆ ไปกันเถอะคาเรน!!" แอลลุกขึ้นแล้วส่งมือไปให้คาเรน คาเรนยิ้มให้แอลแล้วจึงจับมือเขาแล้วลุกขึ้นยืน ทั้งคู่เดินลงเขา ต่างหยอกล้อกัน
ระหว่างทางลงเขาไปสถานที่ที่พวกเขาเรียกว่า "บ้าน" ซึ่งก็คือ สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า
ทั้งคู่เปิดประตูเข้าไปในบ้านทุกอย่างยังเหมือนเดิม เสียงของเด็กๆ ที่วิ่งเล่นไปมาอยู่ในห้องโถงใหญ่ เสียงหยอกล้อของเพื่อนๆ ที่แอลและคาเรนคิดถึงนั้นลอยเข้าหูชวนให้คิดถึง บ้างก็นั่งกินขนมอยู่ในห้องครัว
"เฮ้ออ คิดถึงที่นี่จังเลย... ดูท่าทางจะไม่มีใครสังเกตเห็นเลยนะว่าพวกเราหายไปอ่ะเนี่ย" คาเรนกระซิบระหว่างที่เดินขึ้นบรรไดไปยังห้องนอนของทั้งคู่
แอลและคาเรนเอาของที่จำเป็นเก็บโกยลงกระเป๋าเป้อีกครั้ง ระหว่างที่คาเรนกำลังอาบน้ำอยู่แอลก็ลงไปหยิบของกินที่อยู่ในห้องครัว
คาเรนอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยเธอจึงเดินลงมาจากห้องนอน เพื่อไปหาแอลที่ห้องครัว เมื่อแอลที่กำลังโกยอาหารใส่ในกระเป๋าเป้หันไปเจอคาเรน เขาก็หยุดและยิ้มให้เธอ
ก่อนจะพูดว่า
"อาบน้ำเสร็จแล้วหรอยัยเบ๊อะ" แอลพูดแล้วยิ้มอย่างกวนๆ
"แหม ว่าใครเบ๊อะ!!"
"ก็เธอนั่นแหละยัยบื้อ" แอลพูดพร้อมส่ายหน้า
"เชอะ~ คำก็เบ๊อะสองคำด็บื้อ" คาเรนบ่นพึมพำก่อนจะพูดว่า "เอาล่ะ... ฉันว่าเราไปหาไฟแช็กเพื่อเอามาจุดไฟดีมั้ย ตอนที่นายป่วยอ่ะ ฉันเกือบตายเพราะไอ้จุดไฟเนี่ยแหละ"
"ฮ่าๆ อืมก็ได้ จะเอาจากใครล่ะเนี่ย..." แอลพูดพลางเกาหัวแกรกๆ
ทั้งคู่ยืนคิดอยู่ในห้องครัวจนกระทั่งมีคนเรียนชื่อของทั้งสองทำให้พวกเขาสะดุ้งโหยง
"คาเรน!! แอล!! นี่พวกเธอสองคนหายไปไหนมาตั้งหลายวันเนี่ย ฉันเป็นห่วงมากเลยรู้มั้ย หนีไปไหนไม่ยอมบอกเลยนะ" เจ้าของเสียงหวานๆ นี้เป็นใครไปไม่ได้
นอกจากเด็กผู้หญิงที่มีผมสีชมพู... ริโอะนั่นเอง ริโอะพูดพลางวิ่งเข้าไปกอดทั้งคู่
แอลและคาเรนต่างพากันตกใจ พวกเขาไม่คิดเลยว่าริโอะจะสังเกตว่าพวกเขาไม่อยู่ คาเรนและแอลต่างก็ดีใจนิดๆ ที่มีคนสังเกต แต่ก็กังวลอยู่ดีว่าจะผ่านริโอะเพื่อขึ้นไป
บนยอดเขาได้อย่างไร
"อ๊า ริโอะ... เธอสังเกตด้วยนะเนี่ย.. เฮ้ยไม่ใช่ เอ่อ... พะ พะ พวกเราไม่ได้หายไปไหนซะหน่อย ใช่มั้ยแอล" คาเรนพูด พยายามจะทำตัวให้ดูเป็นธรรมชาติที่สุด
เธอหันไปหาแอล แอลยังคงทำท่าตกใจ ก่อนจะพยักหน้าอย่างสุดชีวิต
"ไม่ต้องมาโกหกเลยนะ ทั่งคู่นั่นแหละ หายไปไหน บอกมาเลยนะ" ริโอะพูด
แอลกับคาเรนสบตากันอีกครั้ง สายตาของทั้งคู่ดูลังเล แต่พวกเขาก็สื่อสารกันทางสายตาได้ คาเรนและแอลต่างรู้ดีว่าฝ่ายตรงข้ามกำลังคิดจะทำอะไร ทั้งสองคนพยักหน้าก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่
"เฮ้อ บอกก็ได้... งั้นเราไปคุยกันที่หลังบ้านกันเถอะ" แอลพูดพร้อมกับเดินนำไปหลังบ้าน
เมื่อทั้งสามคนนั่งลงบนเก้าอี้คนละตัว ริโอะก็เริ่มบทสนทนาขึ้น
"ตกลงเรื่องมันเป็นยังไงมายังไงล่ะเนี่ย..."
"ก็คือว่า... ตลอดเวลาที่เราหายไปน่ะ พวกเราไปอยู่บนยอดเขาจ้ะ... เอ่อมันอาจจะฟังดูประหลาดๆ แต่ก็เป็นเรื่องจริงนะ" คาเรนพูดจบก็ยิ้มให้ริโอะ
ริโอะทำหน้างงๆ ก่อนจะบอกว่า
"ยอดเขา?? พวกเธอไปทำอะไรที่ยอดเขาอ่ะ???" เธอพูดพร้อมทำหน้างงกว่าเดิม แอลนึกหัวเราะกับท่าทีของริโอะ แต่ก็ไม่ได้แสดงออกมา
"อ๋อ ก็พอดีว่า พวกเราน่ะ อยากจะทำตำนาน.... อุ๊บบ!!" คาเรนพูดยังไม่จบประโยค แอลก็เอามือมาปิดปากของเธอไว้ ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ ให้คาเรนเพื่อ
บอกเธอว่า 'อย่าบอกเรื่องตำนาน' เธอพยักหน้าน้อยๆ แล้วจึงให้แอลพูดต่อ
"เอ่อ ก็พอดีว่า.... พวกเราอยากลองอะไรใหม่ๆ บ้างน่ะ อยู่แต่ในบ้านน่าเบื่อจะตาย อยากลอง... เอ่อ.. ตั้งแค๊ม ใช่แล้ว!! ตั้งแค๊มดูอ่ะ" แอลพูด ภาวนาให้ริโอะ
เชื่อ แล้วดูท่าว่าคำภาวนาก็สำเร็จ
"อ๋อ อย่างนี้นี่เอง พวกเธอจะไปอีกนานหรือเปล่าล่ะ ฉันจะได้ไม่เป็นห่วง แล้วก็จะได้ไปบอกพี่ๆ ในบ้านด้วย" ริโอะพูด
"อ๊า ริโอะ เธออย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครนะ เก็บไว้เป็นความลับระหว่างพวกเราสามกันนะจ้ะ นะริโอะนะๆๆๆ" คาเรนขอร้องพร้อมกับตาปิ๊งๆ
"อ่าว ทำไมล่ะ..." ริโอะถามอย่าง งงๆ
"อ๋อ.. ก็ปล่าวหรอก แค่ไม่อยากให้ใครรู้เท่านั้นเอง ได้มั้ยริโอะ อย่าไปบอกใครเลยน้าาาา" คาเรนไหว้ริโอะ ด้วยน้ำเสียงและท่าทางของคาเรน ริโอะก็ต้องยอมทำตาม
ที่ขอร้อง คาเรนถนัดมากเรื่องการอ้อนอะไรใครสักคน
"ถ้าพวกเธอว่างั้น ก็โอเคจ้ะ" ริโอะพูดแล้วก็ยิ้ม
"จริงสิ ริโอะ เธอมีไฟแช็กให้ยืมมั้ย?" แอลนึกขึ้นได้จึงถามริโอะ
"เอ๋?.. เอาไปทำอะไรล่ะ ไอ้มีก็มีอยู่หรอก" ริโอะพูดพลางควานหาไฟแช็กที่อยู่ในกระเป๋าเป้ของเธอ
"แหะๆ พอดีว่าจะเอาไปจุดไฟน่ะ ขอยืมหน่อยแล้วกัน" แอลพูดพลางยิ้มกว้างๆ ให้ริโอะ
"เจอแล้ว! อ่ะนี่ เอาไป ไม่ต้องคืนก็ได้นะ ฉันให้เลยแล้วกัน" ริโอะพูดพลางส่งไฟแช็กให้แอล
"ขอบคุณมากนะริโอะ เธอช่วยพวกเราได้เยอะเลย รักเธอมากเรยนะรู้มั้ย!!" คาเรนพูดแล้วจึงกอดริโอะ
"แหม คาเรนก็..." ริโอะพูด
แอลหัวเราะเบาๆ กับการกระทำที่เป็นเด็กๆ ของคาเรน
เมื่อริโอะได้แยกย้ายไปแล้ว ทั้งสองคนก็หิ้วกระเป๋าเป้และมุ่งหน้าขึ้นไปบนยอดเขาอีกครั้ง
"เฮ้อออ~ ถึงซะที !!" คาเรนพูดแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ แอลรับกระเป๋าเป้จากคาเรนและจึงนำไปวางไว้ในถ้ำ
"เอาล่ะแอล!! เราแยกย้ายกันไปได้แล้ว"
"หือ..ไปไหน?" แอลถาม
"นายนี่มันบื้อได้ทุกเวลาเลยนะ ก็ไปหาน้ำมาเผื่อไว้ดับไฟน่ะสิถามได้ อีกสักพักหนึ่งมาเจอกันที่นี่นะจ้ะ" คาเรนพูด
"เราไปด้วยกันไม่ดีกว่าหรอ..." แอลพูดด้วยความเป็นห่วง เขาพูดเบาๆ เผื่อว่าคาเรนอาจจะไม่ได้ยิน เพราะเขารู้สึกอายนิดหน่อย
"ทำไมง่า แยกกันหามันน่าเร็วกว่าน้า หรือนายกลัวอะไร อิอิ ถ้ากลัวเดี๋ยวฉันไปกับนายก็ได้นะ" คาเรนพูดพลางยิ้มหวานๆ
"ไม่ใช่สักหน่อย... คือว่าฉันกลัวเธอจะเป็นอะไรไป..." ประโยคนี้ทำให้เอาทั้งคู่หน้าเเดงไปตามๆ กัน
'เรานี่บ้าจริงๆ พูดอะไรออกไปเนี่ยเรา น่าขายหน้าชะมัด' แอลคิดในใจ
"เอ่อ.. งั้นเราแยกกันก็ได้ ผู้หญิงบ้าพลังอย่างเธอคงดูแลตัวเองได้อยู่แล้วเเหละเนอะ ฮ่ะๆๆ ฉันไปละนะ เจอกัน" แอลพูดพลางหัวเราะไปด้วย ในขณะที่แอลกำลังจะ
ก้าวออกไปนั่นเองคาเรนก็พูดขึ้นว่า...
"งั้นเราไปด้วยกันก็ได้...นะ " คำพูดนี้ของคาเรนทำให้เขาดีใจมากจนเขาไม่แน่ใจว่าคาเรนพูดจริงๆ หรือเปล่า
"เมื่อกี๊เธอว่าไรนะ?" แอลถามเพื่อความแน่ใจว่าเขาไม่ได้หูฟาด
"หูตึงจังนะยะ! ฉันบอกว่า เราไปด้วยกันก็ได้ ถ้าไปคนเดียวคงจะเหงาแย่... งั้นเราไปด้วยกันนะ" คาเรนพูดแล้วยิ้มให้แอล เธอคว้าแขนแอลแล้วทั้งคู่ก็ออกเดินไป
ระหว่างที่เดินอยู่คาเรนก็พูดขึ้นว่า "แอล... ฉันอยากให้ถึงวันที่มีกลุ่มดาวตกจังเลย"
"ฉันว่าคำอธิฐานมันคงไม่เป็นจริงหรอก" แอลพูดอย่างเศร้าๆ แล้วก้มลงมองพื้น
"อย่าพูดอย่างงั้นสิ เราก็คบกันแล้วหนิ ทำไมถึงจะไม่สำเร็จละ" คาเรนถามอย่างงงๆ
"มันก็ใช่ที่เราคบกัน แต่ปัญหาคือเราไม่ได้รักกันจริงๆ ...ใช่มั้ย?"
คำพูดของแอลทำให้คาเรนหยุดชะงัก คาเรนถึงกับหยุดเดินเลยทีเดียว
"พูดอะไรของนายน่ะแอล เราสองคนก็รักกันไม่ใช่หรอ ไม่งั้นเราจะคบกันทำไมละ" คาเรนพูด
"คาเรน... ไม่ต้องฝืนพูดเพื่อฉันหรอก ฉันรู้ดีว่าเธอไม่เคยรักฉันแบบนั้น บอกความจริงมาเถอะ ฉันไม่โกรธหรอก" แอลยิ้มให้คาเรนอย่างอ่อนโยน
"อะ..แอล" เธอพูดระหว่างที่ตาของเธอเริ่มเเดง "ฉันขอโทษ ฉันทำไม่ได้จริงๆ ฉันรู้ว่านายดีกับฉันมากแค่ไหน นายยอมทำทุกอย่างเพื่อฉัน... แต่ฉัน...ฉันกลับทำอะไรเพื่อนายไม่ได้เลย ฉันทำไม่ได้จริงๆ... ฉันขอโทษ..." คาเรนพูดน้ำตาไหลอาบแก้มสีชมพูของเธอ
แอลใช้มือของเขาปลาดน้ำตาที่ใกล้จะไหลออกมาแล้วบอกว่า "ไม่เป็นไรหรอก ความรู้สึกมันฝืนกันไม่ได้ ฉันไม่โทษเธอหรอก อย่าเสียใจเลย โอ๋ๆ" แอลปลอบคาเรนอย่างอ่อนโยน
คาเรนชอบที่แอลปลอบเธอแบบนี้ มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีพี่ชาย เธอรู้สึกอบอุ่นและโล่งใจขึ้นมาก เมื่อเธอสบายใจขึ้นแล้วเธอก็บอกแอลว่า...
"แอลเรากลับบ้านกันเถอะ..." เธอพูดด้วยเสียงที่สั่นครอ เธอรีบวิ่งไปยิบกระเป๋าทันที เธอมุ่งหน้าลงยอดเขา แอลค่อยๆ เดินตามเธอไปอย่างช้าๆ
เมื่อถึงบ้านเด็กกรรมพร้าแอลก็เดินขึ้นไปบนห้องนอนแล้วล้มตัวนอนลงบนฟูกทันที ทุกคำพูดยังคงอยู่ในหัวและหัวใจของแอล คำพูดของคาเรน...
ถึงเขาจะเสียใจที่สุดท้าย คาเรนก็ไม่ได้รักเขาแบบนั้น แต่แอลก็คงต้องเก็บกลั้นความรู้สึกดีๆ ที่เขามีต่อคาเรนไว้แต่เพียงผู้เดียว... แม้ว่าคาเรนจะไม่รู้เลยก็ตาม
ทางด้านของคาเรน เมื่อเธอกลับมาถึงบ้านเธอก็รีบวิ่งไปหาริโอะ
"สีหน้าไม่ดีเลยคาเรน เป็นอะไรไป.." ริโอะพูดอย่างเป็นห่วง
"ริโอะ..ฉะ..ฉันจะทำยังไงดี..." คาเรนพูดกับริโอะเมื่อทั้งสองคนนั่งลงแล้ว
"......"
"ริโอะฉันจะทำยังไงดี ตอนนี้ฉันไม่รู้แล้วว่าฉันควรจะทำยังไง" คาเรนพูด
"เป็นอะไร ใจเย็นๆ สิคาเรน เธอลองเล่าเรื่องทั้งหมดมาให้ฉันฟังสิ" ริโอะเอามือวางบนไหล่ของคาเรนเมื่อให้กำลังใจ
เมื่อคาเรนเล่าเรื่องทุกอย่างให้ริโอะฟังริโอะถึงกับช็อคเลยทีเดียว
"แล้วเธอไม่รักแอล...เอ่อ รักแบบนั้นน่ะ...แบบผู้ชายคนนึง สักนิดนึงเลยหรอ?" ริโอะถามอย่างอ่อนโยน
คาเรนส่ายหัวแล้วตอบว่า "ฉันไม่ได้รู้สึกแบบนั้นกับแอล ฉันรู้สึกเหมือนเขาเป็นเพื่อนที่ดีขของฉันมากกว่า ไม่งั้นเขาก็เหมือนกับรุ่นพี่ที่แสนดีที่คอยช่วยฉันเสมอ
บางครั้งฉันอาจจะคิดชอบเขาแบบนั้น แต่มันก็เป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ...เฮ้อ.. ริโอะ.. ฉันจะทำยังไงดี"
"ฉันว่าเพราะเธอคิดแบบนี้เเหละ มันถึงทำให้เธอไม่รักเขาเสียที" ริโอะพูดแล้วยิ้มน้อยๆ
คาเรนเงยหน้าขึ้นแล้วถามริโอะอย่างไม่เข้าใจ
"เธอหมายความว่าไงหรอริโอะ?"
"ฉันหมายความว่า เพราะเธอมัวแต่คิดอยู่ตลอดว่าเขาเป็นแค่เพื่อน เธอก็เลยไม่รักเขายังไงละ เพราะฉันว่านะ...ในส่วนลึกของหัวใจเธอน่ะนะคาเรน เธอก็คงรักแอลแบบผู้ชายคนนึง... ฉันเชื่ออย่างงั้น" คาเรนพูดพร้อมกับใช้นิ้วชี้จิ้มที่หัวใจของคาเรนอย่างเบามือ แล้วเธอก็ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน............
โปรดติดตามตอนต่อไป.....
**********************************
โอ้วเย่ ~ ตอน 4 แล้วเพื่อนๆ !!
ขอบคุณมากมายก่ายกองที่ยังคงติดตามเรื่องนี้ต่อนะคะ
ช่วยกานเม้นด้วยนะ มีรายติมาเรย จาด้ายแก้ (ถ้าทำได้) ^O^
ความจริงส่วนนึงของตอนนี้มานเปนของตอน 5 แต่เหนว่าตอน 4
มานน้อยไป เยยเอามารวมกานซะเลย ^O^ งุงิๆ
โอเค ขอบคุณมากค่ะทุกคนที่ยังติดตาม
รอตอนต่อไปด้วยนะเพื่อนๆ
-'๑'- สู้โว้ยยยยยยยยยยยยยย !! -'๑'-
ความคิดเห็น