คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 : You're The One I Care
เช้าวันรุ่งขึ้น....
"แอล ตื่นสิ!! จะนอนไปถึงไหนกันเนี่ย" คาเรนพูดอย่างร่าเริงและพยายามทำให้แอลตื่น
"แต่นี่มันยังเช้าอยู่เลยนะ จะรีบตื่นไปไหนกัน" แอลพูดก่อนจะเอาผ้าห่มคุมโปงอีกครั้ง
"ห้ามนอนต่อนะแอล วันนี้เราสองคนไปเล่นที่บนยอดเขากันอีกเถอะ นะๆ" คาเรนอ้อนเสียงหวานพร้อมกับพยายามจพดึงผ้าห่มออก
"ไม่เอาหรอก ฉันง่วงอยู่ ไว้พอฉันหายง่วงแล้วเราสองคนค่อยไปก็ได้ โอเคนะ... ฝันดี คร่อกๆๆ" แอลแกล้งทำเปนหลับ
"แง๊ อย่าเพิ่งนอนเซ่!! ทำเพื่อเเฟนแค่นี้ทำไม่ได้หยอ??" คาเรนพูดอย่างขี้เล่น แต่เธอก็หมายความว่าอย่างนั้นจริงๆ
เมื่อแอลได้ยินเช่นนั้นเขาก็หน้าแดงขึ้นมาอีกครั้ง แต่คาเรนก็ไม่เห็น เพราะเขาอยู่ในผ้าห่ม
"เราสองคนเป็นเเฟนกันตั้งแต่เมื่อ...?" เขาหยุดพูดแล้วนึกขึ้นได้ว่าเมื่อวานนี้คาเรนขอคบกับเขาเพื่อช่วยหมู่บ้าน เมื่อนึกถึงเรื่องนั้นเขาก็นึกเจ็บใจอยู่นิดหน่อย
"เอ่อ... เข้าใจแล้ว งั้นไปก็ได้ เธออยากไปทำอะไรที่นั่นละ"
"ไม่รู้สิ คงไปนั่งดูเมฆ นั่งคุยกับนาย ไม่ก็ดูหิมะหรือดาวมั้ง คืนนี้ฉันกะจะไปนั่งรอดูดาวตกน่ะ ต่อไปนี้ฉันจะไปนอนบนยอดเขาทุกวันเลยนะ แล้วนายเองก็ต้องไปนอนที่นั่นกับฉันด้วย!! น้าแอลน้าาาา"
แอลทำหน้าเหวอ ก่อนจะตอบตกลง เขาไม่อยากให้คาเรนเสียใจ และเขาก็อยากจะช่วยหมู่บ้านอีกด้วย
เมื่อทั้งสองกินอาหารเช้าเสร็จเขาทั้งสองก็หยิบของกินที่วางอยู่บนโต๊ะและที่อยู่ในตู้เย็นไปบ้าง เพื่อเก็บไว้กินระหว่างทาง พวกเขานำอาหารใส่ไว้ในกระเป๋าเป้เพราะ
ถ้าถือไปอาจจะเกะกะได้
"คาเรนเธอจะเอาไปอาหารไปทำไมตั้งเยอะแยะเนี่ย?" แอลถามระหว่างยัดอาหารใส่กระเป๋าเป้
"ก็ฉันกะว่าฉันจะไปอยู่บนยอดเขาสักหลายๆ วันหน่อยน่ะสิ เหมือนไปตั้งแค๊มเลยเนอะ อีกอย่างที่นี่ก็งานวุ่นจะตาย ไม่มีใครสังเกตเห็นหรอกว่าเราสองคนไม่อยู่น่ะ เนอะ!!" คาเรนพูดพลางยิ้มกว้างๆ
ร้อยยิ้มของคาเรนทำให้หัวใจของแอลพองโตขึ้นมาได้ทุกที ร้อยยิ้มของเธอช่างอบอุ่นเสียเหลือเกิน
ทั้งคู่ขึ้นไปบนห้องนอนอีกครั้งเพื่อไปเก็บของที่จำเป็น
"เธอคิดว่า เธอจะไปอยู่บนนั้นสักกี่วันละ?" แอลถามพลางหยิบเสื้อผ้าใส่ประเป๋าอีกใบ
"ไม่รู้สิ ก็คงอยู่จนกว่าอาหารที่เอาไปจะหมดละมั้ง..." คาเรนตอบ เธอมองออกไปนอกหน้าต่างและถอนหายใจเบาๆ
เมื่อทั้งคู่เก็บของเสร็จเรียบร้อยแล้ว พวกเขาก็รีบเดินขึ้นไปบนยอดเขาทันที ระหว่างที่เดินไปแอลก็ถามขึ้นว่า
"คาเรนทำไมเราต้องไปอยู่บนยอดเขาด้วยละ?"
"เฮ้ออ~ นายนี่เบ๊อะจริงๆ เล้ย" คาเรนพูดพลางส่ายหัวไปมา "ฉันคิดถูกหรือเปล่าเนี่ยที่เคยพูดว่านายฉลาดพอที่จะหาเงินด้วยตัวเอง ที่เราต้องไปอยู่บนยอดเขาก็เพราะว่า ที่นั่นเป็นจุดที่สูงที่สุดของหมู่บ้าน แล้วก็ยังเป็นจุดที่มองได้ทั่วทุกมุมของหมู่บ้านอีกด้วยเเถมยังไม่มีอะไรสูงๆ มาบังถ้าสมมุตว่ามีดาวตกอยู่ในตอนนั้นด้วย ว่ามั้ยล่ะ"
"เอ่อ.. นั่นสินะ เหอๆ" แอลตอบ
พวกเขาเดินขึ้นไปเรื่อยๆ ทั้งสองคนไม่ได้สังเกตุเห็นว่าก้อนเมฆสีเทากลุ่มใหญ่กำลังก่อตัวขึ้น
เปรี้ยงงงง!!
เสียงฟ้าผ่าลงมา ทำให้แอลและคาเรนสะดุ้งโหยง
"ว้ากกกกกกกกกก" แอลตะโกนด้วยความตกใจ เขารีบกระโดดไปข้างหลังคาเรน
คาเรนสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า
"มะ มะ มะ เห็นต้องกลัวเลย มะ ไม่นะ นะ น่ากลัวเลยสักนิ๊ดดด นายมันขี้ขลาดจริงๆ!!" คาเรนพูดเสียงสั่น ความจริงแล้วเธอก็กลัวเช่นเดียวกับแอล
เปรี้ยงงง!!!
ฟ้าผ่าลงมาอีกครั้งทำให้คาเรนตกใจและกรีดร้องดังลั่น
"กรี๊ดดดดดดดดดดด~" คาเรนหันไปกอดแอลซึ่งอยู่ข้างหลังเธอแทน
"ไหนบอกไม่น่ากลัวไงล่ะ เธอนี่มันขี้เก็กจริงๆ เลย ฮ่าๆๆๆ" แอลพูดเยาะเย้ย
"ไม่ต้องมาหัวเราะเลย แล้วว่าใครขี้เก็กยะ!! น่ะ น่ะ นายนั่นแหละ ขี้ขลาดชะมัดเลย!! เชอะ~" คาเรนพูด ขณะที่เธอยังคงเกาะแน่นอยู่ที่แขนของแอล
"เอ่อ..." แอลพูดพลางชี้มือไปที่แขนของตัวเอง ซึ่งมีมือของคาเรนกำลังเกาะอยู่
คาเรนเพิ่งจะรู้ตัวว่าเธอเกาะอยู่ที่แขนของแอลมานานมากแล้ว
"อ๊ะ ขะ ขอโทษ ... แหะๆๆๆ ฉันนี่บ้าจริงๆ เลย" พูดจบเธอก็รีบพละแขนของเธอออกจากแอล เธอหัวเราะกลบเกลื่อนเพราะความอาย
"หน้าเธอแดงอ่ะ รู้ตัวป่ะ ฮ่าๆๆๆๆ ตลกชะมัด" แอลพูดพร้อมกับหัวเราะดังลั่น
"หน้าดงหน้าแดงอะไรของนายยะ!! เงียบๆ ไปเลย" คาเรนพูดพร้อมกับเอาผมมาบังหน้าที่แดงเปนมะเขือเทศของเธอ
"เธอนี่ตลกจริงๆ เลย" แอลพึมพำเบาๆ
เปาะ แปะๆๆๆๆๆๆ ซ่าาาา ~~
และแล้วฝนเทลงมาอย่างหนัก
"อ๊ะ ฝนตกแล้วง่า รีบหาที่หลบฝนกันเถอะแอล" คาเรนพูดพร้อมกับจับแขนแอลแล้วรีบวิ่งหาที่หลบฝน
ฝันเทลงมาเรื่อยๆ ไม่มีท่าทีว่าจะหยุด เมื่ออกวิ่ง แอลบอกให้คาเรนหยุด
เขาถอดเสื้อคลุมของเขาออกเพื่อเอามาคลุมหัวให้คาเรน
"เป็นไม่เป็นไรหรอกแอล ฉันแข็งแรงอยู่แล้วไม่ป่วยง่ายๆ หรอก" แต่ถึงจะพูดเช่นนั้นแอลก็ยังเอาเสื้อกันหนาวคลุมให้คาเรนอยู่ดี
"ไม่ได้ๆ ฉันเป็นผู้ชายนะ จะเห็นแก่ตัวได้ยังไง คลุมไปเถอะน่ายัยเบ๊อะ"
"เอ่อ ขอบคุณนะ... แอลดูนั่นสิ!!" คาเรนชี้ไปที่ถ้ำถ้ำหนึ่ง "เราเข้าไปหลบฝนในนั้นกันเถอะ"
ทั้งคู่รีบวิ่งเข้าไปในถ้ำเพื่อหลบฝน พวกเขานั่งลง ทั้งสองคนกำลังชุ่มไปด้วยน้ำ อากาศก็เริ่มหนาวขึ้นทุกขณะ
"เดี๋ยวก็แค่รอให้ฝนหยุดตกเท่านั้นเเหละ ว่าไหมแอล" เมื่อคาเรนหันไปหาแอล เธอก็พบว่าเขาได้สลบไปกับกองพื้นถ้ำเสียแล้ว
"นี่ นาย ไม่ต้องมาแกล้งหลับเลยนะ" คาเรนพูดพร้อมกับเขย่าไหล่แอลเบาๆ แต่เขาก็ไม่ตื่น ในตอนนี้แอลหายใจแรงมาก หน้าตาของเขาดูเหน็ดเหนื่อยมาก
คาเรนทำท่าตกใจ และเรียกชื่อเขา
"แอล แอล!! เป็นอะไรไปล่ะ!!" คาเรนพยายามเขย่าตัวแอลเพื่อให้แอลตื่นแต่ก็ไม่ได้ผล เธอจับที่หน้าผากเขาเบาๆ แต่เธอก็ต้องสะบัดออกโดยเร็ว เพราะหน้าผาก
ของแอลนั้นร้อนอย่างกับไฟ แอลเป็นไข้ เธอลองเอามือไปจับที่แขนของแอล ปรากฏว่า แขนของเขานั้นเย็นหยั่งกับน้ำแข็ง
'ตายละ นี่เราจะทำไงดีเนี่ยยย จริงสิถ้าออกไปหาไม้มาจุดไฟก็น่าจะทำให้แอลตัวอุ่นดีขึ้นมั้ยนะ...'
เมื่อคิดได้แล้วเธอจึงลุกขึ้นหาก้อนหินหรือกิงไม้ที่อยู่ในถ้ำ สักพักหนึ่งเธอก็ได้กิ่งไม้มาได้ แต่กิ่งไม้นั้นค่อนข้างชื้น แต่เธอรีบเสียจนไม่ได้เลือกมาดีสักเท่าไหร่
เธอรีบเก็บกิ่งไม้นั้น และจึงวิ่งกลับมาตรงที่ที่แอลนอนฟุบอยู่
"แอลฉันมาแล้ว... นายอย่าเป็นอะไรนะ..." เธอพูดพลางปาดน้ำตาที่ไหลซึมออกมา
เธอเอากิ่งไม้สองอันนั้นมาเสียดสีกัน พยายามที่จะให้มันติดไฟ แต่ก็ไม่ติดเสียที
"ติดสิ!!" เธอใช้เวลาอยู่นานพอสมควรกว่าเธอจะก่อกองไฟขึ้นมาได้ มือของเธอพองไปหมด แสงไฟส่องสว่างไปทั่วบริเวณถ้ำ
เสียงฟ้าร้องฟ้าผ่ายังดังมาไม่ขาดสายทำให้คาเรนสะดุ้งทุกทีที่ได้ยินมัน แอลยังคงนอนตัวสั่นอยู่กับพื้นถ้ำ ผมของเขายุ่งเหยิงไปหมด ใบหน้าของเขาซีดเซียวเพราะความหนาว
"นายอย่าพึ่งเป็นไรไปนะ ฉันจะรีบหาวิธีมาช่วยนายเอง" น้ำตาของคาเรนไหลออกมา เธอเอาหลังมือปาดมันออกอย่างเบามือ
เธอเดินไปรอบๆ ถ้ำอย่างกระวนกระวายใจ แล้วเธอก็นึกขึ้นได้ว่าในกระเป๋าของแอลมียาลดไข้ที่แอลเตรียมมาด้วย เธอรีบเปิดกระเป๋าและหายานั้นทันที
"เจอแล้ว!" เธอรีบเทยาออกมาและเอาไปให้แอลทันที เธอเอายากรอกใส่ปากเขาอย่างเบามือ แอลยังไม่มีท่าทีว่าจะตื่นเลยแม้แต่น้อย เขายังคงหายใจแรงเหมือนเดิม ทั้งคืนนั้นคาเรนเเถบไม่ได้นอนเลย เธอดูอาการของแอลเพราะเธอกังวลมากว่าแอลจะเป็นอะไรไป คาเรนสังเกตุว่าแอลกำลังตัวสั่นเพราะความหนาว เธอจึงรีบถอดเสื้อคลุมของแอลที่แอลให้เธอไว้ตอนที่ฝนตก เธอนำไปคลุมตัวให้แอล คาเรนถอดเสื้อกันหนาวของเธอออกและนำไปคลุมตัวแอลไว้เช่นกัน คืนนั้นทั้งคืนคาเรนแทบไม่ได้นอนเลย เธอเฝ้าดูอาการแอลตลอดเวลา
เธอรู้ดีว่าถ้าแอลเป็นอะไรไป เธอคงให้อภัยตัวเองไม่ได้
เช้าวันรุ่งขึ้น...
ฝนได้หยุดไปแล้ว เสียงฟ้าร้องไม่มีให้ได้ยินอีกแล้ว จะมีก็แค่เสียงนกร้องดังเพราะหู พระอาทิตย์ส่องแสงยามชาว ทำให้อากาศที่หนาวก็กลายเป็นอบอุ่นขึ้นมาทันที
แอลค่อยๆ ลืมตาขึ้นและสิ่งแรกที่เขาเห็นก็คือใบหน้าของคนที่เขารักและเป็นห่วงมากที่สุด คาเรนกำลังจ้องมองเขาด้วยสีหน้าที่เป็นกังวลมาก
หัวใจของแอลเต้นเร็วเหมือนกลองที่ตีรัวไม่หยุด
"คาเรน..." แอลพูดอย่างเหนื่อยอ่อน
คาเรนยิ้มอย่างดีอกดีใจและเข้าสวมกอดแอลทันที "แอล นายรู้ไหมว่านายทำให้ฉันเป็นห่วงมากแค่ไหน!!" คาเรนกอดแอลแน่นขึ้นจนแอลหายใจไม่ออก
"คะ...คะ... คาเรนฉะ ฉันหายใจไม่ออก..." คาเรนทำท่าตกใจ และรีบพละออกจากแอลทันที
"อุ๊ย ขอโทษจ้ะ ฉันดีใจมากไปหน่อย นายไม่เป็นไรแล้วใช่มั้ย ไม่ตัวร้อนหรือเวียนหัวอะไรแล้วใช่มั้ย ฉันเป็นห่วงนะ"
"เมื่อคืน... ฉันเป็นอะไรไปหรอ?"
"นี่นายไม่รู้ตัวเลยหรอเนี่ย นายเป็นไข้ ตัวร้อนมากเลยรู้มั้ย แล้วก็สลบไม่ฟื้นมายันวันนี้เลย"
"แล้วฉันหายได้ไงอ่ะ?" แอลถามพลางเกาหัวแกรกๆ
คาเรนหน้าจ๋อยไปเล็กน้อย
"ก็ต้องเป็นฉันสิที่ช่วยนายไม่งั้นนายคงได้ตายไปแล้วมั้ง เชอะ~" คาเรนพูดแล้วแกล้งงอน
"ขอบคุณนะคาเรน ถ้าไม่มีเธอฉันคงแย่แน่ๆ เลย"
"เชอะ~~~~ เพิ่งสำนึกบุญคุณหรอยะ" คาเรนพูดพร้อมกับกอดอกแน่นและทำแก้มป่อง
"คาเรนอย่างอนเลยน้าาา เธอเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอเลยนะะะ" แอลอ้อน
คราวนี้คาเรนหันกลับมาและยิ้มตอบกลับให้แอล
"นายก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุด... เอ่อ.. ไม่ใช่สิ นายก็เป็นแฟนที่น่ารักที่สุดเลยล่ะ" เธอพูดแล้วยิ้มกว้างให้แอล
แอลแอบยิ้มน้อยๆ เมื่อได้ยินคำว่าแฟน แต่เขาก็รู้ดีว่าที่ทำนี่เพราะคาเรนอยากช่วยหมู่บ้าน และอาจจะไม่ได้รักเขาแบบนั้นจริงๆ
"อ่าาา จริงด้วย ฉันฝันด้วยล่ะ ฉันฝันว่าเธอร้องไห้แหละ ดูสิฉันฝันอะไรก็ไม่รู้ ปัญญาอ่อนจริงๆ ฉันคงทนเห็นเธอร้องไห้ไม่ได้หรอก" แอลพูดพร้อม ส่ายหัวเพราะความบ้าของตัวเอง
คำพูดนี้ทำให้คาเรนหน้าแดง
"เฮ้ คาเรนหน้าเธอแดงมากเลยอ่ะ เป็นไรป่าว?" แอลถามพยายามที่จะเอื้อมมือไปจับหน้าผากของคาเรน แต่คาเรนก็รีบปัดมือของเขาออกเพื่อกลบเกลื่อนความเขินอาย
"ใครหน้าแดงกัน อย่ามามั่วนะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักกะหน่อย ตาบ้าๆๆๆ" คาเรนพูดพร้อมกับหันไปทางอื่น เธออดที่จะยิ้มหน่อยยิ้มใหญ่ไม่ได้
"เง้อ มาด่าฉันซะงั้น ยัยเบ๊อะเอ๊ยย"
"ว่าใครยัยเบ๊อะยะะะะะะะะะะะะ" คาเรนพูดพร้อมกับทุบตีแอลเบาๆ
ทั้งสองคนนั่งหยอกล้อกันอยู่ในถ้ำจนเวลาผ่านไปเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้...................
โปรดติดตามตอนต่อไป.......
********************************
โว้ว เย่ มาอัพแล้ว !! ตอนสามๆๆ
ขอบคุณมากมายที่ติดตามนะทุกคน ^O^
จาพยายามเขียนให้ดีกว่านี้นะคะ
ขอบคุณสำหรับคำติชมต่างๆ นะ ^^
รอตอน 4 ด้วยนะเพื่อนๆ
สู้เว้ยยยยยย !!!
ความคิดเห็น