คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 : คู่รักกับกลุ่มดาวตก....
14 ปีผ่านไป...
"แอลดูนี่สิ หิมะ หิมะตกแล้วๆ" คาเรนพูดพลางกระโดดไปมาอย่างตื่นเต้น
"อะไรจะดีใจขนาดนั้น นี่เธอก็อายุ 14 แล้วนะ ทำตัวเป็นเด็กไปได้ หัดทำตัวให้เป็นผู้ใหญ่หน่อยสิคาเรน" แอลตอบ
"ไม่ต้องมาว่าคนอื่นเลย ตัวเองก็ชอบทำตัวเป็นเด็กอยู่บ่อยๆ เหมือนกันนั่นเเหละ เชอะ~" คาเรนตูน แกล้งทำเป็นงอน
"แล้วจะกลับกันรึยังละ นี่มันก็หนาวแล้วเดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก"
"ฉันไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนแอแบบนั้นสักหน่อย ที่หนาวนิดหนาวหน่อยก็ป่วยเป็นไข้น่ะ" แอลมองคาเรนแล้วถอนหายใจ
"เฮ้อ... เธอเนี่ยมันหัวดื้อจริงๆ เล้ย" แอลพูดพลางส่ายหัวเบาๆ
"ว่าไงนะ! นายเองก็หัวดื้อเหมือนกันนั่นเเหละ นายไม่เคยยอมใครเลย หัวดื้อสุดๆ เลยนะรู้ตัวมั้ย"
"โอเค พอแล้วฉันไม่อยากเสียเวลามาทะเลาะกับเธอ จะกลับได้รึยังละ"
"เชอะ~ ก็ได้ๆ" เธอตอบอย่างไม่เต็มใจนัก แต่ก็นึกดีใจที่แอลกลัวว่าเธอจะเป็นไข้
ทั้งคู่ก็เดินกลับไปที่สถานเลี้ยงเด็กกรรมพร้า ทั้งคู่เดินขึ้นไปบนห้องนอนเพื่อเอาของไปเก็บ
"นี่แอลนายเองก็ฉลาดมาก ตอนนี้ฉันว่านายเองก็โตพอที่จะหาเงินด้วยตัวเองได้แล้วนะ ทำไมนายไม่ลองออกไปหาเงินเหมือนรุ่นพี่ที่เคยออกไปบ้างละ?" คาเรนถาม
แอลใช้เวลาสักพักกว่าจะตอบว่า
"ถ้าฉันไปเธอจะไปด้วยไหม?" เขาถาม
คาเรนทำหน้างงๆ ก่อนจะตอบว่า
"ฉันเนี่ยนะ? เอ่อ...ไม่รู้สิถ้านายอยากก็ได้นะ แต่ว่าฉันคงได้แต่ไปใช้เงินนายมากกว่านะ ฮิฮิ ฉันว่า ฉันน่ะไม่ค่อยมีหัวด้านการงานหรืองานฝีมือสักเท่าไหร่
คงจะไปถ่วงนายเปล่าๆ อ่ะนะ"
"เรื่องนี้ไว้ฉันโตกว่านี้แล้วค่อยพูดดีกว่ามั้ง"
"นั่นสิ..."
"ตอนนี้รีบลงไปกินข้าวกันเหอะ ฉันหิวจะแย่อยู่แล้ว!!" แอลพูดพลางลูบที่ท้อง
โครกกครากกๆ ~
เสียงท้องร้องของแอลดังมากจนคาเรนได้ยิน คาเรนหัวเราะออกมาอย่างหยุดไม่ได้
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นายเนี่ยทำให้ฉันขำได้ตลอดเวลาเลยนะ ฮิฮิฮิ"
"มันไม่น่าขำเลยนะ ก็คนมันหิวนี่นา ทำไงได้"
"จ้าๆ ไม่ขำเลยจ้า อิอิ งั้นลงไปกินข้าวกันเถอะ" คาเรนพูดพลางยิ้มล้อเลียน
แล้วทั้งคู่ก็เดินลงบรรไดมาด้วยกันเมื่อถึงห้องอาหาร ทั้งคู่ก็ตักข้าวและอาหารใส่จานแล้วหาที่นั่งที่ติดกัน ระหว่างกินก็คอยถามข้อมูลเกี่ยวกับหมู่บ้านกับเด็กกรรมพร้าด้วยกัน
"แอล หวัดดี คาเรนเป็นไงบ้างจ๊ะ ไปเล่นที่ยอดเขามาละสิ" เด็กผู้หญิงผมสีชมพูคนหนึ่งทักขึ้น
"อืม หวัดดีริโอะ" แอลตอบพลางยัดข้าวเข้าปากด้วยความหิว
"หวัดดีจ้า ไปเล่นที่ยอดเขาหนุกมากเลยเเหละ!! แล้วนี่ริโอะมีรู้ข้อมูลอะไรดีๆ มาบอกพวกเราบ้างมั้ย?" คาเรนพูด
"เรื่องหมู่บ้านของพวกเรานะหรอ?"
"ใช่แล้วจ้าาา"
"ก็ช่วงนี้ก็ไม่มีไรมากอ่ะนะ ก็มีแค่ว่าหมู่บ้านของพวกเรากกำลังพยายามหาทางทำอะไรสักอย่างกับหิมะที่ตกผิดฤดู แล้วก็เพราะหิมะนี่ทำให้พืชพักของเราพากันล้มตายหมด ปลูกอะไรเเถบไม่ได้เลย แย่มากเลยล่ะ เฮ้อ.. ฉันไปก่อนนะ"
คาเรนรู้สึกหดหู่ขึ้นมาทันทีที่ได้ยินข่าวจากริโอะ
"เอ่อ จ้า ไว้เจอกันนะริโอะ" คาเรนตอบ
เมื่อทั้งคู่กินอาหารเสร็จก็กลับขึ้นไปบนห้องนอนอีกครั้ง
"แอล เราควรจะทำอะไรสักอย่างเพื่อหมู่บานนะ เพราะหลังจากที่ปีศาจจิ้งจอกมาบุกหมู่บ้านของพวกเรา หมู่บ้านโคโนฮะก็มีแต่เรื่องร้ายๆ เกิดขึ้นตลอดเลย"
"นั่นน่ะสิ แต่พวกเราจะช่วยอะไรได้ล่ะ" ทั้งคู่นั่งคิดกันอยู่เป็นเวลานาน
"ฉันคิดออกแล้วแอล!!" คาเรนตะโกนดังรั้นพลางกระโดไปมาอย่างตื่นเต้น "แอล นายจำตำนานที่พวกเราเคยได้ยินตอนเด็กๆ ได้มั้ย?"
"จำได้ เรื่องคู่รักกับกลุ่มดาวตกใช่ปะ แล้วตำนานมันมาเกี่ยวอะไรด้วยอะ?"
"แอลนายนี่โง่จริงๆ เลย งั้นฉันบอกให้เลยก็ได้" คาเรนทำหน้าอย่างเอาจริงเอาจัง
"แล้วมันอะไรละที่เธอจะบอกฉัน"
"แอล เราสองคน...มาลองคบกันดูมั้ย?"
คำพูดนี้ทำให้แอลหน้าแดงขึ้นมาเสียเฉยๆ เขาทำตาโตก่อนจะพูดต่อไปว่า
"เดี๋ยวสิ! เธอจะเอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่นไม่ได้นะ การคบกันเนี่ยไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เลยนะ"
"แล้วใครบอกว่าฉันล้อเล่นละ" เธอจับมือแอลแล้วพูดต่อไปว่า "ฉันน่ะรักหมู่บ้านนี้มาก แล้วถ้ามีอะไรที่ฉันพอจะช่วยหมู่บ้านนี้ได้ฉันก็อยากจะทำ ถ้าเราสองคนคบกันแล้วก็ขอพรในวันที่มีกลุ่มดาวตกล่ะก็ คำขอก็จะเป็นจริงไง ฉันจะขอให้หมู่บ้านเราเจอแต่สิ่งดีๆ"
"งั้นเองหรอ นั่นสินะ ที่นี่เป็นหมู่บ้านของพวกเรา พวกเราก็ต้องช่วยกันปกป้องมันเอาไว้....." แม้เขาจะรู้สึกเสียใจนิดๆ เพราะคาเรนคบกับเขาก็เพื่อช่วยหมู่บ้านไม่ใช่เพราะเธอรักเขาแบบผู้ชายคนนึง.....
ถึงแม้จะเจ็บใจ แต่ก็ต้องจำใจทำตามเพื่อผลดีต่อหมู่บ้าน ถึงแม้ว่าเขาจะเสียใจมากแค่ไหนก็ตาม...
ในคืนนั้นทั้งคู่ต่างนอนหลับไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลย.......
โปรดติดตามตอนต่อไป.......
********************************
ตอนสองแล้วจ้า ขอบคุณทุกเลยค่ะ ที่ติดตาม !!!
รอตอนสามด้วยนะคะ
สู้!!!!!!!
ความคิดเห็น