คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Dying love - Chapter 1 อาถรรพ์
Chapter ๑
ถ้าพี่ช่วยงานนี้น้ำหวานมีรางวัลให้นะคะ ^ ^
ให้ตายเถอะทิฟฟี่ (เปลี่ยนมั่งซาร่าเบื่อละ) เสียงนี้มันยังวนเวียนอยู่ในหัวของผม ไอ้รางวัลที่ว่าคืออะไรหว่าเค็มๆ อย่างน้องน้ำหวานคงไม่มีทางให้เงินตอบแทนแน่หรือว่า . . . ภาพน้องน้ำหวานในชุดหนังสีดำพร้อมแส้เดินเข้ามาหาผมแล้วพูดว่า “เด็กไม่ดีหนีเที่ยวมาให้ทำโทษซะดีๆ หึๆๆๆๆ” แล้วตวาดแส้ลงบนร้องกายอันเปลือยเปล่าของผม แล้วค่อยๆ มีสวาทก่อนทีละนิดๆ อาห์ แบบนั้นก็โอนะฟินดี เอ้ยๆ ไม่ใช่หรือ . . . ภาพน้องน้ำหวานปรากฎขึ้นในหัวผมอีกครั้งพร่อมทั้งชุดเมดสีชมพูสว่างจนแสงนีออนยังแพ้ค่อยเดินเอาพาร์เฟ่ผลไม้มาป้อนให้ผมถึงที่แล้วนางก็ซุ่มซ่ามทำหกเลอะเทอะใส่ตัวเอง อาห์ เลือดหมดตัวแน่เรา อ๊ะหรือว่า . . . จะตกลงเป็นแฟนกับเรา อ๊ากกกกกกก เขิน ผมตบหมอนเหมือนคนบ้าคนเดียวอยู่ในห้องพลางจินตนาการอะไรเพ้อเจ้ออยู่ แต่ที่สำคัญคือผมต้องเก็บเสื้อผ้าเตรียมตัวถ่ายโลเคชั่นให้ผู้ชายคนนั้น อยากรู้จังเกาะ “มะเนียง” ที่ว่าหน้าตาเป็นยังไง -3-
ในเช้าตรูอาทิตย์ส่งร้านโจ๊กเปิด ปาท่องโก๋เริ่มทอด อาหารเจ เริ่มขาย ชายหญิง หลายๆ วัยเริ่มเดินตลาดยามเช้าพลางสูดอากาศ ให้ตายเถอะเช้าดีนะ -..-
ผมยัดเสื้อใส่กระเป๋าพร้อมเดินไปกับตุ๊กๆ ที่นัดให้มารับผมไปท่าเรือ ผมรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูกเลยล่ะเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ผมจะได้ทำงานนอกสถานที่บ้าง ผมสาบานได้เลยนะครับว่าตื่นเต้นมากๆๆๆๆๆๆ ผมไม่ได้ตื่นเต้นเพราะรางวัลที่จะได้หรอกนะจริงจริ๊ง >///<
ร่างสูงลอคห้องและถือกระเป๋าออกไป แต่เหมือนมีบางสิ่งพยายามยื่นมาหา มือซีดๆ เต็มไปบาดแผล พยายามเอื้อมไปหาเขา ร่างสูงรู้สึกแปลกๆ จึงหันหลังไปดู ปรากฏว่า . . .
ไม่พบอะไร แล้วความรู้สึกเหมือนมีคนจะมาจับล่ะ คิดไปเองงั้นเหรอ ?
ผมไปหาข้าวเช้ากินตุ๊กๆ มา แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ผม งง มีป้าแก่ มาทักผมน่ะสิ
“แหมพ่อหนุ่มแฟนสวยจังเลยนะจ๊ะ ^ ^”
“แหมป้าเนี่ยก็ไปแซวคู่รักเค้า”
“พี่สาวสวยจังเลยนะครับ”
พวกผู้คนมาทักเอาๆ อนนี้ผมกำลังงงใหย่เลยเนี่ย
“อะไรกันครับ แฟนอะไรผมไม่มี” ผมตอบกลับไป
“อ้าวถ้าไม่ใช่แฟนแล้วใครล่ะหรือว่าน้องสาว”
แน่ะป้า ไม่จบ -_-;
“น้องสาวไหนไม่เห็นมี”
ป้าแกยังสติดีป่ะเนี่ย แต่เดี๋ยวสิ ถ้าป้าคนนี้สติไม่เต็มเต็งทำไมเด็กถึงมาทักเก้าอี้ตรงข้ามผม แล้วทำไมป้าคนนั้นถึง . . .”อ้าวงั้นก็เพื่อนสิเนี่ย”
วันนี้ก็ไม่ใช่วันเอพลิลฟูลเดย์นะ ถ้ารวมหัวกันแหล หรือว่านี่คือสาระแนแต่กล้องอยู่ไหนล่ะ
“ป้าเพ้อเจ้อแล้วมั้งไม่มีซะหน่อย”
“เหรอแล้วผู้หญิงที่นั่งตรงข้ามเอ็งน่ะล่ะ”
“ป้ารู้มั๊ยว่าป้ากำลังทำผมใจแป้วเนี่ย - -“
ผมเงียบไปแล้วรีบๆ โซ้ยข้าวต้มให้หมดและจ่ายตังเผ่นแหลก อะไรของพวกนี้เนี่ย
ตุ๊กๆ มารับผมตามนัดและเดินทางไปยังท่าเรือผมยังสงสัยอยู่ว่าที่คนพวกนั้นทักมันหมายความว่าไง ถ้ามีผู้หญิงนั่งอยู่เราก็ต้องเห็นสิ แต่นี่เราไม่เห็น ผมนั่งคิดอยู่หลังตุ๊กๆ ไปพลาง ผมพยายามลบเรื่องนี้ออกจากหัวแล้ว พยายามแล้ว พยายามอีก แต่มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย นี่มันอะไรกันวะ
เอี๊ยด!!!
“เฮ้ยหนูเดินน่ะหัดดูตาม้าตาเรื่องมั่งสิ !!”
“มีอะไรเหรอครับ”
ผมถามลุงโชเฟอร์ที่หยุดรถอย่างกะทันหันเล่นเอาซะหัวผมปูดไปข้าวนึงเลย อูยยย~
“ก็มีเด็กจากไหนไม่รู้เนี่ยมาวิ่งตัดหน้าดีนะที่ลุงอ่ะหยุดทันไม่งั้นลุงได้นอนวซังเตแน่”
“อ้าวแล้วเด็กนั่นล่ะครับ”
สิ้นเสียงผมลุงก็ใช้นิ้วอวบๆ ดำๆ คลำๆ ชี้ไปที่พุ่มไม้
“ไหนลุง”
ผมหรี่ตามองเพราะผมมองเท่าไหร่ก็ไม่เห็น
“นั่นไงที่ใส่ชุดสกปรกๆ ผมฟูๆ สองคนนั้นน่ะ”
ลุงแกก็พยายามนะชี้แบบนอนสต็อปเลย
“เหรอลุงเอาเหอะๆ ไปต่อได้แล้วลุง”
รถตุ๊กๆ สีเหลืองเคลื่อนตัวด้วยกำลังของเครื่องยนต์อีกครั้ง
ใบหน้าคมหันหลังกลับไปแต่แล้วดวงตาก็ต้องเบิกกว้างเมื่อเห็นเด็กผู้หญิงสองคนในชุดสกปรกๆ เปื้อนเลือดเดินเข้ามาหา
“เห้ยเหี้ย!!!”
ผมสะดุ้งตื่นขึ้น อะไรนี่เราฝันไปสินะ แล้วรถก็หยุดลง
“เฮ้ยหนูเดินน่ะหัดดูตาม้าตาเรื่องมั่งสิ !!”
เหมือนกับในฝันเลย รถหยุด หัวเราโน แต่นี่หยุดเพราะอะไรล่ะ
“ลุงมีอะไรเหรอครับ”
“ก็มีเด็กจากไหนไม่รู้เนี่ยมาวิ่งตัดหน้าดีนะที่ลุงอ่ะหยุดทันไม่งั้นลุงได้นอนวซังเตแน่”
นั่นไงฝันกลายเป็นจริงซะงั้น ผมพยายามไม่ถามอะไรต่อดีกว่าเดี๋ยวจะเสียเวลาเอา
“เอาเหอะไปต่อเหอะเด็กมันไม่โดนชนก็โอแล้ว”
แล้วรถก็เคลื่อนออก ตามนั้น แต่สิ่งที่พลิกฝันนิดหน่อยก็คือผู้หญิงคนนั้น เธอที่ผมเห็นในฝันทุกคืนรวมทั้งเมื่อคืนวาน เธอยืนอยู่ตรงนั้น ด้วยชุดขาวที่เปื้อนเลือด และร่างกายที่มีแผล ผมเผ้าที่กระเซิงแต่ก็ถูกปิดไส้ด้วยผ้าคลุมบางขาวเหมือนเจ้าสาวยืนถือดอกไม้อยู่ ผมแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง
“หนุ่ม!! ถึงแล้ว!”
ผมตื่นขึ้นอีกครั้งเพราะเสียงลุงโชเฟอร์ แต่ยังไงๆซะก็คงไม่มีอะไรแล้วมั้ง ผมจ่ายเงินแล้วมองหาเรือประมงที่พอจะพาไปส่งได้ ทุกคำตอบที่ได้มาคือ “ไม่” เหมือนจะมีอะไรบางอย่างแปลกๆ นะหรือว่าพายุจะเข้าแต่ไอ้เราก็ดูพยากรณ์อากาศเมื่อวานบอกว่าไม่มีนะ
“อ้าวหนูมีอะไรให้ช่วยมั๊ย”
ชายชราทักผม
“เอ่อ พอดีกำลังจะหาเรือไปส่งน่ะครับ”
“ที่ไหนล่ะ”
“เหาะมะเนียงครับ ^ ^”
“โหไปที่น่ากลัวนะนั่น”
“ทำไมเหรอครับ”
“ก็ไม่มีอะไรหรอก แต่ว่าเดี๋ยวลุงจะพาไปส่งละกัน”
“จริงเหรอครับ”
ความฟ้าประทาน เหยยยยยยดดดด หาเรือไปส่งได้แล้ว ขอบคุณครับพระเจ้า แต่แล้วผมก็ต้องชะงักเมื่อลุงแกแบมือมา เงินสินะ -_-;
“ก็ได้ครับเท่าไหร่”
“แหม่หนูไม่ค่อยเต็มใจให้เลยนะ พันนึง”
“เฮ้ยแบบนี้มันขูดเลือดขูดเนือ้กันเลยนี่”
“จะไปมั๊ย”
“ก็ได้ครับ”
ให้ตายเถออะลุงนี่เห็นแก่เงินชะมัด แต่จะทำไงได้ในเมื่อนี่คือลำสุดท้ายแล้วนี่หาจนเหนื่อยละ
ผมเห็นเด็กชายผผิวคล้ำๆ กับป้าอ้วนๆ อยู่ผมว่าผมควรถามเด็เกี่ยวกับเกาะนั้นนะเผื่อจะรู้
“น้องๆ ทำไมพวกคนแถวนี้บอกว่าไม่พาไปเกาะมะเนียงหรอ ?”
“อ๋อเห็นคนเล่ากันครับว่าเกาะนั้นน่ะมีอาถรรพ์”
“อาถรรพ์ ?”
“อื้มเห็นว่านะ ที่เกาะนั้นน่ะมีเหตุการณ์ตายยกเกาะแหละ แถมมีคนหายไปคนนึงด้วยไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดียังไงด้วย”
“งั้นเหรอ”
ผมเงียบไปได้แต่รอจนกว่าเรือจะถึงเกาะนั่น . . .
T2 be continues
ความคิดเห็น