คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Dying Love - Chapter 0 บทนำ
บทนำ
“ที่นี่ที่ไหน. . . ?”
ผมเห็นพื้นที่สีขาวสุดลูกหูลูกตาอนันต์ไร้ที่สิ้นสุดแลดูคุ้นตา
จนที่สุดผมเหลือบไปเห็นหญิงชุดเดรสสีขาวผมดำขลับปลิวตามลม
มันดูน่าแปลกทั้งๆ ที่ไม่มีลมแต่ผมเธอกลับปลิวสวยอยากรู้จังใช้ซันoของโทมัส o หรือว่าเอสo รึเปล่าหว่า ?
“เอ่อนี่เธอ ที่นี่ที่ไหน”
ภาพที่มันตกสู่เรตินาของผมเป็นเหมือนฉากที่เป็นช็อตๆ ทีละฉาก ทีละฉาก ผมเห็นตัวเองเดินไปหาผู้หญิงคนนั้นและถามเธอ แต่คำตอบคือ “.....” เธอไม่ตอบอะไรกลับมา
“แล้วเธอเป็นใครน่ะ”
ผมถามเธออีกครั้งด้วยคำถามที่ต่างไปจากเดิม
“คิกๆ นายจำเราไม่ได้เหรอ นายถามชื่อเรามาหลายครั้งแล้วนะ”
ผมเนี่ยนะ ตอนไหนหว่า ?
“จำให้ได้ล่ะจะบอกเป็นครั้งสุดท้ายนะ เราชื่อ. . .”
ใบหน้าที่เริ่มเละแผลที่เริ่มปริและค่อยๆ แสดงออกอย่างน่าสยดสยอง
“เฮ้ย!!!” ผมตื่นขึ้นมาในตอนเช้าๆ ห้องรกๆ ที่ผมไม่เคยเก็บ (เก็บนานๆ ที) กางเกงในที่ตากไว้ตรงหน้าต่างเพราะเมื่อวานฝนตก ร่างกายผมที่ชุ่มเหงื่อไปทั้งตัว ทั้งร่างกายที่สวยเพียงบ็อกเซอร์ตัวเดียว นี่คือฝันสินะ
“ยังโสด โสด อยู่ตรงนี้~” เสียงริงโทนเพลงยังโสดของวงโอo ดังมาจากมือถือแต่ผมจำได้ว่าผมตั้งเป็นเพลงหวั่นไหวของบอดี้แสลมนะใครมือบอลมาตั้งฟระ ถ้าคุณเป็นผมก็ไม่ปล่อยให้สายตรงข้ามรอใช่มั๊ย ผมรับขึ้นมาแบบไมได้ดูเลยว่าใครโทรมาผมอยากจะดูอยู่หรอกนะแต่กดรับไปแล้วขืนไปดูคงโดนด่าแน่ว่า “เงียบใส่ทำไม”
“ไอ่ปิ๊ด นี่กี่โมงแล้วไม่มาทำงานรึไง!!!” เสียงเจ๊บุ๊คเจ้านายผมเอง ผมทำงานอยู่สตูดิโอถ่ายรูปแถวๆ ราดo และอีกอย่างเจ้านายผมเป็นสตรีข้ามเพศ แต่อย่างน้อยมันก็ไม่ได้เลวร้ายหรอกเพราะยังไงๆ ดอกไม้จริงๆ ก็ยังมี น้องน้ำหวานไง สวยน่ารัก ดูดีไปหมด อาห์ นึกถึงน้องเค้าแล้วอยากเตะบอลอรั๊ยย๊ะ >///<
“ครับๆ ผมจะเดี๋ยวนี้ล่ะครับ”
“เออเร็วๆ ล่ะวันนี้น้องน้ำหวานติดงานไปถ่ายงานแต่งไม่มีใครเฝ้าร้านเลยนิ เดี๋ยวยิ่ต้องไปธุระอีกเร็วๆ นะยะ”
“ไปธุระหรือหาผัวครับ =w= ”
“เตรียมตัวโดนไล่ออกใน 3 . . . 2 . . .”
“เฮ้ยๆ เจ๊ผมขอโทษครับจะไปใน 5นาทีล่ะครับ”
“เออฉันจะวางล่ะ เดี๋ยวกินเวลา 5 นาทีนายเร็วๆ นะ”
“ครับ ^ ^”
ผมกดวางสายไปแต่ก็ลืมบอกเจ๊ไปเลยนี่นา 5 นาทีนั้นตูจะเอาไปอาบน้ำ ช่างเหอะรีบๆ ดีกว่าเดี๋ยวโดนเจ๊แกเรียกอาo ตุ๋ย 555+
“มาแล้วคร้าบบบบบ”
“5นาที ห่าเหวอะไรไอ่ปิ๊ด นี่มัน 20 นาทีแล้วนะว้อย!”
“รถติดครับ”
“ตอแหล!!! ไม่ใช่แกไปโอเอ้อยู่รึไงยะ ซื้อของกินที่เซเว่นแล้วไปจีบพนักงานอยู่ใช่มั๊ย - -+++”
“รู้ด้วยวุ้ย -0-”
“เอาเหอะฉันจะไปล่ะ”
“คร้าบ~”
สุดท้ายเจ๊ก็ทิ้งผมไว้คนเดียวที่ นั่งเฝ้าร้านไปได้แป๊บๆ สวรรค์ก็เห็นใจผมส่งน้องน้ำหวานมา อาห์. . .
“อ้าวเจ๊บุ๊คไปไหนซะล่ะ”
“ออกไปหาผัว”
“ฮ่าๆๆ นายนี่ล่ะก็”
“เออว่าแต่กลับมานี่มีอะไรเหรอเห็นเจ๊บอกว่าเธอต้องไปถ่ายรูปงานแต่งนี่”
“อ๋อ พอดีหนูลืมของไว้น่ะค่ะ”
“อื้ม”
ร่างบางก้มลงจ้องมองหาของในกล่องเก็บของ บั้นท้ายที่เด้ง น่าจับเสื้อที่ห้อยลงมานิดๆ อาห์ สวรรค์ชัดๆ
เตาะแตะๆ เสียงฝีเท้าที่ย่างก้าวเข้ามาในร้าน หน้าสวยๆเงยขึ้นมองไปที่ลูกค้าที่เข้ามาในร้านผมรีบหันไปทางอื่นเพื่อหลบหน้าน้องน้ำหวานไปซับกำเดาอย่างเนียนๆ ให้ตายเถอะเอ็งจะเข้ามาขัดจังหวะทำไมฟระ
“สวัสดีค่ะมีอะไรให้ช่วยคะ ?”
“ผมอยากจ้างพวกคุณไปถ่ายรูปสถานที่ให้หน่อยน่ะ”
“ได้เลนค่ะที่ไหนคะ”
“ที่นี่ครับ”
รูปถ่ายเกาะ ที่มีตัวอักษรเขียนว่ามะเนียงตรงข้างๆ รูปถ่าย ผมรู้สึกคุ้นเคยกับมัน ไม่สิเหมือนเคยไปด้วยซ้ำ ผมจำอดีตของตัวเองไม่ได้เจ๊เห็นผมนอนเกยตื้นอยู่ที่หาดแถวๆ พัทยาใต้ เลยช่วยผมเอาไว้ถือว่าเจ๊มีพระคุณกกับผมมาก นับจากวันนั้นก็หนึ่งปีแล้วล่ะ ตัดกลับมาตอนนี้ก่อนดีกว่า เกาะมะเนียงชื่อพิลึกพิลั่นได้อีกนะเนี่ย -.-
“เอ่อค่ะ แล้วจะเอาตอนไหนคะ”
“เอ่อตอนไหนก็ได้ครับเดี๋ยวผมจะช่วยออกค่าเดินทางให้นะครับ”
“เอ่อจะดีเหรอคะ”
“ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่ค่าจ้างเท่าไหร่ครับ”
“ก็ถ้าต้องไปถ่ายไกลหน่อยก็ประมาณ 5,000 บาทค่ะแต่พี่ช่วยออกค่าเดินทางให้เนี่ยพวกหนูลดให้เหลือ 4,000 ค่ะ”
“อ่อครับ”
เชื่อเขาเลยน้องน้ำหวานถึงน้องแกจะชื่อน้ำหวานแต่นิสัยก็แอบเค็มใช้ได้นะเนี่ย 555+
“เอาเถอะแล้วจะไปถ่ายตอนไหนล่ะ?”
“ก็พรุ่งนี้ละกันรีบๆทำให้มันเสร็จก็พอ”
“อืมแล้วใครจะ”
นิ้วเรียวๆ ชี้มาที่ผม ทั้งๆ ที่ผมยังพูดไม่จบ ผมรู้แล้วล่ะว่าผมต้องไปแล้วล่ะแน่ๆ YoY
“จ้าๆ พี่ไปก็ได้”
“ค่ะ ^ ^”
T2 Be continues
ความคิดเห็น