Hey Say Jump fic แด่เธอที่เป็นที่รัก

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 2 >>>คำถามที่อยากรู้

ณ ห้องชมรม

"นี่ๆๆ พี่ยูยะครับ ตกลงว่านนี้พี่เคย์เป็นอะไรไปเหรอครับ"

เสียงของหนุ่มน้อยหน้าใสพูดขึ้น หลังจากมานั่งพักที่โซฟาเพื่อพักเหนื่อยจากการถ่ายหนังฉากสุดท้ายเสร็จ ซึ่ง

จุดที่คนตัวเล็กนั่งก็เป็นที่

ประจำของตนซึ่งก็คือจุดที่ติดกับทาคาคิ ยูยะนั้นเอง

"อ้อ วันนี้พอดีพี่มาซ้อมฉากจูบกับไดจังน่ะ แล้วเจ้าเคย์มันดันมาเห็นพอดีน่ะ คงเป็นเรื่องนี้ละมั้งที่ทำให้มันโกรธน่ะ"

ยูยะพูดเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนเริ่มการถ่าย พร้องกับเกาหัวอย่างเซ็งๆ

"อ้าว!! แล้วพี่เคย์จะโกรธทำไมอ่ะ มันก็แค่ซ้อมเองไม่ใช่เหรอ "

"แหม ชี่พี่ไอเคย์มันโกรธน่ะเพราะมันหีงไงล่ะ เข้าใจมัยน้องรัก"

ยาบุรุ่นพี่ที่มีอายุมากที่สุดในชมรมพูดขึ้น เพื่อบอกถึงสาเหตุที่เคย์โกรธแต่เช้าให้คนตัวเล็กทราบ เพราะดูจาก

สภาพของยูยะแล้วมันคงไม่อยกเล่าซักเท่าไหร่หรอก เลยอาสาที่จะบอกเอง

"เอ้!! หึงเหรอ นี่พี่ยาบุแล้วทำไมพี่เคย์ถึงต้องหึงอ่ะ O-O"

"เฮ้ย =o= นี่ถามจริงชี่ไม่รู้จริงเหรอนี่"

จากคำถามที่ชี่น้อยถามอย่างตรงไปตรงมา ทำให้สมาชิกที่อยู่ในห้องชมรมครงนี้ตนงใจกัยเป็นแถว อะไรมันจะใส

ซื่อขนาดนี้ (เอ้าก็คนเขาไม่รู้นี่TT^TT///ชี่)

ก็อก  ก็อก

"ใครอ่ะ เข้ามาสิ"

หลังจากคำถามที่น่าสะเทือนใจแห่งยุค(ตรงไหน) ของชี่ทำให้ในห้องชมรมเกิดบรรยากาศที่เงียบไปอย่างทันตา

จนมีบุคคลที่ 3 เข้ามาใหห้องชมรมอีก ซึงก็คือ ยามะจัง กับริวทาโร่ นั้นเอง

"ไง ทุกคนทำไรกันอยู่น่ะ"

ยามะจังพูดขึ้นเพราะเห็นทุกคนที่อยู่ในห้องเงียบกันจยย่าสงสัยมาก

"ไม่มีไรหรอก ชั่งมันเถอะ"

เสียงยูยะพูดขึ้น เพราะคนที่ทำให้ห้องทั้งห้องเงียบก็คือคำถามน่าช็อตของแฟนตัวเองนั่นเอง

"อ่ะ ครับ"

ยามะจังตอบรับคำตอบของยูยะอย่างสงสัย พร้อมหันมาถามริวทาโร่อีกคนเพื่อขอความคิดเห็น แต่กลับไม่มีการ

ตอบรับจากบุคคลที่ขอความช่วยเหลือเลย มันกลับเดินหน้าตาเฉยไปนั่งที่ริมหน้าต่างน่าตาเฉย ทึ้งให้ยามะจังยืน

งงอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะไปนั่งตรงจัดที่ตนชอบที่สุด นั้นก็คือมุนขนมนั้นเอง ก่อนจะเริ่มนั่งเปิดถุงขนมเริ่มกินขนมก่อน

จะไม่สนใจใคร

"นี่ ยามะจังพวกฮิคารุไม่มาด้วยเหรอ"

ยาบุเดิมมาถามยามะจังพี่น่าจะมาพร้อมกับพวกฮิคารุแต่กลับมาที่ห้องชมรมก่อน

"อ้อ พวกพี่ฮิ พี่เคย์ แล้วก็ยูโตะ กำลังเช็คหนังอยู่น่ะครับ ที่ห้องตัดต่อหนังน่ะครับ"

"อ้อ งี้นี่เอง แล้วไดจังล่ะไม่ได้อยู่ด้วยกันเหรอ"

"เอ้  เมื่อกี้พวกผมก็ไม่เห็นน่ะครับ อ่ะ พี่ยาบุอย่าแย้งขนมผมน่ะ"

"น้าๆๆๆๆๆๆๆ ยามะจังพี่ขอกินหน่อยน่ะ"

"ไม่เอาครับ ขนมของพี่ยาบุก็มี มาแย้งขนมผมทำไมอ่ะ"

ในตอนนี้ห้องชมรมได้เกิดศึกแย้งขนมเล็กขึ้น เนื่องจากคนหนึ่งไม่อยากเปิดขนมของตนเอง แล้วอีกคนก็ไม่ยอมให้ขนม = = ''

"นี่ๆๆทุกคน นั้นไดจังใช่เปล่านี่"

เสียงของริทาโร่ดังขึ้น ทำให้สงครามที่เกิดขึ้นหยุดลง แล้วยังทำให้คู่รักที่กำลังสวีกกันตรงโซฟาเบนความสนใจ

มาที่ข้อมูลที่ริวทาโร่เอ่ยขึ้น แล้วไปรวมตัวกันที่หน้าต่างห้องที่ริวทาโร่นั่งอยู่

"อ่ะที่มือของไดจังมีกล่องของขวัญด้วย"

"ไหนๆอ่ะชี่"

"ตรงนั้นไงยามะจังที่มือซ้ายอ่ะ กล่องเล็กๆ"

"อ่ะเจอแล้ว"

"อย่างงี้แปลว่าไดจังจะไปสารภาพรักใครรเปล่าน่ะ"

เสีนงพูดลอยๆของริวทาโร่ดังขึ้น แต่มันกลับไปจุดประกายความคิดของคนที่เหลือ ที่ต่างมองหน้ากันแล้วเหมือนจะสื่อสารกัรรู้เรื่องเลย รับรากริวทาโร่ออกไป ข้างนอกห้องชมรมกันทันที

(พวกรุ่นพี่จะไดไดจังกันเหรอครับ"

"ก็ใช่น่ะสิจะปล่อยเรื่องอย่างงี้ให้พลาดได้ไงล่ะ"

"แต่พี่ยาบุครับตึกข้างๆมันตึกคนตรีน่ะครับ"



...........................................................................

ก็จบไปอีตอนแล้วน่ะ

ตอนแรกกะจะลงเร็วๆหรอกน่ะ

แต่ไม่ว่างเลยอดเลย

อยากรู้จังว่ามีคนรออ่านอยู่บ้างรึเปล่า

แต่ก็จบมาอีกตอนแล้วน่ะ

ตอนนี้อยากบอกเลยว่าหนักใจตอนแต่มากอ่ะ

ไม่รู้จะอธิบายอย่างไง

หลังจากตอนนี้จะเป็นการบรรยายของตัวละครเองแล้วน่ะ

ทุกคนรออ่านกันด้วยน่ะ ><

อย่าแล้วอย่าลืมเม้นให้ด้วนน่ะ