คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter IV : Magic & The Test !
Chapter IV : Magic & The Test !
เวลาผ่านไปเร็วเหมือนโกหก ตอนนี้ เหลือวันสุดท้ายเท่านั้นก่อนที่จะสอบ ! เหลือเพียงหนึ่งวันแต่เวทมนต์ของเขาก็ยังไม่แข็งแรงเลยสักนิด เรนนึกย้อนไปถึงตอนที่โทมัสสอนเวทมนต์ให้เขาครั้งแรก
-----------> Return
“เอาหล่ะครับ เหลืออีกเพียง 2 อาทิตย์ นะครับคุณหนู ต่อไปเราจะเรียน เวทมนต์กัน” โทมัสมองพูดกับเรน เรนใช้ เทเลพอตได้อย่างคล่องแล่วในระดับหนึ่ง เขาเริ่มใช้จิตเป็นมากขึ้น และไม่เหนื่อยเหมือนอย่างก่อน ตอนนี้เขาสนิทกับกิฟฟิ่นมากขึ้น กิฟฟิ่นคอยสอนเรนในเรื่องต่างๆนอกจากการสอน เพื่อนให้เรนปรับตัวเข้ากับที่นี่ได้มากขึ้น
“เย้ !” เรนร้องอย่างดีใจ
“คุณหนูลอง ทำท่าเหมือนชี้นิ้วขึ้นบนฟ้า แล้วทำคล้ายๆเพ่งจิตไปที่นิ้ว และจินตนาการว่ามีไฟอยู่ที่นิ้วนะครับพูดว่า”
Fire !
แล้วที่นิ้วของโทมัสก็มีลูกไฟลูกเล็กปรากฏขึ้น เหนือนิ้วชี้ประมาน
“ลองทำดูนะครับ” โทมัสดับไฟลง ชี้นิ้วชี้ขึ้นฟ้า แขนอยู่ระดับลำตัว และ
Fire !
มีลูกไฟปรากฏขึ้น แต่ตัวเขาก็ลอยขึ้นด้วย
“คุณหนูอย่างเพ่งจิตไปที่เท้าสิครับ” เรนทำตามคำแนะนำ แต่ตัวเขากลับลอยสูงขึ้นๆๆ
“หวา ผมกลัวความสูงนะคร้าบ” เรนดับไฟที่นิ้วและพยายามลดระดับลง แต่เขาก็ทำไม่ได้
Folw !
กิฟฟิ่นที่นั่งมองอยู่นานลุกขึ้น และชี้นิ้วไปที่เรน พร้อมชี้นิ้ลงต่ำมาเรื่อยๆ ตัวของเรนเหมือนจะทำตามคำสั่งเรนคล่อยๆลอยลงมาเรื่อยๆจนถึงพื้น
“เฮ้ออ ค่อยยังชั่ว ขอบคุณมากนะ กิฟฟิ่น” เรนทำท่าไหว้ กับกิฟฟิ่น แต่กิฟฟิ่นกลับเดินตึกตัก
“นายหน่ะ วิชาดาบก็มีพรสวรรค์ หน้าตาก็ดี แถมเป็นเจ้าชาย แต่ เวทมนต์กลับไม่ได้เรื่อง !” กิฟฟิ่นทำหน้าดุๆ น้ำเสียงเอ่นมาด้วยความผิดหวังในใจ
“ก็ฉันไม่เคยใช้นี่หน่า”
“ตอนที่ฉันใช้เวทมนต์ครั้งแรก ก็ฝึกแบบนาย ลูกไฟฉันใหญ่กว่านาย เป็น 10 เท่า” กิฟฟิ่นเอ่ยไปและทำหน้าผิดหวัง
“เอาหน่าๆกิฟฟิ่น คนเราเก่งคนละอย่าง” โทมัสเดินเข้ามาลูบหัวกิฟฟิ่นอย่างแผ่วเบา
“ลองใหม่นะครับคุณหนู” แล้วในครั้งต่อๆมา เขาก็ ล้มเหลวเกือบทั้งหมด นี่แค่เวทพื้นฐานเขายังทำไม่ได้ก็ไม่ต้องทำกินอะไรแล้ว โทมัสบอกว่า มนต์ที่ยากๆจะมีบทร่าย โทมัสจึงให้หนังสือเขามาเล่มนึง
------------> Now
“วันเดียว อีกแค่วันเดียวมันจะไปทันอะไร เอาละวะเป็นไงเป็นกัน สู้ตายย” เรนตะโกนและยกมือขึ้น
วันนี้ เป็นวันก่อนวันสอบ เขาจึงไม่มีการเรียนการสอนอะไรทั้งสิ้น กิฟฟิ่นวิ่งมาหาเขาตั้งแต่เช้าเพื่อคุยเร่องวันสอบพรุ่งนี้
“เรน ฉันกลัวจังเลยอ่ะ” กิฟฟิ่นเอ่ยขึ้น
“เธอหน่ะผ่านสบายๆอยู่แล้วแต่ฉั้นสิ ตายแน่ๆ เวทมนต์ไม่ได้เรื่องสักบท” เรนมองหนังสือ เวทมนต์ที่ได้รับมาจากโทมัสอย่างอ่อนเพลีย
“ถึงฉันดาบกับเวทมนต์จะไม่แพ้ใครแต่ว่า ฉันเกียด ประวัติศาสตร์พวกนั้นที่สุด”
“มันก็สนุกดีออกนะ”
“นั่นเป็นเพราะเธอมาจากโลกหน่ะสิ ถึงได้สนใจหน่ะ”
“อืมก็จริง ฉันว่ามันน่าทึ่ง หน่ะ แต่ไม่เป็นไรหรอก มัน 20 คะแนนเท่านั้น ดาบกับเวทมัน 80 เลยนะเธอ” ใช่แล้ว เรนเรียนวิชาของมิสซาฟินน่า อย่างไม่หลับอีกต่อไปเพราะเขารู้สึกว่า เรื่องของสามโลกน่าสนใจมากไหนจะเป็น พวกแองเจอลิคและเดวิลที่มีปีกตอนอายุ 25 และอะไรต่อมิอะไรพี่เขาไม่เคยเห็น มิสซาฟินน่า ฉายภาพให้เขาเห็นได้หมด
เฮ้ออ~ กิฟฟิ่นถอนหายใจ
“เธอสอนเวทมนต์ให้ฉันหน่อยสิ นะๆ กิฟฟิ่น” เรนทำหน้าขอร้องอย่างสุดชีวิต
“อย่าทำหน้าให้ฉันใจอ่อนได้มะ ไม่เอาหล่ะ เดี๋ยวห้องก็ไหม้กันพอดี” กิฟฟิ่นนึกถึงตอนที่เรนใช้เวทไฟที่ลามมาถึงกระโปรงของเธอทำให้ไหม้ไปครึ่งตัว
“แต่ฉันจะสอนประวัติศาสตร์ให้เธอนะ น้าๆ”
“
“โห่ ๆ”
“ไม่ต้องเลย ฉันกลับแล้วดีกว่า นายหน่ะนอนเยอะๆ จิตจะได้เต็ม”กิฟฟิ่น พูดกับเรนที่กำลังทำหน้า ขอร้องอ้อนวอนสุดๆ โธ่เธอจะใจอ่อนอยู่แล้วนะ กิฟฟิ่นสบัดหน้าและถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ
Test Day 03.00
“ขึ้นรถดีๆนะลูก กิฟฟิ่นก็ด้วย” ฟีโอน่าโบกมือให้ เรนและกิฟฟิ่น ที่กำลังจะขึ้นรถมงกุฎยักษ์ คันเดียวกันกับที่เรนมาที่นี่ ที่ตัวของเรนและกิฟฟิ่นมีเพียงดาบคนละเล่มเท่านั้น
“โธ่แม่ค้าบ ไม่ได้อยู่โลกนะไม่ได้ขึ้นรถเมย์แล้ว” เรนทำหน้างอนๆ
“โอ๋ๆ ลูกรักรถไหนๆก็เหมือนกันแหละ สอบให้ได้นะลูก สู้ๆ” แม่เขายกมือทำท่า สู้ๆสู้ตาย
“คร้าบ ผมจะพยายามให้ดีที่สุด พึ่ง ปาฎิหาริย์แล้วแหละแม่เนอะกิฟฟิ่น” เรนทำหน้าเศร้าพร้อมหันไปมองกิฟฟิ่น
“นี่นายอย่าเอาฉันไปรวมด้วยได้ไหมเนี่ย”
“555 สู้ๆนะเรน แล้วเจอกันนะลูก กิฟฟิ่นโชคดีนะ” เลโอน่าพูดพร้อมรอยยิ้ม
“ครับ/ค่ะท่าน !” แล้วรถมงกุฎยักก็ปิดประตู มันลอยจากพื้นขึ้นเรื่อย เรนหันไปมองพ่อกับแม่ของเขาที่โบกมือลาอย่างยิ้มแย้ม แต่ตัวของพ่อแม่เขาก็เล็กลงเรื่อยๆตามระดับความสูง
“มองอยู่ได้นายไม่ได้ไปตายนะ” กิฟฟิ่นที่กำลังมองออกนอกกระจกเอ่ยพูด
“ตะ แต่ ฉันกลัวความสูงนี่ อ้าก กิฟฟิ่นนน !!!” เรนหันตัวไปกอดกิฟฟิ่นยกใหญ่
“นะ..นาย ! เฮ้ออ จริงๆเล้ย” กิฟฟิ่นมองเด็กหนุ่มที่ตัวสั่นอย่างเอ็นดู พร้อมยกมือมาลูบที่หัวเรนเบาๆ ตามองแสงสีขาวที่พุ่งขึ้นมาจากรอบด้านของรถ แล้วบรรยากากาศรอบนอกก็เปลี่ยนไป
“ถึงแล้วหล่ะ” เรนปล่อยกิฟฟิ่นอย่างเขินอาย แล้วลุกขึ้นปัดกางเกงแก้เขินก่อนจะมองออกไปนอกรถมงกุฎ
“ว้าวว !” ที่เรนเห็นนั้นมันแตกต่างจาก ฮิวเมนเนอร์อย่างสิ้นเชิง ทุกอย่างที่นี่เป็น เทคโนโลยีล้ำสมัยแทบทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็น ทางเดิน เก้าอี้ ตึกอาคาร คล้ายโลกอนาคต ที่หลายคนจินตนาการเอาไว้ ตอนนี้รอบเขามีคนเต็มไปหมด บ้างก็มองรถมาที่รถมงกุฎยักษ์ที่เขานั่งอยู่ บ้างก็ กำลังเดินเข้าไปภายในตึก ที่มีป้ายลงทะเบียน
“เรน! รีบไปกันเหอะ ฉันไม่อยากเป็นเป้าสายตามากนักหรอกนะ” เรนเพิ่งสังเกตว่ากิฟฟิ่นออกไปจากรถแล้ว เขาจึงรีบออกจากรถอย่างเร็วไว
“แล้วเราจะทำยังไงกับ....”
Send Back ! กิฟฟิ่นกำมือทั้งสองข้างแล้วแบบออก เหมือนร่ายมนต์ แล้วรถมงกุฎก็ค่อยๆจางหายไป
“ฮะ อะไรนะเรน”
“อ้อ ปล่าวๆไม่มีอะไร แฮะๆ ไปเถอะ” กิฟฟิ่มองเรนอย่างงงๆ เรนยิ้มแหยๆแล้วเดินนำไป
“เป็นเอามากแฮะนายนี่ กิฟฟิ่นเดินตามเรนไป” แล้วเรนก็ต้องหยุดเพราะ คนแน่นเอี้ยด ตรงตึกลงทะเบียน
“โห คนเยอะจริงๆแฮะ สุดยอดเลย”
“นี่ยังน้อยนะ ตี 3 คนยังไม่ค่อยมากัน” เรนมองไปข้างหน้า อย่างเนือยๆ นี่เขาต้องต่อแถวยาวขนาดนี้เชียว
“ต่อแถวกัน” กิฟฟิ่นพาเรนเดินไปที่หางแถวที่อยู่ไกลจากต้นแถวประมาน
“ทำอะไรแก้เซ็งดีกิฟฟิ่น” เรนถามกิฟฟิ่นทันทีที่ถึงหางแถว
“หิวไหม ?” กิฟฟิ่นถามเรน
“ก็นิดหน่อย วันนี้เธอดูเครียดๆนะกิฟฟิ่น”
“ถามได้ วันนี้สอบนะเรนไม่ใช้วันธรรมดา !” กิฟฟิ่นที่ทำหน้าเครียด หยิบ ขนมปัง 2 ก้อนออกมาจากกระเป๋าใบเล็กที่สะพายอยู่ตลอด
“เครียดไปแล้วผลสอบจะดีขึ้นไหมละ ปลงๆบ้างเหอะกิฟฟิ่น” เรนหยิบขนมจากมือกิฟฟิ่นและแกะห่อออก
“ฉันมันไม่เหมือนนายนี่ ใจเย็นอยู่ได้ “
“เอาเถอะ มีอีกคำถามนึงที่ฉันอยากถาม เธอสะพายดาบใหญ่ขนาดนั้นตลอดไม่หนักบ้างหรือไง”
“ฉันชินแล้วหล่ะ แบกมาทั้งชีวิต ฉันรักมันมากเลยนะ เจ้าฮาเดนบลูเนี่ย” กิฟฟิ่นจับด้ามดาบที่สะพายที่หลัง
“อืมม แล้วทำไมมันถึงเป็น ฮาเดนบลูหล่ะ”
“ก็มันทั้ง แข็งแกร่ง หนักหน่วง แต่ฉันก็ไม่เข้าใจตรง บลู เนี่ย ทำไมมันต้องสีฟ้าด้วยนะ” กิฟฟิ่นเหล่มองมาที่เรนอย่างขอคำตอบ
“เฮ้อย่างมองมาทางฉัน เธอไม่รู้แล้วฉันจะรู้ไหมหล่ะ”
“นั่นสินะ”
เรนและกิฟฟิ่นคุยกันอย่างสนุกสนาน 5 นาทีต่อมา ก็ได้ลงชื่อซะที
“เย้ ถึงแล้ว จะว่าไปก็เร็วเหมือนกันนะเนี่ย” เรนยิ้มอย่างดีใจ
“เทคโนโลยีที่เนี่ย สุดยอดนะจะบอกให้” กิฟฟิ่น เอ่ย พร้อมยิ้มให้นายทะเบียน
“ฉัน ฟีโอล่า คาอาเดล ออฟ แองเจิลลิค ลงทะเบียนค่ะ ” เอ๋ กิฟฟิ่นเป็น ทูตสวรรค์หรอเนี่ย เพิ่งจะรู่ เรนคิดในใจ และกิฟฟิ่นหันมากระซิบกับเรนว่า ‘ฉันรอตรงนู้นนะ’ เรนพยักหน้าอย่างเข้าใจ แล้วก้ถึงตาเรน เรนมองนายทะเบียนอย่าง งงงัน เค้าไม่มีกระดาษจดชื่อสักแผ่น
“เอาหล่ะนาย บอกชื่อมาได้แล้ว”
“เอ่อ คะ... ครับๆ ผม คอลเรล ราฟาเอล ครับ”
“…. ออฟ ?” นายทะเบียนมองเขาดุๆ อ้อใช่นี่เขาลืมบอก ที่เกิดนี่หน่า
“ออฟ ฮิวเมนเนอร์ ”
“ไปได้ !” เรนวิ่งออกมาหากิฟฟิ่นอย่างเร็ว เฮ้อทำไงได้ เขาไม่ได้เกินที่ ฮิวเมนเนอร์สักหน่อย
“เป็นไงบ้าง ?” กิฟฟิ่นถาม
“อ้อ เลิ่กลั่กหน่ะสิ เธอไม่บอกฉันเลยว่าต้องทำไงบ้างหน่ะ นายทะเบียนนั่นกระดาษจดก็ไม่มีซักแผ่น”
“เค้าใช้ระบบเสียงหน่ะ” เสียงชายหนุ่มพูดขึ้น เรนพึ่งสังเกตว่ามี ชายหนุ่มสองคนยืนอยู่ๆข้างกิฟฟิ่น
“ฉัน โคลนาโด้ เอริเซีย ออฟ ฮิวเมนเนอร์ หรือ เอเทนส์ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ เจ้าชาย” เอเทนส์ยิ้ม
“ หา ! นายรู้ด้วยหรอว่าฉันเป็น....หน่ะ” เรนพูดเสียงเบา
“ชาวฮิวเมนเนอร์ใครไม่รู้ก็แปลกหล่ะ หน้านายลงหนังสือพิมหน้าหนึ่งเกือบทุกหน้า สาวๆตามกรี๊ดขนาดนั้น”
“จะ จริงหรอ ว้าว ไม่รู้เลยอ่ะ กิฟฟิ่นเธอก็ไม่บอกฉันนะ” กิฟฟิ่นยักไหล่
“และคนนี้ ดามาคัส เซลูลอส ออฟ เดวิลเดม่อน หรือ ลอเรนส์ เขาไม่ค่อยพูดนะ” เอเทนส์ เอ่ย เรนเกือบลืมแล้วนะเนี่ยว่ายังมีชายอีกคนอยู่ด้านหลังเอเทนส์ ลอเรนส์ยื่นมือมาขอ แช็คแฮน เรนแช็คแฮนตอบ
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ” เรนเอ่ย ลอเรนส์ไม่พูดอะไร เพียงยิ้มน้อยๆอย่างอบอุ่น
“แล้วนี่เราต้องทำอะไรต่อไปหรอ” เรนถามเสียง งงๆ
“รอเค้าเรียกชื่อหน่ะ นี่นายหัดฟังเสียงรอบข้างบ้างนะเรน” เอเทนส์กล่าว และก็จริงๆ มีเสียงประกาศชื่อ ดังไปทั่ว และก็มีคนเดินเข้าไปในอาคารที่ละคน เรนมองนาฬิกา 04.15 แล้วเขาก็ใจเต้นตึกตัก
“กิฟฟิ่นฉันใจเต้นใหญ่แล้วว” เรนกระโดดขึ้นลงๆ
“โหย นายเพิ่งเต้นหรอ ฉันเต้น ตุบตับ มาตั้งแต่ลงรถแล้ว” เรนมองหน้ากิฟฟิ่นแหยๆ และทันใดนั้นนั้น
‘มิสเตอร์ คอลเรล ราฟาเอล ออฟ ฮิวเมนอร์ เข้าห้องสอบ !!’ เสียงประกาศดังไปทั่ว
“อ้ากกก ไม่ไหวแย้วว”
“ใจเย็นๆ” เอเทนส์เอ่ย
“โชคดีเน้อ แล้วเจอกัน” กิฟฟิ่น โบกมือลา เรนค่อยก้าวเดินเข้าไปภายในอาคารอย่างช้าๆ ทุกคนเริ่มจับจ้องมาที่เขาและเสียง ซุบซิบก็ดังไปทั่ว
‘คนเนี้ยแหละเธอ เจ้าชาย โลกเราหน่ะ หล่อเนอะๆ’
‘อุ๊ย เธอ..หล่อ อ่ะ’
‘ราฟาเอล ? คุ้นๆแฮะเชื้อพระวงค์ใช่ไหม เนี่ย’
แต่ตอนนี้ไม่มีเสียงใดเข้าที่จะเข้าโสตประสาทของเรนได้นอกจากเสียงหัวใจที่เต้นแรงราวกับจะหลุดออกมาข้างนอก !!
ตอนนี้อัพเด็กดีอัพยากมากๆๆๆ กว่าจะติดทั้งหมดเล่นเอาเกือบแย่ เซ็งกะเว็บจังเล้ย
สู้ๆๆๆ เม้นเยอะๆน้า โหวดก็ได้ เพื่อจิตใจเบิกบานคนผู้แต่งนะค้า
ความคิดเห็น