• T [ h ] e • T [ r ] i [ n ] i [ t ] y •

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter III คอสเรียนโหดกับมิสซาฟินน่า ตอน II

Chapter III คอสเรียนโหดกับมิสซาฟินน่า ตอน II

13.00 น. ณ สวยหย่อม

“ตรงเวลาดีนะครับ คุณหนู” โทมัสยิ้มอย่างอ่อนโยน ให้เรนที่กำลังเดินมาในสวน

“ผมมาช้าแล้วเดี๋ยว โดนมิสซาฟินน่าว่าอีก ก็ไม่เอานะครับ” เรนยิ้มแหยๆ  โทมัสยิ้ม

“เธอแค่หวังดีหน่ะครับ  คุณหนูตามผมมาครับ” โทมัสยิ้มก่อนเดินนำหน้าไป เรนรู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่กับโทมัส รอยยิ้มนั่นช่างอบอุ่นจริงๆ

รอบๆตัวเรนคล้ายสนามหญ้าขนาดใหญ่ สายลมเอื้อยพัดมาตลอด แม้จะเป็นเวลาบ่ายแต่อากาศไม่ร้อนอย่างที่คิดแสงแดดอบอุ่นส่องลงมาอย่างเบาบาง  จิตใจที่เคยฟุ้งซ่านกลับสงบลงอย่างแปลกประหลาด เขาเดินตามโทมัสมาอย่างช้าๆก็ต้องตกใจ ด้านหน้าเขา มี อาวุธเป็น พันๆชนิดลอยอยู่หน้าเขา! มีทั้ง ดาบ  เครื่องเขียน กระทั่งเครื่องดนตรี

“ว้าวว !” เรนมองอาวุธที่หลากหลายอย่างทึ่งๆ

“นี่คืออาวุธ ที่มีประจำกาย 1คนต่อ1อย่าง แต่ละอย่างยังแยกออกไปได้หลายขแนง เช่น กระบอง ก็จะแยกเป็น กระบองสองท่อน ไปจน 9 ท่อน ก็นับเป็นกระบอง เอาหล่ะคราวนี้เราจะมาเลือกอาวุธประจำตัวคุณหนูกัน ให้คุณหนูก้าวมาข้าวหน้าหนึ่งก้าว แล้วยื่นมือออกมาข้างหน้านะครับ ” โทมัสยืนมือออกมาเป็นตัวอย่าง

“หลับตาแล้วพูดอย่างมีสมาธิว่า  Come hear My Weapon !” ทันใดนั้น อาวุธสิ่งหนึ่งก็เริ่มเคลื่อนไหวมันคือ ดาบ มีรูปร่างเพรียวบาง ด้ามดาบสลักลายสวยงาม  ความเงางามของดาบ ทำให้เขาไม่อาจละสายตาได้ ดาบนั้นพุ่งมาที่โทมัสแล้วหยุดอย่างนิ่มนวลบนมือเขา

 “เอาหล่ะครับ คุณหนูลองทำบ้าง” โทมัส ยิ้มอย่าง อ่อนโยน พร้อม ถือดาบไว้ข้างลำตัว

เรนยื่นมือมาข้างหน้า

Come hear My Weapon 

เมื่อเรนเริ่มต้นพูด กลับไม่มีอาวุธใดขยับ

“ตั้งใจกว่านี้ครับคุณหนู หลับตาลง ตั้งจิต ทำจิตใจให้สงบ ” เรนหลับตาแน่น ทำใจให้ว่างปล่าว และเอ่ยเสียงดัง

Come hear My Weapon !

มีอาวุธขยับ 2-3 ชนิดแต่ไม่มีชนิดใดที่ลอยมา โทมัส ทำหน้าเคร่ง  เรนลืมตา แล้ว ถอนหายใจ และหลับตาใหม่อีกครั้ง ยืนในท่าสบาย เรนนึกถึงเสียงของลมที่พลิ้วไหวรอบตัว และเอ่ยออกมาเบาๆว่า

Come hear My Weapon

และสำเร็จ ! มีดาบเล่มหนึ่งลอยมาอย่างรวดเร็ว ดาบเล่มนั้น เปล่งแสงสีแดงสว่างวาบ เรนลืมตาแล้วจ้องมองดาบ ดาบเล่มนั้น ไม่ใหญ่หรือเพรียวบางจนเกินไป ด้ามดาบพันด้วยผ้าบางๆอย่างลวกๆ คมดาบ เงางาม มีลายอักขระโบราญที่เรนอ่านไม่ออก มีลายดอกกุหลาบอยู่ทีปลายด้ามเป็นลายสลักที่แสนงดงาม เรนก็มองดาบเล่มนั้นอย่างหลงใหล

“เยี่ยมมากครับ คุณหนูเยี่ยมมาก !” โทมัสตบมือชื่นชม ก่อนมองไปที่ดาบ แล้วต้องผงะ !

“ดาบเล่มนั้น!”

“ทำไมหรอครับคุณโทมัส มันสวยมากเลยนะครับ” โทมัสมอง คุณหนูของเขาที่สำผัสกับดาบราวกับหลงใหลในความงามของนางฟ้า

“ดาบเล่มนั้น ชื่อของมันคือ The Fire Rosette( ดอกกุหลาบแห่งไฟ ) มันโผล่มาตั้งแต่ผมยังไม่เกิด ไม่มีใครรู้ที่ไปที่มาของดาบเล่มนั้น รู้สึกว่ามีบางอย่างที่เป็นปริศนาอยู่ในดาบเล่มนั้น คนที่อ่อนแอเกินไปไม่สามารถจับมันได้ บางคนจับแล้วพูดว่า ร้อนเป็นไฟ บ้างก็พูดว่า เย็นมากจนจับไม่ได้ “เมื่อโทมัสพูดจบ เรนก็เงยหน้ามามองพร้อมจับดาบเล่มนั้นแล้วมองอย่างสำรวจ

“ผมจับไม่ยักจะเป็นไร แสดงว่าผมเก่งแน่เลย 555 เอาเถอะโทมัส สอนผมใช้ดาบหน่อยเถอะน้า” เรนส่งแววตาอ้อนวอนกลับไปให้โทมัส

“สัญญากับผมอย่างนึงนะครับ” โทมัสตีหน้าเครียด

“อะไรหรอโทมัส”

“ถ้าไม่จำเป็น อย่างเปิดผ้าที่ด้ามจับนะครับ” โทมัสมองคุณหนูของเขาอย่างเป็นห่วง พร้อม เดินไปหยิบดาบจากเรนแล้วม้วนผ้าที่ด้ามจับอย่างมิดชิด เรนมองโทมัสอย่างฉงน แต่ก็พยักหน้าแล้วยิ้มให้โทมัสอย่างอ่อนโยน

“ครับผมสัญญา”

“เอาหล่ะครับเรามาเริ่มเรียนกันเลย”

เป๊อะ !

โทมัสดีดนิ้ว แล้วอาวุธที่อยู่ด้านหน้าทั้งคู่ก็หายไป

“โว้วว เวทมนต์ใช่ไหมครับโทมัส !”

“ครับ คุณหนู”

“เมื่อไหร่ผมจะได้เรียนเวทมนต์หล่ะโทมัส” 

“คุณหนูจะได้เรียนพื้นฐานกับผม ที่เหลือจะได้เรียนนี่โรงเรียนครับ” เรนพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม นัยน์ตาสีฟ้าใสดูสดใสแวววาว

โทมัสได้สอนวิชาดาบให้แก่เรนอย่างต่อเนื่อง ทั้ง การจับดาบ แหว่งดาบ การฟัน หรือวิธีกระโดด เรนเริ่มคุ้นเคยกับดาบมากขึ้น แล้วการสอนก็จบลง

“เก่งมากครับ คุณหนูมีพรสวรรค์ในการใช้ดาบจริงๆครับ วันแรกได้เท่านี้นับว่าเยี่ยมยอดมากครับ” โทมัส เดินกลับมาส่งเรนที่วัง เรนก้มหน้ามองพื้นอย่างอายๆ

“ไม่หรอกครับผมแค่ทำตามที่คุณสอนเท่านั้น วันนี้ขอบคุณมากนะครับ”

“อย่าเพิ่งขอบคุณเลยครับคุณหนูพรุ่งนี้ผมมี ’เซอไพร์’ ให้คุณหนูด้วยนะครับ ”

“เซอไพร์  ?”

“รับรองคุณหนูไม่เหงาแน่ครับ แต่ผมเซอไพร์คนไม่ค่อยเก่งนะครับ”

“ไม่เหงาหรอ ใครว่าผมเหงาละคร้าบ มีสเต็กอยู่ทั้งคน เอ่ออ ตัว..” เรนชายตามองสาวใช้ที่ทำความสะอาดห้องของเขาอยู่

“555 ผมเอามาเป็น คน เลยหล่ะครับทีนี้” โทมัสยิ้มอย่างเคย

‘เอ๋ !! คนหรอ ?”

“เดี่ยวก้รู้เองหล่ะครับ ฝันดีนะครับคุณหนู”

“เฮ้ๆ เดี๋ยวสิ” ป๊อก! สิ้นเสียงดีดนิ้ว ของโทมัส ตัวโทมัสก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

“เฮ้ออ อะไรกันนะ คนที่ว่านั่น” นัยน์ตาสีฟ้าเม่อมองเพดานอย่าง งงงัน

‘จะเป็นเพื่อนๆจากโลกรึปล่าวน้า...’

6.00 น. เวลาเสวย

วันนี้เรนตื่นเช้ากว่าปกติ ลงมารออาหารเช้าตั้งแต่ ตีห้าครึ่ง ใจก็ยังคิด เซอไพร์ของโทมัส ว่ามันคืออะไร ถ้าเป็นเพื่อนๆเขาจากโลกก็ดีหรอก

“อ้าว เรน ตื่นเช้าจังเลยนะลูก” พ่อและแม่ของเขาเดินลงมาพร้อมกัน

“.....” เรนยังคงเม่อมองพดาน

“เรน!!”

“ฮ..ฮะ ?”

“ตื่นเช้าจังเลยนะลูก”

“อ้อครับ มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย” แล้วเรนก็เม่อต่อไป  เลโอน่าและฟีเลียมองกันอย่างฉงน ก่อนจะนั่งลงประจำที่ สาวใช้ ทยอยนำอาหารออกมาเสริฟ แล้วเวลาเสวยก็ผ่านไป เรนสั่งสเต็กให้เดินไปส่งที่ห้องเรียน มิส ซาฟิน่า  เพราะเขายังไม่รู้ทาง คลาสเรียนของมิสซาฟินน่า ผ่านไปเหมือนใจที่ลอยไปก็ลอยมาของเขา

‘เพื่อนหรอ ...?’

“เอาหล่ะคะ ดิฉันจบการสอนเท่านี้ อยากรู้จังเลยนะค้ะว่าเพดานมีอะไรนักหนา มองทั้งคาบเลยนะค้ะ” มิสซาฟินน่ามองเรนด้วยสายตาหยิ่งๆ ก่อนจะเชิดออกไปจากห้อง

“……เอาหล่ะ จะเป็นอะไรได้รู้กันแล้ว !” เรนเดินออกจากห้องพร้อมดาบที่แกว่งอยู่ในมือ

ณ สวนหย่อม

เรนเดินมาถึงหน้าสวนหย่อม ก็เห็น โทมัส และเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง ผมของเธอเป็นสีทองเมื่อต้องแดด นัยน์ตาสีแดงดูมีพลังน่าเกรงขามแต่เธอมีรอยยิ้มที่สดใส ซื่อบริสุทธ์ เธอเอาเท้าคางดาบใหญ่ที่ปักอยู่ที่พื้น  ดาบนั่นไม่เข้ากับเธอที่ตัวเล็กๆเลยซักนิด เด็กผู้หญิงคนนั้นมองเรนด้วยรอยยิ้มแล้ววิ่งมาหาเขาอย่างรวดเร็ว

“คอลเรล ใช่มั้ยๆ ! เธอดูดีกว่าที่ฉั้นคิดไว้เยอะเลยแหละ ” เธอจับไหล่เรนและกระโดดโลดเต้น ‘มองใกล้ๆสวยจัง -////-’

“เรียกเรน เถอะ” เรนก้มลงปัดกางเกงอย่างอายๆ

“OK ! ฉันกิฟฟิ่น ฟีโอล่า  คาอาเดล  เป็นคู่ซ้อมให้เรนจนถึงวันสอบเลยนะ !”
                “อะ อื้ม สวัสดี ฟีโอล่า”

“กิฟฟิ่น !” อึ้ยย น่ากลัวชำมัด เรนคิดในใจ

“คะครับ กิฟฟิ่น ชื่อคล้ายๆแม่เราเลยนะ ฟิโอล่าหนะ”

“แหม ... เป็นเกียรติอย่างสูงค่ะ” จากนั้นกิฟฟิ่นก็ลากเรนไปหาโทมัสอย่างรดเร็ว

‘นี่หน่ะหรอเซอไพร์ ไม่เห็นจามีอะไรเลยแฮะ’ เรนคิดในใจอย่างผิดหวังที่ไม่ใช่เพื่อนๆของเขา

“คุณหนู เซอไพร์มั้ยครับ”

“บอกตรงๆไม่ เลย”เรนทำหน้าเบื่อหน่าย โทมัสยิ้มอย่างเคย

“ก็ผม เซอไพร์คนไม่ค่อยจะเก่งหนะครับ”

“เอาหล่ะๆ เรนมาดวลดาบกันซักตั้งมั้ย”

“ได้เลย ฟีโอล่า เอ่ออ หมายถึง กิฟฟิ่น” กิฟฟิ่นยิ้มอย่างดีใจก่อนจะวิ่งไป กลางสนามหญ้าขนาดใหญ่

“ไม่เอาดาบหรอ” เรนมองอย่าง งงๆ

Come Hear Harden Blue ! (ฟ้าที่แข็งแกร่ง)

ทันใดนั้นดาบของกิฟฟิ่นที่ปักอยู่ที่พื้นก็หายวับไปกับตา ก่อนจะมาปรากฎบนมือของกิฟฟิ่นที่รอรับอยู่แล้ว เรนยิ้มแหยๆก่อนจะวิ่งมาที่กลางสนาม

“สู้ๆนะครับคุณหนู” โทมัสยิ้ม

“ไม่ต้องออมมือ เอาหล่ะนะ !” กิฟฟิ่นวิ่งด้วยความเร็วสูง มาด้านหน้าเรนอย่างรวดเร็ว และ เคร้ง ! กิฟฟิ่นออกดาบเรนรับได้อย่างเฉียดฉิว เรนสะบัดดาบกิฟฟิ่นออก และกระโดดขึ้นไปกลางอากาศหมุนตัวและลงมายืนด้านหลังของกิฟฟิ่น เขายกดาบเข้าแทงกิฟฟิ่นที่เสียหลักทันที ! วูบ ! ร่างกิฟฟิ่นไม่ได้อยู้ตรงนั้นอีกต่อไป เธอโผล่มาด้านหลังเรน เรนหมุนตัวกลับ และ เคร้ง ! เคร้ง เคร้ง ! กิฟฟิ่นและเรนผลัดกันออกดาบอย่างรวดเร็ว แต่แล้ว วูบ ! กิฟฟิ่นหายตัวไปอีกครั้งคราวนี้เธออยู่ด้านหลัง เรนเสียหลักล้มลง! กิฟฟิ่นใช้ดาบจอคอหอยของเรน !

“ว้าว สุดยอดไปเลย เจ้าชาย วันเดียวฝึกได้ถึงขนาดนี้” กิฟฟิ่นยกดาบออก และ ตบมืออย่างชื่นชม

“ไม่หรอกเธอหายตัวได้ยังไงหรอกิฟฟิ่น แฮ่กๆ” เรนที่นอนอยู่บนพื้นหอบด้วยความเหนื่อย

“ฉันไม่ได้หายตัวหรอกนะ ฉันแค่เคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว ดูนี่นะ” เรนขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ทันใดนั้น ฟึ่บ ! กิฟฟิ่นหายตัวไป ปรากฏหลังเรน เรนหันหน้าตาม ฟึ่บ ! กิฟฟิ่นหายตัวมาด้านหน้าเรนและ จุ๊บ ! เรนที่ยังไม่ได้หันหน้ากลับมาหน้าแดงระเรื่อ

“เธออ !” เรนโวยวายและใช้ดาบฟันด้านหน้าอย่างรวดเร็ว ฟึ่บ ! แต่มันก็โดนแค่อากาศเท่านั้นเพราะกิฟฟิ่นได้ไปปรากฏตัวที่ ข้างๆโทมัสแล้วโบกมือให้เค้าด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ‘ยัยนี่เร็วชำมัดเลยแฮะ’ เรนใช้มือถูๆที่แก้มอย่างเจ็บใจ พร้อมเดินเข้าไปหาโทมัส

“คุณหนูคงเห็นแล้วใช่ไหมครับ การเคลื่อนที่โดยเร็วนั้นมีประโยชน์อย่างมากในการต่อสู้ระยะสั้น มันเรียกกันว่า ‘เทเลพอต’ แต่ด้วยดาบที่ใหญ่และคนตัวที่เล็กอย่างกิฟฟิ่นจะเคลื่อนที่เร็วกว่าคนตัวโตแต่ก็ยังต้องฝึกฝนอย่างหนักเป็นเวลาหลายปี  คุณหนูที่มีพรสวรรค์นั้นจะได้เวลาสั้นกว่า แต่ก็ปลายปีเช่นเดียวกัน การฝึกนั้น เริ่มตั้นที่ ตั้งสมาธิและรวมพลังไว้ที่ขาทั้ง2ข้าง ก่อนจะตั้งจิตไปข้างหน้าหรือที่ๆอยากจะไปถึง” เรนตั้งใจฟังที่โทมัสพูด นัยน์ตาสีฟ้าดูมุ่งมั่น

“แต่มันก็มีผลเสียเหมือนกัน ‘เทเลพอต’ นั้นจะใช้ได้ในระยะสั้นเท่านั้น ดังนั้นเวลาเราต่อสู้กับคนที่ใช้อาวุธระยะไกลอย่างเช่น ธนู ก็จะเสียเปรียบอย่างมาก แต่ท่าในการใช้ดาบไม่ได้มีท่าเดียว กระบวนท่ามีเป็น ร้อยๆที่คุณหนูจะต้องฝึกฝนนะครับ”

“ภายในเวลา 3 อาทิตหน่ะหรอโทมัส ?” เรนเอ่ยเสียงเครียด

“อ้อ ปล่าวครับ ภายใน 3 อาทิต ฝึกเคลื่อนที่เร็วได้ 1 ใน 10 ของกิฟฟิ่นก็พอแล้วหล่ะครับ และเวทมนต์นิดๆหน่อยๆด้วย” โทมัสยิ้มอย่างอารมณ์ดี

“ฮู่วว ค่อยยังชั่ว” เรนลุกขึ้นยืน แล้วลอง เพ่งจิตไปที่ขาอย่างที่โทมัสสอน จินตนาการไปข้างหน้า

‘ข้างหน้า’ ‘ข้างหน้า’ ‘ข้างหน้า’ !!

 ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เรนลืมตาและถอนหายใจ

“ดีแล้วๆ ลองพยายามไปเรื่อยๆ วันนี้ ลอยได้ก็พอแล้วหล่ะ” กิฟฟิ่น เดินมาหาเขาและส่งยิ้มอย่างเป็นกำลังใจ

“ลอย ?”

“อื้ม เมื่อนายเพ่งจิตไปที่ขาแบบนี้” กิฟฟิ่นหลับตา แล้ว เท้าของกิฟฟิ่นก็ลอยได้ !!

“แล้วนายค่อยบังคับ หรือเพ่งจิตให้เพิ่มมากขึ้น ไปตามทิศทาง” กิฟฟิ่น เลี้ยวไปทางซ้าย ด้วยความเร็วระดับช้า และหมุนไปรอบๆตัวเขา – ลงจอดอย่างนิ่มนวลที่เดิม

“เจ๋ง ขอฉันลองบ้างๆ” เรนเริ่มเพ่งจิตไปที่ขาแบบกิฟฟิ่น แต่ก็ยังไม่มีสิ่งใด้ขยับ

“ดีแล้ว แบบนั้นๆ จิตเธอค่อยๆเพิ่มขึ้นแล้ว แล้วตั้งสมาธิให้มากกว่านี้นะ เอา ฮึบ !” กิฟฟิ่นนึบจังหวะ

เรนลองทำตามที่กิฟฟิ่นบอก แล้วมันก็ สำเร็จ!! เท้าของเรนลอยจากพื้นประมาน 10 ซม. โทมัสและกิฟฟิ่นตบมืออย่างให้กำลังใจ

“ว้าวว ฉันลอยได้ วู้ว” เรนยกมือขึ้นสูง แล้วยิ้มอย่างมีชัย

“เก่งมาก ต่อไปลองบังคับทิศทางดูนะเอาจิตที่เพ่งแบบเมื่อกี้ เลี้ยวซ้ายดู เอ้า ฮึบ!” และสำเร็จอีกครั้ง เรนทำสำเร็จอย่างต่อเนื่อง ตัวของเขาลอยไปทางซ้ายเล็กน้อย

“ดีครับๆ คุณหนู ทีนี้ลองปล่อยจิตให้ตัวกลับมาอยู่ที่เดิม” เรนปล่อยจิต แต่ เอ๋ ทำไมเข้ายังลอยอยู่ !!

“ไม่ลงแฮะ ซวยแล้ว”

“555 นายนี่ตลกนะ ลอยได้แต่ลงไม่เป็นเนี่ย 555” กิฟฟิ่นชี้นิ้วไปที่เรนแล้วหัวเราะยกใหญ่

‘ไม่ตลกๆ” เรนหน้าบึ้ง และลองปล่อยจิตอีกครั้ง และสำเร็จเค้าลงได้แล้ว !

“เรียบร้อย” เรนยิ้มระรื่น แต่แล้ว อยู่ดีๆร่างกายเรนก็อ่อนปวกเปียก เข่าอ่อนลงไปทรุดกับพื้น เหงื่อท่วมตัว

“คุณหนู!!/เรน!!” กิฟฟิ่นและโทมัสรีบวิ่งมาดูอาการ

“แฮ่กๆ เหนื่อยจังเลยแฮะ เหนื่อยกว่าสู้กับกิฟฟิ่นอีกนะ แฮ่กๆ” เรนนั่งลงและหอบอย่างแรง

“โธ่ ! ก็นึกว่าเป็นอะไร นี่แหละความรู้สึกครั้งแรกที่ใช้พลังจิต แต่ว่าเดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเอง” กิฟฟิ่นชูนิ้วโป้งและนัยน์ตาสีแดงแสดงถึงคำพูดว่า ‘นายเยี่ยมมาก !’  เรนยิ้มกลับ

“วันนี้พอก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมจะ ‘วาบ’ ให้คุณหนูเองหลับเถอะครับ” โทมัสแสดงสายตาเป็นห่วง

“วาบ ?”

“มันคือเวทมนต์ชนิดหนึ่งที่ทำให้เคลื่อนย้ายจากอีกที่หนึ่งไปอีกที่หนึ่งให้หน่ะครับ เรียกว่าเป็น ระดับ 2 ของ ‘เทเลพอต’ ก็ว่าได้”

“ถ้างั้น ราตรีสวัสดิ์ ครับ” เรนหลับตาลงและหลับไปในทันที เค้ารู้สึก เหนื่อยมากสำหรับการฝึกวันนี้

‘ การสอบจะเป็นยังไงนะ อยากรู้จริงๆ ’

-------------------------------------------------------------------------
    เจอกันพรุ่งนี้เนอะ เม้นวันละนิดจิตแจ่มใส ! ~   (อัพหลายรอบมากๆ เริ่มเซ็งกะ เด็กดี -*-)