คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : -ทาสรักดวงใจ- [KRISYEOL] P.1
อนที่1
สวนสาธาระแห่หนึ่ใลารุโล
“านยอล ือเรา…” ายหนุ่มร่าสูอบอ่ำๆอิ้ๆับหนุ่มหน้าหวานนที่เารัั้แ่แรเห็นและไม่อาที่ะละสายาไปไ้
“มีอะไรับเราั้นเหรอ? ^^” านยอลเ็หนุ่มอายุ 16 หันมายิ้มให้ับนร่าสูรหน้าน
“ือเรา เราอบานยอล อบมาั้แ่ที่เราเห็นานยอลเราไม่สามมารถที่ะละสายาไปไ้ เราอบานยอลริๆนะ..”เลวินเ็หนุ่มอายุ17ย่าเ้า18 ลั่นใบอำสารภาพรัับานยอล้วยใที่เ้นแทบะระเบิออมาอ้านอ
“..เลวิน เราอโทษนะ เราไม่ไ้อบเลวิน เราเลยรับวามรู้สึที่เลวินมี่อเราไม่ไ้ เรามาเป็นเพื่อนที่ี่อันเถอะนะ”านยอลอบ เพราะนเอไม่ไ้มีวามรู้สึเียวับที่เลวินมีให้ับน
“ทำไมล่ะานยอล!? เราอบานยอลมาั้นาน เราอบั้แ่ที่เราเห็นานยอลรั้แร หรือานยอลมีนที่อบแล้ว?? ใ่ไมานยอล ใ่ไมอบเราสิ!!!?”เลวินว้าัวอานยอลเย่ารุนแรเพื่อ้อารให้นร่าโปร่รหน้าอบำถามอน
“นี่หยุเย่าเราะทีเลวิน เรายัไม่มีนที่อบแล้วที่เราไม่อบนาย เพราะเราเห็นเลวินเป็นแ่เพื่อนเท่านั้นไม่ิเินเลยในานะเพื่อนเลย เราิับเลวินแ่เพื่อนเท่านั้น!”
“เพื่อน??? เราไม่้อารที่ะเป็นเพื่อนับานยอล เรา้อารที่ะเป็นนที่อยู่ในใอานยอลเท่านั้น ถ้าเราไม่ไ้านยอลใร็ไม่ไ้านยอล!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เลวินพุ่ัวเ้ามา่อนะว้ามีรีเ้าไปที่ใบหน้าอานยอล แ่านยอลสลััวออมา่อนที่มมีนั้นะเ้ามาหาน ่อนที่ะรีบวิ่และร้อเพื่อให้น่วย
“ะหนีไปน่ะานยอล ยัไานยอล็หนีเราไม่พ้น!!!!!!!!!!!!!!!!”
“่วย้วยรับ ใร็ไ้่วยผม้วย!!!”
“ร้อไป็เปล่าประโยน์านยอล เราบอแล้วไถ้าเราไม่ไ้านยอลใรหน้าไหน็ไม่ไ้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
อนนี้เลวินไ้พุ่เ้ามาับัวานยอลไ้สำเร็ ่อนะทุ่มานยอลลับพื้นและเริ่มเอามมารีามัวอานยอล
“ยะ อย่าทำเรานะเลวิน มีสิหน่อยสิ!!!!!!!”
“สิเรารบอยู่แล้วล่ะานยอล อยาพูอะไร็พูไปเถอะ เพราะ่อไปนี้านยอละไม่มีทาที่ะพูไ้อีและานยอล็ะไม่ปิเสธเราอี ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“นายเป็นบ้าไปแล้ว ปล่อยเราเี๋ยวนี้นะเลวิน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เราะไม่ปล่อยานยอลไปไหน านยอละ้ออยู่ับเราเท่านั้น ้ออยู่ับเราเท่านั้น!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“ใร็ไ้่วยผมที!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“นี่!มันมีเสียมาาทานี้แหละเธอ”
“เธอหูแว่วหรือเปล่า ันไม่เห็นะไ้ยินอะไรเลยนะ”
“แ่ันไ้ยินริๆ ไ้ยินเสียนอวาม่วยเหลือแล้วมีเสียหัวเราะเหมือนับนบ้านะ”
“เธอนั้นแหละบ้า มีเสียอวาม่วยเหลือแล้วมีเสียหัวเราะเนี่ยนะ หูแว่วแล้วล่ะ”
“่วย้วย ใร็ไ้่วยผม้วย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“เห็นไมแมีเสียอวาม่วยเหลือริๆ้วย”
“ั้นรีบไปูเถอะแ”
“่วย้วยรับ เาำลัะเอามีรีผม ่วยผม้วย!!!!!!”
“ไม่!!!!!!! อย่าเ้ามานะ ระ ระ เราไม่ไ้ะเอามีรีานยอลนะ ไม่ไ้เอารี มะ ไม่ไ้เอารี ไม่ไ้เอารีริๆนะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ”
“โทรเรียำรวเร็วแ นบ้านี่หว่า”
“ไม่ เราไม่ไ้ะเอารีานยอลนะ ไม่ไ้เอารี ไม่ไ้เอารี ไม่ ไม่ ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“ำรวมาแล้วรับ ผู้ป่วยทาิอยู่ไหนรับ!”
“ทานั้น่ะุำรว!”
“เป็นอะไรหรือเปล่า่ะุ โนรีรไหนหรือเปล่า่ะ!!”
“มะ ไม่รับ อบุนะรับที่่วยผม”
านยอลล่าวำอบุ่อนะ้มหัวเพื่อแสวามอบุอสอสาวรหน้าที่มา่วยนไ้ทันเวลา ถ้ามาไม่ทันป่านนนี้ัวนเอะเป็นยัไบ้า็ไม่รู้
น่าสสารเลวินอยู่เหมือนัน อนนี้ลายเป็นนโรประสาทไปแล้ว เพราะเราหรือเปล่าที่ทำให้เลวินเป็นแบบนั้น มันเป็นเพราะเราหรือเปล่า?
.................................................................................................
ไรเอร์อนเม้นหน่อยนะ่ะ
อแ่นเม้น็พอแล้ว่ะ
ความคิดเห็น