30 DAY กำหนดรัก ปรับแพ้!

บทนำ

เวลา 22.43 น.

“ฮ้าวว ง่วงชะมัด -o-” ตอนนี้ตาฉันมันจะประกบกันแล้ว ก่อนจะเป็นอย่างนั้นคงต้องแวะหากาแฟมาดื่มกันไว้ก่อนดีกว่า ฉันจอดรถไว้ใกล้ๆกับร้านซุปเปอร์ฯ แล้วก็เตรียมที่จะเดินเข้าไป หลังจากซื้อกาแฟแก้วใหญ่มาแล้ว ฉันก็รีบเดินกลับมายังจุดที่ฉันจอดรถเอาไว้ แต่ก็ต้องหยุดกึก เพราะมัฯนมีบางอย่างเกิดขึ้นข้างๆรถฉัน

“อ่า~อย่าซนสิคะ”

“ตัวคุณนี่หอมไปทุกส่วนเลยนะ”

โอ้ว บอกฉันทีว่านี่มันที่สาธารณะใช่มั๊ย =­_= ถ้าไม่อายฟ้าดิน อย่างน้อยก็เกรงใจฉันบ้าง นั่นมันข้างๆประตูรถฉันเฟ้ยย

“อ๊า มือไวจริงๆเลยนะ หยุดเถอะค่ะซึงรี”

สาบานว่าอยากให้เขาหยุด เสียงหล่อนเนี่ยตรงข้ามนะรู้สึก =­_= แต่เดี๋ยวนะเมื่อกี้หล่อนเรียกชื่อใคร‘ซึงรี’?

“มันก็อยู่ที่ว่าจะหยุดผมได้รึเปล่า ^_^”

“คิก~ฉันคงต้องพยายามมากทีเดียวแหละ”

“งั้นก็ช่วยพยายาม หยุด!ด้วยนะคะ ฉันจะรีบกลับบ้าน”

ฉันตะโกนแทรกด้วยน้ำเสียงที่เรียบแกมหงุดหงิด ทำให้ทั้งคู่หันมามองแล้วดูจะไม่สบอารมณ์ที่ถูกขัดจังหวะ ช่วยไม่ได้นี่ฉันก็ไม่สบอารมณ์เหมือนกันแหละ!

“0_< แชริน” ซึงรีดูจะตกใจที่เห็นฉัน จนลืมตัวผลักยัยนั่นให้ออกห่าง “เธอมาทำไรที่นี่ อย่าบอกนะว่าเธอ…”

“เรื่องของฉัน หรือที่นี่มีป้ายเขียนว่าต้องมาเป็นคู่ละ” ฉันยกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม เอามืออีกข้างที่ไม่ได้ถือแก้วกาแฟขึ้นทัดผม พลางเดินเข้าหาจนห่างกันเพียงศอกเดียว ฉันจ้องหน้าเขากลับ “แล้วก็ถอยออกไปได้และ” ประโยคหลังฉันพูดกับคู่ขาของซึงรีซึ่งไม่รู้ว่าชื่ออะไร ก็ไม่ได้ใส่ใจจนนางจะกลายเป็นอากาศธาตุ

“จิ๊!”หล่อนทำเสียงไม่พอใจ แต่ก็ยอมถอยออกไป พอก้าวขาจะเปิดประตูฉันก็สะดุดกับอะไรสักอย่างจนกาแฟที่ถือมาหกกระเด็นออกไป

“สมน้ำหน้า”เดาได้เลยว่าเป็นใคร หึ ชักจะหงุดหงิด

“แชรินเป็นไรมั๊ย” ซึงรีเอื้อมมือมาแตะไหล่ฉัน จังหวะนั้นฉันก็หมุนตัวแล้วตวัดมือข้างที่ถือแก้วกาแฟอย่าง(จงใจ)แรง ทำให้กาแฟที่ยังเหลือมันกระเด็นใส่ยัยคนที่เอาขามาขว้างฉัน

“อ๊ายย ยัยบ้า>0<”

“หึ สมน้ำหน้า แล้วก็…รีบกลับบ้านล่ะ ซึงรี ^_^”

ฉันขึ้นรถ ปิดประตูเสียงดัง จากนั้นก็เลื่อนกระจกลงมาแล้วยิ้มมุมปากก่อนจะขับรถออกไป เพราะฉันไม่อยากอยู่ตรงนี้นานนักหรอก ไม่สบอารมณ์!