ขำๆมันๆเหนื่อยๆแบบวัยรุ่นของจริงใน "เสิร์ฟสโมสร"

ลำดับตอนที่ #1 : ก่อนจะมาเป็นเด็กเสิร์ฟ

เช้าไม่กลัว...ไม่กลัว...ก็กลัวจะไม่เช้า...เช้าแค่ไหนก็ไหว  เพลงนี้ของลีโอพุฒ  ถูกเปิดอีกแล้ว  ในใจได้แค่คิดว่า  ไม่ต้องรอให้ถึงเช้าหรอก  อีกเจ็ดนาทีกูก็จะยืนหลับแล้ว  ไม่รู้ว่า DJ ตาวมีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับเจ้าของเพลงหรืออย่างไร  เปิดมันได้อยู่ทุกวัน  สาวสวยผมบ๊อบสีทองตรงมุมนั้นเธอเริ่มผงกหัว  ดูดีๆแล้วเหมือนนกเงือกเมายาเบื่อยังไงยังงั้น  น่ารักน่าชังทีเดียว  หนุ่มๆในร้านวันนี้รู้สึกว่าจะมาเยอะเป็นพิเศษ  หน้าตาเปี่ยมไปด้วยแรงผลักดันของฮอร์โมนแต่ดูจากท่าเต้นและหน้าตาแล้ว  วันนี้ไม่มีใครได้ควงสาวกลับบ้านแน่นอน

 แสงไฟสลัวเพื่ออำพรางหน้าตา  สิวฝ้า  ร่องรอยศัลยกรรมที่แท้จริง  เพลงเสียงดังสนองความโรคจิต  ฟุตบอลคู่ดังจากจอยักษ์ที่ไม่มีแม้เสียงนกหวีด  เหล้าเบียร์คอกเทลนานาชนิด  ควันบุหรี่ประหนึ่งงาน

ชาปนกิจ  ผมยืนอยู่ตรงนี้มาหลายเดือนแล้ว  คอยชงเหล้า  บริการนักเที่ยวทั้งหลาย   ไม่หวังให้ใครสนใจนอกจากสาวๆ  มันน่าแปลกที่จู่ๆ  ผมเองก็เกิดคำถามในใจว่าจะมีใครในผับแห่งนี้ไหม  ที่จะสนใจชีวิตการทำงานภูมิหลังจริงๆของเด็กเสิร์ฟอย่างเรา  (ยกเว้นกระเทยโหดที่นั่งหน้าเวที  ดูเค้าจะจ้อง...ไม่สิ  พินิจผมเป็นพิเศษ)

  ผมคิดว่าถ้าคนทั่วไปได้รู้ในสิ่งที่เราเจอ  ได้เข้าใจในสิ่งที่เราเป็นคงจะดีไม่น้อย  เจ็ดนาทีต่อมาที่แผนที่ว่าจะยืนหลับเป็นอันต้องล้มเลิก  ผมพลิกสมุดบิลเครื่องดื่มด้านหลัง  แล้วเริ่มเขียนสิ่งที่อยากเขียน  เรื่องราวทั้งหมดนี้

อาจจะตอบคำถาม  ข้อสงสัย  เรื่องจริง  ของเด็กเสิร์ฟได้ไม่หมด  แต่อย่างน้อยคุณก็จะได้รู้จักชีวิตการทำงานของคนกลุ่มนี้มากขึ้น  โดยผ่านตัวผมที่เป็นเด็กเสิร์ฟตัวจริง  หวังว่าอย่างน้อยคุณจะมองเห็นคนรอบข้างคุณด้วยมุมมองที่มากกว่า  ขอรับรองว่าเรื่องราวทั้งหมดนี้ 95% เป็นเรื่องจริงล้วนๆ  เอาล่ะ...ผมขอแนะนำชีวประวัติอย่างย่อให้คุณรับรู้หน่อยละกัน  ว่าอะไรเป็นสาเหตุที่ทำให้ชีวิตของวัยรุ่นคนหนึ่ง  ต้องมายืนขาแข็งชงเหล้าให้คนอายุไล่เลี่ยกันในคืนนี้  

      ผมเป็นนักศึกษาธรรมดาๆคนหนึ่ง   ไม่เหมือนชาวบ้านเพียงไม่กี่อย่าง   ที่เด่นๆก็คือชอบเที่ยว   ชอบเที่ยวไม่ใช่แค่เที่ยวกลางคืน  แต่ชอบท่องเที่ยวด้วย  เบื่อๆ ก็นั่งรถไฟไปนอนต่างจังหวัดไกลๆ   ตื่นขึ้นมาก็นั่งรถไฟกลับ  วันหยุดยาวแบกเป้ไปเที่ยว  เชียงรายบ้าง ลาวบ้าง เวียดนามบ้าง  ส่วนมากไปมันคนเดียว  ที่บ้านกว่าจะรู้ว่าเราไปอยู่ไหนมาก็ตอนเห็นของฝากแล้ว...

เมื่อผมต้องย้ายออกจากหอพักของมหาวิทยาลัยชีวิตมันก็ดูเหมือนจะจืดชืด  ความเบื่อในชีวิตที่ซ้ำๆ ซาก ๆ  ของผมก็มีมากขึ้นทุกที  เวลาเรียนก็เรียนหนัก  แต่หลังจากนั้น  บางวันก็เตะบอลกับเพื่อนที่คณะ   อยู่ว่างจากนั้นทั้งผมและเพื่อนก็หาเรื่องดื่ม  และแทง snooker กันอยู่ตลอดเวลา   ผมใกล้เป็นนักศึกษาที่ไร้สาระเข้าไปทุกวัน  เรียนเริ่มไม่ค่อยรู้เรื่อง   ใช้เงินโดยเปล่าประโยชน์  เมื่อคิดว่าชีวิตมีอะไรให้เรียนรู้มากกว่าที่เห็น  ผมจึงโทรศัพท์ไปหาพี่สาว... 

“พี่อ้อม  ขอยืมเงินหน่อย สองแสน”

“เอาไปทำอะไร สองแสน”

“ขอยืมหน่อยจะไปเที่ยวอเมริกา ”

พี่สาวผมเงียบและวางหูไป  สองวันต่อมาผมได้รับจดหมายจากกรุงเทพ  คิดว่าในใจคงจะต้องเป็นเช็ค  ผิดคาด พี่สาวผมเธอส่งจดหมายความยาวกว่าสี่หน้ากระดาษ F4 ด้วยลายมือของเธอเอง  เพื่อให้ผมได้รู้ว่าตัวเองทำให้เค้าและแม่ทุกข์ใจมากแค่ไหนจากความประพฤติที่ผ่านมา    ความคิดต่างๆที่จะพยายามหนีจากกรอบเดิมๆ  ที่ตัวของผมสร้างขึ้นมาเองทั้งหมดจึงเริ่มขึ้น  แล้วความคิดที่เป็นจุดเปลี่ยนของทุกอย่างในชีวิตผมในเวลาต่อมา  ความคิดที่เปิดโลกกว้างของผม  ที่ประสบการณ์จากที่ไหนๆก็ให้ไม่ได้

“เด็กเสิร์ฟ”

       คำๆนี้เป็นคำที่คุ้นหู  เป็นอาชีพที่น่าสนใจและพอที่จะทำได้สำหรับผม  ผมเป็นคนที่คิดไวทำไว  จึงรีบหาข้อมูลและร้านที่รับสมัคร  ได้ลองเข้าไปสัมภาษณ์งาน  กับร้านอาหารกึ่งผับตามคำแนะนำของเพื่อนที่ไม่ค่อยจะ สนิทกัน  ร้านตั้งอยู่บนถนนนิมมานเหมินทร์  จ.เชียงใหม่

ด้วยความที่แม่โทรศัพท์มาเช็คทุกวัน  ความลับที่ผมกำลังจะไปเป็นเด็กเสิร์ฟร้านเหล้าจึงปิดไม่อยู่  แม่กับพี่สาวโมโหมาก  เป็นการเปลี่ยนแปลงตัวเองที่ไม่เข้าท่า  ไม่ทราบว่าผมเป็นบ้าอะไรไปอีก  ถ้าหากเป็นคุณ  ก็คงต้องงอนลูกชายคนนี้บ้างล่ะ 

 เพราะแม่กับป้าๆน้าๆ  ทำสวนอาหารอยู่  ไม่ได้เป็นร้านที่เล็กๆ ซะด้วย  เปิดมาก็สิบปีกว่าปี  แต่มีคนช่วยงานแค่ไม่กี่คน  พี่สาวคิดแผนว่าจะให้เงินเดือนเพิ่ม  ร้านที่ไปสมัครให้เท่าไหร่เค้าจะให้อีกหนึ่งเท่าผมก็ไม่เอา  ผมขอเลือกที่จะไปเรียนรู้เอง  ได้ทีก็ต้องสวมบทสู้ชีวิตตามประสาคนอ่อนต่อโลก  ผมวาดฝันไว้ซะเท่ห์  จากที่เห็นเด็กเสิร์ฟที่ร้านเราไม่เห็นจะลำบากตากตรำแต่อย่างไร 

 โถ...ช่างน่าสงสารหนุ่มน้อยผู้นี้ช่างไม่รู้เลยว่าประตูเปิดนรกรออยู่  เจ้าช่างด้อยประสบการณ์และบุญเก่าซะเหลือเกิน  คิดแล้วก็สมน้ำหน้าตัวเอง...