เจ้าหญิงสวรรค์

ลำดับตอนที่ #3 : วันที่เหนื่อยล้ากับค่ำคืนที่วิเศษ

     "วันนี้อากาศดีจังนะ ว่าไหมเรียว เหมาะกับการมาเดินในสวนสาธารณะมากเลย"
    
     "อืมๆ ดีๆ"

     เรียวแทบไม่ได้สนใจมิซึกิเลย เพราะมัวแต่หันซ้ายหันขวามองรอบๆตัวอย่างตื่นเต้น

     "แล้ววันนี้จะไปไหนกันมั่งดีล่ะ"

     "...."

      ไม่มีเสียงตอบรับใดๆทั้งสิ้น

     "อ้าว!"

     มิซึกิหันมองรอบๆเพื่อตามหาเรียว
     
     หายไปไหนของเขาล่ะเนี่ย อุตส่าห์บอกแล้วเชียวว่าอย่าออกห่างเราเป็นอันขาด

     "เอ๋.."

     มิซึกิมองไปที่ร้านค้าร้านหนึ่ง

     "ป้า ป้า..ไอ้ลูกกลมๆเนี่ย มันเรียกว่าอะไรหรอ"

     เรียวถามแม่ค้าอย่างตื่นเต้นแบบว่าเหมือนคนกำลังเจอของแปลก

     "อ้าว พ่อหนุ่ม ไม่เคยกินทาโกยากิมาก่อนหรอ"

     "ทาโกยากิ??"

     "เอาเถอะๆ..เอ้า ป้าให้ลองชิมลูกนึง"

     คุณป้าที่ร้านค้าเอาทาโกยากิเสียบไม้ไว้ลูกหนึ่งแล้วจึงยื่นให้เรียว

     อ้ำ...>O<

     เรียวรับไม้จากคุณป้าแล้วเขมือบทาโกยากิเข้าปากทันที

     "นี่ เรียว นายทำอะไรของนายน่ะ เดี๋ยวก็ได้หลงหรอก"

     มิซึกิวิ่งเข้ามาตบหลังเรียวไปทีนึง

     "อ้าวมิซึกิ มาลองชิมนี่สิ อร่อยดีนะ >U<"

     "นั่นมันทาโกยากินี่"

     "ช่ายๆ อร่อยมากเลย ซื้อกลับบ้านหน่อยดีไหม"

     "นายมีเงินหรอ"

     "เอ่ออออ  ฮิฮิ"

     เรีวหันมายิ้มที่มิซึกิ

     "กะแล้วเชียว โอเคๆ จะออกให้ก่อนแค่ครั้งเดียวนะ"

     มิซึกิควักกระเป๋าตังออกมา

     "ทั้งหมดเท่าไรหรอคะคุณป้า"

     "ร้อยนึงจ่ะ"

     "หา? นี่นายซื้อไปกี่กล่องน่ะ"

     มิซึกิหันมาถามเรียวอย่างตกใจ

     "แค่ห้าเอง เอาน่าๆใจดีหน่อย"

     ในที่สุดมิซึกิก็ยอมจ่ายตังป้าเขาไปร้อยนึง

     "โอเคๆ คงพอใจแล้วนะ เด๋วจะไปไหนต่อล่ะ"

     "....."
 
     "น้าๆ ไอ้นี่เรียกว่าอะไรอ่ะ ขายยังไงหรอ"

     เรียวเดินไปถามแม่ค้าร้านข้างๆ

     "เรียววว!!!!"

17:30น.

     "แหม วันนี้สนุกจังเลย"

     "ในที่สุดวันนี้ก็ไม่ได้ไปไหนเล้ย ตังก็หมด เหนื่อยก็เหนื่อย"

     "อ้าว เป็นไรมิซึกิ"

     เรียวหันมาถามเพราะเห็นสีหน้าเธอไม่ค่อยจะดีนัก

     "ก็เพราะนายน่ะแหละ เฮ้อ..และก็เขมือบไปด้ายยย ทั้งทาโกยากิ โรตี แล้วยังกล้วยทอดอีก.. กลับบ้านจะขอให้ท้องเสียเลยคอยดูเถอะ"

     "เอาน่าๆ ไว้จะใช้คืนให้น๊า อย่างอนสิ"

     เรียวส่งสายตาปิ๊งๆๆ ง้ออย่างเต็มที่ ... แต่ก็ไม่สำเร็จจนกลับถึงบ้าน


     "กลับมาแล้วค่ะ.."

     "นี่ๆ เดี๋ยวไปเจอกันข้างบนนะ"

     เรียวกระซิบบอกมิซึกิแล้วก็ ดีดนิ้ว แว๊บ! หายตัวไป

     "กลับมาแล้วหรอลูก ไปไหนมาน่ะ"

     แม่ถามพลางกำลังนั่งเย็บผ้าไปด้วย

     "ไปช็อปมานิดหน่อยน่ะค่ะ..เอ่อ เด๋วหนูขึ้นไปนอนก่อนนะคะ วันนี้เหนื่อยน่ะค่ะ"

     มิซึกิเดินขึ้นห้องนอนด้วยความเหนื่อยล้า

     "นี่ๆ กินไหม"

     เรียวยื่นทาโกยากิมาให้กล่องนึง

     "ไม่ล่ะ ขอบคุณ เราเหนื่อยแล้ว จะนอนเลยดีกว่า"

     เรียวมองไปที่มิซึกิเเล้วจึงรู้สึกผิดที่วันนี้ทำเธอเหนื่อยทั้งวัน เขาจึงตัดสินใจจะทำให้มิซึกิอารมณ์ดีขึ้น

   แกร๊ก..

     เรียวเดินไปปิดไฟและล็อคประตูห้องนอน

     "นี่นาย จะทำอะไรน่ะ"

     "....."

     เรียวไม่ตอบ..เขาเปิดประตูระเบียงออกแล้วพามิซึกิออกไปข้างนอก

     "เมฆาจูติยะ สุพรีม"

     เรียวท่องคาถานึงขึ้นมา แล้วจู่ๆ ก็มีก้อนเมฆก้อนหนึ่งลอยลงมาจากฟ้า มาที่ระเบียงห้องของมิซึกิ

     เรียวกระโดดขึ้นบนก้อนเมฆ แล้วยื่นมือไปหามิซึกิ

     "ขึ้นมาสิ.."

     "เอ่อ จะพาไปไหนน่ะ"

     มิซึกิถามอย่างกล้าๆกลัวๆ

     "เดี๋ยวก็รู้..เชื่อใจเราเถอะน่า"

     "อ่า..อืม"

     มิซึกิยื่นมือจับมือเรียวไว้แล้วขึ้นไปบนก้อนเมฆ

     "เอาล่ะนะ...ไปเล้ยยย"

     ทันทีที่เรียวพูดจบ ก้อนเมฆก็ได้ลอยขึ้นฟ้าทันที เร็วเหมือนติดเทอโบอย่าบอกใครเลยล่ะ
 
     "เกาะแน่นๆนะ"

     "อืมม"

     มิซึกิหลับตาและโอบกอดเรียวอย่างแน่นด้วยความกลัว


     "...."
    
     ในที่สุดมิซึกิก็รู้สึกว่าก้อนเมฆได้หยุดนิ่งแล้ว

     "มิซึกิ ลืมตาได้แล้ว"

     "หืม?....ว้าววว!!"

     พอมิซึกิลืมตาขึ้น เธอมองลงมาจากท้องฟ้า.. ด้านซ้ายเธอ เห็นทะเลยามค่ำคืน แสงจันทร์ที่สะท้อนในน้ำก่อให้เกิดความสวยงามและทำให้อารมณ์ผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก ส่วนอีกด้านหนึ่ง เป็นเมืองใหญ่ เต็มไปด้วยแสง สี ไฟ สลับซับซ้อน แวววับเจิดจรัสทั่วเมือง 

     "สวยจังเลย"

     มิซึกิยิ้มออกอย่างมีความสุข

     "เป็นการตอบแทนที่พาเราไปเที่ยววันนี้น่ะ"

     "อ่า ขอบคุณมากจ่ะ"

     "อารมณ์ดีขึ้นแล้วนะ"

     "อื้ม"

     มิซึกิพยักหน้า

     และแล้วเรียวกับมิซึกิก็ได้นั่งชมวิวกันอย่างมีความสุขบนก้อนเมฆ กลางอากาศ ท่ามกลางความสวยงามจากธรรมชาติ และสีสันอันสวยงามตลอดทั้งคืน (>o<)/