เจ้าหญิงสวรรค์

ลำดับตอนที่ #2 : ความจริง...

     "นี่ๆ ตื่นได้แล้ว"

     "หืม?"

     "เก้าโมงแล้วน ลุกซักทีสิ"

     "อืม..."

     มิซึกิลืมตาขึ้น สีหน้าง่วงนอนสุดๆ

     "ว๊าก!!"

     "เฮ่ย..เงียบๆสิ เดี๋ยวใครก็ได้ยินหรอก"

     เรียวพูดพลางรีบเอามือปิดปากมิซึกิทันที

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

     "แอ๊ดดด"

     เสียงประตูห้องเปิดออก

     "อ๊ะ! คุณแม่"

     "เป็นอะไรรึเปล่าลูก เมื่อกี้เหมือนได้ยินเสียงดัง"

     "คุณแม่ ดูสิ"

     มิซึกิชี้ไปทางเรียว ซึ่งนั่งอยู่บนเตียงข้างๆเธอ

     "ไหน? มีอะไร"

     แม่หันมองตามที่มิซึกิชี้แต่ก็ไม่พบอะไรเลย

     "เอ๋? แม่ไม่เห็นอะไรจริงๆอ่ะ"

     "เห็นอะไร..นี่ลูกฝันไปรึเปล่า"

     แม่หันมามองทางมิซึกิด้วยความสงสัย
    
     "แม่ไปล่ะ เดี๋ยวแม่จะไปช๊อปซะหน่อย นอนต่อไปเถอะ"
 
     แม่หันหลังปิดประตู แล้วเดินออกไปทันที
 
     ขวับ!!
    
     มิซึกิหันมาจ้องทางเรียวด้วยสายตาโกรธ

     "นี่มันยังไงกันแน่"

     "ก็เราเป็นเทพนะ เราสามารถทำให้คนเห็นหรือไม่เห็นเราก็ได้นา"
 
     เรียวแสยะยิ้มแฝงด้วยเล่ห์
 
     "แล้วอีกอย่าง ถ้าแม่เธอมาเห็นเราในห้องนอนเธอนี้เข้า แม่เธอไม่ช็อคตายหรือไงห๊ะ"

     "...."

     มิซึกิเงียบ เถียงไม่ออก เพราะคิดว่า สิ่งที่เรียวพูดมาก็มีเหตุผลเหมือนกัน

     "เอ่อ..แล้วเรื่องเมื่อวานที่นายพูดมาอ่ะ ที่ว่าฉันเป็นเจ้าหญิงและเรื่องที่ว่า นายจะมาพาเรากลับน่ะ มันยังไงกันแน่หรอ"

     "เฮ้อ เอาล่ะ ฟังให้ดีๆนะ..."

     เรียวทำหน้าตาเคร่งเครียดขึ้นมาในทันที

     "เมื่อ 18 ปีก่อน ได้เกิดสงครามขึ้นระหว่างเผ่าเทพกับเผ่าปีศาจ ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เธอพึ่งเกิดมาได้ไม่กี่เดือน"

     "แล้วทำไม..."

     มิซึกิทำทีท่าจะถามขึ้นมา

     "ทำไมเธอถึงมาอยู่ในโลกมนุษย์ได้น่ะหรอ"
 
     "อืม..."

     มิซึกิพยักหน้า
  
     "ก็เพราะตอนนั้น เป้าหมายของพวกมันก็คือเธอ...เผ่าปีศาจน่ะต้องการที่จะครองโลกมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว และการที่จะทำอย่างนั้นได้ก็คือ ต้องเอาชนะเผ่าเทพ นั่นก็คือพวกเราให้ได้ก่อนน่ะ แต่...พวกมันก็รู้ดีว่าไม่มีใครสามารถเอาชนะท่านเทพ พ่อของเธอได้หรอก พวกมันก็เลยคิดจะจับเธอเป็นตัวประกัน และใช้เธอบังคับให้พ่อเธอยอมจำนนน่ะ"

     "ในเมื่อไม่มีใครสามารถเอาชนะท่านได้ แล้ว.."

     "เพราะท่านเทพไม่สามารถดูแลเธอได้ตลอดเวลาน่ะสิ..ท่านน่ะยังมีประชากรให้ต้องดูแลอีกเป็นหมื่นแสน ถ้ามัวแต่มาดูแลเธอคนเดียว ป่านนี้สวรรค์ก็คงจะล่มสลายไปแล้ว"

     "อืมม"

      มิซึกินั่งกอดเข่าอย่างเศร้าใจ เพราะคิดว่าทั้งหมดนี้เป็นเพราะเธอคนเดียว

     "แต่รู้ไหม ท่านเทพกับท่านหญิงน่ะ รักเธอมากรู้ไหม"

     เรียวปลอบมิซึกิเพราะเห็นเธอทำหน้าตาเศร้าใจ

     "ที่ทั้งสองตัดสินใจส่งเธอมาบนโลกนี้ ก็เพราะกลัวว่าพวกนั้นจะกลับมาพยายามชิงตัวเธออีก แล้วไม่สามารถปกป้องเธอไว้ได้ และอีกอย่าง ถ้าเธอมาอยู่บนโลกนี้จะปลอดภัยกว่า เพราะพวกเผ่าปีศาจไม่สามารถที่จะรู้ได้ว่าเธออยู่ที่ไหน แต่ก็นะ ผ่านมาหลายปีแล้ว พวกมันคงใกล้จะเจอตัวเธอแล้วล่ะ เพราะฉะนั้น ยิ่งกลับสวรรค์เร็วยิ่งดี"
    
     "ทำไมล่ะ.."

     มิซึกิสงสัย เพราะถ้ากลับไปก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี

     "อ้าว ก็เธอน่ะอายุครบ 18 แล้ว เธอสามารถใช้พลังได้แล้วนะ"

     "เอ๋ พลังอะไร"

     "เธอน่ะเป็นถึงลูกสาวท่านเทพ พลังต่างๆก็ต้องได้รับมาจากท่านด้วย"

     "หืม?"

     มิซึกิทำท่าสงสัย

     "ก็พลังไง...เวทมนตร์น่ะ เคยได้ยินรึเปล่า"

     "หา??"

     นี่มันอะไรกันเนี่ย จะว่าฝันก็ไม่ใช่ (หยิกตัวเองมาแล้วเจ็บนี่นา -_-)ความจริงหรอเนี่ย ว๊าก อยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ

     "นี่เธอพูดอย่างอื่นไม่เป็นหรือไง"

     "เอ่ออออ"

     "เฮ้อ เอาเข้าไป นี่ช็อคไปแล้วหรือไง - -+"

     เรียวเขย่าตัวมิซึกิเพื่อให้กลับมาตั้งสติได้

     "พักเรื่องไว้แค่นี้ก่อนแล้วกัน  ป่ะ ไปเที่ยวกันดีกว่า"

     "...ไปไหน..."

     "ก็เราอุตส่าห์มาบนโลกทั้งที พาเราเที่ยวหน่อยสิ"

     เรียวยื่นมือจับมือเธอแล้วดึงเธอให้ลุกขึ้น

     "ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดให้มันสดใสหน่อยป่ะ ตอนนี้ยังกับซอมบี้เดินได้แน่ะ"

     "โอเคๆ ไปก็ไป แต่อย่าทำอะไรแผลงๆนะ"

     "คร๊าบบบบ"

      เรียวยิ้มอย่างมีเล่ห์ ท่าทางไม่น่าไว้ใจ..นี่เราเป็นเจ้าหญิงหรือเป็นพี่เลี้ยงเทพกันแน่เนี่ยเรา...