เจ้าหญิงสวรรค์

ลำดับตอนที่ #1 : วันเกิดที่ไม่คาดฝัน

"มิซึกิ ตื่นได้แล้ว"

     "อืมมม...ขออีก5นาทีนะคะคุณแม่"

     "ไม่ได้ เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายหลอก รีบๆลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลย"

     "ค่า!" อืมม ง่วงนอนจังเลย -o-

     มิซึกิค่อยๆลุกออกจากเตียง แล้วไปอาบน้ำแต่งตัวทันที

     "เฮ้อ...พึ่งเจ็ดโมงเอง"

     "เอ้า รีบทานเข้า มัวแต่บ่นอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวพ่อก็สายด้วยหรอก เพราะกว่าจะไปส่งเราอีก"

     แม่พูดพลางวางจานไข่ดาวกับขนมปังไว้บนโต๊ะ

     "เสร็จกันหรือยัง"

     พ่อเดินมาถามพร้อมกับถือถ้วยกาแฟใบโปรดรูปตุ๊กตาหมี

     "ค่ะ ค่ะ เสร็จแล้วค่ะ"

     มิซึกิรีบตักไข่ดาวเข้าปากอย่างรวดเร็ว

     "ไปก่อนนะคะคุณแม่"

     "อืมๆ เรียนให้สนุกนะจ๊ะ"

     "ค่า >o<"

     มิซึกิรีบวิ่งขึ้นรถ แล้วออกเดินทางไปโรงเรียนทันที

     ..มิซึกิเป็นสาวม.6มีจิตใจงดงามและรักเพื่อนเป็นที่สุด แต่อีกด้านหนึ่ง เธอเป็นสาวถึกที่คลั่งไคล้กีฬาเป็นอย่างมาก เห็นหน้าตาน่ารักหน่อมแหน้มอย่างงี้ แต่จริงๆแล้ว เธอเป็นนักเทควันโดสายดำแล้วนะ จะบอกให้

โรงเรียน...

     "งัยจ๊ะ เพื่อนๆ ทำอะไรกันอยู่"

     "ดีจ้า มิซึกิ"

     "โห นี่อ่านหนังสือยามเช้าอีกแล้วหรอเนี่ย"

     สาวๆเด็กเรียนตรงนี้ เป็นเพื่อนสนิทของเราเองแหละ ทั้งโมจิ และ มินะ เป็นเพื่อนสุด love ตั้งแต่ม.4แล้ว มีอะไรสามรถคุยกันได้เสมอ ยังงี้แหละที่เราเรียก เพื่อนแท้ >_<

     มินะน่ะเป็นสาวสวย กล้าแสดงออก เป็นที่หมายปองของหนุ่มๆในโรงเรียนเกือบทุกคน ส่วนโมจิเป็นสาวน่ารักและเงียบ เต็มไปด้วยปริศนามากมาย

     "เป็นเด็กเตรียม ent อยู่ คิดว่าจะทำอะไรอยู่ล่ะจ๊ะ"

     "แหม มินะก็... เราแค่แหย่เล่นน่า" :p

     "ดีใจจัง พุ่งนี้จะวันเสาร์แล้ว"

     โมจิพูดด้วยความดีใจ

     ....ตึ๊งตึ่งตึงตึ่ง ตึ่งตึงตึ๊งตึง...

     และแล้วออดโรงเรียนก็ดังขึ้น ถึงเวลาจะต้องขึ้นเรียนกันซักที

16:00 น.

     ...ตึ๊งตึ่งตึงตึ่ง ตึ่งตึงตึ๊งตึง...

     "เย่ เลิกเรียนแล้ว >O<"

     โมจิพูดพรางเก็บของเข้ากระเป๋าอย่างรวดเร็ว

     "งั้นเด๋วเรากลับก่อนนะจ๊า"

     "อ้าว มึซึกิ ทำไมกลับเร็วจังล่ะ ไม่ไปต่อกันหน่อยหรอ"

     มินะวิ่งไปดึงแขนมิซึกิไว้ และส่งสายตาปิ๊งๆๆ

     "แหม โทดทีๆ อยากกลับบ้านน่ะ ไว้วันหลังแล้วกันนะ ยิ่งช่วงนี้ยิ่งติดเกมอยู่ด้วยสิ อิอิ"

     "ง่า เกมไรอ่ะ"

     มินะถามด้วยความอยากรู้

     "ปังย่าน่ะ >o<"

     "โหย ไว้เล่นวันหลังไม่ได้หรอ"

     "เอาน่าๆ ไปล่ะน๊า บายจ๊ะ"

     มิซึกิวิ่งออกจากโรงเรียนและรีบกลับบ้านอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวจะถูกเพื่อนๆล็อคไว้

     ว๊าก ว๊าก oh oh!!!

     "ได้ hole in one แล้ว"

     ในที่สุด เราก็สามารถใช้โทมาฮอคได้เชี่ยวชาญจนได้นะเนี่ย ใครจะไปคิดว่า วันนี้จะมาถึง.. T_T (ดีใจจนน้ำตาไหล)

วันต่อมา...

     "มิซึกิ ตื่นได้แล้วลูก จะนอนไปถึงไหน เที่ยงแล้วนะ รีบอาบน้ำ เปลี่ยนชุดแล้วลงมาเลย"

     "ค่า!"

     ไหงต้องรีบตื่นด้วยเนี่ย ยังง่วงอยู่เลย..แต่หิวชะมัด เอ้า ตื่นก็ตื่น

     .......

     "Surprise!!!"

     "สุขสันต์วันเกิดจ้า มิซึกิ"

     "เห!!"

     มิซึกิประหลาดใจอย่างมาก และก็ปลื้มใจสุดๆเช่นกันที่เพื่อนๆมาเซอไพรท์ที่บ้าน ทั้งมินะและโมจิก็มาด้วยยย >_<

     "แก่ขึ้นอีกปีนึงแล้วนะ"

     "ไรกัน พึ่ง18เองน๊า"

     "อายุน้อย แต่หน้าแก่น่ะสิ"

     "อะน๊า - -" "

     ฮึ่ย! ยัยนัตสึปากเสีย..คนนี้เนี่ยนะ จะอวยพรหรือชมใครทีไร ต้องแฝงความกวนไปด้วยทุกที

     "เอ้า มาเริ่มงานเลี้ยงกันเลยดีกว่า!!"

     เพื่อนคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมา..

     "ได้เล้ย!"

     มินะเอ่ยตอบไป

21:00 น. (เลิกงาน)

     "บายจ๊ะทุกคน"

     มิซึกิกล่าวลาเพื่อนๆแล้วจึงกลับมาเก็บกวาดบ้านให้เรียบร้อย หลังจากที่ถูกถล่มมาทั้งวัน - -

     "เหนื่อยชะมัด ขึ้นชั้นบนไปอาบน้ำนอนเลยดีกว่า"

     "อืมมมม"

     มิซึกิเอนตัวนอนบนเตียง แล้วค่อยๆหลับตาลง

     ตึง! ตึง!

     "หืม?" มิซึกิลืมตาขึ้นด้วยความตกใจ

     เอ..เมื่อกี้เสียงอะไรน่ะ น่ากลัวจัง..คงเป็นลมมั้ง เฮ้อ..นอนต่อดีกว่า

     ตึง! ตึง!

     อื๋ย...อะไรน่ะ เสียงเหมือนมาจากระเบียงข้างนอกเลย จะลุกไปดูดีไหมเนี่ย

     ตึง! ตึง! ตึง!

     มิซึกิสะดุ้งลุกขึ้นจากเตียง เธอตัดสินใจจะไปเปิดประตูดู เพราะถ้าไม่ไปคืนนี้คงเครียดจนนอนไม่หลับแน่ๆ

     เธอลุกไปเปิดไฟ แล้วเดินไปที่ประตูระเบียง...ความกลัวทำให้เธอตัวสั่นเป็นอย่างมาก แต่เธอก็ไม่ละทิ้งความตั้งใจ

     เธอค่อยๆปลดกลอนประตูออก แล้วดันประตูเปิดกว้าง..

     แอ๊ดดดดด..

     เทอก้าวออกไปข้างนอกแล้วมองทั้งซ้ายขวา

     ....

     โธ่เอ๊ย! ไม่เห็นมีอะไรเลย คงเป็นลมพัดกระแทกประตูเท่านั้นแหละ

    "เฮ้อ กลัวแทบตายแน่ะเรา"

    แต่พอเธอหันกลับมา....

     "กรี๊.....อุ๊บ!!!"

     มีผู้ชายร่างหนึ่งยืนอยู่ เขาเอามือปิดปากเราไว้ เพราะเห็นเราจะส่งเสียงดังขึ้น

     "ชู่ว์..ห้ามส่งเสียงนะ"

     "อืม อืม T_T"

     ทำไมต้องเกิดเรื่องนี้กับเราด้วย แถมในวันเกิดเราด้วยเลยเนี่ยนะ  ToT

     แกร๊ก!

     เขาพาเธอเข้าไปในห้องแล้วล็อคประตู

     "หืม?"

     "มีอะไร"

     เขาหันมาถามเธอด้วยความแปลกใจ

     "เปล่า ไม่มีอะไร"

     โหย โจรลักพาตัวอะไร หล่อชะมัด

     "นายเป็นใคร"

     "....."

     เขานิ่งเงียบไปพักหนึ่ง

     "เรามีนามว่า คามินาริ เรียวอิจิ เป็นตัวเเทนจากสวรรค์ มาเพื่อปกป้องเธอและพาเธอกลับ"

     "หา??? สวรรค์เนี่ยนะ แล้วกลับ? กลับไปไหน"

     มิซึกิถามด้วยความมึนงง

     "ก็กลับสวรรค์ไงล่ะท่านหญิงมิซึกิ"

     "หา? นี่อย่าเพ้อได้ไหม บอกความจริงมาได้แล้ว ว่ามาทำอะไรกันแน่ และนายรู้ชื่อเราได้ยังไงกัน"

     "ก็บอกไปแล้วไง...เฮ้อ...เธอน่ะเป็นเจ้าหญิงจากสวรรค์นะรู้ไหม"
    
     "หา?"
     
     "จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจแล้วกันนะ"

     เขาพูดพรางหยิบหมอนบนเตียงวางบนพื้นแล้วก็เอนตัวลงนอน

     "นี่ นายจะทำอะไรน่ะเรียวอิจิ"

     "ก็นอนน่ะสิ ถามได้ แล้วก็..เรียกแค่เรียวก็พอแล้ว"

     เรียวหันตัวหนีแล้วหลับตาลง

     "นี่นายจะบ้าหรอ.."

     "...."

     "เฮ้ นี่!! ฟังกันมั่งสิ"

     แต่ถึงมิซึกิจะพูดยังไง เรียวก็ทำท่าทางไม่สนใจอยู่ดี เธอจึงขึ้นไปนอนคิดบนเตียงว่าจะทำอย่างไรต่อแล้วจึงเผลอหลับไป...