คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 007 : Today is my birthday (Chiyu X Yuji)
+ To day is my birthday +
Chiyuji
20 ตุลาคม 2010
“ขอโทษจริงๆนะครับพี่...... แต่ผม.... ตัดสินใจแล้ว ขอโทษจริงๆนะครับ” ไอ้หนุ่มรุ่นน้องตัวสูงที่ยอมก้มหัวให้ ทำเอาผมถึงกลับพูดไม่ออกเลยทีเดียว...... ใช่สิ ทำไมต้องอึ้งด้วยนะ ในเมื่อรู้อยู่แล้วว่าทั้งหมดต้องจบลงด้วยเหตุการณ์แบบนี้
คนที่อายุมากกว่า อย่างต้องเข้มแข็งเอาไว้สิ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็อย่าอ่อนแอ
“อื้ม เข้าใจแล้วล่ะ ขอให้นายมีความสุขนะ” ทำได้เพียงแค่ยิ้มส่งให้เท่านั้น หน้าที่ของเราคงมีแต่นี้ แค่ยิ้มส่ง ให้กับอดีตคนรัก ที่ตอนนี้เขาพบคนที่ดีกว่าเรา “ดูแลกันให้ดีๆล่ะ ^^”
ทั้งๆที่รู้มาตลอด ทั้งๆที่ไม่ได้คบกับเพราะความรักซะหน่อย....... แต่ความรู้สึกที่มันเกิดขึ้น ไม่ได้เสียใจเลยที่คนๆนี้จะไปพบคนใหม่ เพียงแค่เสียใจ ที่สุดท้าย ก็เหลือเพียงเขาที่จะต้องอยู่คนเดียว อยู่อย่างโดดเดี่ยว
ทั้งๆที่..... พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันสำคัญของเราแล้วแท้ๆ
“!!!!!!!” เสียงแก้วที่ถูกจงใจให้กระทบกับโต๊ะดังขึ้น ทำเอาคนอื่นที่กำลังดื่มอยู่ในบริเวณนั้นหันมามองด้วยความตกใจ
“เบาๆหน่อยสิยูจิ...... เดี๋ยวก็มีเรื่องกันหรอก” เพื่อนสนิทของผม จิยุ กำลังบอกให้ผมสติอารมณ์ลง ใช่ ตอนนี้ผมกำลังเดือด เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็โมโหน่ะสิ !!!! โมโหตัวเอง พรุ่งนี้ก็วันเกิดแล้วแท้ๆแต่ก็ต้องมาโดนทิ้งให้อยู่คนเดียว ทำไมนะ รอให้พ้นไปสักวันสองวันไม่ได้เลยรึไงกัน คิดแล้วก็เดือด!!!!!
“นายไม่ต้องมาพูดเลย!!!!! คนมีแฟนอย่างนายไม่มีวันเข้าใจคนอย่างฉันหรอก!!!!!” ผมว่าแล้วก็กระดกแก้วเบียร์ที่อยู่ในมือลงจนหมดแก้วรวดเดียว คนที่มีความรักน่ะ ไม่มีวันเข้าใจคนที่แม้แต่มีแฟนแล้วแต่ก็ไม่มีความรักแบบผมได้หรอก “พรุ่งนี้ก็วันเกิดฉันแล้ว แต่ฉันก็ต้องถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวเหมือนทุกๆปี!!!” พูดแล้วก็แซด TTOTT
“อะไรของนาย..... ถึงนายจะคบกันหมอนั่น นายก็ไม่มีความสุขหรอก ก็รู้ๆอยู่ไม่ใช่เหรอ ว่าน้องแกชอบเพื่อนน้องแกคนนั้นก่อนที่จะคบกับนายซะอีก” ไอ้หมอนี่มันจะพูดปลอบใจผมเป็นบ้างมั้ยเนี่ย ตอกย้ำกันเข้าไป!!!!
“ไม่ต้องมาพูดเลยจิยุ เก็บคำพูดของนายไว้พูดกับชินเปของนายเถอะ ปล่อยให้ฉันบ้าอยู่คนเดียว TT” เรื่องนั้นผมก็พอรู้หรอก ก็เรโนะน่ะ ที่เข้ามาคบกับผมก็เพราะว่าอยากจะประชดเพื่อนคนนั้นที่ไม่สนใจเขาก็เท่านั้นเอง ถึงเขาจะไม่ได้บอกผมเรื่องนี้ตรงๆแต่ผมก็รู้มานานแล้วล่ะ แล้วตอนนี้ คนที่อยู่เฉยๆอย่างผม ก็ต้องมารับเคราะห์
“อะไรของนาย...... ไม่รู้รึไง ตอนนี้ฉันฟรีแล้วเฟ้ยยย” เพื่อนคนนี้ของผมพูดขึ้น ทำเอาผมถึงกับตกใจเล็กน้อย พร้อมกันหันไปมองหน้า จิยุที่กำลังดื่มเบียร์เข้าไปอย่างนิ่งเฉย
“จริงอ่ะ........ จิยุ...... ฉันรักนายที่สุด!!!!!!!!!!!!!” ผมโผเข้ากอดหมอนั่นทันทีโดยที่ไม่ได้คิดอะไรมากมายไปมากกว่าคำว่าเพื่อน ไม่น่าเชื่อ คู่รักที่ออกจะหวานแหววลืมโลกรอบข้างอย่างจิยุ ชินเป มันเลิกกันแล้วโว้ยยยยยย TTOTT อยากตะโกนให้โอบาม่าได้ยินจังเลย (เกี่ยวอะไร = = ???)
โฮะๆ ผมมีเพื่อนแล้วๆๆๆๆๆ
แต่เอ๊ะ........ ทำไมภาพในตาของผมตอนนี้ มันเริ่มไม่ชัดขึ้นมาแล้วล่ะ...... รู้สึกมึนๆ ง่วงๆยังไงไม่รู้
อยากนอน.......
Zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz
“~~~~~~~~~~” ทำไมจู่ๆในหัวมันก็โล่งไปหมดแบบนี้นะ....... รู้สึกได้ถึงหมอนนุ่มๆ เตียงที่แสนสบาย แล้วก็ผ้าห่มที่แสนอบอุ่น แล้วก็แขนของใครบางคนที่โอบกอดเราไว้... มีความสุขจริงๆเลย.....
เอ๊ะ..... เมื่อกี้ผมบรรยายอะไรไปบ้างนะ..... แขนของใครบางคนที่โอบกอดเราไว้งั้นเหรอ..... จะบ้ารึไงกัน ผมต้องนอนอยู่คนเดียวสิมันจะถูก = = !!!
แต่มันรู้สึกแบบนั้นจริงๆนี่หว่า
ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมา........ แล้วก็พบว่า..... ตรงหน้าผม..... เจ้าจิยุกำลังนอนหลับสบายอยู่ ตรงหน้าผมพอดีเด๊ะๆเลย เฮ้ยยยยยยยยยยยย.......
ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเนี่ย........ นี่มันห้องไอ้จิยุมันนี่หว่า?????
เท่าที่ผมจำได้ หมอนี่บอกว่ามันเลิกกันชินเปแฟนมันแล้ว ผมก็เลยดีใจเผลอกอดมันไป แล้วผม..... ก็..... หลับงั้นเหรอ....... แต่ที่สำคัญยิ่งกว่านั้น
มันมานอนกอดผมได้ยังไงล่ะเนี่ย!!!!!!!!!!!!!!!
“จิยุ เฮ้ย!!!!!!!!!!!” ผมจงใจร้องออกมาเสียงดังให้ไอ้หมอนี่มันตื่น หมอนี่แรงเยอะซะด้วยสิ ทำผมเจ็บตัวไปไม่รู้กี่ล้านรอบ “ตื่นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ตื่นเดี๋ยวนี้นะเฟ้ย!!!!!!!!”
ผมพยายามลุกขึ้นนั่งบนเตียง.... ก็น่าจะพ้นมือไอ้หมอนี่ไปได้แล้ว แต่มันกลับดึกแขนผมให้นอนลงไปบนเตียงอีก อะไรของมันวะเนี่ย ไม่ใช่แฟนมันนะโว้ย!!!!!
“อย่าดื้อสิที่รัก นอนๆๆๆๆ” นั่นมีการละเมอ ที่รงที่รักอะไรของแกวะ...... ไม่ใช่นะเว้ยยยยยยยย
“ตื่นได้แล้วจิยุ!!!!!!! ตื่น !!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ผมพยายามโวยวายขนาดนี้หมอนี่มันยังนิ่งเฉยอยู่ได้ ผมลุกขึ้นนั่งบนเตียง แล้วก็เขย่าๆตัวหมอนี่ให้รู้สึก เมื่อไหร่จะตื่นวะเนี่ย กลายเป็นคนขี้เซาแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่
“อืม...... อย่ากวนสิ ฉันจะนอน” พูดจาแบบงัวเงียมาก หมอนี่ดึงแขนผมอีกครั้ง คราวนี้ผมล้มลงไปทับตัวหมอนั่นอย่างไม่ตั้งใจ หน้าเกือบจะชนหน้ามันเข้าไปแล้ว -////-
“โอย... หนักนะ.......” หมอนี่ลืมตาขึ้นมาทันที....... สงสัยจะเพิ่งรู้สึกมั้งว่าควรจะตื่นได้แล้ว...... “อ้าว.... จะทำอะไรน่ะ จะจูบฉันรึไงยูจิ ^^” นั่น ดูมัน ยังมีหน้ามาเล่นอีก
“บ้ารึ..... นายดึงฉันไปตะหากล่ะ!!!!!” ผมลุกขึ้นจากตัวหมอนั่นทันที ผมลุกขึ้นจากเตียง พยายามหลบหน้า ให้ตาย ทำไมหน้าต้องร้อนผ่าวขนาดนี้ด้วยนะ >//////<
“ทำไมเป็นเล่นตัว...... จริงๆก็อยากให้ฉันนอนกอดชิมิล่า ^[++++]^” ใครจะไปอยากกอดคนอย่างนายล่ะวะ หลงตัวเองเกินไปแล้ว!!!!!!
“ฉันไม่อยากกอดคนอย่างนายหรอก...... นี่ไม่มีอะไรกินรึไง!!!!” ผมเดินวนไปรอบห้อง พูดแก้เขินไปงั้นเอง...... ถ้าเกิดหมอนี่มันรู้ความจริงขึ้นมาว่าผมแอบชอบมันอยู่แล้วผมจะทำยังไง (?)
“วันนี้นายอารมณ์ขึ้นแบบนี้ ไม่น่ารักเลยรู้มั้ย ถ้าหิวก็บอกกันดีๆสิ.... ไม่ต้องขึ้นเสียงก็ได้” หมอนี่พูดอย่างจริงจังก่อนที่จะลุกขึ้นจากเตียง “มันมีแต่มาม่านะ กินได้ใช่มั้ย ^^”
“อื้อ”
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“นี่.... ขอไอ้นั่นหน่อยสิ” ผมมองไปที่ไวน์สีแดงที่จิยุเอามาดื่มล่อตาล่อใจผม ทั้งๆที่ห้องออกจะเต็มไปด้วยไวน์ราคาถูก แต่ทำไมอาหารถึงมีแต่มาม่าซองล่ะเนี่ย!!! แถมหมอนี่ดันเอาแก้วไวน์มาแก้วเดียว แล้วนั่งกินหน้าตาเฉย ให้ผมกินแต่น้ำเปล่าอยู่เนี่ย
“อะไร... ไวน์เนี่ยเหรอ เด็กอย่างนายอย่ากินเลย กินมาม่าไป” นั่น ก็ยอมรับว่าผมอายุน้อยกว่าสองสามปี แต่ว่าผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ อายุเกิน 18 แล้ว ผมกินเหล้ากินเบียร์กินไวน์ได้แล้ว !!!!
“ก็ฉันจะกิน..... เอามาให้ฉันกินเลยนะ” ผมวางถ้วยมาม่าที่เหลือแต่น้ำลงทันที (เส้นมันไปอยู่ในท้องหมดแล้ว) จิยุหยิบแก้วไวน์พร้อมขวดด้วยความรวดเร็ว หนีผมทันที ไม่ให้ผมหยิบถึง ใจร้ายยยยยยยย
“ฉันไม่ให้นายกินหรอก ฮ่าๆ”
“จิยุ......ใจร้ายยยยย TOT” ผมร้องขึ้นมาเสียงดังลั่นห้อง กลายเป็นคนใจจืดใจดำใจอำมหิตขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อก่อนก็ออกจะเป็นคนน่ารัก มีน้ำใจแท้ๆ TT
“นายอยากกินเหรอ.....” หมอนั่นถามเสียงเบา
“อื้อ (‘ ‘)” ผมพยักหน้า จะเอามาให้ผมกินแล้วล่ะสิ ^O^/
เปล่าเลย...... หมอนี่วางแก้วไวน์กับขวดไวน์ลง แล้วก็กระดกแก้วไวน์ที่มีไวน์เต็มแก้ว ไอ้บ้า เห็นถามนึกว่าจะแบ่งฉันอีก ใจร้ายที่สุด จิยุ..... อุ๊บส์!
ยังไม่ทันที่ผมจะได้โวยวายอะไรอีกรอบ..... หมอนี่ก็กระชากตัวผมไปจูบทันที O_O!!!!! ทำเอาผมไม่ทันตั้งตัว
อะไรกันละเนี่ย....... หมอนี่ตั้งใจจะเล่นอะไร!!!!
“อื้อ” ผมพยายามขัดขืน แต่ก็ไม่ได้ผล เหมือนหมอนี่ยิ่งจูบรุนแรงขึ้นกว่าเดิม...... รสชาติหวานๆของไวน์แดงที่เข้าปากผมไปนั่น ทำเอาผมแทบจะละลาย
เพียงไม่นาน จิยุก็ผลักผมออกมา.....
“ฉันจะไปอาบน้ำล่ะ เหนียวตัว”
“อือ... อืมๆ” ผมไม่ได้โวยวายอะไรต่อ แต่กลับนั่งนิ่งเพื่อให้ตัวเองสงบๆลงบ้าง...... ตอนนี้หัวใจของผมเต้นตึกตักเลย ผมก้มหน้าลงเพื่อซ่อนใบหน้าที่ร้อนผ่าวของตัวเอง...... เขาตั้งใจจะเล่นอะไรของเขานะ เขารู้ว่าผมชอบเขาก็เลยอยากจะแกล้งรึไง แต่ผมไม่ได้สนุกด้วยเลยหรอกนะ
สักพักจิยุก็เดินผ่านหน้าผมไป เพื่อที่จะไปห้องน้ำ หมอนี่อยู่ในสภาพเปลือยท่อนบน ข้างล่างก็ปิดด้วยผ้าขนหนู..... แล้วยังจะมาถามผมว่า....
“อาบน้ำด้วยกันมั้ย ^^”
“ไม่เอา..... นายอาบไปเหอะ” นี่คิดจะฆ่าให้ผมตายคาห้องเลยรึไงก็ไม่รู้ หมอนี่เดินเข้าห้องน้ำหายไป แล้วก็เดินออกมา อะไรของมันวะ
“ไม่ดีกว่า..... นายไปอาบเป็นเพื่อนฉันหน่อย.... มาๆ” ยังไม่ทันที่ผมจะออกปากพูดอะไร มันก็ดึงแขนผมให้ลุกขึ้นแล้วก็ลากผมให้เข้าไปในห้องน้ำทันที ก่อนที่จะปิดประตู ล็อกกลอนห้องน้ำ
“ก็บอกว่าไม่อาบ นายอาบคนเดียวไม่ได้รึไง” แปลกคนจริงๆเพื่อนผม -////-
“อาบ...... ถอดเสื้อผ้าซะ ยูจิ ^^” มันจะยิ้มอะไรของมันหนักหนาวะ ไม่ใช่เรื่องสนุกนะเว้ยยยยยยยย
ท่าทางไม่น่าไว้ใจ........
“ไม่ล่ะ..... ฉันจะกลับไปนอน........” ผมหันหลังกลับไปจะเปิดประตู แต่มันถูกล็อกด้วยกุญแจ ให้ตาย นี่แกล้งผมรึไงเนี่ย แกล้งผมจริงๆใช่มั้ยยยย นายคิดอะไรของนายอยู่เนี่ย จิยุ!
“ฉันไม่ยอมให้นายนอนทั้งๆที่ตัวเหม็นแบบนี้หรอก...... ถอดเสื้อผ้าซะ รึจะให้ฉันถอดให้ล่ะ ^^” พร้อมกับยิ้มแบบมีเลศนัยไม่ค่อยหน้าไว้ใจเลย..... ถ้าไม่ยอมมันจะเล่นงานอะไรผมรึเปล่าเนี่ย
“.........”
ผมนั่งอยู่ในอ่างน้ำในสภาพเปลือย...... ปล่อยให้สายน้ำจากฝักบัวเข้ามาชำระร่างกายให้ผม..... ดีจริงๆ มีคนมาอาบน้ำให้ด้วยเนี่ย -/////-
“โอเค.... สระผมเสร็จแล้วจ๊ะ หุหุ” ผมรู้สึกได้ถึงเส้นผมเปียกๆแล้วน้ำที่ไหลลงมาที่ตัวผม...... จิยุขยี้หัวผมเล็กน้อยราวกับขยี้หัวเด็กอย่างเอ็นดู..... “ผมหอมแล้วนะ ค่อยน่านอนด้วยหน่อย ^^”
“ทำอะไรเป็นเด็กๆอยู่ได้นะนายเนี่ย.....” ผมพูดออกไป มันเหมือนจริงๆนี่ ผมว่าตัวเองเด็กแล้วนะ หมอนี่เด็กยิ่งกว่าผมอีก
“โฮะๆ.... เสร็จแล้วไปแต่งตัวนะ เสื้อผ้านายฉันเตรียมไว้ให้แล้ว ^^”
ชุดนอนลายหมีถือสตอเบอรรี่สีชมพู........ (_ _ lllll)
ผมมองตัวเองในกระจก ให้ตายสิ ทำไมต้องใส่ชุดนอนลายติ๊งต๊องแบบนี้ด้วยนี่.......
“ชอบใจใช่มั้ยล่ะ ฉันเลือกให้นายเลยนะ เป็นของขวัญวันเกิดไง ^[++++]^”
“ขอบใจ =w=” จะว่าถูกใจก็ถูกใจอยู่หรอก แต่........ หมอนี่มันเตรียมให้ผมใส่เชียวเหรอเนี่ย มันมีอะไรแปลกๆนะ ปกติมันต้องอยู่ในห่อของขวัญไม่ใช่เหรอ กล่องน่ะ กล่องของขวัญน่ะ......
ตี๊ก ต๊อก ตี๊ก ต๊อก ติ๊งงงงงงงงงงงงงงงง เสียงนาฬิกาดังขึ้น ผมหันไปมองนาฬิกาบนหัวเตียง บอกเวลา 00.00 น. นี่เที่ยงคืนแล้วเหรอเนี่ย!!!! ผมก็พอรู้ตัวหรอกว่าผมตื่นขึ้นมากลางดึกน่ะ
“เริ่มวันใหม่แล้วเหรอเนี่ย....... ฉันมีของที่จะให้นายอีกนะ.......” จิยุพูดขึ้นอีก แล้วเขาก็หายไปไหนไม่รู้ สักพักนึง.....
พรึบ.....
หลอดไฟที่เคยสว่าง จู่ๆก็ดับมืดลง ทำเอาผมทั้งตกใจทั้งกลัว.......
มองอะไรไม่เห็นเลย....
จิยุ..... นายอยู่ไหนเนี่ย........
“HBD~~~ To YOU ^O^” ได้ยินเสียงร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ดังขึ้นพร้อมกับหลอดไฟที่สว่างขึ้นอีกครั้ง จิยุโผล่มาพร้อมกับเค้กก้อนเล็กที่อยู่ในมือ...... “สุขสันต์วันเกิดนะยูจิ....”
จิยุเดินเข้ามาหาผมและนั่งลงพร้อมกับเค้กก้อนนั้น...... ซึ่งอยู่ใกล้ๆเตียงนอน
“ยูจิ.... นายขึ้นไปนั่งบนนั้นหน่อยสิ” จิยุชี้ขึ้นไปบนเตียง..... อะไร จะให้ผมขึ้นไปทำไม
“หือ..... ทำไมล่ะ? (‘ ‘) ” ผมถามขึ้นด้วยความสงสัย จะให้ผมกินเค้กบนที่นอนรึไง มดขึ้นตาย
“เอาน่า.......” หมอนั่นทำหน้าแบบมีอะไรอยู่ในสมองแบบนั้นแหละ วางแผนอะไรอีกเนี่ย ผมอยากรู้ ก็เลยยอมขึ้นไปนั่งบนเตียง จะทำอะไรนะเนี่ย
“แบบนี้เหรอ (‘ ‘)”
“ใช่.... ยื่นมือซ้ายมา.......” ผมทำตาม หมอนี่หยิบกล่องเล็กๆที่เหมือนกับกล่องแหวนขึ้นมา เปิด ข้างในเป็นแหวนธรรมดาเล็กๆ สีเงิน อะไร จะให้แหวนรึไง...... ให้เฉยๆไม่ได้รึไง
“นี่.... นายจะทำอะไรน่ะ” ผมถามขึ้นอีก จิยุไม่ตอบ กลับเอาแหวนออกมาแล้วก็สวยให้ผมที่.... นิ้วนาง ข้างซ้าย =[]=!!!!!
จะบ้าเหรอ ผมยังไม่ได้แต่งงาน!!!!!
“O_O!!!!!!”
“ยูจิ...” จิยุเรียกชื่อผมเสียงเบาๆ ก่อนที่จะเงยหน้ามามองหน้าผมตรงๆ ผมได้แต่ตกใจ..... “คบกับฉันนะ ^^”
“นายพูดอะไรของนาย...... ฉันไม่เข้าใจ” ใครก็ได้ มาเคลียร์ให้ผมที ผมงง (คนเขียนก็ชักเบลอ)
“เป็นแฟนกับฉันนะ ^^”
“นี่อย่าล้อฉันเล่นสิ.......” ผมพูด หมอนี่แกล้งผมแหงๆ เห็นผมอกหักก็เลยอยากล้อผมให้ผมดีใจเล่นใช่มั้ยละ ผมรู้หรอกนะ......
“!!!!!!!” หมอนี่เข้ามาจูบผมอีกครั้งอย่างรวดเร็ว.... และคราวนี้เหมือนจะรุนแรงขึ้นกว่าเดิม....... ร่างของหมอนี่โน้มเข้ามาทำเอาผมตั้งตัวไม่ทัน จนล้มลงไปนอนบนเตียง......
“ฉันรักนายนะยูจิ.......” เขากระซิบข้างหูผมเบาๆ “ถึงนายจะคิดยังไงก็ช่าง..... แต่นี่คือความรู้สึกของฉัน ฉันรักนาย... มานานแล้วด้วย”
“(‘ ‘) อือ.... อื้อๆ” ผมได้แต่พยักหน้าด้วยความงง ตั้งตัวกับจิยุไม่ทันจริงๆ
“แล้วนายล่ะ...... ว่าไง.....จะคบกับฉันรึเปล่า..... ฉันรู้นะ....ว่านายก็แอบชอบฉันอยู่ ^[++++]^” คนเจ้าเล่ห์ - -
“รู้แล้วก็ยังจะมาถามอีก - - ‘’” ผมเมินหน้าหนีทันที ให้ตาย จะให้ผมพูดด้วยรึไง ผมไม่อยากพูดหรอกนะ ผมอาย -/////-
“นายก็บอกฉันมาซี่....... ถ้านายยอมบอกความรู้สึกตัวเองมาตรงๆ ฉันจะให้นายกินเค้กทั้งก้อนเลย” ดัน เอาของกินมาล่อซะอีก......
“อื้อ....ฉันก็รักนาย -/////////-“
“ดีมาก.......” แค่นี้ก็พอใจแล้วใช่มั้ย..... “แต่...... คืนนี้ฉันขอก่อนนะ หึหึ” หมอนี่หัวเราะพร้อมกับยิ้มแบบหื่นๆให้ผม ว๊ากกกกกกกกกกกกก ไม่เอานะ ผมจะกินเค้กกกกกกกกกกกกกกกกก
“ดะ.....เดี๋ยวสิ...... แล้ว ใครจะกินเค้ก........” ผมทวง เค้กนะเค้ก ปล่อยไว้เฉยๆเดี๋ยวมดก็กินหมดหรอก!!!!
“ช่างมันเถอะ...... ตอนนี้นายสำคัญที่สุด” ว่าแล้วก็ยังไม่หยุดยิ้มแบบหื่นๆแบบนั้นอีก ม่ายนะ~~~~~
ผมจะรอดมั้ยครับเนี่ย TTOTT
THE END
ทำไมฟิคช่วงนี้มันช่าง -*-
(คิดอะไรไม่ออก เหอะๆ)
สุดท้าย
HBD ยูจจี้ที่รัก xD
ความคิดเห็น