[Fic] SuG 39 Cafe' Fic

ลำดับตอนที่ #8 : The Prince Story : Sleeping Beauty (Chiyu X Yuji) part. 2

“ไม่เป็นอะไรมากหรอก...... แค่สลบไปเฉยๆ” คุณหมอประจำหมู่บ้านใกล้ๆบอก ทำเอาจิยุถึงกับใจชื้นขึ้นมา “ดีนะที่รีบพามารักษา ปล่อยไว้ละก็แย่เลย”

“แย่จัง จู่ๆ เนินเขาก็ถล่มลงมาซะได้…. เทพเจ้าคงไม่พอใจอะไรสินะเนี่ย แย่จริงๆ” คุณหมอพึมพำเบาๆ “ว่าแต่พ่อหนุ่ม อย่าบอกเชียวนะว่าจะไปช่วยเจ้าชายนิทราน่ะ มีคนแบบนี้มาทีไร ต้องเกิดไอ้โน่นไอ้นี่ทุกที ฉันละเบื่อ”

“แหะๆ ถูกที่สุดเลยครับ - - ‘”

“ตัดใจเสียเถอะพ่อหนุ่ม ก่อนที่จะเอาชีวิตตัวเองไปทิ้งเสียเปล่าๆ” อ่า นั่นสินะ อันตรายยังรออยู่อีกข้างหน้าโน่น “อาณาจักรนั้นก็เหมือนต้องคำสาป เจ้าชายก็ไม่ฟื้น แถมอาณาจักรก็ล่มสลาย ปราสาทราชวังก็ถล่มลงมา เหลือแต่หอคอยเท่านั้น แถมในห้าสิบปีที่ผ่านมา มีแต่คนเอาชีวิตไปทิ้งไว้ที่นั่น…. ข้าเองที่หนีออกมาได้ก็แทบเอาชีวิตไม่รอด”

“หนี….คุณหมอเคยไปที่นั่นเหรอครับ” จิยุถามขึ้นมาด้วยความสงสัย

“ครับ….. ข้าเคยทำงานที่นั่นสมัยหนุ่มๆ ข้าเป็นหมอหลวงประจำราชสำนัก ข้ารู้ตั้งแต่ก่อนเจ้าชายเกิดเสียอีก…. นังแม่มดเข้ามาในราชวังตอนที่เจ้าชายเกิด แล้วก็สาปแช่ง ถ้าเมื่อไหร่ที่เจ้าชายอายุครบ 20 จะต้องตาย แต่ว่ามีเทพองค์หนึ่ง เป็นเทพประจำปราสาทได้ช่วยเจ้าชายไว้…. นี่ข้าพูดอะไรกันเนี่ย เจ้าคงเบื่อแย่เลยสิ ดื่มน้ำชาก่อน” หมอยื่นแก้วที่มีน้ำชาอยู่ในนั้นให้

“ไม่หรอก ท่านเล่ามาเถอะ ข้าจะฟัง”

“แม่มดน่ะ เป็นคนสาปให้เจ้าชายตายแล้วก็อาณาจักรล่มสลาย แต่ว่าเทพประจำปราสาทไม่ได้มีความสามารถถึงขนาดลบล้างคำสาปได้ เลยได้แค่ช่วยไม่ให้มันมีผลมากมายถึงขนาดนั้นก็เท่านั้น น่าสงสารเจ้าชายนะ หลังจากนั้น ทุกคนก็พากันรังเกียจ พระราชาเอาตัวเจ้าชายขังไว้ ไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวัน บอกว่าจะเป็นคนที่ทำให้อาณาจักรล่มสลาย ข้าเองก็อยากช่วย แต่ก็ช่วยไม่ได้ แม้แต่พระราชินีก็ยังไม่เหลียวแลท่านเลย เอาแต่เอาใจเจ้าหญิงเจ้าชายองค์น้อย จนลืมไปแล้วว่ามีเจ้าชายอีกคนถูกขังอยู่ ข้าเคยได้ยินคนในวังเล่ากันมาว่า เจ้าชายผู้น่าสงสาร เหงาจนชิงชังทุกคนที่อยู่ในพระราชวัง เริ่มเอาแต่ใจ แล้วก็ใช้คำสั่ง แล้วสุดท้าย ก็เริ่มพึ่งเวทย์มนต์ เป็นมนต์ดำของพวกปีศาจ แล้วจนวันหนึ่ง…….”

“วันหนึ่ง….. เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ”

สายตาที่มองไปยังเบื้องล่าง ก้อนหิน ดิน ทราย แสงแดดและเงาที่ถูกสะท้องลงไป ทำให้ร่างกายเริ่มสั่น ในใจเริ่มเกิดความกลัว ถึงในใจจะกู่ร้องบอกว่าอย่า ถึงจะมีสติครบถ้วน แต่ร่างกายกลับไม่ได้ทำตามคำสั่ง ค่อยๆก้าวเดิน ทีละก้าวๆ จนชินขอบหน้าต่าง และ จะเดินต่อไปอีก

“ไม่นะ”

“ก้าวลงไป….. “ เสียงของมารร้ายสะท้อนกลับมาในหัว ไม่มีตัวตน สัมผัสไม่ได้ มีแต่เสียงที่มีอำนาจนี้ควบคุมตัวอยู่

“ไม่!!”

“นี่คือชีวิตของเจ้าที่ถูกลิขิตมา….. “ เหมือนมีอะไรมาจับที่ไหล่ ค่อยๆบีบจนเจ็บไปหมดทั้งตัว “เจ้าใช้ชีวิตของเจ้าจนพอแล้ว ต่อไปคือสิ่งที่เจ้าต้องชดใช้” ไม่ทันขาดคำ ร่างบางก็ถูกผลักลงจากขอบหน้าต่าง เสียงลมและแสงแดด ไม่ได้ทำให้ใจสบายขึ้น เพียงแต่ว่า ทำให้…..

ทุกอย่างหายไป

“องค์ชายหล่นออกมาจากหน้าต่างบนหอคอยสูง ในวันเกิดครบรอบอายุ 20 ปีของท่าน อาการปางตาย ข้าพยายามรักษาจนสุดความสามารถ แต่ทำได้แค่ให้ท่านหลับไปแค่นั้น ว่ากันว่าองค์ชายโดนมนต์ดำเล่นงาน….”

“ไม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงโวยวายออกมาจากปากของคนป่วยที่กำลังนอนอยู่ จิยุรีบเข้าไปดูอย่างรวดเร็ว ฝันอะไรอีกเนี่ย

“ยูจิ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” จิยุเข้าไปจับตัวไว้ เมื่อเห็นว่าเจ้าตัวกำลังจะอาลาวาด “เป็นอะไร ฝันอะไรอีกฮะ”

“………….” ยูจิลืมตาขึ้นมา….. และมองไปรอบๆ ที่ไหนก็ไม่รู้ “ข้าฝันอีกแล้ว…. ฝันร้ายอีกแล้ว”

“แย่จริง...... ไม่เป็นไรใช่มั้ย งั้นข้าจะเอาอาหารมาให้นะ” หมอบอก ก่อนที่จะเดินออกจากห้องนั้นไป

“ปวดหัวจัง.... นี่ข้าเป็นอะไร.....” ยูจิถามขึ้นเมื่อรู้สึกเจ็บๆที่หัว และเหมือนมีอะไรแปลกหลอมมาพันศีรษะของตัวเอง

“เจ้าหัวกระแทกโหดหินน่ะ ดีนะ ไม่เป็นไรแล้ว” จิยุบอก ยิ้มให้นิดๆด้วยความอ่อนโยน “เมื่อกี้ฝันว่าอะไรล่ะ ร้องซะลั่นเดียว บอกได้รึเปล่า?”

“ข้า.... ฝันถึงเรื่องที่ผ่านมานานแล้ว ข้าโดนใครสักคน ผลักตกลงจากหน้าต่าง...... ไม่สิ เหมือนข้าถูกมนต์ดำ ทั้งๆที่รู้สึกตัวทุกอย่าง แต่ร่างกายขยับของมันเอง............”

“งั้นเหรอ” จิยุว่า พร้อมกับคิดอะไรบางอย่างภายในใจ ในโลกนี้จะมีเรื่องบังเอิญเกิดขึ้นมาได้หรือเปล่านะ

วันต่อมา..... เป็นเวลาเช้า ทั้งสองคนเตรียมตัวที่จะเดินทางต่อไปพร้อมกับม้า (มันยังอยู่ - - ‘)

“เดินทางดีๆล่ะ กลับมาปลอดภัยนะพ่อหนุ่ม” คุณหมอล่ำลา แต่ก่อนที่จะเดินทางต่อ จิยุเกิดนึกอะไรได้ขึ้นมานิดๆ

“จริงสิ..... ข้าว่าจะถามอะไรท่านอย่างหนึ่ง......”

“ว่ามาสิ”

“เจ้าชาย...... ชื่ออะไรเหรอครับ?”

“ชื่อ........”

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

“.....................” =~= เสียงฝนตกดังลั่ง และสายน้ำที่ไหลออกมาจากบนฝากฟ้า ทำเอาจิยุถึงกลับนั่งหงอย ต้องพาทั้งเจ้ายูจิทั้งม้ามาหลบอยู่ที่ถ้ำเล็กๆเพื่อหลบฝน เพิ่งออกมาจากหมู่บ้านได้แค่ไม่กี่โลเองแท้ๆ

“อีกไม่กี่ก้าวจะถึงปราสาทแล้วแท้ๆ บ้าที่สุดในโลก ฝนดันตกซะได้”  จิยุบ่นอย่างอารมณ์เสีย

“บรรยากาศโรแมนติกดีเนอะ...... ><” อีกคนไม่ได้อารมณ์ด้วยเลย กลับดี๊ด๊าซะอีก

“= = ‘” จิยุพูดอะไรไม่ออก โรแมนติกตรงไหนกัน ถ้ากับผู้หญิงก็น่าจะใช่ แต่นี่อากาศทั้งหนาว แล้วในถ้ำก็ชื้น ผมก็เปียก เสื้อผ้าก็เปียก ไม่มีอะไรเลยที่พอจะทำให้อากาศอบอุ่นได้เลยด้วย

“จิยุ...... ข้าอยากไปอาณาจักรของเจ้าจัง ^^” ยูจิหันมาถามอย่างสดใส

“ถ้ามีชีวิตรอดก็จะพากลับน่า - - ‘”

“จริงนะ~~ ข้ารักจิยุที่สุด” ยูจิที่นั่งข้างๆเข้ามาซบไหล่ทันทีอย่างอารมณ์ดี ทั้งๆที่อากาศเย็นและหนาวขนาดนี้ แต่ทำไมจิยุถึงได้รู้สึกถึงความอบอุ่นที่อยู่ข้างๆกายได้นะ

ดูๆไปแล้ว เจ้านี่ก็คงเป็นเหมือนน้องชายคนนึงสินะ..... น้องชายที่แสนน่ารัก และน่าตีคนหนึ่ง ทั้งๆที่ตอนแรกเขาไม่ชอบเด็กคนนี้เอาเสียเลย แต่ทำไมดันไปสัญญาไว้ว่าจะถ้ามีชีวิตรอดจะพากลับไปอาณาจักร ทำไมถึงได้ไปสัญญาว่าจะพาไปพบกับชีวิตใหม่ๆที่ดีขึ้นกว่านี้ ราวกับว่าเขาไม่อยากทิ้งเด็กคนนี้ไป

ถ้าเด็กคนนี้ไม่ใช่ผู้ชาย แต่เป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งคงคิดได้บ้างสินะว่านี่อาจจะเป็นคู่ชีวิต ผู้ชายที่ต้องมีคู่ชีวิตเป็นผู้หญิง ยูจิ เด็กคนหนึ่งที่ทั้งฉลาด (แกมโกง) แล้วเก่งเรื่องใช้เวทย์ ถ้าเป็นคนแบบนี้ก็น่าจะอยู่เป็นคู่ชีวิตเขาได้ เสียแต่ถ้าเขาไม่ใช่ผู้ชาย

“เขาจะต้องเลือกคนที่ดี และฉลาดพอที่จะปกครองคู่กับเขาได้ แม้ว่าที่ราชินีคนต่อไป จะไม่ใช่ผู้หญิงก็ตาม…..” 

บ้าจริง ทำไมคำพูดของคนแบบนั้น (ราชินีเรียวงะ) ต้องแวบขึ้นมาตอนนี้ด้วยนะ

“จิยุ..... หนาวจัง......” ยูจิบ่นขึ้น..... พร้อมกับผละตัวเองออกจากจิยุ “เมื่อไหร่ฝนจะตกสักทีนะ…… นี่จิยุ...... ข้าถามอะไรหน่อยสิ” หันไปมองหน้าจิยุ

“ว่ามา”  จิยุหลบสายตาทันที ทำไมจู่ๆก็มีความรู้สึกร้อนๆขึ้นมาได้นะ ใจเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ

“ถ้าข้าเป็นผู้หญิง...... เจ้าจะชอบข้ารึเปล่า” คำถามนี้ทำเอาหน้าจิยุถึงกับร้อนเขาไปใหญ่ จะบ้าตาย ทำไมต้องถามอะไรแบบนี้ด้วยนะ

“เจ้าเป็นเด็กเป็นเล็ก ถามอะไรแบบนี้เนี่ย!”

“ก็ข้าชอบจิยุนี่...... แต่จิยุชอบผู้หญิงใช่มั้ยล่ะ ข้าก็ถามดูแค่นั้นเอง” เด็กบ้าอะไร พูดตรงขนาดนี้นะเนี่ย = = ;;; แก่แดดตั้งแต่อายุ 13 – 14 เชียว

“เจ้านี่ถามอะไรบ้าๆน่า” จิยุหันไปมองหน้ายูจิเพื่อให้อีกฝ่ายได้รับรู้ว่า ไม่มีทางเป็นแบบนั้นหรอก...... ถึงแม้ในใจที่คิดอาจจะไม่ใช่แบบนั้นก็ตาม

น้ำฝนที่ค้างอยู่บนเส้นผมสีทองสวยๆนั่นไหลลงมาสู่เสื้อผ้าที่เปียกชื้น อะไรบางอย่างทำให้อคติที่อยู่ในจิตใจของจิยุเริ่มเปลี่ยนแปลง ไม่มีเสียงอื่นดังขึ้นนอกจากเสียงของฝนที่กำลังจะซาลงเรื่อยๆ จิยุใช้มืออันแข็งแกร่งของตัวเองจับไปที่ใบหน้าของยูจิ ก่อนที่จะโน้มตัวเข้ามาจูบ

“.................”

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

นี่... ข้าทำอะไรลงไป !!

จิยุเดินจูงม้าของตัวเองต่อไป พร้อมกับนึกว่าตัวเองที่ทำอะไรบ้าๆลงไป บ้าชะมัดเผลอไปจูบไอ้บ้านั่นจนได้!! จะบ้าตาย เจ้าชายจิยุจูบกับเด็กผู้ชายถ้ำ รู้ถึงไหนอายถึงนั่น อายชาวบ้านชาวเมือง อายพวกข้าราชบริพารแล้วก็ขุนนางทุกฝ่าย แล้วที่สำคัญ ต้องกลายเป็นตัวตลกให้กับพระราชาเรโนะ คงหัวเราะขำกลิ้งตกบัลลังก์ตาย (?)

“นี่จิยุ...... ถามอะไรอีกหน่อยสิ” เสียงของยูจิที่ตามมาข้างหลังถามขึ้น หลังจากที่จูบกันแล้ว สองคนนี้แทบไม่ได้คุยกันต่อเลย

“ว่ามา” จิยุถามเสียงเย็นชา ทั้งๆที่ยังโกรธตัวเองอยู่

“ที่คิดจะไปช่วยเจ้าชายนิทราเนี่ย...... คิดจะไปช่วยจริงๆ หรือว่าต้องการอะไรกันแน่” ยูจิถาม จิยุหยุดเดินทันที พลางคิดหาคำตอบนั่น

นั่นสิ...... เขาต้องการไรกันนะ

ในเมื่อเขาไม่ต้องการให้ผู้ชายมาเป็นคู่ชีวิต สิ่งที่เขาต้องการไม่ใช่ตัวเจ้าชาย แต่เป็น..... 

“สมบัติกับชื่อเสียงเงินทองไงเด็กโง่” ถ้าไม่ใช่คำพูดที่เรโนะพูดมาล่ะก็ ทั้งชื่อเสียงที่โด่งดังไปทั่วโลก ทั้งเงินทองที่จะได้นับไม่ถ้วน เขาถึงได้มา และผลพลอยที่จะได้อีกก็คือ ผู้หญิงที่เหมาะสมกับเขา

แต่ไม่มี = = !!!!

“ถ้างั้น....ก็น่าสงสารเจ้าชายแย่เลยสินะ”

“สงสารอาไร๋” (ทำเสียงแบบโฆษณาทาโร่จิ้มจุ่ม)

“ก็...... ไม่ว่าใครก็จ้องแต่สมบัติกับชื่อเสียง ไม่มีใครที่อยากจะไปช่วยเจ้าชายจริงๆนี่นา...... จิยุไม่คิดบ้างเหรอ..... ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย สิ่งที่ทุกคนต้องการมากที่สุด คือคนที่รักและจริงใจกับตัวเอง...... “ นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะที่ไอ้หมอนี่พูดจาดูเป็นผู้ใหญ่แบบนี้ ใช่ จิยุเข้าใจดีทีเดียว

อีกประการหนึ่งที่ทำให้เขาเกลียดผู้ชายกับผู้ชาย คือการที่เด็กบางคนที่ได้เกิดมาในสภาพของครัวแบบนั้น ย่อมรู้ตัวเองว่าเกิดมาเพื่อสืบทอดวงศ์ตระกูล ไม่ได้เติบโตมาด้วยความรัก ไม่ว่าจะเป็นขุนนางหรือแม้แต่กษัตริย์ล้วนมีพระสนมที่เป็นผู้หญิงเพื่อสืบทอดรัชทายาท เขาเองก็เป็น 1 ในนั้น เด็กที่เกิดมาเพื่อสืบทอดราชวงศ์ซักกุ (อันนี้ตั้งเอง) และไม่ว่าจะเป็นพระราชาเรโนะเองหรือพระราชินี เขาเชื่อเลยว่า พวกเขา สักวันก็ต้องให้กำเนิดลูกของตัวเอง กับผู้หญิง เพื่อสืบทอดสายเลือดของตัวเอง

จิยุก้าวเดินต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งสิ่งที่อยู่ข้างหน้า ได้เปลี่ยนออกไปจากป่าที่เต็มไปด้วยต้นไม้นานาชนิด กลับกลายเป็น ป่าที่มีแต่หนาม หนาม และก็หนาม

รึว่า.....

มาถึงแล้ว!!!!!!

“ระวังๆนะยูจิ......” จิยุพูดในตัวเองใช้ดาบที่พกติดตัวมา ตัดหนามเพื่อเดินออกไปข้างหน้า เขาเป็นห่วงเด็กน้อยนิดๆ ทั้งๆที่เขาบอกแล้วว่าอยู่ข้างนอกเฝ้าม้าดีกว่า แต่เจ้าตัวก็ไม่ยอม ดึงดันจะมาให้ได้ ก็เลยยอม

ดงหนามมีเยอะมากแล้วก็ลึกพอสมควร ถ้าไม่ระวังให้ดี ก็มีโอกาสเลือดออกได้โดยง่าย จิยุเริ่มเห็นสิ่งก่อสร้างที่อยู่ข้างหน้าลางๆ เป็นหอคอย

อีกนิดเดียวเท่านั้น....... ก็จะเป็นหอคอย

อีกนิดเดียว

“~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~” ความร้อนจากไฟพุ่งเข้ามาตรงหน้าจิยุเต็มๆจนเขาต้องหลับตาลง และเมื่อลืมตาอีกครั้ง เขาก็ต้องตกใจอย่างใหญ่หลวง สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขา......

อสูรกายตัวขนาดยักษ์ที่พ่นไฟได้

มังกรไฟ

บนหัวมังกรไฟนั้น มีใครคนหนึ่งคอยหัวเราะอย่างสะใจอยู่บนนั้น

แม่มด.........

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกก” เสียงของยูจิดังขึ้นลั่น.......จิยุหันไปข้างหลัง........ ยูจิพยายามที่จะออกมาจากดงหนามนั่น แต่ออกมาไม่ได้ โดนเด้งกลับเข้าไปข้างใน..... เพราะอะไรบางอย่าง ราวกับว่าระหว่างดงหนามกับปราสาทแห่งนี้มีอะไรบางๆกั้นไว้

“ปราสาทนี้มีสิ่งศักดิ์สิทธิ์ปกป้องอยู่......” แม่มดพูดขึ้นหลังจากที่หัวเราะยกใหญ่ไปแล้ว “ผีอย่างเจ้าเข้ามาไม่ได้หรอกหนูน้อย”

คำพูดของแม่มดทำเอาจิยุถึงกับตกใจ

“ผีงั้นเหรอ !!!!!!!” เขาหันกลับไปถามยูจิที่ถูกขังไว้ในดงหนาม “นี่เจ้าเป็นผีงั้นเรอะ!!!!!”

“อยู่กันมาตั้งหลายวันไม่รู้หรือไง...... ใช่สิ..... อีกไม่นานเจ้าก็จะขึ้นสวรรค์แล้วนี่.... เอ๊ะ หรือว่า เจ้าจะลงนรกไปพร้อมกับเจ้าชายนิทรากันเอ่ย 555555555555555555+” 

“ชิส์....... นังแม่มดบ้า!!” ยูจิพึมพำ

“~~~~~~~~~~~~~~~~~” มังกรไฟพ่นไฟใส่หน้าจิยุอีกครั้งหนึ่ง.......  ทำเอาจิยุต้องกระโดดหนี........ การต่อสู้ระหว่างจิยุ มังกรไฟ กับแม่มดก็ต้องเกิดขึ้น....... ทั้งธนูทั้งดาบที่จิยุได้เตรียมมาใช้ในการต่อสู้ แทบเรียกได้ว่าเปล่าประโยชน์เพราะมันไม่ได้ช่วยอะไรเลย

บัดนี้จิยุบาดเจ็บจากการต่อสู้เรียกได้ว่าปางตาย แต่ว่า........ แม่มดกับมังกรไฟแทบไม่สะทกสะท้านอะไรเลย มิน่าคนถึงได้ตายกันได้เยอะแยะ เขาก็คงเป็น 1 ในนั้นสินะเนี่ย.....

ให้ตาย นี่เขาต้องกลายเป็นศพอยู่ที่นี่เหรอเนี่ย~~….

“๔๓ฑ๔฿๕๖๖๗๗๔๓๒๒๓๓๓฿๕๖๖๗๘๙๘๘๘๘๘” เสียงสวดมนต์ดังขึ้นภายในดงหนาม...... จิยุพยายามลืมตาด้วยแรงสุดท้ายที่มี นั่นยูจิ หมอนั่นคิดจะทำอะไร ใช้เวทย์มนต์อีกงั้นเหรอ

“มนต์ดำปัญญาอ่อนของเจ้าน่ะ....... ใช้กำจัดข้าได้ก็จริง แต่เจ้าก็ต้องตายไปด้วยนะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

“๓๒๔฿๕๕๕๔๒๒๒๓๖๕๔๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒” (มนต์ดำเขมรชัวร์ มาซะเลขไทย - - ‘) ยูจิยังคงสวดมนต์ต่อไป ก่อนที่จะหันมามองหน้าแม่มดราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

และปล่อยพลังที่มีอยู่ออกมา......

“!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ทันใดนั้น ร่างของแม่มดก็ส่งเสียงกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด ดังลั่นบริเวณนั้น ก่อนที่จะหายไปพร้อมกับมังกรไฟที่เป็นภาพมายา......

ยูจิล้มลงทันที่ใช้เวทย์มนต์นั่นเสร็จ

“ยูจิ!!!!!!!!” จิยุรีบลุกขึ้นเข้าไปในดงหนามราวกับมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้น จากสภาพที่แทบปางตายของตัวเอง...... จิยุเข้าไปที่ร่างของยูจิ กลายเป็นยูจิเองที่ใกล้จะตาย ((อย่าเพิ่งกระทืบคนเขียน = = ‘))

“นี่....... ยูจิ !!!! นายอย่าเป็นอะไรนะ !!!!” เขาพยายามเรียกสติของยูจิให้กลับคืนมา เด็กน้อยหายใจรวยรินเต็มที่ด้วยความหมดเรี่ยวหมดแรง...... “อย่าเพิ่งตายนะ!!!~”

“ข้า....... เป็นผี..... เจ้าลืม.......แล้ว......หรือ.....ไง” ยูจิพยายามเค้นเสียงพูดออกมาด้วยความทรมาณ ตาก็แทบจะลืมไม่ขึ้น ใช่สิ จิยุลืมสนิทเลยว่า ที่ผ่านมา..........

“แต่..... !!!!”

“ไม่...ต้อง...พูด……แล้วน่า...... คน......อย่างข้า..... ไม่ช้าก็เร็ว..........ก็ต้องไปอยู่ดี...... ข้าอยากให้ท่าน...... มีชีวิตอยู่” ถึงกลับใช้พลังทั้งหมดนั่น......

“ยูจิ......” แทบไม่อยากเชื่อเลยว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมานี้เป็นเรื่องจริง เด็กคนนึงที่เดินทางด้วยกันมาเป็นเวลาหลายวัน กำลังใกล้จะตาย เพราะช่วยเขาไว้ ช่วยเขา..... แลกกับชีวิตของตัวเอง

“ตลอดชีวิตของข้า..... มีท่านเพียงคนเดียว ที่คอยช่วยเหลือข้าตลอด...... ขอบคุณมากนะ... จิยุ.....” มีคำพูดมากมายที่อยากจะพูดให้คนๆนี้ได้รับรู้ แต่ด้วยสตีที่ยังหลงเหลือน้อยเต็มที ทำให้พูดออกมาได้ไม่มากนัก

รอยยิ้มสุดท้ายของยูจิ ก่อนที่จะร่างของตัวเองก็จะหายไปราวกับเป็นภาพมายา....... ทำเอาจิยุถึงกลับน้ำตาไหลออกมา

“ขอบคุณมากนะ.... ฉันรักนาย” จิยุพูดขึ้นเบาๆกับตัวเอง กับสายลมที่พัดผ่านไป....... คำว่ารัก ที่ออกมาจากใจนั่น ไม่รู้ว่าจะส่งผ่านไปถึงคนๆนั้นหรือเปล่า...... แต่นั่นทำให้จิยุได้เรียนรู้อะไรหลายสิ่ง......

ทำให้เขาได้รู้...... ว่าทำไม.......... ทำไมน้องชายต่างบิดามารดาอย่างเรโนะถึงได้รักและเชื่อใจว่าที่คนรักของเขา ทั้งที่เป็นผู้ชาย สิ่งที่ค้างคาใจตลอดมา ว่าทำไมผู้ชายถึงต้องรักผู้ชายด้วยกันเอง แล้วตอนนี้เขาได้รับรู้.... ถึงจะสายไปแล้วก็ตาม

ถึงจะมีบางสิ่งบางอย่าง ที่ทำให้เขา..... ค้างคาใจอยู่...... แต่ปริศนากำลังจะคลี่คลายลงแล้ว

จิยุเข้าไปในปราสาท และเดินไปทั่ว เพื่อตามหาเจ้าชายนิทรา.......

จนไปเจอห้องๆหนึ่ง........ ที่อยู่ชั้นบนสุดของหอคอยใหญ่........ สูงมากทีเดียว..........

ด้วยความเก่ามาก ทำให้เปิดประตูเข้าไปได้โดยง่าย.....

ในห้องนั้น มีเพียงโต๊ะเครื่องแป้ง (?) ชั้นหนังสือ หน้าต่างใหญ่ 1 บาน เตียงนอน...... แล้วก็....... ร่างของใครสักคนที่นอนอยู่บนเตียงนั่น......  

จิยุเข้าไปดูใกล้ๆ นี่สินะ.... เจ้าชายนิทรา....... เจ้าชายที่นอนหลับใหลมาตลอด 50 ปี............

เป็นผู้ชายอายุ 20 แต่งตัวเป็นเจ้าชายเต็มยศเลยทีเดียว รูปร่างเตี้ยกว่าเขานิดนึง มีผิวสีขาว ผมสีแดง...... หน้าตา...... เหมือนยูจิไม่มีผิด !!!!

นึกถึงคำตอบของคุณหมอที่เขาได้ถามเอาไว้

 “เจ้าชาย...... ชื่ออะไรเหรอครับ?”

“ชื่อเจ้าชายยูจิ......”

ถ้าประกอบกับ อะไรๆที่เหมือนกัน นอกจากชื่อ ความทรงจำที่ถูกแม่แท้ๆไม่เหลียวแล ไม่มีเพื่อน เป็นคนขี้เหงา เป็นคนใช้เวทย์มนต์ดำได้ และอีกอย่าง ถึงหมอนั่นจะร่าเริงเหมือนเด็กๆ แต่บางทีก็ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นอย่างประหลาด

แต่เพราะอะไรไม่รู้ ทำให้วิญญาณของเจ้าชายยูจินี่ กลายเป็นเด็กอายุ 13 – 14 แล้วออกเที่ยวเล่นสินะ.....

จิยุยิ้มนิดๆ ก่อนที่จะทำสิ่งที่เขาควรทำ.... การปลุกเจ้าชายนิทรา.......

จิยุโน้มตัวลงก่อนที่จะจุมพิสเจ้าชายนิทราเบาๆ และผละตัวเองออกมา.......

เจ้าชายค่อยๆลืมตาขึ้น........

“นี่เจ้า......” เจ้าชายมองหน้าจิยุงงๆ “เป็นใคร......”

“ข้า.....เป็นคนที่มาช่วยเจ้าชายไง ^^” จิยุยิ้มนิดๆ “ท่านหลับมาตลอด 50 ปี” จิยุตอบ เจ้าชายลุกขึ้นมานั่งบนเตียง

“50ปี นี่นานขนาดนั้นเชียวเหรอ....... เหมือนข้าเพิ่งจะหลับฝันนี่เอง...... นี่ๆ ฝันของข้าเป็นเรื่องเป็นราวมากเลย อยากฟังมะๆ *-* ” จู่ๆก็ทำตาแบบลุกวาวออกมาเหมือนเด็กที่ได้ของเล่นมหัศจรรย์ขึ้นมาทันที เหมือนกับเด็กชายที่ชื่อยูจิไม่มีผิด ทำเอาจิยุตั้งตัวไม่ทัน

“ถ้าท่านอยากเล่า ข้าก็จะฟัง”

“แต่มันยาวมากเลย ตอนแรกข้าจำไม่ได้แล้ว รู้แต่ว่าจู่ๆข้าก็กลับกลายเป็นเด็กอายุ 13  ข้าจำได้แต่ตอนท้ายๆนะ มีคน..... หน้าตาเหมือนเจ้าเลย!” เจ้าชายชี้มาที่จิยุ ราวกับเด็กๆที่กำลังเล่าเรื่องสนุกๆให้เด็กด้วยกันฟังอย่างตื่นเต้น “อ้างตัวเป็นเจ้าชายขี่ม้ามา ข้าไม่มีที่ไปก็เลยอาศัยไปกับเขา แล้วก็เจองูยักษ์ เจอหินถล่มลงมา สนุกมากเลยล่ะ เราสองคนจูบกันที่ในถ้ำ~~~ เหมือนไม่น่าเชื่อนะ แต่ข้าฝันจริงๆ >//////<”

“หึ..หึ.....” จิยุหัวเราะออกมาเล็กน้อย

“หัวเราะอะไร ไร้มารยาทเจ้านี่!!!!!” เจ้าชายว่าเสียงดัง “แล้วเราสองคนก็ไปเจอกับมังกรไฟแล้วก็นังแม่มดที่สาปแช่งข้า แล้วสุดท้าย ไปทำอีท่าไหนไม่รู้..... ข้าช่วยคนๆนั้นจนตัวเองต้องตาย ข้ารับตอนจบของตัวเองไม่ได้ แล้วเจ้าก็เข้ามา!!!!!”

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” จิยุหัวเราะออกมาเสียงดังเต็มที่ ให้ตายเถอะ เรื่องน่าเศร้าแบบนั้น บัดนี้กลายเป็นเรื่องตลก.....      

“มันไม่ใช่เรื่องตลกเลยนะ !!!!!!!!! แล้วเจ้าเป็นใคร.....????  ชื่ออะไร ????”

“หม่อมฉันชื่อจิยุพะยะคะเจ้าชายยูจิ.......” จิยุคุกเข่าลงพร้อมกับดึงมือของยูจิเข้ามาหาตัวเอง “และ..... ข้ากำลังจะเป็นสวามีของท่านในอนาคตด้วย....”

“...............”

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ห้องประชุมในพระราชวัง อาณาจักร PSC

“ข้าคิดว่าประเทศแคนยอนที่เต็มไปด้วยหิน ไม่มีแม่น้ำ มีแต่ภูเขาหินมากมาย เป็นประเทศที่ดูสงบ ยากจนและไม่มีพิศภัยใดๆ แล้วยังไม่มีศตรูที่ไหนเลย........ หินของที่นั่นเป็นหินที่มีคุณภาพมาก แข็งแรง แล้วก็สามารถกันน้ำไม่ให้เข้ามาไหลท่วมในตัวเมืองได้ด้วย ถ้าเราได้หินของที่นั่นมา....... เราก็จะกำจัดปัญหาน้ำท่วมในอาณาจักรของเราได้” พระราชินีอธิบายถึงความคิดอันชาญฉลาด

“แล้วเราจะเอาหินมาได้ยังไง??” ขุนนางคนหนึ่งพูดขึ้น

“ใช่..... อีกไม่นานน้ำก็จะขึ้นและไหลท่วมมาในที่ของข้า..... ต้องทำอะไรสักอย่าง” ลอร์ดเบียว เจ้าของที่ดินอันแสนกว้างใหญ่ได้บอกถึงปัญหาที่กำลังที่เป็นถกเถียงกันอยู่

“ง่ายนิดเดียว..... ประเทศยากจนแบบนั้นย่อมต้องการเงิน..... การค้าขายไงล่ะ!”

“หือ? การค้า?” พระราชาเรโนะตาโตขึ้นมาทันที

“ใช่ ประเทศนั้นเต็มไปด้วยหินผา ก็พูดไปแล้ว การเข้าถึงอาณาจักรก็เป็นไปด้วยความยากลำบาก ทำให้ไม่ค่อยมีอาณาจักรใดเข้าไปสัมพันธ์ไมตรีเท่าไหร่...... ไม่มีการซื้อขายแลกเปลี่ยน ประเทศจึงไม่มีเงินเข้าเงินออก เลยยากจน ประเทศที่ไม่มีอะไรทั้งทองคำและเพชร มีแต่หินแบบนั้น...... เลยไม่มีใครคิดจะเอามาใช้ให้เป็นประโยชน์”

“แต่ถ้ามีการค้าขาย..... ใช่สิ เงินจะหมุนเวียน ทำให้มีรายได้มากขึ้น” เคาท์อิชชิ (พ่อของจิยุ) พูดด้วยความเห็นด้วย

“งั้นก็ต้องมีทูตสัมพันธ์ไมตรีไปสิ.....” อดีตพระราชาโทระที่ถูกเชิญให้มาร่วมประชุมด้วยเอ่ยขึ้น “จะส่งใครไปล่ะเรียวงะ”

“แน่นอน ก็ต้องเป็นคนที่มีมนุษย์สัมพันธ์ ใครๆก็ใจอ่อนอย่าง....... เจ้าชายองค์เล็กของเราไงล่ะ.... โคคิ!”

“ครับ ผมจะพยายามให้ดีที่สุด ; )”

“ช่วยหน่อยนะ ลูกของพ่อ ^^” ชินพูดขึ้น (โคคิเป็นลูกของชิน : ราชวงศ์วิวิด)

ก็อกๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น พระราชาส่งเสียงขานรับ “ว่ามา มีเรื่องอะไร”

“เจ้าชายจิยุกลับมาแล้วเพคะพระราชา......” เสียงของนางกำลังดังขึ้น “กลับมาพร้อมกับ.........”

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

“O[]O!!!!!” หน้าพระราชาเรโนะ

“O-O!!!!!‘” หน้าราชินีเรียวงะ

“O-o!!!!!” หน้าชิน

“= = !!!!!!” หน้าเคาท์อิชชิ

“ - - ‘’’ !!!!!!!” หน้าเจ้าชายจิยุ

“*^*” หน้าเจ้าชายโคคิ

“*[]*” หน้าเจ้าชายยูจิ “โหว...................... ทำไมคนเยอะแยะแบบนี้~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ มีคนเพียบเลย นี่จิยุ ดูซี่!!!!”

“ = = ‘”

“นี่ใคร? = = ‘” พระราชาเรโนะถามขึ้นพลางชี้ไปที่เจ้าชายยูจิที่แทบจะเรียกได้ว่าวิ่งไปทั่วห้องพระโรง (ซนมาก)

“เอ่อ..... เจ้าชายนิทราครับท่านพ่อ = = ‘” (เหมือนโดนสอบสวน)

“อย่าบอกนะว่า..... เจ้าจะเอา...... เจ้าชายคนนั้น.....” ราชินีเรียวงะถามอย่างอึ้งๆ “เป็นชายา”

“ครับ = = ‘”

“จิยุ ไอ้ลูกเลว!!!!!!!!!!!!!!” จู่ๆพระราชาก็ลุกขึ้นพรวดจากบัลลังค์ที่นั่งอยู่ ทำเอาคนทั้งห้องพระโรงตกใจ “ไหนบอกเกลียดผู้ชายไงไอ้ลูกบ้า!!!!!!!! แล้วไงตอนนี้ พาผู้ชายกลับมาบอกจะรับเป็นชายา น่าหัวร่อ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

“= = ‘”

“อย่าไปสนใจพ่อเลยลูก..... พาว่าที่เจ้าสาวของลูกมาตรงนี้ดีกว่า มาทำความรู้จักกันนะ ^^” พระราชินียิ้มให้อย่างอ่อนโยน

“นี่ๆๆๆๆ ไอ้นี่เขาเรียกอะไรเหรอ? สวยจัง” เจ้าชายยูจิชี้ไปที่พัดจีนที่เคาท์อิชชิพกติดตัวมา

“เขาเรียกพัดจีนครับ...... อยากได้เหรอ = = ‘”

“*^*”

“งั้น ข้าให้ก็ได้ ^^ ที่บ้านข้ายังมีอีกแยะ อีกอย่าง ท่านเป็นว่าที่ลูกสะใภ้ข้านี่นา”

“เย้ ^O^/”

“ข้าชักไม่เชื่อซะแล้วว่าอายุ 20 = = ‘” จิยุบ่นพึมพำ ท่าทางยังกะเด็กต่ำกว่าแปดขวบ “ท่าทางจะคุยกันคงต้องเป็นวันหลังแล้วล่ะท่านแม่”

“หือ??” ราชินีมองหน้าจิยุด้วยความแปลกใจ “เมื่อกี้เจ้าเรียกข้าว่าไงนะ ท่านแม่เหรอ”

“ครับ..... ก็ท่านเป็นราชินี ข้าก็ต้องเรียกข้าว่าแม่สิ ^^” เพราะการเดินทางครั้งนี้ทำให้จิยุได้เรียนรู้อะไรอีกมากมาย ในเมื่อเขารับผู้ชายเป็นชายาของเขาได้ เขาก็ต้องรับผู้ชายเป็นแม่ของเขาได้เช่นเดียวกัน

“อื้ม.... ดีแล้วล่ะ ^^”

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 

“มีแต่เรื่องดีๆนะครับพระราชาเรโนะ” ชินเดินเข้ามาหาเรโนะทันที ที่เขากำลังมองไปที่หน้าพระราชวัง มีคนเดินพลุกพล่านเต็มไปหมด “ท่านจิยุก็ได้ชายากลับมา....... เป็นคนที่น่ารักเสียด้วย” ชินมองไปยังจิยุที่กำลังตีมือยูจิไม่ให้เด็ดดอกไม้ในสวน “อาณาจักรชนะในการรบ อีกไม่นานแม่ทัพมิตสึรุก็คงจะนำกองทัพกลับมาฉลองชัยชนะที่พระราชวัง ส่วนท่านโคคิลูกข้าก็กำลังเดินทางเพื่อไปสัมพันธ์ไมตรีกับประเทศแคนยอน”

“อื้ม..... ใช่มีแต่เรื่องดีๆ”

“อีกไม่กี่วันก็จะมีงานเลี้ยงฉลอง..... คงได้พบกันเรื่องดีๆอีกมากมายเลยนะ....... “

“ใช่”

สายตาของพระราชาแห่งพระราชอาณาจักรมองไปยังเบื้องหน้า ในโลกนี้มีสิงอัศจรรย์อีกมากมาย ทั้งมังกรไฟ แม่มด เจ้าชายที่หลับใหลมาเป็นเวลา 10ๆ ปี..... และเรื่องราวอีกมากมายที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไป

ต้องสนุกแน่ๆ

THE END & To be ….ตอนต่อไป

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนต่อไป โฮะๆ (หัวเราะเยี่ยงราชินี)

ยังอยู่ในหัว ยังไม่เขียน ออกมาเป็นรูปเป็นร่าง

พอเริ่มเขียนเจ้าชายนิทรา เลยมีโปรเจ๊คเรื่องอื่นๆต่อมา เนื้อเรื่องอาจบ้าๆบอๆไปบ้าง ขออภัย ณ ที่นี้

พอดีเอาแค่โครงเรื่องคร่าวๆ เพราะคนเขียนไม่เคยดูการ์ตูนดิสนีย์พวกเจ้าหญิงแบบนี้เลยไม่ค่อยรู้ =[]=

ต่อไปเอาเรื่องอะไรดีน้า~~~