คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ??????
แล้วเด็กผู้หญิงที่ทักเนี่ย ดูแล้วคุ้นๆ ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก ก็เมื่อวันก่อนยังเคยเห็นที่ร้านแม็คอยู่เลย แฟนเก่ายูจิ....
"ไหนบอกว่ามีคนน้อยไง... นี่ไม่มีใครเลยไม่ใช่เหรอ" โคคิว่า เออ จริง = =
"ก็เนี่ย มันใกล้วาเลนไทน์แล้วไงคะ มันถึงไม่มีคนมาเลย คนอื่นเค้าได้กันหมดแล้ว"
"แล้วที่นี่จะสอนสูตรลับของร้านให้เลยรึเปล่า" ผมถามขึ้น เพราะทั้งมัตตันทั้งชินเปไม่มีใครพูดอะไรกันเลย
"แค่สอนวิธีทำช็อกโกแลตแบบพื้นฐานให้เท่านั้นแหละค่ะ... เอ๊ะ ว่าแต่.... พวกคุณ 2 คน..." ชี้มาที่ผมกับชินเป
"เคโกะซังกับเปโกะจังใช่มั้ยคะ..... แล้วอีกคนไม่มาด้วยเหรอ อิอิ" เธอแซวผมกับชินเป แล้วยังไปพาดถึงจิยุด้วยอีกแน่ะ ยังจะจำได้อีกน้า เรื่องน่าอายแบบนี้ = =
"แต่อย่ามัวพูดพร่ำกันเลยนะ.... เราเริ่มการทำช็อกโกแลตกันดีกว่า....."
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ช่วงเวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก วันนี้ก็ย่างเข้าวันที่ 9 แล้ว พวกผม 3 คนกับอีฟและโคคิรวม 5 คนก็หาเวลากันไปทำช็อกโกแลตที่ร้าน ดูเหมือนวิธีการทำช็อกโกแลตของเธอจะง่าย แต่พอเอาเข้าจริงก็ยากอยู่ มันยากนะสำหรับพวกผู้ชายอย่างพวกผมจะทำได้ ก็พอจะนึกถึงความรู้สึกของพวกผู้หญิงเวลาทำช็อกโกแลตเพื่อให้กับคนที่แอบชอบสมัยเรียนได้เลย แล้วผมก็เลยรู้มานิดหน่อยว่าทำไมยูจิถึงได้ชอบเธอคนนี้นัก ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกจะชื่อมาริยะ เป็นเด็กมัธยมปลายปี 1 แต่ใจดี ถึงจะขี้โมโหนิดๆก็เหอะ
พวกเราเรียนมาแล้ว 2 วันผ่านไป ก็ยังไม่ได้อะไรกลับมาเลย
แต่ไม่ว่ายังไง ผมก็ต้องทำให้ได้ !!!!!!
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"ฉันว่านะ.... พักนี้ 3 คนนั่นต้องไปไหนกันสักที่แน่ๆ" จิยุพูดขึ้นในร้านอาหารเล็กๆแห่งหนึ่งในเมือง นี่ก็เป็นอีกวันแล้วที่เขาต้องมาทานข้าวกับยูจิเพียง 2 คน ทั้งๆที่ใจจริงอยากจะมากับอีกคนมากกว่า แต่... พักนี้พอถึงเวลาเย็น ก็จะหายหน้าหายตาไปไหนกันหมดก็ไม่รู้
"อื้มๆ" อีกคนดูเหมือนจะไม่ได้สนใจฟัง เพราะเอาแต่ตั้งหน้าตั้งตากินลูกเดียว โอโคโนะมิยากิ พิซซ่าญี่ปุ่น
"พอฉันถามนะ ไม่มีใครตอบเลย นายพอจะรู้รึเปล่า"
"หึ" ส่ายหน้า แล้วก็ลงมือกินต่อไป ทำเอาอีกคนถึงกับทำหน้าเซ็ง "
ให้ตายสิ ยูจิ !!! นายเอาอะไรมาบ้างเนี่ย ฉันพูดอะไรไปนายฟังบ้างมั้ย ????"
"ก็นายจะให้ฉันพูดอะไรล่ะ....." ยูจิกินไปนึกไปว่า ตัวเองก็น่าจะพูดอะไรบ้างเกี่ยวกับเรื่องนี้ นานเท่าไหรแล้วนะที่ไม่ได้ไปไหนกับใครสักคน.....
"ฉันเบื่อหน้านายฟะจิยุ........ นายมันไม่ค่อยน่ารักเหมือนทาเครุเลย"
"หา ????"
"จะว่าไปนะ.... ไอ้นี่อร่อยดี ทาเครุต้องชอบแน่ๆ น่าจะพามากินด้วยนะ ^^" ยูจิพูดไปเหมือนไม่ได้สนใจอะไร ใจจริงคงอยากแค่ตั้งหน้าตั้งตากินของที่อยู่ตรงหน้าอย่างเดียว แต่คนฟังรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง
"งั้นฉันถามจริงๆนะ.... นายชอบทาเครุรึเปล่า ???" คำพูดของจิยุ ทำเอายูจิที่กำลังกิน (อีกล่ะ ตลอดเลย) ถึงกับต้องสำลักเพราะติดคอ
"ทะ..... ทำไมนายถามฉันแบบนี้ล่ะ"
"ก็เปล่าหรอก" จริงๆโกหก "ฉันเห็นว่าพอนายพูดทีก็พูดแต่ถึงแต่ทาเครุ ก็เลยอยากถามเฉยๆ" จิยุพยายามทำให้เหมือนเป็นแค่คำถามลอยๆ ไม่ได้จริงจังอะไร แต่ยูจิดูแล้ว มันน่าจะมีอะไรที่มากกว่านี้แน่
"นายจะถามอะไรฉันกันแน่เนี่ย..."
"งั้น นายคิดว่าทาเครุเป็นยังไง"
"หมอนั่นน่ะเหรอ...... ก็เป็นเด็กที่ร่าเริงสดใส อยู่ด้วยกันแล้วเหมือนน้องชาย ก็แค่นั้นเอง... ไม่มีอะไร.... นายต้องการอะไรกันแน่จิยุ"
จิยุเงียบไปสักพักหนึ่ง ก่อนที่จะพูดออกมาอีกว่า
"งั้นฉันบอกก็ได้...... แต่นายต้องทำเฉยๆไว้นะ" ยูจิรอฟังอย่างใจจดใจจ่อ จิยุเองก็ทำใจสักนิดนึงก่อนที่จะพูดออกไปตามตรง ยกโทษให้ด้วยนะทาเครุ "ทาเครุ... หมอนั่นน่ะ มันชอบนาย.........."
"หา........."
ความคิดเห็น