คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 006 : This fool & my devil (Yuji X Takeru)
This fool & my devil.
Yuji X Takeru
.......
“ทาเครุ.....พี่รักทาเครุนะ” เสียงเข้มๆที่ออกมาจากปากของรุ่นพี่ที่ผมแอบชอบอยู่ทำเอาผมใจสั่น ใบหน้าเท่ๆหล่อๆนั่น สายตาที่..... กำลังมองมาที่ผม ให้ตายสิ จะมีวันนี้จริงๆด้วยเหรอเนี่ย
“พี่จิยุ.... ผมก็รักพี่” ผมมองไปที่พี่คนนั้นอย่างปลาบปลื้มใจ แทบไม่อยากเชื่อเลยว่านี่จะเป็นความจริง เจ้าชายที่ผมใฝ่ฝันจะครอบครองเขามานาน สุดท้าย เขาเองก็ชอบผมเหมือนกัน
ผมรักพี่..... พี่ก็รักนาย
อ๊ายยยยยยย โรแมนติกที่สุดดดดดดดดดดด
กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง โครม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!1
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นพร้อมกับเสียงอะไรบางอย่างตกกระทบลงบนพื้น ให้ตายเถอะ... ไอ้ภาพที่มันเกิดขึ้นเมื่อกี้มันความฝันหรอกเนี่ย -*- น่าเบื่อชะมัดเลยแฮะ
“อืม........” ผมนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง ไม่อยากตื่นเลย ใครก็ได้ทำให้ผมฝันต่อที........
งือ~~~~~
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ทั้งๆที่ผมชอบเขามานานแท้ๆ เขาจะรู้ตัวบ้างรึเปล่านะ.....
ผมมองเจ้าชายของผมจิยุ รุ่นพี่ที่โรงเรียนและคนข้างบ้านของผม เขาเป็นผู้ชายตัวสูง (สูงกว่าผม) หล่อ แล้วก็เท่มากด้วย ผมสีดำๆ และผมชอบรอยยิ้มของเขามากที่สุด
ตอนเช้าๆทุกวันเขามักจะออกมารดน้ำต้นไม้ข้างนอกบ้าน ติดๆกับบ้านของผม และผมก็ชอบที่จะออกมารดน้ำต้นไม้เวลาเดียวกับเขาทุกวัน
วันนี้ก็เช่นเดียวกัน
“อรุณสวัสดิ์ทาเครุ” เขาเอ่ยทักทายผมก่อน เป็นแบบนี้ทุกเช้า
“อรุณสวัสดิ์ฮะพี่จิยุ” ผมก็ทักทายเขาแบบนี้ทุกวัน
ต่อจากนั้นพี่เขาไม่ได้คุยอะไรกับผมต่อ แต่ผมชอบที่จะชวนเขาคุยมากกว่า พี่จิยุเป็นคนอัธยาศัยดี แล้วก็ใจดีมากด้วย โดยเฉพาะกับผม ผมชอบพี่เขา ชอบมาก เจ้าชายของผม และมันจะดีมาก.....
ถ้าไม่มีมารร้าย......
กลิ่นอาหารไหม้ๆลอยมาจากข้างในบ้านพี่จิยุ..... ทำเอาพี่จิยุต้องรีบหัวขวับไปข้างหลังพร้อมด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยปกติ......
ไอ้บ้านั่นอีกแล้วสิ.....
“ยูจิ !!!! บอกกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าอย่าทำไหม้ !!!!” พี่จิยุตะโกนเข้าไปข้างในบ้านเสียงดัง ทำเอาผมสะดุ้งตกใจ ก่อนที่จะรีบวิ่งเข้าไปข้างในบ้าน..... ให้ตายเหอะ จะออกมาอีกมั้ยเนี่ย.....
“นายออกไปรดน้ำต้นไม้เลย เดี๋ยวฉันจัดการอาหารเอง” เสียงพี่ดังขึ้นมาจากข้างใน และไล่ใครสักคนออกมาข้างนอก
จะใครสักอีกล่ะ
ไอ้ปีศาจมารร้ายที่คอยจะขัดขวางความรักของผม
ไอ้หมอนั่นมันออกมาหน้าบ้าน แล้วก็ก้มลงไปหยิบสายยางสีเขียวที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นเพราะพี่จิยุรีบทิ้งมันลงทันทีก่อนจะเข้าไปข้างใน หมอนี่ที่ผมเกลียด ทำเอาผมอยากเข้าไปในบ้าน
ได้ไงล่ะ ผมยังรดน้ำไปไม่ถึงไหนเลย
เกิดตายขึ้นมา ได้ฟังเทศน์ไป 13 กันฑ์แน่ จบพอดี โชคดี.....
รีบๆรดเหอะ เดี๋ยวจะเจอมารร้ายอาลาวาด
อย่าไปสนใจ อย่าไปสนใจ..... ถ้าไม่สนใจมันซะอย่าง...... มันก็ไม่กวนเราหรอก.....
“ซ่า~~~~~” เสียงน้ำจากสายยางสีเขียวถูกฉีดมาที่ผมอย่างแรง ทำเอาผมไม่ทันตั้งตัว จนเสื้อผ้าผมเปียกไปหมด ผมหันไปหาเจ้าคนที่ทำ มันเอาแต่หัวเราะคิคิ แล้วทำเป็นรดน้ำต้นไม้ต่อ
ดูมัน....
ผมเกลียดที่สุดเลย TOT
แถมยังต้องมาเรียนห้องเดียวกันอีก
นรกสุดๆ
“ได้แล้วทาเครุ” หัวหน้าห้องมาซาโตะทักทายขึ้นหลังจากที่เห็นผมนั่งอยู่ในห้องเรียน บ้านของมาซาโตะขายข้าวกล่องอยู่ ซึ่งผมสั่งกินทุกวันเพราะแม่ไม่มีเวลาทำให้ทาน ข้าวกล่องอร่อยมากๆเลยด้วย ผมชอบ ><
“เย้ ~~ นึกว่าวันนี้ไม่ได้กินซะแล้ว เมื่อวานเซ็งมากเลย มัตตันไม่มา..... ต้องซื้อขนมปังกินแทน” ผมพูดอย่างงอนๆ เพราะปกติผมกินข้าวกล่องของมัตตันทุกวัน แต่พอวันไหนไม่ได้กินก็เหมือนขาดๆอะไรไป
“โทษทีๆ เมื่อวานไม่ค่อยสบายน่ะก็เลยอยู่บ้าน แต่วันนี้พิเศษสำหรับทาเครุเลยนะ ข้าวปั้นฝีมือมิตจังที่ชอบไง”
“จริงอ๊ะ !!!! ผมชอบข้าวปั้นฝีมือมิตจังที่สุด >< “ ผมพูดอย่างดีใจมาก ก็ข้าวปั้นของมิตจังน่ะทั้งอร่อย และอร่อยจนบรรยายไม่ถูก
“ฐานที่เมื่อวานผมไม่ได้มานะ.....” มัตตันว่า ผมรักมัตตันที่สุดในโลกเลย นานๆทีนะเนี่ยผมถึงจะได้กินฝีมือมิตจัง เพราะมิตจังไม่ค่อยอยู่ร้าน เอาแต่ไปเรียน (รึไงเนี่ยแหละ)
“ผมจะกินละนะ” ผมเปิดข้าวกล่องด้วยความดีอกอีใจ ในนั้นมีทั้งไส้กรอก ซูชิ ข้าวปั้น แล้วก็อื่นๆอีกมากมาย ผมชอบที่สุด ผมหยิบข้าวปั้นรูป 3 เหลี่ยมขึ้นมา ก่อนที่จะหยิบใส่ปาก
หมับบบบบบ
แต่แล้วก็มีความรู้สึกเหมือนว่ามีอะไรลอยผ่านไป วัตถุที่เคยถือในมือมันกลับกลายเป็นเพียงอากาศ เพียงความว่างเปล่า มีเมล็ดข้าวติดอยู่ที่มือ 2 – 3 เม็ด
มันอีกแล้วแน่ๆ
ผมหันหลับไปมองตาขวาง เจอเจ้าปีศาจนั่นยืนถือข้าวปั้นของผม พร้อมกับยิ้มแบบตัวร้ายในละครไทย มันแย่งผมไปอีกแล้ววว
“เอาคืนมาเลยนะ” ผมว่า...... ผมล่ะเกลียดคนๆนี้เอาจริงๆ
“อันนี้..... ฉันขอละกัน” ว่าเสร็จก็เดินจากไปที่อื่น ปล่อยให้ผมต้องนั่งเสียอกเสียดายอยู่ที่โต๊ะเพียงลำพัง จริงอยู่ว่าข้าวปั้นมีหลายก้อน แต่ข้าวปั้นของมิตจังนะ ผมรู้หรอกนะว่ามีอยู่ก้อนเดียว เพราะมิตจังจะปั้นข้าวปั้นไม่ค่อยเรียบร้อยเหมือนของมัตตัน แต่จะอร่อยที่สุด และผมก็รู้ด้วยวว่ามันมีแค่ก้อนเดียวคือก้อนที่ผมหยิบขึ้นมา
เกลียดมัน...มารร้ายยยยยย
ผมกลับมาที่บ้านพร้อมกับความเซ็งเรื่องข้าวปั้นมาก ผมขึ้นไปบนบ้านชั้นสองซึ่งอยู่ตรงข้ามกับห้องของพี่จิยุพอดี พี่จิยุอยู่ในห้องด้วย กำลังเล่นกีตาร์รึอะไรอยู่บนเตียง ผมแอบเคาะกระจกที่ประตูเล็กน้อย เพื่อให้พี่เค้าหันมามองผม และก็ได้ผล พี่เขาหันมาพร้อมกับยิ้มโบกมือให้เล็กน้อย
เจ้าชายของผมน่ารักที่สุด >///<
แต่แล้ว...... ไอ้มารร้ายหัวแดงมันก็เดินเข้ามาที่หน้าต่าง บดบังพี่จิยุสุดหล่อที่อยู่บนเตียงมิด ก่อนที่มันจะปิดผ้าม่านที่ถูกรวบไว้ ผมมองไม่เห็นใครเลย
มองเห็นแต่พี่จิยุลางๆ กำลังพูดอะไรไม่รู้กับมารร้ายนั่น
ทำไมถึงชอบแกล้งผมแบบนี้นะ !!!!
“ทาเครุ” เสียงคุณแม่ดังขึ้นหน้าห้องพร้อมกับเสียงเคาะประตู มีอะไรรึเปล่านะ “แม่จะไม่อยู่นะ ไปกินข้าวบ้านยูจิคุงแล้วกันนะลูก” แม่พูด คงเพราะได้ยินเสียงเปิดเพลงในห้องของผม เลยรู้ว่าผมอยู่ โอเค คุณแม่ต้องเข้าเวรดึกเลยไม่มีเวลาหาอาหารให้ผมก็พอเข้าใจ แต่ทำไมต้องให้ผมไปกินข้าวบ้านไอ้มารร้ายนั่นด้วย
ทั้งๆที่บ้านของเจ้าชายกับบ้านมารร้ายก็หลังเดียวกัน ทำไมไม่พูดว่า “ไปกินข้าวบ้านจิยุคุงแล้วกันนะลูก” ผมจะดีใจมากกว่านี้ถ้าได้ยินชื่อคนๆนี้แทน
เซ็งงง........
ในเวลากินข้าว..... ผมเลือกที่จะนั่งตรงข้ามกับเจ้าชายจิยุของผม...... แต่ดันมีปัญหาตรงที่พี่จิยุบอกจะนั่งหัวโต๊ะเพราะมันตรงกับทีวีซึ่งกำลังมีถ่ายทอดละคร =___= (ย้ำละครนะไม่ใช่บอล) ผมก็เลยต้องไปนั่งตรงข้ามกับบุคคลที่เหลือ มารร้าย..........
ทำไมต้องมาเกิดเป็นน้องของพี่จิยุด้วยนะ
ระหว่างกินข้าว ผมพยายามที่จะไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ตั้งหน้าตั้งตากินอย่างเดียว บ้านพี่จิยุมีอยู่กันแค่ 2 คน บ่อยครั้งที่แม่ของผมซึ่งต้องทำงานดึกๆดื่นๆก็มักจะให้ผมซึ่งต้องอยู่บ้านคนเดียว ให้มาอยู่กับรุ่นพี่จิยุ เพราะเป็นเพื่อนบ้านกันมานาน แล้วก็มีอายุไล่ๆกัน คอยที่จะปกป้องดูแลผมได้ แน่นอนว่าพี่จิยุใช่
แต่ส่วนเกินมันไม่ใช่.......
อาหารที่เรียงรายอยู่บนโต๊ะ ตั้งแต่หมูทอด กุ้งชุบแป้งทอด ซุปมิโซะ แล้วก็อะไรๆอีกหลายอย่างที่อยู่ตรงหน้าผม ผมเป็นพวกประเภทอดเปรี้ยวไว้กินหวาน อะไรที่ผมชอบๆอย่างกุ้งชุบน่ะ ผมมักจะเก็บไว้กินหลังสุดเสมอ
แต่แล้วววววว
เจ้ามารร้ายก็มันแอบหยิบกุ้งชุบของโปรดไปกินได้อย่างหน้าตาเฉยยยยยย
“เฮ้ยยยยย กุ้งชุบของผม !!!!! เรื่องอะไรเอาไปกินน่ะ” ผมโมโหจนแทบจะฆ่ามารร้ายที่อยู่ตรงหน้านี่ทิ้งไป ผมพูดซะขนาดนี้แล้ว แต่หมอนี่มันก็ยังทำท่าแบบปูนไม่รู้ร้อน จะทำตัวชิวๆไปไหนฟะ !!!
“ก็ฉันเห็นนายไม่กิน ฉันก็เลยกินแทนน่ะสิ” ดูมันพูด........ รู้งี้ผมรีบกินตั้งแต่ตอนแรกเลยก็ดีหรอก ส่วนพี่จิยุก็เอาแต่มองละครไม่ได้สนใจผมกับเจ้ามารร้ายนี่เลย
เกลียดที่สุด !!!!
ทำไมชีวิตของผมต้องเจอคนแบบนี้ด้วยนะ
ตั้งแต่เช้าตื่นขึ้นมาในห้องตรงข้ามของพี่จิยุ ผมก็มักจะแอบไปทักทายเสมอ แต่ก็เจอเจ้าหมอนี่ ปิดผ้าม่านไม่ให้ผมเห็นพี่จิยุอยู่ทุกวัน
พอถึงเวลารดน้ำต้นไม้ หมอนี่ก็รีบเป็นคนมาแย่งสายยางแล้วก็ไล่พี่จิยุออกไปทำอาหาร แล้วหมอนี่ก็เล่นฉีดน้ำใส่ผม
พอถึงเวลาไปโรงเรียน ต้องขี่รถจักรยานไป..... หมอนี่ที่ขี่มาทีหลังก็เล่นทำซะผมหงายหลัง จักรยานล้มระเนระนาด แล้วหมอนี่ก็ไม่เคยที่จะคิดขอโทษเลยสักคำ รู้บ้างมั้ยว่ามันเจ็บนะ !!!
พอถึงชั่วโมงพละแต่เช้า เป็นชั่วโมงวอลเลย์บอล หมอนี่ก็ชอบที่จะขว้างลูกบอลใส่หัวผมบ่อยๆ จนเบลอไปหมด
พอถึงเวลากินข้าว หมอนี่ก็ชอบมาแย่งข้าวกล่องสุดหวงจากร้านมัตตันไปได้ทุกวัน
จะมีบ้างมั้ยนะ....... วิธีที่จะสาปแช่งคนๆนี้ให้หายไปจากโลกนี้นะ !!!!!!
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“พี่จิยุ” ผมเรียกพี่เขาที่นั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟาสีน้ำเงินเข้มในบ้านของพี่เค้า นี่ก็เป็นอีกวันที่ผมถูกไล่ให้มากินข้าวบ้านเจ้าชาย
ผมอยู่ในชุดหวานแหววสีชมพู เสื้อยืดธรรมดาลายหมีเทดดี้ กับกางเกงขาสั้น (ย้ำ สั้น) โชว์ขาอ่อนๆขาวๆสวยๆของผมนี่แหละ..... เผื่อพี่จิยุจะหันมาสนใจผมบ้างไง
“ว่าไง” พี่จิยุทักทายผมตอบพร้อมกับยิ้มหวานๆแบบเจ้าชายมาให้ ผมรักพี่จริงๆเลย เจ้าชายของผม ^^
“ผมนั่งด้วยนะ” ผมว่าพร้อมกับเข้าไปนั่งใกล้ๆพี่จิยุ ตอนแรกผมก็นั่งบนโซฟา ห่างๆกับพี่เค้านั่นแหละ แล้วผมก็ค่อยๆกระเถิบๆ จนกระทั่งติดกับพี่จิยุ ขาขาวๆของผมน่ะ ติดกับขาพี่จิยุสนิทเลยล่ะ ^^
จะว่าผมอ่อยก็ได้นะ ผมไม่ถือ....
ก็ผมชอบพี่เขาจริงๆนี่นา
แต่ดูเหมือนว่า........
“โทษนะ....พี่ขอไปอาบน้ำก่อนละกัน” พี่จิยุพูดแบบไม่สนใจผมเลย พร้อมกับลุกไปจากโซฟาขึ้นข้างบนไปทันที ดะ...ดะ......เดี๋ยวสิ............ ผมมันไม่เสน่ห์ตรงไหน TT
ผมออกจะน่าตาน่ารัก รอยยิ้มก็.......... อ๊ากกกกกกกกกก แล้วทำไมพี่เค้าถึงไม่สนใจผมมมมมมม
เจ้าชาย TT
“55555+ อย่างพี่จิยุเค้าไม่สนใจผู้ชายอ่อยๆอย่างนายหรอกน่า” หมอนั่นมันเดินมาพร้อมกับหัวเราะเยาะเย้ยผม นายเองไม่ได้ครึ่งอะไรของเจ้าชายเลยแล้วยังจะมาอวดดี ไอ้มารร้ายเอ๊ยยย
เตี้ยก็เตี้ย อ้วนก็อ้วน (??????) แถมยังน่าตาธรรมดาๆได้อีก เทียบอะไรไม่ได้กับเจ้าชายของผมเลยสักกะนิด
เจ้าชายยยยยยยยยย TT
สายแล้วววววววววววววววววววววววววววววววววววว
ตายล่ะไปไม่ทันแน่ๆเลย~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ผมรีบวิ่งออกมาจากบ้านทันทีที่รู้ว่ามันแปดโมงจะครึ่งแล้ว ให้ตายสิตื่นสายได้อีกนะทาเครุ จะโดนเช็กชื่อมาสายมั้ยเนี่ย TT
ทำไงดี... จากบ้านไปโรงเรียนก็ตั้ง 20 นาทีแน่ะ ถึงนั่งรถไปมันจะแค่ 10 นาทีก็เหอะ แต่กว่าจะวิ่งไปที่ถนนใหญ่ก็ปาไปอีก 5 นาทีอย่างเร็วที่สุด
ทำไงดี TT
ใครก็ได้ช่วยผมที TT
พี่จิยุไปโรงเรียนแล้วมั้งเนี่ย TT
“ให้ตายสินาย...... เพิ่งออกมาจากบ้านรึไง !!!!!” ในขณะที่ผมกำลังหาวิธีอยู่ ผมก็ได้ยินเสียงตะโกนดังขึ้นจากข้างหน้า มารร้ายนั่นเอง หมอนี่อยู่บนรถจักรยาน ทำท่าเหมือนจะรีบขี่ไปโรงเรียน ตื่นสายเหมือนกันเรอะเนี่ย เพราะนายนี่เอง ผมถึงได้ตื่นสายไปด้วย (?????)
“ยืนบื้ออะไรอยู่เล่า........ ขึ้นมาเร็วซี่........ อยากไปโรงเรียนสายรึไง !!!!!!!!!!” หมอนี่ยังตะโกนทำท่าเหมือนจะว่าผมอีก แล้วจะให้ผมทำยังไงได้ล่ะ ผมน่ะไม่มัวคิดหรอก ผมรีบวิ่งไปนั่งซ้อนท้ายหมอนี่ทันที
“อย่าไปสายแล้วกัน” ผมกำชับอีกทีก่อนที่หมอนี่มันจะรีบออกตัว...... เอาเหอะ อย่างน้อยก็ไม่ต้องวิ่งไปขึ้นรถรึปั่นไปเอง
“จับแน่นๆแล้วกัน” หมอนี่ยังพูดไม่ทันจบก็รีบบึ่งไปด้วยความเร็วร้อยแปดสิบเก้าเดซิเบลลทันที
จะทันมั้ยเนี่ย TT
“ทาเครุ ยูจิ..... พวกนายมาสายนะวันนี้” พอพวกเราไปถึงปุ๊บก็ใช้เวลา 17 นาทีแน่ะ ซึ่งก็ถึงเวลาเข้าเรียน ประตูโรงเรียนปิด เหลือแต่คณะกรรมการนักเรียนที่จ้องจับนักเรียนมาสายหน้าประตู
ซึ่งคนๆนั้นก็คือ...มัตตัน
มัตตันกำลังจะจดชื่อผมลงไปในนั้นเหรอ (กระดาษที่ใช้สำหรับจดชื่อคนมาสาย)
“มัตตันนนนนนนน ผมตื่นสายขอโทษที มัตตันปล่อยไปเถอะนะๆๆๆๆๆๆๆๆ” ผมทำท่าทางและใช้สายตาออดอ้อนมัตตันเต็มที่ มัตตันเป็นคนอ่อนโยน ใจดี น่าจะแพ้อะไรแบบนี้ ขอร้องละ พรีสสสสสส
“มะ....ไม่ได้หรอกทาเครุ กฎยังไงก็เป็นกฎ”
“มัตตันใจร้ายกับลูกค้าข้าวกล่องแบบผมด้วยเหรอ TTOTT นะๆนะๆๆๆๆๆ มัตตันนะ ปล่อยผมไปเถ้อ~~~~”
“เรื่องมาสายกับเรื่องข้าวกล่องมันคนละเรื่องกัน” มัตตันพูดอย่างเย็นชาใจจืดใจดำใจร้ายมากกกกกก มัตตันใจร้ายยยยยยยยยยยยยย มัตตันเป็นเดวิลลลลลลล ไม่ใช่นางฟ้าของผมอีกแล้วววววววววววววววว
“อะไร.... มาซาโตะ..... ไม่เห็นแก่เพื่อนร่วมห้องรึไง” มารร้ายเอ่ยปากพูด โฮ~~~~~~~~~~ มีอีตอนนี้แหละที่ผมรู้สึกอยากขอบคุณ ช่วยผมด้วยนะยูจิ~~~~ TT
แต่....... ถ้าผมโดนจดยูจิก็จดไปด้วยนี่นา....... ยังไงก้ต้องช่วยตัวเองด้วยสินะ มารร้าย~~~~~~~~
“...ถึงผมเป็นหัวหน้าห้องก็ช่วยอะไรได้หรอก พวกนายมาสายกันเองนะ” มัตตันว่า....... อะไรกันง่ะ
“นายอยากจะจดชื่อหมอนี่ก็จดได้ แต่อย่าจดชื่อฉัน ไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นน้องใคร ???” มารร้ายมันพูดได้แบบว่าเห็นแก่ตัวสุดๆ อะไรกันออกจากบ้านมาด้วยกัน ทำไมคิดจะเอาตัวรอดแบบนี้ TT ยังไงนายก็เป็นมารร้ายจริงๆสินะ
“ไม่ได้หรอก...... พวกนายมาสายกันทั้งคู่ก็ต้องจดชื่อกันไปทั้งคู่แหละ” มัตตันว่าในขณะที่มือขวาก็เขียนอะไรหยุกหยิกๆ ที่กระดาษ “เย็นวันนี้พวกนาย...... ต้องมาทำความสะอาดที่ห้องเรียนแล้วกัน อย่ากลับก่อนล่ะ”
TTOTT
“เพราะนายแท้ๆเลยทาเครุ......... ถ้าไม่ใช่เพราะนาย ป่านนี้ฉันก็ไม่ต้องโดนจดชื่อแล้ว” ระหว่างถูกทำโทษให้ทำความสะอาด ผมก็โดนบ่นยกใหญ่เลย ให้ตายเหอะ ผมไม่ได้อยากให้ใครมาส่งผมซะหน่อย ถ้ารีบบึ่งไปคนเดียว ป่านนี้ก็ไม่ต้องมาบ่นผมแล้ว
ผมก็จะได้ถูกทำโทษคนเดียว ไม่ได้มาถูกทำโทษเป็นเพื่อนมารร้ายซะหน่อย TTOTT
เวรของกรรมชัดๆ
“..................”
“เป็นบ้าอะไรของนายยยย........ อุตสาห์ให้นั่งซ้อนท้ายจักรยานมาไม่มีขอบคุณสักคำ...... คนเราอ่ะนะ......” ก็... ผมไม่อยากขอบคุณคนแบบนายแล้วมันผิดตรงไหนด้วยล่ะ ที่สำคัญผมไม่ได้ขอร้องนายนะ นายบังคับให้ผมขึ้นไปตะหากล่ะ ??
รึผมพูดผิด ???
ปล่อยๆไปเถอะ แป๊บเดียวเดี๋ยวก็ได้กลับบ้านแล้ว
“เฮ้....... นายถูกพื้นยังไงของนายเนี่ย !!!!!! ทำไมมันถึงได้........ เดี๋ยวก็ล้มหัวแตกกันพอดี” พองานเสร็จหมอนี่มันก็ว่าผมขึ้นมาทันที ไหงงั้นล่ะ ตัวเองไม่ช่วยกันถูกแล้วยังจะมาบ่นผมอีก คนเราอ่ะ ปีศาจเข้าไป ==
ก็ถูพื้นจะให้สะอาดมันก็ต้องจุ่มน้ำเยอะๆ จุ่มมันเข้าไป มันก็ถูกแล้วไม่ใช่เหรอครับ (??)
ไม่อยากเสวนากับคนแบบนี้เลยแฮะ
เตรียมตัวกลับบ้านดีกว่า
“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ผมตะโกนร้องออกมาอย่างดัง........ เมื่อรู้สึกว่าตัวเองสะดุดลื่นล้มพื้นที่เพิ่งถูกไปเมื่อกี้จนล้มลงบน.....พื้น ????
แต่ทำไมผมถึงไม่รู้สึกเจ็บนะ ????
กลับรู้สึกว่ามันนิ่มๆด้วยซ้ำ เหมือนเนื้อคน ==
“ไอ้เจ้าบ้า !!!!! หนักนะโว้ยยยยยยยย ลุกไปได้แล้วววววววววว” ผมได้ยินเจ้ามารร้ายบ่นไปมาแบบนี้ ทำเอาผมตกใจจนต้องก้มลงไปดู.....
ให้ตายสิ ผมไม่ได้ล้มลงบนพื้น แต่ตัวผม ณ ตอนนี้ อยู่บนตัวของเจ้ามารร้าย
กว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
นี่ผมทำอะไรลงไปเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
พอผมรู้สึกตัวก้รีบดีดตัวเองลุกขึ้น ก่อนที่จะรีบคว้ากระเป๋านักเรียน แล้วรีบชิ่งออกไปนอกห้องอย่างรวดเร็ว..... ให้ตายสิ ผมจำได้ว่าผมลื่น แล้วผมไปนอนทับอยู่บนตัวเจ้ามารร้ายแบบนั้นได้ยังไง ???
แล้วทำไม..... ผมต้องหน้าแดงขนาดนี้ด้วยเนี่ย >////<
เปลี่ยนเป็นเจ้าชายแทนได้มั้ย ???
เมื่อไหร่แม่จะมาสักทีนะ ==
ง่วงจะตายอยู่แล้ววววว
กุญแจก็ดันอยู่ที่แม่ซะอีก T^T
แล้วนี่ก็เป็นอีกวันครับที่ผมต้องมาอยู่บ้านเจ้าชายจิยุในช่วงค่ำๆ ตอนนี้พี่จิยุขึ้นไปอาบน้ำ ส่วนผมน่ะเรอะ ตกนรกสุดๆเลย ก็ต้องมานั่งอยู่กับเจ้ามารร้าย 2 คนที่ห้องรับแขกน่ะสิ มันจะแกล้งอะไรผมมั้ยเนี่ย
ไม่ชอบเลย TT
อยากกลับบ้าน
“555555555555555++++ รายการนี้สนุกดีเนอะ...... ดูมันทำสิ” จู่ๆเจ้ามารร้ายที่นั่งข้างมันก็มาสะกิดผมแล้วก็หัวเราะ คงหมายถึงรายการตลกปัญญาอ่อนในทีวีนี่ล่ะมั้ง ผมง่วงเลยไม่ได้สนใจดู ==
ง่วง ==
อยากนอน.....
นอน.......
“ทาเคะพี่รักนายนะ......” เจ้าชายจิยุของผมเอ่ยขึ้นพร้อมกับช่อดอกกุหลาบสีแดงในมือ ผมที่ยืนเอ๋ออยู่ถึงกลับหน้าแดงขึ้นมาทันที แล้วก็ตอบรับไปด้วยความเขินอาย
“ผมเองก็ชอบพี่เหมือนกัน” โอ๊ยยยยย มีความสุขที่สุดในโลกเล้ยยยยยยยยยยย
“คบกันแล้วเรอะ..... ดีใจด้วยนะ” เจ้ามารร้ายมันพูดขึ้นมาเหมือนไม่ค่อยเต็มใจแบบนั้นแหละ เหอะ ทำไมเจ้าหมอนี่มันต้องโผล่มาตอนที่ผมกับพี่จิยุกำลังสวีทกันด้วยนะ
แต่แล้วจู่ๆ
หมอนี่มันก็ยื่นดอกกุหลาบสีชมพูให้ผมดอกเดียว.....
“ฉันเองก็ชอบนายเหมือนกัน”
“ห๋า.........” ผมพูดแบบเอ๋อๆ ยิ่งกว่าเอ๋อซะอีก....... อะไรกันเนี่ย...... จู่ๆก็มีคนมารุมรักผม แต่โชคร้ายที่ดันเป็นหมอนี่ แต่ทำไมตอนนี้......
เจ้ามารร้ายยืนอยู่ตรงหน้าผม ก้มตาก้มตาเหมือนเขินอะไรบางอย่าง ในขณะที่มือก็กำลังยื่นดอกกุหลาบเพียงดอกเดียวให้ผม
ดูๆไปก็น่ารักดีแฮะ
เฮ้ยยยยยยยยยยยยย หมอนี่มันแกล้งผมมาเยอะ ผมไปชมมันแบบนั้นได้ยังไง ><
มันต้องเป็นฝันแน่ๆ ในความเป็นจริงเจ้าหมอนี่เกลียดผมยังกะกิ้งกือไส้เดือน
ฝัน ฝันแน่ๆ
ฝันชัวร์ๆ
(แล้วรุ่นพี่จิยุล่ะ)
TT
“ทาเครุ..... เฮ้ยยยยยย ตื่นได้แล้ววววววววว” เสียงของเจ้ามารร้ายดังขึ้นทำเอาผมสะดุ้งตกใจ ตื่นจากภวังค์ เฮ้ยยย ฝันจริงๆจนได้สินะเนี่ย ==
แล้วนี่ผม...เผลอนอนหลับไปรึ ???
“ตื่นได้ซะที...... แม่นายมาเรียกแล้วแน่ะ..... เผลอแป๊บเดียวก็นอนน้ำลายยืดเชียววววว เสื้อผ้าฉัน.......” มาตื่นทีก็ได้ทีเจอบ่นอีก.... นี่มันอะไรเนี่ย ผมง่วงก็หลับไปแป๊บเดียว ทำไมถึงต้องจับผิดผมนักหนานะเนี่ย
แม่มาแล้วววว
กลับบ้านเถอะ.........
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“อ้าว...... ทาเครุ........ไอ้เจ้าบ้านี่” เสียงยูจิไล่ตามหลังมาติดๆหลังจากที่ทาเครุออกจากบ้านและกลับไปยังบ้านของตัวเองซึ่งอยู่ข้างๆ “นอนซบไหล่ฉันตั้งนาน ไม่คิดจะขอบคุณกันเลย คนเรา”
“นายเนี่ยน้า~~~ ยูจิ........ ใจจริงก็อยากให้เค้าทำแบบนั้นแล้วยังจะมาบ่น” เสียงจิยุดังมาจากในครัว ในขณะที่เจ้าตัวกำลังเปิดตู้เย็นเพื่อน้ำเย็นๆดื่ม
“............”
“..............”
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“เอาเงินมาเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้ตุ๊ด” พวกเด็กหลังโรงเรียนจู่ๆมันก็ลากผมไปในที่ๆไม่มีคนอยู่ ผมน่ะตัวก็เล็ก แรงก็น้อยก็เลยถูกพวกมันฉุดเอาได้ง่ายๆเลย พวกมันควักมีดออกมาแล้วขู่ผม
ผมกลัว TT
“ผมไม่ใช่ตุ๊ดซะหน่อย” ผมเถียงสุดขาดใจ เค้าเรียกผู้ชายสวยโว้ยยยยยย ไม่ใช่ตุ๊ดดดด ไอ้พวกบ้านี่ น่าจับไปเรียนหนังสือใหม่
“จะเป็นอะไรก็ช่างแหละโว้ยยย เอาเงินมาเดี๋ยวนี้” ผมไม่มีเงิน TTOTT
ใครก็ได้ช่วยผมที TT
“ผมไม่มีเงิน TT ปล่อยผมไปเหอะ” พยายามขอร้องสุดชีวิต
“เอาไงดีลูกพี่” ลูกน้องมันหันไปถามพี่ใหญ่ ปล่อยผมไปเถอะ อย่าเอาผมไปฆ่าไปแกงเลย สงสารแม่ผมที ผมยังไม่ได้อะไรกับเจ้าชายจิยุเลยน้า~~~~~ เอามารร้ายไปแทนได้มั้ย TT
“ถามได้..... ไม่ได้เงินก็ต้องได้ตัวมัน..... หน้าตาสวยซะด้วยนี่ เอาไปเล่นแก้ขัดแทนหญิงดีมะ ???” เฮ้ยยยยย ไอ้พวกหลังโรงเรียนโรคจิต ไอ้พวกวิปริต ผมเป็นผู้ชายนะฮ้า~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ผมไม่อาววววพวกนี้
ผมจะเอาเจ้าชาย TT
“หน้าตาสวยๆแบบนี้ ผู้ชายก็พอได้เฟ้ยยยย” พวกมันไม่มัวพูดพร่ำทำเพลง มันกระชากคอเสื้อผม จนจะชาด ผมพยายามขัดขืนมันจนหลังตัวเองต้องไปกระแทกกับหลังตึกเรียน เจ็บง่ะ
“ขัดขืนเหรอ !!! งั้นต้องเจอแบบนี้ !!!” พวกมันตบหน้าผมไปฉากนึง ทำเอาผมถึงกลับแทบสลบ เจ็บ….. แต่ก็ไม่มีแรงจะสู้กับพวกมัน พวกมันมากันสี่ห้าคน ผมจะทำยังไงดีเนี่ย
เจ็บจัง…..
เหนื่อยด้วย……….
จะหลับอยู่แล้ว………….
ผม…..ต้องเสร็จพวกมันแน่ๆเลย
“พวกนายทำอะไรน่ะ !!!!!” เสียงเข้มๆของใครสักคนดังขึ้นมาจากข้างหลังพวกมัน…….. เจ้าตัวมารร้ายยืนถือไม้หน้าสามทำท่าแบบนักเลงกำลังเดินเข้ามา…….
มาช่วยผมเหรอ……
“เฮ้ !! ยูท…….. นายเอาไม้ลงเถอะน่า….. แล้วมาสนุกด้วยกันเถอะ” อะไรกัน รู้จักกันอีกเหรอเนี่ย TT
“สนุกบ้าอะไร !!!! นั่นคนของฉันโว้ยยยย ของอย่ายุ่ง !!!!!!!!!” มารร้ายตะโกนขึ้นมาอย่างดังพร้อมกับทำสีหน้าจริงจังทำเอาน่ากลัว…..
แต่ในสายตาของผมตอนนี้…..
รัศมีวิ๊งๆเลย
เท่จัง…. ==
“เฮ้ยยยยย นี่คนของนายดิ !!! จริงอ๊ะ” คนนึงพูดขึ้นทำนองตกใจ
“แฟนนายเรอะ”
“เออ แฟนตรู !!!!! ถ้าพวกนายขืนไปทำอะไรอีก เจอดีแน่ !!!! ไอ้พวกแกล้งคนไม่เลือกหน้า !!!!”
“คร้าบบบบบบบบบบบบ ผมไปแล้วนะครับบบบบบบบบบ ขอโทษที่ยุ่งนะยูททททททท” ว่าแล้วไอ้พวกนี้ก็รีบจรลีวิ่งหนีกันไปเลย……
เฮ้อ~~~~
รอดแล้วววววววววว
“ทาเครุ………. เป็นอะไรรึเปล่า” เจ้ามารร้ายรีบทิ้งไม้หน้าสามที่ถือมาขู่ พร้อมกับรีบวิ่งมาหาผมทันที ตอนนี้ผมหมดแรงจนนั่งลงไปกองกับพื้น…….
“……..” เขามีสีหน้าแบบตื่นมาก พอเข้ามาผมปุ๊บ เค้าก็มาจับหน้าจับผมของผมใหญ่เลย ท่าทางเป็นห่วง….
นี่เขามาช่วย……เพราะเป็นห่วงผมเหรอ
“นึกว่าจะเป็นอะไรซะแล้ว…….. นายไม่เป็นไรใช่มั้ยทาเครุ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน…. พร้อมกับหน้าตาที่บ่งบอกว่าเป็นแบบนั้นด้วย….. ทำเอาผมถึงกลับไม่กล้าสบตาเลย
“ไม่….ไม่เป็นไร…..” ผมอยากจะพูดยาวกว่านี้ แต่ทำไมผมถึงพูดไม่ออกนะ….
“เฮ้อ~~~ ฉันเป็นห่วงนายแทบแย่เลยรู้มั้ย ????” เขาพูดยังไม่ทันจบดีก็รีบคว้าตัวเข้าไปกอด ผมทำตัวไม่ถูกเลย ได้แต่หน้าแดง นี่ผมเป็นอะไรไปน่ะ เป็นอะไรไปแล้วเนี่ย >////<
อ้อมกอดของเขารู้สึกอบอุ่น ผมรู้สึกได้แบบนี้จริงๆ
ใจงี้เต้นรัวกันเป็นจังหวะกลอง…. ทำอะไรไม่ถูกเลย
ทำไมนะ….มันมีความรู้สึกเหมือนแตกต่าง
ผมชอบพี่จิยุ….. แต่ไม่เคยใจเต้นหรือมีความรู้สึกได้ถึงขนาดนี้…..
นี่ผมเป็นอะไรไปนะ…..
“ทาเครุ” เสียงเรียกที่เหมือนเสียงกระซิบดังในหูของผมเบาๆ ยิ่งทำให้ผมใจเต้นเข้าไปใหญ่ ทำไมกัน…. เสียงเขาของ ทำไมมันทำให้ผมเป็นได้ถึงขนาดนี้
เป็นได้ยิ่งกว่าเจ้าชายจิยุ….
รึว่า….
จริงๆแล้วผมชอบมารร้ายคนนี้กันแน่นะ…
“ฉันมีอะไรอยากพูดกับนาย” เขาผลักตัวผมออกไปทันที…. ผมมองหน้าเขา เขาสีหน้าแดงๆ ไม่แพ้ผมเลย น่ารักจริงๆ
“…….”
“ทาเครุ….ฉัน…..ขอเป็นเจ้าชายของนาย…….จะได้มั้ย” เขาพูดออกมาคงจะใช้ความพยายามมาก เพราะทั้งดูตื่นเต้น ดูประหม่าไปในตัว ทำเอาผมแอบหัวเราะไม่ได้
“5555”
“นายจะหัวเราะทำไม ??? ฉันอายนะเนี่ย” ทำท่าเหมือนจะว่าผมอีกแหละ…. ทำไมคราวนี้ถึงได้ดูมีความสุขจัง
เขาคงชอบผมสินะเนี่ย….
“ไม่ได้หรอก” ผมพูดออกไป…. “เจ้าชายของผมคือพี่จิยุเพียงคนเดียวเท่านั้น”….
“….นี่ฉัน…..อกหักเหรอ…..” เขาพูดเหมือนจะผิดหวังจริงๆ เจอแบบนี้…. น่ารักจัง ^^
“นายน่ะ….. เป็นมารร้ายของผมแบบนี้ตลอดไปดีกว่า” ………
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“นี่ชินเปแฟนพี่” พี่จิยุแนะนำผู้ชายคนนึงให้ผมรู้จักในวันหยุดวันนึงหน้าบ้านของพี่จิยุ พี่คนที่ว่านี้เป็นผู้ชายที่ตัวเล็ก เล็กกว่าผมจริงๆ น่ารักดี….
ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมงอนไปแล้วนะเนี่ยที่เจ้าชายของผมมีแฟน
ทำไมตอนนี้มันไม่หว่า ???
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ…. นี่ทาเครุแฟนยูจิใช่มั้ย ??”
“แฟน ??? ยูจิน่ะเป็นมารร้ายของผมตะหาก” โป๊กกกกกกกก โอ้ยยยยย ใครเขกหัวโผ้มมมมมมมมมมมมมมม เจ็บนะ –O-
“ฉันไม่ใช่มารร้ายนะเฟ้ยยย พูดให้มันดีๆ เดี๋ยวก็สาดน้ำซะเลยนี่” นั่นไง บ่นอีกแล้ว เหมือนตาแก่เลย ==’ แค่พูดแค่นี้ก็ทำเอาผมจะหัวโนแล้วมั้ยล่ะ
มารร้ายชัดๆ
“พวกนายนี่น้า~~~~ นี่ๆทาเครุ วันนี้ฉันเอาข้าวปั้นฝีมือมิตจังมาด้วยนะ มิตจังทำทั้งหมดเลยด้วยล่ะ” มัตตันเองก็มาด้วย มากับผู้ชายตัวสูงๆที่ผมเคยเห็นอยู่ มิตจังแฟนมัตตันนั่นเอง คนที่ทำข้าวปั้นได้อร่อยที่ซู้ดดดด
“ฉันเห็นว่านายชอบทาเครุ ฉันหยิบให้ เอ้า” มิตจังยื่นข้าวปั้นให้ผมก้อนนึง โอ้ยยย เป็นพระคุณที่สุด TT
“ขอบคุณครั…..” ยังไม่ทันที่ผมจะไปรับข้าวปั้นมา มันก็ถูกแย่งปีกโดยฝีมือ…..
“นาย~~~~~ นั่นข้าวปั้นของผมนะ~~~~~~~~” มารร้ายของผมนี่เอง
มารร้ายที่แสนน่ารักของผม ^^
END
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เนื่องจากวันนี้ วันที่ 11 กรกฏาคมเป็นวันเกิดของพี่ที่รู้จักคนนึง (เดือนนี้เกิดกันหลายคนเหลือเกิน - - )
วันที่ 8 ที่ผ่านมาก็วันเกิดพี่สาวคนนึง (มีหลายคน) เหมือนกัน แต่ไม่รู้จะอัพฟิคอะไรให้เพราะฟิคสั้นที่แต่งไว้ไม่ค่อยมี (จบ) ก็เลยอัพพร้อมกันวันนี้ซะเลย คนนึงชอบทาเครุ ส่วนพี่สาวชอบยูจิ เป็นอันว่าฟิคคู่นี้เหมาะ
ฟิคนี้สารภาพตรงๆว่า แต่งไว้นาน (โข) แล้ว - - สมัยชอบยูททาเคะ (แล้วตอนนี้ไม่ชอบรึไงฟะ)
อาจจะเป็นยูททาเคะเรื่องสุดท้าย เพราะตอนนี้..... (ไรเตอร์จิ้นยูทเมะมะออก) ----> น่าฆ่าทิ้ง
ยังไงก็ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะคะ ^^
ฟิคค้างหลายเรื่อง จะพยายามแต่งให้จบค่ะ
Fighting !!!!!
ความคิดเห็น