คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 005 : Sleep (Chiyu X Yuji)
เธอมักจะหลับใหลอยู่ในระยะห่างที่ไม่ได้ยินแม้เสียงจากริมฝีปากแห้งผาก
เขานอนอยู่บนเตียงของผมที่แสนสบาย เส้นผมนุ่มของเขาพลิ้วไหวไปตามลมเมื่อมีลมพัดผ่านมา เขานอนยิ้มเหมือนมีความสุข แต่นั่นกลับสร้างความทุกข์ให้กับผม
ทั้งๆที่วันนี้ ตัดสินจะบอกหลังจากนี้ บรรยากาศสบาย เธอหลับไปเสียก่อน
ผมรู้ว่าการที่ผมทำแบบนี้มันเป็นสิ่งที่ไม่สมควร
ผมมีแฟนแล้ว.....
ทั้งที่วันนี้ผมตั้งใจจะหลับทีหลัง แต่เพราะบรรยากาศอบอุ่นแบบนี้ทำให้ผมเผลอหลับไปก่อน
เลยไม่ได้พูดเรื่องที่สำคัญออกไปซะที
ทุกครั้งที่ผมพยายามเข้าใจเธอมากขึ้น ผมมักจะลืมสิ่งหนึ่งที่เธอไม่รู้
เขาเป็นคนขี้งอน แล้วก็เอาแต่ใจนิดๆ ใช่ ผิดกับแฟนของผมลิบลับ แฟนของผมเป็นคนน่ารัก ตัวเล็กแล้วก็ใจดี เขาไม่รู้หรอกว่าผมแอบนอกใจไปมีคนอื่นอีก ใช่ ผมไม่อยากให้เขารู้ ไม่อยากเห็นเขาเสียใจ
แต่ผมก็ไม่อยากเห็นคนๆนี้ที่นอนกับผมต้องเสียใจอีกเหมือนกัน
ผมเหมือนคนอ่อนแอใช่มั้ย
แต่เพราะมันทำให้ผมต้องเลือก
ผมต้องเลือกสิ่งใดสิ่งหนึ่ง ที่มีได้แค่อย่างเดียว ผมต้องเลือกแค่ใครสักคน คนที่ผมรักจริงๆ
ผมตั้งใจจะเลิก
ถึงแม้เขาจะโกรธผม จะงอนผม จะเกลียดผมไปเลยก็เถอะ แต่นี่เป็นสิ่งที่ผมต้องทำ
ผมจะต้องพูด
ถึงจะรู้ว่าไม่สามารถตัดใจบอกลาได้
ผมก็กะจะกอดเธอเอาไว้
เพื่อให้เธอรู้สึกว่าเธอเป็นคนเจ้าเล่ห์ แต่ผมก็ยังอยู่ใกล้เธอ..... ใช่แล้ว
นั่นมันตอนที่ผมลืมตัว และไม่สามารถกลับคืนมาได้
“อืม.....” ผมได้ยินเสียงอือๆมาจากลำคอของอีกฝ่ายที่นอนหลับสบาย เขาใกล้จะตื่นแล้วสินะ....
ผมต้องพูดกับเขา
“ยูจิ” ผมเรียกชื่อเขาเบาๆ ไม่ให้เขาตกใจ ผมจะต้องพูดเรื่องนี้ออกไปให้ได้ไม่ว่าจะยังไง.......
“อืม.... มีอะไร......” เขาตอบกลับมาเหมือนคนงัวเงียเหมือนคนยังตื่นไม่เต็มที่...... ทำให้ผมยิ่งไม่กล้าพูดออกไปใหญ่ ผมมีความสุขนะที่ได้อยู่กับเขาบนเตียงแบบนี้
ผมรู้ว่าเขารักผม...... แต่คงโกรธผมแน่ ถ้าผมพูดออกไป คำที่ผมจะพูดออกไป เขาคงจะต้องเสียใจแน่ๆ
ผมต้องยอมรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป
ขอโทษ.....
“เราเลิกกันเถอะ” ผมพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง เขาตื่นขึ้นมามองหน้าผมด้วยสีหน้าที่ไม่เชื่อ..... ใช่ ถ้าอยู่ๆมีคนมาพูดอะไรแบบนี้ ไม่ว่าใครก็ต้องตกใจ
แต่ผมจริงจังนะ
“นายพูดอะไรของนาย...... ไม่จริงใช่มั้ย” เขาพยายามหาคำตอบที่สำคัญที่สุดจากผม แต่ผมไม่เปลี่ยนใจหรอกนะ ผมตัดสินใจแล้ว ผมจะต้องเลือกใครสักคนหนึ่ง
คนที่สำคัญที่สุด
“ฉันตัดสินใจแล้ว....... ฉันจะต้องเลือกใครสักคน และฉันเลือกเขา ขอโทษ...... ที่ฉันจะต้องเลิกกับนาย” ผมพูดออกไป เขารู้ว่าผมมีแฟนแล้ว รู้มาตลอด ถึงผมไม่บอก แต่ผมก็พอเดาออกว่าเขารู้
รู้ว่าเขาทนเจ็บปวดขนาดไหน ที่ผมมีใครคนอื่นอีก
แต่ผมเองก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน
ขอโทษ......
“เราจะต้องเลิกกันจริงๆเหรอ...... สุดท้าย ฉันเองก็เป็นแค่คนอื่นสินะ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เริ่มจริงจังไม่แพ้ผม ถึงเขาจะเป็นคนร่าเริงสดใสขนาดไหน แต่เรื่องแบบนี้ สถานการณ์แบบนี้ก็ทำให้อดคิดจริงจังไม่ได้
“ฉันขอโทษ.....”
เปี๊ยะ !!!! ฝ่ามือของเขาฟาดมาที่หน้าของผมอย่างแรง เขาตบผมด้วยอารมณ์ที่โกรธ ตาของเขาเริ่มแดง และเหมือนมีน้ำไหลออกมา ร้องให้สินะ
ผมไม่อยากเห็นเขาร้องให้ ทั้งๆที่อยากพูดออกไปเต็มแก่ แต่มันไม่กล้า
“อย่าร้องให้นะ” ผมคงไม่มีสิทธิที่จะพูดอะไรแล้วสินะ ในเมื่อความหมายที่พูดออกไปก็ชัดเจนอยู่แล้ว
ฉันขอโทษ.......
เขารีบลุกออกจากเตียงทันที และหยิบสัมภาระส่วนตัวของเขา ออกไปจากห้องของผม โดยที่เขาไม่ได้หันมามองหน้า หรือพูดอะไรกับสักคำ
เราจบกันแล้วสินะ
ขอโทษ......
ที่ทำให้นายต้องเจ็บปวด........
“แกะเพลงไปถึงไหนแล้วจิยุ” แฟนของผมเดินมาถามผมทันทีที่เห็นผมอยู่ในห้องซ้อม ผมอยู่กับเบสตัวโปรดของผม ผมเป็นนักดนตรีครับ วงของผมชื่อวงซักกุ มีสมาชิกสี่คน ผมเล่นเบส แฟนผมเล่นกลอง มีเพื่อนของผมเป็นร้องนำ แล้วหัวหน้าวงเป็นกีตาร์
“ยังเลย เพิ่งจะเริ่มเพลงเอง”
“เพลงอะไรล่ะจิยุ ไม่เห็นมาบอกกันเลย ฉันจะได้หัดร้อง” ทาเครุเพื่อนผมมีท่าทีงอนๆนิดนึง ผมเองก็ผิดที่จู่ๆก็อยากแกะเพลงๆหนึ่งขึ้นมา โดยยังไม่ได้บอกใครเลย
“Sleep ของ SID น่ะ” ผมว่า
“เห.... เพลงนั้นเพราะดีนะ” หัวหน้าวงมาซาโตะของผมว่า “เอาไว้ฉันลองแกะคอร์ดกีตาร์ดูบ้างดีกว่า”
“ทำไมเลือกเพลงนี้ล่ะ.... ไม่เห็นจะเข้ากับนายเลย” เพื่อนผมว่า
“แค่รู้สึกว่ามันเหมือนชีวิตช่วงนี้น่ะ” ผมบอก พวกเขาทำหน้างงๆ ใช่ พวกเขาไม่รู้เรื่องหรอก ชีวิตของผมที่ผ่านมา เหมือนกับเพลงทุกประการเลย
ทั้งๆที่ผมกลับมาจริงจังกับแฟนคนเดิมอีกครั้ง แต่ทำไมผมถึงได้รู้สึกเสียใจนะ.....
ผมเสียใจที่ทำให้เขาต้องเสียใจงั้นเหรอ....
แต่นี่เป็นสิ่งที่ผมจะต้องเลือกนะ....
กรี๊งงงงงงงงงง มีเสียงข้อความเข้าที่มือถือของผม ผมหยิบมันขึ้นมาเปิดอ่านทันที จากยูจิ ที่ผมเพิ่งเลิกไปเมื่อวันก่อนนี่เอง
มีอะไร
“ขอโทษที่ไปไม่บอกกล่าว..... นี่เป็นข้อความสุดท้ายจากฉันนะ...... ฉันจะแต่งงานแล้ว กับใครสักคนหนึ่ง.... สุดท้ายนี้ ฉันขอให้นายกับเขามีความสุข โชคดีนะ ^^ จาก Yuji”
เหล่าถ้อยคำที่เธอพูดมา
คือคำโกหกที่แสนสดใสและคุ้นเคยเสมอ
ใช้ปลายนิ้มที่ช่ำชองของเธอ..... ทำให้คนๆนึงมีความสุข
แล้วเธอก็ทำให้เป็นทุกข์อีกครั้ง มันเจ็บปวดเหลือเกินนะ
พาลทำให้ผมไปนึกถึงช่วงเวลาที่เราสองคนเคยอยู่ด้วยกัน..........
ผมเจอเขาครั้งแรกในวันที่ผมไปเล่นดนตรีที่ไลฟ์เฮาส์แห่งหนึ่ง.......... วันนั้นผมทะเลาะกับแฟนเรื่องอะไรบางอย่าง แล้วผมก็ดื่มหนักจนเมา
“เมาหนักขนาดนี้ ฉันไม่รู้ด้วยนะ ฉันกลับแล้ว” เพื่อนผมเจ้าทาเครุมันว่าอย่างหัวเสีย ก่อนที่จะลุกออกจากเก้าอี้ แล้วหายตัวไปจากร้านนั้นอย่างไร้ร่องรอย
ให้ตาย สุดท้ายก็ไม่ได้ช่วยอะไรผมเลยสินะ.....
“น่าสงสารนะ สุดท้ายก็โดนเพื่อนทิ้ง” ใครสักคนที่อยู่ข้างๆผม หัวเราะหึหึ น่าหมั้นไส้ ผมหันไปมองหน้าเขา เป็นผู้ชายตัวเล็กกว่าผม หน้าตาน่ารักดี แต่ท่าทางกวนๆยังไงไม่รู้
“.............” ผมไม่อยากพูดอะไรด้วยหรอก เพราะผมเริ่มไม่สติ เดี๋ยวจะพาลอาลาวาด
“นี่..... รู้มั้ย..... นายเมาหนักขนาดนี้ กลับบ้านไม่ได้หรอก” เออ รู้แล้ว...... ให้ตายสิ หน้าตาก็ดี ทำไมชอบกวนชาวบ้านเขาแบบนี้ฟะ.......
“ไปเที่ยวกับฉันก่อนมั้ยล่ะ”
“................” หลังจากนั้นผมจำได้แค่ว่า ผมออกไปเที่ยวกับเขา เที่ยวผับ ไปกินอาหารต่อที่อื่น เขาเป็นคนคุยสนุกเฮฮา ทำให้ผมหัวเราะ ตอนนั้นผมมีความสุข
แล้วสุดท้ายเราก็ไปจบกันที่โรงแรม
เพราะค่ำคืนที่โหดร้ายนั้นผ่านมาและผ่านไป ผมเองก็มีคำขอร้อง
ให้เรายึดมั่นเอาไว้
แม้ว่าเราจะจบกันเพียงแค่นี้ ผมก็จะไม่ขอสิ่งใดอีกแล้ว
เพราะความรักจอมปลอมที่หวนเข้ามา
สุดท้ายแล้วมันก็ควรจะต้องจบลง เหมือนตอนที่มันผ่านเข้ามา
ใบหน้าที่ไม่สบายใจของเธอ ผมกลัวที่จะต้องเห็นมัน......
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“จิยุ.... ร้านนี่เต็ม ไปร้านอื่นดีมั้ย” แฟนของผมเขาพูดขึ้นพร้อมกับแสดงสีหน้าไม่ค่อยสบายใจ ร้านโปรดของเขา วันนี้อัดแน่นไปด้วยผู้คน เขากลัวผมจะต้องรอนานจนอารมณ์เสีย ทั้งๆที่ผมรู้ว่าเขาอยากกินแทบขาดใจ เขาน่ารักใช่มั้ยล่ะ
“อืม... แต่นายอยากกินร้านนี้ไม่ใช่เหรอ”
“แต่รอนานเลยนะ ไว้มาวันหลังเถอะ” เขาพูดเหมือนฝืนใจ ใช่ เขาฝืนใจแน่ๆ
แต่ช่างเถอะ ตอนนี้ผมหิว..... ไปกินร้านอื่นก็ได้
“ไปกันเหอะ” ผมกอดคอเขาทันที แล้วก็พาเขาไปกินที่อื่น....... เขายอมไปกับผมโดยดี ทั้งๆที่เขาเองก็อยากกินร้านนี้ใจจะขาดแล้ว
เขาน่ารักใช่มั้ยล่ะ
“ไม่เอาอ่ะ..... ผมไม่ชอบร้านนี้” ผมได้ยินเสียงใครสักคนดึงขึ้นมาจากบริเวณใกล้เคียง เสียงเหมือนคนๆนั้นมาก ผมลองหันไปตามเสียงนั่น
เห็นเขามากับผู้ชายคนหนึ่ง.... ตัวสูงประมาณผมเลย
“แต่ร้านนี้อร่อยนะ..... คนเยอะไปหน่อย แต่รอได้”
“ผมไม่ชอบ.... ไปกินร้านอื่นเหอะ มิตจัง นะๆ” เขาเกาะแขนผู้ชายคนนั้นแล้วเขย่าๆนิดๆ พร้อมกับพูดจาเสียงอ้อนๆตามสไตน์ของเขาน่ะแหละ
เห็นแล้วรู้สึกหงุดหงิดยังไงไม่รู้.....
คงเป็นเพราะว่าเขาเป็นแฟนเก่าผมล่ะมั้ง
“ตกลงจะเอาอย่างงั้นเหรอ.... ไปร้านอื่นก็ได้” ผู้ชายคนนั้นว่า ก่อนที่จะพากันไปที่อื่นต่อ ท่าทางเหมือนเขา แฟนเก่าของผม ท่าทางไม่ค่อยมีความสุขเลย ถึงแม้จะดูยิ้มแย้ม แต่ก็เหมือนกับเขาฝืน
ช่างเถอะ....
เขามีใครอีกคนก็ดีแล้วนี่นา
ไม่เกี่ยวอะไรกับผมแล้ว.............
ไม่เกี่ยว............
รู้สึกเหงาๆ..............
ผมนอนอยู่บนเตียงตัวเดิมด้วยความรู้สึกเปล่าเปลี่ยวหัวใจพิกล ผมอยู่บนเตียงคนเดียว แต่ผมไม่ได้อยู่ในห้องนี้คนเดียวนะ แฟนของผมเขาอยู่ในห้องน้ำ อาบน้ำอยู่
แปลก
รึว่าเป็นเพราะปกติจะมีใครสักคนอยู่บนเตียงด้วย.......
ผมพาลอดนึกถึงคนที่เคยนอนอยู่ข้างเตียงตัวนี้ไม่ได้เลย ในเมื่อบรรยากาศทุกอย่างมันพาลชวนให้นึกถึง เสียงนกร้อง ลมพัดนิดๆ ผมจำได้เสมอว่าทุกครั้ง ผมมักจะหันมาสบตากับคนนั้นที่อยู่บนเตียงตัวนี้ เรายิ้มให้กัน และผมมีความสุขมาก....
ความสุข....
ที่แม้แต่เวลาอยู่กับแฟนของตัวเองก็ยังไม่เคยมี.........
เวลาอยู่กับมาซาโตะ ผมรับรู้ได้ถึงความจริงจังเสมอ เพราะเขาเป็นคนแบบนั้น
เวลาอยู่กับทาเครุ หมอนั่นชอบชวนผมไปดื่ม แล้วผมก็ไม่เคยปฏิเสธเขาซะที
เวลาอยู่กับชินเป แฟนของผม ผมรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นนิดๆ เพราะเขาเป็นคนใจดี และพร้อมที่จะช่วยเหลือผมทุกอย่างเวลาที่มีปัญหา เขาเป็นคนที่ดีที่สุดสำหรับผม
มันแตกต่าง.....
คนที่ทำให้ผมมีความสุข คนที่ทำให้ผมหัวเราะ คนบ้าๆบอๆ รั่วๆที่บางครั้งก็พาไปปัญญาอ่อนไปด้วย ปีศาจตัวเล็กที่รัก น่ากอดที่ทำให้ผมมีความสุขและทุกข์ไปในเวลาเดียวกันได้.....
ยูจิ.....
ทั้งๆที่เลิกกันไปแล้ว......
ทำไมผมกลับนึกถึงเขาได้ล่ะ........
ผมนะมีความมั่นใจกว่าที่เธอคิดมากนะ
แม้ว่าผมจะขี้ขลาดกว่าที่เธอคิด
แต่ที่มันแน่นอนว่าเป็นความจริง ที่เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าเธอไม่ได้มีความหมายอะไร
“อย่าร้องให้นะ” คำที่รีบพูดออกมา จากน้ำตาที่ไหลออกมา
“.............” ผมรู้สึกตัวอีกที....... เหมือนมีอะไรเย็นๆที่ตาแล้วก็แก้มของผม..... เหมือนมีน้ำอะไรไหลออกมา ผมคงร้องให้สินะ
มันเพียงแต่ทำให้เรื่องจบเร็วขึ้น
ให้ตายสิ
นี่ผมเป็นอะไร
ผมมันขี้ขลาด อ่อนแอถึงขนาดเรื่องแค่นี้ก็ต้องร้องให้แล้วสินะ.......
“รักเขาสินะจิยุ” ชินเปแฟนของผมพูดคำนี้ออกมาด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย เขาออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับผ้าคลุมอาบน้ำที่ห่อหุ้มร่างกายเขาอยู่ แปลกนะ ทั้งๆที่เห็นขนาดนั้น แต่ผมกลับไม่ได้รู้สึกอะไรเลย
“ไม่ต้องมาโกหกฉันหรอก ฉันรู้หมดทุกอย่าง.... นายไม่ได้รักฉันเลยสินะ” แฟนของผม เขารู้หมดทุกอย่าง
รู้หมดทุกอย่างเลยสินะ
ขอโทษ.........
“ไปเถอะ ถ้ารักคนๆนั้นมาก ฉันไม่โกรธหรอก......” ชินเปว่าพร้อมกับยิ้มมาให้ผมอย่างอ่อนโยน ใช่ ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมไม่ได้รักเขาเลย
แต่ถึงเขารู้ว่าไม่ได้รัก เขาก็ยังยิ้มมาให้ผม
“ขอโทษนะชินเป” ผมพูดออกไปด้วยความรู้สึกสำนึกผิด
“อืม”
ถึงจะรู้ว่าไม่สามารถทำใจบอกลาได้ก็เถอะ
ผมก็จะกอดเธอเอาไว้เพื่อให้แน่ใจ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ผมออกมาจากห้อง พร้อมกับวิ่ง.......
วิ่งไปที่ไหนสักแห่ง.......
ผมบ้านะ ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองจะวิ่งไปที่ไหน ไปทำอะไร แค่ใจสั่งให้ผมไปสถานๆที่นั่น
ขอโทษนะที่ผมมันโง่ขนาดนี้
ขอโทษที่ไม่ได้เลือกนายตั้งแต่แรก
ฉันรักนาย
ยูจิ
เพื่อให้เธอรู้สึกว่าเธอเป็นคนเจ้าเล่ห์ แต่ผมก็ยังอยู่ใกล้เธอ..... ใช่แล้ว
นั่นมันตอนที่ผมลืมตัว และไม่สามารถกลับคืนมาได้
ผมวิ่งออกไป และแล้วผมก็เห็น.........
ยูจิ...... กับผู้ชายคนนั้นเดินออกมาด้วยกับจากร้านจีเวลรี่..............
ผมพาลนึกถึงข้อความในแมสเซส
ฉันจะแต่งงานแล้วนะ
“ยูจิ !!!!!!!!” ผมตะโกนเรียกเขาอย่างดัง พร้อมกับแสดงอาการเหนื่อยหอบจากการวิ่งมาแต่ไกล เขากับผู้ชายคนนั้นหันมา พร้อมกับทำสีหน้างงๆ
“จิยุ....”
“ฉันขอโทษ !!!!!” ผมพูดออกไปอย่างดัง ถึงคนแถวนั้นจะหันมามอง แต่ซุบซิบนินทาว่าผมเป็นตัวประหลาด แต่ผมไม่กลัวหรอกนะ......
ผมตัดสินใจแล้ว
ผมจะต้องบอก
ขอโทษที่มันโง่งี่เง่าได้ถึงขนาดนี้
จนต้องเสียนายไป
“ฉันเพิ่งรู้ใจตัวเอง....... ขอโทษ...... ฉันรักนายน่ะยูจิ !!!!!!” คำพูดเพียงง่ายๆสั้นๆ แต่ผมไม่ต้องการคำพูดอะไรยืดเยื้อ เพราะผมรัก ผมก็จะบอกว่ารัก
ความหมายของคำๆนี้ มีเพียงอย่างเดียวเท่านั้น
ที่เราสองคนก็น่าจะรู้กัน (ผมกับผู้อ่านไง)
อยากจะกอดให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้
ผมพูดออกไปขนาดนี้แล้ว แต่ดูเหมือนเขาจะกำลังสับสนอยู่ ผู้ชายคนนั้นกอดคอยูจิของผม แล้วก็กระซิบกระซาบอะไรกันก็ไม่รู้
“ขอโทษนะฮะ.... มิตจัง” เขาพูดอะไรกับผู้ชายคนนั้นก็ไม่รู้
“ไปเถอะเด็กน้อย..... ขอให้โชคดี” ชายคนนั้นว่าพร้อมกับยิ้มให้ ยูจิ.... เขาทำสีหน้าเหมือนเด็กได้ของขวัญทันที ก่อนที่จะเขาจะวิ่งเข้ามากอดผม....
เด็กน้อยจริงๆสินะเนี่ย
จะไม่ขอสิ่งใด และจะขอต่อไปไม่ได้แล้วนอกจากสิ่งนั้น
อยากจะกอดให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้
จะไม่ขอสิ่งใดอีกแล้ว และขอต่อไปไม่ได้แล้วนอกจากสิ่งนั้น......
ผมเลยได้แค่หลับไป.......
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ผมตื่นขึ้นมาท่ามกลางอากาศที่แสนสดใส....... ลมพัดอ่อนๆ ผมรู้สึกอบอุ่นใจเมื่อใครสักคนกลับเข้ามานอนบนเตียงเป็นเพื่อนผมอีกครั้งหนึ่ง
ผมจ้องมองเขาที่กำลังจะตื่นต่อไปด้วยความรู้สึกที่มีความสุข..........
ผมรักเขาจัง.....
เด็กน้อยที่แสนน่ารัก........
“จิยุ......” เขาเรียกชื่อของผมอย่างอ่อนโยนและแผ่วเบา
“ทำไมเหรอ......”
“ผมอยากเข้าร่วมวงกับคุณจังเลย” เขาว่า หา.. อยากเข้าร่วมวงกับผมงั้นเหรอ “ทำไมทำหน้าแบบนั้นเล่า ผมเล่นกีตาร์เป็นนะ วงของจิยุมีกีตาร์แค่คนเดียวเองไม่ใช่เหรอ !!!”
แค่ทำหน้างงนิดหน่อย ทำเป็นงอนไปได้......
น่ารักจังเลยน้า~~~~
“ได้สิ.... ใครว่าไม่ได้ล่ะ”
“เย้~~~ ผมรักจิยุจังเลย” ผมพูดพร้อมกับโผเข้ามากอดผมด้วยความรู้สึกดีใจ
55555+
ผมมีความสุขจัง
---END--
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อัพฟิคฉลองวันเกิดให้ตัวไรเตอร์เองค่ะ ^^
แก่ขึ้นอีกปีแล้ว ><
เดี๋ยวนี้มีแต่ฟิคทรมาณจิตใจเล็กน้อย เริ่มต้นเศร้าๆไปบ้าง อย่าว่ากันนะคะ ไรเตอร์ติดเพลงเศร้า - -
ไปๆมาๆ คิดว่าตัวเองถนัดฟิคแนวนี้อีกตะหาก ฮ่าๆๆๆๆ
จะเป็นยังไงก็ฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ด้วยนนะคะ คู่โปรดดของไรเตอร์เองค่ะ ^^
โชคดีนะคะ ^^
ความคิดเห็น